Lost Traveler II

Onderwerp: Lost Traveler II zo feb 05, 2017 10:09 pm

Met het meisje in Alex’ armen daalde Alex af. Na een tijdje zich te concentreren op de stappen die hij zette vroeg het meisje met slaperige ogen hoe hij heette. “Ik ben Alex, en jij?” vroeg hij vriendelijk aan het meisje maar kreeg geen antwoord. Ze waren ondertussen bijna aangekomen aan het krakerige huis. Het jonge meisje bewoog even angstig in zijn armen en keek om zich heen. Alex wist niet goed wat te doen dus liet ze haar doen. Na een poosje gaapte het meisje en krulde zich comfortabel tegen de borst van Alex. Het leek alsof het meisje sliep maar dat was zeker en vast niet zo. Eindelijk bij het pand aangekomen duwde hij met zijn elleboog de deur open, waarna ze zich in de grote ontvangsthal met de houten vloer bevonden. Alex was hier nog maar net nieuw dus wist ook niet waar hij de EHBO-kist zou liggen dus was hij van plan om Louise te roepen. “Louise?!” riep hij, “Louise, ik heb je hulp nodig!” riep hij nog eens. Alex hoorde toen hoe een van de deuren van bovenaf openging. Louise kwam er vast aan, of dat hoopte Alex toch. Want Louise is niet de enige bewoner van dit huis, na haar waren Girolamo en vele andere bijzondere kinderen ook de inwoners.

Onderwerp: Re: Lost Traveler II za feb 11, 2017 12:32 am

Zuchtend en een tikkeltje moe van zichzelf, legde Louise haar pen neer toen ze zich voor de zoveelste keer dit uur betrapte op het door het raam naar buiten staren. Tweeëndertig minuten had ze voor zichzelf ingeroosterd, maar het wilde maar niet lukken. Ze schoof haar stoel wat naar achteren, zette haar ellebogen op het bureau en legde haar kin terusten op haar ineengevouwen handen. Vluchtig las ze de paar zinnen die op het briefpapier genoteerd stonden door, maar terwijl haar ogen over de regels gleden kon ze enkel bedenken wat er niet goed aan was. Ze vroeg zich af of ze ooit wel tevreden zou zijn. Welke woorden konden genoeg zijn om mevrouw Swift na al die tijd weer te berichten? Wat kon ze nu mogelijkerwijs zeggen dat in deze situatie haar goedkeuring zou weten te ontlokken? Louise beet op haar lip en besloot definitief op te staan van haar stoel, waarbij haar rug het welbekende, krakende geluid maakte. Het was gek; ze werd geen dag ouder en toch voelde het zo. Zelfs haar haar lichaam begon zo nu en dan te protesteren wanneer ze langer dan een paar uur in haar vogelvorm verkeerde en zich dan weer terugveranderde. Ze merkte dat dat soort veranderingen veel ondraaglijker waren. Ze schoof een haarelastiekje om haar pols -altijd handig om op zak te hebben, nu ze haar lange rode lokken zat begon te worden- en stapte van haar bureau weg. Hierbij kwam haar bed in haar blikveld, en ze moest toegeven, het was nog nooit zo verleidelijk geweest. Ze was moe, en waarom wist ze niet eens. Wat ze wel kon vertellen, was dat het rondvliegen van de laatste dagen anders had gevoeld. De gebieden die ze verkende die normaal zo vertrouwd aanvoelde, alsof ze helemaal van haar waren, hadden een mantel van vreemde sfeer over zich heen gekregen, haast iets... onheilspellends. Het vermoeide haar uitermate om haar er vinger niet op te kunnen leggen, scheen het. Louise onderdrukte de neiging om grommend haar kaken op elkaar te klemmen bij het weerstaan van dit aanlokkelijke beeld, en schudde in plaats daarvan even verward haar hoofd om zichzelf bij zaken te kunnen roepen. Het tikken van de regen was zojuist gestopt, dus zou ze nu wel moeten beginnen met het avondeten, als ze het ruim plande. 'Louise?!' hoorde ze plotseling vaag in de verte. Ze fronste. Werd ze echt geroepen? Het leek alsof plotseling ook in het huis de sfeer was doorgedrongen. Ze besloot in beweging te komen, ze moest immers toch naar beneden. Nog voordat ze haar slaapkamerdeur open had geduwd, hoorde ze het nog eens. 'Louise, ik heb je hulp nodig!' Alex' stem schalden door de gang beneden, en gaf Louise het gevoel dat ze zich snel van de trap moest haasten. Toen inderdaad Alex in haar blikveld verscheen, zag ze dat hij niet alleen was. Een kleiner meisje klampte zich aan hem vast, hoewel ze er zwakjes uitzag. Beiden drupte van de regen, en Louise kon het niet laten even een blik te werpen op de modder die ze het huis mee in hadden genomen en nu achterlieten op haar glimmende houten vloer. Met snelle passen bereikte ze het paar, om zwijgend het meisje in zich op te nemen. Ze moest het koud hebben. Ze had enige wonden, die gelukkig mee leken te vallen op het eerste gezicht, maar het kleine meisje leek uitgeput. 'De bank,' sprak ze kort tegen Alex, aangevende dat hij het meisje daar het beste neer kon leggen. Ze onderdrukte een zucht bij het idee van de natte plekken en modder op haar sofa, en snelde in plaats daarvan naar de keuken, waar ze in het onderste keukenkastje naar een verbanddoos greep, en zich met haar welbekende theepot bewapende. Dat zou de kinderen in ieder geval opwarmen. Met een paar grote stappen was ze terug in de woonkamer, waar ze twee glazen uit de servieskast pakten en deze in rechtlijnige bewegingen op het bijzettafeltje neerzette. De theepot volgde. Vervolgens ontfermde Louise zich over het meisje, terwijl Alex zichzelf kon bedienen. Geconcentreerd scande ze haar van top tot teen, om zich op de handen van het meisje te richten. Hoewel de energie van het meisje haar bekend voorkwam, kon ze niet met zekerheid zeggen welke naam er bij haar hoorde. Voorzichtig pakte Louise met een hand haar hand vast, en opende de verbandtrommel. Een aantal steentjes waren in de nare schaafwonden gaan zitten, en het zou wel eens pijnlijk kunnen worden deze eruit te halen. Als het meisje echt wakker zou worden, zou misschien de hulp van Sam, Lyana of andere, soortgelijke Peculiars in kunnen schakelen om haar op haar gemak te stellen of haar pijn te verzachten. Vooralsnog ging ze gefocust met een scheutje jodium en de pincet aan de slag. Haar enkel zou later wel volgen. 'Wat is er gebeurd?' vroeg ze nu, zich bezig houdend met haar werk en hier vooral niet van opkijkend.

