Drown it out

De koele avondlucht was precies hetgeen wat hem op zijn gemak wist te stellen. Natuurlijk was het nog niet op dezelfde hoogte zoals Sun-Hi dat zou kunnen, maar het was een goede vervanging. Het zorgde ervoor dat hij meer energie kreeg en meer motivatie. Alsof hij net een blikje energiedrink had opgedronken en zijn hersenen nu de switch hadden gemaakt om de eeuwige vermoeidheid weg te laten sluimeren. Iseul had het vaak genoeg meegemaakt om te weten dat het zijn bijzonderheid was. Hij keek er dan ook niet echt van op, hij was er enkel blij mee. Het was een teken dat de nacht eindelijk was begonnen en dat hij eindelijk zijn gang op kon gaan. De regels waren hem uitgelegd en ondanks zijn gebrekkig Engels had hij het meeste wel meegekregen. Toch ging hij nu op zijn tweede nacht meteen al de regels verbreken. In zijn kamer zitten tijdens de nacht was geen optie. Hij moest eruit. Hij moest wat doen, met al deze energie, er was niks anders wat hij kon. Het nadeel was dat hij waarschijnlijk de enige was die dat had, wat er ook meteen voor zorgde dat hij alleen was en zich ook alleen voelde. Ondanks de energie en het gevoel van gemak, wist de eenzaamheid zich makkelijk een weg in hem naar boven te werken. Zijn breuk met zijn ex was dan ook nog ontzettend vers wat ervoor zorgde dat zijn gedachtes al snel de verkeerde kanten op ging. Nee. Hij moest iets doen. Anders zou hij zichzelf enkel de ondergang in praten. Dus had hij besloten om naar buiten te gaan. Eerst was hij braaf in de tuin gebleven, maar ook dat bood weinig afleiding en dus was hij naar het centrum gegaan. Ook daar was het rustig, maar in één straat bruiste het van het leven. Nieuwsgierig was hij dichterbij gestapt en zag hij een club. Een glimlach begon meteen zijn lippen te sieren. Ja, daar was hij wel mee bekend. Precies de afleiding die hij nodig had. Hij stapte de club binnen en bestelde meteen wat drank. Zo kon hij de nacht wel doorkomen.  

Eenmaal in de club greep hij al snel de drank. Het was niks nieuws om de nacht te verliezen aan drank en vage herinneringen. De nacht was het moment waarop alles te echt werd en iedereen lag te slapen. Het was het moment waarin hij begon na te denken en wat tot leven kwam, maar tegelijkertijd ook alleen werd. Het was de tijd dat de problemen tot hem kwamen en dus het moment dat hij naar een uitweg zocht. Vroeger had hij nog geprobeerd om het weg te slapen, maar met zijn bijzonderheid ging dat moeilijk. Nu had hij zijn zinnen gezet op afleiding en de afleiding liep op hem af. Zijn blik viel op een knappe jongeman die naar hem toe liep. Een charmante grijns werd hem gegund. Het bleek wel dat men hier niet zo voorzichtig was als in Korea. Iseul deed geen moeite om het te ontkennen en grijnsde flirterig terug. ”こんにちは,” begroette de jongen hem echter. Fronsend keek Iseul hem aan. De taal herkende hij. Japans werd meer gesproken in Korea dan Engels. Dus ook hij wist wat de jongen zag. Dus, hij zag er uit als Japans in de ogen van de ander? Ach.. Hij deed tenminste een poging. ”안녕하세요,” groette hij de jongen terug. Zijn grijns verbreedde zich. ”I’m Korean, not Japanese, nice try though, Four Eyes,” vervolgde hij plagend met zijn passende bijnaam voor de jongen. Diens naam hoefde hij zo al niet meer te weten.

