[FINISHED] [MC] Take it easy, because it hurts.

Bloed. Een holle oogkas. Een opgezette knie. Pijn. Een brul. Een harde klap. Geschreeuw. Piepende banden. Een frontale klap. Een krakend geluid. Alle herinneringen van vroeger en van recent geleden liepen door elkaar heen, drongen zich aan haar op en vervormden zich tot flarden van gebeurtenissen die zich samen voegden, om haar vervolgens akelige beelden te tonen die haar lieten woelen. Een krachtige, kloppende pijn kwam opzetten in haar knie en Alyssa had weer het gevoel alsof ze daar op het strand was, zinkend in het zand en met haar knie hard belandend op de grond terwijl het monster achter haar zijn tentakels om haar benen wikkelde. Met een schreeuw werd Alyssa wakker, wat afgekapt werd door een snik en de helse pijn in haar knie. Ze ging voorzichtig rechtop zitten, verplaatste haar gewicht en bungelde met haar voeten over de rand van haar bed. Ze droeg een shortje om te gaan slapen en zelfs in de duisternis zag ze het dikke verband nog dat om haar knie gebonden zat. Gekneusd. Haar knieschijf was gekneusd. Ze had krukken gekregen om op te lopen, maar Alyssa gebruikte ze nauwelijks en ze slikte ook geen pijnstillers om de pijn tegen te gaan. Haar huid van haar knie was geschaafd geweest en had gebloed, waardoor het verband aangebracht was omdat de wonden steeds opnieuw opengingen bij het lopen. Het was een bende. Haar leven was opeens een bende geworden. Alyssa had het gevoel alsof de schaduwen op haar afkwamen en ze wilde hier weg. Ze wilde niet langer op haar kamer blijven, waar de schaduwen haar het gevoel gaven dat het monster elk moment zijn tentakels weer terug om haar kon wikkelen. Ze richtte haar blik op haar onderarmen, waar ook een schaven te zien waren, maar die waren minder erg dan haar knie. Ze zuchtte trillerig en stond op. Ze negeerde de krukken expres die bij haar bed lagen en strompelde met moeite naar de gang. Ze probeerde haar trillerige adem onder controle te houden, maar kon een paar snikken en het slepen van haar voet niet vermijden toen ze in de richting van de trap ging die haar naar de woonkamer zou leiden. De trap aflopen was een hel en Alyssa moest zich stevig aan de leuning vasthouden voor steun. Ze zette haar voet steeds zo zachtjes mogelijk neer en voor haar gevoel had ze na een eeuwigheid pas de woonkamer bereikt. Haar knie stond inmiddels in brand en zacht snikkend liep het meisje verder, waarna ze zich vermoeid in de zetel liet zakken en haar ene been naar zich toetrok terwijl ze haar knie gestrekt voor zich uit liet rusten. Ze zag dat het verband losser was gaan zitten, maar deed geen moeite om het terug vast te binden en terwijl ze nog zachtjes na snikte, legde ze haar wang op haar knie en sloeg haar armen om haar been heen, haar blik gericht op de open haard waar de vlammen haast automatisch tot leven leken te komen. De vlammen wierpen echter schaduwen om haar heen en met een zacht, jammerend geluid verborg Alyssa haar hoofd tegen haar knie aan en kneep angstvallig haar ogen dicht, haar lichaam aanspannend en de emoties in haar binnenste nog meer opstapelend dan ooit.  

