Fallen knights |Sayuri|

Onderwerp: Fallen knights |Sayuri| ma feb 20, 2017 8:36 pm

_{Een innerlijke stem had tegen hem gesproken. Hoewel de dagen hier op elkaar leken, keer op keer herhaald werden, moest er vandaag wat gaan gebeuren. Geen negatief iets, had de stem hem verteld. Nee, Adriel zou het er uitermate van gaan genieten, als hij die stem geloven moest. En dat deed hij; geloven. Nooit had zijn intuïtie hem in de steek gelaten. Nooit was hij eens voorgelogen. Immers wist Adriel waar die stem vandaan kwam, wie hem die intuïtie geschonken had. Met eigen ogen had hij het kunnen aanschouwen; de bron van alles. Wie zag, deed geloven. Al had hij dat ook wel gedaan zonder het te kunnen weten.
De zon scheen fel op zijn heldere huid, liet hem lichtelijk zijn ogen ervoor dichtknijpen om niet compleet verblind te raken. Een zachte bries trok over het grasveld heen, wat zorgde voor een aangename temperatuur. Instinctief waande de engel zich over het weiland heen. Hij genoot. Hij genoot overduidelijk. De rust die het landschap hem bracht, een vertrouwde omhelzing van de elementen. Adriel droeg liefde voor het leven op aarde. Er heerste een hoop ellende die de pracht van het leven verdoezelde. Velen die daardoor bezweken. Slechts een paar die door de chaos heen konden kijken en de kracht hadden te genieten. Planeet aarde had zoveel te bieden. Het was Adriel die zo af en toe jaloezie droeg jegens de mensen. Jaloezie om het feit een eigen leven op te kunnen bouwen. Echter zou hij nooit daadwerkelijk willen ruilen. Hij had goed. Hij had kennis wat hij niet wou missen. Ervaringen die hij niet had willen wisselen.
In de verte echode gehinnik. Door de zonnestralen die in Adriel's gelaat vielen kon hij slechts een wit gekleurde silhouette zien opdoemen. Het getrappel aan de grond duidde al gauw aan dat het om een paard ging. Datzelfde moment dat hij realiseerde wat eraan kwam, liet hem als een gek glimlachen. Hij wist het. Hij wist wát voor paard eraan kwam.
Al glimlachend legde de engel diens voorhoofd tegen die van het paard. Spierwit was deze. Geen spat viezigheid was te spotten op het behaarde lichaam. ,,Long time no see," fluisterde Adriel met een tedere stem, terwijl hij zijn hoofd ophief en in de vertrouwde bruine ogen keek. Zijn hand volgde de contouren van het paard, gevolgd door zijn blik. Aandachtig bekeek Adriel zijn eigen hand, die over de hals naar de rug gleed, verder over de billen heen. Een warm gevoel gloeide vanbinnen. Oh, vandaag gebeurde zeker iets positiefs.
Na zich omhoog te hebben gehesen en zijn zit te hebben verbeterd, spoorde hij het dier aan met een klak van zijn tong. Spieren onder hem kwamen gehoorzaam in beweging, lieten hem voor een moment in diepgezonken gedachten. Adriel dacht terug aan een herinnering, velen jaren geleden. Waar een sarmaat hem eens een legende vertelde. Een legende die beweerde dat gesneuvelde ridders terug keerden als de beste paarden. Zij hadden gezien wat je te wachten stond. En zij zouden je beschermen.
,,Ya!" De pas versnelde, een galop werd aangehouden. Zonder evenwicht te verliezen bewoog Adriel mee met de bewegingen van zijn paard, aldoor grijnzend van oor tot oor. Er waren genoeg tijden geweest dat hij er niet van had kunnen genieten. Zoals voorheen, in de slagvelden tegen de demonen. Dat hij de kans had het nu anders te doen, deed hem goed. Voor hoelang, echter, was andere koek.
Een onverwachte stop bracht hem terug bij zinnen. Slechts enkele meters voor hen stond een klein, jong meisje. Lange bruine lokken vielen langs haar smal gezichtje. Ze was jong, maar mooi. Adriel liet zich van de rug van zijn paard zakken. Met enkele passen wist hij deze te passeren, om het meisje met een tere blik aan te kijken. ,,Hey kleine," begon de engel. ,,Alles goed? Ben je geschrokken?"

