Breathin'

Het was de tweede dag sinds haar aankomst en nog steeds was Liz heel erg in de war. Ondanks dat ze na de uitleg van Bella wel iets beter snapte wat ze was en hoe dat het kwam dat ze hier was, was het nog steeds erg overweldigend. Door het tijdverschil had Liz heel erg slecht geslapen en had ze eigenlijk de hele nacht alleen maar liggen denken aan haar ouders en aan hoe het nu allemaal verder moest. Gelukkig had ze wel wat contact gehad met Chloe. Haar zusje bracht een zekere vorm van zekerheid in deze onzekere periode van haar leven en dat was het enige wat stabiel was: de onvoorwaardelijke liefde die ze voor elkaar hadden. Ondanks dat ze nog maar net was aangekomen en Liz nog niet echt de tijd had gehad om de omgeving te ontdekken, vond ze de omgeving wel heel erg mooi. En de omgeving zou ze alleen nog maar meer gaan verkennen, want vandaag stond er een rondleiding op de planning. De man die haar ging rondleiden had een hele ingewikkelde naam die Liz helaas niet had kunnen onthouden, maar ze vond het wel aardig dat haar überhaupt werd aangeboden om mee te gaan met een rondleiding. Als je niet beter had geweten, had je gedacht dat Liz misschien op vakantie was geweest en ze nu een rondleiding zou krijgen van een reisleider. Niets was minder waar. Liz kwam aan bij de rondleiding en keek onzeker om zich heen. Het was niet lastig geweest om de vuurtoren te vinden, simpelweg de rood met wit gestreepte toren volgen. Wat er nu zou gaan gebeuren, was voor haar wel een raadsel.

Liz naderde de vuurtoren en toen ze wat dichterbij kwam, ontdekte ze een donkerharige man bij de vuurtoren. Dat moest vast en zeker de man met de moeilijke voor- en achternaam zijn. Toen de man haar ontdekte, liep hij inderdaad op hem af en stelde hij zich voor als Girolamo. Die naam moest Liz zien te onthouden, maar dat zou vast en zeker geen probleem zijn. Hij vroeg haar hoe haar eerste dag in de lus was geweest. Liz keek even weg. “Het was wel oké, denk ik” begon Liz toen “Het is allemaal nog een beetje lastig, want het is zo verschrikkelijk snel gegaan en door de jetlag ben ik ook heel erg moe” begon Liz. Maar ze besefte ook dat het misschien niet een hele goede indruk zou maken als ze alleen maar zou gaan zeuren over hoe zwaar het allemaal wel niet was. “Het helpt wel dat ik dit allemaal mag gaan ontdekken in een prachtige omgeving.” Voorzichtig glimlachte Liz naar de man tegenover haar. Ze besloot ook dat het niet echt handig was om Girolamo meteen onder de vragen te bedolven, dus besloot ze maar één vraag tegelijk te stellen. “Wat doet u hier precies? Bent u een soort leraar ofzo, of een schoolhoofd?” vroeg Liz als eerste nieuwsgierig.

Liz glimlachte onzeker toen Girolamo dat hij beaamde een soort schoolhoofd te zijn. Het was misschien maar iets kleins, maar het hielp mee aan haar zelfvertrouwen als ze een vraag goed beantwoordde. Dat liet haar zien dat ze snapte wat er om haar heen gebeurde, al was het allemaal zo verschrikkelijk snel aan het gaan, dat ze soms nog steeds geen idee had wat er nou allemaal precies gebeurd. “Ik snap het. Dus u heeft best wel een belangrijke taak, eigenlijk.[b]” Nogmaals glimlachte ze wat onzeker en luisterde vervolgens naar wat de man tegenover haar nog meer vertelde. Zachtjes beet ze op haar onderlip. “[b]Veilig houden? Is het hier dan wel eens onveilig?” vroeg ze toen zachtjes “Ik heb van miss Rosefinch geleerd dat normale mensen hier niet kunnen komen, maar zijn er dan ook slechte bijzonderen die bij ons kunnen komen? Of mensen die ons aanvallen?” Wat ze had geleerd van haar aanval thuis in Los Angeles was dat ze zichzelf kon verdedigen, maar ze wilde niet nog een keer zo aanval meemaken als daar. Nu was ze er op zich redelijk uitgekomen, maar wie zei dat dit vanzelfsprekend was?

Liz knikte. Dat begreep ze wel. Mensen waren over het algemeen bang voor alles wat onbekend was. In Los Angeles had ze dat regelmatig gezien. Mensen van de lgbtq gemeenschap bijvoorbeeld. Als mensen het niet snapten of als het onbekend voor ze was, waren ze er bang voor. Liz snapte dat niet, maar dat was weer een hele andere conversatie. “Ik snap het. Het is eigenlijk als een soort gemeenschap voor ons.” Ze gaf de man tegenover haar een vriendelijke glimlach. “Ik ben blij dat jullie dit doen. Ik denk dat iedereen wel behoefte heeft aan een thuis en naar een plek om thuis te noemen. Jullie gunnen ons dat en dat is heel bijzonder.” Liz haar ouders waren zelf ook bijzonderen en hadden elkaar gevonden. Maar ze kon zich ook voorstellen dat ouders die niet bijzonder waren het misschien niet zouden snappen. Dan was er voor die kinderen geen thuis meer. Girolamo ging verder en ze fronste haar wenkbrauwen. Die hulsels…die klonken behoorlijk eng. Liz keek even om zich heen, alsof ze elk moment achter haar zouden kunnen staan. “Sorry, Girolamo…ik heb zoveel vragen, sorry als ik een beetje overweldigend op je over kom maar….” Ze schudde haar hoofd. “Die hulsels…zijn dat mensen? En zijn er nog meer lussen op deze wereld, of komt iedereen hier heen?”