Lost Traveler [Alex Smith]

Onderwerp: Lost Traveler [Alex Smith] ma jan 30, 2017 12:40 pm

Een jong hertenjong met opvallend helderblauwe ogen sprintte met volle vaart door de bocht heen. Een luid blaffend geluid achtervolgde haar en gespannen wierp ze haar te grote oren in haar nek. Zenuwachtig maakte ze een zijsprong toen ze we het een dichterbij hoorde komen en trillend sprong ze over een omgevallen boomstam heen. Het was een van de sporadisch geplaatste bomen geweest, ze was al lang uit de dichtere bossen getrokken in de hoop zichzelf uit de handen van de jagers te houden. Hun enthousiast en fel blaffende honden deinsden geen moment terug om het hertenjong te pakken te krijgen. Ze had al lang geluk dat ze geen geweer gebruikten, ze had er nog geen gezien en dus ging het er om wie het snelst en lenigst kon bewegen; wie het behendigst was. De honden waren getrainde jachthonden, bloeddorstig en snel. Hoewel ze een goed uithoudingsvermogen had begon zelfs zij de vermoeidheid te voelen. Ze was het inmiddels wel gewend om op vier lange stuntelige poten te lopen. Witte poten, niet zoals de meeste reekalfjes. Die waren helemaal bruin, met enkele witte vlekjes op hun vacht en warme hazelbruine ogen, grote vredelievende ogen. In plaats daarvan was zij zelf een zeldzame bonte ree. Ze was zeker geen albino ook al suggesteerden haar blauwe ogen anders. Ze had nog wat bruin op haar rug en oren, met nog een enkele even warmbruine vlek op haar schouders. Verder was ze voornamelijk wit. Ze zwiepte haar korte staartje gespannen heen en weer voordat ze op een drafje een weiland in rende. De meeste boeren vonden haar geen vervelende bezoeker. Ze was zelfs enkele keren door boeren beschermd. Dus koos ze er vaak voor in de buurt van boerderijen te komen.

Na nog een dik twintigal minuten gerent te hebben, verdween het geblaf en kon het jonge reekalfje even rusten. Met onhandige passen was ze in de buurt van een hoge klif gekomen. Waarboven ze een grote vuurtoren zag staan. Het licht flitsde in haar vermoeide ogen en met onhandige sprongen wist ze haar uitgeputte lichaam naar boven te werken. Ondanks dat een ree geen echte klimmer was, had ze toch een redelijk tempo. Zo af en toe verloor ze haar balans bijna of struikelde ze over een steen, ze was immers geen berggeit. Hoe dichterbij ze kwam hoe meer begroeing ze zag. Iets dat voornamelijk bestond uit mossen en een enkele rij dennenbomen. Ondertussen werd de lucht waarschuwend steeds donkerder.

Na de klim voltooid te hebben, begon het te regenen. Eerst was het enkel een miezerbuitje maar al snel begon het te hozen. Geërgerd schudde het reekalfje met haar sierlijke kop voordat ze naar beschutting zocht. Ze was eigenlijk hier gekomen omdat reeën er niet om bekend stonden graag in hogere, hobbelige gebieden te zijn. Jagers zouden haar hier niet zoeken en ondanks dat ze zich niet volledig op haar gemak voelde was ze al lang blij geen geblaf meer te horen en met het feit dat er geen jager te bekennen was. Uiteindelijk besloot ze dat enkel de vuurtoren een goede plek was om in te schuilen. Langzaam liep ze er op wiebelige poten naar toe waarna ze de deur met haar neus open duwde. Het was duidelijk dat een voorganger deze deur niet goed had gesloten en dus kwam ze binnen zonder dat ze echt veel moeite hoefde te doen. Normaal veranderde ze niet terug, ze had zo lang als reekalfje rond getrokken dat ze niet meer gewend was om op twee benen te lopen in plaats van vier. Uiteindelijk nam ze plaats en krulde ze haar poten onder zich om even uit te rustten. Ze geeuwde even voordat ze haar sierlijke kop om haar lichaam heen legde en zuchtte. Het getik van de regen was abrupt gestopt en verward wiebelde ze haar oren voordat ze haar kop weer hief en nieuwsgierig opstond. Ze besloot dat ze beter terug kon veranderen. Want als de jagers haar nog zochten zouden ze haar vinden. Zolang ze geen ree was zouden ze vast niet al te veel aandacht op haar vestigen. Haar lichaam werd voor enkele seconden wazig voordat een jong meisje verscheen. Ze bewoog haar handen en armen experimenteel voordat ze voorover boog en met behulp van de ruwe muur onhandig en wankel opstond. Ze zou enkele minuten nodig hebben om te wennen aan deze vorm voordat ze echt goed kon lopen. Nadat ze met behulp van de muur wat steviger op haar benen stond en enkele stappen kon nemen, liep ze langzaam naar buiten. Haar krullende haar golfde om haar smalle jeugdige gezicht heen terwijl ze bedenkelijk alles in zich op nam. De zon scheen en het was niet bijzonder koud. Met voorzichtige passen liep ze de vuurtoren uit waarna ze haar evenwicht probeerde te vinden. Al haar spieren deden zeer, ze had zichzelf uitgeput met het aanhoudende gevlucht. Daarbij was terug veranderen ook niet altijd een pretje. Licht sissend rolde ze haar schouders iets om de spieren iets losser te maken, waarna ze oplettend de klif af liep. Zodra ze voetstappen waarnam van een ander, krabbelde ze geschrokken terug. Ze verloor haar voeting en struikelde zo over een van de scherpere stenen. Ze beet gefrustreerd op haar lip, wetende dat het geluid dat ze maakte met het kraken van enkele dorre takjes de ander op de hoogte stelde van haar aanwezigheid. Angstig hield ze zich schuil met een in elkaar gedoken houding, op de met mos begroeide stenen.

