The last chapter

Onderwerp: The last chapter wo maa 22, 2017 10:49 pm

_{One, two, three, I can barely see...

Haar hand controleerde of het water niet te warm was en liet de handdoek van haar lichaam glijden en stapte in het bad. Stemmen. Overal stemmen. De Banshee werd er gek van, waarom moest zij nou deze peculiarity hebben? En niet simpel shapeshifting of iets? Ze schudde met haar hoofd en haalde een hand door haar haar. Ze was het zat en ze zou er nu ook iets aan doen ook. Met een flinke teug lucht in haar longen zakte ze naar beneden, met haar hoofd onder water. Was het slim? Misschien niet. Maar ze liep al 56 jaar rond op deze aardbol en haar echte leeftijd had haar nog niet ingehaald. Alsof de deuren van de dood hun een uitzondering vonden. Ze opende haar ogen en meteen prikte het water in haar ogen. Ze zou spijt krijgen, dat zeker maar die stemmen. Ze zeiden dat ze dit moest doen en ze luisterde. Ze luisterde naar de doden, hoe ironisch. Al haar adem blies ze uit haar longen en de luchtbellen bereikte het wateroppervlak, iets wat zij niet meer zou doen. Althans, dan zou ze het niet merken. Ze onderdrukte elk beetje instinct dat zei dat ze lucht moet gaan halen en bleef onder water, met haar nagels die piepte over de rand van de badkuip en krassen achterliet. En voor de laatste keer verliet een gil haar mond, nog nooit zo luid en duidelijk.

Zwarte vlekken danste voor haar ogen en ze verloor haar bewustzijn. De laatste beetjes zuurstof verdwenen en haar lichaam lag op de bodem.

... four, five, six, I'm impossible to fix}

Onderwerp: Re: The last chapter za maa 25, 2017 1:18 pm

Ergens vond hij het wel fijn dat hij een klein zusjes had dat hij zo nu en dan als excuus kon gebruiken. Niet dat Josie het in welk opzicht dan ook nodig had om echt op gelet te worden, maar voor nu had hij totaal geen zin in de geheime groepsactiviteit die in het bos plaats zou vinden. Hij had zelfs even heerlijk kunnen slapen, wat niet verkeerd was geweest. Een grimas tekende zijn gezicht terwijl hij zijn gejaagde, toch slaperige passen voorzette, op naar het einde van de gang. Josie en hij waren hier nu een tijdje, en hij had echt het idee dat ze op deze manier iets zouden kunnen opbouwen. Wellicht had Josie er over een paar jaar behoefte aan om zich te ontdoen van haar vierjarige meisjeslichaam, dat in niets overeenstemde met haar grandioze wijsheid. Dan zou hij met alle liefde en plezier met haar meegaan, een klein tijdje buiten de lus leven. Dat nam echter niet weg dat hij het gevoel had dat dit hun thuis was, en nog heel lang kon zijn. Als ze fysiek ouder waren geworden, zou hij graag terugkeren naar deze lus. Hij was nu eenmaal een gewoontedier, dat zeker, maar wat ook meespeelde was dat hier nog nooit iets naars was gebeurd. Hoewel beiden Mills ondanks het huiselijke gevoel nog wel eens gekweld werden door nachtmerries. Bij Josie had het naar zijn idee meer te maken met haar bijzonderheid, bij hem was het zijn eeuwige schuldgevoel. Iedere keer datzelfde, vreselijke beeld. Hoe hij vanaf de achterbank moest toekijken hoe zijn ouders door de sneeuwstorm werden overvallen en van de weg afraakte, terwijl hun auto misselijkmakende rondjes draaiden om zijn eigen as. Het moment dat zijn moeder met haar hoofd het glas raakte, was altijd het moment dat hij wakker schoot. Evenals nu.

