Everything a big bad wolf could want.

Dus, het kwam erop neer dat iedereen hier huisarrest had? Heerlijk, ze was hier net nieuw en meteen werd het haar verboden om letterlijk waar dan ook heen te gaan. Nuja, buiten dan. Dat was nu even heel erg vervelend, want ze was veel liever buiten in de open lucht dan hier tussen alle freaks. Toch was ze er al vrij snel achter gekomen dat hier alles op een bepaalde manier moest gaan, dat er bepaalde gebeurtenissen waren waar je precies op tijd bij moest zijn. Zoals de maaltijden. Ontbijten om 7 uur, welke gek had het bedacht? Voor 10 uur was ze echt niet te pruimen. Hoe dan ook, het punt was dat je niet zo heel makkelijk ongezien weg kon komen. Dus besloot ze zich maar even koest te houden, totdat ze de gang van zaken hier begreep en zo de regels kon ondermijnen. Mooi niet dat zie hier weg zou blijven rotten omdat een of ander freaky monster buiten liep. Als ze in haar dier veranderde was ze snel zat. Hoopte ze.
Hoe dan ook, voorlopig zat ze nog hier binnen vast. Gezien de drukte haar wat naar de kop steeg en haar eenzame kamer niet bepaald een plaats was waar ze de hele dag stil wilde zitten, was ze maar naar de bibliotheek gegaan. Heel voorzichtig duwde ze de deur open, gelukkig werd ze deze keer niet bespoten met schuim door een wild vreemde nerd. De deur had nog altijd enkele brandplekken, maar die besloot Mindo voor het gemak maar even te negeren. Ze stapte de ruimte in, blij met de rust die ze daar aantrof. De meeste freaks bevonden zich toch in de play room, wat zij maar al te fijn vond. Dus zuchtte ze eens opgelucht en begon toen tussen de rijen boeken te lopen. Lezen was haar nooit zo gemakkelijk af gegaan als normale mensen, maar dat weerhield haar er niet van om ervan te houden. Ze streek met haar vingers langs de ruggen terwijl ze langs de boekenkasten liep, ondertussen de titels lezend. Ergens zou toch wel een boek moeten staan die haar meer over de bizarre gang van zaken hier kon vertellen? Over deze mensen met vreemde gaves? Toch kwam ze tot stilstand bij een heel ander boek; Little Red Riding Hood. Mindo glimlachte en bladerde vol nostalgie door het kleien prenten boekje heen. Ach, er was hier toch nu niemand, niemand hoefde het te zien. Dus liet ze het boek in haar tas glijden, die zou ze ooit wel weer terug brengen. Ooit.


[Haythel Devonshire]

Vroeger was ze dol geweest op dat verhaal. Ze had het boek ooit eens meegenomen van een boekenwinkel toen ze nog heel jong was. Haar moeder was nu niet echt bepaald het type om voor te lezen en gezien ze dat toen zelf nog niet kon, had ze altijd zelf verhalen bij de plaatjes verzonnen. Uiteindelijk was ze toch gaan leren lezen en had het echte verhaal, waarin de wolf de slechterik was, haar tegen gevallen. Alsnog bracht het een nostalgisch gevoel bij haar naar boven, dus besloot ze dat ze het boek heus wel even mocht lenen. Daar was een bibliotheek toch voor, niet? En mocht ze het nu toevallig vergeten ooit terug te brengen, zouden ze vast wel één kinderboek kunnen missen. Haar plannetje ging echter niet zo soepel als ze had gehoopt, want net toen ze gemakkelijk het boek in haar lederen rugzak had laten glijden, werd er een boek voor haar neus weggetrokken en kon ze door de boekenkast heen twee rode ogen zien. Ze fronste even, maar realiseerde zich snel genoeg dat het een van de freaks hier moest zijn. Door het kleine spleetje kon ze een vrouwelijk gezicht zien, met blonde haren en die doordringende ogen. Het meisje gokte zo dat het met haar freak kracht te maken zou hebben. Er lag een grijns op haar gelaat en ergens gokte Mindo dat ze haar actie had gezien. Toch, ze had een goede alibi. ”Like to read?” werd haar met een grijns gevraagd. "No, that's why I'm in the library," sprak ze sarcastisch, waarna ze de vreemdeling een scheve grijns gunde. "If you're familiar here, are there any books explaining a bit more about these 'pecularities'?" heel graag zou ze eens begrijpen wat zij en deze andere freaks hier nu precies waren, en waarom.