Onderwerp: Re: Lost Traveler [Alex Smith] ma jan 30, 2017 9:45 pm

Gepakt in een waterdichte regenjas verliet Alex het huis. Door de felle regen had hij Ethan niet gevraagd om mee te wandelen, hij hield namelijk niet van regen. Ethan Mills was een goede vriend van Alex. Hij leerde de jongen kennen nadat hij bijna door een auto was aangereden. Hun eerste ontmoeting was ondertussen al tijden geleden maar toch kon Alex het zich goed herinneren. Ze hadden gepraat over hun gaven, hun verleden en hun familie. Ethan en Alex waren sinds die dag net als twee handen op één buik. Ook al had Ethan best een duister verleden, het kon Alex weinig schelen. Naast hem leerde hij ook Lorelei, de telepaat, Girolamo, de man met vleugels en Aguilar, de man met ontzettend veel moed en lef, kennen. De regen tokkelde hard tegen zijn kap. Alex trok de kap wat verder over zijn hoofd zodat de regen niet in zijn ogen terecht kwam. Hij hield van wandelen, lopen, fietsen en vliegen. Het allerliefste vloog hij maar omdat het regende vloog hij niet anders wordt hij te nat.

Terwijl hij langs de kliffen wandelde haalde Alex zijn hand uit zijn zak en speelde wat met de wind. Er streek een bries langs hem toen hij iemand hoorde struikelen dankzij enkele takjes. Hij draaide zich om en zag in een flits dat iemand zich verstopte voor hem. ‘Wie zou dat zij’ vroeg Alex zichzelf af. Hij besloot toch eens te kijken, hij was er vrijuit zeker van dat de persoon gevallen was. Misschien was die wel gewond. “Hallo, alles oké?” vroeg Alex vriendelijk tegen de onbekende figuur.

Onderwerp: Re: Lost Traveler [Alex Smith] ma jan 30, 2017 10:39 pm

Dit was vast de reden waarom reeën normaal gesproken in beboste en vlakke gebieden verbleven. Veel makkelijker om de voeting goed te houden en natuurlijk ook beschutter. Achter de helft van de bomen was wel een goede verstopplaats en met een beetje snelheid kon iedere ree zichzelf wel uit de voeten maken, voordat het gevaar daadwerkelijk gevaarlijk werd. De voetstappen, zwaar genoeg om van een man te zijn, kwamen dichterbij. Hij had haar waarschijnlijk opgemerkt toen ze stuntelig uit zijn blikveld had proberen te verdwijnen. Al had hij haar alleen opgemerkt vanuit haar ooghoeken, haar enkel als een bewegende schaduw waargenomen, dan nog kon hij haar zoeken. Ze had op haar lip gebeten om enig extra geluid te voorkomen. Als ze zou laten blijken dat ze zichzelf had bezeerd, zou dat een voordeel voor de ander kunnen zijn. Een voordeel dat zijzelf niet wou geven, er kwam veel ervaring met opgejaagd worden door anderen. Hoewel het relatief droog had geleken toen ze naar buiten kwam, merkte ze nu pas dat het nog lichtjes drupte. Hoe dan ook de weersverandering was abrupt en apart geweest. Heel even verwachtte ze een van de jagers, de ruige mannen die naar zweet en rook roken. Echter kon ze hem niet ruiken zoals ze dat kon in haar vertrouwde tweede gedaante. Een tiener verscheen, opgelucht blies het meisje haar ingehouden adem uit. Iets dat ze niet door gehad had, ze had onbewust haar adem ingehouden. Bang dat de minste en geringste beweging alle aandacht op haar vestigde. "Hallo, alles oké?" Vroeg hij vriendelijk, waarna ze hem argwanend aan keek. Haar ogen hielden hem wantrouwend in de gaten terwijl ze zichzelf langzaam met haar handen omhoog duwde zodat ze stond. Nu was pas te zien hoeveel kleiner ze was dan hem. Haar bruine ogen kneep ze samen terwijl ze bedenkelijk stil bleef staan. Aangezien ze al uitgeput was van haar eerdere vlucht wist ze dat ze geen kans maakte hem er uit te rennen. Zeker niet met haar pijnlijke spieren, oude wonden en nieuwe schaafplekken door de val. Langs haar rechterenkel drupte een klein beetje bloed op de grond en haar handen waren ook open geschraapt. Kleine lijntjes van scherpe bijna kiezelachtige steentjes stonden in haar handen. Het prikte en met het vuil dat vast en zeker in de wondjes was gaan zitten, zou het schoongemaakt moeten worden. Zodra ze tot het besef was gekomen dat ze bloedde trok ze zichzelf zowaar nog verder terug.