Onderwerp: Re: Lost Traveler II za feb 11, 2017 1:36 pm

Nuala had natuurlijk gevraagd wie de jonge man was die haar mee had genomen richting het grote pand. Ze was nog altijd wantrouwend en ondanks dat ze zich redelijk rustig en neutraal had opgesteld tegen de ander wou ze zoveel mogelijk weten. Ze had haar handen bijna krampachtig om de stof van zijn regenjas gesloten, waardoor ze de druppels regen in haar handen kon voelen prikken, samen met de toch wel gladde stof. Natuurlijk voelde ze het ook wel door de steentjes die in haar schaafwondjes waren gaan zitten. Met slaperige ogen had ze had ze geluisterd naar het antwoord om wakker te kunnen blijven. "Ik ben Alex, en jij?" Vroeg de ander, echter kreeg hij op die vraag geen antwoord. De regendruppels maakte dat ze het koud kreeg en in haar vermoeidheid kroop ze dus nog dichter tegen de lichte beschutting van Alex aan. Toen ze er aangekomen waren had ze wel even lichte paniek gevoeld, haar gevoel zei haar te vluchten ondanks dat haar instinct geen gevaar aan gaf. Het was een grote onbekende ruimte met warschijnlijk veel mensen. Heel even had ze zich bewogen om alles met haar vermoeide bruine ogen in zich op te nemen voordat ze zich weer wat comfortabeler tegen Alex had opgekruld. Ze sloot haar ogen tot halve spleetjes waarna ze zich langzaam iets ontspande door de ritmische bewegingen veroorzaakt door stappen die de ander maakte. Ze hoorde een deur opengaan en meteen stonden ze binnen in een grote ontvangsthal. Toch bewoog de uitgeputte Nuala nauwelijks en verborg ze enkel haar gezicht een beetje voor het geval dat ze anderen tegen zouden komen. Hun met water druipende kleding veroorzaakte inmiddels al een kleine plas met water, daar waar ze stonden. "Louise?!" Riep Alex waardoor het jonge meisje hem een angstige blik gaf. Waarom riep hij iemand anders erbij?! Ze voelde zich al niet op haar gemak bij één iemand, laat staan dat ze zich prettig zou voelen in een ruimte met twee andere. "Louise ik heb je hulp nodig!" Riep de bruinharige man nog maals waardoor Nuala iets bewoog en de omgeving afspeurde. Ze kon nog niemand zien. Wel hoorde ze een geluid dat vaag bekend was voordat ze even later voetstappen hoorde naderen. Een vrouw verscheen, een met rode haren en een onderzoekende blik. Nuala klampte zich nog steviger aan Alex vast en kneep haar ogen vermoeid dicht. Ergens had ze de kinderlijke gedachte dat als ze de vrouw, waarschijnlijk Louise, niet zag die er ook niet zou zijn.

