Freedom is around the corner .

Met een lichte frons had hij de hele vlucht moeizaam gevlogen. Onstabiel, ja, maar hij vloog wel. Ah damn, hij dacht dat hij het wat verleerd zou hebben, maar niks minder waar te zijn. Hij was nog heel en het meisje in zijn armen ook nog. Uiteraard vlogen ze niet zo hoog. Hij had genoeg gehad aan net boven de bomen. De toppen van de verscheidene planten streken langs zijn voeten heen en maakte hem ergens nerveus. Hij had namelijk moeite met een goede hoogte te behouden. Het moest maar een slag zijn en hij was van zijn koers geslaan. Helaas voor hem kon hij zijn benen niet optrekken, aangezien dat zijn balans zou verstoren en ze waarschijnlijk naar voren zou kappen. Zo zouden ze in een boom eindigen en dat zou dan ook het einde van hun avontuur zijn, aangezien Melvin niet wist hoe zeer de schade op zijn vleugels zou zijn. Ze waren uiteraard snel gemaakt, maar de onzekerheid in zijn kop zou hem niet langer toestaan een ander mee te voeren. Die gedachte liet zijn kop tollen waardoor de vleugels wat krachtiger bewogen en hij enkele centimeters hoger klom. Gelukkig kreeg hij al het dorpje in zicht, wat meteen ook het afnemen van de boom aankondigde. Hij moest over het dorpje heen vliegen om daarna scherp af te wenden naar links. Daarna zou het landschap wat omhoog krullen, terwijl het andere deel naar beneden krulde en naar het vlakke zandige strand ging, de route die zij zouden nemen was bekleed met grasvlaktes, struiken en uiteindelijk vaalgrijze stenen.
Kalm vlogen ze verder, over het dorp heen en langs de beschreven route die hij in zijn kop had. De zonsondergang was al goed zichtbaar vanuit hun ooghoek, aangezien ze genoeg hoogte hadden om de zon in de zee te zien zinken. Daarbij strekte het land onder hen prachtige uit tot het uiteinde van de klif, waar de zee absurd begon. Rustig sloeg hij nog enkele keren met zijn vleugels en besloot hij dat al wat hoogte verliezen goed was. Het was een wonder geweest dat de vlucht zo soepel was verlopen... Als je de spanning in zijn lijf uiteraard niet meetelde. Hij was best onzeker en heel erg bang van zijn eigen doen. Trauma's uit een jeugd verdwenen niet zo snel, uiteraard. Hij slikte even, sloeg zijn vleugels meteen open toen hij de grond zag naderen en draaide zijn lichaam wat, waarbij Olivia steviger tegen zich aandrukte. Een nadenkend en nogal moeizaam gezicht verscheen. En plof. Met een ietwat harde knal raakten zijn voeten de hond en onhandig kapte hij wat naar voren en moest hij zichzelf overeind houden door onhandig wat vooruit te lopen. Uiteraard mocht het niet baten en zo snel als hij kon loste hij het meisje in zijn armen en sloeg hij wederom met zijn vleugels zodat ze netjes op de grond zou eindigen... Hij daarin tegen won weer even wat hoogte en deed hetzelfde als voordien, maar nog harder dan hiervoor kwam hij neer en viel hij bijna meteen op zijn bek. Zijn vleugels staken onhandig de lucht in terwijl hij daar zo heel charmant lag. gelukkig dat de ander niet meer in zijn armen was, want hij wist niet hoe graag ze een gast op zich wilde... Uh. Hij duwde zich kreunend op en wreef even langs zijn gezicht heen... Waarna de vleugels in een flits weer verdwenen. Het enigste teken dat nableef waren de twee sierlijke witte tekens op zijn rug die de oorsprong van zijn gevederde ledematen indiceerde... Langzaam keek hij op, om te zien dat ze er waren... Op een wandelafstand as het dan; het einde van dit land, het einde van hun wereld, de plek waar de kliffen gevaarlijk naar beneden afkrulden. Uiteraard moesten ze eerst nog een beetje stappen voor ze er echt waren, maar dat zou niet meer dan een minuut duren dacht ie zo. Daarbij was landen dicht bij de richel niet zo veilig... Stel je voor dat ie de zee in kapte, zou heel handig zijn. Rustig kwam hij overeind,
schrammetjes hadden zijn bovenlichaam her en der wat geschaad door de ruige landing, maar hij gaf er niet veel aandacht aan en keek glimlachend om naar Olivia. "Tada!" alsof er niks was gebeurd~

- &Olivia, als er iets veranderd moet worden same met de vorige post moet je maar pben ^^

