Snapping, snapping, throwing away my tired heart

Zodra Sun-Hi haar bed had geroken, was ze als een blok in slaap gevallen. De jetlag was er flink in gehakt en dat was niet zo gek ook. Het verschil qua tijd tussen Zuid-Korea en Noorwegen was enorm. Slaperig had ze haar telefoon gepakt en had ze gekeken naar haar telefoon. Deze was ontploft: heel veel berichtjes van collega’s, vrienden en vriendinnen en zelfs van oud-klasgenoten die niet begrepen waar ze was gebleven. Ze had alleen een uitleg gegeven aan de mensen die haar het dichtst bij stonden. Hoopvol was ze door haar berichten gescrold, misschien zat er wel een bericht van haar ouders tussen? Maar tussen de honderden berichten zag ze niets op wat maar op een teken van leven leek van haar ouders. Sun-Hi voelde een steek in haar hart. Betekende dat dan dat haar ouders haar ook niet meer wilden spreken? Was zij ook verbannen uit de familie? Sun-Hi dacht aan de familie eer. Die was nu natuurlijk aangetast. Hoewel haar dat niet zoveel uitmaakte, was dat voor haar ouders (en net zoals de rest van de oude generatie van haar familie) wel belangrijk. Ze was het niet eens met de middeleeuwse denkmethodes van haar familie en was blij dat ze weg was. Toch stak het haar dat haar ouders geen enkele vorm van contact met haar hadden opgenomen.

Langzaam tilde ze zichzelf uit bed en keek ze naar haar twee koffers en haar weekendtas. Die moest ze natuurlijk ook nog uitpakken. Dat zou ze op een ander moment doen. Misschien was dat iets om ’s avonds te doen, als haar energie toch wat minder was. Haar maag rammelde. Misschien moest ze eerst wat eten gaan halen? Veel wist Sun-Hi nog niet over de plek waar ze was, maar wel had ze begrepen dat ze gewoon eten mocht pakken. Daar had ze zich heel erg over verbaasd. Dat was toch niet gezellig? In Zuid-Korea was het normaal dat je bijna elk maal van de dag met elkaar at. Niet van elkaar af, maar samen. En je bleef lang aan tafel zitten. Het was respectloos om wat naar binnen te proppen en dan verder te gaan. Maar dat ging hier dus wel zo en dat vond Sun-Hi maar raar. Maar in dit geval kwam het haar wel goed uit. Ze kon rustig even wat eten en dan misschien op verkenningstocht gaan. Een idee waar ze überhaupt was had ze niet, ze wist dat ze ergens in het huis was, maar waar bijvoorbeeld de badkamer was wist ze niet. Daarom deed ze een armzalige poging tot haar tanden poetsen en haar gezicht wassen met het flesje water wat ze op het vliegveld had gekocht. Het water was lauw, dus het was niet erg fris. Het was in ieder geval beter dan niks.

In een lekker warm trainingspak liep Sun-Hi naar beneden. Het leek haar het meest logisch dat daar de keuken was. Ze had nog nooit gehoord dat ergens een keuken zich op de derde verdieping bevond dus dat zou nu ook niet het geval zijn. Sun-Hi stond onderaan de trap en keek om zich heen. Waar zou ze nu heen moeten? Haar voeten bewogen zich richting een deur die openstond. Daar kwamen televisiegeluiden vandaan, daar zou het zeker niet zijn. Sun-Hi zuchtte zachtjes. Vervolgens deed ze een andere deur open. Nope, dat was een toilet. “제길” mompelde Sun-Hi en deed de deur weer dicht. Vervolgens keek ze naar een andere deur. Zou dat dan…? Hoopvol liep ze naar de deur en deed hem open. Haar gezicht ontstak in een brede glimlach. Yes, ze had het gevonden! Blij liep ze de keuken verder in en zette toen haar handen in haar zij. Ergens hield het gevoel dat ze gewoon wat mocht pakken haar tegen. Zouden de mensen in het huis daar echt geen problemen mee hebben? Onzeker liep ze naar een kast en deed hem open. Kijk eens aan, glazen. Sun-Hi ging even op haar tenen staan en pakte het glas eruit. Ze had gehoord dat je in Noorwegen gewoon water uit de kraan kon drinken. In Zuid-Korea kon dat niet, daar was het water te vies en daar moest je het uit een fles schenken. Sun-Hi liep naar de kraan en schonk er wat water in. Ondertussen keek ze om zich heen, of dat niemand bestraffend naar haar zou kijken. Maar dat gebeurde niet. Het enige dat gebeurde was dat helder water haar glas vulde. Sun-Hi nam een slokje van het heerlijke koude water. Dit was geweldig!

