Een sterk verhaal

Biebs werden zo slecht verzorgd, het was een soort curse als je het hem vroeg. Geen idee waarom hij dan zelfs een stap hierbinnen had gezet. De vele boeken hadden vaak teveel stof en de meesten vonden het teveel werk elk boek van het rek te halen om ook de planken vrij te maken van het vuil die eronder rustte. Hij daarentegen, hoe gestoord dat deel van hem ook was, vond het een uitstekend plan om de bieb binnen te gaan en dit te gaan doen. Lezen was niet echt iets voor hem. Hij deed het soms eens voor school maar verder was hij niet zo gezet op dat gehele gedoe. Misschien was het omdat hij snel iets opnam en dingen zoals verhalen voor hem zeker geen tweemaal mochten verteld worden. Ondanks dat hij niet eens alles onthield was er altijd het vage herinneren die hem mateloos irriteerde bij zo'n kwestie. Maar goed. Hier was hij dan met een emmer water en wat kuisproduct, klaar om de ruimte vrij te maken van het vuil die het bevatte. In zekere mate kon men hem gek verklaren als hij het idee zou uitspreken. Maar Levi had geen vrienden en ook niemand om die dingen tegen te vertellen... En zelfs als hij ze zou hebben zou hij niet eens de moeite nemen om het te zeggen. hij vond het een strak plan dus het was in uitvoering gebracht in no time. Kalm plaatste hij de emmer neer en begon hij eerst met wat boeken van het rek te halen om vervolgens met een vochtig doekje van uit de emmer de houten planken schoon te maken. Uiteraard was hij bij de bovenste planken begonnen, aangezien het stof naar beneden kon vallen en je anders extra moeite moest doen. Dus wat had hij genomen om daar aan te komen? Een mooie ladder die hier ergens stond voor de dwergen te helpen de bovenste kastendingen te bereiken. Eenmaal klaar hiermee plaatste hij de boeken netjes terug op de volgorde die doorheen de bieb werd aangehouden. Een mooie orde was ook iets dat snel een schone indruk gaf, al zei hij het zelf.

Nadat hij ongeveer bij de onderste ding zat van deze kast had hij al opgemerkt dat iemand ook de ruimte was binnen gekomen. Ergens was het iets om nieuwsgierig van te worden. De bieb was namelijk vaak wel leeg, maar nu blijkbaar niet. Het was niet dat hij zich nieuwsgierig of zelfs beschaamd voelde, in fact, he didn't even care. Zij was met haar zaak bezig en hij met de zijne, zoals het hoorde dus. Hij vervolgde de acties en has even gekeken naar het water dat helemaal vuil begon te worden en een licht donkere kleur kreeg. Hij rilde er even van bij de gedachte met zijn kop in dat ding te vallen... maar sloeg die gehele duistere fantasie even van zich af te duwen. Toen hij net klaar was met de boeken van de onderste rek terug te zetten hoorde hij iemand. "Hey jij, weet jij misschien waar ik een boek kan vinden met de informatie over ehm..." Hij keek even op vanuit zijn hurkende positie. Zijn leren handschoenen waren doorzopen met het vieze zeepsop en hij vroeg zich toch wel af waarom hij dit bleef doen. met die dingen. Hm... in het vervolg een plasticje over doen. Dat zou vast wel helpen ofzo.  "Over lussen en peculiars en eh, gevaarlijke wezens enzo" Wauw. leek hij serieus op de bibliothecaresse ofzo. Alsof hij zelf wist waarover ze het had om mee te beginnen. Kon ze niet naar dat vogelmens gaan. Dit was haar vuile huis en dus haar boeken, want haar bieb en haar verantwoordelijkheid. het klopte allemaal in zijn hoofd en mensen moesten allemaal zo lastig en onlogisch zijn hngg. "Nee," zei hij enkel kort waarna hij opstond en even de emmer vastnam om kalm deze op een tafel te zetten. Hij deed even een handschoen uit en raakte het water aan met een vingertop. Eerst langzaam maar daarna sneller veranderde de bovenste laag van zeepsop in zout om daarna ook de rest het water te veranderen toen hij zijn hand wat dieper liet gaan. Toen dat klaar was rekte hij zich even uit en deed hij de handschoen terug aan. Hij wist precies wat hij met deze emmer vol zout ging doen.

