Storm is coming .

Hij had rustig, na een hele dag buiten te zitten, plaats genomen op de bank. Languit en zuchtend had hij een hand in zijn face gelegd. Het leven was lastig, dat hij dat maar wist. Het was een pijnlijke realiteit die hem gewoon even raakte. Hij schudde kalm even zijn hoofd en kwam na wel geteld drie seconden weer overeind om onrustig even rond te lopen en naar buiten te kijken. Hij wilde zo graag even naar de kliffen gaan, of naar de stad. Het was echter die Hollow. Hij vernauwde zijn ogen wat en schudde zijn hoofd weer een keer. Hij kon er niet veel aan doen dat hij de drang had te rebelleren. Het was immers werken aan iets dat hem vrijheid gaf en dat was vrij belangrijk in de context van de fallen angel. De vleugelloze engel kantelde even zijn hoofd terwijl hij het raam benaderde en zijn voorhoofd tegen de lijst van het ding aanlegde. Het boos zag er prachtig uit bij valavond. Maar weet je wat er nog mooier zou uitzien? Als hij dit kon zien uit de lucht, waar hij behoorde. Ugh. Hij rolde even met zijn ogen en sloeg even meerdere malen op de muur met de platte van zijn hand? Onrust was in zijn lichaam aanwezig en gaf hem een thrill, een opwinding die hem levendig hield. Hij wist nu al dat een slapeloze nacht eraan zat te komen en hoog waarschijnlijk ook een nacht waar hij een regel zou breken. Nou... Even zou vast geen kwaad kunnen?

-Voor een van Marlon acc's~

Hij was geen hooggevoelig persoon die lette op het minste geluidje die er aanwezig was. Hij was niet geïnteresseerd in anderen. De reden was vrij simpel gevallen toen hij over het ongeval was gebeurd. Wat kon je nou doen? Vrienden maken met potentiële doden, hah, dat liet hem haast lachen. Niet dat hij zelf iets moest zeggen, hij kon evengoed ook dood gaan. Misschien had hij wel een grotere kans dan de rest want het enigste wat hij momenteel kon was je dood staren met de waarheid en licht geven, heel erg handig als je moest gaan vechten uiteraard. Sarcasme droop van zijn gedachten af. Het was haast lachwekkend. Hij wist al langer dan vandaag dat hij nutteloos was en de neiging om dan ook uit de lus te gaan was vrij groot. Hij kon hier doodvallen en buiten de lus kon hij doodvallen van zijn ziekte. Dat was uiteraard g r e a t want des te langer hij hier zat, hoe meer de ziekte als een wild onkruid verspreidde. Het was echter omdat de tijd stilstond dat hij er niet onder bezweek. Daarbij wat was er hier dat er buiten niet was? Tijd. Heel veel tijd. Ja, dat was het eigenlijk. Gefrustreerd had hij tegen de muur gemept, alsof dat even al zijn zorgen zou wegjagen, maar het had juist een ander effect op een ander persoon. Toen hij wat onhandig gestommel achter zich hoorde draaide de jongen zich om. Zijn helderblauwe ogen waren al snel gericht op een dame die zowat even oud leek te zijn als hem. Ze had een bijzet tafeltje omver gelopen, of het zag er toch zo uit, en de spullen die rust hadden gevonden op het meubilair hadden nu een weg gevonden naar de grond. Geweldig werk van de ander uiteraard. Geen idee of ze wel echt nadacht wat ze aan het doen was want jezus wat moest je lomp zijn om dát te kunnen. Hij wilde al bijna een droge, bijna grove opmerking maken, maar dat kind was hem voor. “O!” Natuurlijk, ja, het was inderdaad een zicht. Een vage herinnering van kapotte borden en glazen vloog door zijn kop heen. In het weeshuis hadden kinderen daar altijd wild om gedaan, alsof ze net een trofee hadden gewonnen als die dingen braken. Uiteraard had Melvin daar genot in gezien en als jong geval had hij elke dag zijn bord in duizend stukjes gegooid, tot het personeel er genoeg van had en alle witte dingen met plastic plaatjes had vervangen voor hem. Minder afwaswerk, uiteraard, maar niet zo slim voor het milieu. Die mensen mochten ook eens verder denken dan dat, opvoeding ofzo. Iets dat toch voorheen onbestaande was in dat huis.
