Tijd voor zijn verantwoordelijkheden als mentor. Als een van de weinige dingen die hij serieus nam deed Connor er zijn best voor, zijn best hield alleen blijkbaar in dat hij een nieuw meisje met een mes bedreigde omdat ze hem geen respect gaf terwijl hij de eenvoudige regels duidelijk maakte. Ergens vond hij het makkelijk goed te praten van zichzelf, net zoals alles wat hij deed goed te praten was. Duidelijk had hij haar een kans gegeven en was hij nog normaal begonnen. Vervolgens had zij een compleet gebrek aan respect getoond waardoor hij het niet kon laten om een mes erbij te halen. Waarna hij het ding ook weer weggestopt had en door gegaan was op een redelijke manier. Al met al was hij redelijk genoeg geweest. Nu moest hij alleen zijn belofte nakomen dat hij het bij de begeleiders ging melden zodat ze een straf konden bepalen. Echte voorkeur welke van de twee had Connor niet. Natuurlijk kende hij Girolamo langer en was Miss Rosefinch nog vrij nieuw, maar allebei vielen ze onder autoriteit en viel hij onder een persoon die een hekel had aan autoriteit. Wat ironisch was aangezien hij nu officieel als autoriteit telde. Goed ding dat ze niet wisten van al zijn echte slechte gewoontes die het moeilijk maakte om dit serieus te nemen. C’mon, hij was mensen aan het straffen voor roken binnenshuis terwijl hij pure cocaine op zijn kamer deed. De bonus was dat hij dat tenminste probeerde te verminderen en dat hij zijn best aan het doen was als mentor. De naam van het meisje had hij al achterhaald als Liz Hill, nu kwam alleen het melden van haar overtredingen nog en het ontwijken van het feit dat hij er een mes bij gehaald had. Hoe moeilijk kon het zijn? De gedachte deed weinig voor het nerveuze gevoel in zijn maag terwijl hij voor de deur van het kantoor stond. Dit moest hij wel kunnen, hij was een mentor met een reden. Hij kon wel met een volwassen figuur - volwassener dan hij was dan - praten en overleggen. Zijn bril drukte hij op zijn neus terwijl hij zijn lippen aflikte en naar de deur staarde. Alles wat hij deed was zijn taak volgen, hij zou niet teleurstellen. Connor was zelfs goed bezig door niet recht het kantoor in te teleporten, ook al was het zijn eerste instinct geweest. Met een laatste zucht en het halen van zijn hand door zijn haar bewoog hij naar de deur om erop te kloppen voor hij die open deed en naar binnen stapte zonder op antwoord te wachten. Zo goed met dit soort situaties was hij ook weer niet.

Dat hij de helft van de regels niet kende en de andere helft regelmatig brak hoefde er nu niet toe te doen. Het enige wat hij moest doen was Liz Hill aangeven voor de regel waarvan Connor wel zeker was dat ze die gebroken had. Met dat idee stapte hij eindelijk het kantoor binnen de seconde nadat hij op de deur klopte. Langer lieten zijn zenuwen het wachten niet toe en langer wist hij ook niet dat hij moest wachten. De laatste keer dat hij zijn best had gedaan om beleefd over te komen was jaren geleden geweest. Sinds dien was er niks geweest dat er om vroeg, tot nu toe dan. Zijn blik ging meteen naar de vrouw die aan het bureau zat en ongetwijfeld Bella Rosefinch was. Ze had een zeker aura dat dat wel duidelijk maakte. Vervolgens dwaalde zijn blik door het kantoor, over de papieren die op het bureau lagen naar de muren en de decoratie. ”Connor,” klonk het. Zijn blik schoot terug naar haar. Nog steeds stond hij in de deuropening en de neiging was groot om die ene stap naar achteren te nemen zodat hij weer buiten het kantoor stond. ”That’s me, miss Rosefinch..?” bevestigde hij in plaats daarvan. Het kwam er minder zeker uit dan hij het wilde hebben. Op welke level van beleefd moest hij ooit zijn? Miss leek nog de beste term hier, de term waar hij voor ging. Met zijn ogen volgde hij hoe Bella overeind kwam en naar voor het bureau liep. Op wonderbaarlijke manier wist hij een glimlach op zijn gezicht te forceren terwijl hij van binnen smeekte dat de glimlach niet ’ik heb honderden dorpelingen vermoord’ riep. Tot nu toe leek het niet al te slecht te gaan. ”Is it urgent?” kwam ze recht tot de zaken. In antwoord haalde hij zijn schouders op. ”Depends on your definition of urgent,” was eruit voor hij het echt door had. Waarna hij ook meteen zijn keel schraapte en door sprak. ”I mean, it isn’t that urgent.” Yep, dit ging geweldig. ”I’m just here to report someone who broke the rules,” verklaarde hij eindelijk zijn aanwezigheid met nog steeds dezelfde geforceerde glimlach.

