It's good to feel bad

Behoedzaam was Rafe de gangen doorgelopen met zijn zwaard die hij in zijn schede had opgeborgen en een houten kistje met een simpele theedoek eroverheen. Hij had er een aantal messen in opgeborgen en het was verstandiger als potentiële voorbijgangers niet zagen wat er in zat: hij had geen zin in onnodig gezeik. De bruinharige jongeman wilde simpelweg zijn wapens schoonmaken van het opgedroogde bloed wat erop zat aangezien het naar zijn gevoel begon te ruiken. Daarnaast was het beter als iemand je wapens vond zonder dat er bloed op zat dan met, right? Hij had besloten om ze buiten schoon te maken op een tijdstip dat er meestal geen kip te bevinden was. In de bathrooms kwam er namelijk altijd wel zo nu en dan iemand binnen, en daar had hij eerlijkgezegd geen behoefte aan. Daarnaast was het prima weer buiten, dus waarom niet.

Na enkele minuten was hij zonder problemen buiten geraakt en liep in de richting van een simpele picknicktafel op een veldje. Nog voordat hij de tafel had kunnen bereiken hoorde hij ineens een vreemde stem “Hey,” roepen boven zijn hoofd. Gestoord keek hij omhoog om te zien wie de ballen had om naar hem te roepen. Zijn ogen maakten contact met een jongetje die er naar zijn gevoel redelijk jong uitzag, in ieder geval een stuk jonger dan de meeste die hier verbleven. Om het nog mooier te maken had hij ook nog eens kattenoortjes. Onschuldiger kon het niet. Kort liet Rafe zijn signature lachje horen. “Meow,” antwoordde hij met een lichtelijke spot op zijn toon. Niet dat de jongen er wat aan kon doen dat hij als bijzonderheid een soort van kat was, maar het amuseerde Rafe wel enorm. Vanaf de grond kon Rafe niet goed de uitdrukking op de jongen zijn gezicht zien, maar had zo’n gevoel dat hij enorm nieuwsgierig was en aasde op een gesprek. Waarom zou hij hem anders aanhalen? “Mind helping me out with an unbelievably special task kiddo? I bet you’re phenomenal at it” riep Rafe naar de jongen, hopend dat de jongen zijn nieuwsgierigheid niet in bedwang kon houden en naar buiten zou komen om hem te helpen. Hij kon hem op het moment wel goed gebruiken namelijk. Zo’n jong jochie zou vast het kwaad niet zien achter het bloed op de wapens, tenzij hij hem onderschatte. Anders had Rafe pech, en helaas geen slaafje die hem hielp met het schoonmaken.

Tot zijn genoegen zag hij hoe het kattenjongetje nieuwsgierig zijn oren naar voren spitste toen hij hem had gevraagd of hij hem wellicht wilde helpen. Met wat zei hij niet, anders vreesde Rafe dat hij hem niet naar beneden kreeg en dat zou meer werk voor hem betekenen. Het verbaasde hem dan ook niet dat het jongetje al snel akkoord ging met zijn voorstel nadat hij even zijn woorden had herhaald. Een licht triomfantelijke grijns verscheen op zijn gezicht. Had hij dat even mooi geregeld.  

In eerst instantie dacht hij dat het jongetje via de trap naar beneden zou gaan en hem hier buiten weer zou ontmoeten. Het tegendeel was echter waar toen hij met zijn hazelkleurige ogen waarnam dat hij zich uit het raam liet hangen en vervolgens door middel van de klimop die tegen de muur aangroeide behendig naar beneden wist te klimmen. Het leek wel letterlijk een kat die vast zat in een mensenlichaam, afgezien van de kattenoren en -staart.  Onverschillig haalde Rafe even zijn schouders op om alvast richting de picknicktafel te lopen waar hij het kistje neerzette. “Didn’t feel like taking the stairs huh?” stelde hij vast terwijl zijn rug naar hem toegekeerd was.