Ze had hem nog steeds geen antwoord gegeven. Wist niet of ze wel kon antwoorden, hoe lang was het geleden dat ze met iemand gesproken had, dat ze überhaupt als mens had rond gelopen?! Veelste lang, dat was een ding dat zeker was. Ze slikte moeizaam om haar droge keel wat te bevochtigen voordat ze onwennig en moeizaam haar eerste woorden uitsprak. "Ja," mompelde ze niet zo overtuigend. Haar stem was ruw en ze moest moeite doen om niet al te veel over het woord heen te struikelen. Ze leek er voor gekozen te hebben om een veilige afstand te houden, ook al was het duidelijk te zien dat ze aan wat rust en een goede maaltijd toe was. Ze was niet gekleed op de regen, had geen jas aan en ondanks dat het niet met bakken uit de lucht kwam, raakte ze toch wel behoorlijk doorweekt. Er was geen beschutting behalve binnen in de vuurtoren die wat verderop gelegen was. Ze knipperde even vermoeid met haar ogen en zette wantrouwend een paar wankelende passen terug voordat ze vermoeid ging zitten. Ze hield haar armen beschermend voor haar en sloeg ze ongemakkelijk om haar middel heen. Ze ademde diep in door haar neus on zichzelf te kalmeren terwijl ze haar ogen zorgvuldig op hem gericht hield. Ze wou hem vragen naar de jagers maar durfde het niet, daarbij deed haar droge keel zeer en was spreken niet echt bevoordelijk. Om nog maar te zwijgen over het feit dat de alarmbellen al rinkelden. Ze wist niet wie hij was en waarom hij haar benaderde. Wat waren zijn bedoelingen. Had hij iets goeds voor haar in petto of zou hij haar enkel in gevaar brengen. Wat zou er gebeuren als ze haar transformatie niet onder controle had?! Zou ze dan nog meer opgejaagd worden?! Rillerig van de koude en angst krulde ze zichzelf op in een veilige foutushouding, haar krullende bruine haren vielen voor haar gezicht terwijl ze haar schokkende schouders aanspande. Hij mocht niet zien dat ze tranen over haar gezicht had lopen, dat ze moe was en in een warme, beschutte ruimte wou slapen. Dat ze heimwee had naar thuis, een plek die ze nauwelijks herinnerde. Ze leunde tegen een van de met mos begroeide stenen aan waarna ze doodstil bleef zitten. Ze kon niet meer rennen. Verstoppen wou ook niet meer. Ze begreep niet waar ze was belandt en wat er met haar zou gebeuren. Ze was te jong om alleen te zijn, zoals ze nu was maar durfde ook niemand dichtbij te laten komen, al zou iemand dat wel kunnen als ze dat wilden, nu ze daar zat in haar vermoeide en verzwakte staat.