* Hey

De schaapachtige grijns zei al genoeg. De jongen had geen flauw idee wat Iseul zojuist had gezegd en kon dus ook geen Koreaans. Op zich niks verbazingwekkends. Hij had niet gedacht dat hij iemand zou tegenkomen die überhaupt Japans kon, dus dat was al een verrassing op zich. Iemand die Japans en Koreaans kon was waarschijnlijk te veel gevraagd voor het kleine stadje. Iseul wist niet eens of deze jongen ook tot het huis behoorde of in het dorp woonde, maar voor deze avond maakte dat toch niks uit. Zolang ze maar plezier konden hebben. Met een grijns deelde Iseul mee dat hij Koreaans was en voegde daarbij een passende bijnaam. Hij wist niet hoe de jongen het zou opvatten, maar hij leek het niet al te erg te vinden. ”Oh,” klonk het, waarop Iseul zachtjes grinnikte en een paar slokken nam van zijn drinken. Dezelfde grijns keerde terug op de jongen zijn gezicht en hij ging voor poging twee. ”It’s actually Connor, and you are?” introduceerde de jongen zich. ”Iseul,” stelde hij zichzelf voor. Hij hield zijn hoofd ietwat scheef en keek de jongen met een kleine grijns aan. ”So, why are you here Four Eyes?” vroeg hij de jongen met een ietwat uitdagende ondertoon. Ze zouden snel genoeg zien wat ze aan elkaar hadden.

Ondanks de poging om ‘zijn’ taal te spreken, zou Iseul de jongen niet zomaar afwijzen. Hij verdiende een tweede kans. De jongen stelde zichzelf voor als Connor en Iseul besloot hem ook zijn naam te gunnen – dat zou hem echter er niet van weerhouden om de bijnaam te blijven gebruiken. Connor leek het niet geheel op prijs te stellen aangezien diens blik kort verstrakte. Kon hij niet tegen een grapje? Iseul voelde de blik over hem heen gaan, maar nam enkel nog een paar slokken van de drank. ”No real reason I guess,” antwoordde Connor zijn vraag. Hmm. Niet het antwoord waar hij op had gehoopt. Er had toch een reden moeten zijn om op Iseul af te stappen? ”Just abusing my privileges as mentor to be out here,” vervolgde de jongen, waarop Iseul fronste. Mentor? Dat woord kwam hem bekend voor. Hij ging zijn geheugen af waar hij het eerder had gehoord en kwam terug bij de regels die hem waren verteld bij zijn introductie. O. De blik die bij hem bleef hangen zei ook al genoeg. Dus zo zat het. De grijns trok terug op zijn gelaat. ”See, I’m from this house,” ging Connor verder, waarop Iseul zijn hoofd iets kantelde. Hij was benieuwd naar waar dit heen ging. ”And we just put out this new rule where everybody who goes out gets tortured first and then kicked out forever,” eindigde de jongen. Iseul keek op van het nonchalante dreigement. Even keek hij de jongen peilend aan, niet goed wetend wat hij moest verwachtte, maar grinnikte uiteindelijk en schudde zijn hoofd. ”Oh really?” reageerde hij met een grijns. Het was overduidelijk dat hij de jongen niet serieus nam. ”Then you should probably find those people and torture them,” zei hij met een twinkeling in zijn zwarte ogen. ”Four Eyes.” Volgde er al snel. Nee. Connor zou er niet vanaf komen.

Dus, de jongen was een mentor in de lus? Iseul had van ze gehoord, dat het bijzonderen waren die de rest in de gaten hield en ze dus straffen op kon leggen als ze de regels overtraden. Iseul was zich ervan bewust dat hij nu dus actief de regel overtrad en op heterdaad was betrapt. De jongen leek hem angst aan te willen jagen door een behoorlijke bedreiging tegenover hem te stellen, maar Iseul voelde er weinig voor. Als de jongen echt een mentor was zou hij toch niet zomaar iemand van de lus neersteken die hij hoorde te beschermen, toch? Nee. Het was groot spraak omdat meneer iets te gevoelig was voor een simpele bijnaam. Prima. Iseul zat al in de problemen doordat hij hier was in plaats vanbinnen, maar dat betekende enkel dat hij nu net zo goed een stapje verder kon zetten. Overdag zou hij wel anders denken, maar nu had hij zelfvertrouwen genoeg. Opnieuw daagde hij de jongen uit en opnieuw voegde hij de bijnaam eraan toe. Connor leek blij te zijn met de woorden, totdat Iseul opnieuw de bijnaam uit sprak. Meteen kwam de jongen dichterbij. Even hief Iseul zijn hoofd wat op terwijl hij de jongen zwijgend aankeek. ”I’ll torture them alright,” siste de jongen. Lichtjes fronste Iseul. God. De jongen leek het echt zwaar te hebben met de bijnaam. Hij had de bril vast zeker net. Even twijfelde Iseul of hij zou moeten toegeven of niet. De andere optie die hij overwoog zou hem waarschijnlijk niet veel goeds opleveren, maar was dat niet precies waarom hij hier was? Fuck de regels. Met een grijns boog hij dichterbij en drukte hij zijn lippen vol passie op die van Connor. Bril of niet, hij zag er nog leuk genoeg uit.