Alyssa verstijfde toen ze voetstappen achter haar hoorde. Het feit dat haar blik was gericht op de schaduwen voor haar en achter haar het geluid klonk, hielp ook niet echt mee. Toen ze dacht dat ze ging barsten van de spanning was daar opeens de stem van iemand die ze kende. “Blake?” kwam er piepend over haar lippen. Ze draaide haar hoofd om te bevestigen dat hij het was. In het weinige licht dat er door de kamer scheen, zag ze dat dat inderdaad het geval was. Ze zag hoe hij de deur achter zich sloot en was blij dat de kans op eventuele pottenkijkers nu verminderd zou worden. Het leek alleen hun tweeën te zijn en hoewel Alyssa die vreselijke ervaring had opgelopen met Melvin was dat niet een idee dat haar discomfort bracht. Als ze iemand op dit moment bij haar in de buurt vertrouwde, dan was het wel Blake. Blake vroeg wat er was gebeurd en kwam dichterbij. Nieuwe tranen verzamelden zich in haar ogen en ze probeerde ze weg te slikken. De brok in haar keel was echter te sterk en met een snik wendde ze haar blik af. Ze haatte het dat ze zo zwak was, maar ze kon het niet helpen. De beelden van op het strand en haar nachtmerries van vroeger waren momenteel te veel voor het meisje om tegelijkertijd te verwerken. Ze schudde echter wel heftig haar hoofd toen de vraag tot haar doordrong of hij iemand erbij moest halen. “Please don’t,” smeekte ze hem. “I don’t want to talk to them,” vervolgde ze zachtjes. Ze waren aardig voor haar geweest en ze hadden haar verzorgd, maar ze hadden haar ook gedwongen om met krukken te lopen en om over haar gevoelens te praten op momenten dat ze dat niet wilde. Als ze er met iemand over wilde praten, dan was het met Blake. En dus gaf ze met een zacht klopje op de bank naast haar aan dat hij mocht gaan zitten als hij dat wilde. Ze strekte haar benen weer voor zich uit en siste toen dat er pijn door haar knie schoot. Ze haalde trillerig diep adem en wachtte tot het hevige kloppen van haar hart af zou nemen voordat ze begon met praten. “I went on a little trip to the cliffs only a few days ago, but I got lost in the woods near the cliffs. I fell down over a tree trunk and I’ve hurted my kneecap.” Ze slikte. “After walking around for an hour, I found my way out and I met a nice guy. We had a little talk and then… and then…” Ze sloeg haar handen voor haar gezicht en begon weer te huilen. Ze dwong zichzelf om echter door te zetten omdat dit een heel verkeerd beeld kon geven van de jongen. Dadelijk dacht Blake nog dat de jongen haar iets had aangedaan en dat wilde ze voorkomen. “Suddenly he started to scream and grab his face. I didn’t know what was going on, but I felt something was wrong. It was confirmed when his eye… his eye came…” Ze schudde haar hoofd. “He lost his eye,” maakte ze er uiteindelijk moeizaam van. “And then we ran away, but I got attacked and I fell on the ground. It nearly got me, but I escaped.” Ze begon weer te snikken en schudde haar hoofd. “I don’t even know what that thing was, Blake. But it’s giving me nightmares.” En weer verborg ze haar handen in haar gezicht waarna ze zachtjes begon te snikken.  

Blake koos ervoor om niet naast haar te gaan zitten, maar tegenover haar te gaan staan, tegen de haard aan. Alyssa vond dit niet per se heel erg. Ze had het geen ramp gevonden als hij naast haar was gaan zitten, maar misschien was het beter als hij tegenover haar zou gaan staan zodat ze zo min mogelijk fysiek steun bij hem zou zoeken. Ze wist dat als ze emotioneel was ze dat soort dingen wel eens sneller kon doen dan anders; haar hoofd op zijn schouder leggen of hem een zijdelingse knuffel geven. En dan veranderde ze ook dikwijls helemaal in een puinhoop. Nu hij tegenover haar ging staan, kon ze haar gedachten helder houden en ze richtte haar lichtgrijze kijkers op hem terwijl ze luisterde naar wat hij zei, bijtend op haar onderlip. Hollow. Dat was een toepasselijke naam, zeker als je bekeek welke gevoelens het veroorzaakte en welke het nadien achterliet. Blake gaf verder uitleg over de wezens en Alyssa luisterde naar hem. Als ze het niet zelf had meegemaakt, had ze nu waarschijnlijk geglimlacht en tegen hem gezegd dat hij op moest houden met haar bang te maken. Maar alles wat hij zei, leek te kloppen en toen hij over de tentakels begon, voelde ze weer hoe deze zich rond haar benen wikkelden en tegen de grond hadden proberen te krijgen. Als ze had toegegeven en ze had haar gave niet gebruikt, zou ze dan ook een oog zijn verloren? De gedachte liet haar huiveren en nieuwe tranen vormden zich in haar ogen, maar toen zag ze iets dat haar nog veel meer pijn deed. Blake zakte namelijk naar de grond en voor even leek alle emotie uit hem gewist te zijn. Alyssa wilde opstaan en hem comfort bieden, maar twijfelde kort. Wat als hij nu expres van haar af was gaan zitten om juist te voorkomen dat ze comfort zou bieden?