Ze stond er eerst maar met haar bek vol tanden staan glimlachen naar hem. Wat wilde ze van hem? Geez. "O, oke, ik ga zelf wel even zoeken dan." Zonder ook maar iets terug te zeggen of aan te geven dat ie had gehoord draaide hij zich weg van haar om verder te werken aan wat hij bezig was. Hij mocht dan wel niet normaal zijn, hij hield zich tenminste terzijde. Dit odd-eyed wezen niet. Het kwam hem irriteren terwijl er veel betere bronnen waren om lastig te vallen dan hem. Toen hij dan ook na enkele seconden het water in zout had veranderd had hij der wel gehoord met haar. "Volgens mij zijn er trouwens nog plastic handschoentjes in de..." en de abrupte stop was niks nieuws voor hem. Enkel in verhalen zoals die van jezus zag je waar meneer water in wijn veranderde. Boy wat wilde hij dat wel kunnen. Alles zou beter zijn dan zout. Iets dat in kleine hoeveelheid aangaf maar in overmaat dood, verderf en droogte meegaf. Het was een chemisce stof die voor balans zorgde in de biologische wereld van onder andere de mens. Maar goed allemaal school talk als je het hem vroeg. Hij zag het gewoon aan zijn extreme dorst en ga zo maar verder. Niet te vergeten aan wat voor schade hij al had aangericht voor hij in lussen terecht was gekomen. Hij was een klein ventje, niet echt een slungel of mager, maar toch. Het was niet dat mensen geen respect voor hem hadden, maar hem soms gewoon iets te ver durfden te duwen. En tja, hoe emotieloos hij ook kon zijn, had hij ook zijn grenzen of zijn needs. Het was hem wel eeens gebeurd dat hij een arm had laten verdwijnen in zout. Maar dat was allemaal voordat hij de handschoenen had gehad. de lederen dingen beschermden de wereld van zijn zoutige gave. Geen idee wat god in gedachten had toen hij deze maakte. "I know," zei hij even kortaf waarna hij de emmer optilde nadat hij zijn vrije hand weer gehandschoend had. Hij plaatste het op de grond en keek naar het zout in de emmer. Zonder op te kijken haalde hij zijn bek weer op. "You know, dit is niet de vreemdste gave die je hier gaat zien," het was overduidelijk dat ze nieuw was en ze moest weten dat dit niet het hoogtepunt was. Op plekken zoals deze moest je niet verbaasd zijn als mensen van het ene het andere maakten of begonnen te vliegen door de lucht. levi had bij lang ook nog niet alles gezien maar het was dan ook voor hem geen verassing meer als er iets nieuws gebeurde. Waarom? vrije simpel... Niks verraste of verbaasde hem echt, dat was hoe de man was gemaakt. Zo geboren, zo opgegroeid en waarschijnlijk ook zo sterven als die dag er ooit wel zal komen. Oh well, misschien beter, had ie eindelijk een keer rust aan zijn kop.

