The Dawn of a New Day

Onderwerp: The Dawn of a New Day ma mei 22, 2017 7:20 pm

_{De dag begon als gewoonlijk weer zoals elke andere dag. Om iets over half zeven werd de krant gebracht, dezelfde als altijd. Hierna werd er om een uur of zeven ontbeten door de grote groep Peculiars die in het huis woonden, waarna ze hun eigen gang gingen totdat ze om twaalf uur weer samen zouden gaan lunchen. De dag was relatief goed begonnen voor Sayuri en hoewel ze het nog steeds rustig aan diende te doen, leek ze snel op te knappen. Het was al weer enkele dagen geleden dat Louise haar rillend van de koorts in haar kamer had gevonden en hoewel ze wist dat de vrouw haar aan zou spreken als ze te veel zou doen, bracht ze nu toch wat meer tijd door in de huiskamer van het grote gebouw. Naar buiten ging Sayuri niet, zelfs als er geen dreiging was geweest zou ze niet zijn gegaan. De koelte die buiten de gehele dag door hing, aangezien het Noorwegen was, zorgde ervoor dat ze op dit moment liever binnen zat. Nog steeds had ze een lichte verhoging en at ze minder dan voorheen. Toch kwam er ook weer gezonde kleur op haar wangen en leek ze wat meer te ontspannen. De laatste keer dat ze echt ontspannen was geweest, was tijdens de Games Night, een avond vol spellen dat gehouden was net voordat ze ziek was geworden. Gekleed in een los shirt en joggingbroek en met dikke sokken aan haar voeten had ze zich ontspannen opgekruld op de bank. Dat terwijl het achtjarige meisje geduldig de pagina's van een boek doorbladerde. Hoewel ze snel afgeleid raakte en duidelijk op zichzelf was, hield ze de omgeving nog steeds in de gaten. Haar zusje Sho was ergens anders in het huis bezig. Hoewel de twee goed samen konden en bijna identiek aan elkaar waren, deden ze toch graag andere dingen. Daarbij was Sho de sociale en de betweterige van de twee, echter wel op een positieve manier. Immers wist Sho altijd precies te zeggen wat ze dacht en vond ze het niet erg om haar mond open te trekken. Sayuri daarentegen had moeite met het onder woorden brengen van haar gedachten en gevoelens, dat terwijl ze wel iedereen haarfijn aan leek te voelen. Dat was dan ook wel een deel van het probleem, mensen zeiden andere dingen dan dat hun belevingswereld haar vertelde. Het was niet zozeer dat ze moeite had met leugens, maar meer met het passen in de maatschappij. Dat was dan ook de reden geweest dat ze naar Noorwegen waren vertrokken en afscheid hadden genomen van hun ouders. Immers was het niet meer veilig geweest voor de tweeling, ze waren niet geaccepteerd onder de mensen. Aangezien ze anders waren en veel wisten. Waar Sayuri altijd de vinger op de blauwe plek legde en wist hoe iemand zich voelde en waarom, leek Sho altijd alles te weten over feitelijke dingen. Haar feitelijke kennis zou menigeen verbazen. Om nog maar te zwijgen over het feit dat de twee samen kleine wonden konden helen. Alsof dat nooit op zou vallen. Zuchtend sloeg Sayuri nog een bladzijde om waarna ze haar bruine blik op de ingang richtte. De zachte energie van Adriel, die ze enigszins herkende van Game Night en een enkele ontmoeting daarvoor leek in de buurt te zijn. Ze stond dan ook op scherp, voorzichtig legde ze het boek weg terwijl ze nieuwsgierig naar de deuropening keek. Zodra de desbetreffende blonde man binnen kwam lopen, glimlachte Sayuri lichtjes. Hoewel ze nog steeds verlegen was, had ze de man wel gemogen. Hij stond gelijk aan veiligheid voor haar, ondanks dat ze dat nog niet bewust onder woorden kon brengen.}