Haar boekenkast gesprekspartner leek wat verontwaardigd na haar woorden. ”Oh so now I’m the library,”reageerde ze, maar haar grijns maakte het goed. Mindo glimlachte haar vluchtig toe. Mensen die haar sarcasme snapten, zoals zij, kon ze maar al te goed waarderen. "I wouldn't say you look much like a room full of books.. Yet if your peculiarity is some kind of book-bending, I wouldn't even be surprised anymore, " Kaatste ze plagend terug naar haar boekenmaatje. Er liepen hier genoeg mensen met bizarre bijzonderheden rond, wie weet was er wel iemand die uit het niets boeken naar je kop kon schieten, of iets in die richting. Eindeloze mogelijkheden, wie had dit toch bedacht.”I’m not sure if there’s a book about it. There are enough books here explaining certain common peculiars, but that’s it,” Hm, was er niet iemand die als een soort encyclopedie een enorm boek had gemaakt dat alles van A tot Z over deze peculiarities kon uitleggen? Wel, dat was jammer. "Damn it," zuchtte ze dan ook. Hm, misschien was dat wel een taak die zij op zich moest nemen? Ze hield toch van schrijven, en gezien ze toch binnen vast zaten, was het wellicht geen slecht idee. ”But if you have any questions you can ask them to me,” Ze keek wat verbaasd naar de ander, die met haar hoofd naar twee stoelen bij het raam knikte. Vervolgens stapte ze weg van de andere kant van de boekenkast en ging zitten. Nu pas zag Mindo dat ze ongeveer haar leeftijd moest zijn, met prachtige, lange, blonde haren en versierd met prachtige sieraden waar Mindo met haar gierige klauwtjes maar al te graag haar handen op zou leggen. Achter haar, op het raamkozijn, lag echter een jongen te slapen. Hij had katten oren en een staart, maar leek ver weg te zijn in dromenland. Het andere meisje leek niet bepaald bezig te zijn met zijn aanwezigheid. Alright, kennelijk was dat normaal? Mindo fronste maar volgde haar voorbeeld en ging in de stoel naast haar zitten. "Thanks," Sprak ze wat afwezig, waarna ze van de slapende jongen naar de vrouw keek. "Is he alright?" vroeg ze wat verward, haar stem wat lager om hem niet te wekken. Ze was nu niet bepaald dol op kleine kinderen, zeg maar.

”He’s sound asleep. He’s my son, called Seji,” Eh..? Zoon? Haar blik ging van de kat-jongen naar het meisje voor haar. Ze kon wel enige gelijkenissen zien, maar er waren toch die twee pluizige oren en een staart die haar lieten twijfelen. Het was haar nog altijd wennen aan dit bijzondere wereldje en diens bewoners, die deden alsof alles de normaalste zaak van de wereld was. Op dit soort momenten vroeg ze zich af of ze niet gewoon een soort bad trip had, teveel alcohol of drugs naar achteren gegooid waardoor ze de werkelijkheid was gaan vervangen met fantasie. Echter leek ze maar niet wakker te worden, wat haar aanduidde dat dit wel de werkelijkheid moest zijn. Een heel erg vreemde werkelijkheid. "Ah, yeah, right,"bracht ze dan ook enkel wat verward uit, waarna ze de slapende jongen besloot te negeren en keek naar de glimlachende dame. ”My name is Haythel,” Stelde de vreemdeling zichzelf voor, waarna ze het boek in haar handen neerlegde op de tafel naast hun. Mindo kon net de titel lezen, wat haar een redelijk idee gaf van wat voor vlees ze in de kuip had, en waarom ze van de rode ogen had. "Mindo," Deelde ze ook haar naam mee, waarna ze haar benen over elkaar sloeg en het zich zo wat gemakkelijker maakte in de ledereb stoel. ”So, shoot,” Straight to the point, daar hield ze wel van. "Is it true that you don't age as long as you stay in this 'loop'?" Ze had dat ergens gehoord en ze hoopte dat het waar was, anders was de lieftallige Haythel wel heel erg jong moeder. Nuja, allicht was dat haar eigen keuze. Mindo had het niet zo op kinderen, enkel als ze sliepen en dus geen lawaai of onrust schopten, zoals het kleine ventje op de vensterbank, kon ze ermee dealen. "And can you just freely leave the loop if you want?"

