I hope you drown in a rainstorm

Kalme passen, zo was hij binnen gekomen via de lus. Door die vuurtoren had die dude gezegd en zo had ie ook gedaan. Een eenzame sigaret zat tussen zijn lippen genesteld en even pakte hij kalm het ding aan met zijn gehandschoende handen. Hier, bovenop de klif, had hij een fenomenaal zicht van wat er vast zat in de lus. Zijn blauwe ogen keken even kalm naar het alles, om even snel ook weer zijn ogen af te wenden. De rook die van het puntje va zijn sigaret opsteeg werd even wat vermeerderd toen hij wat van de vervuilde lucht uitblies. Weinig interesse stond in zijn eeuwige lege blik. Het zou zelfs hem verbazen als hij iets had gevoeld. Jammer genoeg gebeurde dat niet. Niks verbaasde hem, waardoor het doodste gevoel in zijn lijf bleef ronddolen. Met een laatste trek besloot hij zijn rookstok op de grond te gooien en met de top van zijn schoen te doven. Eenmaal overtuigd dat er geen naslag van zijn werk zou komen nam hij een stap terug. Ugh... Waarom was hij hier ook alweer? Oh yeah, hij moest dat ene wijf gaan zoeken, dat vogelwijf. Maar then again, moest dat echt? De beslissing die hij een paar seconden eerder had gemaakt was alweer verdwenen. Hij kon beter eens zien waar dat kot was. Welk jaar was dit eigenlijk? Hij was echt niet goed geïnformeerd. Hij wist zelfs niet dat er hollows waren, je moest er immers wel een beetje de verassing inhouden. Misschien deed hij het opzettelijk, zodat hij eens een effort moesten in zijn leven.
Rustig begon Levi aan de afdeling van deze klif via een oud wegeltje die duidelijk naar de stad verderop zou leiden. Even had hij bedenkelijk naar de huizen zitten staren om daarna zijn blik te richten op de bomen die ook binnen de lus waren. Het was ochtend en de vogels waren eigenlijk nog maar net begonnen met hun vrolijke deuntje te zingen. Dit irriteerde hem ergens. Ging dit elke dag zo zijn? De vorige lus waar hij had gezeten zat vast in de winter. Het was een lus die ergens in Europa had gelegen, heel eerlijk hij vergat gewoon steeds waar het was want who cares anyway, ergens tijdens een of andere oorlog. Dus hij had gewoon van een normaal leventje naar oud leventje terug naar redelijk recent leventje gesprongen. Niet dat hij speciaal aanpaste aan de omgeving, hell, hij had genoeg met oortjes in zitten kijken naar een bende soldaten die hem verbaasd hadden aangekeken. Touch screen phone, wie had dat nou gedacht dat dat in de toekomst zou komen. Voor anderen was het vast komisch geweest om elke dag opnieuw die arme dutsen te zien voorbij komen. Hun woorden van verbazing terwijl jij gewoon kalm je kopje thee wilde drinken en met rust wilde gelaten worden. Het zoeken van een werkend stopcontact was ook zoiets. Ugh, hij had er zich soms echt een beetje dood aan geërgerd. Maar dat was in het verleden, ver in het verleden. Het was gebeurd en nu vergeten. Even keek de man op, om al snel van het pad af te dwalen en een meer ruigere route te nemen. Het was een stijle afdaling. In zijn lichte gedachtes had Levi opgemerkt dat er een richel was aan de kliffen die rustig afboog naar een strand, om vervolgens vandaar het begin van een bos aan te kondigen. Dit alles had hij kalm tot zich genomen en zijn rustige gedachtes hadden al snel deze route aan hem voorgelegd.
Dus zo was de nieuwe jongen in de vroege ochtendgloren aan het wandelen op een richel. Zijn handen in zijn zak gestoken terwijl hij even kalm op een kauwgom aan het knabbelen was. Hij lette helemaal niet op waar hij liep waardoor zijn voet af en toe wel eens weg gleed, begeleid door een paar stukken steen die het verloren van de zwaartekracht. Gelukkig voor hem ging zijn voet zo vast aan een been en tuimelde hij niet omver als er nog maar iets gebeurde. De ogen van Levi waren echter wel gericht op de stenen richel, maar veel leven was er niet op zijn gezicht. Geen nadenkend gefrons, geen blik van angst of opwinding. Gewoon... Meh. Als hij viel was het probleem, als hij er kwam was het geen probleem. Het was zout water, met een knip van zijn vingers had hij de golven op zijn commando laten buigen en was het water uitgeweken tot een zacht vangnet. Grote kans dat hij het niet deed tho, was zoveel werk. Toen hij even wat opkeek en het einde van de richel zag wist hij dat hij niet langer die optie moest bijhouden, het einde van het ding was namelijk binnen enkele stappen reëel, wat dus betekende dat hij weldra de kliffen achter zich zou kunnen laten. Jammer, hij had iets spannenders verwacht van dit. Verveeld blies hij even een bubbel van zijn kauwgom, die even knapte door de druk. Zuchtend kauwde hij verder op het ding, waarna hij met een sprongetje van de richel sprong. Met een doffe plof kwam hij op het kleine strand uit, die deels was omgeven door de hoge kliffen. Kalm keek hij even op naar de dingen. Zijn ogen adverteerde zich echter meteen van het beeld om even om te kijken naar de zon, die nu langzaam zijn klim was begonnen om hoger aan de lucht te komen.

