You Don't Need Wings To Fly [Louise Bluebonnet]

Sinds Nuala hier was gekomen had ze zich zo'n beetje meteen afzijdig gemaakt van de rest. Ze mochten dan wel mooi zeggen dat ze net zoals haar waren, allemaal anders, allemaal peculiar, maar dat betekende niet dat ze hen op het woord vertrouwde. Ze was niet achterlijk, beter wantrouwend dan dood. Dat was haar motto, al vanaf het begin dat ze de wijde wereld in was getrokken en aan dat motto zou ze zich ook houden. Het had haar vaker dan niet uit de nesten geholpen. Ze had zich dan ook zoals gewoonlijk terug getrokken in de tuin. Ze weigerde te ver weg te gaan van het nog onbekende gebouw. Als ze de anderen moest geloven was het hier een veilig plek voor abnormale mensen. De dagelijkse bui zou zo weer beginnen, ze kon het voelen aan de zwaarte van de lucht. Haar instincten waarschuwden haar altijd voor onverwachtte weersveranderingen. Dit betekende dan ook dat ze het beste in haar ree-gedaante de tijd door kon brengen. Tot haar grote wanhoop in het verleden, viel haar gedaante nogal op. Ze was een zeldzame bonte reekalf, iets dat veel bekijks trok en waardoor ze nog steeds niet zo makkelijk op ging in de natuur.

Het enige voordeel nu was dat de meesten binnen bleven, zover ze begreep zaten ze in een tijdlus en werd deze bui dus dagelijks herhaald, net zoals enkele andere dingen. Hoe het precies zat kon haar weinig schelen, het betekende enkel dat ze ook elke dag aan de ontbijttafel diende te zitten met alle anderen. Tot nu toe had ze vaak geprobeerd weg te glippen, wat zou ze er veel voor doen om werkelijk onzichtbaar te zijn. Voordat de eerste druppels uit de lucht zouden vallen, had ze haar meest comfortabele gedaante aangenomen. Ze was het helemaal niet meer gewend om een mens te zijn. Na een lange periode in haar reekalf-gedaante door te brengen was ze praktisch een reekalf geworden. Nu bleef ze menselijke trekken overhouden voor iemand die er op lette en die het wist. Zo kon ze dus fronzen en leek ze soms nadenkend naar iemand te staren. Maar voor ieder ander die het dier gewoon wou bewonderen, was het een "doodgewone" kleine ree. Nu doodgewoon, haar blauwe ogen en witte masker waren niet bepaald gewoon. Alle reeën waren over het algemeen bruin, hadden grote, vriendelijke bruine ogen en een wittig vlekje daar waar hun staart zat. De jongen hadden vaak witte vlekjes op hun rug verspreid. Dat laatste bezat zij ook nog, wittige vlekjes, echter had ze ook witte benen, een witte buik en staart. Behalve haar oren en rug was ze dus geheel wit. Nu om héél precies te zijn, had ze ook nog een bruin vlekje op haar schouders.

Ze had haar sierlijke kop gebogen om aan wat gras te snuffelen. Tussen de andere dieren in de wei zou ze hopelijk niet al te veel opvallen. Ze bewoog haar te grote bruine oren nerveus toen ze een ander dier op haar af zag komen. Met een korte snuif draaide ze zich om en draafde ze op haar lange stelten, die benen waren, weg. Haar ogen rolde ze nerveus in haar oogkassen, waardoor het wit te zien was. Als dat niet een duidelijke boodschap was geweest, wist ze het ook niet meer. Ze volgde de rest niet naar binnen toe, de beschutte schuur in. In plaats daarvan bleef ze buiten in het drassige gras rond huppelen. Voor het eerst sinds ze hier was voelde ze iets van vrijheid. Daarbij had ze nog niemand haar gave zoals ze het hier zo mooi noemden, laten zien of er over verteld. Ze had het dan ook nog niet in zijn geheel geaccepteerd. Ze sprong speels naar voren toe om met haar vier poten scheef staande in een waterplas te landen. Dat het water met bakken uit de hemel viel, kon haar klaarblijkelijk weinig schelen. Ze zou toch niet ziek worden, of verkouden. Niet zolang ze in deze vorm was. Als reekalf was ze een doorgewinterd diertje. Ondanks dat ze misschien wat aan de dunne kant was en erg schichtig. Ze was geen doodnormaal boerderijdier, getemd door anderen. Wat dat betrof, schemerde haar karakter als mens door in haar andere gedaante, en natuurlijk ook wel andersom. Als mens had ze namelijk een iets sterkere intuïtie dan de meeste bezaten. Iets dat haar anders liet reageren op bepaalde situaties, in plaats van op de menselijke manier na te denken en te communiceren, reageerde ze als een dier. Voornamelijk als het dier waarin ze ook veranderde. Een dier dat het moest hebben van zijn snelheid, uithoudingsvermogen en flexibele bouw.

De bui duurde echter niet al te lang, en naar wat gespeeld te hebben, rond dollend zoals enkel een jong dier het kon. Was de bui dan ook voorbij. Haar vacht was dan ook drijfnat. Het was donkerder geworden en als ze haar sierlijke nek schudde, spatte de druppels er vanaf. Met zwoegende flanken van het geren liep ze uiteindelijk onzeker richting een uiteinde van de weide en bleef ze daar staan. Langzaam trok ze met haar lippen aan het gras en kauwde ze daar verveeld op. Gelukkig had ze geleerd dit voedsel ook te verteren, zodat ze had kunnen overleven in het wild. Ze wist haast wel zeker dat wanneer de jagers met hun vervelende honden er achter waren gekomen dat ze van gedaante kon verwisselen ze nog dieper in de problemen zou zijn gekomen. Hoe zat het eigenlijk met hen, zouden de honden ook door de tijdlus heen kunnen. Zouden de jagers haar kunnen vinden? Ze schudde verwoed haar sierlijke kop waarna ze moeizaam slikte. Ze hoopte van niet, ze wou niet nog eens verder rennen. Niet nadat ze een schijnbaar, mogelijke veilige plek had gevonden. Vermoeid liet ze zich zakken in het gras en vouwde ze haar benen onder zich, zodat ze haar kop veilig tegen haar lichaam aan kon leggen. Ze sloot haar blauwe ogen even, nog een abnormaliteit van haar en zuchtte. Hopelijk lieten de anderen haar voorlopig nog met rust, want dat kon ze wel gebruiken. Ergens wou ze nog steeds niets met hen te maken hebben, want ze kon er nog steeds niet zeker van zijn dat ze veilig was. Ze kon het niet zomaar aannemen van anderen. Want als ze het zou gaan geloven en er iets zou gebeuren, zou ze niet meer op scherp staan. Niet scherp genoeg om te kunnen reageren. Ze kende de helft van de gevaren niet eens die bestonden doordat ze deze gave had, en zelfs dat kon ze al bedenken.

Zodra ze een nieuw licht ritselend geluid opmerkte, dacht ze eerst dat het een van de andere dieren was, die eindelijk de schuilplaats verliet. De regen had al opgehouden, dus hoefden ze daar niet op een kluitje te blijven staan. In deze vorm herkende ze dieren niet echt. Zeker niet omdat ze hen enkel klasseerde als prooi, zoals haar of jagers zoals mensen en honden. Nu, omdat ze relatief veel ervaring had met mensen en honden, zou ze die nog kunnen benoemen, herkennen. Daar zou ze nog een woord aan kunnen plakken, maar of de dieren in haar gezelschap nu schapen of ezels waren, dat kon ze niet zeggen. Het ritselende geluid kwam dichterbij en daarmee sprong ze ook meteen overeind. Ze struikelde over haar eigen lange, benen heen voordat ze onhandig en angstig achteruit deinsde. Ze drukte haar ietwat grote oren achterin haar nek, zover ze dat kon en snoof. Ze wist niet wie het was die haar rust kwam verstoren, herkende nu enkel dat het een mens was. Een mens hing vaak samen met gevaar, echter rook het niet zo mannelijk, niet zo naar zweet. Niet zoals de jagers hadden gedaan en bleef ze dus verward staan. Met grote blauwe ogen nam ze de vrouw voor haar in zich op en langzaam zette ze onzeker een stapje dichterbij. Al hield ze de afstand tussen hen wel veilig en groot. De vrouw voor haar had lichte haren en huid. Ze fronste even nadenkend, waarom kwam ze ietwat bekend voor?! Ze zag er waarschijnlijk erg apart uit, een tenger reekalfje, met grote blauwe ogen, een fronsende blik en bonte vacht. Nee, dit was een alledaags gezicht.