Het meisje, of kennelijk dus de bejaarde, bevestigde haar vermoeden. ”You don’t. I’m actually 86 years old, but I still look like 19,” Mindo keek haar met grote ogen aan. 86? Damn, dat voelde heel erg vreemd; technisch gezien zou ze met iemand voor zich moeten hebben met grijze haren en een gerimpeld gezicht, in plaats daarvan was haar huid echter nog jong en zacht; vrouwen van middelbare leeftijd zouden een moord doen om in de loop terecht te komen. "That's actually really fucking weird," Sprak ze met een frons en ging in de kleermakerszit zitten, alsof ze zich dan beter kon concentreren. "Then, do you still get treated like a child?"Ze was nu even heel dankbaar dat de vrouw bereid was al haar vragen te beantwoorden, want oh man, Mindo had er een hoop klaar liggen. ”And that makes me quite young actually. There are some Peculiars here who are over 100 years old. I heard that someone is even over a 1000 years old,” Er lag een blik in haar fel gouden ogen die basically 'what the fuck' schreeuwde. Dit speelde met de werkelijkheid die er bij haar altijd ingeramd was door iedereen. Ze schudde het echter van zich af en vroeg haar het volgende dat op kwam.
De blonde dame knikte opnieuw.  ”Yes you can, but you it’ll be best if you would only stay out of the loop for about two days. The time you’d spend here will catch up with you if you stay longer than two days. Thus you will age faster and eventually die,” Ah, dat was nu eens belangrijke informatie. Mindo zou het later allemaal neerschrijven in haar vertrouwde notitieboek, die nu verstopt lag in haar lederen tasje. ”If you want to live somewhere else, you can join a loop in that area. But you’re stuck into the loop system,” Er lag een frons op haar gelaat. "But you can never leave the loop system again, can you? That's kinda cruel," Het ontnam je een bepaalde vrijheid, niet? Het was ergens een angstaanjagend idee. ”How long have you been here?” Een schaapachtige grijns sierde haar rode lippen. "Two long, very fucking confusing days," Yeah zo, kan je het zeker wel omschrijven. Toen ze verder ging lag er echter wel een bepaalde zorg in haar stem. "If you've only been in this 'loop system' for a short time, like me, can you still leave without dying?" Haythel zou in één klap jaar jeugdige schoonheid verliezen als ze wegging, maar gezien zij hier enkel nog maar kort was, gold het dan alsnog voor haar?

”I surely hope that you knew that before you jumped into this loop,” Haar blik was gefocust op een punt in de verte, terwijl ze deze informatie probeerde te behappen. "I did not," Het enige wat haar verteld was, was dat ze hier veilig zou zijn. Dat ze hier niet herkend zou worden, noch lastig gevallen door vijanden uit het verleden. Ze had nog altijd het plan om hier over een jaar of twee te vertrekken, wanneer niemand haar meer zou herkennen terug in haar geboorte plaats. Ze hoopte dat ze, als ze hier niet te lang bleef, gewoon weer uit het loop-system zou kunnen stappen, want hoewel ze de drukte verachtte was New York City het enige thuis dat ze ooit gekend had. Toch hield ze haar hoop, immers was ze hier nog niet zo lang. Zou dat betekenen dat ze nog weg kon? Nadat ze had meegedeeld dat ze hier pas twee dagen was, twee lange, verwarrende dagen, besloot ze dan ook hiernaar te vragen.