Het hoofd van de meid was compleet rood en de engel had even haar aangekeken met een opgetrokken wenkbrauw, bijna haar lompe actie in vraag nemende. Alsof ze wist wat ze had gedaan en deze hele... Rommelboel deel uit had gemaakt van haar entree, die vast verder heel spectaculair moest zijn. Je wist immers nooit met die kinderen hier. Eentje werd zelfs naakt om verstoppertje te spelen dus dan vond hij dat wel alles kon. Niet dat het zo erg was als wat Finn had gedaan, toch was het een bijzondere manier als het als... Aandachtstrekker bedoeld was. Even bestudeerde hij haar dan ook vluchtig. Het feit dat ze niet meteen eruit zag alsof ze naar de stad ging ofzo bedacht hij zich dat ze vast, net zoals velen momenteel, lusteloos en dood was door alleen binnen te zitten en niks te doen. Wilde je je dan ook nog echt opmaken en goede kleren aandoen? Melvin was nooit het type geweest die zo was, maar sommige mensen binnen het huis hadden opvallende transformatie begaan naarmate de dagen in lock-down vorderden. Uiteraard kon dit ook niet het geval zijn voor dit wijf en was ze gewoon altijd zo gekleed. Ieder zijn ding, zoals hij vaak shirtless rondliep. Maar nja, hij had vaak een excuus, die hij nu helaas niet meer zo frequent kon gebruiken, dus hij... Zag er geen probleem in. Nu hij er ook zo over nadacht had hij de afgelopen dagen ook altijd shirts gedragen, een nieuw record voor zichzelf dat was een feit. “S-s-sorry, i-ik wilde je niet b-b-besluipen” Klonk er van het kind af waarna ze bukte en haar rommel begon op te rapen. Met kalme ogen had Melvin naar haar gekeken. Als hij zich niet zo levenloos voelde had hij haar vast geholpen, maar het gehele feit dat hij gewoon dood was vanbinnen had de gentleman in zichzelf vermoord. Niet alleen hem, maar ook zijn happy kant, voor zover die eigenlijk nog leefde. Vast niet. Hij had zich al in weken niet meer goed gevoeld en toen dat hele gebeuren? Nee, het was zeker niet goed voor zijn karakter, zijn gehele doen. Hij werd er verbitterd van, een beetje nijdig. Het kolkende hoofd gaf hem ook geen enkel moment rust. En natuurlijk was Melvin die gast die er geen hulp voor wilde zoeken. Hij wilde gewoon dat het afgehandeld kon worden zoals hij het had voorgesteld. “Gaat het wel?” Klonk er plots en ietwat verbaasd had hij even een 'Hm?' geluidje laten horen. Niet geheel belangrijk, maar het was zo'n automatisch iets als je dacht dat je iets niet mee had, toch voor hem.
Die vraag had er uiteraard aan zitten komen, zeker als de ander daar al langer had gestaan. Niet dat het hem carede op eender welke manier, het was eerder dat het haar gewoon niks aan ging. However, de ander zag er wel bezorgd uit. Was ze zo een van die shy girls die altijd een kind of caring kantje moest hebben? Oh lord, hij wist niet hoeveel geduld hij zou hebben met haar, zeker niet in zijn toestand. Hij zou eigenlijk gewoon... Alles eruit moeten flappen en gewoon de waarheid moeten zeggen. Hij kon ook bot overkomen en haar afsnauwen... Of hij kon liegen. Als iemand die toch geen leugens kon opvatten viel die laatste optie al meteen weg. Een keuze van twee, dat leek altijd zoveel moeilijker omdat er dan geen middenbaan was. Maar als hij de derde er weer bij haalde... Was dat het afsnauwen. Hm... Nee, dat was te cliché, hij zou de risc nemen, misschien gebeurde er dan nog iets leuks vandaag. "Nee, ik wil naar buiten," sprak hij vlak en kortaf terwijl hij haar sceptisch aankeek. Hij was vermoeid van het niks doen en done met het hele 'teveel regeltjes' systeem. Hij was nooit een kind geweest die regels kon opvolgen. Men kon hem niet gevangen nemen en zo wel had hij altijd een drang om hun ongelijk te bewijzen. Slechte gewoontes veranderden ook nooit, zelfs nu niet, nu het allemaal gevaarlijk werd.  