Het duurde niet lang voordat hij naast hem verscheen en gretig vroeg wat hij voor hem moest doen. Rafe keek hem aan en bestudeerde hem eerst even nu hij wat dichterbij was om vervolgens de doek van de houten kist af te trekken zodat hij naar de inhoud kon kijken. “They’re dirty, covered in dried blood, mind helping me getting them all beautiful and shiny again?” vroeg hij aan hem, benieuwd of hij nog in de enorm naïeve fase van zijn leven zat waarin hij alles voor zoete koek aannam, of nu toch wel zijn twijfels begon te krijgen omdat geen normaal persoon zomaar ergens een houten kistje met een stel messen waarop opgedroogd bloed zat had liggen. Terwijl Rafe wachtte op antwoord haalde hij het zwaard uit zijn schede en legde die naast het kistje op de picknicktafel.

Het duurde niet lang voordat het jongetje naast hem verscheen nadat hij het houten kistje op de picknicktafel had geplaatst. ”I got grounded by my mom. She locked my in my room because I tried to run away and because I wanted to try smoking,” legde hij uit waarom hij niet de trap nam maar de klimop die tegen de muur aangroeide. Hij grinnikte kort. “Such a naughty cat, how did you get caught?” bracht hij uit aangezien hij er vanuit ging dat hij gesnapt was tijdens het roken.  Vroeger toen hij zelf nog buiten de lus leefde hadden zijn ouders nooit door wat hij allemaal uitvrat, voornamelijk omdat ze het te druk hadden met het runnen van hun business om veel aandacht te besteden aan hun zoon. Daarnaast beschikte hij over genoeg geld om eventuele getuigen van zijn daden om te kopen zodat ze hun mond zouden houden. Perks of being rich. “Why’d try to run away?” vroeg hij uiteindelijk toch. Misschien kwam er nog een sappig verhaal uit de jongen waar hij leedvermaak aan kon beleven.

Toen hij het doek van het kistje met de messen afhaalde zag hij hoe de ogen van het kattenjongetje begonnen te glinsteren waardoor een lichte grijns op Rafe zijn gezicht tevoorschijn kwam. Hij deinsde niet terug door het aanzicht, dan zou hij hem vast wel willen helpen met het schoonmaken ervan. ”Yes! It would be an honour,” bracht hij vrolijk uit toen Rafe dat had gevraagd. Nou, dan was dat ook weer mooi geregeld, kostte het hem minder moeite om al die dingen schoon te krijgen. “Great,” antwoordde hij en probeerde een oprechte glimlach op zijn gezicht te toveren, wat mislukte. Vriendelijk uit zichzelf lachen was niet zijn sterkste kant, als hij lachte was het meestal sarcastisch, of in een situatie waarin geen normaal persoon zou lachen. Als hoogtepunt haalde Rafe vervolgens zijn zwaarde uit de schede en legde deze op tafel waarna al snel de grijperige handjes van het jongetje -waar hij eigenlijk nog steeds de naam niet van wist- er naartoe vlogen.  ”That’s so cool!” bracht hij tegelijkertijd uit. Rafe spande wat aan en keek wantrouwig toe hoe het kattenjongetje zijn zwaard aanraakte, het eigenlijk niet heel prettig vinden dat hij het vastpakte. In zijn ogen maakten kleine kinderen alles kapot, en als hij het voor elkaar kreeg om dat zwaard kapot te maken wist hij niet of hij er levend vanaf zou komen.

”What did you kill?” wekte het jongetje hem uit zijn gedachtes waardoor hij kort met zijn hoofd schudde om zichzelf weer op aarde te brengen. “What did I kill?” herhaalde Rafe zijn woorden. Bedenkelijk keek hij het jongetje aan waarbij hij kort zijn lippen tuitte. “Get me a bucket of water and I’ll tell you,” stelde hij hem voor. Hij had allang gezien dat het jongetje ongelooflijk nieuwsgierig was, dus om daarachter te komen zou hij vast wel met een zware emmer vol met water willen sjouwen. Rafe had zelf al wat schoonmaakmiddel e.d. meegebracht. Het enige wat hij nog nodig had was water om het process in gang te zetten.

Het een half oor luisterde hij hoe de jongen hem vertelde waarom hij weg wilde lopen en hoe hij gesnapt was toen hij naar buiten wilde vluchten om het roken uit te proberen. Had hij dan doodleuk aan zijn moeder verteld wat hij buiten wilde gaan doen? Dom, als je het hem vroeg. Maar goed, het kind was nog niet zo oud dus die wist waarschijnlijk niet beter. “Sounds to me like your tiger mom is incarcerating you bud, you gotta live a little” concludeerde hij. Het leek hem dat het als kat niet zo heel moeilijk was om over hekken en dergelijke heen te klimmen, dus wat hield hem tegen? Of was die moeder echt zo oplettend over der zoon? Maar dan zou ze hem hier toch allang aan zijn oren terug naar binnen hebben gesleurd? Misschien kwam dat nog. Als zijn wapens maar schoon waren, dan vond hij het wel best.