Onderwerp: Re: Lost Traveler [Alex Smith] di jan 31, 2017 9:00 pm

Alex verschoot toen het meisje hem argwanend aankeek. Het meisje stond recht en Alex nam even de tijd om haar te bestuderen. Het meisje was slank en soepel gebouwd, lang krullend haar en bruine ogen. Alex schatte dat het meisje 10 jaar moest zijn hoewel, zoals hij van Louise had geleerd, kon je dat nooit raden in de lus. Sommige mensen leefden al eeuwen lang. Alex die zelf al enkele jaren in de lus verbleef was nog geen haar veranderd. Hij merkte na een tijdje op dat het meisje wel degelijk was gevallen, ze had enkele schaafplekken en er liep een beetje bloed langs haar rechterenkel. Na een poosje mompelde het meisje ‘Ja,' Het meisje die naast haar schaafplekken er ook nog moe en uitgehongerd uitzag leunde tegen de met mos begroeide stenen. Ze kwam Alex allesbehalve bekend voor, ze was dus zeker en vast nieuw, zoals het er naar uitziet kent ze het bestaan van lussen niet. ‘Dit betekent dus dat ze hier per ongeluk terecht is gekomen’ concludeerde Alex. Louise zou vast blij zijn met een nieuw bijzonder kind. Alex kon het best haar meenemen naar het huis om haar te verzorgen, eten te geven en een warm bedje aan te bieden. “Je wonden moeten verzorgt wonden anders ontsteekt het nog,” zei Alex terwijl hij met zijn vingers een warme wind ontbood. Het meisje zag er kouwelijk uit dus een warme brief zou haar deugd doen. “Volg me,” zei Alex vriendelijk tegen het meisje.

Onderwerp: Re: Lost Traveler [Alex Smith] wo feb 01, 2017 11:45 am

De jongen of man, ze had geen idee wat zijn leeftijd precies was en of hij geklasseerd zou worden als volwassene of niet, liep niet op haar af maar bleef staan waar hij stond. Hij nam haar in zich op waardoor ze hem een arwanende en angstige blik gaf. Nuala was altijd op haar hoede, zeker als het op mannen aan kwam. Ze onderdrukte een rilling van angst en koude, en bleef in haar beschermde houding zitten, zelfs toen hij tegen haar sprak. "Je wonden moeten verzorgt worden anders ontsteekt het nog," Zei de donkerbruinharige man waarna ze haar hoofd schudde. Zolang ze in haar dierenvorm heelde was er weinig aan de hand, echter kon ze niet zomaar terug veranderen. Ze haatte het als iemand in de buurt was, daarbij was ze ook nog niemand tegengekomen die net zoals haar in staat was ergens in te veranderen of buitengewoon was. Überhaupt had ze weinig goede herinneringen aan mannen, ze zou nooit vrijwillig met ze mee komen. Regen, wind en storm, de natuurverschijnselen beangstigden haar niet meer. Ze kon ze zelfs aanvoelen komen, de zwaarte en onheilspellende van de lucht die op haar rustte voordat er regen ontsprong. De druppels die op haar vacht vielen en die bevochtigden terwijl ze langzaam doorweekt raakte, gelukkig kon ze niet onderkoelen als ree zijnde. Nu was het natuurlijk een ander verhaal, was het beter geweest als ze nog hert was geweest, niet dat haar balans dan beter was, maar aan de ander kant wist ze nog steeds niet of hij jager was. Ze had misschien nog geen hond gezien en gehoord maar dat betekende niet dat die er niet was. Zodra de ander zijn vingers uitstak blies een warm briesje richting het meisje, waardoor ze geschrokken omhoog schoot en hem met verwarde blik aankeek. Voorzichtig zette ze een stap richting hem, waarna ze hem een onderzoekende blik gunde. "Volg me," zei de ander vriendelijk tegen haar waardoor ze haar armen dichter tegen haar lichaam drukte en even iets vertrok bij het gevoel van haar prikkende wonden tegen de stof van haar kleding aan. "G-Geen h-honden," zei ze op een zachte breekbare stem, die onhandig trilde. Elk woord was experminteel op haar lippen, waarna ze weer slikte en hem met vastberaden blik aan keek. Nuala zou nooit in de buurt van honden willen komen. Zeker niet nu het een van de weinige herinneringen was die scherp in haar geheugen gegrift stonden.

