Everything's white but it's blacker than I know

Op een rustig tempo liep hij door de bruisende straten van het centrum. Zowel bekende als onbekende gezichten flitsten aan hem voorbij terwijl hij in de richting van de drogist liep. De zon scheen volop en bracht een redelijk aangename tempratuur met zich mee waardoor velen al snel hun zomeroutfit uit de kast trokken. Typhon daarentegen liep nog steeds met een lange spijkerbroek en leren jas, maar honestly, het was prima te doen. Iedereen deed gewoon te vroeg alsof het hoogzomer was, terwijl het zelden echt warm was op deze plek.

Na een tijdje te hebben gelopen kwam hij aan bij de drogist en duwde de deur open om binnen te treden. Hij kwam hier voor zogenoemde arnica zalf of tabletten, in ieder geval iets wat van de plant afkomstig was. Hij had er zelf nog nooit van gehoord, maar ging ervanuit dat ze zo’n homeopathisch goedje hier vast wel te verkrijgen zou zijn. Na het incident met Jinn waarbij hij net niet gewurgd was door zowel zijn slangen als hijzelf, had hij wel forse blauwe plekken bij zijn nek er aan overgehouden. Sommige waren redelijk bedekt door de tattoos in zijn nek, maar de meeste waren overduidelijk zichtbaar. Het mooiste was dat de duidelijkste blauwe plekken ongetwijfeld van vingers afkomstig waren. Hierdoor had hij de afgelopen week vaak lacherig wat vragen gekregen of hij misschien ‘choke kink’ had, of de opmerking dat hij vast een wilde nacht had gehad. Op het begin kon hij er op zich wel om lachen aangezien hij hoogstwaarschijnlijk precies hetzelfde had gezegd als het bij iemand anders was geweest, maar begon het nu toch aardig zat te worden. Nu de blauwe plekken er echter onderhand al een week zaten en alleen maar erger kleurden en alle kleuren van de regenbouw aannamen had hij wat research gedaan naar hoe je ze sneller weg kon krijgen. Schijnbaar hielpen arnica producten bij het versnellen van het genezingsproces, dus gaf hij dat maar een kans. Daarnaast was z’n pakje sigaretten bijna op dus moest hij hoe dan ook de stad in, want zonder kon hij niet.

Zijn ogen gleden over de schappen waar wel duizend zalfjes, tabletjes, spraytjes en noem maar op leek te staan. Hij zuchtte diep, totaal niet de organisatie erin ziend. Er was gewoon teveel en enige verbinding tussen de producten zag hij niet. Uiteindelijk besloot hij zich naar een medewerker te begeven omdat hij vreesde dat hij hier anders nog een paar uur zou staan zoeken; zelfs als het recht voor zijn neus stond. Hij tikte de dichtstbijzijnde medewerker aan waardoor deze zich omdraaide en hem een vragende blik toewierp. “Arnica stuff, have you got something like that? Doesn't matter what, just something.” vroeg hij. Het jonge meisje leek hier pas net te werken wat te merken was aan haar zenuwachtige en ongemakkelijke houding, maar desondanks ging ze toch voor hem zoeken naar de producten bij de schappen waarbij hij haar volgde. Na een tijdje te hebben gezocht vertelde ze hem dat ze het niet kon vinden, maar dat ze het zou navragen bij haar collega’s of het wel in het assortiment zat. Als antwoord gaf Typhon haar een kort knikje en blikte vervolgens op zijn telefoonscherm toen ze van hem weg liep om de tijd te checken. Great. Hij had gedacht snel die zooi te kunnen halen en een pakje sigaretten om hem vervolgens weer te smeren, maar nee, het zat weer tegen. Met een diepe geïrriteerde zucht leunde hij tegen een schap aan om het wachten wat comfortabeler te maken, zijn telefoon daarbij zeker niet in zijn zak latend. Hij hoopte maar dat hij niet voor niets hoefde te wachten anders liep hij hier echt zijn tijd te verdoen.