Alyssa wist nadien niet zo goed wat haar overgehaald had om het toch te doen. Misschien was het de zwakte in zijn stem, misschien zijn blik dat zich helemaal aan leek te spannen, maar het meisje kwam moeizaam en met een zachte kreun overeind. Hier zat ze dan, zich zielig voor zichzelf te voelen en Blake had het moeilijk. Ze mocht niet wegzakken in haar zwakte. Ze was altijd de sterkste geweest. Vlak nadat haar ouders overleden waren in dat auto-ongeluk was ze ook sterk geweest, had ze ook haar emoties voor zich kunnen houden. En dat zou ze nu ook doen. Ze had haar moment van zwakte gehad, ze had laten zien dat ze het moeilijk had en nu was het tijd om weer verder te gaan. Plus als ze zichzelf vergeleek met Melvin, dan was zij er eigenlijk wel goed vanaf gekomen. En met die aansterkende gedachten kwam Alyssa met op elkaar geklemde kaken overeind, waarna ze naar Blake strompelde. Moeizaam liet ze zich bij hem naar beneden zakken tegen de haard en kreunde door de pijn in haar knie, welke ze algauw voor zich uit strekte om het te ontlasten. Ze hapte zachtjes naar adem, maar richtte toen haar blik weer naar Blake. “I’m sorry to hear you went through that,” zei ze op een zachte toon tegen hem, waarna ze haar hand voorzichtig op zijn arm legde en er een kneepje in gaf. “Here I am feeling sorry for yourself, but it’s actually you and that boy who lost his eye who went through the worst shit.” Ze slikte en haar blik verhardde. “I defended myself. It’s not impossible to fight back. I used my gift and it seemed to work, so we’re not completely defenseless against them.” Ze voelde zich ergens wel opgelucht dat ze weer haar sterke zelf was, al zou het waarschijnlijk niet veel voor haar kosten om weer in huilen uit te barsten. “But do yo want to tell me more about your past?” vroeg ze op een zachte, voorzichtige toon. “Or do you need a hug?” voegde ze er nog voorzichtiger aan toe, naar hem glimlachend door de tranen heen. Het was niet dezelfde glimlach die hij in de keuken had gezien, maar wel eentje die in de buurt kwam. Ze ging zichzelf hier niet door laten verteren. Dat weigerde ze. Ze moest er nu zijn voor Blake en dat zou ze ook doen.
 

Alyssa voelde een zachte druk tegen haar schouder, wat erop wees dat Blake zachtjes tegen haar aanleunde. Omdat ze niet wist tot welk niveau Blake het fysiek contact wilde tillen, leunde ze al net zo zachtjes terug tegen hem aan. En hoewel het een miniem fysiek contact van steun was, was het op dat moment al veel voor Alyssa. Hoewel Blake nog maar net kende, gaf ze al veel om de jongen en was ze dan ook oprecht bezorgd om hem. Wat voor haar ook een reden was om aan te geven dat hij erover kon praten als hij wilde, maar nog altijd met de hint erin verwerkt dat hij dat niet hoefde als hij dat niet wilde. Ze kenden elkaar immers nog maar van één ontmoeting, maar blijkbaar was die ontmoeting voor beiden al genoeg om hun oprechte bezorgdheid voor elkaar duidelijk te laten blijken. Nadat ze had gevraagd of hij een knuffel wilde, werd zijn arm opgetild en Alyssa schoof zonder te twijfelen dichter tegen hem aan, waarna ze haar hoofd op zijn schouder legde en haar hand tegen zijn borst liet rusten. En terwijl ze steun en comfort bij hem zocht, vertelde hij haar wat er gebeurd was. Alyssa tilde haar hoofd van zijn schouder op en keek hem aan, waar ze tranen in zijn ogen zag staan. Als in een automatisch gebaar ging haar hand omhoog en veegde ze met haar duim langs zijn ooghoeken, waar een vochtige plek als herinnering aan zijn verdriet achterbleef. Met de duim van haar andere hand veegde ze in zijn andere ooghoek en ze keek hem bezorgd aan in zijn gele kijkers. “That sucks,” zei ze en in dat laatste woordje brak haar stem. In haar ogen verzamelden zich ook tranen en ze keek kort naar het plafond om te voorkomen dat ze weer vol over haar wangen zouden stromen. “I know what it is to lose someone you’re close to,” vervolgde ze op een zachte toon tegen hem. “It really sucks and although you have people who can cause happy moments in your life, the raw pain will never really go away.” Ze liet haar handen van zijn gezicht glijden, maar liet één van haar handen op zijn bovenbeen rusten en gaf daar een kneepje in. “Just know you can always talk to me about it whenever you feel like. I’ll always be there for you, even when you’re at your worst. I promise you that.” Ze glimlachte door haar tranen heen naar hem. “Because I feel like you’re a wonderful person and you really deserve the best you can get.”
 