Langzaam stapte ze naar beneden toe, vol concentratie en voorzichtig, zodat ze niet nogmaals over een steen heen struikelde. Ze plaatste haar voeten experminteel op de grond alsof ze niet gewend was om lang op twee benen te lopen, dit was natuurlijk ook het geval al wist de man tegenover haar het waarschijnlijk niet. Haar natte haar viel in krullende slierten om haar ietwat bleke gezicht heen. Heel voorzichtig stak ze haar hand uit naar de ander en greep ze hem angstvallig vast. Haar hand krulde stevig om de stof van zijn broek heen waarna ze trillend tegen hem aan kroop. "Geen honden." Herhaalde ze alsof het heel belangrijk was, wat het natuurlijk ook was voor haar. Zolang er geen honden waren wist ze zeker dat ze de jagers had afgeschut. Ze mochten haar misschien niet herkennen op deze manier maar ze zou hen altijd herinneren. Met grote verwarde ogen keek ze de ander aan, haar bruine ogen zochten die van hem op, waarna ze naar iets van zekerheid zocht. Ze mocht dan wel toenadering gezocht hebben, dit betekende niet dat ze hem vertrouwde en hem zou blijven volgen. Ze wist dan ook niet waar hij heen wou, immers was Nuala onbekend in deze plek. Het enige dat ze wist was dat ze ergens in Noorwegen was, tenzij ze ooit een landgrens overgerend had. Ze wou niet laten blijken dat dit een onbekend gebied voor haar was, sinds ze liever geen zwakte toonde. Zwakke dieren in de kudde werden altijd het eerst gedood, of het door mensen was of door andere jagers die zich in het bos schuil hielden. Ze was niet zozeer bang voor de natuurlijke vijanden van de ree, nee ze was eerder bang voor de onnatuurlijke vijanden die de ree doodde voor sport en voor fun. Voor een trofee aan de muur. Ze beet even zenuwachtig op haar lip waarna ze achter de jongen schuilhield, zodat hij haar niet aan kon kijken. Haar warme hand zocht instinctief en op gevoel naar die van hem zodat ze zijn leiding kon volgen naar beneden toe. Hoewel ze niet zo op haar instincten kon vertrouwen als ze kon wanneer ze in haar andere vorm rondliep, was ze nog steeds goed in verbinding met haar instincten, waardoor ze op het minste en geringste dat haar waarschuwde waarschijnlijk weg zou springen. Het was maar goed dat de ander geen tatoes of piercings had, dat zou haar waarschijnlijk de andere kant op laten rennen.

Onderwerp: Re: Lost Traveler [Alex Smith] wo feb 01, 2017 9:05 pm

Het meisje keek hem met een verwarmende glimlach toe toen Alex de warme wind had bevolen te gehoorzamen. De jongen glimlachte naar haar terwijl het meisje zachtjes naar hem toe stapte. “Volg me,” zei Alex vriendelijk tegen haar, de wonden moesten namelijk dringend verzorgd worden, en het weer zou nog ervoor kunnen zorgen dat ze ziek wordt. Alex keek weer even naar het meisje en zag dat zij haar armen tegen het slanke lichaam drukte. “G-geen h-honden,” zei ze op een zachte, breekbare stem. “Er zijn hier geen honden.” zei de jongen om haar gerust te stellen. Blijkbaar was ze bang van honden.” Alex ging bergaf en keek af en toe achter hem om te zien of het meisje mee was. Na enkele voetstappen pakte het meisje zijn broek vast waarna ze trillend tegen hem aankroop. Het was Alex duidelijk geworden dat de warme wind weer weg was, opnieuw maakte hij een draaibeweging met zijn hand om een warme bries op te roepen. “Geen honden.” herhaalde het meisje alsof het belangrijk was. ‘Hoe zou het komen dat ze zo bang is van honden’ vroeg Alex zichzelf af. Weer probeerde Alex het meisje weer gerust te stellen door te zeggen dat er geen honden zijn. De jongen wist anders niet wat gedaan, hij wou het meisje niet afschrikken door haar aan te raken. Het meisje keek met verwarde ogen naar de jongen. Alex keek naar het bleke gezichtje van het meisje en schonk haar een lach. Het meisje leek nood te hebben aan toenadering toen zij zich aan zijn had gedrukt. Ze beet even op haar lip waarna ze achter Alex aanliep. Na een poosje was het meisje zoekende naar zijn hand, dus stak Alex zijn rechterhand uit zijn zak en liet hem losjes hangen zodat het meisje zijn hand kon vastnemen.