Had hij een plan? Ja, dat had hij. Daarom had hij juist die woorden uitgesproken, om iets uit te lokken. Hij kende haar niet, wist niet wat ze zou kunnen zeggen en er was dus een immens grote kans dat zijn plan in duigen zou vallen. Niet vreemd want Melvin was eigenlijk niet slim. Hij had maar 4 jaar op school gezeten en had altijd met onvoldoendes gezeten. Het was een wonder dat hij kon lezen en schrijven, maar dat was voor hem essentiële geweest. Hij had immers toch niks aan een diploma. Als hij wilde kon hij zo een eigen zaak beginnen als het op dramas oplossen aankwam. Het doorzien van leugens was handiger dan men zou denken. Een levende leugendetector die de waarheid toonde van iemand, zo noemde hij zichzelf wel eens. Daarbij had hij met gemak mensen kunnen beroven van hun geld als hij wilde. Een opleiding en kennis was overrated als je een bijzonderheid had. Voor hem dan toch. Hij gebruikte liever de makkelijke uitweg die God aan hem had gegeven. En dat was gewoon afwachten en kijken wat er gebeurde. Stil had hij dan ook zitten kijken naar deze dame, ergens in spanning, ergens in verveling. Als ze hetzelfde dacht als hem zou dat geweldig zijn uiteraard. Hij wist niet wat haar bijzonderheid was maar als ze met twee waren konden ze vast wel naar buiten gaan. I mean, twee paar ogen waren altijd beter dan een. Hij kon half vliegen en dat beest waarschijnlijk niet, dus hij kon hun beiden met gemak in veiligheid brengen mocht dat ding verschijnen. Ja, dat was hij wel, een jongen met een groot gedacht van zijn kunnen, ookal kon hij amper zelf voor zichzelf zorgen, laat staan een held zijn.
Het meisje kwam dichter naar hem toe toen hij zijn zin had uitgesproken. Ze had een glimlach op haar gezicht. Ruwe woorden hadden duidelijk geen impact gehad op haar en hij wist eigenlijk al aan deze manier van doen dat hij een goed begin aan dit gesprek had gegeven. Dit zou een goed einde krijgen, dat gevoel kreeg hij nu al. Nja, gevoel was niet alles uiteraard. Als iemand die altijd alles met zekerheid wist te zeggen was een gevoel dus niks. “Dat snap ik, het is ook super rot om de hele dag binnen te zitten” Klonk er van haar af en hij knikte even lichtjes waarna hij haar volgde met zijn helderblauwe ogen. Ze ging bij het raam staan en even kreeg Melvin een superidee bij dat zicht. Iets wat hij vaak deed 's avonds was hoog gaan om de zonsondergang te zien. Alleen was het rustgevend, maar hij had het moment nog nooit met iemand gedeeld. Misschien was hij een beetje egoïstisch om al die mooie dingen voor zichzelf te houden, maar hij was degene die met de vleugels was geboren. Kon hij niks aan doen dat hij beter was dan anderen, moesten ze maar even beter worden. “Het zou zo fijn zijn om weer een keertje wat zon en wind op je huid te voelen” Klonk er zuchtend en even keek hij vluchtig naar buiten. het briesje was altijd hetzelfde in de lus en de rukkende wind op het strand, die hem altijd zowat neer liet crashen, was er waarschijnlijk ook nog steeds. Hij wist niet dat hij dit ooit zou zeggen maar damn, wat mistte hij nu dat kutgevoel van dat kutstrand verschrikkelijk. Het was zo'n element van de vrijheid die hem nu werd beperkt. “Wat zou je buiten willen doen?” Klonk er en even richtte hij zijn ogen op haar, waardoor hij nu zag dat ze hem aankeek. ZIjn houding was nog steeds licht gespannen, maar zijn geest was al wat laxer geworden opdat de conversatie vrij soepel verliep, een leuk iets als je hele kop een pijnhoop was. “En wat doe je nu om de tijd te verdrijven? Misschien heb je nog wat tips, want ik weet het niet meer.” Hij? Tips? Hij had wel gehoord dat hij moest gaan helpen. Helpen, hoe? Hoe moest hij in hemelsnaam gaan helpen als hij amper zijn eigen bijzonderheid onder controle had. Hij had vliegles nodig en iemand die hem even kon leren hoe je die ogen aan uit moest doen. Het was niet zo makkelijk als een schakelaar. Gelukkig voor hem kon hij wel zijn licht transparante, witte vleugels oproepen wanneer hij wilde. Iets dat hij al heel lang kon. Toch wist hij met zekerheid dat dit zeker niet zijn echte vleugels waren, in tegendeel, hij voelde nu al hoe gelimiteerd hij was met... Dit... Dit was niet het enigste wat hij kon en dat wist hij.