Snelle passen kwamen nog dichterbij en Nuala voelde een paar ogen in haar prikken. Ze had echter nog steeds de bescherming van Alex waardoor ze haar spieren nauwelijks aanspande. Haar vlucht instinct speelde al op maar die wist ze te onderdrukken. Louise was geen hond en duidelijk ook géén jager. "De bank," sprak de vrouw kort voordat Alex in beweging kwam. Nuala keek een keer slaperig op voordat ze zachtjes zuchtte en zich zonder al te veel tegen te stribbelen op de bank liet plaatsen. Daar nam het bruinharige doorweekte en licht bebloede meisje plaats in de hoek van de bank. Ze krulde zich beschermend op en sloot haar ogen weer. Ze kon Louise horen rommelen ergens verderop, waar ze gokte dat de keuken was. Nuala kon de koude door haar spieren voelen trekken, wat haar er nog zwakker en vermoeider uit liet zien, haar ogen gleden telkens dicht, ook als ze probeerde hen open te houden. Ze leek hierdoor relatief vredig te slapen. Dit aangezien ze haar gevecht tegen haar vermoeidheid aan het verliezen was. Toch bleef het jonge kind oplettend genoeg om een paar dingen dit keer dichter in de buurt te horen. Het gerinkel van glazen die werden neergezet en een iets zwaarder voorwerp.

Aangezien het in de buurt was maar niet direct voor of naast haar had het kind zich iets ontspannen. Zodra ze een voorzichtige hand om die van haar voelde opende ze haar ogen even slaperig om de ander aan te kijken. Het was dezelfde vrouw als Alex geroepen had echter wist ze niet wat ze daar mee aan moest. Angstig beet ze haar kaken stevig op elkaar terwijl haar bruine ogen zochtten naar het iets bekendere gedaante van Alex. Een trommel werd geopend, te horen aan de zachte klikjes en dit zorgde ervoor dat Nuala slaperig haar aandacht weer op de vrouw richtte. Met een pincet en het nare prikkende stofje ging ze aan de slag. Nuala durfde haar hand niet weg te trekken maar raakte duidelijk met de seconde meer over stuur. Ze drukte haar andere hand beschermend tegen haar lichaam aan terwijl ze paniekerig naar Alex zocht. Haar ademhaling stokte in haar keel, niet alleen omdat het niet bepaald prettig was maar ook omdat ze niet van vreemde hield. Ze wekten altijd een verbazingwekkende angst op. "Wat is er gebeurd?" Vroeg de roodharige vrouw terwijl ze gefocust op haar hand was. Nuala slikte even voordat ze met strakke blik de ander aan keek. "Laat me los," smeekte het kind bijna al klonk het ergens ook wel commanderend. Ze wou hier niet zijn! Ze wist überhaupt niet waar ze was. "Alex?" Riep ze zachtjes, haar stem trillend en half overslaand. Ze was totaal niet op haar gemak en had nu spijt van het feit dat ze zich in een hoekje had proberen te verstoppen. Ze kon nu geen kant meer op. Tranen schoten in haar ogen waarna ze haar hand voorzichtig terug probeerde te trekken en naar bescherming zocht. De enige die in haar gedachten met bescherming geassocieerd zou kunnen worden, die nu hier was, was Alex. Zodra ze hem met haar bruine blik vond werd duidelijk dat ze naar hem toe wou. Zoals elk kind dat deed wanneer ze in een onverklaarbare situatie kwamen zochten ze naar iets dat het meest bekend voorkwam. Voor haar was dat degene die ze bij aankomst was tegengekomen. "Waar ben ik," murmelde het kind uiteindelijk bijna hulpeloos voordat ze haar gezicht van beide oudere personen afwende. Ze sloot haar ogen weer alsof ze wenste op een andere plek te zijn.

Onderwerp: Re: Lost Traveler II za feb 11, 2017 4:33 pm

Alex stapte de grote hal van het ietswat krakerige pand binnen. Het meisje lag nog altijd opgekruld in zijn armen, ze bewoog even nadat ze haar gezichtje weer verborg. De naam van het meisje wist Alex nog altijd niet, maar hij vond dat er nu wel belangrijkere zaken waren dan haar persoonlijke informatie. Ze moest eerst verzorgd worden, daarna zou Alex haar wel vragen hoe ze heette, als ze tenminste antwoordde… Alex had het haar al gevraagd maar het meisje had gezwegen. Alex besefte dat hij druipnat stond, “Louise zal niet blij zijn…” dacht hij. Zijn met modder beklede schoenen en natte schoenen stond hij in deze hal. Alex zal, als hij Louise gezien heeft, wel zeggen dat hij de boel zou opruimen. Maar eerst belangrijkere zaken dus, “Louise?!” ondertussen bewoog het meisje een beetje onrustig. “Het komt wel goed, Louise is een lieve dame, vertrouw me maar,” Alex hoopte alleszins toch dat het meisje hem ondertussen een beetje vertrouwde. Hem leek het toch dat ze hem al wat vertrouwde, anders had Alex het meisje toch niet mogen oppakken? “Louise, ik heb je hulp nodig!” riep de jongeman nog eens, terwijl het meisje weer eens onrustig de omgeving afspeurde.