Hij vond het allemaal een beetje overdreven woordgebruik van deze dame. Niks persoonlijk uiteraard, want hij vond dit voor iedereen wel zo. Hij was gewoon nogal iemand die alles irritant en te lastig vond. Oh well, voor iedereen zijn eigen ding so be it. Rustig keek de zwartharige jongen dan ook even naar haar. Ze had woorden uitgesproken die alles behalve handig voor hem waren. Niet dat zij het kon weten, maar aan de andere kant moest hij het ook niet aan haar neus hangen. "Echt vet," sprak ze even op zijn woorden. Hij was ondertussen bezig geweest met de emmer en in zijn ooghoek had ze de dame gezien. Ze was opzoek naar een boek over iets randoms dat hij nu al vergeten was. Nja, als hij even zou nadenken zou het zou weer bij hem opkomen, maar moeite doen om dat boven te halen was iets dat hij niet deed. Hij was soms een gigantische luie zak op dat vlak. Kon je het kwalijk nemen? Hij zag er namelijk geen waarde in lol. Hij wilde er dan ook niks mee te maken hebben. Toen hij de opmerking maakte leek ze al een nuttig voorwerp in haar hand te hebben. Good for her. Hij zuchtte even zachtjes en keek naar zijn handen, die inmiddels alweer gehandschoend waren. "Ja weet ik," Goed ze wist iets, moest hij haar niet helpen. Niet dat hij dat van plan was als haar antwoord anders was geweest, het was gewoon nu dat hij minder idiotic moest doen dan anders. "Ik zal er nog wel aan wennen" Hij knipperde even rustig en wilde een zucht uitlaten, maar dan opnieuw, hij kon deze even tegenwerken. Nieuwelingen waren altijd zo'n pain. Hij had er misschien nog plezier aan kunnen hebben als het binnen zijn interesses viel maar dat deed het niet. Ze was eentonig, saai, maar vele dingen in zijn leven waren dat. Weinig mensen, of zeg maar eerder geen mensen, waren van interesse voor hem. Hij wilde uiteraard wel dingen, hij had ook needs, maar hij had het moeten accepteren jammer en helaas. Nu was hij gewoon een smakeloos iets; droog en leeg en zonder enige intentie zijn leven beter te maken. Als hij er niks aan deed en anderen er niks aan deden zou hij altijd zo blijven. Maar levi had gewoon geen zin om er moeite voor te doen, zo koppig kon hij wel nog zijn. Rustig keek hij dan ook naar de meid, die het boek naar de tafel bracht en erin begon te bladeren. Oud en bestoft, iets dat zijn uitgedroogde handen nog meer liet jeuken dan anders. Hij kon er weinig aan doen, want wat moest hij anders? Hij had gewoon niks voor ogen. Kijk naar haar, ze had wel iets voor ogen. Moest hij jaloers zijn? Neh, wat was dat zelfs. Hij had die term al zoveel gehoord maar nog nooit had de man er echt iets van gevoeld, gezien wel. Mensen werden snel jaloers. Mensen waren zwakke wezens, dat had hij al van jongs af aan geleerd maar nooit iets mee gedaan. Nja, wat kon hij zeggen, hij was zelf een mens right? Zal wel.
Nu ze bezig leek te zijn was het wel allemaal goed en wel. Het was tijd om weg te gaan. Hij kon zijn dag beter benutten dan staren naar een chick die niet eens wist waar ze het over had. Dus toen hij dan ook door zijn knieën ging om de emmer zout even te bekijken, moest hij even opkijken bij haar woorden die volgden op zijn actie. "Wil je ook? Het is Groene thee." vanuit zijn gehurkte positie fronste hij even op het voorstel die hij voorgeschoteld kreeg; namelijk groene thee. Hmn. Hij hield wel van thee. Hij dronk er genoeg in zijn thuisland, dronk er genoeg in de vorige lus. Hij had misschien zijn kalmte kunnen bewaren door het drankje, nu voelde hij gewoon helemaal niks meer, dus nood eraan had hij niet. Dat betekende uiteraard niet dat hij het niet wilde. Hij stond dan ook snel terug overeind en knikte even naar de dame. "Sure," sprak hij kalm met een lichte zucht. Hij had het niet zo willen laten klinken, maar aan de andere kant had hij geen moeite willen doen om het anders te maken, dus het was maar zo geworden. Misschien jammer en helaas, maar zo zat hij in elkaar. "Waarom ga je gewoon niet naar Ymbryne van de lus?" klonk er al snel na zijn instemming. Ja, het was toch logisch dat als ze vragen had ze beter naar de baas kon gaan. Maar als ze uiteraard niet de herseninhoud daarvoor had moest hij haar maar helpen zeker. Geen idee, werkte het dan zo? Was dit dan aardig zijn? Ja, ja aardig genoeg hoor.