Na even op zijn telefoon te hebben gezeten stopte hij het device weer terug in zijn broekzak. Als je ze nodig had om te wachten leek het altijd alsof alles op je timeline veel saaier dan het is als je even snel op je telefoon keek terwijl je eigenlijk geen tijd had. Het duurde niet lang voordat zijn blik viel op een bepaald persoon, de reden waarom hij hier überhaupt stond te wachten op een of ander gaar product waarvan het nog maar de vraag was of het daadwerkelijk zou werken. Het was Jinn, nog erger ingepakt in dikke kleren dan hijzelf. Je zou onderhand denken dat het midden in de winter was als je alleen naar zijn outfit zou kijken. Daarnaast had hij nog steeds de zwarte huid die plotseling tijdens hun gevecht tevoorschijn was gekomen, en natuurlijk zaten er weer tig slangen om zijn lijf heen gewikkeld. Ja, het zag er best warm uit, maar hoe dan ook—niet zijn probleem. Desondanks kon Typhon niet ontkennen dat hij wel nieuwsgierig was naar wat Jinn hier kwam doen aangezien zijn slangen zo te zien al vol opzoek waren naar een bepaald product. Maar om het nou te gaan vragen? Dat ging hem te ver.

Na een tijdje kwam het jonge meisje terug met een doosje tabletjes in haar handen, waar gelukkig iets in de zin van arnica op geschreven stond. Hij had dan toch niet voor niets lopen wachten, gelukkig. Typhon nam het doosje van haar over met een bedankje en zette zijn weg richting de kassa waarbij hij langs Jinn in het gangpad liep. Even keek hij zijn rivaal in de ogen aan toen ze elkaar passeerden, maar zei geen woord tegen hem. Het was maar beter om niets te zeggen zodat er ook niets uitgelokt kon worden, anders kon hij beter twee pakjes van die tabletjes meenemen in plaats van een.

“Can you show me where the xtc is?” ving Typhon nog net op voordat hij het gangpad uit was. Meteen proestte hij even en hield vervolgens uit verbijstering halt, maar ook uit nieuwsgierigheid. Hoorde hij nou goed dat dat slangenjong in een drogisterij vroeg of ze hem de xtc konden aanwijzen? In een fucking drogisterij. Qua vechten had hij de blonde jongen zwaar onderschat, maar qua kennis over drugs had hij hem toch wel wat hoger ingeschat. Hoewel, hij probeerde hij toen wel de walm van zijn joint te ontwijken, maar toch; het leek hem dat menig mens wel wist dat een drogist geen xtc verkocht? Met een grijns uit puur leedvermaak draaide de getatoeëerde jongen zich weer om zodat hij het tafereel kon bekijken, echt moeite doend om niet in lachen uit te barsten. Dat zou hij hoogstwaarschijnlijk later nog wel doen, maar hij wilde toch eerst zien hoe hij zichzelf uit deze gênante situatie ging redden. Arm meisje, ze werkte hier pas net en er vroeg nu al een freak met een zwart schubbenhuid omhelst door slangen of ze hem de xtc kon aanwijzen.  

Geamuseerd keek Typhon toe hoe de medewerkster wit was weggetrokken en Jinn beduusd aankeek, overduidelijk aan het zoeken naar haar woorden. Zo te zien wist ze in ieder geval meer over drugs dan Jinn deed. “I’m sorry, but I don’t think I can help you with that….ehm..stuff sir,” stamelde ze ongemakkelijk en durfde hem onderhand niet recht in zijn ogen aan te kijken. “We don’t really, uhm yeah, sell illegal drugs here sir…..you should go see someone else for that stuff, I’m sorry,” vervolgde ze ongemakkelijk, niet goed wetend hoe ze met de situatie om moest gaan—wat begrijpelijk was. Typhon daarentegen vond de sensatie heerlijk om naar te kijken. Hij was een rasechte sensatieknakker. “Asking for xtc at a drugstore,” mompelde hij zachtjes op een spottende toon tegen niemand in het bijzonder, meer tegen zichzelf omdat hij niet geloofde dat Jinn daar echt om gevraagd had. Typhon kon het niet laten om toch even luidop te lachen want honestly, wie maakte nou elke dag mee dat iemand in de drogisterij vroeg of ze hem de xtc konden aanwijzen? Hij zou er bijna spontaan zelf gaan werken om zulk soort mensen uit te kunnen lachen, bijna. Hoofdschuddend met nog een zachte lach draaide hij zich om en ging in de rij staan bij de kassa, zich oprecht afvragend of Jinn überhaupt wel wist wat xtc was. Zijn lieve spionnetjes leken het in ieder geval niet te weten.