Hij was een meester in het op zijn bek gaan, onhandig zijn en ga zo maar door. Eigenlijk was Melvin helemaal geen zo'n coole gast als dat hij zich soms voor deed. Man, ze zou eens moeten weten hoe nerveus hij zich nu voelde. Hoe dan ook had hij voor gehouden het niet door te laten schijnen. Dit was echter wat gedaald door de val waardoor een nogal onhandig woordje had gevolgd als cover up... alsof dat zou werken. Ze was op hem af gekomen en hij lachte even schuin. de lichte pijn op zijn lichaam van de val probeerde hij weg te denken. Hij had ergere vallen gemaakt en hij mocht zichzelf eigenlijk best prijzen opdat hij een passagier veilig had weten te vervoeren. “Je liet me echt schrikken” Klonk er van haar af en hij grinnikte even waarna hij even schuin wegkeek. Oh boy. Hij was weak hiervoor ergens. Maar aan de andere kant was het ook weinig waarde voor hem. Niet dat hij dat zou laten weten, hij was geen asshole... “Ik dacht echt oprecht dat je er misschien niet meer was.” Hij moest even lachen. Dat was wel schattig maar hij had iets meer nodig dan dat om ten onder te gaan. “Maar gelukkig ben je er nog!” Hij knikte even en kantelde zijn hoofd, het was wel schattig ergens. Hoe oud was ze eigenlijk? Hij wist het niet zo zeker maar ze leek heel onschuldig. ook haar bijzonderheid was wel heel erg teer. Hij wist ergens niet zeker of hij haar wel naar hier had moeten brengen. Wat als er nu echt iets gebeurde? Oh well, wat dacht hij nou! Ze waren er heelhuids geraakt en nog geen enkel spoor van dat beest te zien. Die was gewoon hardstikke bang van hem, natuurlijk. Jaja, pas maar op hij kon wel iets van vechtmateriaal maken als hij wilde. “Je hebt het zo goed gedaan! Ik was helemaal niet bang in de lucht en het uitzicht was zo prachtig. Ik snap wel dat je het graag doet, buiten vliegen. En je moet helemaal niet zeggen hoor, dat je het niet goed kan, want je kan het super goed! Het was zo leuk!” Ze leek helemaal te stralen en hij lachte even zachtjes maar knikte toch even naar Olivia. "Thanks ik dacht dat het wat ruiger zou gaan aangezien het al wat langer geleden was maar ik moet zeggen dat dit mijn eerste bijna perfecte landing is," zei hij even met een lichte trots die in zijn stem door flikkerde. "En echt he, in de lucht zijn is geweldig, dan ben je gewoon even weg van alles..." Hij keek even met een lichte grijns naar de enthousiaste dame voor hem en kon het niet laten om ook de spanning in zijn lijf toe te laten. Oh yea, dit was geweldig. Ergens was de onzekerheid een deel van zijn bezorgdheid. Alleen zou hij zich minder zo voelen, aangezien hij van nature nogal een daredevil was en niet nadacht over de gevolgen die zijn acties konden hebben... Tot het moment dat de actie word ondernomen uiteraard. En steeds opnieuw viel hij voor zijn eigen kicks, een lichte verslaving kon je het ook wel noemen als je het aan hem vroeg.
Zijn ogen waren wat van haar af gedwaald waarbij hij met een brede glimlach opkeek naar waar hij was geland. yish, ze waren zo dicht bij de kliffen en het beste van al was dat ze niet het risico hadden meegemaakt van ervan te sukkelen ofzo. Jaja, dit ging al zeker geweldig. Dat beest maakte geen kans tegen hun, zelfs als het kwam opdagen. De overtuiging van kracht en kunnen had hem even in zijn ban. Het was alsof hij zweefde en de wereld aankon. Zeker na die praise. Hij was iemand die zo snel high was van dit soort dingen. Toen hij plots vingers tegen zijn huis voelde keek hij ietwat verrast op... Oh... Hallo? “Als je wilt kan ik je daar zo wel mee helpen…” Hm? Hij lachte even. "Oh laat dat maar ik voel het amper," zei hij even, maar ze was al zowat weg en hij draaide zich meteen om en wandelde achter haar aan, rustiger dan zij. “Kom, ik ben zo nieuwsgierig!” Hij volgde haar rustiger verder de klif op, waarbij hij met wat armbewegingen zijn schouders probeerde los te krijgen, wat deels lukte. Hij haalde even diep adem en keek toe hoe ze aan de rand van de klif stil bleef staan. Ze wist vast wel wat goed voor haar was right? Ze deed echter al snel haar haar in een staart en even versnelde hij zijn pas wat. "Pas wel even op dat je niet valt," zei hij even op een ietwat nuchtere toon dan dat hij eerder had gesproken. "Ik denk namelijk niet dat ik je dan kan vangen," zei hij er ietwat onhandiger en minder serieus achter.

