Peculiar Talk

Al sinds enige maanden misschien al bijna een jaar heb ik geen contact meer met mijn vader sinds hij voor de tweede keer in mijn leven... Zich niet zo gedroeg zoals een liefhebbende vader zou doen.
In zijn ogen ben ik niets meer dan een waardeloze autist die overal hulp bij nodig heeft en de zwaarste vorm van begeleiding moet hebben. Die ik dan niet eens zelf mag kiezen, dat ik ondertussen al zes jaar met psychologen bezig ben is blijkbaar niet belangrijk. Het is nooit voldoende, genoeg.
Nu een van die psychologen besloot dat ik omdat ik mij ontevreden voelde over de thuissituatie beter uit huis kon gaan en dan op Beschermd Wonen kon gaan wonen. Welk kind wordt er gelukkig van als de ouders al zes jaar gescheiden zijn en elkaars duivel lijken te zijn?! Like... Seriously!
Nu dat heb ik redelijk achter mij gelaten en omdat de psycholoog zei dat het mijn enigste optie was stemde ik maar in. Ze zei nog wel dat ik er over na moest denken..
Nu moest ik er ook met mijn ouders over praten als ik er eenmaal uit was. Ik wou het er nog niet met mijn ouders over hebben en eerst zelf nadenken hierover.
Echter zo ver kwam het niet... De psycholoog nam het ondanks het feit dat ik het zelf moest doen in handen en sprak er zonder dat ik er van af wist met mijn vader over. Binnen twee weken had ik sociaal werk op de stoep staan. Toen ik mijn twijfels bij mijn vader uitte werd hij woest. Hij begon met dreigementen en probeerde mij zo te dwingen het toch te doen. Negen maanden lang heb ik gevochten om uit de instelling te blijven en na die tijd ben ik bij mijn moeder gaan wonen..

Daar kwam ik er achter dat de reden voor mijn problemen met mijn moeder de acties van mijn vader waren. Hij had haar ook bedreigd... En daardoor heeft ze toen naar enkele jaren een nogal negatieve reacties naar ons had over onze vader. Dat was dan ook de reden dat ik bij hem woonde in die tijd.

Nu heeft mijn zus dit allemaal niet door en probeerde ik haar dit hele jaar buiten de ruzie's met mij en mijn vader te houden. Het mocht niet baten want pap betrok haar er telkens bij en daarna was ze steeds van mening dat ze alles van mij moest weten. Ik had dus niet eens het recht iets te doen zonder ter verantwoording gevraagd te worden. Dan moest ik mijn keuzes verdedigen!! En ik mocht geen kwaad woord over mijn vader uitten. Dat heeft mij toen in een relatief depressieve bui gezet.. Want heb alles in mijn macht gedaan om deze uitkomst te voorkomen en ik wordt telkens afgestraft.

Nu hebben mijn zus en ik besloten ook voorlopig geen contact meer te hebben sinds we beiden zo verschillend naar de situatie kijken en het een enorme druk op onze relatie legt.

Daarbij wordt ik veroordeeld omdat ik na dit alles en het feit dat ik niet mocht beslissen over mijn toekomst en iedereen wel: stiefvader, vader en tweelingszus. Dat ik ook pissig ben op het feit dat hun alles lijken te mogen en ik overal op wordt veroordeeld. Terwijl ik alleen maar voor mijzelf opkom!

Enkele dingen die er gezegd zijn door mijn vader:
- Je belandt sowieso in de goot als je niet hard aan het werk gaat en Beschermd Wonen traject in gaat. Denk maar niet dat er iemand voor je zal zijn als je faalt!! (ondanks het feit dat ik dagelijks groeisprongetjes maak)
- Omdat jij niet doet wat ik zeg en je boos bent over wat ik wil wat je doet, vindt je mij een slechte vader. Aangezien ik toch een slechte vader ben kan ik mij net zo goed boven het trappengat hangen. (vraag me niet hoe ik daar op reageer)
- Je belandt sowieso onder de A28 als je niet op Beschermd Wonen zit. Je kunt niks.
- Als jij zo graag in de goot wilt belanden, succes!
- Doe je niet wat ik zeg dan hoef ik je nooit meer te zien, ben je nooit meer welkom
- Doe je wel wat ik zeg dan ben je af en toe maximaal twee dagen welkom, voor de rest ben je teveel werk en hoeven we je niet. Je verstoord het gezinstructuur..
- Als je naar je moeder gaat hoef ik je nooit meer te zien!

Mijn zus was vooral over het feit dat ik mij anders ontwikkel heel erg aan het zeuren. Ik zorgde ervoor dat ze minder aandacht kreeg etc. Daarbij leken ze niet door te hebben dat ik prima voor mijzelf kon zorgen ondanks dat ik het meerdere malen bewezen heb. Ik ben weekenden alleen geweest, kan beter koken dan mijn zus etc. Al krijg ik wel de schuld van een pan die aangebrand is die mijn zus gebruikte terwijl ze ging douchen! Mijn zus werd enkel aangesproken op het feit dat ze niet mag weglopen onder het eten koken. Maar sinds ik er op had moeten passen terwijl ik niet eens wist wat ze wel en niet had gedaan mocht ik nooit meer koken. Ook wou ik dingen in het huishouden leren en werd dan altijd afgewezen en kreeg dan vervolgens te horen dat ik niks deed en zo'n slecht initatief had. Mijn zus daarintegen werd wel veel dingen geleerd en daardoor vonden ze haar ineens fantastisch. Oh en het feit dat ik praktisch altijd voor de hond zorgde stelde niets voor want dat vond ik "leuk" om te doen en is daarom geen taak...

Nu had mijn zus af en toe ruzie met mijn moeder dat binnen tien minuten altijd opgelost is.. Ze vindt het zo erg dat ze niet meer bij mijn moeder wilt komen. Ondanks dat mam altijd haar excuses aanbiedt etc. Maar ik werd wel gevraagd om weer bij mijn vader te wonen. Zonder dat hij ooit excuses aanbied. Met zijn dreigementen en al!! En dat was niet reden voldoende volgens haar om contact te breken.


Dus ik ben en enorm gekwetst en vindt het super jammer geen contact meer te hebben met de helft van de familie ondanks dat ik er zes jaar meer moeite en tijd heb ingestoken dan wie dan ook van het gezin!


Dus dat is de reden, in het kort waarom ik minder online ben..