Horse pic}

Onderwerp: Re: Fallen knights |Sayuri| ma feb 20, 2017 10:33 pm

_{De dag was begonnen zoals gewoonlijk het geval was. Sayuri en Sho Davies, de jonge acht-jarige tweeling was de dag samen begonnen. Ze waren naar de eettafel gelopen waar al enkele anderen zaten voordat ze zich op de stoelen zetelde om zich vervolgens wat eten op te dienen. Sho was de luidere en zelfverzekerder van de twee. Het was misschien voor de meesten apart om te bedenken dat Sho de jongste was de indentiek ogende tweeling. De doorsnee rollen waren omgedraaid. Hoewel Sayuri op haar tijd Sho hielp, zeker wanneer haar zus een stevige hoofdpijn ervaarde, was de jongste van de tweeling toch echt de beschermer van het stel. Sayuri was de stille, verlegen Davies. Hoewel haar ouders haar altijd aangemoedigd hadden zichzelf en niemand anders te zijn, had ze zich vaker dan niet in haar schulp getrokken. Ze was niet de standaard acht-jarige en dit kwam niet enkel en alleen door haar bijzonderheid; hoewel deze er wel in directe zin mee te maken had. Sho zou zich redden in grote groepen, was nergens bang voor een echte durfal. Sayuri daarintegen dacht na, misschien wel iets te veel. Ze twijfelde altijd aan haar woordkeuze en wist vaak niet hoe ze haar denkwereld em gevoelswereld uit moest drukken. Vaker wel, dan niet was ze onbewust empatisch ingesteld op anderen. Iets dat als vermoeiend en zwaar ervaren kon worden, gelukkig was het op afstand meer een instinctief gevoel dan wat anders. Pas als ze aangeraakt werd door iemand of zijzelf iemand aanraakte kreeg ze meer informatie binnen. Om te beginnen met de emotionele wereld waarin degene zich bevond. Dit zorgde bij Sayuri voor een groot begrip richting vele andere mensen, echter betekende het ook dat ze recht door mensen heen kon kijken en dit werkte verwarrend. Immers voelden of dachten mensen het ene en deden ze het andere. Dit betekende ook dat Sayuri onzeker was over zichzelf, voldeed ze wel aan de normen en waarden die mensen zichzelf en anderen oplegden of was ze gewoon te verschillend vergeleken met hen. Om eerlijk te zijn wist het jonge meisje het niet, het was een van de eeuwige vraagstukken die ze bij zich hield en nog niet beantwoord had. Wat verwachtte ze anders, ze was nog naar acht. Ze was geen volwassene die al het hele leven had ervaren. Ze was een jong kind, ook al voelde en gedroeg ze zich niet altijd zo. Doordat de zon aanlokkelijk had geschenen net na het ontbijt had Sayuri de verleiding niet weerstaan en was ze naar buiten gelopen. Natuurlijk had ze er zorgvuldig voor gezorgd dat ze niets onnodig aan zou raken. Immers was haar controle niet altijd even sterk, als ze het controle kon noemen. Af en toe was ze in staat om haar gevoelens en die van anderen te scheiden in twee gebieden. Dit betekende overigens niet dat ze geen pijn zou kunnen voelen. Ze voelde het wel en bleef het ook voelen echter meer oppervlakkig en minder intens. Als het moest en de pijn te hevig bleef steken, kon ze haar eigen belevingswereld projecteren op de ander. De pijn zou dan voor de persoon of dier in kwestie en voor haar verminderen. Ze was qua empatische vermogens niet beperkt tot alleen mensen, waardoor ze zelfs met het aanraken van planten, dieren en doodnormale spullen extra oplettend was. In tegendeel tot haar zus was ze niet zo bedreven in het uitvinden van haar grenzen, ze verloor liever haar zorgvuldig opgebouwde controle niet. Met licht aangespannen spieren had Sayuri de voordeur geopend, om zo de vredige tuin in te lopen. Door de bomen, en andere planten heen scheen de zon nog steeds en creëerde het een gestreept patroon, een straal licht en een stukje schaduw volgden elkaar daarin relatief willekeurig steeds op. Sayuri liet haar zachte warme hand voorzichtig langs een struik glijden, wat een zacht ritselend geluid van bladeren veroorzaakte. Een soort vrede en oudheid, daalde op haar neer. Deze planten hadden veel gezien, gehoord en meegemaakt. Ze liepen misschien niet rond en zaten vast geworteld in de grond, maar de gebeurtenissen om hen heen namen ze