Rustig liet hij zijn blik van haar naar de horizon gaan, waar de zon net de wereld in begon te zakken en kleuren over de lucht uit smeerde. Hij grijnsde even en prees zichzelf even stil in zijn hoofd voor dit formidabel idee. Het was immers iets dat hij normaal voor zichzelf hield en het was nog nooit echt in zijn domme kop opgekomen om anderen mee te sleuren naar deze plek. Vaak zat hij hier maar te mokken om zijn niet zo te dramatische geschiedenis. Dat of hij zat te denken over zijn powers, zijn ziekte of andere dingen die hem op dat moment op zijn gedachten lagen. Hoe dan ook was het zijn thinking spot, kinda? om te piekeren over alles wat anderen niet moesten weten. Hij keek even kalm naar de ander en grinnikte even. "And like that all your problems are like... gone~" zei hij even met een opgeluchte zucht. De wind die zo rustig de verkoelende nacht aankondigde en de hemel die wonderbaarlijke kleuren droegen. Al die factoren konden je zorgen zo wegvoeren. Het werkte zeer therapeutisch. Wat voor probleem was er ook alweer hier buiten? Pff, wat een joke toch ook soms. Mensen overdreven gewoon vaak teveel, dat zag ie nu in.

Hij begon wat bang te worden. Hij wist niet goed wat hij moest doen als dat monster zou verschijnen. Hij kon wel dingen maken met de veders van zijn vleugels, maar het beest ermee verslaan zou voor hem een te grote taak zijn aangezien hij waarschijnlijk zou verstijven en niks doen. Hij was een te grote pussy om dingen te bevechten. Hij was een te grote pussy om hier eigenlijk te zijn... Zou ze het opmerken? Kleine kans want hij was het gewoon zijn onzekerheid en pijn te verbergen. Zijn gave liet niet alleen het gebruik van vleugels toe, maar ook andere dingen. Het maakte hem niet eens sterker, het maakte hem mentaal enkel kapot.. Om de waarheid in alles te kunnen zien was meer een curse dan een gift. Hoe vaak hij dit nog zou zeggen was een vraag die hij zich niet stelde... Nadat hij had gezegd dat ze moest opletten om vervolgens zijn argument te geven had ze glimlachend een antwoord gegeven. “Geen zorgen, ik heb geen zin in kletsnatte kleding, het is een beetje te koud om nu nog te zwemmen” Ze knikte vervolgens wel eens naar hem en hij glimlachte kalm terug naar haar met een toch wel dankbare blik in zijn ogen. Hij was, ondanks de goede vlucht van net, nog steeds niet zeker of hij wel een volgende vlucht goed zou afronden. Hij wist zelfs niet of hij misschien aan zijn limiet zat van deze vleugels. Hij wist dat ze niet helemaal echt waren, maar dat betekende niet dat hij ze niet kon voelen. Er waren genoeg andere kinderen in het huis die met hetzelfde probleem te kampen hadden; ze hadden een gave die iets toeliet die maar half echt was. Misschien als iemand zijn vleugels kapot trok dat hij zijn echte zou krijgen, wie weet.

Hij voelde zich hier echter wel goed en ondanks de spanning die er lag, was hij blij hier te zijn. Blij dat er ook iemand met hem was mee gegaan. Hij gedroeg zich altijd op een bepaald niveau van coolheid, of hoe je dat ook moest noemen. Maar in feite was hij alles behalve dat. HIj was een sukkel en een duts en dat wist hij van zichzelf. Hij had genoeg tijd alleen doorgebracht om te beseffen hoe hij in elkaar zat. Hij kende zichzelf door en door. Dat kreeg je als je van mensen werd afgezonderd door je lichaam. “Kon het altijd maar zo zijn” Klonk er van Olivia af en hij slikte even moeilijk en knikte langzaam... "Yeah.." sprak hij amper hoorbaar. Het was maar dat hij zelf een boel problemen had... Hij zou ze nooit weg kunnen cijferen, hij zou ze meenemen in zijn graf en dat wist hij. Het maakte hem onzeker, het maakte hem bang. Hij wilde hier niet mee zitten voor de rest van zijn leven. Rustig keek de jongen toe hoe de vrouw te werk ging aan de rand. Hij kon het niet laten en ondanks alles begonnen de tekens op zijn rug toch wat te gloeien en te jeuken, wat een indicatie was dat hij ze elk moment kon bovenhalen mocht er iets mislopen... De vleugels dan. Je kon zeggen wat je wilde, maar als het op anderen aankwam was Melvin soms wel klaar om zijn grenzen te verleggen. Dat was als hij sober was... Dat gebeurde niet zo heel veel, maar het was dan ook geen probleem die bij hem lag. Hij wist dat hij niet bij elke slechte emoties naar de drank moest grijpen, maar het vergeten was altijd beter dan het verwerken ervan... Vond hij dan toch. “Ik zou wel eens willen weten wat er helemaal aan de andere kant van de zee is” Hm? Hij keek even op naar de horizon en grinnikte even. Wat zou daar achter liggen ja... Hij zou het kunnen uitzoeken... maar hij was bang dat hij zoals Icarus zou eindigen mocht dat ooit gebeuren. Dat zou voor hem iets te dicht bij de zon zijn, iets te ver buiten zijn grenzen. “Gewoon willen kijken wat daar is. Misschien is het nog wel niet ontdekt. Dan zouden we er allemaal naar toe kunnen gaan en de Hollows hier achter kunnen laten.” Hij knikte even lachend en besloot uiteindelijk naast haar te gaan zitten. Hij zat hier vaak en was dan ook nogal soepel en careless in het manier van te gaan zitten. Het was niet dat hij niet bang was om te vallen, het was eerder dat hij wist dat hij zichzelf kon herstellen mocht dat gebeuren. Hij kon echter niet zwemmen, dus als hij ooit de zee in viel was het rip en gedaan met hem. "Zou de loop dan zo ver gaan?" klonk er even nadenkend van hem af. Hij wist niet goed hoe die dingen in elkaar zaten. Was het als een koepel? Was het als een barriere, wie weet... Misschien als je die kant opvloog kwam je uiteindelijk gewoon terug naar hier, alsof je de hele wereld in vijf seconden had rond gevlogen...