Toen hij de kraan uitdraaide voelde hij zich al beter. De plens water in zijn gezicht had het nare gevoel stukje bij beetje afgespoeld, en zijn keel was niet meer zo droog als voorheen. Bij het horen van het klotsen van water draaide hij zijn hoofd. De kamer met het ligbad was bezet. Even trok hij zijn wenkbrauwen op. Wie had er om vier uur 's nachts nu zin een bad? Al snel bedacht hij echter dat het echt niet het meest vreemde was dat hij hier al gezien had. Pratende dieren, vliegende mensen... Mensen die 's nachts lagen te badderen. Het kon allemaal. Hij stond al klaar om weg te lopen toen een ijselijk geluid door merg en been trok. Hij verstijfde terwijl zijn blik naar de badkamer schoot. Dat was niet zomaar een gil. Na al zijn onderzoeken over zijn bijzonderheid en die van Josie was hij het tegengekomen; dat was de gil van een banshee. Alles in hem schreeuwde dat hij dit uit de weg moest gaan, maar hij kon het niet. Langzaam begon hij zijn voeten in beweging te zetten. Hij plaatste zijn oor tegen de deur, maar er waren geen verdere geluiden meer hoorbaar. Normaal gesproken zou hij nooit zo iemands privacy overhoop halen, maar hij had gewoon het gevoel dat het niet goed zat. De lus had hem veranderd, waar hij zich eerst het liefst niet wilde mengen in de zaken van anderen, was hij nu oprecht begaan met hoe het ging met iedereen. En de banshee die daarbinnen zat moest Rubi zijn. Rubi met wie hij nooit had gepraat, maar aan wie hij kon zien dat ze soms worstelde met zichzelf. Dus was het de enige optie die hij had. Al snel had hij met behulp van zijn gave de sleutel aan de andere kant van de deur kunnen omdraaien, en voorzichtig maar daarmee niet langzamer dan nodig, zwaaide hij de deur open. Het leek alsof alle adem uit zijn longen werd geperst en al zijn organen naar beneden vielen. 'Rubi...' wist hij uit te brengen. Haar rossige haar had zich als een waaier over het bad verspreid, maar haar lichaam dreef niet in het water. Ze lag op de bodem van het bad. Enkel de adrenaline vertelde hem wat hij moest doen en kon zijn lichaam aansturen over te gaan op actie. Het leek alsof de rest uitgeschakeld was. Met een handgebaar duwde hij het gewicht van het water naar een kant van het bad, zodat er weer zuurstof bij haar zou komen. Ze ademde echter niet in, reageerde niet eens. Met de andere hand haalde hij de kruk naar zich toe, waar hij vervolgens op klom om haar onder haar armen vast te grijpen en haar nu zware lichaam omhoog te tillen. Hijgend trok hij haar uit het water, om haar vervolgens op de grond neer te leggen. God, leefde ze nog? Hij wist het niet. Hij had hier geen verstand van. Hoewel dat echt niet de voornaamste zaak was op dit moment, merkte hij dat hij wat oncomfortabel werd bij haar naakte lichaam. Plus, ze mocht het niet koud krijgen, dacht hij. Een grote badhanddoek zweefde door de badkamer, waarmee hij vervolgens haar lichaam bedekte en haar natte haren op zijn schoot legde. Hij had hulp nodig, alleen wist hij echt niet wat hij zou moeten doen... Met zijn gave liet hij de deur klapperen. Hij visualiseerde enkele deurklinken van slaapkamers van andere bijzonderen, die hij flink liet rammelen. Hij hoopte maar dat iemand er wakker van zou worden en zijn 'Help!' zou horen.

Onderwerp: Re: The last chapter za maa 25, 2017 7:10 pm

_{Hoewel het voor de zusjes Davies bekend was dat hun tante, de zus van hun moeder zich hier ook in de lus bevond, was Sayuri haar nog niet tegen gekomen. Het achtjarige meisje, de oudste van de tweeling had haar nog niet op gezocht. Hoewel ze de naam van haar tante natuurlijk wel wist, haar moeder had iets over haar verteld. Niet dat ze zoveel over haar wist, maar voldoende om te weten wat haar gave was. Het was net zoals bij haar en Sho een heftige gave. Die een zware last op het lichaam voorbracht. Hoewel ze gen bloedverwantschap deelden, want beide zusjes waren geadopteerd, zagen ze hun ouders en diens familie ook echt aan als familie. Zelfs als er informatie bestond over hun bloedverwanten, zou Sayuri er niets over willen weten. Ze had haar zus, en haar ouders. Al waren de laatste wel op een heel andere plek te vinden dan zij nu hun dagen zouden leven. Zolang de lus bestond, zouden zij ook bestaan, misschien zelfs langer. Sayuri wist dat dit bijzonder lang kon zijn, het was geen uitzondering dat mensen eeuwen oud werden en telkens opnieuw dezelfde dag beleefden. De synchroniteit was in het begin wel iets geweest dat haar telkens had verbaasd en nog steeds deed dat het een tikkeltje. Echter had ze het concept voor haar leeftijd al snel begrepen, immers waren beide zusjes zeker niet dom aangelegd. Ze hadden beide een sterke vorm van intelligentie. Hoewel die van Sayuri niet altijd op feiten was gebasseerd, maar op gevoelens. Op kennis die ze had van de emotionele en lichamelijke staat van andere mensen. Die avond was Sayuri druk bezig geweest met het lezen van een niet al te moeilijk boek, hoewel ze aan haar zusje had kunnen vragen het boek te scannen, want dat was Sho's gave, deed ze dat niet; en met goede reden. Sho had meer moeite met het afstemmen van haar gave, waardoor ze overprikkeld kon raken met de informatie die alles bij zich droeg, de feitelijke informatie. Hoewel Sayuri haar wel enigzins bij kon staan en helpen, was ze niet in staat het probleem op te lossen. Ze kon de pijn niet geheel weg halen, enkel de dimknop aanzetten. Zoals men ook een licht kon dimmen, als ze aan schakelaar draaiden. Zoals gewoonlijk kon ze natuurlijk niet al te lang stil zitten, want dan was de kans groter dat ze haar zorgvuldig gecontroleerde controle verloor. Het liefste zat ze alleen of met haar zusje Sho op haar kamer. Immers kon ze daarmee voorkomen dat iemand haar aan zou raken of dat er van haar verwacht werd om bij elke ontmoeting de hand te schudden. De hoeveelheid informatie die ze binnen kreeg was vaak alles behalve prettig en ook wel een tikkeltje heftig. Hoewel ze vaak wel in staat was de informatie rustig in zich op te nemen, waren er ook momenten waarop het haar lichaam binnen stroomde als een vloedgolf en haar overwelmde met nieuwe inzichten en kennis. Vrijwillig zou ze zichzelf niet uittesten, iets dat Sho wel eens deed. Zij probeerde haar grenzen te leren kennen terwijl Sayuri zorgvuldig de grenzen meed.