Goed, nu wat te eten. Sun-Hi liep vervolgens naar de koelkast en keek naar wat er in lag. En ze moest eerlijk zeggen, ze herkende het allemaal niet. Natuurlijk kende ze wel wat dingen die er in stonden, maar dat was allemaal niet wat ze lekker vond als ontbijt. Zou het heel vreemd zijn als ze nu wat rijst zou gaan maken, of een soep? Waar moest ze dat allemaal vinden? Ook zag Sun-Hi op het aanrecht wat liggen wat ze herkende als brood. Dat verkochten ze ook wel in Zuid-Korea, alleen was het meer voor de toeristen dan voor het vaste volk. Ongeïnteresseerd stak ze haar tong uit, daar had ze helemaal geen zin in. Vervolgens keek ze naar alle kastjes. Moest ze nu alle kasten af om wat rijst te gaan zoeken? Dit was nog lastiger dan uit Zuid-Korea ontsnappen en naar Noorwegen vertrekken.


- Verdorie.
 

Sun-Hi trok een willekeurig kastje open en zag een hoop pannen staan. Oké, die zou ze ook nodig hebben als ze rijst ging koken, maar zonder rijst zou ze niet zo ver komen. Want dat was namelijk best wel een essentieel detail als je rijst wilde koken. Sun-Hi zette haar handen wederom in haar zij en keek naar de kastjes. Heel erg veel zin om alle kastjes open te maken had ze niet. Weifelend keek ze naar het brood. Dat vond ze echt niet lekker, maar het was in dit geval de enige optie. Zachtjes zuchtte Sun-Hi en liep er op af. Uit de zak met brood pakte ze twee boterhammen en legde deze op het aanrecht neer. Nu moest ze op zoek gaan naar iets waar ze het op kon leggen en, misschien nog wel beter, iets wat ze erop kon doen. Ondanks dat Sun-Hi thuis geen brood at en eigenlijk alleen de traditionele Koreaanse ontbijt etenswaren aan hield, wist ze wel dat je op een boterham iets van beleg moest doen. Anders was het heel erg droog en dat was niet echt lekker.

Op het moment dat ze naar de koelkast wilde lopen, kwam er een jongen binnengelopen. Dat was op zich niet zo raar, want in dit huis woonden meer mensen en Sun-Hi was er verbaasd om dat ze nog niet eerder iemand was tegengekomen. Maar de jongen droeg alleen een sportbroekje en geen shirt. Meteen voelde ze hoe haar wangen rood werden, kreeg ze het warm en sloeg ze haar hand even voor haar mond om geen gilletje te geven. Verlegen verplaatste ze haar handen eventjes voor haar ogen en keek door de gaatjes naar de jongen. De jongen ontdekte haar ook, verstijfde eventjes en deed toen uiteindelijk zijn shirt aan. Dat apprecieerde Sun-Hi wel. In haar cultuur was het niet echt normaal dat jongens zonder shirt rondliepen en dat zomaar aan iedereen lieten zien. En ondanks dat de jongen niet lelijk was, vond ze het zeker wel een vreemde situatie. Nog steeds waren de wangen van Sun-Hi rood en had ze het nog wel warm, maar nu de jongen een shirt aan had, liet ze haar handen wel zakken. De jongen begon in een voor haar onbekende taal tegen haar te praten. Het klonk heel erg rap en snel en Sun-Hi kon er geen touw aan vast knopen.