Typhon grinnikte zachtjes terwijl hij in de rij stond en Jinn verbaasd het woordje ‘illegal’ hoorde herhalen. Wat deed hij in hemelsnaam met zijn leven dat hij dat niet wist? Leefde hij onder een steen of zo? Hoe dan ook, not his problem, not his business. Hij wist vrijwel zeker dat Jinn hem al aardig wat negatieve blikken had toegeworpen bij het horen van zijn lach. Niet veel later stond Typhon vooraan bij de kassa, vroeg nog om een pakje sigaretten, en rekende vervolgens zijn producten af. Soms dacht hij er wel over na om te stoppen met roken e.d. als hij moest afrekenen, maar zonder gaan lukte het hem ook niet. Hij had er simpelweg niet genoeg motivatie voor om te stoppen waardoor het niet lukte. Nadat hij zijn wisselgeld terugkreeg stopte hij het terug in zijn portemonnee en verliet de drogist met zijn producten die hij in zijn jaszakken wist te verbergen.

Op zijn gemak liep hij dezelfde weg terug als hij heen was gekomen, de straat nog steeds even druk als op de heenweg. Het enige was er niet op de heenweg was en wel op de terugweg waren de slangen die ineens rondom zijn voeten begonnen te kronkelen. What the fuck? Hij hoefde er niet eens over na te denken van wie ze afkomstig waren, al helemaal niet omdat hij hem zonet nog tegen het lijf was gelopen. Maar waarom die slangen hem ineens lastig vielen en zelf tot stilstand leken te dwingen? Was Jinn dan zo snel op zijn teentjes getrapt dat hij al helemaal opgefokt raakte doordat Typhon moest lachen om zijn domme actie? “Get away from me fucking snakes,” zei hij geïrriteerd tegen de beesten en probeerde over ze heen te stappen, maar vertraagde hem wel dergelijk. Nadat de slangen waren verschenen duurde het niet lang voordat hij de beruchte stem achter zich hoorde. ”Typhon. I think you can help me,” luidde het wat Typhon tot stilstand bracht. Vroeg hij hem nou om hulp terwijl ze een tijdje geleden nog elkaar nog probeerden te wurgen en verbranden? Een frons stond op zijn gezicht terwijl hij zich omdraaide, al wel een vermoeden hebbend waarmee de blonde jongen hulp nodig had.

“Don’t make me laugh Jinn,” zei hij met een grinnik en haalde zijn haar uit zijn ogen met zijn hand. “Oh wait—you already did,” vervolgde hij lachend, het niet kunnen laten om hem toch iets uit te dagen desondanks hij er de vorige keer niet zonder kleurscheren vanaf was gekomen. Hij kon er namelijk nog steeds niet over uit dat het slangenjong daadwerkelijk om xtc had gevraagd bij een drogist. Zo nu en dan wierp hij een blik naar beneden, de slangen die zich rondom hen bevonden in de gaten houdend. Hij vertrouwde die beesten voor geen haar, al helemaal niet na hun incident. “But why exactly should I help you?” vervolgde hij terwijl hij zijn hoofd weer optilde en Jinn aankeek waarbij hij zijn linkerwenkbrauw vragend optrok. Typhon was wel benieuwd of hij een reden had waarom hij hem zou willen helpen na hun vorige ontmoeting. Misschien als er wat voor hem in zou zitten, anders moest hij er toch wel even over nadenkenken.

Een scheve lach stond op zijn lippen toen hij toekeek hoe Jinn zijn vuisten balde na zijn lullige opmerking, die hij zelf eigenlijk wel mooi gemaakt vond. Zijn glibberige vrienden begonnen al weer naar zijn lichaam te happen met hun lange giftanden waar Typhons gezicht wel even van vertrok, slangen waren echt niet zijn ding. Hij had verwacht dat ze hem weer zouden bijten omdat hij hun leider in de grond trapte, maar tot zijn verbazing kalmeerden ze en hielden zich koest. Bijzonder.