Hoewel het al een klein halfuurtje naar bedtijd was, lag Sayuri nog steeds wakker. Een onduidelijk gevoel hield haar bezig, en ondanks haar vermoeidheid kon ze dat gevoel niet van zich af zetten. Het was een tikkeltje mistroostig en onheilspellend en Sayuri had al vroeg geleerd dat zulke sterke gevoelens meestal niets goeds betekende. Een tikkeltje ongemakkelijk had ze naar het bed van Sho gekeken, echter sliep haar zusje al als een roos. Voorzichtig stond het achtjarige meisje op en liep ze op haar tenen naar het bed van haar zus toe om heel even haar hand aan te raken. Er was niets mis met haar en dus voelde Sayuri zich enigszins gerust gesteld. Onzeker voelende liep het meisje weer terug naar haar bed en draaide ze zich vermoeid om, ze keek naar de muur en legde haar warmere hand tegen de koude, ietwat bobbelige muur aan. Haar donkerbruine ogen gleden langzaam dicht waarna ze in een onrustige slaap belandde. Gelukkig bleven nachtmerries uit, niet dat ze vaak nachtmerries had. Hoewel het wel duidelijk was dat ze zich hier nog niet geheel thuis voelde, hoewel ze allang blij was dat ze Sho bij zich had. Zoals gewoonlijk had ze Sho's bescherming nodig. Ze was te verlegen en terug getrokken om een duidelijke mening neer te zetten, om voor zichzelf op te komen. Wist vaak niet hoe ze moest reageren op bepaalde situaties, sinds vele mensen het ene zeiden en het andere deden. Dit werkte natuurlijk erg verwarrend richting haar, zeker op haar leeftijd. Al helemaal omdat mensen tegen zichzelf logen over bepaalde dingen. Ze probeerden zich vaak over hun echte gevoelens heen te zetten en te doen alsof alles rozengeur en maneschijn was, echter was dit vaak niet het geval. Sayuri kreeg dit mee en begreep dan vaak ook niet wat maatschappelijk verantwoord was. Hoe dan ook, ze sliep relatief rustig ondanks haar ongemakkelijke gevoel.

Het leek niet zozeer lang te duren toen Sayuri ineens geklapper van deuren hoorde. Geschrokken schoot ze rechtovereind in haar bed en keek ze met grote bruine ogen naar de deur die door iets onzichtbaars bewogen werd. Haar dekens gooide ze van zich af waarna ze haastig richting haar zus liep. Die sliep nog, had blijkbaar de deur niet horen klapperen. Langzaam en angstig liep ze dichter naar de deur toe, maar zag ze niemand staan. Ze voelde even om zich heen maar kon niemand vinden die verstopt was, waarna ze met zachte passen haar kamer verliet. Het waarschuwende gevoel werd sterker, waarna ze haar passen iets vluchtiger voortzette. Uiteindelijk hield het jonge geschrokken en ongemakkelijk voelende meisje stil voor de deur van de badkamers. Langzaam opende ze die en daar lag dan een al wat oudere peculiar. Met grote bruine onschuldige ogen keek Sayuri daarna de jongen ernaast aan. Haar hand lag nog tegen de deur aan, vervolgens liep ze haastig naar hen toe. Haar hand zweefde even twijfelend boven de schouder van Rubi, waarna ze hem langzaam liet zakken en de blote schouder aanraakte. Haar ogen werden vochtig, de pijn die ze voelde in haar longen deed haar naar adem snakken. Verlegen en onzeker als ze van nature was, zei ze nog geen woord. Ze probeerde met man en macht de pijn weg te drukken, echter was het te sterk. Daarnaast voelde ze de herinnering van de aanwezigheid van de doden die haar tante tot het uiterste hadden gedreven. Haar ogen waren wagenwijd open gesperd waarna Sayuri haar gezicht naar de tienerachtige jongen draaide. "It hurts," fluisterde het meisje langzaam waarna ze vermoeid verder sprak. "Water hurts," zei ze haar stem zacht en breekbaar, maar nog wel duidelijk hoorbaar, in de doodse stilte die er verder leek te heersen. Sayuri wist dat het water de longen nog niet permanent beschadigd had waardoor ze onhandig Rubi op haar zij probeerde te duwen. Het water moest weg, als Rubi weer zuurstof binnen kon krijgen, zou haar hart de rest waarschijnlijk doen. Ze kon de vage aanwezigheid van een kloppend hart nog voelen, het was echter enorm zwak. De pijn was op het bleke gezicht van Sayuri af te lezen, hoewel ze duidelijk een poging waagde om de ander te helpen. Ze voelde zich daar verantwoordelijk voor, immers kon zij de pijn verminderen. Immers begreep zij beter dan wie dan ook wat emoties waren. Ze moest Rubi helpen, echter hoe... Ze kende nauwelijks EHBO, wist enkel dat het water eruit moest en het zou er sowieso niet uit gaan als Rubi op haar rug lag.}