Onderwerp: Re: Lost Traveler [Alex Smith] do feb 02, 2017 4:44 pm

Hoewel Nuala er bijzonder breekbaar uit zag, was het gewoon een gevolg van het vele rennen en van haar transformatie. Ze was een breekbaar dier, een ree stond niet bekend om de grootte of de hoeveelheid kracht, nee het stond bekend om wendbaarheid en snelheid. Iets dat ze meestal wel bezat, echter was ze ook behoorlijk onhandig. Dit omdat ze haar evenwicht af en toe verloor of over een steen of takje struikelde als ze te veel haast had. Gelukkig was het tijdens het vluchtten vaak het geval dat ze het goed volhield en zich wel redde. Ze drukte haar slanke, niet al te gespierde armen tegen haar smalle lichaam aan waarna ze de ander verklaarde dat ze niets met honden te maken wou hebben, nu misschien in iets andere woorden. Zoals ze verwachtte waren er géén honden in de buurt, de man voor haar ontkende namelijk dat ze er waren, ze had ze ook niet opgemerkt toen ze de vuurtoren uit was gelopen en had ook niet hun kenmerkende gejank en geblaf gehoord. "Er zijn hier geen honden." Verklaarde hij waarna hij een stuk de kliffen af liep. Het meisje volgde hem ietwat onhandig op de voet, natuurlijk had ze haar balanspunt nog niet geheel gevonden, al ging het haar lang niet zo slecht af. Ze verwondde zichzelf immers niet meer, door over stenen te struikelen en oneffenheden te vallen. Nuala verzwikte ook geen enkels en hield het rustige tempo die hij waarschijnlijk expres aanhield wel redelijk bij. Dit betekende overigens niet dat ze zich op haar gemak voelde, hij was misschien op het eerste gezicht geen gevaar voor haar, ontbood als ze het goed gemerkt had zelfs een warme bries, echter betekende dat niet dat ze hem gedachteloos zou vertrouwen. Ze wist voldoende van de wereld waarin ze leefde, om te weten dat ze op moest blijven passen, al liet ze nu niet zo oprecht blijken dat ze nog steeds wantrouwend was. Na enkele passen had ze uiteindelijk zijn broekspijp vastgepakt om zijn passen goed te kunnen volgen maar ook om te schuilen voor het geval er wel andere mensen in de buurt waren of erger nog honden. Ze had zich trillend en rillend tegen de ander aangedrukt, waarna ze twijfelachtig verder liep. Hoezeer ze het ook in haar eentje wou redden, zelfs zij wist dat ze geen schijn van kans had, zeker niet nu ze verzwakt was van het terug veranderen, want dat kostte altijd moeite en van de wonden die duidelijk iets van verzorging moesten zien. De jonge man voor haar, die net als haar donker gekleurd haar bezat draaide nog eens met zijn hand waardoor ze een warme bries weer tegen haar voelde blazen. Hoezeer ze altijd nog lichtelijk schrok van plotselinge bewegingen kon ze het ook wel waarderen, de warmte voelde prettig tegen haar pijnlijke en vermoeide spieren. Ze herhaalde nog eens iets over de honden, om echt zeker te zijn dat hij niet loog, weer stelde hij haar gerust dat er geen honden waren. Zover Nuala ergens zeker van kon zijn, wist ze nu dat hij geen van de jagers was. Hoewel ze ook wel besefte dat de jagers haar niet zouden herkennen, was ze te angstig voor ze om zoals elk ander kind te reageren en zou ze daardoor opvallen. Niet dat ze nu niet angstig was, het was namelijk praktisch van haar gezicht te lezen en ook haar hart bonkte onrustig in haar keel, echter probeerde ze zo kalm mogelijk te blijven. Mocht hij toch onaardig blijken te zijn kon ze altijd proberen te vluchtten, hoopte ze dan maar. De wonden in haar handen deden zeer, ze prikten nog steeds al verbeet ze de pijn. Dat van haar enkel was een ander verhaal, het begon toch echt wel te irriteren nu ze er gewicht op moest zetten en het bloed drupte in een regelmatige stroom ook uit de wond. De jongen of man voor haar schonk haar een lach toen duidelijk was dat ze hem niet helemaal begreep, haar herinneringen aan thuis waren vaag. Te vaag om echt op te vertrouwen en dus was het lastig om echt in te schatten wat de ander van haar verwachtte. Nuala beet op haar lip terwijl ze hem toch verder volgde, ze probeerde de aanhoudende pijn in haar enkel te negeren, ze zocht echter wel wat toenadering naar hem, zoekend naar een hand die ze vast kon houden. Dat was makkelijker om zich aan vast te klampen dan aan een broekspijp. Hij haalde zijn rechterhand uit zijn broekzak toen hij doorhad dat ze zijn hand wou pakken, waarna hij die ontspannen liet hangen, langzaam pakte ze zijn hand met haar linkerhand vast waarna ze iets tegen hem aan leunde om haar gewondde enkel zo voorzichtig mogelijk te ontlasten. Naar een groot deel van de afdaling begon het echter te veel te worden en trok ze aan zijn hand om hem tot stilstand te brengen. Ze keek hem met grote angstige ogen aan, aangezien ze geen zwakte wou tonen en wees naar haar enkel, de stroom met bloed was iets heviger geworden en het was duidelijk dat ze er last van ondervond. Vermoeid kroop ze tegen de beschutting en warmte van zijn lichaam aan waarna ze haar ogen sloot en angstig haar adem iets inhield. Hij zou toch niet boos worden op haar, ze wist niet hoeveel geduld hij had. Hoeveel haast hij zou hebben om hun eindbestemming te behalen, wat die ook zou zijn.

