Their fear is killing me

Onderwerp: Their fear is killing me wo maa 29, 2017 6:29 pm

Wat gebeurde er met haar. Haar gedachten leken overal in het rond te liggen. Ze leek haar eigen gedachten en emotie's niet meer onder controle te hebben. Ze voelde de verandering in haar zelf. Het hoorde niet. hetgeen dat ze Connor had aangedaan... Ze kon nog steeds niet geloven dat dat gebeurd was. Het leek alsof iemand anders dat had gedaan. Voelde niet als haar... En toch ook weer wel. het maakte Azure bang. Hetgeen dat ze had gedaan was onmogelijk. Haar gave was simpel en onschuldig, en ook volledig onder controle. Hoe dat haar arm was veranderd. Dat was het onbekende. Hoe had het zich al die tijd verborgen weten te houden in haar lichaam? Waarom kwam het er nu opeens uit?

Alles sloeg door elkaar. Haar hoofd voelde aan alsof het ieder moment zou kunnen ontploffen. Haar oren piepten waardoor ook die leken ieder moment te kunnen springen. Haar ogen kneep ze angstig dicht. Het is niet door de pijn dat ze bang was. Nee het was het gene dat in haar kamer bevond. Niet een maar meerdere dingen. De wezens en dingen dat in haar kamer rondzweefden hadden geen correcte houding. Men zou het kunnen vergelijken met het feit dat het nog in de maak was. Alsof je een gezicht ziet getekend maar nog niet af was. De wezens leken dichter te willen. Uit angst van zichzelf en de dingen rond haar rende ze schreeuwend haar kamer uit naar de badkamers.

Azure kon er zelf niet eens bij stil staan of er niemand was in de badkamer. Ze positioneert zich in een hoek met knieën opgetrokken in een douche cabine en stak de koude douche aan. Haar hoofd stak ze tussen haar knieën terwijl ze haar ogen ook nu strak dicht hield. "Please let it stop" sprak ze zachtjes tegen zichzelf. Het was zo lawaaierig rond haar. Het water dat over haar heen gleed dempte de geluiden wel lichtjes maar niet volledig. Het was geen gedachten lezen, ze hoorde namelijk niet wat de mensen in het gebouw dachten. Toch leek het daar haast op. Alsof ieder mens in het gebouw haar hun angsten leek toe te fluisteren. Azure stelde toch voor dat het angsten was, hun stemmen klonken namelijk trillerig, afschuw of vol angst. Onder haar knieën zag ze de vele onafgewerkte wezens in de badkamer ronddwalen. Zoekend naar haar. Het is niet dat ze zich verstopte, toch leek het alsof de wezens haar niet zagen zitten.

Miss Bluebonnet

Onderwerp: Re: Their fear is killing me wo maa 29, 2017 7:37 pm

Het was nogal tegenstrijdig; de badkamers uitmesten bewapend met afvalzakken en azijn, terwijl ze het gevoel had dat er iets stond te gebeuren dat zachtsgezegd vreselijk was. Toch wist Louise dat zorgen over later alleen maar resulteerde in twee keer lijden, en als ze de dagelijkse routine aan de kant zou schuiven en verwerpen, de lus al helemaal binnen de kortste keren stil zou vallen. Triest feit, maar er was dus geen enkele aanleiding om het boenen en schrobben op de lange baan te schuiven. Met een zucht blies Louise een aan haar voorhoofd klevende lok van haar voorhoofd terwijl ze de emmer optilde en in een van de douchecabines plaatste. Ze gooide de schuurspons van een afstandje weer in het mengseltje dat ze van mevrouw Swift had leren maken en kneep deze vervolgens uit om de tegels eens een flinke beurt te geven. Met een opgetrokken bovenlip viste ze een kluwen haren uit het putje en slaakte een zucht. Kon ze haar kinderen nu werkelijk niets leren?