Het bleek zo te zijn dat ze niet eens voorbereid was op een positief antwoord. Waarom hij dit wist? Vrij simpel, het feit dat ze maar een kopje had staan en het voorstel wel al naar voren had geduwd. Was het voor hem dan echt gemeen ofzo om dan positief te antwoorden? Nee, ze leerde hier vast wel uit en zo niet dan had ze pech en moest ze haar goede daden maar voortzetten. Zo'n meiden kwamen ook niet vaak ergens he, ah tja, niet zijn probleem, echt niet de zijne. Ze schoof echter de volgeschonken kopje naar hem toe en eerlijk gezegd gaf het hem wel een authentiek gevoel ofzo. Het deed hem denken aan vroeger, voor hij helemaal eh... Een zwart gat in zijn geheugen had gehad of iets in die trant. Kalm keek hij van het kopje the naar de ander en terug. Zijn kalme emotieloze ogen waren nu even gericht op haar. "Here you go," zei ze en hij knikte even uit dankbaarheid naar haar. Rustig nam hij het kopje in zijn handen, de warmte straalde niet langer door op zijn handpalmen opdat hij voor eeuwig aan de handschoenen gebonden was. Misschien was het deze kleine dingen die hem ook beetje bij beetje verbitterden. Hij had een gave om van op te kijken maar hell wat een pain om te dragen. Kalm nam hij na zijn woorden een slokje van de the, die nog mild zijn tong verbrande. Het deerde hem echter niks, het was zo het best vond hij. Als de the nog warm genoeg was om je mond licht te verbranden maar niet te hard zodat de smaken en het warme water je even tot rust konden brengen. Oh man, hij hield zoveel van the. Het was enkel een beetje jammer dat zijn gave het geheel een tikkeltje zoutig maakte... Oh Well je kon ook niet alles hebben in je leven right. "Mwah, ze heeft vast wel betere dingen te doen," klonk er. Hij keek even op na nog een hete slok naar binnen te werken en fronste even. Wat voor logica was dat, ze was hiervoor toch, die vogellady dan. Oh whatever... Ze moest het maar weten eigenlijk. Maar aan de ene kant kon het zijn dat ze dat niet wist. Ah de dilemma.. Wilde hij haar wel helpen? Neh eigenlijk echt niet, god wat een motivatie had hij ook weer om het leven beter te maken. Het was ook allemaal iets te lastig hoor, dus kon je het hem kwalijk nemen? Ondertussen was de dame alweer uit zijn gezichtsveld verdwenen, vast opzoek naar iets ofzo. "Dat is kinda haar job weet je, dus het is niet vreemd als ze er tijd voor vrij maakt," sprak hij op zijn gebruikelijke eentonige manier van doen. Hij nam nog een slokje van zijn groene thee en voelde al hoe het zout wat minder op zijn smaakpapillen zaten, het was weg gespoeld maar niet volledig vervaagd. Het stelde hem voor even tevreden. Anders was het altijd zo... Ugh... Het was er altijd. Hij hoorde hoe ze bezig was terwijl hij kalm verder sipte aan zijn drankje. Heerlijk, lekker toch. Groene thee, ja, het was zoiets dat niet bij hem paste maar damn wat dronk ie het graag. Koffie was ok maar thee deed het hem toch altijd hoor. "Heeft ze jou wel alles over het leven hier geleerd?" Hmn? Hij die hulp nodig had? Please dat zou echt een Joke van de eeuw zijn. Hij kantelde zijn kop daarom even en plaatste het kopje thee even neer. Kalm keek hij naar het waterachtige goedje die nog wat na rimpelde in zijn ietwat ruige actie. "dit is niet mijn eerste loop," sprak hij kalm als uitleg op haar vraag, het was immers zo. Hij kende best al alles van loops en dergelijke. Het was eerder een hello goodbye als hij haar zou zien. Vragen had hij niet, hij probeerde het gewoon met inzicht op te lossen en vaak kwam hij wel op een goed iets uit.
