Can you hear me?

Hunter klemde zijn kaken geïrriteerd op elkaar. Waarom moesten Connor en Chloé elkaar nu weer gevonden hebben? En waarom kon zijn zogenaamde beste vriend zijn verdomde klep niet één seconde houden als het ging om geheimen dat Hunter met hem deelde? Dat hij dronken was, was voor Hunter geen excuus. Hunter had hem in vertrouwen verteld dat Chloé transgender was en hij had gedacht dat zijn beste vriend daar zijn klep over zou houden. Maar nee, dat was natuurlijk weer te veel gevraagd. En nu had hij ruzie met Chloé, die hem notabene zélf gebeld had om hun op te komen halen. Wat had ze dan verwacht? Dat hij het maar oké vond wat ze deden? Hij klemde zijn kaken op elkaar en weigerde om naar opzij te kijken toen hij geluid hoorde vanaf die kant. Chloé leek wakker te zijn en ze hadden veel te bepraten, maar Hunter wist niet of hij daar veel zin in had. De jongen was nog steeds boos over hoe sommige dingen waren gelopen, al wist hij dat zijn woede meer naar Connor was gericht dan naar de blondine die nog geen anderhalve meter verderop lag. Of zat. Whatever. Het bleef heel even stil en Hunter voelde gewoon dat Chloé in zijn richting keek. Hij had zich op zijn zij gedraaid, van haar weg. Met een zachte zucht rolde hij op zijn rug, waarna hij zijn handen in elkaar verstrengeld op de dekens op zijn borst legde en na een poosje pas naar opzij keek. Hij zag dat Chloé’s blik inderdaad op hem gefixeerd was en voor de één of andere domme reden voelde dat niet eens zo heel onaangenaam aan. Gefrustreerd schudde hij die gedachten weg en richtte zijn blik op Chloé. “Luister,” begon hij op een norse toon. “De enige reden dat ik Connor heb verteld dat je transgender bent, is omdat ik dacht dat ik hem kon vertrouwen. Hij is mijn beste vriend en zoals je die avond wel gemerkt hebt, is hij niet de meest erge persoon om dronken mee te worden.” Hij richtte zijn blik weer naar voren en klemde zijn kaken op elkaar. Hij had een hekel aan excuses aanbieden, al zeker als hij wist dat hij ook voor een deel fout zat. “Ik weet ook niet waarom ik het hem vertelde, oké? Mijn gevoel zei gewoon dat het het juiste was om te doen. Dat ik hem wel kon vertrouwen en dat hij zijn klep wel zou houden. Connor is de enige aan wie ik het verteld heb en dat zal ook zo blijven.” Hij richtte zijn blik naar Chloé, maar wendde zijn blik daarna al snel weer af. “En dat ik vond dat je te snel weer uit ging nadat wat er de vorige keer gebeurd was…” Hij voelde hoe de sfeer nu een beetje ongemakkelijk werd, voor hem dan. “Ik wilde enkel… het was gewoon…” Hij zweeg. “Ik zei het om je te beschermen,” liet hij er uiteindelijk kortaf op volgen, waarna hij zijn blik van haar afwendde. God, wat was dit awkward.

Het lag niet allemaal aan Connor. Dat kon hij zichzelf wel zo voorhouden, maar zo was het niet. Hij had gewoon zelf zijn mond dicht moeten houden, zelfs toen Connor er achter vroeg. Hij had zijn vriendschap, waar nu niks meer van resteerde als hij Connor mocht geloven, niet in de weg moeten laten staan en niet als reden moeten gebruiken om iets wat haar zo erg kwetste door te vertellen. Hij was een idioot. Hij mocht misschien wel boos op haar geworden zijn toen dat ze in zijn kamer rond had gespookt, maar wat hij had gedaan, was minstens even erg. Maar toch… Het was toen ook goed gekomen. Ze hadden het toen ook uitgepraat. Zou dat dit keer ook het geval zijn? Of zou hij net als Connor nu ook haar verliezen? Connor verliezen deed pijn, meer dan hij toe wilde geven, maar het idee dat hij het ook met haar niet meer goed kon vinden… dat deed op een heel ander level pijn, een level dat hij nog niet zo goed begreep. Voordat Hunter te ver kon dwalen in zijn eigen gedachten begon Chloé te reageren op zijn woorden. Hunter keek haar aan omdat hij zichzelf een lafaard vond als hij de hele tijd van haar weg bleef kijken en hij luisterde met een diepe frons in zijn voorhoofd naar haar woorden. “Ik had gewoon mijn klep moeten houden. Dat Connor mijn beste vriend is…” Er volgde een korte stilte. “was… wil nog niet zeggen dat ik jouw geheim aan hem moest vertellen. Dat was niet aan mij om te doen en…” Hij haalde diep adem. Zij had zojuist toegegeven dat ze spijt had van haar acties, dus dan was het enkel eerlijk van hem om hetzelfde te zeggen. “En dat spijt me.” Hij richtte zijn blik naar haar en toen hij de tranen in haar ogen zag, ging er weer een steek door hem heen. Hij leek geen controle over zijn ledematen te hebben en voordat hij het al in de gaten had, zat hij overeind en liep in haar richting. Hij twijfelde kort, want hij wist niet goed wat hij nu moest doen. Iemand troosten zat simpelweg niet in zijn aard, maar zoals met veel dingen, had hij al wel gemerkt dat dat bij haar anders lag. Dat hij grenzen overschreed waarvan hij nooit had gedacht dat hij ze kon overschrijden. En sommige waarvan hij niet eens wist dat hij ze voor zichzelf had opgesteld dat hij closer werd met haar. Hij klemde zijn kaken stevig op elkaar en liep naar haar toe, waarna hij voor haar neer hurkte en zijn handen op haar knieën legde. Zijn blauwgrijze ogen liet hij opkijken zodat zijn blik de hare kruiste en zijn hand ging als automatisch naar haar wang. “Ik laat het misschien niet altijd even goed zien, maar ik geef ook heel veel om jou,” murmelde hij op een zachte toon tegen haar. “Je bent op een korte termijn heel belangrijk voor me geworden en dat ik je zo gekwetst heb dat…” Hij wist dat hij niet zou huilen omdat hij nooit op dat level ging zitten, maar er verscheen toch wel iets van een gekwelde blik in zijn ogen. “Dat doet me pijn,” vervolgde hij op een zachte toon. Hij had gedacht dat zichzelf naar haar openstellen benauwend aan zou voelen, maar dat viel hem verbazend goed mee. Het voelde zelfs… goed aan, alsof het zo hoorde te zijn.