You Don't Need Wings To Fly [Louise Bluebonnet] Jessic13

De hitte van de dampende mok met zwarte thee brandde haast tegen haar handen, maar het was alsof Louise hier immuun voor geworden was in de loop der jaren. Ze had wel eens gehoord dat ymbrynes na zoveel jaren in een lus toleranter werden voor pijn, maar ze had het tijdens haar opleiding nergens in de boeken teruggelezen. Het was dus geloofwaardiger dat ze inderdaad eeltplekken in de palmen van haar handen had gedwongen van het vele theedrinken. Even blies Louise net boven de beker, wat een buiging in de opwaarts kringelende stroom van damp veroorzaakte. Het was onderhand een routine geworden; tijdens de dagelijks hoosbui zette ze een pan vol Engelse thee voor wie het maar wilde drinken, om zichzelf een flinke kop in te schenken en dan, met haar heup tegen het aanrecht leunend te bewonderen hoe de regen van de ruiten droop. Zo had ze in ieder geval een excuus om haar vleugels niet te hoeven doorweken en even een pauze te nemen in haar dagtaak van het continu in de gaten houden van het gebied. Alle gebeurtenissen moesten immers worden vastgelegd, en het liefst tot op de milliseconde precies. Voordat ze de heerlijk verwarmende vloeistof naar binnen goot, zuchtte ze lichtjes. Nog drie drie minuten en vierentwintig seconden. Normaal gesproken kon ze Louise er eigenlijk vrij slecht tegen om niets te doen, maar ze moest beseffen dat het alternatief een wel heel zware vlucht was. In menselijke vorm deerde een regenbuitje hier en daar haar niet. In tegendeel, ze hield juist van het gevoel van nostalgie dat het haar gaf, en de herinneringen aan London die het opriep. Vogel zijn in de regen was echter een ander verhaal; vliegen met doorweekte vleugels maakte haar minder wendbaar en dus kwetsbaar. De tocht verliep dan lang niet zo soepel. Een combinatie van een vlaagje herinnering aan thuis en verveling deed haar een hand uit het oor van de mok halen en in haar zak grijpen. Het zakhorloge blonk in het zwakke schijnsel van een groep kaarsen op het aanrecht. Haar duim streek over het glas waarachter zich het uurwerk bevond. Nog altijd tikte de wijzers door en draaide de tandwieltjes soepel om hun eigen as. Ze vond het verwonderlijk, hoe het klokje het al die tijd zo volhardend had volgehouden. Ze had het inmiddels al lange tijd niet meer nodig gehad. Haar bijzonderheid had zich zover ontwikkelt dat deze specifieker en exacter liep dan de meeste andere klokken, al kon ze erop rekenen dat dit klokje en Louise' innerlijke klok altijd gelijk liepen. Hoewel het voorwerp voor haar dus nauwelijks meer functioneel was, zou ze het nooit over haar hart kunnen verkrijgen zich ervan te ontdoen. Het was alsof ze haar aanwezigheid voelde, iedere keer dat ze het aanraakte of het in haar zak voelde branden. De aanwezigheid van mevrouw Swift, de vrouw die ze beschouwde als haar eigen moeder. De vrouw die haar had gemaakt tot wie ze was. Het glas raakte langzaamaan beslagen van de hitte die haar thee produceerde. Het deed haar opschrikken uit haar gedachten, het glas droogvegen aan haar jack en een grote slok thee nemen. De tijd even uit het oog verloren, had ze pas door dat de regen gestopt was toen ze over de rand van haar mok een blik uit het raam geworpen had.

De thee had ze inmiddels achtergelaten, en Louise was met snelle passen het trapje afgedaald. De tuin stond voor vandaag op het programma, had ze besloten. Dit omdat ze zeker al twintig seconden had verloren en nu niet onderweg hoefde te gaan. Ze hoefde zelfs niet te veranderen als ze daar geen tijd meer voor zou hebben. Ze merkte echter dat ze nogal afgeleid was, terwijl ze gedachteloos over het pad liep, haar handen in haar zakken gestoken. Ze rolde met haar schouders en kraakte haar nek even. Wat was er met haar aan de hand? Haar passen werden langzamer, tot haar oog viel op de weide. In het veld stond een klein hertenkalf, deins vacht doorweekt en klaarblijkelijk ook niet iemand die de regen erg scheen te vinden. Louise fronste lichtjes. Ze herkende het dier niet. Ze wist niet of ze al eens rond dit tijdstip in de tuin was geweest, dus het kon zo zijn dat het hert een toevallige voorbijganger was en niet tot de lus behoorde. Toen Louise echter van een afstandje al de abnormaal blauwe ogen kon bewonderen, werd het haar meteen duidelijk. Ze had met een bijzonder dier te maken. Ze besloot poolshoogte te nemen en begaf zich dichter naar het hek. Alvorens ze stilletjes over de kleine omheining heen zou stappen, greep ze naar de tak naast haar, zonder haar blik van het hert af te halen, en plukte een aantal vijgen. Deze liet ze in haar handpalm glijden, die ze vervolgens weer terug in haar zak stak. Het geluid dat het maakte toen Louise het gras in stapte, leek door het dier opgemerkt te worden. Heel lichtjes merkbaar, maar Louise zag het. Even bleef ze stilstaan en zette haar passen weer voort toen het kalf doorging met grazen. Het geluid van haar laarzen die het gras deden ritselen beangstigden het dier echter zodanig, dat het niet wist hoe snel het achteruit moest deinzen en daarbij over haar eigen benen struikelde. De oren van het beest lagen in de nek, en de grote blauwe ogen priemden angstig Louise' blik in. Louise bleef enkel stilstaan, om haar in zich op te nemen. Het hert had een opvallend prominent witte vacht. Zoiets had ze nog nooit gezien. Ze hield, ietwat vogelachtig, haar hoofd schuin en de ree zette een voorzichtige stap in haar richting. 'Zo ja,' fluisterde Louise. Langzaam zakte ze neer op een knie, voor het dier in het natte gras. Met dezelfde, voorzichtige bewegingen haalde ze haar hand uit haar zak en opende haar handpalm naar het dier toe. De vijgen waren om te laten zien dat ze allerminst kwaad in de zin had. 'Het is al goed,' sprak ze, nog steeds op gedempte toon. Behoedzaam bracht ze haar andere hand de lucht in, richting de kop van het dier. Misschien was dat te veel gevraagd, maar als de kleine ree gekalmeerd was, kon ze haar misschien aaien om haar echt op haar gemak te stellen.

Het geluid van krakend gras had haar op doen schrikken. De geur die de wind met zich meebracht was niet dreigend en enkel haar menselijke gedachten zeiden haar te vluchten. Instinctief wist Nuala dat ze veilig was, echter vertrouwde ze daar nu niet op. Als haar instinct haar waarschuwde, zou ze er zonder twijfel op reageren, echter op mensen zou ze niet zo snel vertrouwen. Dan mocht ze zelf misschien ook oorspronkelijk een mens zijn, dit betekende niet dat haar ervaringen met mensen zodanig waren dat ze hen met het minste en geringste zou vertrouwen. Het was maar goed dat de vrouw voor haar een vrouw was, met mannen had ze nog meer moeite. Het waren dan ook voornamelijk mannen geweest die haar leven in de wildernis zwaar hadden gemaakt. Ze bleef grazen in het begin, ondanks dat haar houding de ander vertelde dat ze niet op haar gemak was, keek ze nog niet op. Haar oren bewogen wel richting het ritselende geluid en ze trok een van haar achterbenen waarschuwend op. Toen het geluid dichtebij kwam was ze helemaal in de benen geschoten, ze sprong achteruit en verloor hierbij haar balans. Gelukkig wist ze deze ook weer snel genoeg te herstellen. Ze drukte haar oren angstig in haar nek, rolde met haar ogen zodat het wit in haar ogen te zien was en staarde de vrouw aan. Haar normaal prachtige, vriendelijke blauwe ogen stonden nu enkel angstig. Toch bleef haar instinct haar vertellen dat ze geen angst hoefde te hebben, dat de desbetreffende vrouw geen slechte bedoelingen had. Twijfelend tussen haar instinct en menselijke gevoelens, zette ze dan toch een onzeker stapje richting de vrouw. De mens leek te weten dat ze niet op haar af moest stormen en respecteerde de afstand die het dier zorgvuldig hield. Haar ogen hield ze op de lichtgekleurde ogen van de vrouw gericht waarna ze nogmaals snoof, dit keer kalmer en nieuwsgieriger dan voorheen. De vrouw hield haar hoofd schuin, iets dat haar deed denken aan de vliegende wezens die ze vroeger altijd in de bomen was tegen gekomen. Dit stelde haar gek genoeg meer op haar gemak waardoor ze nog enkele huppelpasjes naar voren maakte. "Zo ja," Klonk een fluistering, ze wiebelde nerveus op haar poten, klaarblijkelijk in staat om elk moment weg te springen. Toch bewoog ze haar oren iets naar voren toe om naar de stem te kunnen luisteren. De persoon in kwestie zakte neer op een knie, waardoor ze minder groot en gevaarlijk overkwam. Langzaam rekte het hertje haar nek om voorzichtig van een klein afstandje te snuffelen. Immers moest ze nog wel wat dichterbij komen om goed te kunnen ruiken, echter rook ze de zachte vrouwelijke geur van de mens al goed genoeg. Ze rook niet prominent naar honden of andere jagers, waardoor ze nog wat stappen richting haar zette. Het hertenjong stond nu zo dichtbij dat ze met gestrekte hals de ander aan kon raken. Het vochtige gras sopte een beetje waar de ree haar hoeven neer zette, maar zelfs dat leek ze niet op te merken. Nu was ze volkomen gefocust op de vrouw voor haar. Degene die een niet zo bedreigende houding had aangenomen, een vredige houding zelfs. Nieuwsgierig en onderzoekend keek het dier haar met intelligente blauwe ogen aan, waarna ze haar hoofd sierlijk en vragend schuin hield. Met langzame en goed gecoördineerde bewegingen haalde de vrouw een hand uit de zak, waardoor het dier haar hoofd omhoog sloeg. Geschrokken van de voorzichtige beweging, echter zag ze meteen dat ze geen wapen vasthield, geen fluitje om honden mee te roepen, nee in plaats daarvan zag ze een vijg op de uitgestrekte hand van de zichtbaar vriendelijke vrouw liggen. "Het is al goed," sprak de vrouw waarop het dier haar hoofd verward schudde. Niemand kon haar zeggen dat het al goed was, dat was een ware leugen! Ze stompte met een van haar voorbenen op de grond om het de ander duidelijk te maken dat ze die woorden niet geloofde voordat ze uitdagend naar voren sprong en met haar zachte lippen voorzichtig de vijg vast pakte en speels weg sprong. Dit om de hand te ontwijken die in de buurt van haar hoofd was gekomen. Als de vrouw echt wou dat ze haar vertrouwde zou ze haar eerst verder testen. Hierna smakte ze tevreden op een afstandje, totdat er niks meer over was van de lekkernij.

