Room 308 ~ A New Place To Stay [Penelope Emperatriz]

Een slank gebouwd meisje stond voor iets dat er uit zag als een doodnormale deur. Echter voor Nuala was het geen doodnormale deur, achter deze nog relatief onbekende deur zat hetgeen dat haar kamer zou zijn. Haar plekje zou moeten worden, een plek waar ze zich veilig zou voelen en waar ze kon uitrusten. Het feit bleef echter dat ze veel liever buiten zou blijven, ondanks dat het dagelijks regende was ze er niet zo op gesteld in een voor haar luxueuze kamer de nacht door te brengen. Zover haar herinneringen nog dateerde, was ze gewend geweest om de dagen en nachten in de buitenlucht door te brengen, weliswaar in een andere gedaante, maar het bleef een feit. Ze was op haar gemak in de nachtelijke geluiden die haar altijd ietwat alert hielden, de zachte briesjes die langs haar kortharige vacht streken. De zon die op haar scheen, s'nachts de maan die haar gezelschap hield. Behalve dan wanneer het nieuwe maan was en het enkele dagen donker was, dan waren het de sterren geweest waar ze op haar gemak naar had kunnen staren. Nu wou ze niet te veel aandacht op zich vestigen en dus had ze besloten wel naar haar kamer toe te trekken, haar kamer, dat besef was nog steeds niet tot haar doorgedrongen. Het jonge kind wist nog steeds niet waarom ze hier überhaupt was terecht gekomen, waar ze was en waarom de mensen hier haar op haar gemak probeerden te stellen. Enkel de jonge man Alex die haar naar dit pand gebracht had leek ze redelijk te vertrouwen. Als een aapje had ze zich aan hem vast geklemd om hem niet kwijt te raken toen hij haar in de buurt van de vuurtoren had gevonden.

Toch bleef ze ook afzijdig van hem wanneer dat kon. Het liefst bracht ze haar tijd door in de tuin, waar een mooie weide stond waarin ze kon transformeren in haar meest familiare gedaant, die van een bonte reekalf. Natuurlijk vestigde ze nog steeds veel aandacht op zich, echter werd er niet van haar verwacht dat ze relaties aan zou gaan, zou spreken of zou luisteren naar alles. Iedereen snapte wel als een ree terug deinste omdat iemand te dichtbij kwam, want het was een wild dier. Van een kind zouden ze het hoogst waarschijnlijk als pijnlijk ervaren of niet begrijpen. Nuala was al lang blij dat nog niemand echt leek te realiseren dat zij het dier was, en het dier haar. Normaal gesproken als ze veranderde vergat ze veel van de dingen die ze als mens doormaakte. Haar geest werd echt die van een dier, het betreffende dier dat ze was. Zo reageerde ze vaak als dat dier en kon ze ook erg instinctief reageren. Natuurlijk had ze nog wel enige controle over haar gedaante als ze haar meer menselijke kant dwong die controle over te nemen van haar dierlijke gedeelte. Dit kostte vaak wel aardig wat energie, waardoor ze meestal als ze gelange tijd in haar tweede gedaante doorbracht, niet alle controle bij zich probeerde te houden. Het was makkelijker om gewoon terug te zitten en te doen wat een ree diende te doen. Eten, opletten, rennen, spelen en slapen. Een erg eenvoudig ritme waaraan ze zich vast kon houden, als iemand het haar vroeg. Ze hield van de rust en stilte in de weide en hoopte dat ze die ook kon vinden in de slaapkamer. Waarschijnlijk zou ze die ook delen met iemand anders en ondanks dat ze niemand haatte was ze enorm verlegen en moeilijk op haar gemak te stellen bij een wildvreemde. Ze hoopte dan ook van harte dat het geen sterke man was of een vervelend tienermeisje dat haar alleen maar lastig viel met vragen. Langzaam opende het lenige meisje de deur en stapte ze binnen om daarna onderzoekende de kamer rond te kijken. Er stonden sowieso twee bedden in waarna ze ongemakkelijk plaats nam op een van de matrassen en zuchtte. Een onverwacht nieuw begin.

