Een gewone voorbijganger zal het niet merken, maar er is iets vreemds aan de hand met het rode gebouwtje bovenop de kliffen in het kleine kustdorpje... Wat op het eerste gezicht een normale vuurtoren lijkt, vormt namelijk de ingang tot de tijdslus van Miss Bluebonnet. Niet iedereen kan de zich steeds herhalende dag in juli van 2011 binnentreden. Enkel zij die drager zijn van een recessief gen dat zich in hun DNA heeft gemanifesteerd en wat door hun aderen stroomt, zullen toegang krijgen tot de lus. Zij beschikken over een gave. Hun 'bijzonderheid' maakt het dagelijks leven voor hun niet gemakkelijk, en er ligt constant gevaar op de loer...
Lees verder!
Alle codes, teksten en afbeeldingen behoren tot de rechtmatige eigenaar of eigenaresse en mogen daarom nooit zonder toestemming gekopieerd of overgenomen worden. De site is gecodeerd en vormgegeven door Vera en wordt gehost op Actieforum. Het idee van deze RPG is gebasseerd op de boekenreeks Miss Peregrine's Home for Peculair Children van Ransom Riggs. Dit forum is getest in de volgende browsers:
Aantal berichten : 52 IC-berichten : 38 Leeftijd : 29 Accounts : Chloé Hill
Shay Oakley
Olivia Romano
Character sheet Bijzonderheid: Hydro-Telekinesis/Cryo-Telekinesis Uiterlijke leeftijd: 21 Quote: ღ Your monsters torture me, the scars on my mind are on replay
Onderwerp: My tears ricochet wo sep 09, 2020 9:31 pm
The scars on my mind are on replay
Na een lange trainingsdag was ze eindelijk neergeploft op de bank. Het ging steeds een beetje beter. Het was Liz vandaag gelukt om het water een paar minuten te laten zweven en vervolgens weer te laten zakken. Dat was een hele vooruitgang met hoe ze hier in de lus binnen was gekomen. En daarom was Liz best wel in een goede mood. Ze had een lekker trainingspakje aangetrokken en had zichzelf helemaal ingenesteld in kussens en een deken. Ondertussen staarde ze naar de regen, die naar beneden liep. Het was best bijzonder dat er elke dag rond dezelfde tijd een regenbui was. In Los Angeles had Liz regen gehaat, maar hier had het eigenlijk wel wat. De bosrijke omgeving paste perfect met het grauwe dat de regen afgaf. Liz had het nooit verwacht, maar eigenlijk vond ze het hier best aangenaam. Het was zoveel rustiger dan in Los Angeles. Waar je in Los Angeles heel de tijd geluiden hoorde, was dat in de lus niet het geval. Of een van de jongeren moest een feestje geven, maar met de lockdown was dat niet echt mogelijk. Liz trok haar benen op en sloeg haar armen erom heen. Het was zo sereen. Een traan liep over haar wang en gauw veegde ze hem weg. Wat moesten de mensen nu wel niet van haar denken? Zat ze hier een potje te janken, omdat het hier gewoon zo mooi was.
Aantal berichten : 97 IC-berichten : 72 Leeftijd : 26 Accounts : Nuala Doherty
Sayuri Davies
Hazel Smith
Maeve Wynne
Character sheet Bijzonderheid: Unicorn Uiterlijke leeftijd: 18 Quote: The pursuit of purity is not about the suppression of lust, but about the reorientation of one's life to a larger goal.
Onderwerp: Re: My tears ricochet zo sep 13, 2020 9:27 pm
Rare is the union of beauty and purity.
Lleucu begon zich langzaam aan goed te vestigen in het huis, voelde zich wellicht een soort van thuis. Zelfs al was het niet bepaald prettig om opgesloten te zitten omdat er gevaren waren waar niet iedereen tegen beschermd was, onzichtbare gevaren die haar langzaam deden realiseren dat waar ze ook heen zou gaan. Er zouden altijd donkere schaduwen zijn op elke plek, naast het stralende licht dat door sommigen werd uit gestraald. Zelf kon ze echter wel de omgeving van het huis waarderen, het gaf haar een gevoel van vrijheid, van rust ondanks het feit dat een aardig aantal bijzondere hier hun dagen doorbrachten. De roodhaar kwam dan ook met de dagelijkse regenbui met een dik boek in haar handen de woonkamer in gelopen. Het was soms prettig om de frisse geur na de regen te kunnen ruiken, maar vandaag was ze voornamelijk gefocust op het verder lezen van het boek dat ze had opgepakt. Haar bruine ogen gleden kort rond de kamer voordat ze een ander zag zitten, met licht vochtige ogen. Voorzichtig benaderde ze haar voordat ze met het boek in haar handen tegenover haar kwam zitten. 'Are you alright?' Ze had niet het idee dat de ander zich slecht voelde maar het kon nooit kwaad om er toch naar te vragen. Immers mocht ze niet de meest sociaal bekwame persoon ter wereld zijn, maar dat betekende niet dat ze de emoties van anderen negeerde of gesprekken weigerde te voeren.