"De naam is Melvin en ik ben wat je dus kan noemen een angel, ik heb vleugels," zei hij kortaf aan het begin van zijn uitleg. "Altijd al vleugels gehad, of eerder, altijd al vleugels kunnen oproepen. Vliegen kan ik niet als de beste, maar ik kan het wel een beetje. Het irriteert me dan ook dat ik nergens heen kan," sprak hij kalm. Aan zijn woorden was het vast duidelijk dat hij zeker geen huismuis was, maar eerder een vogel die graag op rondtrek was. "Ik snap niet waarom ik niet gewoon mag gaan, dat beest kan toch niet vliegen right? Dus er overkomt mij vast niks," ja, dat was het toppunt van zijn frustatie, het feit dat hij gewoon veilig zou zijn in de lucht en er dieharde paniek was om niks. Okay hij crashte wel nog steeds 9 van de tien keer dat hij omhoog ging maar kleine details waren zo miniem om vergeten te worden. "En wat ik doe in mijn vrije tijd? Buiten zitten really, in de tuin, maar veel kan ik er helaas niet doen," zei hij. "I mean ik kan op het dak gaan en naar de zonsondergang kijken maar dat is ook dan weer de zoveelste keer dat ik dát doe," sprak hij terwijl ie met zijn ogen rolde. "Echt, des te langer ik hier binnen zit hoe ge-wel-diger ik me ga voelen, really" sprak hij met volle sarcasme uit. "Wat een bullshit allemaal," murmelde hij er grommend achter.
"Ik durf te wedden dat ik je mee kan nemen naar de cliffs voor een mooie avond en we ongedeerd terug komen," blufte hij zachtjes terwijl hij even zacht lachte.

Kijk ;_;:

We came from favelas, livin' a life like novellas,
She makin' money, respect her, this real bitches fiesta, esta noche, tengo

Als er een iets was wat Melvin duidelijk wilde maken, dan was het zijn opinie wel. Rond de pot draaien en even zielig doen, om uiteindelijk niks te doen was niks voor de jonge kerel. However was hij wel slimmer geworden dan er gewoon alleen vandoor te gaan. Als jong kind was hij meerdere keren uit het raam gevallen in een poging te vliegen. Helaas voor hem brak hij zo meerdere keren zijn benen en armen. In het weeshuis werd het vaak als een rebelse actie gezien. Meh, dat was het ook ergens, maar niet in het begin. Toen het na een tijdje gewoon teveel werd was hij na zijn eerste goede vlucht er gewoon vandoor gegaan. Ze mochten het bekijken. Hij was toch al wat van leeftijd geweest en wist dat adoptie voor hem toch niks meer zou geweest zijn. Wie wilde daarbij zo'n kind als hem adopteren? Hij had de helft van de tijd creepy witte ogen gehad en had wel vaker boos zitten roepen op een paar mensen die kennis met hem kwamen maken. Niet altijd was elke aanraking met vreemden slecht geweest, toch was het voldoende negatief geweest om het roepen en panikeren als een automatisme bij hem te maken. Daarbij had hij nooit iemand gehad die als moeder of vader over hem waakte, dus veel gemis aan zo'n figuur had hij nooit gehad. Ah, waar dacht hij plots aan op dit random momentje? Het was soms belachelijk als zijn gedachten afdwaalden naar random flarden vanuit her verleden, fragmenten die toch weinig inhoud hadden in de context van zijn huidige bestaan... Right? “Het moet inderdaad verschrikkelijk voor je zijn om heel de tijd binnen te zitten dan. Misschien kan je nog niet zo goed vliegen, maar op deze manier kan je het ook niet verbeteren…” Klonk er van de ander af. Hij keek haar even en bekeek haar even kort. Ze had haar hoofd even geschud. Melvin gaf geen reactie op haar zin, maar liet de woorden wel even in zijn hersenpan zakken. Verbeteren, verbeteren. Hoe lang werkte hij daar niet al aan? Al sinds hij een paar jaar oud was en hij kon er nog steeds niks van. Het was niet in zijn nature, als mens zijnde, om het kunst van het vliegen zo te kunnen. Vogels konden het op hunzelf leren, de meeste dieren die eigenlijk vleugels hadden. Het was ingeprent in hun hoofd en zodra ze er klaar voor waren probeerden ze. Sommigen overleefden het niet maar anderen die vlogen. Er was geen ouder geweest die hun even leerde wat ze wel en niet moesten doen. Melvin wist echter wel dat hij dat wel nodig had. Hij wist niet hoe hij zijn vleugels moest bewegen om er het optimale uit te halen - Heck, hij was zelfs een grap als hij opsteeg. Nja, hij kon er eigenlijk eeuwen over blijven door klagen, want zo lang als hij zich herinnerde had hij al met dat probleem gezeten.