Nieuwsgierig had het jongetje gevraagd wat hij had vermoord omdat er allemaal opgedroogd bloed aan de wapens zat. Een vraag die hij had kunnen verwachten, en hij dus ook volop gebruikte om het kattenjongetje zijn nieuwsgierigheid te misbruiken door hem te chanteren. ”Alright!” riep hij enthousiast uit nadat Rafe hem had verteld dat hij het hem zou vertellen als hij een emmer water zou halen. Dat scheelde hem weer sjouwwerk en het jongetje kwam erachter wat hij gedood het met de wapens, seems fair right? Een tevreden grijns was op zijn gezicht geplakt toen hij het jongetje nakeek toen hij het water ging halen. Hij kwam echt als geroepen

Het duurde niet lang voordat hij terug kwam met de emmer water die bijna tot de nok toe gevuld was. Zelf had hij wat speciale zeep, sponsjes enzovoorts meegenomen die bij de messen in het houten kistje lagen. Dus daar hoefden ze zich geen zorgen over te maken. ”Now tell me!” eiste het jongetje met een brede grijns nadat hij de emmer water op de grond had gezet. ”Oh and what’s your name?” vervolgde hij. Oh ja, namen uitwisselen. Dat doen normale mensen als ze elkaar net ontmoeten de conversatie verder gaat dan een simpele hallo. “Right,” antwoordde hij kort en tilde de emmer vervolgens van de grond en plaatste hem op de picknicktafel. “I’m Rafe, and you kid?” stelde hij zich maar eerst voor. Echt een goede reputatie had hij hier niet, in ieder geval bij de goodies goodies in het verblijf dan. Naar zijn gevoel konden diegene met de ‘duistere’ gaves het niet echt schelen wat hij uitvrat. Hij was benieuwd of Seji wellicht eens zijn naam had horen vallen in een gesprek, maar aangezien hij al niet reageerde op het bloed op de messen zou het hem ook niets verbazen als hij ook niet uitzonderlijk zou reageren op zijn naam.

“You know kid,” begon hij terwijl hij een aantal messen uit het kistje haalde en op het hout voor hen neerlegde. “Sometimes people just bother you, keep you from doing certain things. They just annoy to no end that you want to offer them a ticket for a ride to a world where pain is unknown, where you’ll never see them ever again,” sprak hij vaag, benieuwd of hij vatte waar hij nu over aan het praten was. “Or you just offer them the ticket without any motive, just for the heck of it you know,” lachte hij zachtjes terwijl hij de sponsjes uit de houten kist haalde en er wat zeep opspoot om er vervolgens eentje aan hem te geven. Rafe doopte de spons kort in het water en begon vervolgens de eerste messen schoon te maken. “If you’re done you can dry ‘em with that towel,” instructeerde hij het jongetje en knikte in de richting van het doek dat zonet nog op het houten kistje had gelegen om de messen te verbergen.

Rafe knikte toen het jongetje zijn naam herhaalde alsof hij het in zich op moest slaan. Hij zag hoe er een kleine grijns ontstond rond zijn lippen waarna zijn staart een krachtige zwiep gaf. Meteen schoten Rafe’s ogen naar het uitsteeksel. Hij vond het maar een bijzonder iets. Een mensenjong met de oren en staart van een kattenjong. Wat had zijn moeder in hemelsnaam op tijdens de zwangerschap? Het leek wel alsof hij was blijven hangen tussen het shapeshiften van een mens naar kat, of andersom. “Seji,” haalde het jongetje hem uit zijn gedachtes. Even keek hij hem droog aan tot er een belletje bij hem begon te rinkelen dat hij zonet zijn naam had verteld. Daar had hij immers zelf om gevraagd. “Oh yeah, Seji,” sprak hij, niet per se tegen het jongetje zelf. Het was eerder tegen zichzelf om zichzelf weer op aarde te roepen.