Onderwerp: Re: The Dawn of a New Day wo mei 24, 2017 12:45 pm

_{Een slapeloze nacht had Adriel doorstaan. Er waren zoveel factoren waar hij zich mee bezig hield, en slapen paste daar absoluut niet tussen. Alhoewel, dat had de man er zelf bij bedacht. Zijn racende gedachtes gunden hem weinig nachtrust, wat ertoe leidde dat hij in de nacht had rondgezworven. Zowel binnen als buiten. Het ene moment had hij in de bibliotheek gezeten, dan zwierf hij weer over de grote grasvelden, of vloog hij door naar het uiterste puntje op het dak. Ondanks dat de nacht stil en eenzaam was, had het Adriel niet gestoord. Hij waardeerde de momenten van rust. Dat hij daarbij geen oog dicht kon doen was slechts een klein detail. Soms moest men genoegen nemen met hoe de dingen liepen.
Maar de zon kroop alweer omhoog en de eerste zielen ontwaakten uit hun slaap. Hij glimlachte bij het zien van de eerste bewegingen achter de ramen. Een paar gordijnen gingen open. En dan ook echt maar een paar. De engel nam het ze niet kwalijk, het was ook vroeg. Naarmate er meer mensen ontwaakten, hoe beter hij het vond zich wederom op de grond te bevinden. In alle rust bewoog Adriel van het dak af, richting vaste land. Vlak voor de deur eindigde hij, waarna hij die opende en naar binnen wandelde.
Vrijwel direct werd zijn blik getrokken naar een meisje dat zich bevond op de bank. Haar handen hielden een boek vast. Hij glimlachte haar toe. Een warme glimlach, die hij zelden liet zien. Sayuri. Het meisje dat onder zijn vleugels stond. Besloten van bovenaf, door de Schepper zelf. De connectie tussen mens en engel was excentriek. Onbeschrijfelijk, maar het was er. Adriel wist niet zeker of mensen dat zelf ook konden voelen. Zoals Sayuri dus. Hadden ze zoiets wel door? Of was enkel hijzelf bewust van het gevoel. Beschermengel zijn was iets moois, en toch droeg het ook een nadeel met zich mee. Door de jaren heen had Adriel velen onder zijn bescherming staan. Jong, oud. Mannen, vrouwen en kinderen. Een aantal hadden van zijn bestaan af geweten, velen waren zich er niet bewust van geweest. Slechts een paar van hen had hij hun leven lang moeten volgen, anderen hadden niet zoveel tijd nodig gehad. Want wanneer gevaar, hun eigen demonen, voor hen geweken waren, verloren zij ook hun engel. En oh, wat een verliezen had Adriel geleden. Stuk voor stuk met een dubbel gevoel. Blij dat ze het beter hadden, verdrietig dat hij hen nooit weer zou zien.
Beseffend dat het elk moment voorbij kon zijn, stapte hij op het meisje af. Glimlachend plofte hij naast haar neer op de bank. ,,Hey, little one," begroette hij haar. ,,Hoe gaat het met je?" Nadat zijn blik was gevallen op de kaft van haar boek, boog hij zich wat naar haar toe en keek wat stiekempjes naar de bladzijden. ,,Waar gaat het over?'}