Penelope nam een hap lucht terwijl ze het gebouw betrad. Echte aanwijzingen of uitleg had ze niet gekregen. Enkel dat haar kamernummer 308 was. Penelope had toch gehoopt dat ze iemand was tegengekomen die haar enigszins had uitgelegd hoe het hier aan toe ging. Ze wist dat ze zich in de lus bevond. Dat was immers ook haar doel geweest. Het minpunt was dat ze enkel wist dat ze hier een veilig onderkomen en voedsel kreeg. Ze wist niet wie hier allemaal zaten en of er regels waren waar ze zich aan moest houden. Natuurlijk waren er regels, maar Penelope had die nog niet te horen gekregen. Daarom lette ze extra goed op en durfde ze nauwelijks adem te halen. Ze glipte de woonkamer door en probeerde zo min mogelijk op te vallen. Natuurlijk mislukte dat. Ze viel hartstikke op met haar dikke winterjas, sjaal, wanten en muts terwijl het zonnig weer buiten was. Toch deed ze alsof niemand haar zag en glipte ze de hal in, richting de trappen.

De reden waarom zich zo warm had gekleed, lag bij haar krachten. Ze had de krachten van een ijsdraak. Elke stamlid had een kracht van een specifieke draak. Ze kregen les in de geschiedenis van de oeroude draken en hun krachten, maar dat lag nu enkel nog maar in het verre verleden. Soms kon Penelope nog steeds niet bevatten wat er die dag was gebeurt. De dag van de ramp. Ze schudde lichtjes haar hoofd, kroop achter haar sjaal en begon de trappen op te lopen. Een kleine walm condens kwam aan de andere kant van de sjaal tevoorschijn. Desondanks het mooie weer had ze het koud. Gelukkig viel het binnen wel mee en kon ze het in principe zonder jas volhouden, maar buiten moest ze minstens een dikke trui en jas aan, wou ze niet bibberen van de kou. Dit kwam door een ongeluk die ze vroeger had gehad bij het ontwikkelen van haar krachten. Het had een kou veroorzaakt die zich momenteel in haar lichaam bevond en Penelope wist niet hoe ze zich ervan kon ontdaan. Ze durfde haar krachten ook niet zo goed meer te gebruiken, bang dat ze anderen iets aan zou doen.

Op haar hoede liep het kleine meisje met zwart lang krullend haar en ijsblauwe ogen, de hal in waar de slaapkamers zich bevonden. Haar kamer had ze al snel gevonden. Ze hoopte dat ze een lekker dik dekbed had, zodat ze het ‘s nachts niet zo koud zou hebben. Ze legde haar hand op de deurklink, duwde deze omlaag en zette een stap de kamer binnen. Echter viel haar blik meteen op het meisje dat op een van de bedden zat. Licht verbaasd keek Penelope op. Haar blik schoot naar het nummer op de deur. Had ze dan toch verkeerd gekeken? Nee er stond echt 308 op. Ze richtte haar blik terug op het meisje. ”Erh.. I-I’m sorry but are you sure that this is your room?” vroeg Penelope voorzichtig met haar zachte stem. Ze wou het meisje natuurlijk niet beledigen of boos maken.