Terwijl hij het sponsje verzadigde met wat zeep en er vervolgens wat water overheen gooide vertelde hij het jongetje -wat blijkbaar Seji heette- wat hij deed vermoorden. Hij vertelde het echter niet op een directe manier maar maakte er in tegendeel een soort verhaaltje van waardoor het wat zachter in de oren klonk. Niet dat Rafe het erg had gevonden om het op een directe manier te zeggen, ergens was hij benieuwd of het kattenjongetje te connectie kon leggen. Hij had er nog wat bij gelachen voordat hij begon met het mes in zijn handen schoon te maken, Seji ondertussen vertellend dat hij met het doek dat op tafel lag de wapens kon afdrogen als hij klaar was. Toen hij hem daarbij aankeek merkte hij op dat de jongen een ietwat wantrouwige blik in zijn ogen had gekregen, of misschien had hij dat al die tijd al gehad—het viel hem in ieder geval nu pas op.

In stilte ging Rafe verder met het schoonmaken van zijn messen tot het jongetje uiteindelijk tot een conclusie kwam. "So you kill people,” luidde het waardoor hij zijn blik naar beneden afwendde om Seji aan te kijken. Hij grinnikte kort en zakte door zijn knieën totdat hij op ooghoogte was met het jongetje. Hij legde het mes wat hij net aan het schoonmaken was tegen de hals van Seji aan en zette er ietwat druk op, maar niet genoeg om daadwerkelijk schade aan te richten. Met een langzame beweging liet hij het mes naar beneden glijden tot het alle contact met de huid verloren had. Hij probeerde er voor te zorgen dat er geen wond zou ontstaan, maar hij kon niets garanderen mag jij weten of ie een sneetje eraan overhoudt c:. “Just like that,” sprak hij met een lichthese stem waarna er een grijns op zijn gezicht ontstond. Vervolgens ging hij weer rechtstaan en ging verder met het schoonmaken van het mes om hem even later aan de kant te leggen toen het klaar was.

”Is this good?” vroeg Seji na een tijdje waarna hij hem een mes liet zien waarvan het lemmet blinkend schoon was. Rafe nam het van het jongetje over om het van dichterbij te inspecteren. Het lemmet was Keurig schoon, opgeboend zelfs, maar het handvat had desondanks toch nog een spatje bloed eraan zitten. Het was niet duidelijk zichtbaar doordat het handvat zwart was, maar het was er toch. Rafe pakte het mes bij het lemmet vast en hield het jongetje het handvat voor. “The handle kid, look closely,” instructeerde hij hem terwijl hij weer verder ging met het schoonmaken van de vieze messen. “You’ll never become great at murdering if you do not get rid of the evidence thoroughly. Keep that in mind.”

Hij had de spanning gevoeld die door Seji zijn lijfje heen ging toen hij had mes tegen zijn hals had geplaatst en er in slow-motion langs was gegaan. Rafe keek naar het licht zichtbare straaltje bloed dat opwelde uit de snee. Niets om je zorgen over te maken, maar het hielp wel bij het effect. Eventjes staarde Rafe ernaar en moest zich inhouden om niet een tweede keer langs de plek te gaan met een haal die dit keer dodelijk zou zijn. Het zicht van het bloed prikkelde hem, maar probeerde zich ertegenin te zetten door zijn blik af te wenden en recht te staan. Vanuit zijn ooghoeken keek hij toe hoe het jongetje typisch zijn hand likte om vervolgens langs de snee in zijn nek te gaan waarna er enthousiasme in zijn blauwe oogjes verscheen. Iets wat hem eerlijkgezegd verbaasde. Rafe giste dat hij wellicht ook niet helemaal honderd procent in zijn hoofd was, net zoals hijzelf, of hij was simpelweg nog te naïef om te realiseren dat het niet bepaald normaal was.

Seji had na een tijdje boenen de mes aan hem gegeven om hem het te laten te laten inspecteren, eerst zijn goedkeuring vragend voordat hij het ook daadwerkelijk aan de kant legde als ‘schoon’. Rafe had echter nog enkele spatjes bloed gespot op het handvat die hij het jongetje dan ook aanwees. Je moest nou eenmaal nauwkeurig zijn als je zulke daden begin. Hij had het mes teruggegeven aan hem zodat hij de overgebleven spatjes er nog af kon halen. Er stond een licht teleurgestelde blik op zijn gezicht, maar Rafe besteedde er niet teveel aandacht aan. Niet alles kon immers de eerste keer goed gaan. Zelf liep hij ondertussen om de picknicktafel heen zodat hij beter bij het zwaard kon komen en begon eerst het ijzer goed schoon te maken.