Toen hij haar echter hoorde terugkeren, keek hij bijna in een automatische reactie op. Het was toen hij zag dat ze bleef staan en naar iets bleef staren dat hij een wenkbrauw optrok. De zoutman stond even kort op na enkele seconden en wandelde naar haar toe. Naar wat zat ze te staren? Toen hij even keek door het raam en letterlijk niks zag, keek hij even fronsend naar haar en zuchtte even. Kalm nam hij wat stapjes terug en schudde even lichtjes zijn hoofd, man ze was gewoon gek of iets in die aard, kon niet anders. Kalm pakte hij het gevulde kopje om nog een slokje te nemen en daarna even te zuchten. "ben je gek of is het je bijzonderheid?" tja kon van alles zijn als je in dit huis zat. De meeste waren toch al zo goed als het noorden kwijt, hij inclusief. Maar dat hoefde niemand te wete . Het feit dat hij alles had omgegooid om zijn ideale verleden te vormen, het was enkel natuurlijk geweest.

Haar antwoord op zijn eerdere woorden was kinda afwezig en al snel wist hij dat er dus niet op in moest gaan als het zo was, wat voor nut had het ook als de ander zo weinig interesse toonde in wat hij te zeggen had? Het was niet zo dat iedereen zoals hem moest worden, hij vond het in feite heel irritant. Negeren van hem was gewoon not done, hij negeerde anderen toch ook niet? Het toebeten van een reactie was nog steeds niet negeren weet je, zelfs een blik op de ander richten en leven aangeven was al genoeg, maar zelfs zij deed dat niet na zijn volgende woorden. Had ze een stomp in haar koppie gekregen? Met een blik die irritatie uitstraalde bleef hij dan ook naar haar kijken, disrespect vol was het gewoon. Je kon een asshole zijn, maar een asshole zonder manieren was vaak over de streep heen hoor, zoals deze hier. Zij was niet eens het eerste, ze was gewoon niet beleefd. Ze was gewoon rude af. Hij had in zijn verleden altijd een goed gemanierde opvoeding gehad en voor hem was het dan ook ergens belangrijk gewoon soms eens wat respect te tonen. Natuurlijk als de ander het verdiende. Hij had respect getoond naar haar toe, want hij was niet weg gelopen, maar zij begon zijn advies nu straal te negeren. Dat was nu pas eens laag. Het zou zeker de toekomst gaan beïnvloeden, dat was zeker. Uiteindelijk had hij dan maar de vraag gesteld aan de ander, zodat hij kon weten of het echt iets belangrijks was of hij met een leggit reden een meisje mocht gaan slaan. "Beide," WEDEROM EEN ANTWOORD DIE DUIDELIJK GEEN ENKELE FUCK GAF. respect mensen, werd het wel nog aangeleerd aan anderen. Als je respect kreeg moest je respect terug doen right, hij had al zelf geen idee meer hoe het zat als hij zo naar die jonge chick keek. Sigh. Hij nam dan maar weer een sip van zijn groene thee. Die verdomde jeugd ook altijd.