Nadat Typhon aan Jinn gevraagd had waarom hij hem überhaupt zou willen helpen, niet vragend met wat aangezien ze beiden wel wisten dat Typhon al wist wat Jinn van hem begeerde. De jongen verkleinde de afstand tussen hen door een stap in zijn richting te nemen, waarschijnlijk in de hoop extra tot hem door te kunnen doordringen. Hij leek die xtc wel heel graag te willen als hij zijn trots er voor opzij wilde zetten, en dat voor iemand die niet eens leek te weten wat het überhaupt was. Vreemd. ”You’re the only one I know who can help me with this. If I don’t get the xtc, then I will keep these dark scales for a longer amount of time,” legde Jinn uit. ”And that’s in none of our adventance,” vervolgde hij. Typhon keek hem tamelijk rustig aan in zijn gifgroene irissen die nog steeds omringd waren door het zwarte oogwit. De getatoeëerde jongen trok zijn wenkbrauw op toen hij dat uitlegde. Ergens had hij gelijk dat het ook niet in zijn voordeel zou zijn als Jinn zijn zwarte huid zou behouden, hij had ongetwijfeld gemerkt dat hij sterker was na zijn transformatie. Stel dat ze nog een keer in een gevecht zouden raken dan was hij er waarschijnlijk geweest omdat zijn zuur niet enorm veel effect leek te hebben op het zwarte pantser. “How come you know you need it in order for your former skin to return, but do not even know what the hell it actually is?” sprak hij, toch willen wetend waar zijn onwetendheid vandaan kwam. “I mean, even a twelve-year-old seems to have more knowlegde about drugs than you. You don’t simply buy xtc at a drugstore boy,” vervolgde hij en kon het niet laten een gemene vergelijking erbij te gooien, een spottende ondertoon zijn stem strelend. Hij wist wel hoe hij aan xtc zou kunnen komen voor hem, maar ergens vond hij het riskant dat zomaar aan hem te geven. Jinn leek niet eens te weten wat voor spul hij achterover gooide. Straks lag hij nog dood in zijn kamer omdat hij per ongeluk teveel tabletjes xtc had genomen door zijn onwetendheid, en dan had Typhon het weer gedaan als men erachter kwam. Nee, hij ging hem eerst maar even uithoren—en dan zal hij wel zien of hem ermee wilde helpen. Anders liep hij maar wat langer rond met zijn zwarte pantser.

OOC;; Hij was niet flut hoor, no worries sweetheart <3. Kon er genoeg mee c:

Typhon zag hoe Jinns kaken begonnen aan te spannen na zijn opmerking, de spanning duidelijk door heel zijn lichaam. Een sluw grijnsje speelde op Typhons gezicht, een gevoel hebbend dat hij hem het liefst ter plekke weer aanvloog met zijn slangen—maar gezien hij de xtc nodig leek te hebben zich toch maar inhield. Want zoals hij zelf al had gezegd: Typhon was de enige die hij kende die hem wellicht van xtc kon voorzien. Dan moest hij hem dus te vriend zien te houden, voor zover dat kon. Hem wederom aanvallen zou daar niet echt bij helpen.

”I used to get medication that would bring my former skin back, but I got that medication from my parents who made it themselves,” vertelde de blonde jongen dan toch maar met pijn en moeite zijn verhaal, met wat leek een onderdrukte woedende ondertoon. Jinn liet enige emotie zien? Gevoelig onderwerp. Er was dus iets wat omtreft zijn ouders waardoor hij die medicatie niet meer kon krijgen. ”However, I ran away from them so I can’t get the same medication. I’ve figured out what components I need to make the medication myself. And xtc is one of them,” vervolgde hij om te verklaren waarom hij precies xtc nodig had. Typhon was even stil maar liet zijn blik niet van die van Jinn wijken. “Why’d you run away?” vroeg hij uiteindelijk, voor de verandering oprecht interesse tonend. Compleet de vraag negerend of hij hem nu zou willen helpen nadat Jinn dat verteld had. Het leek hem niet dat je zomaar van je ouders wegrende als je op zo’n manier afhankelijk van ze was, en je -zover Typhon had weten op te maken uit wat Jinn hem verteld had- überhaupt door ze geaccepteerd werd inclusief je bijzonderheid. Typhon haatte het dat zijn ouders hem hun rug hadden toegekeerd vanwege zijn bijzonderheid aangezien hij daarvoor een best hechte band met zijn ouders had. Al helemaal omdat hij nooit van plan was geweest hen te schaden met het zuur dat hij kon opwekken, ze vertrouwden simpelweg hun eigen zoon niet, en dat deed hem pijn. In zijn ogen was hij namelijk qua persoon niet veranderd, hij had alleen een extraatje erbij gekregen wat dat niet aantastte. Maar daar dachten zij blijkbaar anders over. Typhon hoopte maar voor Jinn dat hij een goede reden had voor het wegrennen, anders kon hij fluiten naar zijn xtc en moest hij het maar bij zijn ouders gaan halen. Hij zou er namelijk niet tegen kunnen als Jinn de mogelijkheid om contact te kunnen hebben met je ouders als iets vanzelfsprekends zag, en het hem dus niet gunnen.