De jongen was overduidelijk geen fan van de bijnaam, maar Iseul bleef het gebruiken. De spanning zou stijgen, maar met een beetje geluk kon dat zo omgezet worden in goede spanning. De bedreigingen van de jongen voelde leeg aan, alsof hij ze niet meende. Misschien was dat ook enkel omdat het Iseul weinig deerde op het moment. Hij zat nu toch al in de problemen, kon hij net zo goed nog een tandje bijzette. Opnieuw werd een bedreiging naar zijn hoofd geslingerd, maar ditmaal besloot Iseul wat anders te doen dan de bijnaam opnieuw opnoemen. Nu drukte hij zijn lippen intens op die van de jongen. De jongen leek hem vrijwel meteen terug te kussen terwijl een hand op zijn borstkas belandde. Zie? Hij wou dit wel. Met een grijns legde Iseul zijn hand in Connor’s nek en wou hij de kus verdiepen, maar toen werd hij plots weg geduwd. Verbaasd keek hij op naar Connor die hem een blik vol afgunst wierp. ”I have a fucking boyfriend,” snauwde de jongen hem. Iseul’s blik werd wat droog. ”Do you?” vroeg hij na. Hij gooide de rest van de inhoud van zijn beker achterover en greep al snel een nieuwe. ”Then where is he?” vroeg hij Connor nu met een kleine grijns. Was het opnieuw een simpel excuus van een dreigement om Iseul af te schrikken? Zo snel zou hij niet opgeven. ”Why would you go out clubbing alone and step to a guy with clear intentions if you have a boyfriend?” vroeg Iseul verder en maakte zo zijn bedoeling duidelijk. Tevreden met zijn comeback nam hij nog een paar gulzige slokken.

Er was naast de eerste twee grijnzen geen enkele hint geweest wat ook maar had aangegeven dat de jongen graag gekust wou worden en toch had Iseul het zonder problemen gedaan. Het was niet de eerste keer dat hij flirtte met iemand in een club, hij wist hoe het eraan toe ging en het feit dat Connor zelf naar hem toe was gekomen zei voor hem genoeg. Zodra Connor dan ook hem van zich afduwde en hem toe snauwde dat hij een vriendje had, weigerde Iseul om zijn excuses aan te bieden. Hier lag meer achter, kon niet anders. Zo begon hij zijn vragen te stellen, duidelijk makend dat er wel meer achter lag. Koppig bevestigde Connor opnieuw dat hij een vriendje had, maar dat dit lieftallige vriendje thuis zat. Oh echt? Wat een toeval weer. Zo kon Iseul ook veilig zijn conclusie trekken, waarna hij licht triomfantelijk grijnsde. ”I don’t know,” gaf Connor geïrriteerd toe, waarop Iseul tevreden een paar slokken nam van de alcohol. Zie je wel, er zat wel meer achter. ”I’m bad at the whole boyfriend thing and I just wanted to drink,” legde Connor verder uit. "Mhm," humde Iseul terwijl hij toekeek hoe Connor ook aan zijn zoveelste glas begon. Voor hem was het wel duidelijk wat er aan de hand was. ”But I didn’t have any clear intentions, I just wanted a conversation,” verdedigde Connor zichzelf nog, waarop Iseul grinnikte. "Sure, that's why you kissed me back," ging Iseul er tegenin, waarna hij met twee stappen alweer tegen de jongen aan stond. "We can just have one nice evening together, you're shitty boyfriend doesn't have to know about it," stelde Iseul vervolgens niet al te subtiel voor, waarna hij Connor niet al te veel denk tijd gaf en hij hem opnieuw kuste.