Onderwerp: Re: The last chapter zo maa 26, 2017 10:32 pm

Hij had zich over haar gezicht gebogen en zich ontfermd over haar nu donker geworden haar. Het was nu niet meer zo adembenemend als in het water. Het kleefde in dikke strengen aan haar gezicht en schouders. En omdat Ethan niet wist wat hij moest doen, probeerde hij maar haar haren uit haar gezicht te strijken terwijl hij wachtte op gezelschap. Ergens in haar nek zochten zijn vingers naar haar halsslagader. Zijn vingers waren nu nat geworden van haar lichaam en er kleefde losse haren van Rubi aan, die hem rillingen bezorgde. Hij wist niet wat hij moest doen, maar hij wist dat hij haar met geen mogelijkheid dood kon laten gaan. Dat mocht niet. Er kleefde al de veel schuld aan zijn handen. Hij probeerde net zijn hijgende ademstoten onder bedwang te houden toen hij verderlichte voetstappen op de tegelvloer van de gemengde badkamers hoorde. Hij wilde de deur openzwaaien, maar voordat hij het handgebaar kon maken, stond er een fragiel meisje in het zwakke licht van de deuropening. Zwijgend liep het jonge meisje op hen af, ze leek een duidelijk doel voor ogen te hebben. Ethan verplaatste Rubi's hoofd op zijn schoot en staakte zijn bezigheden. Het was misschien vreemd, om zijn volle vertrouwen in de handen van een wat hij schatte acht- à negen-jarige te leggen, maar voor nu was het alles wat hij had. Daarbij had hij inmiddels in de lus wel geleerd dat als er iets misleidend was, het iemands uiterlijke leeftijd wel zou zijn. Hij keek enkel toe hoe ze een hand op Rubi's schouder legde, voorzichtig, delicaat. Even tastte hij in het duister, maar toen besefte hij dat ze waarschijnlijk gebruik maakte van haar bijzonderheid. Vooral toen ze naar adem snakte, leek het haast alsof ook zij een hoop water in haar luchtwegen had gekregen. 'It hurts.' Ethan keek op, zijn ogen haast net zo waterig als die van het meisje. 'Water hurts.' Even keek de jongen haar met stomheid geslagen aan, niet wetende wat dit betekende. Hij had beslist een goed stel hersenen, maar het leek alsof dat hem ten tijden van paniek altijd maar weer in de steek liet. Haar stemmetje had breekbaar geklonken, maar duidelijk hoorbaar, omdat in de rest van de ruimte een snijdende stilte heerste. Zelfs Ethan was in staat geweest zijn gejaagde, oncontroleerbare ademhaling in te houden. Hij liet het nu los, en met de uitademing viel het hem op hoe bleek het meisje zag. Haast net zo bleek als Rubi, al had de banshee een meer blauwige gloed om zich heen die hij maar al te goed herkende. Hij wendde zijn blik van Rubi af, het was te vreselijk om ernaar te kijken. Hij kon zich niet voorstellen dat Josie hier iedere dag maar weer mee te maken kreeg. Mensen met deze gloed om hun huid, geesten van overledenen die haar steeds weer opzochten. En hij kon hier niet eens naar kijken zonder dat er vreselijke herinneringen naar boven kwam. Het bewees maar weer hoe sterk zijn zusje was. Of hoe zwak hij was geworden. 'It's going to be alright Rubes...' was het enige wat hij tussen teugen ademhaling en met betraande ogen kon uitbrengen. Plotseling zag hij de kleine handjes van het meisje over Rubi's lichaam glijden, ergens een aangrijpingspunt proberend te vinden. Het leek wel alsof ze haar om probeerde te rollen. Wat het was dat ze wilde bereiken wist ze niet, maar ze was zijn enige hoop. Om het meisje mee te helpen, zette hij ook een hand onder Rubi's schouderblad en duwde haar zo mee op haar zij, waarna hij haastig verschoof om haar hoofd weer op de juiste plaats te brengen. 'What are you doing? Do you know what to do? How do we get the water out? I... I'm s-sorry, I just don't know what...' Zijn geratel was plotseling scherp aanwezig in de voorheen stille ruimte. Het was niet alsof de sfeer voorheen kalm was geweest, maar nu barstte de bom. Ethan wist gewoonweg niet meer waar hij mee bezig was. De paniek had alles van hem overgenomen. Hij moest iets doen, maar hij kon nu eenmaal niet meer helder nadenken. Hij, iemand, of wie dan ook, moest haar redden. Dat moest. Hij kon niet nog meer schade aanrichten.