Over zijn plotselinge binnenkomst leek ze niet heel tevreden. Alles had hij volgens protocol gedaan. Hij had aangeklopt en nu was hij hier om Liz te gaan verklikken voor de verbroken regel en het disrespect dat ze vervolgens had getoond. Zijn naam werd gesproken en hij bevestigde het met twijfel rond de manier waarop hij haar moest aanspreken. Het klonk allemaal veel te formeel en als situaties waarvan hij een punt maakte om ze te ontwijken. Een knik bevestigde dat hij toch echt Miss Rosefinch moest gaan gebruiken in dit autoriteitje spelen. Connor's antwoord kwam automatisch voor hij zichzelf snel verbeterde onder de verstrakte blik. De neiging om de deur uit te stappen en nooit meer terug te keren werd steeds groter. ”If it isn’t urgent then why didn’t you wait for an answer after knocking on the door?” vroeg Bella scherp. Zijn blik die onbewust afgedwaald was schoot weer terug naar haar. Right, wachten na het kloppen. Dat was een ding, dat hij verpest had. ”I didn’t think of it,” verklaarde hij gehaast. Zoveel kon ze ook weer niet van hem verwachten. Eindelijk gaf hij ook de reden dat hij hier was. ”Good,” sprak ze en een kleine glimlach waagde het om op zijn gezicht te verschijnen. ”Go back outside, knock and wait for my answer to re-enter. After that we can talk about the rulebreaker.” Zijn glimlach viel weer weg. ”Oh-okay.” Het laatste wat hij wilde was teleurstellen. ”Anything you want ma’am,” voegde hij eraan toe in de hoop op een of andere manier weer in positief licht te eindigen. Met een onderdrukte zucht stapte hij naar de deur toe om die braaf te sluiten en er vervolgens op te kloppen. Alles wat hij verder kon doen was wachten tot hij weer binnen mocht komen. Zijn wens van weer buiten het kantoor staan was tenminste uitgekomen, alleen niet op de manier die Connor in gedachten had gehad.

Dit ging totaal niet als Connor wilde dat het ging. Wist hij veel dat aankloppen op deuren en vervolgens op antwoord wachten een ding was dat Rosefinch van hem verlangde. Fine, ergens wist hij het hele protocol wel maar dat was Russische politiek. Blijkbaar gelde dat ook voor de rest van de wereld, wie had dat kunnen weten? En nu stond hij braaf weer op de hal om nog een keer te kloppen en op antwoord te wachten. Want dat was nuttig. Het stomste deel was nog zijn verlangen om het echt goed te doen en Bella tevreden te stellen. Uiteindelijk wilde hij ook maar een goede mentor zijn en zich bewijzen. Hoe zeer het ook viel te betwijfelen of een moordenaar een goede mentor kon zijn. In stilte wachtte hij voor de deur op de verlossende woorden dat hij weer binnen mocht komen. ”Come in,” klonk eindelijk de toestemming. Een deel van hem was al bezig met de gedachte om gewoon weg te teleporteren. In plaats daarvan stapte hij braaf naar binnen, met toestemming deze keer. ”What can I do for you Connor?” begon ze opnieuw. Right, okay, ze begonnen helemaal opnieuw. Nerveus slikte hij voor hij aan zijn antwoord begon. ”Yes, right, I’m here to report a peculiar,” startte hij opnieuw zijn verhaal terwijl hij van binnen worstelde met de vraag of hij Rosefinch compleet tevreden wilde stellen of haar bloed op de muren wilde zien spatten. Het liefst beiden. Honestly, hij dankte wat dan ook dit soort dingen bepaalde voor het feit dat ze geen familie waren. Dat zou hij nooit kunnen overleven. ”Liz Hill, she was smoking in the living room and didn’t stop when I asked her to,” legde hij uit. Het deel waar hij haar met een mes had bedreigd werd toevallig achterwege gelaten. Dat deed er ook niet toe hier.

Poging twee. Dit keer wachtte Connor tot hij het signaal van Rosefinch kreeg om binnen te mogen komen. Langzaam begon zijn irritatie op te komen, tegelijk was hij nog steeds nerveus. Waardoor hij weer meer geïrriteerd werd op zichzelf wat op een of andere manier meer nerveusheid veroorzaakte en zo door. Either way kon hij doorgaan met de tweede poging Praten met Autoriteiten tm, want daar was hij zo geweldig in. Onhandig begon hij opnieuw met het rapporteren van de acties van Liz Hill. ”Liz Hill?” herhaalde Bella en hij knikte. Opnieuw merkte hij de irritatie op gemengd met het nerveuze gedoe. Het nadeel voor Rosefinch en het voordeel voor hem was dat nu het goed leek te gaan het nerveuze gevoel weer begon af te nemen. Wat meer ruimte overliet voor irritatie. Waar Connor meer dan genoeg van had. In stilte keek hij toe hoe een formulier ingevuld werd. Was dit zijn cue om weg te teleporten? Hell, waren er regels voor hij weg mocht teleporteren? Who knows, misschien wilde ze eerst een blowjob of dat hij een vrolijk dansje deed voor hij toestemming kreeg om te vertrekken. Beiden mocht ze krijgen als het betekende dat hij hier weer weg kon komen. ”How did you eventually manage to stop her from smoking?” ging ze verder met een vraag. Oh, dus geen blowjob of dansje, yet. Connor haalde zijn schouders wat op. Het deel met het mes kon hij nog steeds makkelijk laten voor wat het was, tenslotte had dat weinig uitgehaald. Nee, ze was alsnog respectloos geweest. Volgende keer zou ze wel anders denken als hij het mes door haar keel heen douwde tot ze in haar eigen bloed verstikte. ”That stupid bitch didn’t stop until her cigarette was through,” gaf hij eenvoudig antwoord zonder er verder over na te denken. Het was toch de waarheid.