Hij keek even kort naar de ander toen ze achterover ging liggen en knipperde even glimlachend om het meisje zo ontspannend te zien. Het was fijn anderen te zien op deze manier, om te zien dat hij eens iets goeds had gedaan buiten een loser te zijn. HIj wist niet goed of dit wel op zijn pootjes terecht komen... maar daarvoor leefde ze in deze wereld; een wereld vol risico. Hij slikte even. Als het monster nu achter hun stond en ze wurgde zouden ze er nooit iets van merken. Ze waren niet veilig bezig, niemand hield een oogje in het zeil... Maar was dat echt nodig? Hij moest haast zuchten om het feit dat zijn gedachten weer die kant op begonnen te draaien, het begon hem te irriteren. “Zouden ze ons missen als we hier gewoon voor altijd zouden blijven liggen?” Hm? hij keek even om naar haar en keek haar aan. Zouden ze hun missen? "Maybe," zei hij rustig terwijl hij even losjes zijn schouders ophaalde uit teken dat hij het echt niet goed wist. Iets in hem zei dat ze hem niet zouden missen, hij had toch geen vrienden, enkel een kind die hem stalkte. "Mja, ik denk dat mensen jou wel zouden missen," zei hij met een glimlach. "... I-ik verdwijn wel vaker," klonk er even hakkelend ana het begin van zijn zin toen hij besefte waar dat op kon slaan. Shit man, dat was niet de bedoeling geweest. maar hopen dat ze het gewoon... gewoon zou opvatten. Niet zoals hij het had bedoeld of... hoe  een ander het zou kunnen opvatten?? Ah god... Waarom kon je woorden niet even uitwissen zoals woorden op een papier. Gewoon een krabbeltje erdoor en niemand kon zien wat je wilde zeggen...

Toen hij de vraag had gesteld over de loop haalde ze haar schouders op. Het zou een mirakel zijn zou ze dat weten. Bluebonnet zou waarschijnlijk echt de enigste zijn die antwoord wist op dit soort dingen... maar hij had nog nooit met haar gepraat dus hij wist het ook niet echt. “Geen idee, het lijkt me niet, want hoe ga je zo’n groot stuk beheren? Maar goed, het had een leuk idee geweest.” Hij knipperde even en knikte langzaam. Daar had ze een punt. Daarbij wat had de vrouw van dit land aan een stuk zee? Dan kon ze beter haar loop uitrekken naar de andere kant, naar land, waar ze haar kinderen op kon laten. Hoe dan ook zou het echter nu beter zijn de andere kant op te gaan... Omdat het monster. Het was allemaal hoe je het bekeek... right? Hij wist het eigenlijk niet en iets in hem wilde het ook niet weten. Dit waren van die kleine onbenullen dingetjes die hem weinig deerden, die hem weinig... interesseerden. Hij slikte dan ook even en besloot niks te zeggen op wat zij had gezegd op zijn antwoord. Het was eerder dat hij het langzaam onnodig vond. Niet dat hij haar dat vond maar het onderwerp. Ze konden beter iets anders oppikken. Iets leukers? Oh ja wat was er leuker dan het meest neutrale onderwerp ever... Nice going Melvin... Sigh...