Onderwerp: Re: The last chapter ma maa 27, 2017 7:48 am

_{Als er enige andere omstanders waren geweest hadden ze waarschijnlijk vreemd opgekeken bij het tafereel dat zich nu af speelde. Een jong meisje, nauwelijks ouder dan een jaar of acht en een al wat ouder uitziende tiener probeerden met man en macht in de midden van de nacht een ander te helpen. Als ze zich nu niet in een lus bevonden, waar zo'n beetje alles mogelijk was waren ze waarschijnlijk wel opgevallen, zoals fel gekleurde kledingstukken dat deden in de witte was. Sayuri was het stel met redelijke zelfverzekerheid genaderd en hoewel ze ervan op de hoogte was dat de komende sensaties alles behalve prettig zouden zijn, zette het meisje haar acties toch door. Ze raakte de schouder van Rubi delicaat en voorzichtig aan, alsof Rubi van porselein was. Ergens zag ze er wel zo uit, als natte porselein. Alleen was haar lichaam nog warm, nog niet gekoeld zoals het lichaam deed wanneer de ziel of geest het lichaam verliet. Sayuri had naar adem gesnakt en gepoogd om de pijn te verminderen, niet dat haar tante het mee zou krijgen aangezien ze niet bij bewustzijn was, echter kon het nog steeds geen kwaad. Met waterige ogen sprak Sayuri de jongen aan, of was het al een man? In ieder geval leek ook hij bijzonder ge-emotioneerd te zijn, ook zijn ogen waren onnatuurlijk bevochtigd. Sayuri verklaarde nogmaals dat het water zeer deed, haar longen staken en haar hart klopte in haar keel. Wild en een tikkeltje onregelmatig. De ander keek haar met stomheid geslagen aan, waarna Sayuri moeizaam slikte. Veel tijd om bij zijn verwarring stil te staan had ze niet, zoals het hart van Rubi nu aanvoelde was het van essentieel belang dat ze haar hielpen. Ze konden niet nog minuten wachtten om even alles te bespreken. Ze moesten het nu gewoon zien te doen. Later hadden ze nog wel tijd om bij hun beslissingen stil te blijven staan, nu echter niet. Hoewel haar stem zacht en breekbaar had geklonken was het duidelijk hoorbaar in de doodstille ruimte. Het sneed door de ongemakkelijke atmosfeer van de badkamer en klonk ongelovelijk hard in haar oren. Hoewel het natuurlijk in de realiteit alles behalve hard was. De tiener had zijn voormalige gejaagde ademhaling in gehouden voordat hij het in een keer uitblies. Sayuri keek hem met een bleek en uitgeput gezicht aan, met een onschuldige en stille blik in haar ogen richtte ze vervolgens haar volledige aandacht weer op Rubi. Dat de jonge vrouw voor haar, haar tante was, was nog niet in haar op gekomen. Pas toen de jongen de naam uitsprak keek het meisje een tikkeltje geschrokken op. De ietwat blauwige gloed van Rubi's huid was ook Sayuri langzamerhand op gevallen. Nogmaals zocht ze naar de zachte kloppingen van het hart. "It's going to be alright Rubes..." Was het enige dat de jongen met moeite uitbracht. Tussen zijn nog steeds gejaagde ademhaling door. Zijn betraande ogen gaven een heel ander effect weer aan de situatie. De extra emotie deed Sayuri's hart ongemakkelijk samentrekken. Zeker nu ze wist dat dit haar tante was moest ze haar helpen. Sayuri wist niet wat ze tegen haar moeder moest zeggen als diens zus overleed. "Come on.. Auntie." Fluisterde het meisje zacht tegen de bewusteloze vrouw. Haar handen gleden snel naar diens schouders voordat ze haar op haar zij probeerde te duwen. Als ze haar omgerold kreeg en een manier vond om het water uit het lichaam te krijgen, zou het in ieder geval makkelijker gaan dan wanneer Rubi op haar rug lag. Water viel immers ook uit een glas als die omviel op tafel en dus had ze dit met die beredenering ook gedaan. Gelukkig hielp de jongeman haar met het verplaatsen van haar tante waarna hij haar hoofd weer wat verplaatste. "What are you doing? Do you know what to do? How do we get the water out? I.. I'm sorry, I just don't know what..." Ratelde de tiener waarna haar bruine ogen nadenkend naar hem toe schoten. Zijn stem en onrust was sterk aanwezig in de voormalige stille ruimte waardoor Sayuri zich weer stilletjes verplaatste. Hoewel de ruimte wel een soort van gespannen sfeer had gehad, was nu de paniek uit gebarsten. Sayuri moest enorm veel moeite doen om de balans weer terug te brengen in de benarde situatie. Vermoeid en een tikkeltje wankelig stond het meisje op, daarmee de contact met haar tante verbrekende. Hierna liep Sayuri de laatste paar stappen naar de jongen toe waarna ze zijn hand vastpakte en diep in ademde. Haar zachte kalme gevoel, met een tikkeltje ongerustheid werd overschaduwd door zijn paniek. Dit duurde maar enkele seconden want meteen splitste Sayuri beide gevoelens en belevingswerelden op en drukte ze zijn gevoelens verder weg. Die van haar werden op hem geprojecteerd en hoewel de paniek nog wel aanwezig bleef, bleef die nu op de achtergrond en gaf hem zo de ruimte om logisch na te denken. Sayuri liet haar hand weer vallen en ging een tikkeltje duizelig naast hem zitten. Haar handen sloeg ze stevig om haar middel heen waarna ze zuchtte. Uitgeput keek ze de jongen aan met haar bleke gezicht waarna ze fluisterde. "Nothing is permanently damaged yet. She still has a chance..." Haar bruine ogen sprankelden met pijn en lichte hoop. Hoop was alles dat ze nu kon hebben, sinds ze niet nogmaals iemand aan wou en kon raken. Ze was zo moe...}