Onderwerp: Re: The Dawn of a New Day za mei 27, 2017 9:31 pm

_{De blonde man, met zijn zachte, warme en veilige energie stapte naar binnen toe. De woonkamer in waar ook Sayuri rustig op de bank zat. Rond deze tijd van de dag was het altijd rustig en vredig in het huis, de meeste moesten nog wakker worden en van die tijd genoot Sayuri nog, voordat ze zich opsloot in haar eigen kamer. Immers waren de emoties en drukte die om de andere Peculiars heen hingen, moeilijk te genereren. Daarbij kon ze niet voorkomen dat anderen te dicht in haar buurt kwamen, de veiligheid die ze had moeten voelen zodra ze in de lus kwam te wonen, had ze niet. Enkel leek Adriel op de een of andere manier haar toegang te geven tot een soort rust, sereniteit. Zelfs vanaf de afstand waarop hij stond, waar het vandaan kwam wist Sayuri niet, maar desondanks vertrouwde ze op het gevoel. Het was een opluchting, zijn glimlach werd begroet door eenzelfde blik van haar. Beide leken ze vermoeid te zijn, wel om verscheidene redenen. De man stapte rustig op haar af, en in plaats dat ze zich dichter op krulde en terug deinsde van een mogelijke aanraking, legde ze haar boek op haar schoot neer en keek ze geïnteresseerd en berekenend naar de oudere man. Met eenzelfde warme glimlach plofte de blonde Adriel naast haar neer op de bank, ze voelde de veren in de bank iets meedeinen waardoor ze met haar hoofd iets tegen de bankleuning aan leunde. Nog steeds bonkte haar hoofd iets, waardoor ze met een zachte zucht over haar voorhoofd wreef voordat ze de man met een lichte nieuwsgierigheid en openheid aankeek. Normaal leek ze vaak een zachte maar gesloten uitdrukking op haar gezicht te houden. "Hey, little one," begroette de Guardian Angel haar. Hoewel ze niets van zijn taak af wist, loog het warme gevoel dat hij leek uit te stralen er niet om. "Hoe gaat het met je?" Vroeg hij, nog voordat Sayuri had kunnen antwoorden. Ze deed er dan ook langer over om een goed geformuleerd antwoord te geven, ze was verlegen en erg bedachtzaam op haar woorden. Zijn blik was gevallen op de kaft van het boek, waarna hij stiekem de bladzijden bekeek, waarop Sayuri was gebleven. "Waar gaat het over?" Vroeg Adriel. Het Aziatische jonge meisje keek hem met zachte bruine ogen aan voordat ze voorzichtig bijna onzeker bewoog en tegen hem aanleunde. "Adriel," begroette ze hem nu pas, met een twijfelachtige toon in haar stem. De zachte warmte die zich in haar lichaam verspreidde nu ze hem aanraakte deed haar zuchten en verder ontspannen. De spanning die in haar lichaam had gezeten werd beduidend minder en even voelde ze niet meer de zwaarte op haar schouders drukken. "Adriel, ik ben bang," fluisterde het meisje, haar ogen stonden breekbaar en in haar diepbruine poelen stonden de tranen al. "Tante Rubi, ze.. ze," Het meisje stotterde iets waarna ze haar gezicht verborg in het shirt van de engel. "Ze voelde niet zoals het hoorde. Haar longen voelden zwaar, en er was een hint van een ander duister wezen op haar energie." Murmelde ze, het was vast geen geheim dat Sayuri een behoorlijk sterk perspectief had in het emotionele. "Ethan wou Rubi helpen. Hij was alleen te onrustig om iets te doen. Ik heb hem toen geholpen, alleen zorgde het er voor dat ik later ziek werd." Ging ze verder, ze stortte haar angsten en haar hart letterlijk uit bij een halve vreemde. Maar zo vreemd voelde Adriel niet, hij was haar veilige baken van licht. Misschien zelfs letterlijk. Hoewel Sayuri bekend stond om haar afwezigheid in het sociale, alsof ze altijd zo ver mogelijk weg bleef bij anderen. Hoewel de meeste niet wisten waarom, maar het gewoon om het feit dat ze nog niet altijd in staat was te reguleren wat de emotionele belevingswereld van anderen haar liet voelen. Hoewel ze vaak het contact met andere vermeed, leek de rust en vrede die Adriel ondanks alles toch uitstraalde haar tot bepaalde acties over te halen. Ten eerste sprak ze meer en ten tweede zocht ze zijn veiligheid op. Onhandig kroop Sayuri dan ook uiteindelijk bij hem op schoot terwijl ze het boek naast hem neer legde. "Ik ben moe en de gevoelens en angsten van iedereen doen zeer," murmelde ze waarna ze een gaap verborg achter een van haar slanke, net iets te warme handen. Ze leunde met haar hoofd tegen de borstkas van Adriel aan waarna Sayuri haar ogen op hem richtte. "Ik weet zelfs niet waar het boek over gaat," gaf ze met een waterig glimlachje toe. Ze had niet voldoende concentratie gehad om het echt te lezen. Enkel de familiariteit van het boek in haar handen had haar voldoende gekalmeerd. Het gemis van haar ouders doen minderen en haar hoofd wat rust gegund. Haar lange haren vielen golvend over haar rug heen terwijl ze een wat comfortabelere positie opzocht en daarna haar ogen sloot. "Jij voelt anders, zachter." Mompelde ze, haar stem was niet geheel verstaanbaar, doordat ze zo zacht sprak en haar gezicht gedeeltelijk verborg in zijn kleding, op het moment van spreken, voordat ze onzeker omhoog keek. Hierna was ze stil, terwijl haar intelligente bruine ogen hem duidelijk probeerde te ontraadselen, want dat was hij voor het jonge meisje. Een groot raadsel, en een positief raadsel. Hoewel ze weinig wist over engelen en soortgelijke wezens, wist ze voldoende om hem te plaatsen onder het noemer van het grotere "goed". Hoewel ze bij hem nog steeds zorgen en lichte rusteloosheid constateerde deed het haar geen lichamelijke pijn en vermoeide het haar niet. Het zorgde niet voor een waas voor haar ogen en een moeilijkere gedachtegang. Het was er wel, maar dof. Bovenal was er veiligheid en rust. Tenminste voor Sayuri, ze gaapte zachtjes terwijl haar bruine ogen vol vertrouwen naar hem keken, al leek ze wel om een uitleg te vragen, want ze snapte niet waarom ze zich zo voelde. Ze wist enkel dat haar gevoel altijd klopte en dus moest er iets aan hem zijn dat er voor zorgde dat haar gave anders op hem reageerde, of iets anders bij hem detecteerde.}

» Dawn Everson
» The dream comes crashing Dawn
» But you'll never be alone, I'll be with you from dusk till dawn