Are you tired tryna fill that void?

Het was alweer even geleden sinds dat ze zichzelf toe had gelaten om de leegte te laten overvallen. De laatste keer dat ze echt in paniek was geweest en hard had gehuild, waren de weken na de dood van haar biologische ouders geweest. Ze had therapie gehad om er weer bovenop te komen en het was haar daarna steeds gelukt om haar verdriet achter een groot masker te verbergen. Haar masker begon echter te breken door een recente gebeurtenis in de lus en Alyssa wist niet langer hoe ze sterk kon blijven. De laatste breakdown die ze had gehad, was bij Blake geweest en sindsdien was het haar gelukt om dat lege gevoel van zich af te schudden, maar ’s nachts waren die gevoelens veel prominenter aanwezig en moeilijker om te onderdrukken dan overdag. Met haar knieën naar zich toegetrokken, haar armen om haar benen geslagen en haar blik naar de schaduwen gericht die over haar muren dansten, probeerde Alyssa niet te denken aan de aanval van de Hollow. Het kwam bijna in haar op om een berichtje naar Blake te sturen, maar ze wilde de jongen zijn rust gunnen. Hun laatste ontmoeting en hun overeenkomst die ze hadden gemaakt, had fijn aangevoeld, maar Alyssa wist dat er niet meer dan dat was en dat ze niet bij hun aan kon kloppen bij elke emotionele steun die ze nodig had. Ze probeerde het wrange gevoel dat daarbij kwam kijken te onderdrukken en snel stond ze op. Te snel. Ze slaakte een kreet en de pijn in haar knie zorgde ervoor dat ze naar de grond zakte. Hoewel haar knie aardig goed begon te genezen, waren er nog steeds duidelijke mankementen. Alyssa weigerde echter om haar krukken te pakken en stilletjes liep ze naar de uitgang van haar kamer. Ze opende de deur en keek kort in de gang. Haar blik viel op de deur van Blake, maar ze schudde haar hoofd en liep de andere richting in, naar de trap. De trap afgaan was nog steeds erg moeizaam, maar ze bereikte langzaamaan de stille, donkere onder verdieping en rillend liep ze naar de keuken toe. Nou ja, ze deed meer strompelen dan lopen, maar ach. Alyssa sloot de deur van de woonkamer zacht achter zich… en kreeg zowat een hartaanval toen haar blik viel op een jongen dat blijkbaar ook het idee had om de stilte van de woonkamer boven die van zijn slaapkamer te verkiezen. Ze hield haar hand kort tegen haar bonzende hart en slikte. “Hallo,” groette ze hem zachtjes, geen idee hebbend of hij zin had in een gesprek of niet.

Ze herkende de jongen voor haar niet, al had ze hem wel eens rond zien lopen in het huis. Ze hadden echter nog nooit een moment gehad om samen een gesprek te starten en hoewel Alyssa liever overdag zou verkiezen dan vannacht was hij ergens wel een welgekomen afleiding. Hij verontschuldigde zich omdat hij haar had laten schrikken en Alyssa maakte een wegwuivend gebaar naar hem. Aan de ene kant wilde ze haar vrolijke masker opzetten, maar aan de andere kant zorgde de nacht ervoor dat ze dat niet kon doen. Het was onmogelijk voor haar om te missen hoe de schaduwen dansten over de muren en hoe leeg en donker de nacht aanvoelde. En hoe makkelijk het was om de herinneringen weer terug op te roepen toen ze die ene avond uitgeput met Melvin in de tuin was verschenen en de jongen afgevoerd werd door één van de mentors terwijl zij door Zeal naar de keuken gedragen werd om over haar eigen ervaring te praten. Enkel haar trekkende knie was nog een pijnlijke zichtbare herinnering aan wat er gebeurd was en Alyssa strompelde in de richting van de jongen. “Er is tegenwoordig niet veel meer nodig om mij te laten schrikken,” zei ze zachtjes. Ze vermoedde dat hij, net als de rest van het huis, wel op de hoogte was van twee tieners die een ervaring met Hollows hadden gehad. “Niet sinds ik een Hollow ben tegengekomen toen ik dacht dat ik gewoon een leuke excursie langs de kliffen ging maken en ook nog dacht een nieuwe vriend gevonden te hebben,” vervolgde ze zachtjes. Ze liet zichzelf neerploffen op de bank en legde haar handen in haar schoot, haar blik naar beneden gericht. Ze voelde zich zwak omdat ze zich openstelde, maar dat leek wel het effect te zijn dat de nacht op haar had. Ze was in elk geval niet zo’n huilend geval als bij Blake, dat school dan wel weer.