Heel zorgvuldig omcirkelde het dier haar, om haar zo van alle kanten in zich op te nemen. Haar witte benen dansden over de grasvlakte die de weide was waarna ze voor de geduldige vrouw weer stil stond. Met haar hoofd bewoog ze richting het hek, alsof ze haar daarheen wou begeleiden, waarna ze met haar neus tegen de schouder van de vrouw drukte. Ze stond naast haar zij, waardoor de vrouw haar nog wel kon zien en trappelde ongeduldig. Voordat ze met langgestrekte en rustige passen richting het hek liep. Daar waar het hek open kon, bleef ze staan. Als de vrouw haar vrijwillig vrijheid gaf in plaats van te nemen zou ze haar vertrouwen. Haar blauwe ogen richtte ze op de vrouw terwijl ze stil bleef staan. Natuurlijk kon ze ook wel weer de weide uit ontsnappen maar daarvoor moest ze in haar werkelijke vorm zijn, en ze durfde nog niet terug te veranderen. Het sierlijke reeënjong bleef geduldig staan en wachtte af. Met haar neus zocht ze naar nog meer vijgen, voor het geval dat de vrouw er nog meer verstopt had. Immers kon ze zelf niet bij de boom, misschien als ze tegen het hek sprong wel, echter wou ze dat niet uitproberen. Aangezien ze niet bepaald de behendigste was, ze viel nogal eens om. Dat waren de perken van het zijn van een jong dier. Als iemand haar langere tijd in de gaten hield hadden ze in de gaten dat ze niet veel ontwikkelde, behalve dan dat ze steeds steviger op haar benen kwam te staan. Wat dat betreft zag ze er nu nog als een lange slungel uit. Ze bleef oplettend, als de vrouw te dichtbij kwam voor haar doen, stapte ze zorgvuldig naar de kant, toch was ook wel duidelijk dat ze geïnteresseerd was in de ander, dit bleek vooral uit haar nieuwsgierige gesnuffel en gesnuif. Nuala zorgde er het liefste ook voor dat ze iedereen in haar zicht kon houden, in dit geval was ze wat gespannen, aangezien ze nu voor het hek stond te wachtten op de ander. Zodra de vrouw in het zicht kwam sprong ze met een vrolijk en uitdagend huppelpasje om haar heen, in de hoop haar misschien een klein beetje, een heel piepklein beetje maar... vies te krijgen. Niet elk mens vond dat zo leuk, zeker niet nadat er een stevige bui was neergevallen en de grond bemodderd was. Al zou deze waarschijnlijk met de tijd wel drogen, al hoewel, zoals wel meer wist het witte gevlekte dier niet zeker of dat hier ook het geval zou zijn. Immers waren ze in een lus, ondanks dat ze hier heel kort was geweest begon ze toch echt wel het idee te hebben dat dingen zich herhaalden. Aangezien ze niet in bezit was van een klok, kon ze dit natuurlijk niet met zekerheid zeggen. Daarbij was ze altijd ergens anders te vinden, het liefst in de natuur en zocht ze nieuwe plekjes op waar ze zich thuis zou kunnen voelen. Ze had geprobeerd de meeste mensen te ontwijken. Want hoewel de andere mensen ook bijzonderheden uitten, was ze nog steeds bang en angstig. Ze had genoeg mee gemaakt om te weten dat een mens in een milliseconde kon veranderen en dat had er voor gezorgd dat ze altijd op haar hoede was en het liefst in haar diervorm bleef. Ze viel dan wel op als bonte ree, maar dat was altijd beter dan moeten praten, ze was het niet gewend dat iemand naar haar omkeek. Zolang ze van haar bijzonderheid afwist, was ze enkel in gevaar geweest en had ze er met niemand om gesproken. Het was een wonder dat ze wist hoe ze terug moest veranderen in haar oorspronkelijke vorm. Die varieerde wel eens, het lag erg aan het feit hoe ze de laatste momenten als ree had doorgebracht. Was ze erg kinderlijk en speels dan veranderde ze in zichzelf met een lichaam dat bij een vierjarige hoorde, was ze wat rustiger, verlegen en terug getrokken veranderde ze in een persoon van een jaar of tien. De leeftijd die ze in werkelijkheid ook had. Ze was even in gedachten verzonken geweest en schrok op toen ze de ander rook, heel even wou ze de geruststellende stem horen, voordat ze een stapje achteruit deed en afwachtte wat de ander zou doen. Zou ze haar begrijpen?

Even leek het hertenjong de schijn te wekken dat het gekalmeerd was. Ze was nieuwsgierig wat dichterbij gekomen om zelfs even te snuffelen. Toen Louise echter voor een tweede keer haar mond opende, had ze het sprankje van eerder opgewekt vertrouwen verloren. Ze zag het aan de manier waarop het dier haar kop schudde, wild met haar poten op de grond stampte. Het had iets... menselijks. Nu vertoonden wel meer van de bijzondere dieren menselijke trekken, maar dit was anders. Om de een of andere reden kreeg ze het idee dat zich een mensenkind verschool achter deze gedaante. Om hierachter te komen, moest ze natuurlijk eerst haar vertrouwen zien terug te verdienen. Louise trok de hand waarmee ze het dier over haar kop had willen aaien weg, maar gaf het daarmee de kans om naar voren te springen, een van de vijgen vliegensvlug uit haar handpalm te stelen en afstand van Louise te nemen. Ze glimlachte. Natuurlijk had ze de ree de vijg kunnen ontzeggen en het tegen kunnen houden, maar de kinderlijke vrijheid en tegelijkertijd koppigheid van het dier amuseerde haar wel. Ze bleef het, onopvallend, nauwlettend in de gaten houden. Ze maakte zich tenslotte ook enigszins zorgen. Wat had haar zo getraumatiseerd dat ze haar hulp niet wilde accepteren, wat haar deed weigeren aan te nemen dat het inderdaad 'al goed' was. Het plezier dat ze beleefde aan het gadeslaan van het triomfantelijk op haar lekkernij knauwende dier, was echter snel over. Ze had haar inmiddels wat meer benaderd en leek nu te beginnen aan een ronde om Louise heen. Observeerde ze haar? Wilde ze precies weten met wie ze te maken had? Het leek haar niet gemakkelijk hulp te accepteren zonder er iets achter te zoeken. Toen ze echter voor haar halthield en met haar neus tegen haar schouder duwde om zo haar aandacht te trekken, veranderde haar kijk. Met een kleine grijns keek ze toe hoe het dier zich vervolgens richting het einde van de weide begaf, met de sierlijke passen die een hert kenmerkte, en de het wat onhandige, speelse hoefslag die haar kind zijn verried. Nu het kind zichtbaar op zoek was naar of er meer was daar waar de vruchten vandaan waren gekomen, grinnikte Louise hoorbaar. Ze stond op en klopte haar benen af. De blauwe ogen hadden allang prijs gegeven dat ze het hek open moest doen. Zodra ze echter in de buurt kwam, resulteerde dat wederom in onverwacht wilde bewegingen van het dier. Dit keer echter met een andere intentie. Het leek een soort vrolijk gedartel, zoals je van een jong kalf of veulen zou verwachten. Even keek Louise verontwaardigd op toen de eerste modderspetters, duidelijk het werk van haar plotseling zo vrolijke metgezel, haar tegen haar benen en heupen raakten. Maar toen lachte ze, hartelijk en hardop. Ze hield er wel van als de kinderen haar op een niet al te ver gaande manier probeerde uit te dagen -ook al kon ze dit natuurlijk niet altijd uiten, vanuit haar pedagogisch verantwoorde perspectieven. Het gaf hen een zeker karakter. En uitdagen was duidelijk wat het jongen dier probeerde te doen. Toen ze echter door leek te hebben wat ze deed, leek het of ze schrok van zichzelf. Weifelend zette ze een stapje terug om een afwachtende houding aan te nemen. Louise' blik dwaalde af van het stukje modderige, vertrapte grond naast zich, naar waar het dier nieuwsgierig naar had gekeken. Natuurlijk, het hek. Het was voor haar duidelijk dat het open kon, en ze had klaarblijkelijk behoefte aan een beetje vrijheid. Ze keek haar aan, waarna ze langzaam de schuif van het hek haalde, om haar niet te laten schrikken. Hierna zwaaide ze het hek open, om haar de tuin in te verwelkomen. Zelf nam ze het voortouw door door het poortje te stappen, de steen voor het hek te zetten zodat het openbleef en een eindje de weide uit te lopen. Louise draaide zich om, om het dier aan te moedigen door enthousiast op haar bovenbenen te kloppen. 'Ik heb meer...' sprak ze rustig, verleidelijk misschien een tikkeltje, terwijl ze vluchtig een voorvertoning gaf van de overige vruchten door haar handpalm even te openen. Ze besloot dat het het beste was de vraag over haar gedaanteverandering tot kind even te laten rusten. Misschien voor later, als ze zich meer op haar gemak voelde. Misschien dat ze het haar zelfs wel zelf zou laten zien.