Toen ze zich om de laatste douche bekommerde, hoorde ze plotseling een schreeuw, die vanaf de gang via de openstaande deur tegen de tegels weerkaatste. Louise liet haar bezigheden vallen, trok haar handschoenen uit en veegde de losgeraakte plukken nogmaals uit haar gezicht alvorens ze de gang van de badkamers instapte. Het lange, bruine krullende haar danste wild om het meisje dat zojuist binnen was gelopen heen. Ze leek totaal geen erg te hebben in haar omgeving. 'Azure?' Ze had het in de eerste instantie niet direct gezien, maar met haar komst was het plotseling donkerder geworden. Alsof het meisje meerdere schaduwen met zich meedroeg, in plaats van een enkele. Plotseling zag Louise dat het geen schaduwen waren, maar eerder schimmen. Hoe langer ze er naar keek, hoe duidelijker ze vormen leken te krijgen. Een schaduw in de vorm van een insectachtige, enkel was het hoofd van het beest nergens te bekennen. Een traditionele clown, zonder gezicht. Enkel de mond was zichtbaar. Als in een trans bekeek Louise de schim die Azure onbedoeld gecreëerd leek te hebben. In minder dan een seconde tijd werd het gezicht van de clown spitser. De schmink vervaagde. Diens flauwe pruik veranderde in... tentakels. Een hollow. Geschrokken hapte de ymbryne naar adem, waarna een schelle, vogelachtige piep haar mond verliet. Ze sloeg haar hand voor haar borst en probeerde op adem te komen. Het was niet echt. God, vond Azure dat grappig, Louise een spiegel voorhouden en haar diepste angsten onthullen? Compleet in haar eigen wereld en met een duidelijk doel voor ogen, liep het meisje regelrecht naar een van de eerder schoongemaakte cabines. Het was duidelijk dat het niet goed met haar ging. Louise sloot de deur van de cabine waarin zij zojuist bezig was geweest achter zich en liep voorzichtig richting de andere douche, waar het geluid van kletterend water achter klonk. De deur was niet op slot gedraaid, wat Louise haast de plicht gaf te peilen wat er met haar aan de hand was. Normaal gesproken had ze niet getwijfeld een van haar kinderen gerust te stellen, maar nadat het meisje haar angst zo had aangewakkerd, merkte ze toch dat ze er enige tegenzin in ervoer. Met een behoedzame beweging zette ze haar hand onder de klink en zwaaide langzaam de deur open. Met een bezorgde frons keek ze eventjes toe hoe Azure onder de douche zat, opgekruld in een foetushouding, niet eens de moeite hebben genomen zich van haar kleding te ontdoen. De schimmen waren er nog, maar Louise probeerde er vooral geen aandacht aan te besteden. 'Please let it stop,' prevelde ze, haar hoofd tussen haar knieën waardoor het haast onverstaanbaar werd. Het gaf haar het idee dat de schaduwen ook Azure kwelde, hoewel ze daar natuurlijk niet zeker van kon zijn. Vrijwel direct stapte Louise vastberaden naar binnen, met een concrete en strakke beweging de douche uitdraaiend. Vervolgens knielde ze in de porseleinen douchebak naast haar neer om voorzichtig haar doorweekte mouw aan te raken. 'Azure? Are you okay?' vroeg ze zachtjes, zodat ze haar niet aan het schrikken zou maken. Het was een stomme vraag, dat wist ze zelf ook, maar het bood de perfecte balans tussen direct en zorgzaam. Ze kon tenslotte niet meteen met de deur in huis vallen, maar wilde er wel voor zorgen dat Azure haar verhaal zou doen. En vooral hoopte ze, terwijl de rillingen over haar rug liepen, dat het meisje haar niet weer zou confronteren met een zo'n akelige projectie van een hollow.

Onderwerp: Re: Their fear is killing me do apr 06, 2017 12:08 pm

Azure wou dat alles stopte. De hoofdpijn, de angsten, het gefluister. Alles zorgde ervoor dat ze gek werd. De jonge dame had zichzelf niet onder controle. Daarbij was de angst van het onbekende zo sterk dat het alleen maar erger werd voor haar. Haar kamer die eerst zo veilig had aangevoeld werd een plek dat ze zo snel mogelijk wou verlaten en ontwijken. Ze voelde zich daar verstikt. Alsof ze daar niet meer leek makkelijk te kunnen ademhalen. De mismaakte wezens zaten daar dan ook nog eens dichter bij haar. Dit kon ze niet meer aan. Azure werd nu al gek met wat er gebeurde, die wezens maakten het er nu niet echt beter op. Zonder nog te willen twijfelen sprong ze recht en rende de kamer uit. Meteen ging ze de badkamers binnen. Naar buiten moest ze niet gaan. Daar zaten er nog andere kinderen en Azure wou liever niemand anders in haar miserie brengen.Het is al erg genoeg dat zij het veroorzaakte.

De jonge dame was het zeker dat zij de oorzaak van dit alles was. Met de douche dat aanstond en zij besproeid werd met de koude stralen ervan zorgde ervoor dat ze wat helderder kon denken. Juist genoeg om te weten dat zij dit leek te doen op een of andere manier. Maar hoe? Haar hoofd had ze tussen haar armen en knieën verstopt. Fluisterend tegen haarzelf dat het moet stoppen. Haar hoofd bleef haar maar het gevoel geven dat het ieder moment zou kunnen ontploffen, ze had dan ook geen idee hoe lang ze dit nog zou kunnen volhouden. komt hier wel een einde aan.....?! Bij het voelen van een aanraking op haar Mouw krimpt ze angstig kort ineen. Was het een van die monsters?!