“Wat nou…” Klonk er plots, waardoor hij haar meteen wat beter aankeek. Het was duidelijk geweest dat hij had zitten denken, wat hij wel vaker deed, maar wel zijn aandacht op haar had gehouden. Niet dat hij lette op haar lichaamshouding of wat dan ook, dat interesseerde hem eigenlijk geen barst. “…als we gewoon een ‘leap of faith’ nemen en er gewoon naar toe gaan? I mean, gevaar schuilt overal. Hier kan je ook van de trap afvallen, of ergens naar beneden vallen, of per ongeluk een mes in je arm steken.” Hij knikte even en kon het niet laten; "Of vergiftigd worden door rotte eieren," er zacht achter te murmelen. Ookal was het zijn eigen fout toen geweest, oh well... Het was gebeurd en hij kon er nu alleen nog over klagen. de meid begon echter te vertellen over hun enige nadeel en dat was haar bijzonderheid, die blijkbaar niet zo bijzonder was. Het was schijnbaar een of andere hippie gevoelens aura geval ding waar hij weinig verstand van had. Het leek wel alsof ze een alternatieve manier voor medicatie aan het bespreken was. Waar hij eigenlijk gewoon meteen aan moest denken was dat ze gewoon een wandelende painkiller was. Yeah, was niet zo nuttig. “En als ik liedjes zing, kan ik mensen goed laten voelen. Ik weet niet zeker of dat zal werken, tenzij die Hollow erg depressief is…” Ze moest even wat lachen waarbij ze haar hoofd wat schudde. Melvin vond het wel ergens goed klinken. Misschien was dat beest gewoon immens alleen of verdrietig of whatever en wilde het gewoon wat gezelschap. Hij had immers geen idee hoe het eruit zag en waar het op uit was. Hij was te lui en gewoon te triggered om echt meer uit te vinden over dat ding. “Wat vind je er van? Ik bedoel, het zou wel erg toevallig zijn als hij komt opdagen…misschien zijn wel minder actief in de avond?” Hij knikte even langzaam. Ofcourse, dat shady moordlustige beest was zeker iemand die meer van het zonnetje genoot. Like, iedereen had wel nood aan de zon en slaap, right? Zelfs seriemoordenaars namen af en toe een pauze, dus hij zag echt niet waarom dat ding dat ook niet even kon doen. Hij moest eigenlijk echt bijna lachen hiervan, want des te meer ze erover sprak, des te meer redenen hij kreeg toch naar buiten te gaan. Over een slechte invloed gesproken. “Nu ben ik je aan het overhalen om een reisje te maken, terwijl je niet eens weet wie ik ben” sprak ze en uh ja, zelfs hij had dat eigenlijk niet door gehad. Vast weinig interesse ergens... Of zijn hoofd was op andere plaatsen momenteel. “Ik ben Olivia, Olivia Romano.” Dat was dus haar naam.
