So I heard you were good.

Een zachte zucht ontsnapte Evan’s lippen. Het was nog maar heel even geleden sinds dat hij aangewezen was geworden als mentor, maar hij moest zeggen dat het hem nu al zwaar viel. Hoe veel regelovertreders kon een lus wel niet hebben? Hij had met de begeleiders de stappen en regels doorgenomen van wanneer hij moest ingrijpen en als hij al naar Cyrek keek, dan zouden de keren dat hij in moest grijpen behoorlijk vaak zijn. Daar kwam dan ook nog eens bij kijken dat hij letterlijk nog maar net was aangewezen voor de rol en dat hij soms geen idee had wat hij moest doen. Om die reden was hij eens gaan horen wie de andere mentors waren en had de naam van ene Zeal opgevangen. Een jongen die te herkennen was aan zijn vele tatoeages. In de lus liepen er niet heel veel rond met veel tatoeages, dus erg moeilijk kon dat niet zijn en Evan had diegenen met veel tatoeages en die geen mentor waren er al uitgepikt. Cyrek was daar één van en een magere jongen met een tatoeage van een zwaluw of wat het dan ook was in zijn nek was daar ook één van. Evan had ook gehoord dat hij Zeal kon vinden in de trainingsruimte en dat was dan ook de plek waar hij naar opzoek was. Evan liep het verblijf uit en benaderde een gebouw waarvan hem verteld werd dat daar de trainingen werden gehouden. Hij probeerde de plek in zijn geheugen op te nemen omdat de kans reëel was dat hij daar wel eens een training zou moeten geven. Evan liep de ruimte binnen en liet zijn blik even langs de ingang glijden, maar liep al snel een langere gang door en kwam uiteindelijk uit in een grote, open ruimte. Zeal vinden was blijkbaar niet zo moeilijk. Hij zag namelijk een jongen met tatoeages in het midden van de ruimte staan. Evan liep met een kalme tred op de jongen af en ging voor hem staan, waarna hij even zijn handen over elkaar wreef. Hulp vragen was voor hem niet bepaald gemakkelijk, maar als hij een goede mentor wilde worden, dan moest hij wel. “So I guess you’re Zeal?” vroeg hij op een nonchalante toon, wachtend op antwoord.

@Zeal Dreyar

Het was hem opgevallen hoe de jongen zijn gave had gebruikt om weer terug op krachten te komen. Elektriciteit. Een verdomd sterke gave, als je het Evan vroeg. En ook een gave waar je veel schade mee kon berokkenen als je dat wilde. Zijn gave was puur helend en zou dus niet veel uithalen als hij tegenover iemand agressief stond. Evan had echter veel trainingen gehad in het leger en zijn missies hadden ervoor gezorgd dat hij veel tegenstanders fysiek wel aankon. Hij had laatst nog met een jongen bij de kliffen geoefend en had hem hard weten te raken, waarna de jongen weg was geteleporteerd. Het deed Evan ergens wel goed dat hij ook tegen Peculiars kon vechten en zijn mannetje kon staan, al was iemand die een hoop volt op korte tijd door zijn lichaam heen kon jagen wel heel wat anders dan iemand die wat heen en weer kon teleporteren en hem op goed geluk kon raken. De jongen voor hem bevestigde inmiddels dat hij Zeal was, vroeg wie hij was en wat hij nodig had. “I’m Evan, one of the recently new appointed mentors,” stelde Evan zich voor, waarna hij overwoog om zijn hand uit te steken, maar dat toch maar niet deed. Hij had gezien hoe de jongen zijn vingers in het stopcontact had gestoken; hij had geen zin om te voelen wat voor effect de gave van de jongen op hem had. “I heard you were one of the first mentors and that you had a lot of experience. I wondered if you could teach me a thing or two about mentoring. The rules, how you handle some Peculiars and stuff.” Het was geen gebruikelijk iets voor Evan om om hulp te vragen, maar hij wist dat hij dit moest leren als hij een goede mentor wilde worden en wie was er dan meer geschikt dan iemand die al wel wat ervaring als mentor had in deze lus?

@Zeal Dreyar