[FINISHED] A nightly trip.

Het was weer eens één van die avonden dat hij moeite had om in slaap te vallen. En meestal wilde dat in Hunter’s geval zeggen dat hij na een paar uur honger begon te krijgen. En ja hoor, na even was het weer zo ver. Hij had geen idee hoe laat het was. Een uur? Twee uur? Het was een vreemde gedachte om te weten dat er geen dag voorbij was gegaan. Ja, de dag was misschien voorbij gegaan, maar het zou altijd dezelfde datum blijven. Hij zou nooit meer ouder worden. Misschien aan de ene kant wel goed omdat hij vol zat met tatoeages en voor eeuwig vastzitten in een lichaam van een zestigjarige rimpelfossiel een stuk minder aantrekkelijk klonk dan hetgeen wat hij nu voor handen had, maar aan de andere kant… Hij had niet echt het idee dat hij vooruitging in het leven. Hij zou zijn ouders nooit meer terug zien – tenzij hij ze ging opzoeken – en hij zou de situatie ook niet meer aan ze uit kunnen leggen. En ergens was hij er ook niet zo happig op om zijn vader weer weer te zien, niet nadat ze elkaar zowat bewusteloos hadden geslagen op die bewuste avond. Hunter schudde zijn hoofd en stapte vervolgens uit bed. Hij lag voorlopig nog alleen op een kamer, maar daar zou ongetwijfeld vast wel verandering in gebracht worden zodra er nog meer mensen bij zouden komen. Hij moest zeggen dat hij niet erg uitkeek naar dat moment. Eerlijk gezegd wilde hij zo weinig mogelijk geassocieerd worden met de mensen die zich in dit huis bevonden of de gave waar hij over beschikte, maar dat leek vrij onmogelijk te zijn. Hunter zuchtte zachtjes terwijl hij de trappen afging, ervoor zorgend dat hij de krakende treden oversloeg zodat hij niemand wakker zou maken. Hij had enkel een jogging aan en was in bloot bovenlijf gegaan, aangezien hij niet verwachtte om iemand op dit uur nog tegen te komen. Hij liep de keuken in en wilde zich net naar de koelkast begeven toen hij een geluid achter zich hoorde. Hij stak zijn handen in zijn zakken en keek met een rustige blik over zijn schouder, zich afvragend wie er in godsnaam nog niet kon slapen op dit uur.

Het was lastig te peilen hoe oud de jongen was die voor hem stond. Hunter gokte dat hij tussen de achttien en de twintig moest zijn, misschien een beetje voorbij de twintig. Dat wilde natuurlijk niet zeggen dat dat zijn échte leeftijd was. Hunter vond het nog steeds lastig om te begrijpen dat hun leeftijden hier praktisch gezien stilstonden en dat ze voor altijd de leeftijd zouden blijven die ze waren toen ze in de lus kwamen. Hij had geen idee hoe veel tijd er inmiddels was verstreken omdat het altijd dezelfde datum bleef, maar hij vermoedde dat het iets meer dan een jaar moest zijn. Misschien zelfs wel twee. Het was akelig hoe snel iets kon wennen, al had Hunter nog steeds niet helemaal het gevoel hier thuis te horen. De jongen begroette hem en Hunter gaf hem een kort knikje. Aangezien hij zich de afgelopen tijd nauwelijks had beziggehouden met namen, wist hij ook de naam van deze jongen niet. En hij deed ook geen moeite om erop te komen. Hij wilde zich zelfs weer afwenden toen hij in het vage licht dat de maan produceerde door het raam zag dat de jongen aan het zweten was. En dat hij er wel heel verwilderd uitzag. Hij twijfelde kort. Eigenlijk wilde hij zich afsluiten van de rest, maar er waren al enkele keren geweest dat hij zich had beseft dat het misschien toch wel meeviel in het huis. En hij was nu ook weer geen boeman. “Alles in orde, man?” vroeg hij uiteindelijk. “Je staat te trillen als een rietje.” Hij trok fronsend zijn wenkbrauwen op, maar gaf op geen enkele andere manier aan dat hij iets ging doen om te helpen. En dus ging hij ruggelings tegen het aanrecht staan, zijn handen achterwaarts gevouwen om de rand van de aanrecht, zijn blik op de jongen gericht.