Hoewel ze er waarschijnlijk rustiger uit had gezien dan ze was, leek de vrouw voor haar de meeste reacties wel in te kunnen schatten. Nuala vond dat gek genoeg niet eens zo vervelend, ze had verwacht dat ze zich daar aan zou irriteren. Vooral gezien het feit dat als haar lichaamstaal goed gelezen zou worden, iemand haar acties in zou kunnen zien, en dat niet een bepaald positief iets hoefde te zijn. Nieuwsgierig had ze de vrouw benaderd. Haar zelfs besnuffeld, iets dat een behoorlijk grote stap was geweest voor het jonge dier. Voordat ze reageerde op de woorden van de ander. Met wat gestamp van haar voorbeen en het hoofd wild schuddende. Hoewel ze de vrouw niet geheel kon plaatsen besloot ze dat ze in een flitsende beweging net zo goed de vrucht kon pakken. Als de ander werkelijk haar lichaamstaal kende zou die het vast niet zo héél erg vinden. Ze was naar voren gedoken en had de vrucht voorzichtig uit de hand gegraaid voordat ze weg sprong en een eindje verderop speels en triomfantelijk op de lekkernij kauwde. Ze kon de glimlach op het gezicht van de ander zien waardoor ze haar moed weer bij elkaar raapte en langzaam de ander begon te omcirkelen. Ze was nog niet boos geworden, had haar nog niet rond gecommandeerd en iets van haar verlangd. Behalve dan misschien haar gezelschap, iets dat ze prima vond om te geven. Nuala was haar observerende ronde begonnen, om er zeker van te zijn dat de kust veilig was voordat ze de aandacht van de ander opnieuw had getrokken door haar neus tegen diens schouder te duwen. De nog niet al te oud uitziende vrouw keek haar met een grijnsje na terwijl ze met sierlijke en soms ietwat slingerende passen richting het hek liep. Ze had net voordat ze vertrokken was naar wat vijgen gezocht, ergens wel benieuwd zijnde of de ander er meer had verstopt. Omdat de ander nog niet bij haar stond was ze verder gaan zoeken op de grond, terwijl ze wist dat daar hoogstwaarschijnlijk geen vijgen waren kon ze het toch niet laten even een kijkje te nemen. Wie weet werd ze positief verrast. Ze hoorde de vrouw grinniken en op dat geluid hief ze zichtbaar geïnteresseerd haar hoofd waarna ze die met gespeelde emotie schuinhield. Wat, Nuala wou gewoon meer. Alleen gras eten werd op een gegeven moment ook wel een saaie bedoeling. Zoals Nuala verwacht had stond de ander op nadat ze haar benen had afgeklopt en liep die ook op haar af. Bijna smekend keek de jonge ree met haar sprekende blauwe ogen naar het hek. Ze wou erg graag de weide uit en daarbij was ze benieuwd naar de reactie van de vrouw. Zou ze haar vrijheid geven in plaats van nemen. Zou ze haar gewoon op haar eigen tempo laten uitzoeken wat ze wou en wat er van haar verwacht werd of had ze al verwachtingen aan haar vast geknoopt?! Zodra de vrouw in de buurt kwam sprong het dier als een dartel jong veulen in beweging. Nu dansde ze wel rond op wat langere stelten en was ze géén veulen maar daar was het wel mee te vergelijken. Modderspetters spetterden tegen de vrouw aan, zelfs zo hoog dat haar hele broek er onder zat en half geamuseerd snuivend keek het hertenjong haar aan. Ergens zagen de modderspetters er erg leuk uit op de toch wel nette kleding van de ander. Eerst leek de ander het niet echt grappig te vinden want ze kreeg en verontwaardige blik, hierdoor toomde ze al snel iets in en zette ze een weifelend stapje terug. Ze was ook bang dat ze de ander had beledigd met haar ietwat kinderlijke acties en dat ze daardoor het hek niet meer zou openen. Ze had het hartelijke gelach wel opgemerkt maar wist niet hoe ze dat moest plaatsen. Vond de ander het nu wel of niet vervelend? Uiteindelijk bleef ze ietwat afwachtend staan. De vrouw keek haar aan waarna ze heel langzaam en voorzichtig, waarschijnlijk aangezien Nuala gespannen stond toe te kijken, de schuif van het hek af haalde en het opende. Verrast keek het intelligente dier haar toe waarna de bonte ree voorzichtig een stapje naar voren zette om de intenties en acties van de vrouw beter in zich op te nemen. Met een rustige beweging zwaaide het hek open waarna Nuala opgewekt naar oren bewoog en een kort danspasje maakte. Eerst stapte de jonge vrouw naar buiten toe waarna Nuala al snel volgde. Als snuffelend aan de ander en met grote ogen het hek in de gaten houdende. Er lag een steen voor dus zodra ze er met enkele meters afstand van de ander doorheen liep, viel het hek niet dicht. Ze had niet opgemerkt dat de ander die steen er neer had gelegd en ook niet veel aanmoediging nodig om de tuin in te lopen. Met zichtbare opluchting en vrolijkheid gooide ze kinderlijk haar hoofd in de lucht en huppelde ze half dansend, half struikelend op de ander af. De vrouw klopte enthousiast op haar benen waardoor Nuala vragend en ietwat verward naar haar keek en haar aandacht weer wat meer op haar vestigde. "Ik heb meer..." sprak de vrouw rustig waardoor ze opgewekt dichter naar de ander toe liep. Die verleiding kon ze natuurlijk niet weerstaan en aangezien ze wist dat de ander niks bij zich had om haar mee te vangen was ze ook niet bang om opgesloten te worden. Heel even zag ze de andere vruchten verschijnen, doordat de vrouw haar hand opende en toen weer sloot waardoor ze voorzichtig dichterbij schuifelde en haar neus tegen die hand aan drukte. Ietwat nerveus tikte ze met een van haar achterhoeven tegen de grond voordat ze haar hoofd tegen de buik van de ander drukte en snoof. Nuala mocht dan steeds alert zijn, maar had nu ook wel door dat deze persoon in kwestie geen direct gevaar voor haar inhield. Daarbij had ze voedsel dat beter smaakte dan het gras als iemand het haar vroeg en wou ze dat wel graag hebben. Neem haar niet kwalijk, ze was lang genoeg opgejaagd geweest om een goede voedselvoorraad te moeten hebben. Ze mocht echt wel wat meer eten. Daarbij kreeg ze bij het gezamelijk ontbijt vaak nauwelijks een hap door haar keel en had ze nu wel honger gekregen. Haar ogen knipperde ze even terwijl ze de ander hoopvol en iets vrediger aan keek. Nu waar bleven de vijgen?

Het deed Louise goed om het dier met zulke optimistische stappen de tuinen zien te betreden, en bij het opgewekte huppelpasje van diens kant, kon er bij haar zelfs een lachje af. Gelukkig had haar lokroep gewerkt, en kwam het dier zonder aarzelen nieuwsgierig dichterbij om te controleren of het waar was wat ze zei. Het hertenjong drukte zelfs even haar neus tegen Louise' hand, waardoor ze de vijgen stevig moest omklemmen wilde ze ze niet allemaal op de grond laten vallen. Hiermee merkte ze dat het dier haar ongeduld begon te verliezen. Haar achterpoten raakten het nog natte gras, waarbij Louise wat druppels omhoog kon zien spatten. Ze wist niet waarom, maar de aanblik liet haar automatisch de tijd in de tuin wat vertragen. Hoewel het voor ieder ander persoon normaal weg zou tikken, werd de tijd voor Louise een soort mantel om haar heen, die ze naar haar eigen hand kon zetten wanneer ze maar wilde. Als een tweede aura. De wijzers terugdraaien of deze juist sneller vooruit stuwen, het kon allemaal. Voor een buitenstaander was het moeilijk te begrijpen, maar ze probeerde het altijd maar zo te verwoorden dat tijd voor haar enkel een extra zintuig was. Net als het reukorgaan kon ze het bijvoorbeeld sterker aanwezig maken door de lucht om haar heen eens diep op te snuiven, zo werkte het ook ongeveer met haar manipulatie van tijd. Soms had ze er enkel geen controle over en gebeurde het plotseling. Zoals bij het door de neusvleugels opvangen van een alles doordringende, penetrante geur. Zo zag ze nu de druppels van het gras omhoogschieten bij de bewegingen van het dier, alsof ze een film vertraagd afspeelde. Voor een moment stond ze toe de onheilspellende sfeer die zich al een tijdje in de lus manifesteerde van zich af te schudden en keek ze enkel toe hoe de druppels toen weer werden tegengewerkt door de zwaartekracht, en in het gras uiteenspatten. Toen ze voelde hoe de kop van het dier haar onderbuik raakte, verliep de tijd plots weer als normaal. Ze lachte; het hert had vast die voor haar minimale verandering in tijd opgemerkt en was nu toch langzamerhand het geduld aan het verliezen. De blik waarmee het dier haar aankeek, kon ze ook echt niet langer laten wachten. Dat kon ze nu eenmaal niet over haar hart verkrijgen. Ze hoopte dat het dier haar even ruimte zou geven terwijl ze door haar knieën zakten om zich op gelijke hoogte met haar te stellen. Langzaam strekte ze haar arm uit -omdat ze nog altijd merkte dat het dier niet compleet op haar gemak was en het hoogstwaarschijnlijk ieder moment weer op kon schrikken van onverwachtse bewegingen- en opende uitnodigend haar handpalm. Zou ze uit haar hand eten?