Eindelijk verscheen de vrouw met haar golvende haren bovenaan de trap, Louise Bluebonnet. Alex glimlachte bij het zien van de dame en knikte vriendelijk. Het meisje klampte zich aan zich vast terwijl Louise het meisje in zich opnam. “De bank,’ sprak de vrouw kort tegen Alex. Hij keek even naar de sofa die in de hoek stond en stapte er naartoe. Alex legde het meisje zachtjes in de sofa en fluisterde bemoedigend: “Het komt goed!” Louise verliet de hal en ging doorheen een deur die zeker en vast naar de keuken leidde. Alex keek even naar het meisje die er roerloos met gesloten ogen lag. Hij hoopte maar dat het goed ging met het meisje… Louise kwam weer de woonkamer binnen met een verbanddoos en een klassieke theepot. Uitgeput ging Alex in een stoel zitten en nam dankbaar een tas thee. Het was voor de jongen een zware rit geweest. Het meisje lag tijdens de wandeling vooral in zijn armen, en hij kon niet zeggen dat het meisje niet na een tijdje begon te wegen... Louise opende de verbanddoos en ging aan de slag met een watje en opium, waarna hij even naar het bange meisje keek. “Wat is er gebeurd?” vroeg Louise met een strakke blik hem. “Goh,” zuchtte Alex, “ik heb eerlijk gezegd geen idee, ik kwam haar gewond tegen.” “Laat me los,” smeekte het meisje plots. Alex besefte dat hij de fout in gegaan was om Louise haar werk te laten doen terwijl hij moe in een stoel was geploft. Het meisje vertrouwde hem al met moeite, laat staan dat ze de vrouw zou vertrouwen… Louise was zeker een fijne en lieve vrouw, dat wist Alex ook wel maar dat wist het meisje niet. “Alex!” riep het meisje zachtjes terwijl de jongen van de stoel sprong en naar het meisje stapte. “Ik ben er!” knipoogde hij naar haar, “Louise, ik vrees dat ik haar beter verzorg. Sorry…” zei Alex tegen de dame. “Ik heb al ervaring met wonden, ik heb ooit mijn zus -ik bedoel- mijn pleegzus verzorgd.” Alex zei af en toe wel eens dat Jilly zijn zus was, maar in feite was het zijn nicht. “Waar ben ik,” murmelde het meisje. “Je bent in de woonkamer van het huis waar ik je naartoe bracht.” zei Alex rustig tegen het meisje. “Ik vertel je later nog wat er gebeurd is! En ik ruim de natte boel wel op,” zei de jongen tegen Louise terwijl hij het van haar overnam.

Onderwerp: Re: Lost Traveler II za feb 18, 2017 11:52 am

De ogen van het meisje waren opengegaan zodra Louise de hand van het kind had beetgepakt. De ymbryne had haarfijn kunnen aanvoelen dat het kind beduidend steeds meer in paniek raakte, maar als ze haar nu ging geruststellen zou het meisje haar hand wegtrekken en dan maakte Louise al helemaal geen kans meer om de kleine stukjes vuil uit haar kleine schaafwondjes te verwijderen. Ze bleef dus stug vasthouden aan haar fijne handpalm, hopende dat ze zich nog even stil zou houden. Toen Alex echter haar eerdere vraag beantwoorde door uit te leggen dat hij haar zo gevonden had, zag het meisje haar kans schoon. 'Laat me los,' klonk het, waarna Louise haar blik van de handpalm naar het angstige gezicht van het meisje verplaatste. Ze had haar hand nog altijd stevig vast, en besloot zo goed en zo kwaad als het ging met een grotere vaart nog wat kleine steentjes uit te plukken. 'Alex?' smeekte ze de jongen toen zachtjes. Louise beet op haar lip en onderdrukte een zucht. Nu kon ze het wel vergeten. Ze hoorde Alex al opspringen uit de stoel waarin hij neer was gezakt, en met vluchtige passen naar de bank te benen. Hij probeerde haar te sussen, en Louise' grip op de hand van het meisje verzwakte wat. 'Louise, ik vrees dat ik haar beter verzorg. Sorry...' Ze had het al zien aankomen, maar nu de jongen het openlijk had voorgesteld was er ook geen beginnen meer aan om het anders te doen, nu het meisje het gehoord had. 'Ik heb al ervaring met wonden, ik heb ooit mijn zus -ik bedoel- mijn pleegzus verzorgd,' verantwoordde hij zichzelf. Louise keek hem aan. Natuurlijk zou ze niet kunnen weigeren, al wist ze dat de 'ooit' van Alex iets anders was dan de opgedane ervaring in Ghana die zij te bieden had. Het meisje zou zich in ieder geval meer op haar gemak voelen. Ergens stak dat een beetje, want natuurlijk wilde ze dat geen van haar kinderen haar zouden wantrouwen. Misschien ook een beetje meer dan normaal, omdat Louise nu zelf een beetje wankel op haar benen leek te staan. Ze zette haar strakke gezicht echter van zich af en gunde Alex een glimlach, weliswaar met een ietwat bitter randje. Voorzichtig legde ze de hand van het meisje neer en gaf de pincet over aan Alex. 'Dit kan verbonden worden, je moet nog even kijken naar haar andere hand en haar enkel,' lichtte ze klinisch toe, zonder hem aan te kijken. Ze stond op, waarbij haar knieën en rug lichtjes kraakten. 'Waar ben ik?' prevelde het meisje, terwijl ze haar ogen sloot. 'Oh,' Louise legde een hand op Alex schouder en bracht het volume van haar stem naar beneden, 'en probeer te achterhalen wat er gebeurd is, ze is behoorlijk overstuur.' Terwijl ze naar de tafel liep om daar de kop thee zelf maar mee te nemen, hoorde ze Alex sussend antwoorden op het meisje. 'Ik vertel je later nog wat er gebeurd is! En ik ruim de natte boel wel op.' Louise draaide zich nog even naar hem om, en zag hem haar eerdere taken overnemen. Wat afwezig knikte ze. 'Ik ben in de keuken als je me nodig hebt,' niet dat ze dat verwachtte, want het kind wilde haar er toch niet bij hebben. Het zou dingen alleen maar compliceren. Met een wat zwaar en teleurgesteld gevoel dat ze met men en macht van zich af probeerde te zetten, begaf ze zich naar de keuken om te beginnen aan de bereiding voor het avondmaal.