Ze kwam overeind en even keek hij snel haar kant op, opdat hij de beweging in zijn ooghoek weml degelijk snel had opgemerkt. Ze zat rechtop en ze fronste even. Hij had zijn lome en domme uitspraak gedaan... Hij was een idioot, een kip... een loser. Waarom probeerde hij zelfs nog iets goeds te doen? De drang om uit te halen naar alcohol was o zo groot. Iets dat hij wel vaker durfde te doen als hij dacht iets fouts te hebben gedaan of als zijn ogen weer eens gingen dollen. Hoe dan ook gebeurde er niet wat de bruinharige kerel had verwacht van zijn domme zin en dat was deels een opluchting als ergens ook een soort van... meh? Het had zoveel kunnen zijn, het had hem wat kunnen helpen... Maar hij kon het haar niet kwalijk nemen, deze vreemde kende hem niet. “Ik denk niet dat hier veel mensen zouden zijn die mij hier zouden missen” Zei ze en de jongen keek even naar haar. Ze was nogal nieuw right? Als in ze was nieuwer dan hem. Hij zat hier immers alweer bijna een jaar, als het niet langer was. Hij wist dat hij hier wel eens zijn hele leven zou kunnen slijten, of tenminste een fractie ervan. Zou hij van loop naar loop gegaan na dit? Het kon gebeuren maar hij zag het nut er niet van in. Hoe dan ook was dat meteen een andere visie op het hier en mensen die je missen. In proportie waren er zeker meer die haar zouden missen als je in tijd verder ging. “En ik denk thuis ook niet” Hij knipperde even licht verbaasd. Hoezo haar thuis niet? Melvin was een weesje en was van het weeshuis weg gelopen, het huis dat hij daarna had gevonden had zijn hart gebroken. Hij had geen plek om thuis te noemen... Of... Wel? “Ik zou je wel missen hoor, en ik hoop dat ik je daarmee beter kan laten voelen. Ik bedoel, als ik niet net de living room in was gelopen, wie had mij dan deze fantastische plek laten zien?” Oh? “En bovendien, ik vind je hartstikke aardig. Je bent een van de eerste personen die ik hier ontmoet heb en ik vertrouw je hoor. Je hebt me helemaal veilig van de ene plek naar een andere plek gebracht, dat is best wel een applausje waard.” Hij grinnikte even zachtjes en keek schuin weg naar de zee die onder hen aan het kolken was. Ze was te aardig voor hem, te aardig voor wat hij waard was en dat zorgde ervoor dat hij zijn eerdere gedachte om vragen te stellen over haar aan de kanten schoof, dat verdiende Olivia niet. "Je bent te aardig..." mompelde hij dan ook zachtjes met een glimlach. Het flatteerde hem wel, maar het was ergens ook iets in hem ie zei dat hij dit niet verdiende, waarom was dat er?

De ander ging in een andere houding gaan zitten en hij keek meteen op om te kunnen ingrijpen mocht er iets mislopen. Hij was te zwak voor anderen. Hij was te zwak van hart. Hij kon dingen niet goed handelen, hij kon emoties niet goed aan. Hij was nog te jong, te pril om dit alles op zijn eentje te dragen. Een vreemde zou nooit weten over wat hij had het tho. “Are you okay though?” Wel meteen knipperde hij verbaasd. Dat kwam uit het niks. Het was alsof ze hem zo had kunnen lezen, zijn gedachten, zijn gevoelens, zijn twijfels. “Als je er niet over wilt praten, is dat prima hoor, dan snap ik dat wel. But you know, ik ben praktisch een vreemdeling. Misschien kijk ik weer anders naar dingen?” Ze haalde haar schouders op en Melvin deed wel meteen hetzelfde terwijl hij even zuchtte. "Het is niet zo belangrijk" bekende hij meteen terwijl hij zijn ogen voor een paar minuten sloot en de situaties afging. Het was niet erg als hij het haar vertelde, iedereen mocht het weten... HEt was immers niet eens zo erg. "I-Ik heb het gewoon nogal moeilijk soms close worden met anderen door een deel van mijn gave," murmelde hij zachtjes. "Mensen... Kunnen vals doen en een masker dragen, liegen... Mijn gave laat deels toe daar door te kijken, de waarheid te zien," legde hij even uit. "Het is niks persoonlijks, gewoon een voorzorgmiddel zodat als ik iets uitvind ik mezelf niet meer pijn doe.." murmelde hij even terwijl hij schuin wegkeek. Hij wilde afstand van haar, dat was belangrijk. Er kwam niks goeds uit close worden met hem, dat had het verleden op de harde manier laten weten.

