♡ baby don't you know, all 'em tears will come & go

Een zachte zucht ontsnapte uit haar mond, terwijl ze langzaam rechtop ging zitten. Alweer een dag. Sinds David dagen geleden had verteld dat hij haar niet meer zag zitten, was het elke dag weer een worsteling om op te staan. Ergens had ze verwacht dat ze beter met een break up om kon gaan dan ze nu liet zien, maar och, wat zat ze daar verkeerd mee. Ze kwam af en toe uit bed om met Ella te spelen – het meisje mocht niet lijden onder het feit dat Olivia zich niet goed voelde. Maar als ze niet bezig was met Ella, lag ze voornamelijk op bed om wijn te drinken en series te kijken. Ze kwam eigenlijk nog maar weinig uit haar kamer en dat was totaal niet wie Olivia was. Voorzichtig stond ze op en slofte naar haar spiegel. Haar nieuwe, blonde haren waren in een rommelige knot op haar hoofd gedraaid en er zaten donkere kringen onder haar ogen, die verraadde dat ze te weinig sliep. Ook haar ogen waren erg dik. Olivia schrok een beetje van haar aanzicht en misschien was het een idee dat ze vandaag maar eens wat moest ondernemen. Eventjes naar de keuken om een ontbijtje te maken en te douchen zou al een hele overwinning zijn – eentje die in principe makkelijk te maken moest zijn.

Zonder nog enige vorm van moeite te doen slofte ze op haar pantoffels naar de keuken. Het was al wat later op de ochtend – het officiële ontbijt was al geweest, maar daar was Olivia niet naar toe gegaan. Ze had geen zin om nu gezellig aan een tafel te zitten met allerlei andere mensen. Olivia besloot om heel simpel een ei te gaan bakken. Ze liep naar de koelkast toe en scande deze voor een bakje met eieren. Uiteraard natuurlijk op de bovenste plank. Met haar 1 meter 60 was Olivia niet zo lang. Voorzichtig ging ze op haar tenen staan en pakte ze een van de planken uit de koelkast beet. Haar tong stak ze voorzichtig uit, uit pure concentratie. Totdat ze een krakend geluid hoorde. Waarschijnlijk had ze teveel gewicht gezet op een van de planken van de koelkast. Een van de planken kwam daardoor los, waardoor een deel van de inhoud van de koelkast naar beneden stortte. Olivia kon nog net naar achteren stappen, om niet bedolven te worden onder een lading voedsel. Alles lag helemaal voor haar uitgespreid.

Met open mond staarde Olivia naar de rotzooi voor zich. “Oh good Lord” kwam er geschokt uit haar mond “Miss Rosefinch is going to kill me.” In gedachte zag ze de gehandschoende hand van de ymbryne al met een mes achter haar aankomen. Yikes, ze was de lul.

everglow

Double-crossed messenger, all alone
Can't get no connection, can't get through, where are you?

Ian had nog steeds moeite met volledig slapen in deze omgeving. Misschien kwam het omdat hij zich er nog niet honderd procent thuis voelde. Buiten het feit dat Cyrek al zijn nieuw gekochte drank zowat had gestolen was alles gewoon niet wat hij had verwacht. Hij had Lleuce wel geholpen, maar daar verder ook niks meer van gehoord. Nu besloot hij om elke ochtend maar de tuinen in te gaan om te wandelen, zelfs voordat hij ging ontbijten.
Hij liep daarom ook met zijn leren jasje en schoenen nog aan de keuken in, net optijd om te zien hoe een klein blond meisje met veel moeite iets van een hoge plank probeerde te pakken. Hij wilde voorstellen om haar te helpen, maar voor hij de kans had stortte plotseling alle planken neer. In een reflex stapte hij zelf ook achteruit, ook al stonds hij meters ver weg. Hij keek toe hoe het meisje staarde naar de rotzooi die ze had gemaakt en voelde een steek medeleven. Hij stapte op haar af. ”Need any help cleaning this up?” bood hij aan met een vriendelijke glimlach.