Onderwerp: Re: Lost Traveler [Alex Smith] vr feb 03, 2017 10:39 pm

De kleine meid nam de hand van Alex. Het slanke meisje was gewond en zag er uitgehongerd uit. Alex vond dat het zijn verantwoordelijkheid was om haar toch tenminste te verzorgen en eten te geven. Ook al zou hij het meisje daarna nooit meer zien. Ze had nu verzorging nodig en hij was er! Het meisje leunde tegen hem aan om haar ene been te ontlasten. Alex had al gezien dat ze haar enkel bezeerd had. Hij wou het meisje wel oppakken maar hij wist niet goed of het meisje dat wel zou willen. Samen daalden ze af, Alex keek even naar het mooi uitzicht. Hij vond het heerlijk om de zee, rotsen en bomen te zien. Na een poosje voelde Alex dat er aan zijn hand werd getrokken. Hij kwam in stilstand en keek naar het meisje, ze keek hem met grote angstige ogen aan. Ook wees zij naar haar enkel, Alex besefte dat het meisje niet langer op haar enkel kon blijven leunen. Het meisje kroop nog dichter bij hem aan en sloot haar ogen. Alex ging op zijn hurken zitten en zei tegen het meisje: “Ik zal je oppakken, nog eventjes en we zijn aan het huis daarginds,” terwijl hij even wees naar het groot, krakerig huis. Alex pakte het meisje toen op terwijl hij bemoedigend fluisterde: “Het komt goed, je bent dapper, kleine meid! Ik heb het volste vertrouwen in je!” Met het meisje in zijn armen daalde hij verder af naar beneden. Nog enkele minuten stappen en ze waren bij het huis van Louise aangekomen. Dan zou hij het meisje eerst verzorgen, eten geven en haar een warm bed aanbieden.