”Hmm,” mompelde de ander twijfelend. Mindo beet op haar lip, nu toch enigszins zenuwachtig. Ze kon hier, in dit gekkenhuis in een godvergeten dorpje, niet blijven. Ze hoorde hier niet, ze zou nooit zo'n rustig leven kunnen leiden. Waarom was dit haar niet verteld? Hij had haar hier heen gestuurd zonder enkele aanwijzing, enkel onder de woorden dat ze hier veilig zou zijn, buiten het zicht. Veilig, ja, maar voor welke prijs? Haar vrijheid? Dat had ze er niet voor over. ”I’m not sure if it’s possible. I think your life is entitled to this environment from the beginning you walked through the gate, but I’m not sure. You could try it, but I can’t guarantee that it would work,” Ze slikte. "I'm not staying here forever," Haar woorden waren vastbesloten, ze zou hier niet een eeuwigheid blijven en eeuwig jong zijn, zoals Haythel. Dat was haar leven niet. Ze zou binnenkort wel Miss Bluebonnet opzoeken en het over deze zaak hebben, er moest toch een manier zijn? Mindo hield zich vast aan die gedachte.

”Mindo, can you tell me why you joined the loop?” Die woorden haalden haar uit haar gedachtes en Mindo keek met een ruk op, een ietwat wantrouwende blik in haar ogen. Waarom wilde ze dat weten? Was het niet hetzelfde voor iedereen hier, onderdak zoeken? Vluchten voor de normale mensen aan wiens standaards ze niet voldeden? ”You don’t have to tell me if you don’t want to,” voegde ze er nog aan toe. Ze leek enkel interesse te tonen uit goede bedoelingen, maar Mindo wist hoe makkelijk dat te faken was. Ze plukte dan ook wat onbeslist aan haar trui. ”But it worries me that you joined the loop with knowing this little,” Een zucht rolde over haar lippen. "I just.. Had to get away from a certain situation," Kort klemde ze haar kaken op elkaar. Hoewel dit hier geen thuis was, was ze meer dan blij dat ze hier niet langer belaagd kon worden door de jongen wiens hart ze had gebroken. "I had never heard of loops before, or about peculiars in that case. Basically all of these things and terms people see as normale in the mad house is a bunch of hocus pocus for me. I met someone, he knew about this place and sent me here. According to him I would be safe here" Even was ze stil. "and out of sight," Niemand kende haar hier, wat een voordeel voor haar was. "However he didn't have the time to inform me about anything else, something which is fucking me over right now," Yeah, ze had hem niet zo makkelijk moeten vertrouwen. Maar dan alsnog, een echt andere keuze had ze niet gehad. "What about you?" Deed ze een poging om het gesprek een andere kant op te sturen.