"Aangenaam kennis te maken Olivia," zei Melvin haast meteen na haar uitspraak. Hij zette een stap van de muur vandaan en bekeek haar even. "Ik mag je wel..." zei hij zacht murmelend waarna een glimlach op zijn lippen kwam. "En ik denk dat we mogen opschieten als we nog een deel van die mooie zonsondergang aan de kliffen willen zien," sprak hij meteen waarna hij zich uitrekte en zijn truigeval uit deed. Hij wandelde vluchtig naar de uiteinde van de woonkamer en keek even rond, ergens checkende of er geen mentor rondliep of nog erger, Bluebonnet. Hij zag niks en dus moest hij even lachen. Hij draaide zich dan ook snel weer om, de trui nog in een hand houdende. "Dus ben je klaar om te gaan of wat?" sprak hij even zacht, plagend en uitdagend tegen haar met een kleine lach op zijn gezicht. Yolo right.

omfg die gifs ik huil wth ;w;

De ander had geknikt op zijn woorden. “Ja, ik ben echt benieuwd, want-“, Ze leek absurd te stoppen toen hij de kleding van zijn bovenlijf had gehaald. Hij had er een beetje met vraagtekens gestaan. Wat was er? Had ze zich opeens bedacht? Melvin was zo gewoon zijn shirt uit te doen voor alles dat hij er geen problemen in zag nu. Hij zou zijn vleugels toch moeten gebruiken, right? Tenzij ze gingen wandelen. Wandelen was uiteraard ook leuk en een stuk veiliger.. maar niet zo snel als vliegen. Nu het uur al tegen de avond aansloop en de zon waarschijnlijk gevaarlijk dicht bij de horizon was hadden ze geen tijd in een rustige wandeling. Daarbij was snel even ernaar en terug voldoende right? Er verscheen bijna een ongemakkelijk glimlach op het gezicht van de bruinharige jongen bij de gedachte. Damn, hij kon niet eens recht vliegen. Dit zou vast geweldig worden. Hij had beter een paar slokken vodka genomen voordat hij dit had gedaan niet? Nu kon hij al de shame in zijn lijf voelen... Oh well... “Uhm…” Klonk er even en in een reflex begon hij te glimlachen, nerveus ongemakkelijk. yes, hij zou zijn gift, fallen angel, weer eens trots aan doen door straks weer es neer te storten. “…want ik ben daar nog niet geweest…sinds ik uhm…hier ben aangekomen.” Ah, hij knikte even glimlachend, zijn lach wat zelfverzekerder dan eerst. De cliffs waren zijn favoriete depri plaats om rond te hangen - niet dat dat iets uitmaakte but still. Hij mistte het wel een beetje. Nja, als die zee even weg was zou hij het meer gemist hebben. Zoals de meeste vliegende dieren die niks met water hadden was Melvin niet happig op zwemmen, hell, hij kon zelfs niet zwemmen. Zou vast ook heel charmant overkomen als dat uitkwam.
Toen hij uiteindelijk had gechekt op pottenkijkers of van die gasten, had hij moeten lachen. De kust was veilig geweest. Het moest maar gebeuren als miss Bluebonnet opeens voor hun stond. Hij wilde niet weten wat haar preek zou zijn, als ze dat al ging geven. Daarbij moest hij ook niet denken aan de mentoren. Hij kende Sam persoonlijk wel een beetje en hij wist niet of de kerel happig zou zijn op zijn manier van regelbreken. Hij was immers ook nog eens door hem betrapt op minderjarig drinken. Kon hij er wat aan doen dat hij graag vergat. But hoo, geen enkele van die pretbedervers waren vandaag in deze ruimte. Natuurlijk kon Finn die creepy boy hier wel ergens zijn... maar uh... Fuck hem. Hij zou zelfs niet zijn best doen om te kijken of de onzichtbare kerel ergens was... Want dat betekende dat hij naakt was als hij die zoektocht moest opstarten. Liever niet dus. Toen hij de uitdagende woorden had uitgesproken had ze even met haar wenkbrauwen gewiebeld en Mel moest even een zacht, maar toch uitdrukkelijkere lach, onderdrukken. Oh god waar was hij aan begonnen. “Ik ben er helemaal klaar voor, fly me away, darling” Hm? Hij haalde een wenkbrauw op en bond snel de trui rond zijn middel. Ja, nu stond hij daar al een tijdje halfnaakt. Mensen die hem wel vaker zagen zouden het een normaal zicht vinden. De krullende tekens op zijn rug hadden al wat gegloeid, wat hem een warm gevoel had. Tsk, even inhouden Melvin, die dingen moesten maar buiten komen. “Hoe werkt dit eigenlijk? Moet ik nu op je rug gaan zitten ofzo?” Zijn rug leek niet zo'n goed plan en kort schudde de bruinharige even zijn hoofd waarna hij even een stap terug nam en door de hal naar de voordeur wandelde. Bijna geruisloos opende hij het massieve ding even. Het zachte gekraak liet hem alert opkijken. damn, kon dat niet even zwijgen.