-Open  

Zand was vermoeiend om door te wandelen en dan moest je nog niet denken aan het feit dat je schoenen er vol van werden. Er zat wel zout in het zand maar jammer genoeg voor hem was zout een vast materiaal en kon hij er niet mee werken. Like, de zoutkorrels waren niet opgelost in het zand, zou veel te vaag zijn. Misschien wel ergens, maar dan was het te zwaar. Het zou de traditionele clean up worden die hij ergens wel leuk vond. Het was alleen jammer dat hij geen normale handschoenen kon aandoen want anders veranderden ze in zout en als hij een emmer aanraakte met blote handen ook en als hij iets aanraakte dan ook... Uh... Hij knipperde even toen een paar taferelen van eerder in zijn hoofd opkwamen. Het feit dat hij zelfs eens een boom in een zoutpilaar had veranderd, per ongeluk, was hem nog steeds bij gebleven. Maar zelfs toen dat was gebeurd was hij niet onder de indruk geweest. Hij was eerder geërgerd door het feit dat er geen uit knop bestond. Langzaam zag hij beweging in zijn ooghoek en met een blik zonder veel interesse keek hij even terug naar de zee. Te loom om iets gevaarlijks te zijn, dus was vast gewoon een mens, misschien dat vogelwijf. Hij had er weinig interesse is.
"I hope you know you should be carefull around here, right?" Hm? Had ze het tegen hem? Hij draaide zich dan ook even half, geen enkele emotie op zijn eentonige gezicht die bijna altijd in dezelfde plooi was. Zijn ogen, die de leegheid zelve waren, keken haar haast bespottend aan in de context van haar bedoeling. Natuurlijk bedoelde hij dat niet, maar hij wist dat zijn hele manier van doen meer kwaad dan goed deed. Niet dat hij van plan was zich te veranderen, hij gaf er namelijk geen reet om. Maar goed, wat had ze gezegd? Dat ie moest opletten? Hij? Oh yeah. Hij was nieuw, was vast een of ander gevaar binnen de loop. Nice, had hij weer, geweldig gewoon. Ugh. Als reactie op wat ze had gezegd had hij gewoon het sigarettendoosje uit zijn achterzak gehaald. Hij haalde er even eentje uit en met zijn aansteker stak hij kalm het ding aan om er even rustig een trek van te nemen. Niet veel later was de rook weer van zijn lippen gekomen in een soort van zucht. Op mededelingen als deze mocht een mens zoals hem wel eens eentje roken.. Maar dat was zijn excuus op letterlijk alles dat hem niet goed viel, en dat was veel. "Keep your eyes on the sand" Nog meer van dat rare gepraat. Kon ze niet gewoon tot het punt komen wat er was? Kalm had hij haar even bekeken, met eenzelfde blik zoals gewoonlijk. Eentonige leeg, zijn oogleden hingen er ontspannen. Het was alsof hij haar inspecteerde en niet al te goede mening over haar had. Ten eerste, dat op een strand was niet echt meteen... Eh.... Oh great god. Hij sloot zijn ogen even en probeerde de gedachte van zich af te halen. Zand, zand overal. Dat was geen outfit om even te wandelen namelijk. En god, je moest eens weten van wat zand was gemaakt, het gaf hem gewoon shivers als hij er alleen al naartoe keek. Hij wenste het nu al, dat hij naar een loop was gegaan zonder zee. Ondanks dat hij gewoon was gemaakt voor het hele salt gedoe hechte hij geen waarde aan zee en strand, in tegendeel. Het was beide zo vuil, wie kon daar nu van genieten? Daarbij was er genoeg zout als hij gewoon zijn handen gebruikte, niet te vergeten dat als hij echt een psycho was zout uit het bloed van anderen halen ook altijd kon. Niet dat hij dat zou doen, ugh... Was te vermoeiend en daarbij... hij kon het wel zelf regelen. "Sorry I'm Lyana" Eindelijk iets nuttigs dat er klonk. Er moest glimlachen. Waarom moest ze nou glimlachen? Was er niet een of ander gestoord ding waar hij van moest opletten? Kon ze dan beter niet der ogen op het zand richten zoals ze had gezegd. Als dat namelijk belangrijker was dan eerst haar naam zeggen zou dat allemaal alleen maar logisch zijn. Maar goed, ze had tenminste een iets door en dat was dat hij nieuw was... Uh...

"Levi," zei hij enkel waarna hij nog een trek nam van zijn sigaret en kalm het strand verder op wandelde zodat hij hoger kwam, zijn doel was uiteraard om van de zandige plek weg te komen. Hoger op het strand waren stenen en dat was voor hem al een hele verbetering op zijn omgeving. Kalm wandelde hij verder, geen verder waarde gevende aan de dingen die ze had gezegd. Tot hij plots stilstond en zich een kwartslag omdraaide. Wederom bekeek hij haar. het feit dat ze er zo uitzag nam de serieusheid van haar woorden weg. Waarom? Hij was zo, hij dacht niet veel van der. Ze leek op een kind dat ook niet veel kon. Niet dat hij dat type van judgen was, gewoon. Het interesseerde hem weer niks. "Where's that house from that birdlady? Uh... Her name is Bluebarret or something like that." sprak hij op een botte eentonige manier terwijl hij haar scherp bleef aankijken. Als ze niks zei zou hij het er gewoon uitslaan. Kon hem niks schelen dat t een wijf was. Hij nam een trek van zijn sigaret en stak zijn handen even in de zakken van zijn jas terwijl het eerstgenoemde ding kalmpjes in zijn mondhoek lag. rook Blies hij even kalm uit waarna hij met een rustige beweging de sig weer nam en even rustig de as aftikte. Sigh.