“And how do I know that you are aware of the exact amounts for this weird medicine?” vroeg hij aan hem waarbij hij zijn wenkbrauw op trok. “Your snakes did not even tell you that you couldn’t buy xtc at the drugstore. If they told you the amounts, I would highly question whether they are right or not—if I were you,” vervolgde hij en blikte vervolgens op de slangen die Jinns zijde nooit leken te verlaten, tenzij ze aanvielen natuurlijk. Degene om zijn nek leek zelfs daaraan vastgeplakt te zijn. Het zou Typhon niets verbazen als Jinns nek enorm wit was omdat de zon daar nooit de kans kreeg om te schijnen.

Met zijn hazelkleurige ogen boorde hij in de gifgroene van Jinn terwijl hij op een antwoord op zijn vraag wachtte. De blonde jongen had echter zijn ogen iets verwijd nadat Typhon gevraagd had waarom hij was weggerend; het kwam onverwachts. Jinn week dan ook zijn blik af waardoor Typhon het gevoel kreeg dat hij zijn emotieloze muur niet goed omhoog kon houden op dat moment. Iemands ogen kon je immers het beste lezen qua emotie, waar Jinn hem nu de mogelijkheid van ontnam. Ergens kon Typhon het wel begrijpen. Van het hele verhaal wat Jinn had verteld had hij er maar een klein stukje uitgefilterd en was daarop dieper ingegaan, en laat dat dan ook net het persoonlijkste stukje zijn. Hij ging er vanuit dat het voor Jinn nogal onlogisch klonk waarom hij daar naar gevraagd had, maar voor Typhon was het belangrijk om te bepalen of hij degene tegenover hem überhaupt wel wilde helpen.

Op zijn eerste vraag kreeg Typhon echter niet meteen antwoord, Jinn koos ervoor om langs de gevoelige vraag te zeilen en zich meteen op de tweede te storten. Blijkbaar lag het in twijfel trekken van zijn slangen toch iets minder gevoelig. ”It was hard enough to find out what components I need to make the medication. I don’t know the measurements, but I have to try something. I can’t stay like this for too long or I’ll kill people without the intention of wanting to,” antwoordde hij nadat Typhon zich had afgevraagd of hij wel wist hoeveel er in het goedje zou moeten. Niet dus. “Like me?” stelde hij uiteindelijk vast, doelend op het laatste stukje. De getatoeëerde jongen zuchtte diep, niet goed wetend wat hij ermee aanmoest. Gewoon hem de xtc geven en het hem zelf maar laten uitzoeken, of het hem niet geven zodat hij ook niet per ongeluk teveel tegelijkertijd innam? Daarnaast, wat kon Jinn hem nou eigenlijk schelen? Maar toch. Misschien moest hij hem gewoon maar een bepaalde hoeveelheid geven, en gewoon niet meer?

”My parents we’re beloved people and very good parents, but as soon as their beloved son changed into a snake manipulator they weren’t so beloved anymore. They tried to take my powers away so I would return to my old self again, but I refused it since this is my true form. So I ran away, knowing that they will never understand the way I feel with my power and that they will never accept it,” verklaarde Jinn waarom hij was weggerend van zijn ouders nadat er even een korte stilte had geheerst. Zo snel als Jinns zijn emotieloze en kille blik zonet weer had opgezet, zo snel was deze weer verdwenen toen hij nogmaals over zijn ouders begon. Normaal raakten de verhalen van anderen Typhon niet echt, het interesseerde hem simpelweg niet omdat hij er niets mee te maken had. Hij vond het dan wel kut voor ze, maar meer niet. Hij kon niet echt met ze meeleven omdat hij zich simpelweg niet goed in anderen kon verplaatsen en hun gevoelens dus niet kon delen. Maar bij wat Jinn hem vertelde was het anders. Hij kon zichzelf herkennen in het verhaal van Jinn. Er waren natuurlijk wel wat verschillen, maar in principe viel het op hetzelfde neer. Typhons ouders accepteerden hem niet zoals hij was waardoor hij nu geen contact meer met ze had, en hetzelfde gold voor Jinn. Het verschil was alleen dat Typhons ouders hem zelf hadden weggejaagd omdat ze bang voor hem waren terwijl die van Jinn het een stapje verder namen waardoor hij zelf geforceerd was te vluchten. Typhon zuchtte diep nadat Jinn dat verteld had en probeerde zijn haar uit zijn gezicht te vegen terwijl er helemaal geen haren in zijn gezicht zwierven, een slechte gewoonte die hij uitvoerde als hij gespannen raakte.