Onderwerp: Re: The last chapter wo maa 29, 2017 12:16 pm

In het voorbijgaan had hij het haast niet opgemerkt, maar toen hij wat hulpeloos en nog steeds redelijk ongerust over het kleinere meisje ratelend naar haar hulp zocht, schoot hem te binnen wat ze zoeven door de ruimte had gefluisterd. 'Come on... Auntie.' Hij leek ook nog eens van de ene in de andere verbazing te vallen, wat er allemaal eventjes niet bijpaste in zijn hoofd. Hij schudde zijn hoofd en kneep zijn ogen even dicht. De paniek en de verwarring gingen maar niet weg. Het lukte hem gewoonweg niet om het zelf te reguleren. Het was alsof zijn verstand werd onderdrukt door alles dat hij voelde. Hij hoorde een zacht ritselend geluid, alsof het meisje zich verplaatste. Even keek hij op, nog altijd diep fronsend in de hoop dat zijn hoofd niet meer zo op exploderen zou staan. Het kind was opgestaan, en zette nu voorzichtige passen in zijn richting. Ethan wist niet wat er aan de hand was, maar hij liet het allemaal maar gebeuren. Zelf had hij geen flauw idee hoe hij dit moest aanpakken, hij was duidelijk enkel overspoeld door paniek. Het zei al heel wat dat hij ontzettend blij was met de komst en hulp van een achtjarig meisje. Plotseling voelde hij een klein handje tegen de zijne. Het Aziatisch ogende meisje ademde diep in. Het schoot Ethan weer te binnen dat ze hetzelfde bij Rubi gedaan leek te hebben. Wellicht was het inderdaad haar bijzonderheid die het werk deed. Het moest haast wel, want als sneeuw voor de zon voelde hij plotseling zijn paniek wegebben. Alsof het allemaal in een vloeiende beweging van zijn onderbuik naar zijn hand stroomde. Het grootste deel dan in ieder geval. Het was niet alsof hij zich nu rustig voelde, maar hij kon wel zeggen dat hij niet langer als een ongeleid projectiel op de vloer zou zitten, niet wetende wat hij zou moeten doen. Hij had wel eens van een vecht- of vluchtreflex gehoord, maar waar dat bij anderen misschien zo werkte, had Ethan meer last van een verstijfreflex. Het leek het meisje uitgeput te hebben, maar toen ze hem had losgelaten en haar armen om zich heen sloeg, wist ze nog wel zachtjes uit te brengen; 'Nothing is permanently damaged yet. She still has a chance...' Haar enigszins hoopvolle toon drong nu pas echt tot hem door. Dat was alles wat hij nodig had gehad voor een wake up call. Hij keek het meisje aan, knikte naar haar en zei eerst nog wat verward: 'Thank you...' waarna al snel zijn vastberadenheid weer terug op hem neerdaalde en hij haar poogde gerust te stellen. 'Alright, let's save your auntie.' Direct daarna wendde hij zijn blik af en sloot zijn ogen, voor de opperste concentratie. Zo snel als hij kon, schakelde hij de hulp in van zijn gave, waarna allerlei fonkelende computer- en telefoonschermen in zijn hoofd oppopte. Hij hoefde zich nu enkel nog te focussen op zijn zoekopdracht, en het internet zou razendsnel voor hem alle mogelijke bronnen afgaan om zo de beste informatie te filteren. Toen hij genoeg wist, vlogen zijn ogen weer open, en was hij lichtelijk buiten adem van de energie die het van hem gevraagd had. Al moest het niets zijn vergeleken bij het kleine meisje, wier kleine lichaampje haast Ethans en Rubi's volledige gemoedstoestand leek opgeslokt te hebben. Hij wist wat hij moest doen. Hij kon zichzelf voor de kop blijven slaan om hoe langzaam hij gehandeld had, of hij kon daadwerkelijk gaan handelen. Ze hadden geen tijd te verliezen. Behoedzaam, maar daarmee niet minder snel, schoof Ethan achteruit zodat Rubi weer gelijk kwam te liggen met de vloer. Automatisch draaide ze zo ook weer op haar rug, omdat Ethan er nu niet meer was om haar tegen te houden. Ethan, die inmiddels op zijn knieën zat, kwam weer wat dichterbij. Hij duwde haar hoofd wat naar beneden en haar kin wat omhoog, om haar luchtwegen echt vrij te maken. Vervolgens richtte hij zich op het echt werk. Met een lichte achterdruk, plaatste hij een hand op Rubi's borst, spreidde zijn vingers, en haakte de vingers van zijn andere hand daartussen. Het scheen belangrijk te zijn dat hij zijn armen recht zou houden, dus dat was het eerste waar hij zich op richtte. Geconcentreerd duwde hij vervolgens met zijn bovenste hand zijn onderste naar beneden. Hij herhaalde deze bewegingen, keer op keer. Hij kon niet stoppen totdat Rubi enig teken van leven vertoonde, wist hij inmiddels. Dus wendde hij zich een bepaald ritme aan door zachtjes een Noors liedje te neuriën dat zijn moeder voor hem had gezongen. Een liedje dat hij nu voor Josie zong als ze moeite had met inslapen.

'Men ej skiljas från vännen min, utan att fälla tårar.'