@Olivia Romano

sarahkik

Haar hart klopte hart achterin haar keel en het huilen stond haar nader dan het lachen, alhoewel het wel geestig was geweest als het een iets andere situatie was geweest. Olivia had nog nooit een interactie gehad met miss Rosefinch, maar ze zag er uit als een strenge vrouw die haar zou opeten als ze dit op zou biechten. Als ze alles stiekem kon opruimen, was er natuurlijk niets aan de hand. Maar als er iets kapot zou zijn in de koelkast, dan zou ze het toch aan miss Rosefinch moeten melden. Een rilling gleed over haar ruggengraat. Het was dan wel een ongeluk, maar toch. Iemand zou voor een nieuwe koelkast moeten zorgen dan en Olivia had geen geld om een nieuwe te kopen. En om haar ouders om geld te vragen…dat was nou ook niet echt een idee. Haar gedachten werden verstoord door een stem. Een jongen, iets ouder dan haar schatte Olivia, stond in de keuken en bood haar aan om haar te helpen. Verlegen glimlachte ze. Ergens had ze angst gehad voor het feit dat het ook een mentor of iemand van de leiding kon zijn. Diegene had ze uiteraard ook te woord gestaan, alleen dit was een stuk prettiger. “If it isn’t too much trouble for you…then yes, please” zei ze toen zachtjes “It was an accident. I’m not that tall and also…a little bit clumsy.” Olivia zakte door haar knieën en pakte een paar kapotte eierschalen en legde ze terug in het doosje. Yup, ze moest sowieso naar miss Rosefinch toe. Hoe moest er anders verklaard worden waar alle eieren naar toe waren? “Oh God, she’s going to kill me…” mompelde Olivia, terwijl ze het doosje met eierschalen aan de kant zette. Tijd voor een doekje, de vloer zat onder het eigeel.

Tag: @Ian Russell

everglow

Double-crossed messenger, all alone
Can't get no connection, can't get through, where are you?

“Of course,” zei Ian waarna hij begon met het opruimen. Sommige dingen van het eten konden nog prima gered worden omdat ze in verpakkingen zaten. Anderen hadden wel een probleem opgeleverd, zoals de eieren. Ian haalde zijn wenkbrouw op toen het meisje begon te doen alsof ze hiervoor de doodstraf kreeg. ”I don’t think so, it was just an accident.” Er gebeurde wel ergere dingen in deze lus en dat kon hij met zekerheid zeggen. De jongen die hij die avond tegen was gekomen in de kamer waar hij nog een sigaret had van gekregen en dan zijn kamergenoot die zijn whiskey zonder vragen helemaal leeg had gezopen. Er waren vast wel genoeg kleine kinderen die ook dingen kapot maakten, toch? ”I’ll vouch for you.” Hij glimlachte naar het meisje.

@Olivia Romano

sarahkik

Ondanks dat Olivia het vervelend vond dat ze de jongen hiermee moest lastig vallen, was het toch wel fijn dat ze deze enorme berg met eten niet alleen hoefde op te ruimen. Het was zoveel: eigenlijk wist Olivia niet helemaal waar ze moest beginnen. Ze had er voor gekozen om datgene wat het dichtst bij haar hand in de buurt was geweest te pakken en dat als eerste op te ruimen. Ze mompelde iets over dat miss Rosefinch haar zou vermoorden. De jongen ontkrachtte dit, het was een ongeluk. Dat was wel waar. Toen hij zei dat hij het voor haar op zou nemen, keek ze hem eventjes aan en glimlachte toen dankbaar. “I appreciate that” zei ze toen met een glimlachje. Vervolgens deed ze het eiwit opgeven met haar doekje, hield ze haar hand er onder zodat het niet zou druipen en gooide het weg in de prullenbak. Vervolgens begon ze met een doekje melk van de grond te vegen. “You are probably right” begon ze toen “But I was just having a bad day. And I guess this was kinda the last straw that broke the camel’s back.” Terwijl ze op dezelfde manier als het eigeel de doekjes met melk naar de prullenbak bracht, keek ze weer even naar de jongen. “You don’t look familiar. Are you new, or am I just bad at remembering faces?” vroeg Olivia toen nieuwsgierig, benieuwd of haar redder in nood hier al lang was.

Tag: @Ian Russell

everglow

Double-crossed messenger, all alone
Can't get no connection, can't get through, where are you?

Ian gooide de andere etensresten weg die niet meer te redden vielen terwijl het meisje de grond aan het vegen was. ”Those kinda things always seem to happen when you’re already feeling bad,” zei Ian toen ze vertelde dat ze een slechte dag had. Het was of het universum er altijd alles aan ging doen om er voor te zorgen dat je dag nog slechter werd. ”I am new here,” zei hij. ”My name is Ian, what’s yours?” vroeg hij.

@Olivia Romano

sarahkik

Olivia knikte. Daar maakte de jongen een punt. “I know right, it’s like everything is coming together…” vertelde ze hem en rolde met haar ogen. Terwijl ze aan het opruimen was, vroeg ze naar zijn naam en vroeg ze of hij net was aangekomen. De jongen stelde zich voor als Ian en bevestigde dat hij inderdaad nieuw was. Olivia glimlachte vriendelijk naar hem. “Alright, nice to meet you, Ian. And welcome!” Ze viste de plank waarop het eten had gelegen tussen al het vieze voedsel vandaan en keek met een frons er naar. Met een doekje haalde ze het ergste vuil er af en keek toen naar de koelkast. Haar ogen gleden heen en weer, van de koelkast, naar de plank. “Do you think it will still fit?” vroeg ze toen een beetje onzeker “I hope I didn’t break it…”

everglow

Double-crossed messenger, all alone
Can't get no connection, can't get through, where are you?