Onderwerp: Re: Lost Traveler [Alex Smith] za feb 04, 2017 12:14 pm

De rotsen zorgden voor een overzichtelijk uitzicht over een zee, bomen en andere dingen. In de verte was een groot gebouw te zien, eentje die er oud uit zag, al besefte ze niet hoe oud die zou kunnen zijn. Ze wist weinig over architectuur en geschiedenis immers was ze al een hele poos niet meer onder de menselijke beschaving geweest. Ze hield de warme hand van de man stevig vast, alsof dat een anker was waar ze zich aan vast kon grijpen. Ze probeerde niet te afhankelijk van hem te worden want uiteindelijk zou ze moeten gaan. Waar ze ook was balandt het was niet haar thuis, ze zou verder moeten, weg moeten om een veilig onderkomen in een van de vele bossen in de wereld te vinden en daar de rest van haar dagen als ree te leven. Het heen en weer transformeren was het vermoeienst dus het was dan vast ook geen verrassing dat ze met moeite mee liep. Zeker als iemand de lichte wonden meerekende. Normaal gesproken veranderde ze niet eens een keer in de week terug. Hoe langer ze haar tweede vorn aanhield, hoe makkelijker ze de dagen doorkwam. Ze was dan ook niet meer zo familiar met deze vorm en voelde zich er ook niet helemaal bij op haar gemak. Om nog maar te zwijgen over het feit dat ze bewuster werd van enkele dingen als ze mens was, zo dus ook van de zeurende pijn in haar enkel. Ze trok aan zijn hand om hem tot stilstand te krijgen en keek de ander met haar grote lichtbruine ogen aan. Hoezeer ze hem nog wantrouwde ze had geen andere keuze meer dan hem om hulp te vragen. Nuala wees naar haar enkel waarna ze dichter tegen hem aankroop om zijn blik niet te hoeven zien. Ze hield er niet van om aangekeken te worden, zeker niet recht in de ogen daar waar iemand leugens van waarheid kon onderscheiden. Iedereen kon in elkaars ogen zien of ze er wat van meenden of niet en ze wist dat haar blik best nog wel wantrouwend en angstig was en wou hem daarvan niet op de hoogte stellen. Ze was al zwakker dan hem, om hem woordeloos nog meer informatie te geven was niet te bedoeling. En terwijl ze geschoold was om in haar tweede gedaante haar blik zo impassief mogelijk te houden, was ze dat niet als mens. Ze had geleerd dat jagers er van uit gingen dat als ze een angstig dier zagen ze die er ook onder kregen, want dat kon als zwakte worden gezien. Een zelfverzekerd dier lieten ze vaak met rust of konden ze minder makkelijk lezen. Waardoor ze niet wisten of het dier zou vluchtten of vechtten of misschien zelfs allebei. Ze had haar ogen afwachtend gesloten en luisterde naar het gekraak en geritsel van zijn kleding toen hij hurkte. "Ik zal je oppakken, nog eventjes en we zijn bij dat huis daarginds", verklaarde hij terwijl ze hem voelde bewegen. Even opende ze haar ogen weer en bewoog ze haar hoofd om hem te zien wijzen naar het oude huis dat ze al had gezien tijdens de afdaling. Voordat ze het goed en wel doorhad werd ze opgetild en fluisterde de ander iets tegen haar. Geschrokken van de toch wel onverwachtse beweging, ondanks dat hij het had aangekondigd, greep ze met een hand zijn regenjas vast om daarna snel een balanspunt te vinden. "Het komt goed, je bent dapper kleine meid! Ik heb de volste vertrouwen in je!" Sprak de ander haar toe waardoor ze hem verward een blik gunde. Wat had dapperheid er mee te maken? Ze had weinig keus, of hem vertrouwen nu hij géén jager bleek te zijn of wachtten tot iemand haar vond die minder betrouwbaar was. Ze leunde slaperig van de rustige passen en haar beproeving tegen de man aan waarna ze hem met slaperige, waterige ogen aan keek. "Wie ben jij?" Mompelde ze toen de stilte tijdens de afdaling haar te veel werd. Immers moest ze wakker blijven, ze wist nog steeds niet of ze in de problemen zat of toch veilig was zoals het leek. Immers moest ze altijd van het ergste uitgaan. Het duurde nog een aantal minuten waarin ze langzaam haar gespannen spieren iets ontspande voordat ze bij het grote pand aankwamen. Angstig bewoog het jonge kind zich in de armen van de ander voordat ze om zich heen keek, een tikkeltje verwonderd en bewonderend. Ook zocht ze naar andere tekens van leven. Ze wist dat grote panden meer mensen konden huizen en dus vroeg ze zich af hoeveel er woonden. Haar bruine ogen kneep ze nadenkend samen voordat ze de ander weer aan keek. Zelf had ze haar naam achter gehouden, zodat hij haar niet zomaar kon vinden. Daarbij wist ze niet of ze haar ouders ooit terug zou vinden en hoe. Ze kon geen goed kloppend verhaal vertellen als iemand er naar vroeg. Waardoor ze het liefste stil bleef. Hij mocht dan ook anders lijken, want normale mensen konden geen bries op roepen, maar dat betekende niet dat hij haar zou begrijpen en dat hij automatisch goed was. Ieder persoon werd door haar altijd argwanend begroet. Beter veilig zonder veel contacten, dan veel contacten en in gevaar. Niet dat ze geen gevaar kende tijdens haar afzondering want in haar dagen buiten had ze uiteindelijk vaak genoeg op de vlucht gemoeten. Nuala gaapte even en krulde zich wat comfortabeler tegen Alex aan waarna ze haar ogen tot halve spleetjes sloot. Voor nu zou ze wakker proberen te blijven maar een beetje energie sparen kon geen kwaad.

Onderwerp: Re: Lost Traveler [Alex Smith] za feb 04, 2017 8:37 pm

Met het meisje in Alex’ armen daalde Alex af. Na een tijdje zich te concentreren op de stappen die hij zette vroeg het meisje met slaperige ogen hoe hij heette. “Ik ben Alex, en jij?” vroeg hij vriendelijk aan het meisje maar kreeg geen antwoord. Ze waren ondertussen bijna aangekomen aan het krakerige huis. Het jonge meisje bewoog even angstig in zijn armen en keek om zich heen. Alex wist niet goed wat te doen dus liet ze haar doen. Na een poosje gaapte het meisje en krulde zich comfortabel tegen de borst van Alex. Het leek alsof het meisje sliep maar dat was zeker en vast niet zo. Eindelijk bij het pand aangekomen duwde hij met zijn elleboog de deur open, waarna ze zich in de grote ontvangsthal met de houten vloer bevonden. Alex was hier nog maar net nieuw dus wist ook niet waar hij de EHBO-kist zou liggen dus was hij van plan om Louise te roepen. “Louise?!” riep hij, “Louise, ik heb je hulp nodig!” riep hij nog eens. Alex hoorde toen hoe een van de deuren van bovenaf openging. Louise kwam er vast aan, of dat hoopte Alex toch. Want Louise is niet de enige bewoner van dit huis, na haar waren Girolamo en vele andere bijzondere kinderen ook de inwoners.

Lost Traveler II

» Lost Traveler II
» Alexander "Alex" Smith
» While The Night Is Young [Alex Smith]
» Not all is lost
» Hayden Smith