Everything's white but it's blacker than I know

Met moeite had hij verteld wat er in zijn leven gespeeld had, iets wat heel dicht bij zijn hart lag en dus ook een enorm gevoelig plekje voor hem was waar niet veel mensen over wisten. Maar doordat hij simpelweg Jinns verleden uit hem had geperst had hij zich comfortabel genoeg gevoeld om hem ook zijn eigen verleden toe te vertrouwen. Typhon verwachtte niet dat Jinn iets met de gewonnen informatie ging uithalen omdat het op een bepaalde manier toch te dicht bij hem zou liggen, ook al had hij er uiteindelijk niets mee te maken. Dat hoopte hij althans; het was in ieder geval iets wat voor hem beslist gold. Al helemaal gezien het feit dat hij zich normaal nooit kon inleven in andermans verhaal. Het voelde uniek en speciaal. Daarnaast voelde het enigszins als een opluchting om een keer aan iemand z’n verhaal kwijt te kunnen omdat er interesse werd getoond. Toentertijd had hij alleen zijn verhaal gedeeld met mensen waarvan hij dacht dat hij ze op een of andere manier wel zou kunnen gebruiken, en probeerde op die manier medelijden te wekken. Vaak was het dan ook nog eens overdreven, voor extra effect omdat men niet je niet graag van dienst was als het hen niet echt zou raken. Zelfs niet als ze zagen dat je op straat leefde terwijl ze zelf huisden in een grote villa met bakken vol geld. Mensen zijn egoïstisch, leven alleen voor zichzelf. Daar was hij in al die tijd wel achter gekomen. Hoe dan ook, het verhaal wat hij aan Jinn had verteld was het origineel, zonder enige overdrijvingen erbij toegevoegd—daar had hij simpelweg geen reden voor. Desalniettemin vond hij het alsnog vermoeiend om zichzelf zo open te stellen aan de slangenjongen, de mentale inspanning was maximaal geweest en dat vergde vanzelfsprekend energie.

Voornamelijk had hij naar de grond gestaard, naar zijn handen of naar de mensen die hen passeerden in de straat van de drogist. De momenten waarop Typhon dat niet deed had hij gekeken naar Jinns gezicht, het afsporend naar een greintje emotie als reactie op zijn verhaal. Nieuwsgierig wat het bij hem deed, of het hem ook raakte net zoals zijn verleden bij hem had gedaan. Of hij het niet per ongeluk verkeerd inschatte, en dat hun relaties met hun ouders toch niet zo enorm erg op elkaar leken, dat hij het zich om een of andere reden leek in te beelden. Aan Jinns trekjes en gelaatsuitdrukkingen te zien tijdens het gesprek leek het er echter op te lijken dat ook hij de vergelijkingen zag tussen beide situaties, wat Typhon geruststelde. Dan kreeg hij in ieder geval geen rotopmerkingen naar zijn hoofd toegeslingerd nadat hij klaar was. Daarnaast vond de getatoeëerde jongen het al heel wat dat de blonde jongen überhaupt iets liet zien qua emotie; hij had namelijk al gemerkt dat Jinn enorm moeilijk te lezen was qua lichaamstaal. De kille emotieloze blik leek soms wel op zijn gezicht gebeiteld.

Nadat hij zijn verhaal had gedaan heerste een korte stilte waarin ze elkaar beiden niet aankeken, verwerkende welke woorden ze zonet naar elkaar hadden overgegooid.  ”I’m sorry to hear that,” verbrak Jinn uiteindelijk de stilte door naar Typhon op te kijken, waardoor hijzelf ook zijn blik weer naar de gifgroene ogen wendde. Ergens spijt hebbend dat hij eerder heel lullig that sucks tegen hem had gezegd over zijn situatie, het kwam ongeïnteresseerd over—ook al was hij precies het tegenovergestelde. Waarom had hijzelf niet met zo’n simpel sentimenteel zinnetje kunnen opkomen? Lekker bezig weer Typhon, way to go. ”I don’t think my case is worse,” vervolgde Jinn. Typhon wilde zijn mond nog opentrekken om te vragen waarom hij dat dan dacht, maar Jinn ging al verder voordat hij het kon vragen.  ”You were on your own. You didn’t choose to be alone. You had to survive on your own,” vervolgde hij waardoor een bedenkelijke blik op zijn gelaat verscheen. Hij had natuurlijk nog zijn slangen gehad die hem met het dergelijke hadden geholpen, terwijl hijzelf dat niet had gehad. Het ‘positieve’ van zijn eigen situatie was echter dat hij geen last meer had van alles wat gebeurd was—afgezien van het emotionele litteken die hij waarschijnlijk nooit echt zou weten te verwerken. Jinn had daarentegen nog steeds een broer die hem achterna leek te zitten, en dan nog niet te spreken over zijn ouders. “But you are still like, ‘physically’ fighting your demons up and till today, your brother and parents are still after you, mine are passive,” legde hij uit waarom hij zijn situatie niet moest onderschikken aan de zijne. Elk van hun verhalen haalde op bepaalde punten wel een hogere score, wellicht zouden ze over het algemeen hetzelfde halen.