Hij werd verwelkomt door het meisje, dat blijkbaar vergat haar eigen naam te zeggen. Hij wilde niet in herhaling vallen en was een beetje te awkward om het opnieuw te vragen. Uh, zo belangrijk was het niet, toch? Hij keek toe hoe ze de plank op tilde er en er met een fronsende blik naar keek. De plank was niet per sé kapot en ook kon je niet eraan zien dat het gevallen was, gelukkig. ”It should fit,” zei hij daarom ook. ”Maybe just try it?” Als het weer ging vallen moesten ze iets anders bedenken... Ian was niet echt koelkast fix expert, maar ja, wie dan wel...

@Olivia Romano

sarahkik

Dat ze zichzelf vergat aan Ian voor te stellen, was iets wat compleet langs haar hoofd ging. Misschien was de angst dat miss Rosefinch haar zou vierendelen haar teveel naar haar hoofd gestegen. Wel vond ze Ian aardig, hij was aardig genoeg om te helpen, dus dat was een voordeel. Ian moedigde haar aan om de glazen plaat van de koelkast weer terug te plaatsen. Nadat ze met het doekje over de plaat was gegaan liep ze naar de koelkast toe. Met een onzekere blik in haar ogen plaatste ze de plaat op de plek waar hij eerder had gezeten. Echter, er was waarschijnlijk een hoekje afgebroken. Op het moment dat Olivia een stap naar achteren deed om het resultaat te bekijken, zakte de glazen plaat door, viel wederom naar beneden en omdat er ditmaal geen producten op lagen, kwam het veel harder te recht. De glazen plaat barste in stukjes uiteen, voordat Olivia ook nog maar de kans had om naar voren te stappen en het te pakken. Met open mond staarde ze eventjes naar de glasscherfjes, gemend met etensresten. “Oh…” bracht Olivia toen even zachtjes uit en keek toen naar Ian. “That is…uhm…unfortunate?” bracht ze moeizaam uit. Yup, ze was dood.

everglow

Double-crossed messenger, all alone
Can't get no connection, can't get through, where are you?

De plank zou gewoon moeten passen, volgens zijn logica. Ian zag de onzekerheid in het meisje terwijl ze hem terug probeerde te plaatsen. Probeerde, ja, want het lukte haar niet. Wat ze beiden hadden gemist was dat een hoekje was afgebroken, waardoor Ian zich rot schrok toen de plaat ineens terug naar beneden stortte. Het glas maakte een luidde knal waarna stilte de twee overnam. Oké... ze waren hier niet goed bezig. ”Very... unfortunate...” zei Ian langzaam en wreef over zijn baard, bedenkend wat ze kunnen doen. ”Maybe if we get rid of it, nobody will even know it’s missing?” Mensen lette niet zoveel op details, toch? Hij keek haar vragend aan met een kleine hoop in zijn blik, het was helaas nu het enige wat hij kon bedenken.

@Olivia Romano

sarahkik

Dit scheen niet meer mis te kunnen gaan. Eerst had ze zich naar gevoeld, en in een poging om zich iets meer “alive” te voelen wilde ze gewoon wat eten gaan maken. In plaats daarvan had ze heel de keuken en koelkast geruïneerd. Ian was het met haar eens dat dit niet echt een hele fijne actie was. Met een bezorgde frons keek ze hem aan, toen hij zei dat als ze het weg zouden gooien, misschien niemand er achter zou komen. “You think so?” vroeg ze onzeker aan hem en keek toen van de enorme berg met eten naar de koelkast. Nu lag er ook nog eens glas tussen. Het glas tussen het eten uitvissen zou nog een hele klus worden. Voorzichtig pakte ze een fles ketchup uit de berg en zette hem terug in de koelkast. Onzeker keek ze Ian nog een keer aan. Er was een duidelijk verschil te zien, er had namelijk een plank boven gelegen, maar misschien als ze alles zo reorganiseerden niemand het zou zien? “I just hope this is going to work…” mompelde Olivia toen zachtjes.

everglow

Double-crossed messenger, all alone
Can't get no connection, can't get through, where are you?

Hij knikte, en grijnsde daarna samenzwerend. ”People don’t pay that much attention as you might think.... And if they do notice... uhm… neither of us were ever here, nor did we see anything.” Hij voegde er nog een knipoog achterna en ging toen bezig alsof hij een crimineel was die een crime scene aan het opruimen was. Als er nu iemand de keuken zou binnenkomen dan moesten ze diegene maar vermoorden. Hij viste één voor één de etensresten de koelkast weer in. De glazen scherven zouden het moeilijkst worden, want sommige stukjes waren zo klein dat ze bijna niet zichtbaar waren.

@Olivia Romano

sarahkik