kee so, Louise out? c:

Onderwerp: Re: Lost Traveler II za feb 18, 2017 7:04 pm

Druipnat in haar relatief dunne kleding had het meisje het ijskoud. Haar bruine ogen hadden desondanks nauwlettend de omgeving in de gaten gehouden. Ze was te gespannen om de koude echt op te merken, zelfs als ze het deed zouden ze haar niet horen klagen, immers was ze stil en sprak ze liever haar twijfels en angsten niet uit. Dit omdat ze hierdoor zwakte kon tonen en met zeuren en klagen kwam niemand ver. In het wild had ze überhaupt geen tijd gehad om te zeuren, de enige mentaliteit die men daar deed overleven was vastberadenheid en leven in het moment. Zorgen dat de basisbehoeften op het juiste moment werden vervuld en verder altijd alert blijven, gevaren schuilden achter elke struik, boom en plant. Hoewel ze al lang niet meer in een pand was geweest en zeker niet zo'n groot verzorgd huis als deze was, reageerde ze zoals ze in elke nieuwe omgeving zou doen, alert. Druipnat was de jongen die haar vasthield ook, maar dat weerhield het meisje er niet van om dichter tegen hem aan te kruipen en alles angstvallig in de gaten te houden. Ze was onrustig, zeker met het feit dat Alex een onbekende riep en ze geen idee had van de manieren en normen hier. Daarbij was ze er nog steeds niet over uit of de man te vertrouwen was. Ze dacht van wel, maar zou de komende dagen nog altijd wantrouwend reageren. Nuala wist beter dan de eerste en beste te vertrouwen. "Het komt wel goed, Louise is een lieve dame, vertrouw me maar," suste de langere man haar waardoor ze zich langzaam iets ontspande. Al was aan de licht aangespannen spieren wel te zien dat ze zich niet op haar gemak voelde. Uitgeput als ze was reageerde ze verder nauwelijks terwijl Alex de vrouw riep. Het bleek uiteindelijk een roodharige vrouw te zijn die niet onvriendelijk overkwam, echter was Nuala nog steeds niet in staat om de donkerharige man op zijn woord te vertrouwen. Ze klampte zich steviger vast aan de ander en kneep haar ogen kinderlijk dicht. Dat de vriendelijk uitziende vreemdeling haar op de bank wou hebben zorgde ervoor dat ze verplaatst werd en ondanks ze Alex het liefst in de buurt wou hebben, als bescherming, was ze te moe om echt vocaal te worden. Gerommel en nog meer voetstappen waren alles wat ze opmerkte. Nuala bleef door dat alles relatief rustig al had ze zich wel overduidelijk in een beschermd hoekje van de sofa gevestigd. De bemoedigende woorden van Alex gingen verloren in haar vermoeidheid en lichte paniek. Ze bleef alert en waakzaam, zodat ze kon reageren als er wel een dreiging zou opkomen. Ze mocht haar aandacht niet verslappen, haar ervaringen hadden haar voldoende geleerd om altijd wantrouwend en waakzaam te zijn. Daarbij luisterde ze meer maar de bewegingen van de vrouw dan naar de geruststellende stem van Alex omdat ze Louise niet uit het oog wou verliezen en hoewel ze haar ogen gesloten had bleef ze geconcentreerd op de nieuwe aanwezigheid. Nadat er wat gerinkel klonk van glazen die op de tafel werden gezet samen met een theepot. Kwamen de lichtere voetstappen dichterbij en nam de roodharige vrouw haar hand vast. Louise vroeg aan Alex wat er gebeurd was, al wist hij natuurlijk niet veel. Immers had Nuala hem niks verteld. Ze was al gewond geweest toen hij haar vond, nadatze in een schichtige reactie van haar gevallen was. Struikelend over het oneffen terrein dat de kliffen bezaten. "Goh," zuchtte de jongen. "Ik heb eerlijk gezegd geen idee, ik kwam haar gewond tegen." Verklaarde hij. Nuala was blij hem nog te horen spreken, sinds zijn stem haar er aan herinnerde dat ze niet alleen was en hij haar niet pijn zou doen. Zover ze hem in kon schatten tenminste. De sensatie van de pijn die ze voelde terwijl de vrouw de schaafwond schoon maakte hielp natuurlijk niet tegen de angst die het jonge meisje voelde. Het meisje smeekte los gelaten te worden op het moment dat de vrouw even afgeleid was door het luisteren naar Alex' verklaring. Nuala trok haar hand die stevig maar voorzichtig vast gehouden werd niet weg maar wou duidelijk niet langer vast gehouden worden door een vreemde. Louise maakte duidelijk meer vaart toen ze had gesmeekt om los gelaten te worden, al besefte het meisje niet dat ze dat deed om haar zo snel mogelijk te helpen. Nuala vroeg om Alex, ze wou de andere vrouw niet ze wou Alex. Hij was tenminste bekend en ze was zo moe, ze wou het liefste slapen. Al durfde ze dat nog niet. Zodra ze hem had geroepen hoorde ze iemand in beweging komen, de man die ze had geroepen. "Ik ben er!" Verklaarde hij waardoor het meisje vermoeid haar bruine ogen op hem richtte. "Louise, ik vrees dat ik haar beter verzorg. Sorry..." Zei de bruinharige man tegen devrouw. "Ik heb al ervaring met wonden, ik heb ooit mijn zus -ik bedoel- mijn pleegzus verzorgd." Verklaarde Alex waardoor het meisje haar hand probeerde terug te trekken. Waarom was Louise er überhaupt als ze niet nodig was. Nuala voelde zich nooit op het gemak in de minderheid. Haar bruine ogen keken ongemakkelijk naar de vrouw die Alex leek aan te kijken. Aangezien het gesprek tussem hen ging. Voorzichtig liet de vrouw haar hand los en legde die neer en gaf ze de pincet aan de ander. "Dit kan verbonden worden, je moet nog even kijken naar haar andere hand en haar enkel," Nuala keek de vrouw met verwarde en grote ogen aan. Tot welke categorie behoorde deze vrouw? En waar was ze belandt, woonde deze vrouw hier? Ze vroeg zich werkelijk af waar ze was. Waarop Alex gelukkig antwoordde. [i]"Je bent in de woonkamer van het huis waar ik je naar toe bracht." Zei Alex rustig, waardoor het meisje met een lichte frons rond keek. Haar bruine ogen hielden Louise in de gaten die in de benen was gekomen. Louise sprak nog met Alex, maar op zo'n lage en zachte toon dat Nuala haar niet verstond. Ze keek enkel oplettend de roodharige vrouw naar toen ze naar de keuken liep met een glas thee. Het meisje keek naar haar handen en ongemakkelijk sloot ze haar ogen waarna ze haar hand uitstak naar Alex en zuchtte. Ze krulde zich iets meer op in een poging warm te blijven, sinds de kleding inmiddels ijskoud op haar warme huid aanvoelde. Het kind was duidelijk meer ontspannen nu ze niet in aanraking kwam met andere onbekende personen. Ze gaapte even en zuchtte weer. Haar lippen kleurden lichtjes blauwpaars door de koude al viel het verder niet op aan haar postuur.
[/i]