uggh... sorry xc

Zoals jonge kinderen ongeduldig waren, was dit ook het geval met jonge dieren. Nieuwsgierig, vrolijk, uitbundig en vaak ongeduldig gedroegen de jongsten zich vaak. Nu, was Nuala door haar ervaringen wel wat terughoudender geworden en lette ze ook nauwkeurig op, echter was ze ook nog steeds een kind. Een hongerig kind, niet naar bloed of iets anders obsceen. Ze had gewoon trek, en in haar dierlijke vorm uitte dat in het grazen en knauwen op alles dat plantaardig was. Nu kon ze nooit bij zo iets lekkers als de vijgen die de vrouw met licht krullend haar had, waardoor ze vastbesloten was haar om meer te smeken. Immers wist ze dat de desbetreffende persoon meer van de lekkernijen in haar handpalm had en had ze nu een doel voor ogen. Het tevreden eten van enkele van die vijgen. Het stillen van haar licht hongergevoel. Als ze mens was geweest had haar maag nu luid gerommeld, maar aangezien ze nog als ree voor de ander stond was dit niet het geval. Vrolijk huppelend en optimistisch liep het jonge dier de vrouw achterna. Hoewel ze waarschijnlijk weg zou deinsen bij een verkeerd getimede beweging, leek ze toch meer op haar gemak gesteld bij haar. Nuala herkende haar nog van de aankomst, de vrouw wiens naam ze niet zo makkelijk herinnerde in haar hertenvorm, had toen geprobeerd haar schaafwonden te verzorgen. Echter was Nuala in paniek geraakt en had ze om Alex gesmeekt. Ze was zich toen nog niet bewust geweest van het feit dat de vrouw te vertrouwen was. Hoewel ze dit wel steeds meer begon te merken, was ze alles behalve naïef. Ze durfde nog steeds niet haar vertrouwen optimaal in de ander te leggen. Sowieso deed ze dat al moeilijk, het was ergens al een wonder dat ze Alex vertrouwde, terwijl ze hem nog niet eens zo lang kende. Nuala drukte haar neus tegen de hand aan waarna ze haar met grote blauwe ogen in haar op nam. De vrouw leek de vruchten iets meer te omklemmen om ze niet op de grond te laten vallen. Hoewel ze nog steeds niet zeker wist wat de intenties waren van de ander, wist ze wel dat ze niet gevangen zou worden of gewond zou raken. Als de vrouw echt iets had willen proberen, had ze het nu al wel gedaan. Nuala had het idee dat de vrouw haar het liefst over haar hoofd en neus had willen aaien en hield niet zo van de gedachte aan een aanraking. Hoewel ze ook niet het idee had dat de ander zich op zou dringen. Het reeënjong sloeg even gefrustreerd en ongeduldig met haar achterbenen in het gras toen het haar te lang duurde. Natte druppels spetterden omhoog, en werden door de zwaartekracht weer tegengewerkt naar beneden toe waar ze in het vochtige gras uiteen spatten. Het duurde lang voordat de ander reageerde, alsof de seconden steeds langzamer begonnen te tikken en ergens ergerde het dier zich er aan. Ze had zich al zwakker opgesteld dan ze in eerste instantie had willen doen, ze had haar zorgvuldig opgebouwde muren iets laten zakken. Was dat dan niet genoeg? Een tikkeltje twijfelend of ze nu wel de aandacht moest trekken van de vrouw stapte ze nog iets dichterbij en drukte ze haar neus in diens buik. Haar blauwe ogen knipperden even waarna ze haar vredig en hoopvol aan keek. Nu, waar bleven de vijgen. Een belofte was een belofte en ze hoopte maar dat de vrouw die snel na kwam. Immers hoefde ze enkel haar hand te openen om haar de vruchten aan te bieden. De vrouw lachtte naar haar aanraking en bijna smekende aanblik waarna ze door haar knieën zakte en zo op gelijke hoogte met het jonge dier kwam. Nuala keek tevreden naar de roodharige vrouw en wiebelde ontspannen met een oor. Langzaam strekte de ander haar hand uit waarna ze die uitnodigend opende. Meteen dook ze er op af, wel voorzichtig genoeg om de ander niet om te duwen, waarna ze voorzichtig aan een van de vruchten knabbelde die in de hand lagen. Tevreden tikte ze met een hoef rustig op de grond waarna ze haar hoofd even dankbaar tegen de arm aan drukte. De eerste vrucht was al redelijk snel weg gewerkt waarna ze haar sierlijke hoofd even schuin hield. Er waren er nog meer, maar om die te eten moest ze nog een stapje dichterbij zetten. Zonder enige twijfeling zette ze het kleine stapje en strekte ze haar nek nogmaals, om een tweede vrucht te pakken. Smakkend gooide ze haar hoofd in de lucht, dieren hadden geen eetmanieren, waardoor ze zich er ook niet voor schaamde. Immers was er niemand om haar etiquette uit te leggen. Nadat Nuala dan ook de laatste vrucht had opgegeten drukte ze haar neus dankbaar nog tegen de buik van de ander aan, haar blauwe ogen sloten even waarna ze een tevreden geluidje maakte. Hierna draaide ze zich om, om achter de vrouw plaats te nemen en schudde ze twijfelachtig haar hoofd. Normaal gesproken veranderde ze niet in de buurt van andere mensen, hoewel ze dolgraag meer wou weten over lussen, en deze plek in het bijzonder. Uiteindelijk naar enkele lange seconde getwijfeld te hebben, begon haar vorm toch iets te vervagen, ze werd langer en smaller. Kreeg benen en armen, met handen en vijf vingers. Binnen minder dan een halve minuut stond een klein meisje op de plek waar nog net het hert had gestaan. Haar lichtbruine ogen gleden naar Louise toe, waarna ze zo zacht mogelijk naar de vrouw toe liep en haar nadenkend in zich op nam. Haar bewegingen waren een tikkeltje ongecoördineerd. Het duurde altijd even voordat ze weer gewend was aan haar menselijke vorm. Twijfelend keek ze Louise aan, waarna ze onwennig naar de hand van de vrouw reikte. Ze sprak nog niet, niet wetende waar ze moest startten.

-geeft niet, dit antwoord is ook niet super, al is Nuala wel terug veranderd haha.

De seconde dat Louise haar hand had geopend en de rest van de vruchten aan het jonge hert presenteerde, vloog het dier op haar af. Louise moest zichzelf haast met haar andere hand ondersteunen door deze in het gras te plaatsen om niet om te vallen. Haar dankbare hoofdgebaar tegen haar arm, deed Louise onwillekeurig glimlachen. Het smolt haast haar hart om te zien hoe ze langzaam het vertrouwen van het jonge dier had weten te winnen. Met behulp van de vruchten waar ze nu gulzig op stond te kauwen weliswaar, maar dat terzijde. Deze was overigens binnen luttele tijd weggewerkt, en het hert kwam alweer terug, met nieuwsgierige en open blik, haar hoofd wat gekanteld. Louise had haar hand nog altijd geopend gehouden, en drong voorzichtig aan door haar handpalm wat te strekken. Misschien was het nog te veel gevraagd om haar hand daadwerkelijk naar haar toe te brengen; ze kende het dier nu een beetje en wist dat het waarschijnlijk verstandiger was als ze het naar haar toe liet komen in plaats van andersom. Wat er gebeurd was, wist ze niet, maar haar vertrouwen -in mensen in ieder geval- leek ernstig geschaad. Nu was dit het geval bij veel bijzondere dieren, was ze in de loop der jaren achter gekomen. Net zoals bijzondere kinderen zich vervreemd voelden van hun omgeving en maatschappij, zo behandelde vaak mensen bijzondere dieren werkelijk waar als een toeristische attractie. Genoeg verleden kruisten het circus of andere acts die geld vingen. De bijzondere dieren, vaak met een hoge intelligentie, waren zich bewust van iedere seconden dat hen onrecht werd aangedaan. Wat konden mensen toch vreselijk zijn, meer beestachtig dan de over het algemeen beschaafd gemanierde dieren in haar lus. Gelukkig had ze het gevoel alsof ze iets goeds kon doen voor het hert. Alsof ze iets kon betekenen voor haar vertrouwen. Het dier was slim, kon Louise zeggen; ze wist heus wel dat als ze haar iets aan zou doen, ze het al lang en breed gedaan zou hebben. Het leek alsof ze niet twijfelde toen ze een stapje dichterbij zette om de vijg te pakken die wat verder weg op Louise' handpalm uitgestald lag. Louise genoot van het gadeslaan van het genot waarmee ze de vruchten naar binnen werkte. Gulzig, maar daarmee niet minder dankbaar. Toen ze klaar was, kwam ze zelfs nog dichterbij. Ze drukte haar neus tegen Louise' buik en uitte haar tevredenheid in een keelklank. Het emotioneerde Louise bijna hoe ze de moeite nam haar te bedanken. Terwijl het dier achter haar langs glipte, stond Louise op om haar handen af te kloppen -ook al was het plakkerige achterblijfsel van de vruchten waarschijnlijk enkel weg te krijgen met water. Ze bond haar rode lokken in een losse staart en trok aan beide uiteinden om zo het elastiek wat strakker te krijgen. Even zette ze haar handen in haar zij om uit te kijken over de weide. Voor de veiligheid van de andere dieren, die binnen schuilden, schoof ze de steen weg die voor het hek lag. Het hert zou het haar duidelijk kunnen maken wanneer ze weer naar binnen wilde. Voor nu leek het er echter op dat ze de tuinen buiten het hek verder aan het verkennen was. Met een glimlach draaide Louise zich om om het dier op te sporen, toen ze iets anders aantrof dan ze had verwacht aan te treffen. Het hert was geen hert meer te noemen. Ze had bijna al haar dierlijke verloren, en Louise zag nog net de laatste restjes van de plotselinge verandering; haar ogen gingen van lichtblauw naar diepbruin. Ogen die ze direct herkende. 'Nuala...' sprak ze zacht, als een constatering. Wankel liep het meisje op haar af, duidelijk nog aan het wennen aan haar nu menselijke vorm. Om haar te ondersteunen pakte ze de slanke hand aan die het meisje naar haar reikte. 'Je bent een shapeshifter,' grijnsde Louise de krulletjes en bolle wangetjes toe, met enige trots. Automatisch schoot Louise' blik bezorgd naar haar handpalmen en enkel; waar de wonden hadden gezeten die Louise gepoogd had te verzorgen, enige tijd geleden. 'Hoe gaat het met je wonden?' Louise zakte weer naar haar hurken, om zo op gelijke hoogte met het kind te komen. Ze moest voorzichtig met haar zijn, wist ze. Ze had haar haar zelfs niet laten helpen toen ze hulp nodig had. Ze wilde haar niet weer het opgebouwde vertrouwen in haar laten verliezen.