Ze staarde de jongen eventjes aan en haar brein maakte overuren. Wat voor nuttigs kon ze zeggen? Heel veel meer dan “ja”, “nee” en “bedankt” zou ze niet komen. En om de een of andere reden had ze niet het idee dat dit een gepast antwoord op de jongen zou zijn. “Uh…” kwam er uit haar mond en onzeker keek ze de jongen aan. Uiteindelijk besloot ze maar haar schouders op te halen en met gebaren maakte ze duidelijk dat ze de taal niet kende, en dus niet kon antwoorden. Dat voelde wel naar. Vriendelijkheid was in haar cultuur heel erg belangrijk en het was niet echt netjes dat ze geen antwoord kon geven op de jongen. Maar in principe kon ze daar niet heel erg veel aan doen, want ze kende simpelweg de taal gewoon niet. Toch voelde het niet fijn en keek ze met een verontschuldigende blik naar de jongen, een blik die zei “Sorry, ik kan er echt niets aan doen”.
 

Het was lastiger dan gedacht om contact te maken in het buitenland. Normaal gesproken was Sun-Hi het zonnetje in huis: actief, lacherig en altijd wel grappen makend, zeker overdag. Maar dat had ze simpelweg nu nog niet kunnen laten zien, omdat ze met, los van haar broer, niemand echt kon communiceren. Dat vond Sun-Hi best lastig, maar het was niet anders. Ze was slim, ze zou de Engelse taal snel genoeg beheersen. De jongen tegenover haar was echter slim en gaf aan dat ze even moest wachten. Nieuwsgierig keek Sun-Hi naar wat de jongen ging doen, als een kind dat aan het wachten was tot ze een lolly kreeg. De jongen was ook slim, want hij had zijn telefoon gepakt. Uit zijn telefoon klonken nu klanken die ze begreep en enthousiast keek ze naar de jongen. Zachtjes giechelde ze toen de telefoon de taal heel letterlijk vertaalde – het was heel basic Koreaans en de grammatica was niet helemaal oké, maar Sun-Hi begreep wat hij bedoelde. De jongen had haar gevraagd of ze nieuw was. Uitnodigend stak de jongen de telefoon naar haar uit. Sun-Hi deed een paar stappen naar voren en bewoog voorzichtig naar voren. Als er iemand nu binnen zou lopen, zou dit er heel bijzonder uitzien, maar daar stond Sun-Hi op dit moment echt niet bij stil. “저는 방금 왔어요” klonk het uit de keel van Sun-Hi, hopend dat de telefoon het opnam. Enthousiast klapte ze even in haar handen toen er, naar Sun-Hi’s mening, Engelse klanken uit de telefoon kwamen. Even dacht Sun-Hi na: wat kon ze nog meer tegen de jongen zeggen of vragen? Misschien moest ze maar gewoon beginnen bij zichzelf voor te stellen. “제 이름은 선하이입니다. 이름은 무엇입니까?” klonk het wederom uit Sun-Hi’s mond en keek de jongen met een stralende glimlach aan toen er wederom Engelse klanken uit de telefoon kwamen.

- Ik ben hier pas net aangekomen.
- Mijn naam is Sun-Hi, wat is jouw naam?
 

Het was fijn om eindelijk op een normale manier te kunnen communiceren met iemand die niet haar broer was. Natuurlijk vond ze het fijn om met haar broer te zijn – dat zou ook altijd zo blijven, zeker door hun gelinkte bijzonderheden, maar af en toe met iemand anders contact hebben kon helemaal geen kwaad. De jongen stelde zich voor als Evan. Sun-Hi knikte, om aan te geven dat ze het begrepen had. Ook vertelde de jongen dat hij een mentor was in het huis en dat als ze problemen had, ze het bij hem aan moest geven. Sun-Hi knikte nogmaals om aan te geven dat ze het had begrepen. Dat de jongen een mentor was, betekende dat hij hoger in rang was dan haar. Daarom maakte Sun-Hi even een lichte buiging, zodat ze haar respect kon laten zien en glimlachte toen. “제 문화에서는 상위에있는 사람들에게 많은 존경심을 보이는 것이 정상입니다. 나는 어떤 문제도 일으키지 않을 것입니다” zei Sun-Hi toen beleefd. Fronsend keek ze toe hoe haar telefoon de tekst vertaalde en grinnikte toen de voor haar onbekende klanken uit haar telefoon kwamen. “당신이 멘토라는 것은 매우 특별합니다. 당신은 어떻게됩니까?” vroeg ze toen nieuwsgierig.

- In mijn cultuur is het normaal dat we mensen in een hogere rang veel respect tonen. Ik zal niet voor problemen zorgen, dat beloof ik.
- Het is wel heel bijzonder dat je een mentor bent. Hoe word je dat?