Een geluid van voetstappen liet Nuala opkijken waarna ze rustig, friemelend met haar handen bleef zitten. Ze wist niet wie het was, of het ook een nieuw iemand was die pas net in deze lus was terecht gekomen. Wat ze wel wist was dat ze angstig was, ze wist niet wat de ander van haar zou verwachten, of er iets van haar verwacht zou worden. Zoals altijd wanneer ze angstig of gestresst was had ze moeite met haar gave onder controle houden. Ze veranderde vaak in een ree wanneer ze gestresst was. Dit was dan ook hetgeen waardoor ze vroeger zoveel in de problemen was geraakt, ze kon veel makkelijker ree zijn dan mens, in ieder geval als er niet op haar gejaagd werd. De deur ging open en een meisje, dat sowieso iets ouder was dan haar stapte naar binnen toe. Ze zag er namelijk als tiener uit, haar lange krullende zwarte haar en ijsblauwe ogen waren niet van een bekende. Ze keek naar de grond en wachtte af of de ander wat zou gaan zeggen. Dat de ander lichtelijk verbaasd was om een kamer te delen had Nuala niet eens door, het jonge meisje was namelijk te gefocust op het niet veranderen dat ze de ander nauwelijks op zou merken. Ze wist dat ze er was, natuurlijk, maar dat betekende niet dat ze ook echt goed kon reageren op haar. Negeren deed ze nu ook weer niet, ze hield haar aandacht toch nog gedeeltelijk op de ander. Die keek weer naar het nummer op de deur, 308. Kamer 308 zou waarschijnlijk ook haar kamer zijn, aangezien ze verwachtte dat de ander ook nieuw was wist ze dat er van haar verwacht werd uit te leggen dat dit een gedeelde kamer was. Al zei de kamer dat misschien ook wel van zichzelf. "Erh.. I-I'm sorry but are you sure that this is your room?" Vroeg de ander uiterst voorzichtig en op zachte stem. Langzaam keek ze op en knikte ze. Ze slikte moeizaam voordat ze de woorden ongemakkelijk over haar lippen perste. Ze sprak niet graag maar het zou ook wel weer onbeleefd zijn niet te spreken. "Yes, it is supposed to be a shared room," was het enige wat ze zei voordat ze zich omdraaide en ongemakkelijk haar schouders probeerde te ontspannen. Ze was dus echt niet goed in dit soort dingen. Haar stem had ongemakkelijk geklonken, niet dat ze het vervelend vond maar gewoon omdat ze niet echt goed kon omgaan met mensen. Het meeste van haar verleden als mens was een onduidelijke waas waardoor ze moeite had om zich te gedragen zoals ze behoorde te doen. Daarbij had ze niets van lussen afgeweten op het moment dat ze per ongeluk in eentje terecht kwam. Dit was toen er op haar gejaagd werd. Ongemakkelijk beet ze op haar lip waarna ze sloffend naar de ander toe liep en zichzelf onhandig voorstelde. "Nuala," mompelde ze waarna ze snel naar de andere kant van de kamer vertrok en haar ogen op een van de ramen richtte. Wat wou ze nu graag naar buiten toe, niet omdat de ander een vervelende indruk maakte, maar gewoon om te veranderen in een ree en even alles te vergeten.

Ze vroeg niet eens waarom de ander een dikke trui, jas en sjaal omhad. Het was niet iets voor haar om dat te vragen, ze zou hooguit een nieuwsgierige en verwarde blik aan de ander gunnen. Het feit dat ze zich al had voorgesteld en had uitgelegd dat het een gedeelde kamer was, was eigenlijk al wonderbaarlijk. Ze sprak niet graag, ze had weinig om over te praten en was een afgelegen leven gewend. Eentje waarin ze elke dag per dag nam. Het was of rennen, of eten of een goede plek vinden om te rusten en te overleven. Heel af en toe had ze in een kudde gezeten, daar was het wel iets veiliger maar ze had al snel geleerd dat ze het in haar eentje moest kunnen redden. Niet overal waren kudde's te vinden en niet elke kudde nam zomaar een nieuw lid aan. Zeker niet als het lid een bonte ree was, waardoor die er heel anders uit zag. Daarbij trok een bonte ree altijd veel menselijk bekijks, iets dat dieren, wilde dieren niets vonden. Dus was ze uiteindelijk op zichzelf aangewezen geweest. Ze sloeg nog steeds doodsangsten uit naar mannen en honden toe en hoopte dan ook van harte dat ze niet oog in oog met een van hen hoefde te staan. Ze zou de jagers herkennen, ze kon het voelen in haar hele zijn, haar instincten gaven aan wanneer iemand een jager was en wanneer iemand een prooi was. Van het meisje tegenover haar was ze niet zeker. Er was niets prominent aanwezig waarop ze het zou kunnen baseren, ze vroeg ook niet over haar gave. Ze was eerder doodstil en ongemakkelijk. Ze sloeg haar slanke armen om haar iets te dunne bovenlijf heen en sloot haar warme bruine ogen. Het was best wel apart dat ze als ree een andere kleur ogen had. Immers waren die dan felblauw. Ze hield haar hoofd nadenkend schuin terwijl ze de bewegingen beneden door het raam probeerde te volgen. Het was maar goed dat de dagelijkse bui al was geweest, anders had ze weinig gezien met de vele druppels die zich op de ramen zouden verzamelen. Daarbij was ze altijd graag in de regen buiten. Dan hoefde ze niet in de buurt van anderen te zijn.