Het moment dat Nuala was veranderd leek eerst niet opgemerkt te worden door de roodharige vrouw. Louise had zich namelijk omgedraaid om de weide in de gaten te houden en het hek weer zorgvuldig te sluiten. Daarmee wist het meisje dat ze waarschijnlijk ongezien kon veranderen van vorm en daarmee de vrouw des huizes kon begroetten. Met een glimlach draaide de vrouw zich weer om, om hiermee de laatste resten van de verandering mee te maken. Haar blauwe ogen veranderden naar de bruine kleur die haar menselijke gedaante kenmerkten. "Nuala..." klonk er zacht, constanterend. Het jonge meisje knikte langzaam en liep een tikkeltje onwennig en wankelig op Louise af. Nadenkend keek ze de roodharige vrouw aan, degene die de lus had opgestart. Immers was ze daar met haar oplettendheid al achter gekomen. Veel meer dan dat wist Nuala overigens niet, aangezien ze zich vaker dan niet afwezig hield van anderen. Ze bevond zich veel liever in de veilige weide waarin ze in haar dierlijke gedaante veilig rond kon banjeren. Onwennig reikte ze haar hand naar Louise die voorzichtig werd aangepakt. Meteen stond Nuala wat stabieler op haar benen waarna ze iets tegen de vrouw aan leunde. "Je bent een shapeshifter," grijnsde de vrouw haar vriendelijk toe. Het meisje keek enkel ongemakkelijk naar de grond. Ze wist dat ze van gedaante kon verwisselen maar had er nog nooit echt een naam aan verbonden. Als ze Louise had aangekeken had ze gemerkt dat de vrouw met enige trots naar haar had gekeken, waarschijnlijk had het haar dan wat meer op haar gemak gesteld. Nuala keek pas op toen de vriendelijke vrouw weer sprak. Dit keer misschien zelfs een tikkeltje bezorgd. "Hoe gaat het met je wonden?" Louise zakte weer voorzichtig door haar hurken waarna het meisje iets dichter naar haar toe kroop. De rustige houding van de vrouw opzoekende. Misschien voelde Nuala zich wel een tikkeltje beschermd. Al kon ze het niet echt benoemen. Zulke emotied waren namelijk tamelijk onbekend voor haar, ze voelde zich haast altijd wel een tikkeltje gespannen. Even liet Nuala een van haar handpalmen op een onschuldige manier aan de ander zien. De schaafwonden die er gezeten hadden waren al weer vervaagd. Hoewel ze nog niet helemaal verdwenen waren leek het goed genoeg te genezen. Haar enkel leek er echter iets langer over te doen. Af en toe voelde ze de wond nog lichtjes trekken maar echt zeer deed het niet en dus klaagde het meisje er ook niet over. Nuala slikte even onhandig voordat ze haar mond ietwat bedenkelijk opende. Ze beet hierna zachtjes op haar lip voordat ze zachtjes sprak. "Louise?" Haar stem trilde onhandig waarna ze nogmaals slikte. Op dit moment klonk haar stem wat rustiger dan ze leek. Een warme zachte stem had het meisje, al bleef ze zachtjes spreken. Haar klanken kwamen namelijk nog maar net boven het geluid van de wind uit. "Ze doen niet echt meer zeer," antwoordde ze uiteindelijk, de onwennige trillen leek verdwenen echter sprak ze nog wel met korte stiltes tussen de woorden. Haar bruine ogen gleden langs de stille omgeving en toen weer terug naar Louise' gezicht. "Ik voel het helemaal niet als ik veranderd ben. Enkel af en toe als ik lang in deze vorm rondloop." Fluisterde ze waarna ze haar gezicht weer afwende en naar de lucht keek. Ze leek relatief ontspannen, maar bleef tevens op haar hoede. Ze hield ze de omgeving nog redelijk in de gaten. Nuala zuchtte even en veegde wat van haar bruine krullen met haar vrije hand achter haar oor. Haar maag rommelde zachtjes waardoor ze even fronste. Hoewel ze net nog gulzig de vijgen had op gegeten leek het wel alsof de verandering het hongerige gevoel had terug doen keren. Immers verbruikte haar lichaam natuurlijk wel wat energie tijdens de verandering. Al ging die bij Nuala wel tamelijk eenvoudig en snel.

Nadat Louise was uitgesproken, was ze door haar hurken gegaan om het kleine meisje niet tegen haar op te hoeven laten kijken als een gevaar. Op deze hoogte was ze redelijk gelijk met het meisje. Louise deed vaak niet eens meer een poging om de leeftijd van een kind in te schatten. Ze wist dat leeftijd enkel een getalletje was, en de meesten hielden er zelfs twee aan, wat het geheel nog lastiger maakte. Meestal kon ze na een kort gesprek de innerlijke leeftijd ongeveer bepalen, maar ze zag toch de meerwaarde er niet per se van in. Nuala kroop direct wat dichter naar haar toe. Gelukkig leek ze het vertrouwen niet verloren te zijn. Het verspreidde een warmte in haar dat ze liever weg zou duwen, omdat het een heel ander scala aan emoties op zou roepen dat ze al dagen inhield. Het meisje toonde de binnenkant van haar handen, om aan Louise te laten zien dat de schaafwonden bijna waren weggetrokken. Ze zag hoe Nuala vervolgens worstelden met de twijfel om iets terug te zeggen op haar woorden. Louise wilde het zojuist van haar overnemen om duidelijk te maken dat ze niet hoefde te antwoordde als ze zich daar niet comfortabel bij voelde, toen ze haar mond opende en zachtjes, vragend haar naam prevelde. Wat bezorgd keek Louise op, om haar kleine handjes voorzichtig vast te pakken. Duidelijk makend dat ze er was en dat Nuala niet meer verward hoefde te zijn over haar verandering, wat ze nog steeds een klein beetje leek. Het meisje haalde adem en begon met vertellen. 'Ze doen niet echt meer zeer,' kon Louise met moeite onderscheiden van het geluid van de wind die door de tuinen waaiden. Even raakte ze afgeleid in de zoektocht naar haar woorden en dwaalden haar ogen een moment met haar gedachten mee af. Louise wachtte geduldig tot Nuala's bruine kijkers die van Louise weer hadden gevonden. 'Ik voel het helemaal niet als ik veranderd ben. Enkel af en toe als ik lang in deze vorm rondloop.' Louise glimlachte naar haar, hoewel ze niet dacht dat het meisje het zag -haar ogen waren alweer bezig de omgeving in de gaten te houden. Het was duidelijk dat ze zich nog niet helemaal op haar gemak voelde, en Louise begon te twijfelen of ze dat wel ooit echt kon zijn, als ze bleef vluchten in haar dierlijke vorm. Het was iets dat ze herkende van haar jongere jaren in de lus, voordat ze de opleiding tot Ymbryne begon en voordat ze over haar angsten heen had kunnen stappen om contact te leggen met haar nieuwe familie. Natuurlijk wist ze niet waar de angsten en het wantrouwen bij het kleine meisje vandaan kwamen en wat ze had meegemaakt, maar ze deed haar best een begripvolle houding aan te nemen. 'Goed om te horen,' antwoordde de Ymbryne. 'In dat geval zal het vast snel helemaal genezen.' Ze keek toe hoe het meisje fronste bij het horen van het gerammel van haar eigen maag. Louise grinnikte zachtjes. 'Nog stééds honger?' grapte ze. Ze zouden natuurlijk naar binnen kunnen gaan, waar ze Nuala iets aan kon bieden dat wel voedend was, in tegenstelling tot de vijgen. Ze besloot eerst de reactie van het meisje te bepalen alvorens haar die optie aan te bieden.