Onderwerp: Re: The last chapter do apr 06, 2017 12:04 pm

_{De jongen leek in paniek, waarom kon zij nooit gewoon het aan anderen overlaten om hun emoties onder controle te houden. Verstijfd en met ogen dicht geknepen zat hij in de ruimte, terwijl haar tante voor haar leven vocht. Verstijfd van angst, Sayuri zelf was ook bang, echter kon ze haar emoties niet de bovenhand geven. Ze wist dat het op dit moment op haar aankwam en doordat ze hieraan gewend was; stond ze dus ook op en liep ze naar de jongen toe. Als hij in actie kwam, zou ze kunnen rusten. Ze voelde de gemoedstoestand van haar tante nog door haar lichaam sijpelen en dat putte haar langzaam uit. Sayuri had echter maar één mogelijkheid om de jongen te helpen en dat was zijn emoties onderdrukken. Hem bevrijdden van de angst die hem in zijn greep had. Langzaam was ze op gestaan om daarna voorzichtig te naderen. Haar warme handje had de grotere van hem aangeraakt en met moeite had ze zijn angst en schrik weg weten te duwen. Uitgeput had ze zich terug getrokken en leunde ze zittend op de koude badkamervloer tegen het bad aan. Haar donkerbruine ogen gleden oplettend en vermoeid naar de oudere Peculiar toe. Die eindelijk in beweging kwam, hoewel ze er zeker van was dat hij niet precies begreep wat ze had gedaan; leek dat nu gelukkig geen prioriteit te zijn. Hoewel Sayuri wist dat ze niet alle paniek weg kon laten ebben was het gelukkig voldoende om de jongen te laten nadenken. Zachtjes en overduidelijk uitgeput wist Sayuri nog iets uit te brengen over de lichamelijke staat van haar tante waarna ze trillend haar adem uitblies. Zelf moest ze nu de pijn en andere gevoelens rustig uit haar lichaam laten vloeien, meestal hielp het als ze sliep en wat te drinken had gehad en dus bleef ze doodstil zitten en probeerde ze haar armen en schouders wat te ontspannen. Ze hield haar ademhaling zo rustig mogelijk, zodat ze de ander er niet op attendeerde hoe ze zich voelde waarna ze haar bruine ogen af wende.

"Thank you..." Verklaarde de oudere jongen waarna een licht knikje aan hem werd gegeven. Sayuri bleef verder rustig zitten, haar ogen stonden waakzaam en een tikkeltje bezorgd al was het ook wel duidelijk dat ze nog hoop had. Haar tante had nog werkende organen gehad en zou bij kunnen komen. Zolang hij haar zou helpen. Enkele seconden die eeuwen leken had Sayuri afgewacht totdat hij in actie kwam. "Alright, let's safe your auntie." Verklaarde hij vastberaden. Ietwat gerust gesteld maar nog duidelijk op haar hoede hield het jonge meisje hem nog steeds in de gaten. Hij sloot zijn ogen en leek zijn gave te gebruiken, waarna hij zich weer bewoog. Wat hij precies had gedaan wist Sayuri natuurlijk niet; al was ze allang blij dat hij leek te weten wat hij deed. Hoewel het hem wel vermoeid leek te hebben, was hij nog steeds energieker dan Sayuri. Immers had het meisje na haar gave voor de tweede keer te hebben gebruikt duidelijk niet meer in staat om nog iets uit te voeren. Behoedzaam en toch snel schoof de jongen achteruit waardoor haar tante plat op de grond lag. Stil, zonder enige beweging. Een korte rilling liep over Sayuri's ruggengraat, immers was ze in vele situatie de rust zelve; echter duurde het altijd even voordat de nood doordrong. Vaak raakte ze dan behoorlijk van slag en voelde ze zich verantwoordelijk. Immers kon ze mensen helpen en was het haar fout als het niet hielp. Sayuri stond bekend als enorm gevoelig en dit zou dan vast en zeker ook een nasleep krijgen. Rubi's hoofd werd iets verschoven voordat hij een hand op haar borst plaatste en ritmisch op de borst drukte en losliet. In een soort van pompende beweging. Hij bleef het herhalen waarna hij zachtjes begon te neuriën. Voorzichtig bewoog Sayuri iets terwijl ze haar ogen sloot en rustig naar de melodie luisterde. Haar armen had ze stevig om haar lichaam geslagen waarna ze zachtjes zuchtte. Het was al lang bedtijd geweest en zou snel genoeg weer ochtend worden. Hopelijk zou ook haar tante het ochtendlicht zien. Echt gekend hadden de zusjes Davies haar niet, immers was Rubi al lang in een lus geweest nog voordat ze geboren waren. Het leek ergens alsof het zachte lied haar in slaap suste, echter bleef ze wakker. Immers durfde Sayuri nog niet te slapen en lag de ijskoude vloer ook niet bepaald lekker. De koude trok door haar nachtkleding heen en liet het meisje lichtjes bibberen. Echter maakte ze geen aanstalten wat warmte op te zoeken. Dat was nu niet belangrijk. Belangrijker was haar tante...}

Onderwerp: Re: The last chapter di jun 27, 2017 7:47 pm

POST SHEET

..........

Het was nooit de bedoeling geweest dat ze weer boven water zou komen. Nooit was het de bedoeling dat ze verkocht werd door haar ouders. Haar ogen rolde in haar oogkassen en haar lichaam werd als een lappenpop uit het bad getild. Veel kreeg ze er niet van mee aangezien ze te weinig zuurstof in haar lichaam had om volkomen te functioneren. Het gevoel alsof haar hoofd nog steeds onder water zat werd alleen maar erger naarmate ze uit de badkuip was en op de koude grond lag. Haar gezicht voelde bevroren. Ze kon haar ogen niet openen en niet laten zien dat ze merkte dat ze op de grond lag en het koud , op het hevige trillen van haar lichaam na. Verder vertoonde haar lichaam nauwelijks tekenen van leven. Alsof zij nu de overledenen was, en iemand anders de Banshee.

Niet veel later hoorde ze de twee verschillende stemmen van de mensen om haar heen. Haar keel brandde alsof ze een hele fles alcohol achterover had geduwd. Een zachte handdoek hield haar nog een beetje warm terwijl ze nogmaals haar ogen probeerde te openen. Handen drukte op haar borst en kalme klanken drongen tot haar door. De stemmen van de doden werden luider en al snel werd het haar duidelijk waarom. Effy Rawls was overleden en hoewel Rubi haar nooit echt had gesproken, was dat één van de besluitende druppels die de emmer lieten overlopen. De hollow die haar vermoord had, had zo veel vermoord, zo veel onschuldige levens genomen. Toen hij de lus binnen kwam was het alsof ze herhaaldelijk in haar gezicht werd geslagen.

