A tough decision.

Een zachte zucht verliet zijn lippen terwijl hij naar de zakjes en de naalden keek die voor hem uitgestald lagen. Hij had deze uit zijn arsenaal gehaald omdat hij opnieuw had vernomen dat er mogelijk geklikt was en dat de leiding weer zijn kamer zou doorzoeken. Hij wilde niet dat Shay straf kreeg voor iets wat hij had gedaan, noch wilde hij dat Shay ontdekte dat hij drugs bewaarde in hun kamer, dus had hij zijn kleine verzameling uit de kamer gehaald en was naar de schuur getrokken om daar een schuilplaats te vinden. Hij moest echter een hoog plaatsje vinden zodat het niet per ongeluk in de handen van kinderen terecht zou komen. Aan de andere kant… zou het geen goede beslissing voor hem zijn om helemaal met het drugleven te breken? Hij kon niet teruggaan naar Londen en zijn plek als leider claimen; anderen waren hem nu vast en zeker voor en dat zou enkel escaleren in ruzie. Daar kwam ook nog eens bij kijken dat hij merkte dat hij meer respect voor Shay begon te krijgen dan hij noodzakelijk vond en dat hij steeds een raar gevoel kreeg wanneer hij bij haar in de buurt was. Aangezien Matthew niet bepaald iemand was die de confrontatie met zijn eigen gevoel ontweek, wist hij ook wat datgeen kon zijn en hij wilde liever niet dat Shay hem als de leider van een drugbende zou kennen. Hij had niet bepaald het vermoeden dat ze er goed op zou reageren en… er was een deel in hem dat wel wilde stoppen als ze het zou willen, gek genoeg. Misschien ook omdat het ergens wel eens tijd werd om zijn leven op te pakken. De jongen blies zachtjes zijn adem uit. Wat moest hij tegen Blake zeggen als hij die beslissing zou maken? Er stond niks vast tussen hun, maar… Hij schudde geërgerd zijn hoofd en wilde een verstopplaats voor zijn verzameling zoeken, maar toen hoorde hij opeens iemand binnenkomen en snel draaide hij zich om, zijn handpalmen nonchalant tegen de tafel achter zich leunend en de ander in zich opnemend. “I don’t know why you dediced to check this place out, but there is nothing to see here,” zei hij op botte toon tegen de jongen. Waarschijnlijk weer één of andere nieuwkomer. Wat zou het hem ook.

De nieuwkomer had lef, dat kon Matthew hem wel nageven. Hij ging niet weg, maar kneep in plaats daarvan zijn ogen tot spleetjes en begon de wijsneus uit te hangen. Matthew nam de jongen snel in zich op. Ze leken van dezelfde leeftijd te zijn, al was het nog maar de vraag of dat in de echte wereld ook zo was. De jongen had een baard en ze leken van dezelfde grootte te zijn. Afhankelijk van zijn gave dacht Matthew hem wel aan te kunnen als het op een handgemeen uit zou draaien. Matthew was immers niet van plan om met de jongen te delen wat hij aan het doen was en als de nieuwkomer ook maar een klein beetje hersenen had, dan zou hij dat wel geraden kunnen hebben. Hij vroeg zich af waarom iedereen zich hier altijd met zijn zaken moest bemoeien. Zijn gedachten schoten kort naar Blake en hij vroeg zich oprecht af wat de blonde jongen zou doen in deze situatie. “That’s none of your business,” zei hij grof tegen de jongen. “I’m here because it’s my job to be here. I have this stupid daily task that I have to do because I got in trouble with the staff. Happy with your answer?” Het was gelogen, maar dat hoefde de jongen niet te weten. En hij hoefde de drugs die zich achter Matthew op de tafel verborgen ook niet te zien. Eigenlijk wilde de jongen gewoon dat hij op zou rotten, maar iets zei hem dat dat binnen de kortste keren nog niet zou gebeuren.

Het leek erop dat zijn zwakke leugen makkelijk te doorzien was door de jongen. En daar maakte hij geen geheim van. Net als Matthew’s leugen zwak was, was de gezichtsexpressie van de jongen dat ook en dus zag Matthew dat de jongen hem doorhad. De aanhoudende nieuwsgierigheid was vervelend. Hij wist niet in hoeverre de jongen iemand was die de regeltjes wilde volgen, maar hij kon het zich nu niet permitteren om weer op drugs betrapt te worden. Hij wist dat er een deel in hem was dat niet meer zeker was of het wel door wilde gaan met dit drugsleven, maar dat wilde nog niet zeggen dat hij zomaar alles wat hij had opgebouwd ging afbreken. Matthew wilde dat hij net als Blake dingen onzichtbaar kon maken, maar dat kon hij niet doen en gezien wat er achter hem lag, was het nu niet zo’n goed idee om de jongen door hem heen te laten kijken. “When the clocks hits a certain hour in this loop, a bird flies trough the open door of this shed and makes a large object fall on the ground. I have to prevent it from falling and breaking it.” Zijn gezicht hield hij in de plooi, maar de leugen klonk zo belachelijk dat zelfs hij zijn lachen niet in kon houden. “Look, man, why don’t you just give it a rest? Or are you so eager to kiss the asses of the staff that you want to catch me doing something illegal?” Hij richtte zijn blik nu haast verveeld naar de jongen terwijl hij wachtte op een reactie.  

Als de jongen zich niet zo ontzettend met zijn zaken wilde bemoeien, dan had Matthew misschien wel iets van vriendschap voor hun kunnen zien. Het feit was echter aanwezig dat de jongen zich nog steeds met Matthew’s zaken wilde bemoeien, ondanks dat ze Matthew’s humor beiden wel grappig vonden. Matthew hield zijn blik verveeld toen de jongen zijn woorden sprak, maar zijn hand ging kort naar achteren. Ja, drugs waren gevaarlijk. Als hij echter nog één waarschuwing zou krijgen, dan lag hij misschien uit de lus. “Look, man,” begon hij met een zucht. “I wasn’t lying about the part that I got in trouble with the staff. If they catch me one more time, they might throw me out of the loop.” Hij trok kort zijn wenkbrauw op, twijfelend of hij dit wel moest zeggen tegen iemand die praktisch gezien nog maar een wildvreemde was. “I met a girl in this loop and we get along really well, so it would be a shame for both her and me if I got thrown out of the loop just for breaking a rule.” Hij wierp zijn handen in overgave naar de jongen op. “Okay, tell you what? I tell you, but then you’ll have to help me.” Hij keek de ander met een opgetrokken wenkbrauw aan. “And no, not by doing anything illegal, don’t shit your pants yet,” zei hij en hij rolde met zijn ogen. Het was deels gelogen en deels waar, maar wat de jongen niet wist, kon niet deren.