Het was lang geleden dat Nuala zich zo veilig en geborgen had gevoeld. Hoewel ze dit ook wel redelijk had ervaren de dag dat Alex haar voorzichtig had geholpen. Nog steeds was het meisje als een schrikachtig en argwanend dier. Een die helemaal opnieuw moest leren hoe ze iemand moest en kon vertrouwen. Haar kinderlijke onschuld hielp haar waarschijnlijk wel hierbij, immers was en bleef ze nieuwsgierig en zou ze vroeger of later meer in contact komen met de andere bewoners. De lage en rustige warme houding van Louise deed het meisje letterlijk opwarmen naar haar. Hoewel het een lange tijd zou duren voordat Nuala werkelijk oprecht kon zeggen dat ze de roodharige vrouw vertrouwde leken de eerste en belangrijkste stappen te zijn gezet. Nuala kroop dichter tegen Louise aan, misschien wel in een stille vraag naar bescherming waarna ze moeizaam de vraag van de vrouw wou beantwoorden. Eerst werd enkel Louise' naam moeizaam gepreveld waarna Nuala zoekend naar woorden stil viel. Haar handen werden voorzichtig vastgepakt en even gleden haar bruine ogen voorzichtig naar Louise toe. Ze zocht naar een bepaalde emotie in de ogen van de ander. Misschien iets dat haar ervan kon verzekeren dat ze hiermee de juiste keuze maakte. Nuala haalde diep adem waarna ze begon te vertellen. Ze sprak met meer woorden dan ze van plan was geweest. Eigenlijk had ze Louise willen vragen naar de lus. Ze wou meer weten, begrijpen wat deze plek was en hoe het hier allemaal in zijn werk ging. Echter was ze nu in een heel ander misschien meer helend gesprek belandt. Eentje die haar gerust leek te stellen en waarmee ze zich eindelijk open stelde voor Louise. Voor een moment twijfelde het jonge meisje in haar uitleg waardoor haar blik even afdwaalde, de tuin in. Het duurde even tot haar bruine kijkers die van Louise weer vonden, waarna ze haar uitleg met korte onzekere stiltes tussendoor afronde. Hierna wende het meisje haar blik weer af om de omgeving nauwlettend in de gaten te houden. Zoals gewoonlijk stond ze op scherp. Haar spieren lichtjes aangespannen, al was het wel duidelijk dat ze zich voor nu bij haar gezelschap had neergelegd en het niet eens zo onprettig vond. Louise gaf haar een soort extra anker om zich aan vast te grijpen, iets dat Nuala onbewust ook deed. "Goed om te horen," sprak Louise waarna het meisje langzaam knikte. Het was prettig dat ze niet meer zo staken en niet onstoken waren. Immers zou dat haar er misschien van weerhouden zich goed voort te bewegen. Ziekte maakte haar zwakker. "In dat geval zal het vast snel helemaal genezen.' Verklaarde Louise waardoor Nuala enkel knikte. Hoewel de genezing snel ging hoopte ze dat ze binnenkort minder last zou onder vinden van haar enkel. Dat zou alles makkelijker maken. De snelheid die ze normaal had was bij een fractie verminderd door de lichte verwonding iets dat haar een tikkeltje onzeker maakte. Nuala fronste zodra ze haar buik hoorde rommelen. Een zacht gegrinnik deed haar opkijken waarna ze Louise met haar sprekende bruine ogen een tikkeltje schaapachtig aan keek. "Nog stééds honger?" Grapte de vrouw waardoor het meisje met een klein verlegen glimlachje knikte. Ze had immers niet zoveel gegeten die ochtend en het ontbijt was al tijden geleden. Het meisje greep een van de handen van Louise steviger vast waarna ze een tikkeltje onzeker en ongemakkelijk haar mond opende om wat te vragen waarna ze hem weer sloot. Uiteindelijk haalde ze diep adem waarna ze weer sprak met een zachte en twijfelende stem. "Mag ik nog wat eten?" Vroeg ze onschuldig maar ook duidelijk niet geheel gerust op Louise' reactie.

Hoewel Louise het fijn vond om te zien dat het meisje zich in haar menselijke vorm iets veiliger gevoeld leek te hebben in haar aanwezigheid dan daarvoor, voelde ze wel dat ze nog altijd op haar hoede moest zijn. Ieder verkeerd woord of handeling zou het meisje weer kunnen doen opschrikken en het vertrouwen doen verliezen. Desondanks dat er een klein, verlegen glimlachje vanaf kon, merkte ze aan Nuala's houding dat ze zich er niet helemaal gerust bij voelde. Toch rolde er een diepe ademhaling over haar lippen, waarna ze weer weifelend en zacht sprak. 'Mag ik nog wat eten?' Louise besloot haar lachen dit keer in te houden, en een wat andere benadering te kiezen. Wellicht dat het meisje zich wat serieuzer genomen zou voelen. Het was niet haar doel geweest haar weer terug te laten kruipen in haar schulp -in tegendeel. 'Natuurlijk,' sprak Louise met een rustige, duidelijke toon in haar stem. Het veranderen van vorm was ook vast een aanslag op haar lichaam geweest. Louise wist natuurlijk als geen ander hoeveel energie het volledig veranderen van fysieke vorm kostte. Het was niet gek dat ze daar honger van had gekregen. Voorzichtig liet ze een hand van Nuala los, die zich inmiddels steviger aan haar had vastgeklampt. Langzaamaan zette ze haar voeten wat voor zich uit zodat ze op kon staan, terwijl Louise een van de kleine handjes vast bleef houden. Het meisje kon natuurlijk ieder moment loslaten, maar wellicht viel de veilige aura weg wanneer de ymbryne haar op eigen houtje naar de keuken zou laten gaan. 'Ga je mee naar de keuken?' stelde Louise voor, zodat de situatie niet plotseling weer onvoorspelbaar werd. Misschien was het wat overbezorgd, maar als ze zou merken dat ze zich wat meer op haar gemak voelde, zou ze haar wat vrijer laten. Met langzame passen begon ze van de weide terug naar het huis te lopen. 'Wensen?'

ohw men, ze worden steeds korter oops Ö[/color]

Even wist Nuala niet meer waarom ze ook alweer zo bang was geweest voor Louise bij binnenkomst. De dagen van vluchtten en rennen lagen achter haar. Echt bewust was het jonge meisje er nog niet van geworden en het zou wellicht nog enige tijd kostten voordat ze aan het idee gewend was. Dat er iemand voor haar wou zorgen was al best wel veel, zeker gezien het feit dat ze een groot deel van haar bestaan in afwezigheid van anderen had doorgebracht. Als bonte hert was ze niet welkom in de kuddes die eens in de zoveel tijd gevormd werden, meestal rond het paarseizoen. Ook was ze vaak op reis geweest, had ze nooit echt stil gestaan. Toeristen volgden haar maar al te graag op de voet, als ze dat al konden. Immers was ze snel en liet ze meestal niet duidelijke sporen na. Ze gebruikte het liefste dan ook voornamelijk wegen die vaak gebruikt werden door andere wilde dieren waardoor mensen afgeleid raakte van haar spoor. Toch kwam ze relatief dichtbij de beschaving en hadden jagers vaak genoeg op haar hielen gezeten. Ze had bij binnenkomst het verband gelegd tussen jagers en mensen. Al hoewel Louise klaarblijkelijk geen jager was en een zachtaardige vrouw bleek te zijn, dit zorgde er voor dat ze voor het eerst in lange tijd haar wensen in woorden uitsprak. Of in dit geval haar wens, haar behoefte aan eten. Moeizaam en naar een diepe zucht had het meisje weifelend de woorden uitgesproken. Ergens gek genoeg nog bang dat ze weg gestuurd zou worden. Dat ze haar op haar zelf achter zou laten en ze weer voor haarzelf diende te zorgen. Hoewel Nuala ergens niet afhankelijk wou worden van anderen, ging dit toch bijna automatisch. Nu het duidelijk was dat de warme vrouw haar geen kwaad zou doen en ook niet super lastige vragen stelde voelde ze zich relatief op haar gemak. "Natuurlijk," sprak de vrouw rustig, op een duidelijk hoorbare toon. Het meisje ontspande iets en liet zachtjes een zucht ontsnappen. Ze had niet door gehad dat ze in afwachting op het antwoord haar adem had in gehouden. Een van de handen werd los gelaten en Nuala greep verstevigde zich op de andere. Ze gaf Louise nauwelijks de ruimte om op te staan, al leek dat niet zo'n probleem te vormen. "Ga je mee naar de keuken?" Stelde de vrouw voor waarna Nuala even nadenkend haar bruine blik op de grond wierp, hierna keek ze op en knikte ze stilletjes. Met langzame passen liep Nuala met Louise mee. "Wensen?" Haar hand ontspande iets, al verliet ze nog steeds de veiligheid niet die Louise nu vormde. Ze schudde haar hoofd omdat ze niet echt gewend was veel te eten in mensenvorm en niet wist wat er te eten was. Zachtjes trok Nuala aan haar hand om daarna richting een boom te lopen en te wijzen naar een vogelnestje. Haar bruine ogen glinsterden vrolijk waarna ze zachtjes fluisterde. "In het bos zijn vogels onmisbaar. Ze weten precies wat er overal gebeurd en waarschuwen de andere dieren." Haar stem klonk warm en rustig. Hierna keek ze Louise stil aan waarna ze weer voorzichtig afstand nam van het verlaten nest. Het meisje liet langzaam de hand van Louise los om daarna een onzekere stap richting de voordeur te zetten. "Hoe komt het eigenlijk dat de tijd stil staat? De vogels fluitten altijd op hetzelfde moment en geven een nieuwe ochtend aan." Sprak ze zachtjes waarna ze een tikkeltje nieuwsgierig naar de vrouw keek. "Ze geven een nieuwe dag aan terwijl alles hetzelfde blijft." Sprak ze een tikkeltje verward misschien verder. Hierna zocht ze toch weer de veiligheid van Louise op waarna ze haar hand weer vast greep. Dit keer niet zo gespannen. Ze leunde iets tegen de vrouw aan waarna ze haar met haar onschuldige bruine ogen afwachtend in zich op nam.