Penelope had niet verwacht dat er iemand in haar kamer zou zijn. Ze was immers ook nog niet ingelicht over het feit dat kamers werden gedeeld. Penelope moest echt de moed bijeen zien te rapen om iemand hier erover te spreken. Immers kon ze hier niet voor altijd blijven wonen, zonder meer over het verblijf en haar regels te weten te komen. Het meisje op het bed leek een paar jaar jonger dan haar. Het bracht Penelope wat meer op haar gemak, maar haar woorden kwamen er nog altijd stotterend uit. Ze kon zich nog makkelijk bedreigt voelen door een jonger iemand. Misschien voelde ze zich ook wel te snel bedreigd. Voorzichtig stapte Penelope de kamer in terwijl ze het meisje vroeg of dit haar kamer was. Ze zag het meisje slikken. Iets waardoor Penelope spontaan ook slikte. Had ze iets verkeerds gezegd? Ze zette een klein stapje terug. Ze had ook gewoon niet zomaar binnen moeten lopen. "Yes, it is supposed to be a shared room," antwoordde het meisje. Haar woorden klonken ongemakkelijk. Alsof Penelope niet de enige was die moeite had met het praten tegen vreemde. ”O-okay,” reageerde Penelope. Haar stem verzachtte enkel meer zodra ze merkte dat ze weer stotterde. Ze had verwacht dat het meisje haar aandacht bij haar eigen gedachten zou houden, maar kennelijk was ze bereid om haarzelf voor te stellen. Penelope keek op zodra het meisje voor haar kwam. Licht vragend, en wellicht verbaasd, keek ze haar aan. "Nuala," gaf ze haar naam. Penelope glimlachte lichtjes. ”Penelope,” stelde ze zichzelf voor terwijl ze toekeek hoe de ander zich begaf naar de andere kant van de kamer.

Voor een moment volgde ze Nuala met haar ogen, waarna ze voorzichtig verder liep en de deur achter haar sloot. Ze liep naar het bed toe wat voor haar bestemd leek te zijn. Ze had niet veel, enkel de paar setjes kleren die al in de kast zouden liggen. Penelope begon zichzelf te ontdoen van de warme winterkleding. Ze trok haar wanten uit en legde deze bovenop de ladekast waarin haar kleren lagen. Vervolgens trok ze ook haar sjaal en muts uit en voegde deze aan de collectie toe. Haar hand gleed naar de rits van haar dikke winterjas en schoof deze voorzichtig omlaag. Onder de jas kwam een dikke wintertrui tevoorschijn. Hij was erg zacht en was oud roze. Het was één van haar lievelings truien. Penelope glimlachte lichtjes bij die gedachten en schoof de col van de trui wat omhoog om haar neus er kort in te verbergen. Ze boog vervolgens naar haar schoenen en deed ook deze uit, waarna ze twee sloffen kon vinden uit een lade en trok deze aan over de wollen sokken. Ze borg alles zorgvuldig op en nam vervolgens plaats op het bed. Ze kon het niet helpen dat haar blik stilletjes werd getrokken door het meisje. Ze had eerder uit het raam gekeken, maar had nu haar ogen gesloten. Ze had haar armen om haar lichaam gewikkeld en liet haar hoofd nu iets opzij kantelen. Voor een moment zei Penelope niks. Wat moest ze nu ook zeggen? Beiden leken ze geen praters te zijn, maar de sfeer leek nu naar Penelope’s smaak ongemakkelijk te worden. Penelope slikte eens, waarna ze uiteindelijk de moed bijeen raapte. ”Nuala,” begon ze op een zachte toon in de hoop haar aandacht te krijgen. ”Are you alright?” vroeg Penelope voorzichtig, maar aan haar stem kon je horen dat ze zich zorgen maakte. Ze kon zich snel zorgen maken om anderen. De manier hoe Nuala had gestaan, vond Penelope wellicht raar. Ze had het niet eerder gezien en wist niet of dit iets te maken had met Nuala’s bijzonderheid of dat er iets aan de hand was.