Hij twijfelde of hij Jinn zou vertellen dat zijn ouders hem ook de rug toe hadden gekeerd, zonder pardon in de steek gelaten. Peinzend keek hij de blonde jongen die voor hem stond moeilijk aan; de frons die normaal op zijn gezicht getatoeëerd leek was afwezig. Uiteindelijk besloot hij om zijn mond maar te houden over zijn eigen verleden, ook al hadden ze wat dat betreft aardig was gemeen. Het leek hem nogal merkwaardig om er uit het niets over te beginnen omdat er geen specifieke reden voor was; hijzelf werd immers niet geforceerd om zichzelf bloot te leggen omdat hij iets nodig had. Jinn liet hij echter niet met rust met de vragen. “Is that why you think you are better off with just your snakes?” vroeg hij hem, zich kunnen herinneren dat hij dat de vorige keer ergens had laten vallen voordat ze elkaar in de haren vlogen. “Because your parents basically betrayed you?” vervolgde hij om zijn vraag te verduidelijken. Het begon meer op een kruisverhoring te lijken waarbij Typhon wilde graven tot het diepste punt in plaats van even snel vragen waarom hij eigenlijk xtc nodig had.

Een antwoord op zijn constatering kreeg hij niet, in ieder geval niet in woorden. Jinn trok in tegenstelling zijn wenkbrauw op, zuchtte, en wendde vervolgens zijn blik van hem af wat het oogcontact verbrak. Een donkere damp kroop uit Jinns mond waar Typhons blik meteen op viel, het herkennend van het gevecht tussen hen beiden, die ontstaan was nadat de getatoeëerde jongen hem aardig had opgefokt. Een lichte frons speelde met zijn wenkbrauwen, had hij hem weer kwaad gemaakt? Of was het gewoon een bijwerking van zijn zwarte pantser aangezien hij zich daar in beide gevallen over beschikte? Intussen had Typhon zelf ook een diepe zucht geslaakt terwijl hij de verschillende opties overwoog, proberend tot de conclusie te komen wat hij zou doen. Een peinzende blik rustte op zijn gelaat.

In plaats van Jinn uit zijn lijden te verlossen door stoppen met doorvragen en antwoord te geven op de vraag of hij hem nou wilde helpen met xtc of niet, probeerde Typhon nog dieper in zijn ziel te graven. Typhon keek Jinn recht aan met zijn hazelkleurige ogen terwijl hij wachtte op een antwoord, benieuwd of hij de reden van zijn gedrag goed beredeneerd had. Hij kreeg een wantrouwende blik van Jinn toegeworpen terwijl het stoom nog net niet uit zijn oren leek te komen. Hij was overduidelijk niet blij dat hij basically geforceerd werd om zijn verleden bloot te leggen voor iemand die hij eigenlijk amper kende omdat hij iets van hem nodig had. Wat begrijpelijk was, maar dat weerhield Typhon er niet van om het alsnog te doen.
”Yes, yes it is,”bevestigde Jinn stug zijn vraag. ”My own fucking brother is here to take me back to my father so they can still remove my powers! It doesn’t matter where I go, they will still go after me. That’s how much they hate me,” vervolgde hij waardoor Typhons wenkbrauwen verrast omhoog schoten, niet verwacht hebbend dat het zo erg was dat zelfs zijn broer op hem afgestuurd werd. "That…” begon hij, zoekend naar de juiste woorden. "Sucks,” vervolgde hij zijn woorden—overduidelijk de juiste niet gevonden. Typhon was geen ster in het geruststellen -of iets dergelijks- van anderen, zeker niet als het via woorden moest. Daarnaast was hij ook met stomheid geslagen, wie was in hemelsnaam zijn broer? En waarom zou je bloedeigen broer daaraan meewerken? Bezat hij dan zelf niet over een kracht, of had hij deze simpelweg afgestaan aan zijn ouders in tegenstelling tot Jinn? Typhon kon überhaupt niet meer op Jinns achternaam komen, laat staan dat hij zich zou kunnen voorhalen wie zijn broer was.