Onderwerp: Re: Lost Traveler II zo maa 05, 2017 3:46 pm

Alex hoopte dat Louise zich niet gekwetst voelde nadat Alex het vriendelijk zei dat hij het best kon doen. Hetgene wat hij het meest haatte was het om mensen te kwetsen. De dame met haar golvend haar glimlachte naar Alex waarna ze het meisje haar hand zachtjes op de bank legde. ‘Dit kan verbonden worden, je moet nog even kijken naar haar andere hand en enkel,’ lichtte ze Alex toe terwijl hij de pincet ontving. “Waar ben ik,” mompelde het meisje. “Je bent in de woonkamer van het huis waar ik je naartoe bracht,” zei Alex rustig tegen het meisje. 'Oh,' Louise legde een hand op Alex’ schouder en zei zachtjes 'en probeer te achterhalen wat er gebeurd is, ze is behoorlijk overstuur.' Alex knikte en zei: “Komt inorde! Ik vertel je later nog wat er gebeurd is! En ik ruim de natte boel wel op,” want dat was volgens hem het minste dat hij voor Louise kon doen. Ze knikte en zei dat hij haar in de keuken kon vinden, Alex voelde zich erdoor een beetje schuldig maar wist dat er niets anders opzat dan het meisje zelf te verzorgen. Het meisje stak haar hand naar Alex toe en zuchtte terwijl ze zich krulde. “Het komt wel goed!” bemoedigende Alex het meisje. “Het zal even prikken” zei de jongen waarna hij met een watje de schaafwonde proper maakte. Alex besloot om te praten terwijl hij de wonde verzorgde, “Ik ben hier aleen tijdje, het is een plaats waarin de tijd stilstaat, hier noemt men dat ‘de lus’. Het is ook een plek voor bijzondere mensen zoals jij en ik” ondertussen was de schaafwonde ontsmet. “Zoals je ondertussen wel weet kan ik de wind beheersen. Ikzelf heb hier al enkele vrienden gemaakt! Ethan, een jongen die technologie kan beheersen, Frerin die bad luck oftewel slecht geluk heeft en Girolamo, en man met vleugels die al eeuwen bestaat,” ondertussen was de wonde gedesinfecteerd. “Je bent een sterke meid, moest er ooit nog iets zijn je kan mij hier in het huis vinden, mijn kamernummer is 313,” zei Alex rustig terwijl hij een plakker op de wonde kief. “Nu nog alleen je enkel!” zei hij terwijl hij voorzichtig haar enkel dichter bij hem legde. “Ik ben opgegroeid bij mijn pleegouders, heb gestudeerd aan een kostschool en uiteindelijk ben ik hier terecht gekomen dankzij Louise, de vrouw die ik daarnet riep,” ondertussen waren de steentjes uit de enkel “Het is zo afgelopen!” zei hij nadat haar enkel onder het verband zat. “Nu moet je even rusten, lieve meid, ik zorg ervoor dat niemand je stoort!” fluisterde Alex in haar oor terwijl hij een dekentje over haar legde.