Ondanks dat het allemaal goed en wel verliep kon hij zichzelf er maar niet toe zetten meer positief over de situatie te denken. Sinds wanneer was hij zo negatief gaan kijken naar alles? Hij zuchtte even zachtjes, amper hoorbaar vast, hopelijk, hij wenste het wel zachtjes. Hij had gesproken dat Olivia te lief was en dat was een feit waar hij wel degelijk van overtuigd was met heel zijn hart. Ze was een hele aardige meid die zo te zien nog niet teveel gedeerd was door al de slechte dingen in de wereld. However, misschien dat ze het verborg, dan maakte dat haar sterk, sterker dan hem, en dan kon hij bewondering voor hem nemen, hij was immers te zwak. Hij wist dat hij als man zijnde niet zo gevoelig moest zijn en misschien zich sterker moest gaan opstellen maar hij was gewoon een losertje die het altijd aan zijn hart moest laten komen en het persoonlijk moest opvatten. “Dankjewel, dat is lief van je. Maar ik spreek gewoon de waarheid, dus geloof het nou maar.”  Hij glimlachte daarom even zachtjes naar de ander. Ze was te aardig voor hem, veel te aardig in feite. Hij wist niet goed of het wel echt zo was, moest hij...? Hij slikte even en verwierp het idee meteen om haar te gaan controleren of ze aan het liegen was. Ondanks dat hij amper controle had over de gave die hem dit toeliet, kon hij het wel altijd aanzetten. Het was eerder het uitknopje die hem wat vastzat als hij het zo bekeek. Maar ergens was er nog het vertrouwen in de goedheid van een ander zodat het niet volledig wantrouwen was. Het... Was niet allemaal slecht, dat moest hij onthouden, ongeacht wat er gebeurde. Hij opende zijn mond dus uiteindelijk, in overgave van zijn doubts en gedachten die hem als gewichten probeerden neer te halen. Hij wilde het gewoon niet langer opkroppen ergens. Het moest ooit gesproken worden. Hij was een mens, hij kon niet voor eeuwig al zijn problemen bottlen in de hoop dat het goed zou aflopen, dat was onmogelijk en gevaarlijk, zelfs hij wist dat. Olivia knikte echter na zijn woorden en dat verbaasde hem misschien wat. Wat had hij anders verwacht eigenlijk? Een lachende aanval ofzo? Iets in die trant leek wel vrij op wat er onbewust in hem was opgekomen ja... Hij probeerde het echter allemaal snel nog goed te trekken met zijn laatste zin, waar hij het probeerde uit te leggen. Zijn gave was iets dat hem inzicht had gegeven op mensen en ondanks dat er nog goede dingen in de wereld waren was hij verzopen in de slechtheid van andermans gedachten. Ze wilden niks anders dan pijn aan hem schenken, had hij zo gedacht, en dus had hij zichzelf afgesloten. Ondanks dat hij pogingen had gewaagd het anders te doen, zoals hier in het huis van de Ymbrynne. Het had niet uit gewerkt in the long run. Een masker dragen was vermoeiend en zoals nu brak hij wat, nu alles op hem neer regende. Hij kon er niks aan doen verdorie, zo was hij nu eenmaal.
“Ik denk dat ik wel begrijp wat je bedoeld” langzaam keek hij even terug naar haar, bijna nadenkend. Hoe bedoelde ze dat dan? Had ze ook iets dat ook onder dit soort dingen viel? Wie weet, hij kende haar niet door en door en ze waren wel ja, kinda vreemden op dat vlak. Nu al helemaal niet meer zoveel als eerst, maar dat zou vast nog veranderen in een toekomst die voor de deur stond. “Ik heb zelf ook een gave die mensen laat zien voor wat ze echt zijn.” Ah... Hij knikte even langzaam. Hij wist niet goed wat God voor hun in planning had. Waarom de overbodige drama met de waarheid voor te schotelen waar het beter was een leugentje te houden? Soms wenste hij voor eeuwig in goede leugens te leven dan in de harde waarheid. ALs je altijd van alles moest horen, ookal was het niet safe voor je, dan ging je wensen dat het eens anders kon, dat was bij Melvin zo het geval. Was dat ook bij haar? Wie weet, zo te horen niet meteen... Ze was echt duizendmaal beter dan hem... SIgh. “Maar weet je” Zijn afgedwaalde blauwe ogen werden even opgericht toen ze dat zei, aangezien ze uit een soort van afleiding waren afgedwaald van haar. Okay dan... “Niet iedereen is gemeen, niet iedereen is er op uit om je pijn te doen. Natuurlijk zijn er heel veel mensen die dat wel doen, die mensen alleen maar naar beneden trekken, om er zelf beter van te worden. Maar dat soort mensen zullen zichzelf ooit tegenkomen en zich realiseren dat het helemaal niet goed is wat ze doen. En als ze dat niet doen, dan zegt dat meer over hun dan over jou.” Het was een mondvol, maar zeker diep gaande en duidelijk. Het was zeer, zeer duidelijk. ze dacht zo helder over dit soort dingen en ze was zo positief. Hoe kon dat zelfs, waarom kon dat zelfs? Waarom kon hij dat ook niet doen? het waren vragen die hem tot op het bot irriteerden. “Er zijn ook heel veel mensen die graag met mensen zijn, die juist ervoor willen zorgen dat je jezelf beter voelt. Maar die mensen zullen er niet in één keer zijn, die zal je moeten toelaten. En dat is moeilijk, dat snap ik, maar…als je nooit een risico neemt, dan zal het altijd hetzelfde blijven. If that makes any sense.” Hij slikte even en keek naar haar. Ondanks dat ze het goed bedoelde had hij het al vaak gedaan, zelfs in de liefde had hij het risico