Alyssa wist dat zeggen dat het klote was niet eens voor de helft opsomde van de ellende hij voelde. God, het somde niet eens een kwart op. De pijn zou altijd aanwezig blijven en hoewel er daarna zeker goede herinneringen gemaakt konden worden in het leven was het ook zo dat er iets simpels als een slechte nacht ervoor kon zorgen dat die herinneringen terug op kwamen duiken. Bij haar was het het gegil van de jongen geweest toen zijn oog uit zijn oogkas werd getrokken door dat monster dat ervoor had gezorgd dat ze weer terug herinnerd werd aan het auto-ongeluk. Het was iets waar ze niet over in detail wilde treden. En dus gaf ze enkel aan Blake aan dat ze wel een idee had dat hij doormaakte omdat ook zij belangrijke mensen in haar leven verloren had. En daar liet ze het bij. Ze hadden immers nog maar één ontmoeting achter de rug en dat was naar Alyssa's idee te weinig om zich nu al te zeer open te gaan stellen over haar ouders. Ze kon aan Blake's reactie merken dat het echter precies genoeg was en Alyssa veegde de nieuwe tranen die op kwamen zetten in zijn ooghoeken snel weg. Nadat ze haar woorden tegen hem had gesproken, gaf hij aan dat zij ook altijd bij hem terecht kon. Ze knipperde één keer kort met haar ogen als bedankje en gaf daarna een knikje ten teken dat ze het begreep. De knuffel werd verbroken, maar dat vond Alyssa niet erg. Ze was rustiger dan daarnet; Blake's tranen hadden ervoor gezorgd dat ze zich op iets anders had kunnen focussen en hoewel ze het vreselijk vond om hem verdrietig te zien, was ze hem ook wel dankbaar voor het feit dat hij haar van haar verdriet af had kunnen leiden. Het meisje richtte haar blik kort naar opzij toen de jongen aangaf dat ze naar zijn kamer konden gaan. Het alternatief was dat ze terug zou gaan naar haar eigen kamer en waarschijnlijk weer zou hervallen in haar eigen angsten en haar gedrag van voordat hij in de kamer was verschenen. En er was ook een deel in haar dat niet alleen wilde zijn. Niet nu. En dus gaf ze een knikje naar hem. "I'd like that," zei ze op een zachte toon tegen hem. Meer was er naar haar idee niet nodig om te zeggen. Moeizaam duwde ze zichzelf overeind en met een zachte kreun leunde ze tegen de muur aan. "But you have to help me get up the stairs I'm afraid," zei ze op een zachte toon tegen hem. Ze strompelde al een klein beetje voor hem uit, opende de deur naar de gang zachtjes en wachtte bij de trap op hem.
 

 Het leek er duidelijk op dat er sprake was van een wederzijds vertrouwen. Alyssa had in het begin heus wel gemerkt hoe terughoudend Blake was geweest en ze had een vermoeden dat het te maken had met zijn verleden. Stukje bij beetje had ze toen zijn muren weten te breken, blijkbaar zodanig dat hij haar een klein beetje vertelde wat hem dwarszat. En ze beloofde om er voor hem te zijn, net zoals hij dat ook voor haar deed. Instinctief wist ze dat dat woorden waren waar hij op ging terugkomen als het echt nodig zou zijn en dat gold ook voor haar. Voor nu leken de persoonlijke details echter te zijn uitgewisseld, maar dat vond ze niet erg. Ze wilde niet over het verlies van haar ouders praten en dus kon ze zich er ook perfect in vinden dat hij dat ook niet wilde met de persoon die hij verloren was. Hij stelde voor om naar zijn kamer te gaan en omdat Alyssa absoluut niet alleen wilde zijn vannacht stemde ze in. Met wat moeite wist Blake haar de trap op te helpen en ondanks alle ellende moest ze toch even grinniken toen hij zijn woorden sprak. Was dat Italiaans of Spaans? "Gracias," zei ze maar tegen hem met de hint van een grijns die ze hem vaak genoeg had laten zien bij hun eerste ontmoeting. Ze werd naar zijn bed geholpen en vond het niet vervelend dat hij de deur op slot deed. Ze had vertrouwen in hem en ze wilde nu sowieso met niemand anders zijn dan hem. "I don't," zei ze zachtjes. Ze legde haar hand kort op zijn schouder en knikte naar achteren, waarna ze zichzelf al achteruit begon te duwen en met een zachte kreun languit op haar rug viel. "So I guess we just have to kill some time with talking or do something else if you have a suggestion." Dat kwam wel heel verkeerd over, gezien de situatie. "Not like that," grinnikte ze er nog achter, al moest ze eerlijk toegeven dat als dat ervan zou komen ze er ook niet tegen zou protesteren. Wat kon ze zeggen? Hij was een aantrekkelijke jongen en ze vertrouwde hem. Soms was er geen meer reden nodig. Maar misschien had hij nog een andere suggestie waar ze niet op gekomen was. .
 