Nuala had verklaard dat het een gedeelde kamer zou zijn. Dit kostte haar en haar nieuwe kamergenoot zichtbaar wat ongemakkelijkheid. Het was duidelijk dat ze beide geen sprekers waren, liever stil waren en geen diepe gesprekken aangingen. Natuurlijk zouden ze niet elkaar stil kunnen blijven zwijgen want uiteindelijk zouden ze elkaar vaak genoeg tegenkomen, maar het jonge meisje wist niet hoe ze op de ander hoorde te reageren. Haar lichtbruine ogen hadden wat ongemakkelijk rondgekeken, voordat ze de ander iets benaderde en zichzelf voorstelde. Dit nadat de ander stotterend enkele woorden had uitgebracht. "O-Okay," ze sprak zo zacht dat Nuala zich afvroeg of anderen haar wel konden horen als er meer achtergrondgeluid was. Zelfs vogels floten volgens haar nog wel eens harder. Zodra ze haar naam had gezegd, had ze zich ook weer omgedraaid om zich wat gemakkelijker te maken bij het raam. "Penelope," stelde het iets ouder uitziende meisje zich voor. Nuala keek enkel een keer om, om aan te tonen dat ze Penelope had gehoord voordat ze haar handen om haar dunne lichaam heen sloeg en naar buiten keek. Het was niet bijzonder koud en gevaarlijk in deze kamer. Toch voelde het voor haar wat prettiger om een beschermende houding aan te nemen, het maakte haar wat rustiger. Haar bruine ogen volgden niet veel bijzonders, behalve de bladeren van planten die in het zachte briesje mee wapperden. Ze kon haar kamergenoot's voetstappen horen, waarschijnlijk liep ze naar het voor haar bestemde bed toe om die naar haar smaak in te richtten als ze dat al zou doen. Zelf had ze namelijk nog weinig gedaan in de kamer, of beter gezegd helemaal niets. Immers was ze hier onverwachts gekomen en was ze toch liever buiten dan binnen. Zodra ze een rits hoorde besefte ze dat de ander waarschijnlijk ook achter het feit was gekomen dat het niet super koud hier was, en ze dus geen winterjas nodig hadden om warm te blijven in de kamer. Ze had haar ogen gesloten om te kunnen luisteren naar de ander. Zo hoefde ze zich ook niet om te draaien en de ander nerveus aan te staren. Net zoals een ree was ze vaak zenuwachtig en nerveus, dit omdat ze geen vechter maar vluchter was. Natuurlijk hing dat samen met het feit dat ze onder de prooidieren behoorde, ergens onderaan de voedselketen. Ze kantelde haar hoofd iets met gesloten ogen terwijl ze nadenkend bleef staan. Ze wist zich niet zo goed een houding te geven. Heel even beet ze op haar lip toen ze Penelope haar iets hoorde vragen. Het was een vraag die ze niet zo makkelijk kon beantwoorden. Ze wist dat weg lopen geen zin had, daarbij leek haar kamergenootje nu ook weer niet zo'n ramp. Zachtaardig zover ze de andere persoon in kon schatten. "Nuala," begon de ander op zachtte toon waardoor het jongere meisje zich rustig omdraaide en haar met haar zachtbruine ogen aankeek. "Are you alright?" Vroeg Penelope daarna. Nuala knikte even waarna ze een onhandig glimlachje op haar lippen toverde en zich rustig naar het bed waarop zij zou slapen begaf. Hierdoor zaten ze nu tegenover elkaar en kon ze de ander goed aankijken. Ze had de bezorgdheid in Penelope's stem gehoord waardoor ze nu ongemakkelijk een zin over haar lippen perste. Ze struikelde soms over enkele woorden omdat ze al gelange tijd nauwelijks gesproken had. "I am fine, don't worry about it. I just miss the outsides." Fluisterde ze, ze miste het buiten zijn. Ze had een groot deel van haar leven buiten gewoond en nu had ze ineens een kamer, mensen om mee te praten en een kamergenootje. Het leven kon in enkele seconden veranderen. Of het iets goeds was, wist ze nog niet. Ze was er nog niet over uit. Ze trok haar knieën op zodat ze haar armen erom heen kon slaan en keek even naar de schone lakens op het bed.