In een leeg bed slapen was iets wat altijd onaangenaam voelde. Lang was Zeal eraan gewend geweest om alleen te slapen, maar nu hij elke nacht het bed deelde met Connor, merkte hij het meteen als de jongen er niet was. In eerste instantie had hij zich omgedraaid en het maar gelaten, Connor zou vast zijn reden ervoor hebben, maar hoe langer hij alleen lag, hoe langer er erge scenario's in zijn hoofd voorbij schoten. Een Connor die opnieuw gedrugd en gebruikt werd door Laxus, Laxus die Connor gewoon kidnapte of vermoordde, of wat als Connor weer een hulsel zou tegen komen? Nee. Hij kon dit niet laten rusten. Dus was hij uiteindelijk uit zijn bed gekomen, kleren aan getrokken, en was hij vervolgens op zoek gegaan naar Connor. Zoals verwacht was de jongen nergens te vinden in het verblijf en ging Zeal dus ook vrijwel meteen naar het centrum toe. Ook in het centrum was het rustig, op het uitgaansgebied na. Even had hij nog bij het café gekeken, maar daar was geen Laxus of Connor te vinden. Dus ging hij naar de club waar hij zich door de zwetende menigte probeerde te werken om Connor te vinden. Hij had geluk dat hij nog de meeste dorpelingen meteen herkende en daardoor al snel zag wie er nieuw waren en dus peculairs. Zijn blik viel op een koppel die stonden te zoenen. Hij had hen nog niet eerder gezien en ging er dus vanuit dat het de zoveelste peculairs waren die de nieuwe regel vebraken, maar toen herkende hij één van de jongens. Even bleef hij verstijfd staan, voordat woede zijn lichaam vulde en hij meteen op de twee af liep om de twee uit elkaar te trekken. De Aziatische jongen kreeg meteen een vuist in zijn gezicht, waarna zijn woedende blik naar Connor ging. "What the fuck?!" was het enige wat hij hem kon zeggen. Moest Zeal dan echt nogmaals zijn naam in diens borst kerven?

De argumenten van de jongen klonken ontzettend zwak. Alsof Connor zelf nog ontzettend in de ontkenning zat en het stiekem wel wou. Nou ja, stiekem, voor Iseul was het allemaal allang duidelijk. Met een grijns probeerde hij Connor dan ook gerust te stellen met de woorden dat diens vriendje er niks vanaf hoefde te weten. Ze konden gewoon een leuke avond hebben en het daarna als enkel herinnering herbeleven. ”My boy-“ begon de jongen opnieuw, maar Iseul kapte hem af door hem opnieuw te kussen. Een geluid van protest was te horen, maar ditmaal duwde Connor hem niet van hem weg. Zie je wel. Hij had gewoon een duwtje in de goede richting nodig. Iseul wou de jongen vervolgens dan ook dichterbij trekken, maar toen werd hij plots van Connor afgetrokken. Hij kon enkel nog verbaasd op kijken toen een vuist in zijn gezicht belandde. Strompelend zette hij een paar stappen naar achteren om zijn balans te houden terwijl hij met zijn hand zijn neus vastpakte die een behoorlijke dreun had gekregen. Zodra hij zag dat er bloed uit sijpelde verbaasde het hem ook niks. Waar hij wel verbaasd van op keek was de jongen die hem had geslagen en zich nu op Connor richtte. De jongen was overduidelijk erg boos.

Zeal had geen oog meer voor de jongen en richtte zich meteen op zijn vriendje met een verontwaardigende reactie. ”He kissed me!” schoot Connor meteen in de verdediging. Zeal’s blik ging daarmee terug naar de jongen die hen nog altijd wat overdonderd aankeek, maar waarbij nu ook het besef doordrong dat Connor niet had gelogen. Dus dit was het vriendje? Iseul’s verwarde blik verdween en zwijgend keek hij de twee aan. ”I was telling him I have a boyfriend and then he was already on me!" vervolgde Connor, waarop Iseul met zijn ogen rolde. ”Don’t act as if you didn’t like it. You kissed me back, didn’t push me away,” somde hij de signalen op die hij had opgevangen. Zeal’s blik verstrakte door de woorden. Hij kreeg de neiging om de jongen nog een klapt verkopen, ook al wist hij dat zijn woede niet tegenover hem was. ”See, boyfriend, who isn’t shitty, you are,” siste Connor tegen de jongen, waarop Iseul zijn ogen wat samenkneep. Hij wou alweer een gepaste opmerking geven, maar toen wist het vriendje van Connor opnieuw zijn aandacht te grijpen. De jongen draaide zich om en liep de club uit. Iseul’s blik ging terug naar Connor. ”Good luck with that, Four Eyes,” siste hij de jongen nog toe, waarna hij een nieuwe beker drank pakte en zich een weg door de menigte heen baande op zoek naar andere afleiding.