 Alyssa grinnikte toen Blake zijn opmerking maakte, al liet ze haar lichte ogen wel naar zijn gele kijkers glijden om te peilen wat hij er nu werkelijk van vond. Hij had er niet bij gelachen of gegrinnikt. Nee, zijn blik was zelfs tamelijk serieus gebleven. Misschien zelfs met een lichte hint van teleurstelling. Alyssa’s hart begon een tikkeltje sneller te kloppen van opwinding en een kleine glimlach speelde om haar lippen. Ze had hem niet ingeschat als het type dat dit soort dingen graag zou willen. Ze had hem eerder als iemand ingeschat die anderen zo ver mogelijk op afstand hield en dit soort dingen pas deed als hij iemand voor de volle honderd procent vertrouwde. Hoewel Alyssa kon zeggen dat ze hem wel vertrouwde, was het ook niet zo dat ze gelijk heel haar levensverhaal aan hem ging vertellen. Ze had echter wel het idee dat ze daar wel naartoe aan het werken was; dat ze haar verhaal wel zou doen als ze elkaar beter leerden kennen. Voor haar maakte het vrij weinig uit wat ze nu samen gingen doen en als het inderdaad met elkaar zoenen was, dan was dat voor haar prima en belabberde dat de vriendschap op geen enkele manier. Ze kon nog steeds closer met hem worden en nog steeds haar verhaal aan hem vertellen, no hard feelings. Alyssa was niet zo iemand die overal meteen een etiket op moest hebben, al had ze natuurlijk wel zo haar grenzen. Maar daar zaten ze nog lang niet. Het was immers maar een zoensessie dat hij voorstelde. “I wouldn’t say no to that if you’re serious,” zei ze op een kalme, serieuze toon tegen hem. Toen kwam er een lachje om haar lippen. “Although I have to say you would be the one to do all the work.” Ze knikte naar haar knie. “I’m having trouble with getting up, so you’d be the one to start it.” En afwachtend keek ze hem aan.
 

 Alyssa grinnikte Een glimlach kwam om Alyssa's lippen toen ze zag dat Blake zijn lach ook niet langer in bedwang kon houden. Haar lichte ogen werden op hem gericht en ze grinnikte toen Blake antwoordde. "As soon as I get better, I'll show you some tricks," zei ze op een plagerige toon, al wist ze dat ze dat ook daadwerkelijk kon. Ze had al meerdere jongens verrast met haar flexibiliteit. Haar vorige relatie had ze vaak genoeg versteld doen staan met de dingen waar zij mee kwam aanzetten, maar het was altijd leuk geweest en geen van beiden hadden hun grenzen overschreden. Ze wist dat het bij Blake hetzelfde ging zijn; hij wachtte zelfs nu nog haar toestemming af voordat hij iets deed. Zijn lippen kwamen al snel dichterbij en Alyssa legde haar armen om zijn nek toen hij haar zoende. Gewillig deed ze haar hoofd naar opzij en liet haar tong de zijne verkennen toen hij de kus verdiepte, waarbij er onwillekeurig een zachte kreun haar lippen verliet. Ze liet haar handen afdwalen naar beneden en liet deze lichtjes onder zijn shirt glijden, waarbij ze zijn onderrug streelde. Voorzichtig verplaatste ze haar benen door ze op te tillen en hem plagerig, door haar knie tegen zijn kont te duwen- haar goede knie weliswaar - dichter naar haar toe te dwingen.