Rustig had de deur wat open gehouden en al dan niet of Olivia erdoor was, sloot hij deze zacht weer. Ze had de tijd gehad natuurlijk mee te gaan maar als ze besloot nog iets te doen was dat uiteraard ook nog altijd handig. However, Melvin had andere plannen. Hij rekte zich even uit en voelde zijn botten zachtjes kraken. Uh, hij was lam van het niks doen en dat was te voelen aan zijn lijf. Hij wachtte rustig tot de vrouw er was en opende dan pas zijn mond. "Ik denk dat ik je zal moeten dragen, maar dat zal geen probleem zijn," zei hij even. "Ik heb eigenlijk nog nooit iemand meegenomen in vlucht dus verwacht geen eerste klasse rit, mokay?" zei hij even met een nerveuze glimlach. "Ik denk dat we al blij mogen zijn als we daar komen zonder te crashen," mompelde hij zachtjes lachend erachter terwijl hij even snel wegkeek. dat had hij niet moeten zeggen. Oh well. Als iemand die zelf een gift had omtrent waarheden was het voor hem een gewoonte gewoon soms zo te doen. Maar okay dan, tijd om die lamme dingen van een vleugels weer eens boven te halen. Hopelijk deden ze het nog. Hij haalde even diep adem, concentreerde zich even kort en voelde al snel het betrouwbare gevoel van de extra licht transparante lichaamsdelen. In een flits waren ze verschenen, zoals ze altijd deden, licht transparent en bedekt in witte bevedering die fluweelzacht was. Lagen op elkaar namen de transparantie niet weg, wat ze haast een fake uitstraling gaf. Melvin wist dat ze er niet betrouwbaar uitzagen, eerder een praalstuk, maar hij kon er wel degelijk de lucht mee inkomen. "So, ready to go?" klonk er grijnzend. Hij wilde uiteraard eerst weten of hij haar toestemming had haar vast te nemen en te dragen. Hij bleef een heer, en die grepen niet zomaar een dame vast zonder daar eerst toestemming van te krijgen.

Gelukkig was ze hem gevolgd, maar blijkbaar niet snel genoeg. Hij had dan ook even met een schuin glimlach gekeken naar hoe ze met de deur vocht. Ah ja... Voor hem was het een eitje geweest maar dat was enkel logisch. Hij wist dat deur soms op slot ging en het was een wonder dat ze nu open was. Nja, als hij zelfs toe was zou het voor hem niks zijn om via een raam te gaan. En zelfs als de ramen alleen boven open was zou de engel er met gemak uitkomen... Ongeschonden eruit komen was echter een ander verhaal. Toen hij met Finn aan het spelen was had hij in combinatie met zijn lichtgevende geval gave proberen te ontsnappen via het raam op de eerste verdieping. Toen hij enkele meters naar beneden was getuimeld en met een harde plof tegen de grond was gekomen had hij zijn lesje wel kinda geleerd. Maar goed, als hij zo naar buiten kon, so be it. Niet alles in het leven mocht natuurlijk niet zo makkelijk zijn. Uiteindelijk gaf hij dus zijn instructies.. En daar was hij wel serieus over... Het feit dat hij hun potential dood hier aangaf was eh... vast niet fijn om aan te horen. Hij zou er ook eerst van staan kijken. Maar goed. Hij zou zijn uiterste best doen om de ander een goede, mooie avond te geven. Als dat betekende dat hij wat meer zich moest inspannen... So be it. Hij ging zijn eigen woorden namelijk echt niet tekort schieten, wat maakte hem dat dan? “Serieus, ik dacht dat je serieus was. Maar…we gaan toch niet echt neerstorten, hè?” Uhum... Hij lachte even en haalde zijn schouders even met een onzeker gegrijns op. Het kon gebeuren, hij zei het maar. Hij had het nog zo gezegd dat hij geen meester was in de vliegkunsten... Maar als ze een alternatief had kon ze dat altijd opbrengen, uiteraard. Nogmaals schudde ze haar hoofd en even keek hij haar kalm aan. Hm? “Weet je, mijn moeder leerde mij altijd: als je gaat, dan is het je tijd geweest. Misschien is dit het moment om dat in mijn achterhoofd te houden.” Heh. Hij grinnikte even schuin. ja, dat was een mooi iets om te zeggen, maar niet iets dat voor hem was weggelegd. Weg gevlucht van de echte wereld om mentale en lichamelijke pijn te ontlopen; zijn dood te ontlopen. De ziekte die hij droeg zou zijn dood zijn geweest als hij de loop niet was binnen gegaan... Maar hier kon het niet meer worden dan een verre gedachte die hem binnen de loop hield. Uiteraard kon hij hier vast niet voor eeuwig blijven en hij was ook niet van plan om voor altijd te leven. Maar sterven aan zijn 20ste of misschien mid 20 zag hij niet zitten. Hij was te jong om het leven te laten.