"FUCK!" Hmn? Hij sipte kalm verder aan zijn thee terwijl hij haar in zijn ooghoek in de gaten hield, weinig echter interesse lag in zijn blik. Ze was helemaal aan het flippen zo te zien en dat was ergens goed voor haar, maar hij ging niks doen want het was niet zijn probleem en nu zou hij ook even respect my ass doen. "Fuck fuck fuck!" Hmn? Hij knipperde even en plaatste zijn kopje neer en schonk wat meer thee in voor zichzelf aangezien hij leeg begon te raken en hij wel genoot van het goedje. En als ze toch niks ging doen zou het koud worden. Hij had een hekel aan koude thee, het verpeste het zo hard, hij moest er echt niks van weten! Kalm keek hij naar het tafereel, naar hoe die gekke chick naar de zitzakken liep en een kussen vastgreep en deze voor zich hield. "Maak je maar geen zorgen, monsters kunnen je hier niet pakken," mompelde hij zachtjes, sarcastisch en ergens ook best geïrriteerd. Het was eerder als een soort spot bedoeld, aangezien hij helemaal niet wist waarom ze aan het flippen was en kleine kinderen wel vaker dit soort gedrag vertoonden. Misschien was haar gave wel om een klein kind te zijn, zou hem niks verbazen om eerlijk te zijn. Kalm sipte hij verder aan zijn thee. Zijn andere hand werd de lucht in gegaan waardoor een straaltje zout de emmer uit kwam en zich tot een mesje vormde waarna hij het ding voor de ander liet zweven. In zijn andere hand had hij nog steeds het kopje vast terwijl hij er af en toe aan sipte. "Hier als je een wapen nodig hebt voor dat monster," zei hij rustig. Ja, voor dat onzichtbare beest, kon hij haar toch niet mee helpen weet je.

Kalm sipte hij verder aan zijn thee nadat ie zijn praatje had gedaan. Ja, ze was gewoon niet goed in haar hoofd en dat liet ie gewoon merken. Hoe moest hij anders omgaan met haar? Het leek echter wel zo dat de ander het niet leek te merken of eigenlijk helemaal niks ertegen wilde doen... Ze had echt heel weinig respect, of... Neh, die optie moest hij maar verwerpen. Anders had hij het weer fout en dat was alles behalve wat hij wilde. Kalm had hij dan ook een wapen gemaakt uit zout voor haar. Het vormen van dit soort dingen was niet zo heel moeilijk en vergde dan ook niet veel energie. Toch... Het ergerde hem ergens. Nja.. Whatever. Hij liet zijn hoofd wat zakken en begon verder te sippen aan zijn drankje. Zijn beide handen rond het ding geslaan, ookal voelde hij niet veel van de warmte door zijn leren handschoenen gaan. "Dude, watch out!" Ietwat vragend keek hij op... Waarbij zijn ogen meteen groot werden en hij zowat aan de kanten dook voor het zoutmes dat zijn kant opvloog. Met een knal kwam hij neer op de grond waarbij hij even zacht kreunde. Meteen keek de zwartharige man furieus op, waarbij het wapen meteen tot stilstand kwam opdat hij het beviel. Hij wist ook dat hij met gemak het ding tot een halt zou kunnen hebben gestopt eerder, maar damn, hij was gewoon zijn thee aan het drinken... MOest iedereen hem altijd storen als hij het eens comfortabel had? Hij vond het heel... Heel irritant; nee hij vond haar heel irritant; mateloos irritant eigenlijk! Verdorie wat een kutkind was dit!
Hij schoot op en rechte zijn schouders even om met een kalm en bijna dodelijke blik naar de vrouw te kijken. Hij zag er meestal gewoon non caring uit, maar zijn houding gaf weg dat hij op dit moment iets meer was dan alleen dat. HIj was boos en nog niet zo'n beetje ook. Met een blik van zijn blauwe kijkers schoot het eerder genoemde zoutmes naar voren om gevaarlijk voor de nek van de ander te blijven hangen. Levi ging weer zitten op zijn stoel, maar bleef haar strak aankijken. Hij had haar proberen te vermoorden, of zo zag het er toch uit, en dat kon hij gewoon niet aanvaarden weet je. "What the fuck is wrong with you?!" zei hij enkel even met een licht verheven stem terwijl hij haar bleef aankijken. Het wapen bleef er strak hangen, niet langer een vriendelijk iets voor te helpen; maar een voorwerp die duidelijk klaar was haar te verwonden mocht het nodig zijn. HIj was klaar met rond de pot te draaien. Ze mocht doen wat ze wilde maar met messen gooien was gewoon not done.