'Azure? Are you okay?' Haar verstijfde houding bleef ze volhouden terwijl ze via haar ooghoeken probeerde te kijken. Die wezens praatten niet... of wel? Nee dan had ze het allang geweten. Heel voorzichtig, angstig dat het fake was keek Azure op. Daar zag ze miss bluebonnet naast haar zitten. De vrouw zelf leek ook niet op haar gemak. Iets dat Azure een schuldgevoel gaf. Had de vrouw iets angstig gezien dankzij haar? Ja... aan haar blik alleen al te zien was het duidelijk dat dit allemaal haar schuld was. Met betraande ogen keek ze de vrouw aan. " Please miss... L-let it stop..." met een blik terug op de schaduwen gericht verstopte ze al snel genoeg haar hoofd weer tussen haar benen en armen. Het ging juist niet zo ver als dat ze zich heen en weer zou gaan wiegen als een gek. " It d-doesn't seem to stop. To go away" haar stem brak af bij de laatste drie woorden. "It hurts"

Onderwerp: Re: Their fear is killing me za apr 08, 2017 11:51 am

Hoewel Louise zich niet bepaald stilletjes naar de douchecabine had begeven, was het duidelijk dat Azure haar niet had horen aankomen. In ieder geval drong haar aanwezigheid pas bij het angstig weggekropen meisje door toen Louise haar voorzichtig aanraakte. De aanraking resulteerde enkel in het verder inkrimpen van het meisje. Haar ogen schoten schichtig heen en weer, waarschijnlijk op zoek naar een schaduw waarvan ze dacht dat die gesproken moest hebben. Toen hief ze langzaam haar hoofd. In haar wat waterige, groende ogen was duidelijk de angst af te lezen, maar er was nog iets... Iets onderliggends. Een schuldgevoel? 'Please miss... L-let it stop...' prevelde ze. Kort wierp ze haar blik weer op de schimmen, waarmee Louise hetzelfde deed. Geen hollows meer. Op haar voetzolen schoof Louise iets dichterbij. Nu Azure wist dat ze er was dacht ze niet dat ze nog voorzichtig hoefde te zijn. Het was duidelijk dat Azure het over de schaduwen had. De schaduwen die ze zelf niet leek te kunnen doen stoppen. 'It d-doesn't seem to stop. To go away.' Toen haar stem brak, brak Louise' hart een beetje. 'It hurts,' benadrukte het meisje nog. Als ze eerlijk was, beangstigden de schaduwen Louise ook. Dit was enkel niet het moment om daar lef over te doen. Azure had haar nodig. Al wist ze bij god niet wat ze moest doen. Met een lichte zucht liet ze zich tegen de tegelmuur van de kleine badkamer vallen. Ze was nu toch al nat, het maakte niet meer uit. Ook haar andere hand legde ze nu op Azure's arm, in de hoop haar een beetje tot bedaren te brengen. 'I know,' sprak ze sussend, hoewel ze natuurlijk niet geheel bekend kon zijn met haar pijn. Ze wist niet wat er met haar aan de hand was, dus hoe moest ze in hemelsnaam weten haar te helpen? Ze haatte het, het gevoel van machteloosheid. Vooral als het ging om een van haar kinderen. Het was een gevoel waarmee ze de laatste tijd redelijk bekend was geworden, dus ze wist wel hoe ze het weer snel de kop in kon drukken. Het was tijd voor concrete plannen. Alles wat ze maar kon bedenken. Had het iets met haar bijzonderheid te maken? 'Hey,' begon ze zachtjes, 'do these... shadows have anything to do with your peculiarty,' Ze sprak zachtjes, zorgzaam. Ook Louise trok haar knieën op om in een soort zelfde houding te gaan zitten als Azure. Alleen hield zij nog altijd haar hoofd geheven, en hield ze het meisje tegenover haar vast. Haar bijzonderheid... was ze geen shapeshifter geweest? Dat zou vreemd zijn. Het zou de schimmen niet kunnen verklaren. Ze moest bekennen dat ze iets als dit nooit eerder had gezien. Niet in haar eigen jeugd in de lus van mevrouw Swift, niet tijdens haar reizen en ook niet in haar lus. Ze had Azure nog nooit in deze staat gezien. Het enige wat ze wist is dat ze meer informatie nodig had, wilde ze het meisje helpen hieruit te komen.

» Killing the truth