toch in zich op. Sayuri moest nog een verdrietige en angstige plant tegenkomen. Hoewel de jongere planten vaak wat zenuwachtiger over kwamen, waren ze nooit echt bang. Sayuri haalde haar hand weer van de desbetreffende plant af en liet die soepeltjes langs haar lichaam hangen. Ontspannen door de zon die haar huid deed oplichten, niet in een letterlijke zin al was de lichte glimlach wel duidelijk op haar lippen te zien; iets dat niet vaak voorkwam, liep ze verder. Haar donkerbruine ogen stonden nog steeds een tikkeltje terughoudend en nadenkend terwijl ze langzaam een weide naderde. Hoewel ze niks tegen dieren had, want ze waren vaak vrediger dan mensen, waren ze toch minder prettig dan planten. Toch zou het achtjarige meisje hen niet zomaar ontwijken. Sommige dieren brachtten rust en balans en vaak dwaalden Sayuri's gedachten af als ze in aanraking met hen kwam. Dit eindigde vaak in een positieve ervaring voor haar. Haar bruine haren wapperden iets mee in de wind toen ze het hek opende en voorzichtig naar binnen stapte. Hoewel ze er niet op was gekleed om door een mogelijk vies weiland te lopen, kon haar schone nette kleding haar niet weerhouden om verder het weiland in te lopen. In gedachten verzonken stapte ze ontspannen verder, haar ogen namen de omgeving ongedwongen in zich op. Hoewel ze ergens verderop wel het ritmische geluid van een rennend dier hoorde keek ze er niet van op of om. Dieren renden anderen niet omver tenzij er een grote dreiging was en ze doodsbang waren. Aangezien ze geen slechte of ongemakkelijke vibe doorkreeg, bleef ze gewoon rustig staan. Daar midden in het grote veld, met de zon op haar gezicht. Ineens verscheen er een groot wit paard voor haar neus, sierlijk met lange manen en staart die net zoals haar haren met de wind mee wapperden. Het dier was zoals ze had verwacht gestopt voordat ze omver gerend kon worden en met een zachte warme blik in haar donkere ogen keek ze het dan ook aan. Haar lange bruine lokken vielen langs haar smalle gezicht, terwijl ze langzaam een stap terug zette. Nu pas kon ze de blonde man op het dier zien, ze bekeek hem vanonder haar donkere, lange wimpers voordat ze haar schouders iets ontspande. Een zachte zucht verliet haar lippen waarna ze haar aandacht tussen het dier en de man probeerde te verdelen. Ze wist namelijk niet naar wie ze het eerste wou kijken. Uiteindelijk won de man, doordat hij tegen haar sprak. Zijn tere blik had ervoor gezorgd dat Sayuri haar handen langs haar zij liet hangen, buiten het bereik van de ander. Dit deed ze ook omdat hij van het sneeuwwitte paard was afgestapt en met een paar korte passen richting haar was gelopen. Hoewel hij hierdoor minder dreigend over kwam, nam ze liever het zekere voor het onzekere. Ze nam dan ook geen aanstalten om zich voor te stellen, ook al had ze voldoende manieren geleerd of om terug te praten. ,,Hey kleine," begon de blonde man met zijn helderblauwe ogen. Sayuri knikte hem een tikkeltje onzeker, terughoudend en verlegen toe. ,,Alles goed? Ben je geschrokken?" Vervolgde hij. Sayuri haalde eenvoudigweg haar schouders op voordat ze hem een nadenkende blik gunde. Hoewel ze prima kon praten, wist ze niet welke woorden ze zou kunnen gebruiken. Desondanks overwon haar mensenkennis het van haar onzekerheid. Immers wist ze hoe het was om bezorgd te zijn over iemand, zonder dat het nodig was en was ze er ook van bewust dat iedereen dan wenste dat de ander hen gerust zou stellen. Bang om een cruciale fout te maken, dit was zeker zo tegenover jonge kinderen zoals Sayuri die er best nog wel breekbaar uit zagen. Hoewel ze die zorgen niet uit eigen ervaring kende, kende ze die wel door haar empatische vermogen richting anderen. ,,U heeft me geen pijn gedaan," mompelde ze uiteindelijk waarna ze haar donkere ogen in die van hem liet priemen. Waarna ze simpelweg haar blik weer op de omgeving richtte, bijna ongedwongen, al stonden de spieren in haar schouders iets te strak aangespannen en was haar gezichtje iets betrokken. Een stille en diepe blik die een duidelijke terughoudendheid toonde.}