Onderwerp: Re: Lost Traveler II wo maa 22, 2017 8:03 am

Nuala hield Louise nog nauwlettend in de gaten zolang ze nog in de buurt van haar stond. Hoewel de vrouw natuurlijk niets verkeerd had gedaan, voelde ze zich niet op haar gemak bij haar. Haar hand werd zachtjes en voorzichtig op de bank gelegd waarna ze die een tikkeltje beschermend naar zichzelf toe trok. Haar bruine ogen gleden naar de kleine wondjes die haar huidoppervlak sierden. Hoewel het nog steeds een beetje prikte was het beter dan daarvoor. Alex kreeg wat uitleg over haar wonden, en de verzorging ervan voordat de vrouw de pincet aan hem overhandigde. Nuala vroeg een tikkeltje nerveus en ongemakkelijk waar ze was, dit was namelijk een tamelijk onbekende situatie waarin ze terecht was gekomen en ze wist verder niet hoe ze zich met woorden uit moest drukken. Het had bijna hopeloos geklonken, alsof ze nog bang was. Alsof ze nog gevaar verwachtte. Iets dat ze eigenlijk haast altijd deed, op momenten dat ze haar schild had laten zakken, was ze vaak weer gevonden door de jagers waarna ze weer moest vluchtten. Als ze geluk had was ze de jagers zo kwijt, echter was die vaker niet dan wel het geval. "Je bent in de woonkamer van het huis waar ik je naar toe bracht," Klonk een rustige verklaring van Alex. Even fronste Nuala lichtjes, haar bruine blik nadenkend terwijl haar ogen de ruimte in zich opnamen. Louise was nog steeds in de buurt waardoor ze een snelle blik op de vrouw wierp. Ze had een hand op Alex' schouder gelegd voordat ze hem op gedempte toon aansprak, eentje die Nuala zelf niet kon verstaan. De lange man knikte waarna hij op zijn optimistische toon antwoordde: "Komt inorde! Ik vertel je later nog wel wat er gebeurd is! En ruim de natte boel wel op," De bank waarop Nuala lag was inmiddels ook door en door nat geworden. Immers zat ze al een poosje opgekruld in het hoekje van de sofa en drupte het water van haar kleding en haar af op de bank. Als het doodstil was in de ruimte zou het gedrup te horen zijn geweest. Zodra Louise weg liep, met een glas thee in de handen, stak ze haar hand weer uit naar Alex met een zucht. Hierna krulde ze zich steviger op, in een onhandige poging om warm te blijven. Met de ijskoude en natte kleding was dat natuurlijk hopeloos. "Het komt wel goed!" Bemoedigde Alex haar, waarna ze slaperig en overduidelijk vermoeid haar ogen tot kleine spleetjes opende. "Het zal even wat prikken." Vervolgde de jongen waarna er een watje gebruikte om de wondjes schoon te krijgen. Het prikte inderdaad en het gevoel van het wollige watje zelf op de wonden was ook niet bepaald prettig. Het kietelde bijna, waardoor Nuala moeite moest doen haar hand stil te houden. Het eerste reflex zou namelijk het wegtrekken van de hand zijn, echter was Nuala vastbesloten zo stil mogelijk te blijven zitten. "Ik ben hier al een tijdje, het is een plaats waarin de tijd stilstaat, hier noemt men dat 'de lus'. Het is ook een plek voor bijzondere mensen zoals jij en ik." Vertelde hij, waarna Nuala hem een tikkeltje ongelovig aan keek. Zelf had ze nog nooit van lussen gehoord. Het klonk een beetje zoals de verhalen uit boeken die ze zich vaag herinnerde ooit gehoord te hebben. Boeken met sprookjes en andere op het eerste gezicht onmogelijke dingen, en hoewel Nuala wist dat haar gedaanteverwisseling ook onmogelijk hoorde te zijn, gebeurde dat toch. Hierdoor luisterde ze oplettend, zover dat nog kon, naar wat Alex over de plaats te vertellen had. "Zoals je ondertussen wel weet kan ik de wind beheersen. Ikzelf heb hier al enkele vrienden gemaakt! Ethan, een jongen die technologie kan beheersen, Frerin die bad luck oftewel slecht geluk heeft en Girolamo, een man met vleugels die al eeuwen bestaat," Nuala had enkel geknikt bij de eerste woorden voordat ze haar ogen weer gesloten had en in alle stilte had geluisterd. Ze wist dat Louise ergens in een andere ruimte bezig was, maar wist niet precies wat die aan het doen was. Hield ze hen nog in de gaten of was ze daar te ver weg voor? "Je bent een sterke meid, moest er ooit nog iets zijn je kan me hier in het huis vinden, mijn kamernummer is 313," verklaarde de goedhartige man rustig waarna hij iets op haar wonde plakte. Nuala probeerse het er meteen vanaf te halen, aangezien ze niet wist wat het was, haar ene hand trok er zachtjes aan maar liet het al snel weer los en met rust. Hierna keek ze hem een tikkeltje ongemakkelijk aan. "Nu alleen nog je enkel!" Zei Alex waarna hij voorzichtig haar enkel verplaatste. Tranen schoten in Nuala's ogen waarna ze haar gezicht van hem weg draaide. Alex sprak gelukkig gewoon verder. "Ik ben opgegroeid bij mijn pleegouders, heb gestudeerd aan een kostschool en uiteindelijk ben ik hier terecht gekomen dankzij Louise, de vrouw die ik daarnet riep," Ondertussen waren de steentjes uit haar enkel gehaald, en hoewel het zeer deed en bijna dof nog prikte was ze zo op gegaan in het verhaal dat hij vertelde dat Nuala niet op de pijn reageerde. "Het is zo afgelopen!" Vertelde de man haar waardoor ze een opgeluchte zucht onderdrukte. Haar enkel werd verbonden waarna hij even weg liep om een deken te pakken. Zodra hij terug kwam werd de deken over haar heen gedrapeerd. "Nu moet je even rusten, lieve meid, ik zorg dat niemand je stoort!" Fluisterde hij waarna ze de deken dichter naar zich toe trok. Haar bruine ogen gleden nog een enkele keer door de kamer heen waarna ze haar gezicht verborg en haar ogen vermoeid weer dicht liet vallen. Hoewel ze nog niet weg zonk in een slaap. Ze was nog nat en te koud, daarbij waren haar spieren nog stevig aan gespannen. Ze draaide zich ongemakkelijk nog een keer om waarna ze haar bruine ogen weer opende en stilletjes naar Alex keek.