De jongen antwoordde dat hij nachtmerries had en Hunter gaf een knikje. Daar had hij ook wel eens last van. Die dromen gingen dan over zijn vader, zijn vader die hem een mep gaf, zijn vader die dreigde om hem het huis uit te trappen en die dat uiteindelijk dan ook deed. Het was een wonder te noemen dat Hunter nog ergens een onderdak had kunnen vinden. Aan de ene kant was hij die vrouw wel dankbaar, maar aan de andere kant wilde hij zo graag weer terug naar huis gaan dat het zeer deed. Het verwonderde hem echter wel dat de jongen over eeuwen sprak. Hij had zelf niet echt het idee dat zijn werkelijke leeftijd meer kon verschillen dan twee of drie jaar van zijn huidige leeftijd, maar deze jongen was hier dus al langer. Veel langer. Hoe kwam het dan dat Hunter zijn naam nog niet kende? Misschien omdat hij zich tot dusver nog voor geen enkel kind dat zich hier bevond had geïnteresseerd, behalve voor Chloé dan. Hij trok kort zijn wenkbrauwen op, maar zei niets. Wat kon hij ook zeggen? Hij kende deze jongen niet eens en bovendien kreeg hij ook niet echt het idee dat de jongen erover wilde praten. En een goede psycholoog was hij al helemaal niet. De jongen dacht daar blijkbaar anders over, want opeens werd de deur gesloten en bestond de ruimte alleen nog uit hun tweeën. Oké dan. “Ik kon niet slapen,” antwoordde hij simpel op de vraag van de jongen. “Mijn slaapritme is nogal naar de haaien waardoor ik met vier uur slaap per nacht wel toekom.” Hij haalde zijn schouders op. Zo was het gewoon. “Je hebt dan van die mensen die echt niet kunnen functioneren, maar mij maakt het juist alert.” Hij trok kort zijn wenkbrauw op. “Dus ik kan je helaas ook geen tips geven om beter te slapen.” Daar kon hij beter voor naar die mevrouw Dingesnogwat gaan. Hoe ze ook heette.

Hunter gaf een knikje toen de jongen aangaf dat hij dat ook niet verwacht had. Mooi, dan zaten ze op dat vlak al zeker op één lijn. Als Hunter ergens een hekel aan had, dan was het als hij iemand advies of tips moest geven die hij niet kende. En al zeker niet om iemand te helpen met problemen waar hij niks mee van doen had. Hunter wist niet welk beroep hij uitgeoefend zou hebben als hij nog in de gewone wereld had gezeten en geen speciale krachten had gehad, maar het zou in elk geval geen psycholoog zijn geweest. Hunter vroeg zich af waarom je in godsnaam naar iemands problemen wilde luisteren en dan ook nog je best moest doen om geïnteresseerd te lijken. Hij had er vroeger al moeite mee gehad als zijn moeder begon te huilen, laat staan dat een wildvreemde dat deed. Hunter’s aandacht werd weer getrokken door de jongen toen hij begon over zijn verblijf in het huis. Hoe vaak had hij die opmerking nu al niet gehoord? Niemand leek hem te kennen en dat vond hij prima zo. “Ik woon hier al meer dan een jaar, maar sinds ik geen interesse heb in de bijzondere kinderen die het huis verlaten en binnenkomen, ken ik hun niet en zij mij niet.” Hij was vaak buiten het huis of ergens in één of andere kamer waar niet veel anderen zaten. Zo kwam het dat hij niet veel mensen kende die in het huis woonden. “Al weet ik niet of het een goede zaak is dat je mij tegenkomt recht nadat je een nachtmerrie hebt gehad. Ik denk dat andere kinderen hier in het huis een betere luisteraar zijn dan ikzelf.” Hij draaide zich van de jongen af en begon in de kastjes te zoeken. Ze moesten toch wel ergens alcohol hebben. Toch?