”So are you gonna teach me how to become a killer?” vroeg Seji plots, een licht uitdagende toon zijn stem strelend. Geamuseerd keek Rafe op. Vroeg het jongetje serieus of hij hem wilde leren hoe hij een moordenaar moest worden? ”Because I’m already a killer!” vervolgde hij enthousiast. Eventjes keek Rafe hem verward aan, maar kwam al snel tot de conclusie dat hij waarschijnlijk doelde op het feit dat hij jaagde naar muisjes, konijntjes en dergelijke. Hij grinnikte en schudde geamuseerd zijn hoofd terwijl hij zijn blik weer richtte op het zwaard. “Cute,” antwoordde hij. “Do mommy and daddy approve of that? Maybe I should ask them for their consent first,” vroeg hij vervolgens. Hell, hij wist zeker dat zijn ouders het er niet mee eens zouden zijn als hij hun zoontje zou opleiden tot een koelbloedige moordenaar. Hij zei het meer om te indiceren dat hij nog maar een jong jongetje was. “You don’t know what you’re getting yourself into kid,” sprak hij hoofdschuddend, überhaupt niet wetend of hij een klein jochie die de hele dag rond zijn tenen stond te dansen kon tolereren. Zijn tolerantielevel was niet bepaald hoog namelijk. “Besides, you don’t even know me apart from some basic facts. You’re a bit too eager to just trust a murderer kiddo,” vervolgde Rafe, niet goed wetend wat hij met de situatie aanmoest. Er vroeg niet immers elke dag een jongetje aan hem of hij hem wilde opleiden tot een moordenaar.

Rafe’s wenkbrauwen schoten omhoog toen de jongen vertelde dat hij geen vader had. Alright, onverwachte wending. Betekende dat dat hij een ongelukje was en zijn moeder niet een wist wie de vader was? Rafe trok zijn mond al open om een opmerking terug te vuren, maar nog voordat hij er dieper op in kon graven vervolgde Seji dat zijn moeder hem niet kon vertellen wat hij wel en niet mocht doen.  Kort zuchtte hij. Seji klonk in zijn oren als een typische tiener die net zijn rebelse levensjaren was ingegaan, en om heel eerlijk te zijn wist hij niet goed hoe hij daar mee moest omgaan. Kinderen waren nooit zijn ding geweest en zou het hoogstwaarschijnlijk ook nooit worden.

”I don’t fucking care!” riep Seji woest uit nadat Rafe hem had verteld dat hij niet wist waar hij aan zou beginnen, en dat hij iets te naïef was om zomaar iemand te vertrouwen waarvan hij deadass wist dat het een moordenaar was. Misschien vertrouwde hij hem ook wel niet, maar hij stelde zich zonder twijfel iets teveel bloot aan een vreemdeling die maar al te kraag bloed aan zijn handen droeg. ”I’m not gonna stay here so you can tell me what I can and can’t do! I’m gonna be a killer! And if you’re not gonna help me, then you can find someone else to finish these fucking knifes!” vervolgde het jongetje kwaad. Strak keek Rafe hem aan en moest zich inhouden niet uit te halen naar zijn slaap zodat hij zou stoppen met het hebben van zo’n grote mond tegen hem. Als Seji nog lang zo zou doorgaan dan wist hij niet of hij goed zijn echte zelve in bedwang kon houden. Het jongetje leek echter verstandig toen hij het mes in het sopje gooide om vervolgens van het tafereel weg te stormen. Een diepe zucht verliet zijn longen terwijl hij kort zijn hoofd schudde. Daar ging zijn afwashulpje. Voor even wilde hij hem terugroepen, zijn woorden terugnemen en hem toch wat dingen aanleren—maar bedacht zich. Als het jongetje zo’n grote mond tegen hem bleef opzetten kon hij dat niet tolereren en kwam hij hoogstwaarschijnlijk snel aan zijn einde. Misschien als hij wat ouder was en het stoom was afgeblazen dat hij het nogmaals zou willen overwegen, maar op het moment op deze leeftijd? Nee, liever niet. Ook al betekende het dat hij zijn messenschoonmaakslaafje kwijt zou zijn.

-Topic uit