-sorry kort

Ergens voelde Penelope zich ongemakkelijk. Normaal was zij degene die niks zei, enkel observeerde en de ander het woord liet doen terwijl ze enkel luisterde. Het gaf haar enige geruststelling en zorgd ervoor dat ze zich op haar gemak voelde. Maar beiden leken ze geen praters te zijn. Penelope had in het begin het maar voor gehouden om haar gedrag niet te veranderen en te doen wat zij wou doen. Zo begon ze zichzelf te ontdoen van haar warme winterkleding, waarna ze uiteindelijk plaats nam op haar bed. Voor een moment keek ze naar het matras waar ze op zat. Het voelde aan als een lekker dik matras. Met wat geluk zakte ze er een beetje in waardoor ze meer warmte kon vasthouden.

Haar blik ging toch naar haar kamergenoot. Nuala had niet meer gezegd na haar naam. Penelope vroeg zich af of ze nog iets moest zeggen. Was het nu de bedoeling dat ze elkaar beter moeten leren kennen? Moesten ze elkaar vertellen over hun bijzonderheid? Penelope voelde de zenuwen al kriebelen bij die gedachten. Nuala zou haar vast uitlachen als Penelope haar zij dat ze haar krachten nog niet onder controle had. Ze had immers jaren de tijd gehad, maar nooit de moed gevonden. Het meisje stond met haar armen om haar lichaam gewikkeld. Alsof ze het koud had. Penelope bracht toch geen kou met zich mee? Anderen zouden er toch geen last van hebben? Zorgvuldig dacht Penelope over de situatie na, maar uiteindelijk vroeg ze dan toch of het wel goed ging. Haar woorden klonk zacht en voorzichtig. Ze wou Nuala niet beledigen. Enkel helpen als ze hulp nodig had.

Nuala knikte na haar vraag. Penelope glimlachte lichtjes en knikte eveneens. Als teken dat het meisje haar niet de reden hoefde te geven als het inderdaad goed met haar ging. Wie was Penelope om zich te bemoeien met andermans zaken? Nuala begaf zich naar haar bed en nam er plaats op. Penelope keek haar even aan. Opnieuw voelde ze zich wat ongemakkelijk. Moest ze nu iets zeggen of kwamen er nog woorden van Nuala? "I am fine, don't worry about it. I just miss the outsides." fluisterde Nuala na een korte stilte. Penelope keek op van die woorden. Licht vragend. Ze hield haar hoofd een tikkeltje scheef, maar knikte uiteindelijk opnieuw. ”I understand,” zei ze, ook al wist ze dat je een andermans gevoel nooit voor 100% kon begrijpen. Je kon enkel dicht in de buurt komen. ”I used to life outside. It felt a bit weird to suddenly life with other people and have a.. home,” sprak Penelope met haar zachte stem. Haar laatste woorden klonken wat moeizaam. Ze vond het moeilijk om deze plek haar thuis te zien, maar ze moest het accepteren. Bij die gedachten richtte ze haar blik op Nuala. ”Can you, maybe, if you want to, tell me a bit more about this place?” vroeg Penelope voorzichtig, hopend dat haar kamergenoot hier al langer rond liep en haar wat meer wou vertellen erover.