Onbewust staarde hij naar Jinn terwijl hij twijfelde of hij hem zou vertellen dat hij een soortgelijke relatie had met zijn ouders op enkele punten na, en een tikkeltje minder erg dan die van Jinn. Hij legde zich echter niet graag bloot, zelfs niet voor mensen die hij al langere tijd kende. Het kon tegen je gebruikt worden omdat ze daardoor je zwakke plek wisten. De manier om je keiharde schild een beetje te laten barsten, en eenmaal ze binnengedrongen zijn de wond alsmaar groter makend tot je eraan kapot ging. Mocht het niet fysiek zijn, dan wel mentaal. Het was een soort wachtwoord dat je weggaf waardoor ze binnen konden dringen, en dat idee stond Typhon niet echt aan. Hij gaf de code van zijn telefoon immers ook aan niemand weg. Hoe dan ook, hij kon niet ontkennen dat het hem een soort van vertrouwd gevoel gaf dat Jinn een soortgelijk iets was doorgaan, desondanks ze een paar weken geleden nog in staat waren elkaar te vermoorden. Hij kon het niet goed plaatsen. Typhon had echter besloten zijn mond maar te houden; er was geen aanleiding voor hem om het aan Jinn te vertellen. Hij had immers niets nodig, dus waarschijnlijk zou het zelfs raar uit de bocht komen als hij er ineens over begon.

”Is you’re relationship with your parents similar?” haalde Jinns stem Typhon ruw uit zijn gedachtes. Even keek hij hem met een lichte frons aan totdat het tot hem doordrong wat hij nou eigenlijk gevraagd had. Hoe? Lichtelijk verbijsterd zette hij een stapje achteruit alsof hij zichzelf wilde beschermen tegen zijn vraag, ookal had het geen enkel nut. Doordat Jinn erom vroeg voelde hij zich lichtelijk betrapt en onvrijwillig blootgelegd waardoor hij eerder de neiging had in de verdediging te schieten dan mee te werken. Ook al had hij er zelf al over nagedacht het hem vrijwillig te vertellen. “What?” sprak hij, overweldigd door zijn vraag. "Can your snakes even read minds now?” vervolgde hij lichtelijk geïrriteerd, niet wetend hoe Jinn er anders bij kon komen. Hij gaf voor de rest geen antwoord op de vraag. Zijn teruggevuurde vraag en felle reactie spraken echter boekdelen waardoor niet eens een concreet antwoord nodig was. Voor de rest probeerde de getatoeëerde jongen qua uitstraling nog een muur op te bouwen, maar aan zijn ogen kon je zien dat die van binnen allang gevallen was.

Veel nuttigs was er niet uit zijn mond gekomen nadat Jinn had verteld over de situatie met zijn ouders en of dat de reden was dat hij zich liever tot zijn slangen keerde in plaats van zijn medemensen. Typhon was niet goed in het omgaan met zulke situaties en stond daarnaast ook nog eens perplex om Jinns ‘thuissituatie’, hij had het simpelweg niet verwacht. Al had hij kunnen verwachten dat er iets achter zijn afwijkende gedrag zat, nu hij het nader bekeek. Maar dat het gelijkwaardig aan zijn verleden was met wat betreft zijn ouders had hij niet verwacht. Het bracht hem van zijn stuk en zette hem aan het denken. Over zowel zijn eigen verleden als die van Jinn. Het leek hem sterk dat de blonde jongen zomaar in een zitting alles aan hem had verteld, al helemaal omdat ze niet een bepaald positieve start hadden gehad. Hijzelf zou het in ieder geval ook niet gedaan hebben, zomaar al je ingewanden bloot leggen voor iemand die zo goed als een vreemdeling was—als het niet erger was. Daarnaast kon de tegenpartij nooit weten of je alles had verteld of niet, dus was er geen reden om dat te doen. Jinn had natuurlijk enigszins wel een reden, maar het leek hem alsnog sterk dat hij alles had verteld—vooral omdat hij dat zelf niet zou hebben gedaan. Die nieuwsgierigheid knaagde aan hem.

Nog voordat Typhon verder kon vragen naar sappige details over zijn verleden vroeg Jinn echter of hij een soortgelijke relatie had met zijn ouders. Meteen had hij defensief gereageerd door verbijstering en had de afstand tussen hen met een stap vergroot. Hij ging er gelijk vanuit dat de slangen ook gedachtes konden lezen; ze konden schijnbaar ook achter de componenten van een medicijn komen waarvoor ze waarschijnlijk moesten lezen, dus waarom zouden die rare beesten ook geen gedachtes kunnen lezen? Hij vond het hele gedoe met die slangen al gek genoeg, dus veel gekker kon het niet worden. Een antwoord op de vraag of zijn slangen dat ook daadwerkelijk konden kreeg hij niet. Wat hem van de mogelijkheid weerhield om om Jinns vraag heen te draaien.