Haythel leek te merken dat het geen onderwerp was waar ze graag over sprak en pushte haar niet om meer vrij te geven, wat Mindo zeker op prijs stelde. Ze was hierheen gekomen om alles achter zich te laten, niet om haar verhaal ook hier nog een keer bekend te maken. Bovendien was het nu toch niet relevant meer, niet? Dit was de plek voor mensen zoals zij om een nieuwe start te maken, in een veilige omgeving. Ach, het deed er ook niet toe. Om zowel haar eigen gedachtes als die van Haythel van het huidige onderwerp af te houden vroeg ze hoe het met haar zat; het meisje met een katten zoon en een hellhound peculiarity zou ook wel een kleurrijk verhaal met zich meedragen, niet? Het antwoord was een heel erg zekere 'ja'. ”I’m here because I’m a hellhound. My hunger to human flesh had made me go crazy a couple times in the past. It caused me to murder an entire village. I was on the run ever since. Leaving a trail of corpses behind me. I hope to stay here for a little while longer, but it’s only a matter of time before I cause too many deaths and I will have to move again,” Een diepe frons lag op haar gelaat en ze knipperde herhaaldelijk terwijl ze dat probeerde te behappen. Wat..? Dit meisje voor haar, een jonge moeder met een goed verzorgd uiterlijk, was dorstig naar bloed en menselijk vlees? "I'm... Sorry, to hear," Sprak ze enkel wat overdonderd, waarna ze wegkeek. Op straat had ze redelijk mensen leren kennen, daar kon ze aanwijzen wie het in zich had om te moorden en wie niet. Hier was echter alles anders, heel erg anders en Mindo wist niet wat ze ervan moest denken.
”Mindo,” Bij het horen van haar naam die de stilte verbrak keek ze de ander weer aan, nu met nadere ogen. Ze deed alsof dit alles de normaalste zaak van de wereld was, liep ze hier soms rond tussen allemaal moordenaars? ”I know that I’m not the person to tell you what to do or to decide for you, but I want you to know that you can rely on me if you need any help,” Sprak de ander met een vriendelijke toon in haar stem. ”There are more Peculiars here who are on the run. Maybe some of them can help you to figure out a way to get out of the loop,” vervolgde ze. ”Overall I just want to make clear that you don’t have to stand alone in this,” Waarom was ze zo aardig tegen haar? Was dit een vies trucje, wilde ze eigenlijk gewoon hellhonden voer van haar maken? Mindo wist het allemaal niet meer. "Thanks, I appreciate that," Ze keek de ander met een frons aan. "just the fact that a murderous hellhound is telling me all of this is making it a tiny bit awkward," Okay, dat was misschien wat onbeleefd, zelfs voor haar doen. Haythel probeerde enkel te helpen, maar was iemand zoals zij wel te vertrouwden? Mindo liet een gefrustreerde zucht horen. "It's just, a few days ago the only weird thing that had ever happened to me was that I could change myself into a stupid dog and play with candle lights. I was always the odd one out and now, suddenly, I'm in this madhouse full of 'peculiars' and I'm talking to this nice looking girl who has a cat son and is apparently a hellhound," Ze liet zich met een plof achterover in haar stoel zetten. "It's all.. A bit much,"mompelde ze wat. Ze had een drankje nodig...

Yeah, dat waren niet de meest verstandige woorden die ze zojuist had gesproken. Dat besefte het jonge meisje zich ook wel, maar sorry zeggen was niet iets waar ze bepaald goed in was, dus deed ze dat op haar eigen wat subtielere manier. Gelukkig leek Haythel dit te snappen, want ze liet haar eerdere houding varen na haar woorden. ”I know. Just take your time with accepting everything and getting to know everyone. But you have to decide quickly if you want to stay here or not,” Ze knikte enkel en wilde haar bedanken voor haar gastvrijheid, maar de woorden werden haar ontnomen. De kat, eh, jongen die eerder heel lief in het raamkozijn had liggen slapen werd nu wakker en rekte zich uit, op de manier zoals alleen een kat dat kon. Nu moest je het niet verkeerd opvatten, Mindo zou de aanwezigheid van dieren altijd boven die van mensen stellen, maar als ze moest kiezen tussen katten en honden ging haar voorkeur eigenlijk heel erg duidelijk uit naar de trouwe viervoeter, iets minder naar de wispelturige huisdemoon. Het feit dat dit ook nog eens een kind was, waar ze over het algemeen niet al te goed mee op kon schieten, maakte het niet heel erg veel beter. ”Who is she?” Vroeg het kind nieuwsgierig waarna hij van het raamkozijn afsprong en vlak voor haar voeten belande. Mindo bewoog zich wat naar achteren en keek de ander met een frons aan terwijl hij haar geur leek op te snuffelen. Kennelijk rook hij iets wat hem niet beviel, want haast angstig leek hij terug te deinzen naar zijn moeder, die hem soepel op schoot zette. ”Sorry about that,” Verontschuldigde de ander zich. "No, it's okay," Gewoon even niet schelden en beleefd zijn, zo moeilijk zou dat toch niet zijn. "I'm Mindo, new around here," Legde ze aan het jochie uit.