genomen. maar zelfs als je geliefde je hart brak en je er na een tijdje nog steeds niet over kon... het was hard om ermee om te gaan. Liefde was namelijk zoiets dat gevoelig was en iemand zwak met gemak kon breken, hij was dat iemand zwak, dat wist hij zelf heel erg goed en ondanks alles wilde hij er niet aan toegeven. "Ik heb misschien al teveel risico's genomen op dat vlak..." mompelde hij toch zacht toegevend. "Maar ik snap wel wat je bedoelt... het is gewoon dat het al zoveel is gebeurd, soms vraag ik me af waarom ik vastzit in het verleden, maar soms vraag ik me ook af waarom ik verder doorga. Het is weird, right?" zei hij even zacht lachend. het was zo, hij dacht dubbelzinnig, maar dat was vast doordat hij lichtjes depressief was door alles dat op hem neer kwam gestormd. “Maar ik begrijp heel goed wat je bedoeld, echt waar. Heel veel mensen zijn verrot van binnen. Maar niet iedereen is zo.” Ze keek even weg van hem en kalm volgde hij haar blik... Sigh... "Ja... Niet iedereen," zei hij zachtjes. Dat was waar, maar soms was men ook gewoon vuil vanbinnen voor een iemand zonder dat ze het besefte, dat was zo bij hem naar anderen toe. NIet meteen naar Olivia of andere mensen van de loop tho. Nog niet. Het was gewoon... ervaring. “Dit is wel echt een deep talk spot hè, zo met die ondergaande zon” Hij lachte even zachtjes op haar opmerking, dat was waar tho... “Het is schitterend though.” Hij keek even naar de golven die onderaan de klif aan het trekken waren aan het land, kolkend en boos zijnde op het feit dat de rots in de weg stond voor hen. "I know right.." zei hij zachtjes. "Ik word altijd een beetje diepzinnig van de cliffs, mijn gedachten worden dan wat helderder, maar dat gaat vaak ook samen met wat herinneringen en dan gebeurd het gewoon soms," gaf hij eerlijk toe waarna hij even lachend opkeek. "Ah man, wat een drama queen ben ik toch," zei hij zact met een klein grijnsje op zijn gelaat. Hij vond het toch van zichzelf; dat hij een giga aansteller was... En niks meer...

Het was voor hem zwaar. Hij was vrij gevoelig van nature, maar probeerde het allemaal maar een beetje op te nemen en te verbergen achter een facade. Nog steeds dacht hij elke dag aan het gezicht van zijn ex, die hem met een lach had verworpen, alsof zijn gevoelens hem niks uitmaakte. Melvin, die altijd aan de kanten werd gegooid door leugens. Hij wilde gewoon een plek vinden waar het allemaal okay was, waar hij thuis kon komen zonder te moeten denken dat hij er niet echt thuis hoorde. Hij wilde geen 'huis' meer, hij wilde een home... Maar elke plek waar hij home aan gaf vervaagde in een miljoen stukjes van drama, al dan niet mentaal en fysiek was het een groter iets voor hem dan anders. Hij was bang dat hij nooit thuis zou kunnen komen, opdat er geen plaats voor hem was... Zelfs hier had hij geen plaats in zijn ogen. Was dat de reden waarom hij zo was? Waarom hij zo snel aan het opgeven was met zijn gelach en zijn blije act? Misschien. Alleen zijn streek zo zijn tol wel op. Het was een begin voor een goed gebroed dat hem neerhaalde, elke dag meer. Hij haatte het verleden, ondanks dat het hem had gemaakt tot wie hij was... Was het ook een plek die hem vasthield. Hij kon niet verder gaan zonder die gedachte en die herinneringen, omdat hij vastzat in een een paar seconden van jaren geleden. Als hij het nou eens anders had gedaan, anders had gestart... Anders had gereageerd.. Dan zou het allemaal beter zijn geweest. hij had zoveel spijt dat hij niet terug kon gaan in de tijd... Het was niet zo zeer de dingen die hij niet had gedaan, maar de dingen die hij wel had gedaan... Daar had hij echt spijt van. Hij wilde het ombuigen naar een aangename ervaring maar dat was... Onmogelijk... voor hem... Dus dan liever vergeten, als er toch geen verandering in kon komen... Dan kon hij hervallen in zijn fouten, voor altijd een dwaas blijven, maar eentje die gelukkig was tenminste, dat was toch het belangrijkste?
“Nee joh, gekkie, er zouden meer jongens als jij moeten zijn. Jezelf open stellen naar iemand is een hele overwinning hoor, zeker naar iemand die je niet kent.” sprak de meid op wat hij had gezegd. langzaam keek hij op terwijl hij haar even aankeek en slikte. Het was niet bepaald dat hij zo wilde zijn, maar hij was ergens hopeloos om zich te laten vangen door al die negatieve gedachten. Alsof hij wist dat er een tijdbom in hem zat. Het maakte hem misschien wat verantwoordelijker dan hij moest zijn, want hij kende wel guys die nog lang niet zo nuchter waren als hij was... Maar aan de andere kant... Hij was ook zo kinderachtig door zo te zitten piekeren over die dingen... Right? Misschien had hij teveel emoties, had hij teveel lief, het was zijn deffect die andere mooi konden noemen maar dear god wat deed het zoveel pijn... Hij wilde niet meer dat het gebeurde. “Ik ben blij dat je het hebt gedaan.” Hij haalde even diep adem en glimlachte langzaam. Hij wist niet waarom, maar het moest gewoon van zichzelf. Hij keek naar haar en knikte even langzaam, goed om te weten dat hij enkel voor zichzelf nog slecht aan het doen was dan, dat moest tot hem doordringen, door zijn dikke skull... heh...