”Are you willing to tell me a bit more about it?”  vroeg de slangenjongen vervolgens aan hem nadat hij zijn lichaamstaal goed had gelezen. De toon klonk echter niet opdringerig dat Typhon nu ook zijn levensverhaal moest vertellen nu Jinn dat ook had gedaan Ergens had de getatoeëerde jongen het gevoel dat het kwam omdat hij wat van hem nodig had, maar aan de andere kant leek hij ook een greintje begrip te horen in zijn toon omdat hij wist dat het -platgezegd- vreselijk was je zo bloot te leggen aan een vreemde. Typhon had na die vraag dan ook meteen zijn blik van die van Jinn afgeweken, net zoals Jinn eerder bij hem had gedaan. Een ding wist hij zeker: het was makkelijker in de voetsporen van de ondervrager te staan dan in die van de ondervraagde. Hij twijfelde of hij hem iets meer zou vertellen over hoe de situatie bij hem in elkaar zat. Misschien simpelweg de grote lijnen.

“Well it’s similar yeah, not the same, yours is worse I reckon—but yeah similar,” gaf hij nog antwoord op Jinns vorige vraag. Hij had toch enigszins behoefte om het gewoon een keer aan iemand te vertellen. Je kwam niet elke dag op zo’n gespreksonderwerp—dus misschien kreeg hij zo’n kans voor een hele lange tijd niet meer als hij deze aan zich voorbij liet gaan. Daarnaast, wat had hij te verliezen? Zover hij wist kon Jinn hem geen kwaad doen met wat informatie over zijn verleden. “As a kid I already discovered that I could produce acid out of my skin and mouth, which I quickly got the hang of. Of course as an excited young boy I decided to show my parents my ‘superpowers’ because I was proud that I could genuinely be portrayed as a superhero in a comic book you know, even though it would have more likely been a villain instead,” sprak hij met een licht spottend lachje jegens zichzelf, niet kunnen geloven hoe naïef hij was om te denken dat zijn ouders het fenomeen moeiteloos zouden accepteren. Het was niet normaal voor hen, en voor abnormale dingen waren mensen simpelweg bang. Zo makkelijk leek het tegenwoordig in elkaar te zitten. Als hij had geweten hoe zijn ouders zouden reageren had hij het geheim gehouden, wie weet hoe zijn leven er nu zou hebben uitgezien. “Of course they did not see the ‘coolness’ of it like I did, only the dangers. Which is comprehensible, I mean it’s not an innocent power; but as a result they became scared of me—despite me not having laid a finger on them ever. I mean, I would have understood their fear of just the acid, but their fear of me? I wasn’t ever planning on hurting them,” vervolgde hij waarbij hij zijn kaken even strak op elkaar klemde en haalde de haren die voor zijn gezicht waren gevallen uit de weg. “They kicked me out, completely abandoned me. Heck, I could not even financially support myself because I was simply too young to be able to legally work. Those bastards basically left me to die on the streets, did not even think about the fact I could easily have become a victim of human trafficking at such a young age. They were only thinking about their selfish asses being potentially burned by corrosive acid” vervolgde hij, zijn toon overduidelijk harder wordend jegens zijn ouders des te langer hij aan het woord was. “Wouldn’t suprise me if they’ve replaced me with a ‘powerless’ kid by now,” snoof hij. Iets waar hij wel vaker over nagedacht had, maar waarschijnlijk nooit zou achter komen, als hij er überhaupt al achter wilde komen. Even sloot hij zijn ogen en zuchtte diep terwijl hij zichzelf probeerde te kalmeren, zijn inmiddels gebalde vuisten wat ontspannend.

Hierbij besloot hij het te laten, uitsluitend alleen de relatie met zijn ouders bloot hebben gelegd. Zo nu en dan had hij Jinn wat aangekeken in het gesprek, om te zien wat het met hem deed, maar zijn blik was toch voornamelijk gevestigd op allesbehalve hem. Ergens deed het hem goed om een deel van zijn verleden een keer aan iemand te vertellen, het was een opluchting; maar dat haalde niet weg dat het ergens ook enigszins ongemakkelijk voelde dat hij dat zonet gedaan had. Hij was het simpelweg niet gewend om er met iemand over te praten, al helemaal niet binnenin de lus. Jinn was a first.