Play your cards right.

Zijn leven was er een stuk rustiger op geworden sinds hij van New York naar Noorwegen was gevlucht. Eerst had hij nog met strakgespannen schouders rondgelopen en verwachtte hij ieder moment iemand van de East-gang voor zijn neus te zien staan, maar die spanning was na een tijdje afgezwakt en hij moest eerlijk toegeven dat hij het wel aangenaam begon te vinden in de lus. Hij miste zijn vrienden, maar hij miste niet het helse gevaar dat een gang met zich meebracht. En als hij in alle rust ging nadenken, dan was de enige reden dat hij zijn rol als leider destijds geaccepteerd had ook wel omdat hij de voormalige leider, die hij op school had leren kennen en waar hij het meteen goed mee kon vinden, iets verschuldigd had willen zijn. Zijn leven was goed geweest: zijn ouders hadden goed voor hem gezorgd, hadden hem niet verwaarloosd en eigenlijk was er voor hem weinig reden geweest om zomaar de drughandel in te gaan. Toch was het gebeurd en achteraf gezien, als hij zag hoe het zijn ouders in de problemen had gebracht en zijn vrienden, kon Zephyr zich wel voor zijn hoofd slaan dat hij de rol had geaccepteerd. Aan de andere kant had het hem ook wel de persoon gemaakt wie hij nu was en daar was hij dan wel blij mee. Zephyr werd kort uit zijn gedachten gehaald toen hij de biljarttafel zag en zijn blik ging naar de ballen met verschillende kleuren. Hij plaatste ze netjes in een driehoek, hief deze op en plaatste de witte bal op een zorgvuldige afstand van de rest van de ballen. Daarna pakte hij de keu, plaatste deze tussen zijn vingers en kneep één oog dicht, waarna hij naar voren stootte. De witte bal botste tegen de rest van de ballen en Zephyr zag dat hij aan de even ballen moest beginnen. Voordat hij daar aan wilde beginnen, merkte hij op dat iemand anders de ruimte ook was binnengekomen en een ontwapenende glimlach speelde om zijn lippen terwijl hij het meisje voor hem kort in zich opnam. “Want to play along?” vroeg hij, uitnodigend gebarend naar het spel.

Het meisje ging op zijn uitnodiging in en kort nam Zephyr haar in zich op. Ze had mooi, rood lang haar en een slank figuur. Haar ogen bleven in tegenstelling tot die van de meesten niet op zijn lichaam hangen en zijn schouders ontspanden ietwat toen ze op zijn uitnodiging inging. Hij voelde zich altijd zeer gevleid als anderen hem echt aan het bekijken waren, maar het was ook wel eens verfrissend om bij iemand in de buurt te zijn die niet onder de indruk was van zijn uiterlijk. “That doesn’t matter,” verzekerde hij haar. “You just have to focus on the uneven balls while I take out the even numbers.” Hij zette zijn keu schap tegen de witte bal, kneep één oog dicht en stootte de keu daarna naar voren. Hoewel de witte bal netjes tegen een bal rolde met een even nummer rolde de bal net voorbij het gat en had Zephyr zijn kans dus gemist om een punt te scoren. “I’m guessing you know how the game works then?” vroeg hij met een frons aan haar. En anders kon ze het altijd aan hem vragen. Het was dat de jongens van zijn gang hem geïntroduceerd hadden in dit spel en dat ze het vaak gedaan hadden in hun vaste kroeg, anders zou Zephyr ook geen idee hebben hoe hij dit moest spelen. “My name’s Zephyr by the way,” zei hij met een vriendelijke glimlach tegen haar aan de andere kant van de tafel. Handen uitsteken ging op deze manier een beetje lastig, dus gaf hij enkel een knikje aan haar en hoopte dat dat genoeg voor haar zou zijn en dat ze niet zo’n type was die echt per se beleefdheden uit wilde wisselen. En als ze dat wel zo was, dan had ze pech.