De nacht was aan het vallen en hij wist dat ze binnenkort zouden moeten terug gaan, wanneer het laatste beetje licht van de zon was weg gesijpeld achter de horizon. Hij zou de beslissing moeten nemen, maar hij wist ergens dat hij hier wilde blijven. HIj vond het hier heerlijk en wat was er zo erg als er een monster zijn leven kwam wegroven? Het zou heerlijk zij- nee... Zo mocht hij niet denken. Meteen slikte hij even gespannen over de gedachte die hem binnen was geslopen zonder enige restrictie. Hij moest het vergeten, okay, vergeten was goed! “Ik ben blij dat we hier naar toe zijn gegaan” Klonk er van Olivia af. Hij keek haar even aan, zijn ogen van de ondergang afwijkende... Hij glimlachte even zachtjes... dat was wederzijds, maar dat wist ze vast wel. Hij had eerder gezegd dat hij dolgraag naar hier had willen komen. “Ik had dit voor geen goud willen missen.” Ik had jou voor geen goud willen missen. Hij lachte even zachtjes en legde een hand op zijn mond, wat dacht hij nou? Okay... misschien was hij echt heel blij dat ze mee was gekomen maar die gedachte, dat zoetsappig iets... dat was iets dat hij zelfs niet had voelen aankomen. Het maakte hem even warm en blij en hij wist niet goed hoe te reageren op zijn hersens. Wat lief weer van ze.. Nee ze deden echt eens lief voor de verandering, dit was fijn, heel fijn. “Openstellen is moeilijk…ik probeer altijd mensen beter te laten voelen, omdat ik dan mijn eigen problemen wil vergeten” Langzaam liet hij de hand van zijn gezicht zakken en keek hij haar aan waarbij hij even knikte naar haar als teken dat hij het snapte. Zo had hij ook in elkaar gezeten vroeger. Nu was hij aan het opgeven alles goed en beter te maken voor anderen. Misschien was vanavond een van zijn laatste acts die hij zo zou doen. Of zou hij veranderen? Wie weet... “Als ik me dan bezig houd met andere dingen, dan vergeet ik dat ze er zijn, en als ik dan terug kom bij mezelf, dan zijn ze misschien weg…snap je wat ik bedoel?” Uh... Hij knikte even... Maar het was gewoon wel anders dan bij hem. Het bleef hem altijd bij, alsof elke kleine actie zo een groot iets was voor hem... Hij was daarom zwak, hij kon niet vergeten. “Mijn vertrek van huis was zo vluchtig, zo snel, het was zo overweldigend, ik mis mijn familie verschrikkelijk.” Melvin, die eerder zijn ogen van haar hd gehaald om naar de horizon te kijken, keek even op toen hij dat hoorde. Dat was iets dat hij half niet hoorde aankomen en hij wist niet goed hoe hij dit moest slikken of verwerken. Als in, ja... mensen hebben ook problemen, andere mensen; Ah man, hij was een ass om niet meteen na te denken dat zijn gedachten en praat ook anderen kon neerhalen... Fijn Melvin, je had weer goed gedaan...

“Sorry” Hij haalde even diep adem en probeerde de woorden te vinden, maar het was lastig. “Ik moet jou hier niet mee vervelen, zeker niet nu we net een andere snaar hadden geraakt. Misschien is dit echt wel een deep thought spot?” Hij keek haar even aan, recht aan... "Je moet je niet verontschuldigen voor gevoelens te hebben..." sprak hij even kalm tegen haar. "Ik snap wat je bedoelt en als je erover wil praten dan sta ik ervoor open en uh... uhm.." hij keek even weg van haar en slikte. Hmn.. Hij wist niet goed hoe het moest zijn maar het klonk verschrikkelijk... En als het zo erg klonk dan kon hij maar beter even iets terug doen die misschien iets meer was dan alleen een paar woorden? Hij tilde zijn hand even wat op en zocht de hare op waarna hij even langzaam deze streelde en deze toen even vastnam. Hij keek even glimlachend op naar haar. "Als je steun nodig hebt hier dan ben ik er, okay?" Hij lachte even zachtjes en haalde diep adem... Hmn. "Een probleem aangaan is altijd lastig, zeker als er gemis bij komt. Ik snap niet helemaal hoe het moet zijn maar... Pijnlijke gevoelens zijn altijd beter als je iemand hebt om ze samen mee aan te gaan, dus please, zeg geen sorry... En je verveelt me zeker niet... Ik kan wel wat aan," hij maakte het misschien deels zichzelf wijs, maar hij was haar dit wel verschuldigd. Hij kneep even in haar hand en glimlachte langzaam terwijl hij haar aankeek. "Jij hebt me vandaag een beetje beter laten voelen dan anders... dus bedankt," zei hij even rustig terwijl hij haar glimlachend aan bleef kijken. Ah man, heh...