Hoewel het meisje zich iets meer op haar gemak leek te voelen en Louise merkte dat ze steeds meer durfde in haar aanwezigheid, merkte ze tevens op dat ze zich nog altijd bezwaard voelde. Alsof er van haar verwacht werd dat ze haar behoeften en wensen voor zich hield. Alsof ze dacht dat ze zich onzichtbaar moest maken omdat ze anders zo haar veilige plekje in de lus weer kwijt zou kunnen raken. Nuala moest leren dat ze zich nu in een ander leven waande. Een plek waar, zolang als Louise hier de controle had, zwijgen juist de zonde was. Misschien was dat een tikkeltje extreem geformuleerd, maar met zoveel kinderen onder haar hoede, hadden ze allemaal vroeg of laat wel gemerkt dat het noodzaak was je uit te spreken. Al wilde de ymbryne er natuurlijk voor ieder van haar kinderen zo goed mogelijk zijn, ook aandacht bieden aan degenen die daar niet om durfden te schreeuwen. Ze glimlachte toen het meisje haar greep verstevigde. Ze zou het wel leren, dat dit een andere plek was. Een plek waar ze mocht zijn wie ze wilde zijn. En anders, had ze immers iedere dag een nieuwe kans. Het jonge meisje schudde haar hoofd bij de vraag of ze ergens in het specifiek behoefte aan had. Natuurlijk, het was haar voor een moment ontschoten dat ze Nuala slechts een enkele keer eerder in haar menselijke vorm had gezien, en dat was toen ze gewond was geraakt en het veranderen misschien noodzakelijk was geweest om de wonden te verzorgen. Ze nam aan dat het meisje meer tijd in haar hertenlichaam doorbracht. Aan de manier waarop ze wat wankel op haar benen stond, kon ze ook peil trekken dat het meisje gewend was ondersteund te worden door vier poten. Ze wist niet of het daarom kwam dat Nuala haar hand zo stevig had omklemd, of dat het aan het feit lag dat ze nog steeds wat schichtig was. Waarschijnlijk een combinatie. Al opende ze plotseling haar mond in het volgen van Louise' door de tuinen. Eerst werd ze door haar meegevoerd, waarna Louise werd gewezen op een boom. Een vogelnestje. 'In het bos zijn vogels onmisbaar. Ze weten precies wat er overal gebeurd en waarschuwen de andere dieren.' Louise had meer gekeken naar de sprankeling in haar bruine ogen dan naar het nestje zelf. Ze glimlachte bij haar woorden. Net als in een lus, bedacht ze zich. Hoewel sommige dingen zelfs de ymbrynes of en toe leken te ontglippen... Zwijgend liepen de twee verder naar de deur, terwijl Louise het nare gevoel weer van zich af probeerde te schudden. Het verraste haar toen Nuala haar hand losliet en zelf initiatief nam om naar de voordeur te stappen. 'Hoe komt het eigenlijk dat de tijd stil staat? De vogels fluitten altijd op hetzelfde moment en geven een nieuwe ochtend aan. Ze geven een nieuwe dag aan terwijl alles hetzelfde blijft.' Even hield Louise verbaas halt. Dat waren de meeste woorden tot nu toe, en om eerlijk te zijn had ze niet verwacht dat de vragen nog zouden komen. Ze had wel kunnen zien dat Nuala een wijs, leergierig dier en kind was, maar ze bewonderde haar plotselinge durf tot het stellen van die brandende vragen. Het meisje pakte haar hand weer vast en leunde lichtjes tegen haar aan. Toen zette ze een bedenkelijk gezicht op, terwijl ze de deur open zwaaide. Ze ging op de mat staan en liet voorzichtig haar hand los, waarna ze haar laarzen uittrok. 'Dat komt... omdat -doe je ook je schoenen uit?' -ondanks haar zachtaardige toon bleef ze uiteraard mevrouw Bluebonnet, die net iets te veel waarde hechtte aan de gesteldheid van haar houten vloer.- 'Omdat de vogels niet weten dat alles hetzelfde blijft. Voor hen is het een nieuwe dag. De vogels die we vandaag zien, zijn al jaren van ons verwijderd, en wij zijn de enige die merken dat de dagen hetzelfde zijn.' Ze hing haar jas op en draaide zich weer om tot het meisje, om haar hand weer naar haar uit te steken en richting de keuken te lopen. 'Net als de sterren, zou je kunnen zeggen. De sterren die wij aan de hemel zien als het donker wordt, zijn zo ver van ons weg dat ze al niet meer bestaan. Het enige wat we zien, is het licht dat zij eens uitstraalden.' Ze keek Nuala aan. Ze wist niet of het nu makkelijker te begrijpen was voor haar, maar als ze meer vragen zou hebben, zou ze zo goed mogelijk haar best doen het haar uit te leggen. Ze snapte dat deze plek vragen opriep. Toegegeven, was het voor haar af en toe ook te een te complex mysterie om te bevatten.

Nuala had Louise voorzichtig meegenomen naar een vogelnestje nadat ze haar had gevraagd over het eten. Wat ze zou eten was nog maar de vraag, het bekendste waren de vruchten en bladeren die aan planten, struiken en soms bomen groeiden. Ze kon niet zeggen dat ze veel en vaak eten had gehad zoals in de keuken stond. In de jaren dat ze als hert leefde, had ze zich ook aan het dieet van het dier gehouden. Ze hoefde er niet eens over na te denken, niets anders trok haar aan om te proberen. Ook voelde het prettiger, veiliger om in de lus als een hert voor te bewegen. Zo was ze sneller en dus ook veiliger. Daarbij kon ze gewoon op haarzelf zijn zonder dat ze iemand zou beledigen. Nuala schraapte haar moed bij elkaar en nam Louise mee naar het nestje. Enkele vogels waren bezig geweest het te bouwen, waarschijnlijk om daarin hun eieren te leggen en die uitte broedden. Hoewel ze in de lus waarschijnlijk niet zo ver zouden komen. Dezelfde dag startte telkens opnieuw, en telkens opnieuw deden de vogels hetzelfde. Dit verwarde Nuala ook wel een beetje, in het echt; in het bos hadden de vogels elke dag anders gereageerd. Omdat er elke dag andere dingen gebeurden. Louise had naar haar uitleg over de vogels in het bos geluisterd, met een zachte glimlach op haar gezicht waardoor Nuala weer iets ontspande. Zwijgend liepen ze vanaf het nestje weer naar de deur. Immers waren ze van plan geweest wat eten uit de keuken te gaan halen. Nuala was relatief ontspannen waardoor ze de hand van de roodharige vrouw losliet en een enkele onzekere stap richting de deur zette. Hierna vroeg ze een van de brandende vragen die ze toch wel had over deze plek. Ze was verward, vogels hoorden niet elke keer op hetzelfde moment hetzelfde aan te geven, dat was ronduit apart. Het meisje stapte weer dichter naar Louise' veiligheid toe waarna ze tegen haar aan leunde en haar hand weer vast pakte. Alleen het huis in stappen deed ze nog steeds liever niet. De roodharige vrouw leek verbaasd te zijn dat ze zoveel vroeg, immers was ze een stil meisje. Een die niet echt makkelijk communiceerde met haar omgeving. Die liever op zichzelf in de weide stond dan gestoord werd door andere mensen. Ze was al lang niet meer onder de mensen geweest en dus voelde ze zich er ook niet geheel op haar gemak. Gelukkig was het buiten altijd hetzelfde, veilig. Met bekende bomen en planten, met een weide waarin ze zich terug kon trekken en in rond kon rennen. Met onschuldige ogen nam ze de roodharige vrouw in zich op, die even een bedenkelijk gezicht opzette. Het was duidelijk dat ze nadacht over haar vraag. De deur werd open gezwaaid en Louise stapte naar binnen toe de mat op, samen met Nuala. Haar hand werd losgelaten en Louise trok haar laarzen bij de ingang uit. "Dat komt... omdat -doe je ook je schoenen uit?" Vroeg de vrouw op haar zachtaardige vriendelijke toon. Even bleef Nuala verbouwereerd staan voordat ze onhandig haar schoenen uittrok. Natuurlijk had ze wel door gehad dat de meesten hun schoenen uittrokken als ze de gang in stapten, waarschijnlijk om alles schoon te houden. Echter wist ze niet waarom het zo belangrijk was, het was maar aarde, zand. Niets dat niet opgeruimd kon worden. "Omdat de vogels net weten dat alles hetzelfde blijft. Voor hen is het een nieuwe dag. De vogels die we vandaag zien, zijn al jaren van ons verwijderd, en wij zijn de enige die merken dat de dagen hetzelfde zijn." Verklaarde de vrouw terwijl ze haar jas ophing. Louise stak haar hand weer naar Nuala uit die hem meteen vastpakte en haar bruine ogen nadenkend op de grond richtte, terwijl ze de ander volgde richting de keuken. "Net als de sterren, zou je kunnen zeggen. De sterren die wij aan de hemel zien als het donker wordt, zijn zo ver van ons weg dat ze al niet meer bestaan. Het enige wat we zien, is het licht dat zij eens uitstraalden." Sprak de vrouw verder waardoor Nuala langzaam knikte. Hoewel ze weinig over sterren wist klonk het wel logisch. Haar maag rammelde weer waardoor het meisje de vrouw met onschuldige ogen aan keek en zachtjes aan haar hand trok. "Dus wij leven als het ware in een ster," murmelde ze. Nuala keek Louise voorzichtig aan. Immers bestond die dag niet meer voor de anderen, enkel voor hen was het "vandaag". Net als een ster waren ze al lang vervlogen, echter was het voor hun niet het geval, zonder dat ook iemand het opmerkte. In de keuken aangekomen, keek Nuala met grote ogen rond. Ze wist natuurlijk wel dat het een grote keuken was, maar heb bleef indrukwekkend. Dat was ook misschien nog een reden dat ze liever buiten was. Ze beet op haar lip en keek Louise stilletjes aan.

» Louise Catherine Leftwich / Louise Bluebonnet
» Howl of the Lone Wolf [Louise Bluebonnet]
» Born with these wings .
» Training Louise - Alastor & Seji
» ✓ Training Louise - Alex & Tissa