Haar ogen schoten open en ze rolde op haar buik om al het water uit haar longen te krijgen. Hoestend en rasperig, alsof ze in geen jaren gesproken had, haalde ze adem. Langzaam tilde ze haar hoofd op en keek om haar heen. Ethan Mills en Sayuri Davies. Niet zeker of ze ze dankbaar moest zijn dat ze haar leven hadden gered keek ze hun aan. "T-thank you, both." Mompelde ze zacht. Ze wist dat Sayuri familie was, en een familielid in deze staat zien was waarschijnlijk verschrikkelijk. "I'm so sorry..." Haar stem schoot een paar octaven omhoog en ze draaide haar hoofd weg.

//Laat en flut, sorry! <33

..........

I know you wanna go to heaven,

but your human tonight.

(c) ELRIC

Onderwerp: Re: The last chapter ma jul 03, 2017 11:04 pm

Het werd een routine, zijn handen die Rubi's borst naar beneden duwden en weer zachtjes op lieten komen op de maat van het liedje dat hij haast geruisloos neuriede. Het was alsof zijn handeling automatisch werden bepaald. Niet door zijn verstand. Zijn verstand wist dat dit een verloren zaak was. Zijn beweging leek aangestuurd door zijn hart, waar een irreëel sprankje hoop zich had vastgebeten en weigerde los te laten. Met de kennis die hij zojuist in zijn snelle onderzoek had vergaard, wist hij dat er maximaal zes minuten waren. Vier minuten voor het zuurstoftekort haar hersenen en andere vitale organen zou beschadigen. Zeven minuten en ze zou sterven. Hoe lang het had geduurd voor hij haar had gevonden tot nu, was hem volledig onbekend geweest, maar hij had het gevoel alsof zijn handen al lange tijd druk hadden blijven zetten. Tijd die ze niet meer in konden halen, langzamer weg konden laten tikken of ooit terug konden draaien. Hoe lang gaf hij haar nog? Hoe lang voor hij zou moeten stoppen om te kijken of haar lichaam het zelf weer over kon nemen? Het dilemma hield zijn brein bezig, stopte voor eventjes de constante stroom van informatie uit de digitale apparaten om hem heen. Zelfs de aanwezigheid van het vermoeide, kleine meisje verdween eventjes. En zo lang hij twijfelde, ging hij maar door met zijn constante bewegingen. En dat bleef hij doen voor een opnieuw onbepaalde tijd. Tot hij iets opmerkte. Een beweging van haar pupillen achter haar oogleden. Abrupt trok hij zijn handen van haar af, als een reflex, want hij wist niet wat hij nu moest doen. Het leek alsof zijn hoofd stil was. Voor het eerst in maanden. De laatste keer dat hij deze mist had ervaren die de drukte in zijn hoofd had vervaagd, was de avond van het ongeluk van zijn ouders geweest. Hij plaatste zijn handen onder zich tegen de koude en vochtige tegelvloer en hijgde na van wat hij zojuist gedaan had. Het duurde te lang. Ethan keerde zijn blik naar het meisje. Zijn blik was waarschijnlijk niet zo leeg als hij zich voelde. 'I'm so, so sorry. That's all I can do...' Ongelovig draaide hij zijn hoofd terug en liet zijn blik op de grond rusten. Hij kon niet geloven dat het niet gewerkt had. Hij kon niet geloven dat hij te laat was. Hij kon niet geloven dat het allemaal zijn schuld was. Hij voelde alles opbouwen en iets in zich knappen. Het werd met een klap weer druk in zijn hoofd en hij moest zijn kaken hard op elkaar klemmen om de neiging te weerstaan iets wat van glas of porselein was in deze badkamer op de tegels te gooien en het uit elkaar te zien spatten. Hij wilde opstaan, regelrecht naar zijn kamer lopen zodat niemand hem hiermee in associatie kon brengen. Zodat hij het kon vergeten, wellicht. Tot het harde gehoest hem uit zijn eigen roes trok en terug de realiteit in slingerde. Direct gooide hij zich op zijn knieën en schoof richting Rubi, die inmiddels op haar buik lag en met moeite naar adem hapte. Ethan deed met haar mee, hoewel hij zocht naar opluchting en niet naar watervrije longen. 'T-thank you, both,' klonk het zacht. God, ze sprak weer. Ze ádemde weer. Een opgeluchte zucht verliet Ethans lippen terwijl hij weer zachtjes zijn hand op haar doorweekte kleding legde. 'I'm so sorry...' Hij keek naar het meisje dat hem had geholpen dit klaar te spelen. 'What, for making it?' vroeg hij ongelovig, met een lichte grijns. 'Well, we're not sorry.' Een klein, opgelucht lachje vergezelde zijn opgeluchte woorden. Voorzichtig liet hij zijn handen onder haar schouders glijden, proberende haar ribben die beurs moesten zijn niet aan te raken. 'Come on,' sprak hij zachtjes. 'Let's get you warm. Both of you.'

Soo ik dacht erover dat dit de eindpost was maar if anyone wants another say, gooi hem er gewoon bij! C;