Toen Melvin zijn wings had gevormd had hij even gecheckt of ze er wel nog hetzelfde uitzagen. Ja hoor, mooi strakke witte veren, die prachtige vormen bekleden en de extra lichaamsdelen een half transparante look gaven. “Wow! Dat is echt super gaaf” Ze kwam dichter en leek helemaal te stralen van wat zeg zag. Toen hij eerder dit had getoond aan een ander meisje, eentje die nieuw was geweest en wat onzeker, had ze dezelfde uitdrukking gehad. Het deed hem goed als hij mensen kon bewonderen. Soms haalde het de erge gedachten van je kop af en hij wist hoe goed dat moest voelen. Als iemand die zelf vol zat met zijn eigen problemen was hij er zelf heel veel naar opzoek geweest maar helaas waren die dingen vaak sterker dan de oplossingen. “Ik vind ze echt geweldig! Als we crashen en sterven in verschrikkelijke pijn, ben ik blij dat zoiets moois de oorzaak is.” Hij grinnikte even en keek naar haar toen ze knikte. "Dat zal ik onthouden als we ten onder gaan, thanks~" zei hij even met een zacht gelach. Eigenlijk was het hele weg gaan nu meerwaarde geworden voor hem, aangezien het gezelschap van Olivia hem al sinds de living goed had gedaan. Maar hij wist zeker dat de dag compleet zou zijn als hij haar de prachtige cliffs kon tonen. “Ik ben er klaar voor, ready for take off” Klonk er, haar armen in de lucht. Hij glimlachte even wat breder en greep haar voorzichtig van de grond, een arm onder haar benen, eentje onder haar rug. "Armen rond mijn nek en maak je geen zorgen, ik heb je goed vast," zei hij even met een bemoedigende lachje terwijl hij haar aankeek met kalme en goedmoedige ogen. Daarna keek hij op, naar de hemel en spreidde hij zijn vleugels wat, waarna hij zijn lichaam meteen wat aanspande en de concentratie meteen wat steeg bij hem. Goed, erbij blijven Melvin. hij slikte even, kneep zijn ogen wat samen en begon hevig te slaan met zijn vleugels waarna hij rustig begon te stappen en na enkele tellen van de grond kwam. Het was maar goed dat bomen hier wat minder frequent aanwezig waren dan verderop. Onhandig steeg hij op, waarbij hij duidelijk moeite had met zichzelf recht te houden. Okay Melvin... Rustig blijven. Rustig duwde hij de ander wat meer tegen zich aan en na enkele tellen waren ze boven de bomen gestegen. Het koude zweet was hem bijna uitgebroken uit nerveusiteit dat ze hier gewoon naar achter zouden kappen en in het huis zouden crashen. Maar dat gebeurde gelukkig niet... Hij draaide zijn lichaam wat en veranderde de manier van vliegen wat, waardoor ze rustig naar voren begonnen te bewegen, om zo langzaam te versnellen... Okay, hij kon dit wel.

- Als er iets veranderd moet worden cause of powerplay or something just pb me c:
Vervolgtopic~