Storm, it's storming outside.

De zon stond hoog aan de hemel en slaagde er met gemak in de hoge versierde glas in loodramen te bereiken. De gefilterde lichtstralen vielen op een man, gekleed in donkere, stijve kleren die zijn strenge uitstraling enkel maar benadrukten. De houten bank vooraan in de kerk waarop hij zat was simpel van ontwerp en werd maar door één ander in gebruik genomen. De donkerharige man hield zijn handen in elkaar gevouwen en zat ietwat naar voren gebogen. Zijn hoofd was naar beneden gericht en zijn ogen gesloten. Zijn lippen bewogen snel terwijl hij een oud Latijns gebed murmelde.

De zon verdween zonder enige waarschuwing achter donkere wolken en luttele seconden later was het kletterende geluid van regen op dakpannen te horen. De zonet goed verlichte kerk kreeg nu een donkere, sombere sfeer. Enkelen van de weinige mensen in het gebouw keken op naar de verduisterde ramen. Verbaasd om zo opeens regen te zien, sinds de zon al heel de dag had geschenen. Girolamo merkte het geluid amper op en reageerde ook niet op het plotselinge lichtverschil. Pas toen de deur achteraan in de kerk met een luide bons open- en dichtgeslagen werd, leek hij zich gewaar te worden van zijn omgeving. Zijn ogen bleven gesloten, maar zijn wenkbrauwen schoten omhoog. Het gebeurde niet vaak dat iemand op deze manier het gebouw binnenkwam en zijn gebed even onderbrekend vroeg hij zich af wie van het huis op zo’n manier een kerk binnen zou komen.
Op een sneller tempo dan hij eerder gesproken had, uitte hij nog een paar laatste woorden vooraleer hij om beurt zijn hoofd, borst, linker- en rechterschouder aanraakte en de alom bekende ‘amen’ uit zijn mond te horen was.

Langzaam openden zijn ogen en draaide hij zich op de bank zodat hij de oorzaak van het lawaai kon registreren. Met een stille, maar diepe zucht stond hij op en met grote passen begaf hij zich naar het meisje toe. Ze was allerminst een voorspelbaar persoon, maar hij had zich vooraleer hij haar gezien had met gemak kunnen voorstellen dat zij zo weinig eerbied zou tonen voor het geloof dat in deze plaats centraal stond.
”Ik weet dat je het moeilijk hebt met respect te tonen, maar dit is een kerk” zei hij in een scherpe fluistertoon eenmaal hij voor haar stond, zijn intense blik op haar gericht.

- Eerste post voor Storm, daarna open.

Storm was aan het wandelen in het centrum. Ze had even behoefte om met rust te worden gelaten en aangezien dit niet kon in het huis omdat er wel altijd iets was, besloot ze om naar het centrum te gaan. Hier was er niemand die haar lastig viel. Het meisje was al een tijdje doelloos aan het rondlopen in het centrum toen het begon te regenen. Storm was zo in gedachten verzonken dat ze niet had gezien dat het tijd was voor de hevige regenbui. Haastig keek ze in het rond voor een plaats waar ze kon schuilen. De enige plaats was de kerk. "Geweldig, ik geloof niet eens in God en dan moet ik nog eens in een kerk schuilen vol met die bijgelovige mensen."dacht ze geïrriteerd. Aangezien er geen andere optie was, liep ze snel naar de kerk. Toen het meisje bij de kerk was, sloeg ze snel de deuren open en weer dicht. Binnensmonds vloekte ze, Storm had niet verwacht dat die deuren zoveel lawaai zouden maken. Ze zag dat er iemand op haar afkwam gestapt. "Ook dat nog." Storm zag dat het Girolamo was, toen hij al wat dichter was. "Ik weet dat je het moeilijk hebt met respect te tonen, maar dit is een kerk."zei hij op een scherpe fluistertoon tegen haar. Storm zuchtte. "Ik kan er niet aan doen dat het zo hevig stormt, en trouwens dit was de dichtstbijzijnde schuilplaats. En als ze willen dat die deur niet zo verschrikkelijk veel lawaai maakt, zouden ze hem van lichter materiaal moeten maken."antwoordde ze geïrriteerd tegen de man. Het meisje haatte het als mensen op een berispende toon tegen haar spraken.

