Winter Is Coming

Alex was tot nu toe nog nooit in de toren geweest. Hij passeerde de lange gang vol met kamers van zijn huisgenoten. Toen hij het bordje 313 tegenkwam dacht hij even aan de eerste keer dat hij door deze deur stapte. Alex had destijds nog geen kamergenoot, die zou maar pas na een paar dagen toekomen. De muren had hij vol met fotokaders van hem en zijn familie of vrienden gehangen zodat hij ze nooit meer kon vergeten. Hij zou zijn tante Alice, nonkel Patrick en nicht Jilly ook nooit vergeten. Zijn ouders ontmoette hij nooit dus het kon Alex niet veel schelen hoe het met hen ging. Ze hadden hem, een kleine baby en hun zoon, gewoon achtergelaten omdat ze hun job belangrijker vonden. Alex had zich een tijdje verdrietig gevoeld waarna hij een periode van woede doorging, maar nu had Alex het volledig geaccepteerd. Op het einde van de gang ging hij een houten trapje op, die hem zou leiden naar de torenkamer. Aangekomen in de kamer zag hij nog een andere jongen staan. Alex sprak de jongen aan: “Hallo, is het een mooi uitzicht?”