Nuala wist nog niet wat de ander haar bijzonderheid was, waarom ze hier terecht was gekomen. Waarschijnlijk was Penelope wel net zoals haar een van de nieuwere in het grote huis dat bewoond werd door vele andere peculiars. Voor haar was het nog even wennen, ze had nog nooit iemand met een gave ontmoet, laat staan dat ze ooit had gedacht of verwacht dat er anderen waren die net zoals haar anders waren dan de doorsnee mens. Ze had enkel geknikt op de vraag en hield haar antwoord zo vaag mogelijk. Om alles uit te leggen zat niet in haar karakter. Ze hield zich het liefst afzijdig van iedereen, het was maar goed dat de ander een meisje was die niet zo dreigend overkwam. Bij het mannelijk geslacht was ze al helemaal gesloten. Al was ze altijd wel ietwat nieuwsgierig waardoor ze hen meestal niet geheel uit de weg ging. Wat ze wel zoveel mogelijk uit de weg ging was honden. Sinds ze nooit zeker was of ze hun scherpe tanden in haar vel wouden zetten, dus was het misschien beter om op afstand te blijven. Ze had zich verplaatst naar haar bed voordat ze antwoord gaf. Penelope was niet zo pushend waardoor ze het niet erg vond om een korte uitleg te geven. Ze verklaarde dat ze het buiten leven miste. Ze wist niet of de ander het zou begrijpen. Kende haar niet voldoende om iets te kunnen zeggen over wie ze was, wat ze leuk en minder leuk vond. Nee, ze wist enkel dat het oudere meisje net nieuw was en net als haar verlegen leek te zijn. Penelope hield haar hoofd een klein beetje schuin, op een vragende manier voordat ze antwoorde. "I understand," zei ze, al wist Nuala dat ze waarschijnlijk niet alles zou begrijpen. Penelope was haar niet en zij was Penelope niet. Ze zouden elkaar misschien redelijk kunnen begrijpen maar kende elkaar niet voldoende om echt overduidelijk te weten waarover de ander sprak. Al was het gevoel van heimwee natuurlijk wel iets dat iedereen wel een keer ervaren zou. "I used to life outside. It felt a bit weird to suddenly life with other people and have a.. home," sprak de ander met haar zachte stem. Ze keek het donkerharige meisje aan waarna ze langzaam knikte. Een thuis, zou ze dit ooit haar thuis kunnen noemen? Haar laatste woorden klonken net zo onzeker zoals Nuala zich voelde waardoor ze moeizaam een bemoedigend glimlachje op haar lippen perste. "Can you, maybe, if you want to, tell me a bit more about this place?" Vroeg de ander voorzichtig waarna ze nadenkend knikte. Ze wist eigenlijk zelf nog niet zo heel veel, behalve dat Louise en enkele anderen wel redelijk aardig leken. Toch kende ze de gevaren nog niet, wist ze nog niet elk karakter en wist ze ook nog niet alle regels. "I haven't been here for too long. I only know that most of them seem to be nice. But... I don't know for sure." Fluisterde ze met een frons op haar gezicht voordat ze ongemakkelijk haar hoofd weer boog. Ze vond het niet prettig om zonder kennis te zitten, zeker niet als ze op een plek eindigde waarvan ze nog nooit had gehoord.

Langzaam liet ze zich ietwat vallen op het bed waarna ze zich rustig uitrekte en nadenkend naar het plafond staarde. Ze hield wel van de rust en stilte die nu even viel. Het voelde niet zo onprettig aan en daarbij was hun gesprek relatief ongedwongen verlopen. Haar bruine ogen flikkerden soms naar de andere kant van de kamer, daar waar Penelope was. Ze leek nog niet volkomen op haar gemak al had ze zich wel gerealisseerd dat de ander haar geen kwaad zou doen. Als Penelope haar echt kwaad had willen doen had ze wel anders op haar gereageerd. Krachtiger, sterker en iets dominanter. Geen van beide leek echt dominant te zijn. Om eerlijk te zijn was Nuala ook meer een volger, ze deed vaak wel graag haar eigen ding maar om iemand te leiden was niets voor haar. Ze hield ze voornamelijk wel aan de regels, als ze die kende en wist wat ze er mee moest en verder hield ze zich zo rustig mogelijk. Om zo min mogelijk aandacht op haar te vestigen. "Do you know anything about this loop? I have never been in a loop before this one. I believe it is called like that?" Zei ze zacht, haar stem rustig en vriendelijk terwijl ze zich half omdraaide om de ander aan te kijken. Immers had ze nog niemand gevraagd wat een tijdlus precies was. Ze kon wel gokken maar wist niet of ze goed had gegokt.

» Room 307 - A shared place to live
» Penelope Emperatriz
» Room 351 - Who the hell is in my room?!
» A pets place
» Old story in a new place