Girolamo schudde zijn hoofd als reactie op Storm haar antwoord. "Of jij zou kunnen leren om voorzichtiger met deuren om te gaan." zijn stem klonk niet veroordelend, maar rustig. "Ze kunnen ook gewoon de deur van de eerste keer weg doen."mompelde het meisje half tegen zichzelf. "Stomme regen, als het niet was beginnen regenen dan zou ik nu niet in deze situatie zitten."dacht Storm. Na een tijdje sprak Girolamo weer. ”Waarom was je buiten? De regen is hier wel niet erg onvoorspelbaar”vroeg hij aan haar, terwijl hij zijn donkere ogen op haar gericht hield. Storm keek brutaal naar hem. "Eigenlijk gaat het je niks aan wat ik buiten deed maar ik zocht gewoon even wat rust. En aangezien ik de tijd uit het oog was verloren, had ik niet door dat de storm zou starten. Ik wou niet in de regen wandelen dus ben ik maar in de dichtstbijzijnde plaats gaan schuilen." antwoordde ze op een brutale toon tegen de man. "En ik kan dezelfde vraag aan jou stellen."voegde het meisje er nog aan toe.

Girolamo zijn ene wenkbrauw ging omhoog nadat Storm haar bijdehante commentaar eraan had toegevoegd. "Wel, aangezien je blijkbaar elk vermogen tot nadenken bent kwijtgeraakt zal ik je erop wijzen dat dit een plaats is die ik vaker bezoek,” zei hij, zijn wenkbrauwen terug in hun normale positie. Storm zag dat hij een uitdagende blik had in zijn ogen. Ze keek uitdagend terug naar hem. "Het was eigenlijk een retorische vraag, het is niet zo moeilijk om te raden wat iemand doet in een kerk."antwoordde ze. "Tenzij je hier bent om Satan te aanbidden. Als dat het geval is, wil ik graag meedoen."fluisterde ze tegen hem. Het meisje had een zelfvoldane grijns op haar gezicht. Ze wist hoe gelovig hij was. Ze hoopte dat hij zo erg in shock zou zijn door haar suggestie dat ze stilletjes kon wegglippen.

Girolamo zijn ogen vernauwden toen hij Storms commentaar hoorde. “Als je wilt kan ik wel een plaats in de hel voor je vrijhouden,”antwoordde hij met een diepe stem. Storm haar wenkbrauwen gingen omhoog, deze reactie had ze niet zien aankomen. Bijna begon het meisje te lachen, Girolamo die zo gelovig is en dan geeft hij zo'n antwoord. "Is goed voor mij, je komt me toch wel eens af en toe bezoeken?"vroeg ze. Het meisje had terug haar zelfvoldane grijns op haar gezicht. Als hij het zo ging spelen, zou ze het met veel plezier meespelen. Aangezien Storm toch niet direct van hem af ging geraken, kon ze even goed proberen om hem extreem geïrriteerd te krijgen, dan had het meisje tenminste nog een beetje plezier terwijl ze hier was.

“Tuurlijk, en dan breng ik ook wat oude vrienden mee.”antwoordde hij toen Storm vroeg of hij haar kwam bezoeken in hel. “En ik kan met grote overtuiging zeggen dat je niemand uit die kringen ooit zou willen ontmoeten”vervolgde de man. 'Ben je dat wel zo zeker? Wat weet je over mij, misschien vind ik ze wel aardig."antwoordde het meisje. "Ze zouden sowieso al beter gezelschap zijn dan hem. Maar dat is niet zo moeilijk."dacht ze.

'Ben je dat wel zo zeker? Wat weet je over mij, misschien vind ik ze wel aardig." klonk haar antwoord. Girolamo lachte schamper, ze had echt geen idee waarover ze aan het praten was. ”Dat zou ik maar niet verwachten”, hij keek op toen het constante geluid van de op dakpannen neer kletterende regen ophield. De opgeluchte zucht die Girolamo wou uitblazen hield hij nog even in terwijl hij zijn blik op Storm richtte. “Lijkt erop dat ik je niet langer hoef te vervelen”, zei hij met een lichte grijns om zijn lippen die in zijn ogen weerspiegeld werd.