Onderwerp: Re: Lost Traveler II za apr 08, 2017 3:15 pm

Nadat Alex de wonden van het meisje had verzorgd en een dekentje op haar had gelegd zei hij dat ze nu best even kon rusten. ‘Want rust is een noodzaak voor een snelle genezing!’ hoorde hij zijn tante in zijn hoofd. Vroeger toen Alex de griep had, zei zijn tante dat altijd samen met een kopje warme muntthee. Alex begon met het opruimen door de stoelen alvast op de juiste plaats te zetten nadat het meisje eindelijk haar ogen sloot. Geluidloos pakte hij de EHBO-kist, liep naar de keuken en gaf het terug aan Louise die het met een vriendelijke knik aannam. Terug in de woonkamer zag Alex dat het meisje nog steeds niet in slaap was gedommeld. ‘Natuurlijk het meisje moest wel nog koud hebben’ dacht Alex toen hij de druipnatte zetel zag. Alex ging op zijn hurken zitten en vroeg aan het meisje: “Heb je het koud?” Alex zou eventueel zoeken naar reservekledij dat het meisje kon aandoen. Van Alex mocht ze gerust in zijn kamer even indutten. Hij zou het haar wel zelf laten kiezen als het moment er was.

Onderwerp: Re: Lost Traveler II vr feb 14, 2020 8:08 pm

Het zachte gerommel om haar heen deed het meisje niet actiever worden, immers was ze te moe en zwak om er echt op te reageren. Toch was ze niet in staat om te gaan slapen, haar natte kleding plakte aan haar koude lichaam vast en ook de bank zat onder het water en modder, alsof het niet erger kon. Daarnaast waren haar wonden ook niet al te makkelijk te negeren waardoor het jonge meisje zich rillend op probeerde te krullen onder de deken die haar was gegeven. "Heb je het koud?" Vroeg Alex aan haar toen hij doorhad dat het meisje nog niet sliep. "Ja," Murmelde ze zachtjes, alsof haar blauwe lippen al geen teken waren van de beginnende onderkoeling, natuurlijk was het al beter dan buiten staan, immers was het hier droog en warm door de verwarming die ongetwijfeld aan stond en had ze een deken die haar lichaamswarmte iets vast hield. Haar bruine ogen gleden weer naar de oudere jongen terwijl ze iets overeind kwam. Misschien moest ze veranderen, ze kon beter tegen de lagere temperaturen als hert, maar dat zou haar wonden en vermoeidheid niet ten goede komen. Uitgeput liet ze zich weer tegen de bank aan zakken terwijl ze onrustig een wat betere positie probeerde te vinden.

» Lost Traveler [Alex Smith]
» [TW] He was lost
» Not all is lost
» Lost
» Lost souls.