De jongen gaf aan dat hij er niks over kwijt wilde en Hunter gaf over zijn schouder een knikje. Dat was misschien ook maar het beste. Hunter had geen idee wat er zou gebeuren als de jongen een heel verhaal begon te vertellen. Ze waren duidelijk nog niet op het level aangekomen dat Hunter echt openstond voor dat soort dingen, maar daar leek de jongen zelf ook zo over te denken. Gelukkig waren mannen daar anders in dan vrouwen. Hunter had al gemerkt dat vrouwen iets gemakkelijker praatten over hun problemen als ze emotioneel waren, iets waar hij tot op de dag van vandaag nog altijd niet goed mee overweg kon. “Alcohol,” sprak hij over zijn schouder tegen de jongen. Hij vloekte zachtjes toen hij merkte dat dat er niet was. Wel een grote zak chips. Hij haalde zijn schouders op. Dat moest dan maar voldoende zijn. “Ik had zelf de voorkeur aan alcohol gegeven, maar een snack kan soms ook wonderen doen.” Hij pakte de zak uit de kast en gooide het vervolgens over zijn schouder op de tafel die zich dicht in de buurt bevond waar de jongen nu ongeveer stond. Hunter draaide zichzelf om en sloeg zijn armen over elkaar, de jongen aankijkend. “Zit jij hier al lang in dit huis?” vroeg hij vervolgens. Het was een beetje lullig als hij de jongen nu weg zou sturen of zelf naar bed zou gaan terwijl hij duidelijk nog steeds van slag was door zijn nachtmerrie. Misschien had hij het gesprek over koetjes en kalfjes gewoon even nodig om zichzelf af te leiden van zijn eigen ellende. Hunter was normaal gezien niet de persoon die aan dat soort dingen mee deed, maar ach. Hij kon zelf toch niet slapen en misschien was het zo slecht nog niet om de anderen hier in het huis beter te leren kennen.

Drie weken was nog niet erg lang, maar wel lang genoeg om al het één en ander verkend te hebben. Hunter herinnerde zich dat hij zich de eerste weken vooral terug had getrokken op stille plekken. En daarna was het maar gewoon een beetje zijn ding doen, zichzelf stierlijk vervelen en zo nu en dan toch eens bezig zijn met zijn bijzonderheid. Hij deed er meer mee dan dat hij naar anderen liet blijken, maar nog altijd niet genoeg om er echt fatsoenlijk mee om te kunnen gaan. En dat vond hij prima. Hij richtte zijn blik op de jongen toen deze zijn vraag stelde en trok even verbaasd zijn wenkbrauwen op. Andere lussen? Hij had er wel iets over gehoord, maar hij had ze tot dusver nog nooit zelf bezocht. “Andere lussen…” Hij haalde even diep adem. Hoe stom zou het overkomen als hij zei dat hij er nog geen bezocht had, dat hij geen idee had wat de jongen bedoelde met andere lussen? De jongen zou zich vast afvragen wat Hunter het afgelopen jaar dan had gedaan, maar ook daar kon de jongen geen antwoord op geven. En Hunter besefte zich nu ook dat het hem vrij weinig kon schelen hoe hij overkwam. Hij wilde meer weten over die andere lussen. “Kan dat dan?” vroeg hij. “Hoe zit dat? Kun je gewoon één of ander tijdperk binnengaan waar je maar wilt zijn? Kun je teruggaan naar het verleden en… zaken anders aanpakken?” Kon hij zijn vader het ziekenhuis in slaan? Dat ging hij maar niet hardop vragen. Maar misschien kon hij de tijd terugdraaien en… en wat? Als baby zijnde zijn ouders op de hoogte brengen dat Finn long- en hartproblemen had en dat de dokter zich daar op moest focussen? Natuurlijk kon de geschiedenis niet herschreven worden. Toch had zijn blik iets hoopvols terwijl hij de jongen aankeek, al probeerde hij dat te verbergen onder een hoop neutraliteit.