De woede in Typhon zelf was inmiddels wat gaan doven, het was het ergst als hij er echt op het moment over aan het praten was. Net alsof er iemand spiritus bij het vuurtje had gegooid wat inmiddels opgebrand was. Jinn daarentegen leek zijn emoties niet goed de baas te kunnen. Of het kwam omdat hij zich oplaaide over zijn verhaal of zijn eigen verleden wist Typhon niet—maar het deed hem ergens wel goed. Dat Jinn zijn stevige muren durfde open te gooien, ondanks het krachtige zwarte pantser waar hij nog steeds in zat. Hij wist niet waarom, maar het gaf hem ergens een vertrouwd gevoel. ”I wouldn’t mind kicking their asses,” meende Typhon plots vaag te horen. Hij wist niet of het de bedoeling was dat hij dat gehoord had vanwege de zachte toon—maar kon een grinnik niet weerstaan door de manier waarop hij het geformuleerd had. “Well, I wouldn’t mind kicking those of your parents, including your brother’s of course. What’s his name anyway?” antwoordde hij, een vage hint van humor was present in zijn stem, maar hij meende het ook. Als je erachter kwam dat je zelfs je eigen bloed niet kon vertrouwen schade dat je vermogen om te vertrouwen enorm. Net als een papiertje dat wordt verfrommeld en in de loop der tijd weer recht gestreken wordt, maar nooit meer de mogelijkheid hebbend om zijn originele gladde vorm terug aan te nemen door die gebeurtenis. Het was gebeurd, en je kon niet meer terug. Het zal altijd beschadigd blijven, maak niet uit hoeveel tijd er zou verstrijken. Een goede trap onder hun kont was dan wel het minste wat de daders konden krijgen.

Hoe dan ook, als hij de xtc voor Jinn zou willen halen zou hij de lus moeten verlaten en zijn oude connecties zien op te zoeken—wat overigens geen probleem zou zijn aangezien hij wist waar ze zich schuil hielden, maar het zou wel even duren. Hij kwam daar namelijk ook niet één, twee, drie weer weg. “How much do you need?” vroeg hij uiteindelijk, vergetend erbij te zeggen dat hij het nu over de xtc had waardoor het enigszins verwarrend over kon komen. “I’d need to exit the loop to get it, so it might take a while if you don’t mind,” waarschuwde hij hem alvast. Niet dat hij het heel erg vond om de lus te verlaten, het was soms wel even verfrissend om weg te zijn uit het tafereel dat letterlijk eeuwig doorging. Elke dag hetzelfde. Ergens irriteerde hij zich daar dood aan, maar als je er niet al te veel op lette was het prima te doen. Daarnaast kon hij meteen wat van zijn eigen benodigdheden meenemen als hij toch buiten de lus was, twee vliegen in een klap.

Toen de slangen van Jinn hem niet lang geleden tot stoppen hadden proberen te rennen had hij nooit verwacht dat ze verstrengeld zouden raken in zo’n diep en persoonlijk gesprek. Typhon kon echter niet ontkennen dat hij het niet fijn vond dat het zo gelopen was. Het was alsof een last, waarvan hij niet wist die hij met zich meedroeg, van zijn schouders was gevallen. Het was een opluchting.

Geamuseerd had Typhon gegrinnikt toen Jinn een opmerking had gemaakt over wat hij wel met zijn ouders wilde doen, waarvan hij had gezegd dat hij dat ook zonder wel problemen bij zijn familie zou doen. Hiervoor kreeg hij een ietwat bredere grijns van Jinn voor terug. Het bleef hem verbazen hoeveel emotie de jongen liet doorschijnen vergeleken met hun eerste ontmoeting. ”His name is Ace. Ace Suthcliff,” antwoordde Jinn op zijn vraag wie zijn broer eigenlijk was. Hij moest even nadenken voordat hij een gezicht voor zich kon halen. Als hij het zich goed kon herinneren was het een person die ook aardig bezaaid was onder de tattoos, net als hijzelf. Misschien had hij zelfs meer tattoos dan Typhon, hij had immers nooit gezien wat er allemaal verscholen zat onder zijn kleren. Wetende dat hij ook aardig was kunstwerken had zitten die verstopt waren voor het blote oog. “The guy with the tattoos?” vroeg hij voor de zekerheid. “Well, imma kick his ass if I see him,” grapte hij. Of hij het echt zou doen wist hij niet, hij zou hem in ieder geval wel met een veroordelende blik nakijken nu hij van zijn intenties afwist. Daarnaast kwam Jinns achternaam hem vaag bekend voor, maar daar kon hij zich niet zo van voorhalen waar hij die van kende. Misschien kwam het hem gewoon bekend voor omdat hij en zijn broer deze achternaam gewoon met zich meedroegen en hij ooit ergens hun namen had horen vallen. Hij maakte zich er in ieder geval niet al te druk over.

Vervolgens had hij aan de blonde jongen gevraagd hoeveel hij nodig had van de xtc, en meldde gelijk even dat het wel een tijdje kon duren voordat hij het zou hebben. Het duurde even voordat bij Jinn had belletje begon te rinkelen, eerst even verward lijkend waar hij het ook al weer over had. Wat begrijpelijk was nadat ze verstrikt waren geraakt in een ongepland emotioneel gesprek. Een wat ongemakkelijk glimlachje ontstond even op zijn gezicht voordat hij Typhon vertelde dat hij 1200 gram xtc nodig had. Een hoeveelheid waarvan Typhon zijn ogen wel iets deed verwijden. De tering. Hij wist niet eens of de dealer die hij in zijn gedachtes had dat wel eventjes op voorraad had. Dan nog niet te spreken of hij het überhaupt wel meekreeg, en hoe hij dat dan ook nog eens ongezien met zich mee ging smokkelen de lus in. Daarnaast hing hij als hij per ongeluk Bluebonnetje tegen het lijf zou lopen met zoveel van die zooi op zak. “Mate,” begon hij met een ongelovig lachje met een are you fucking kidding me gezicht erbij. “One pill barely weighs half a gram....and you want more than a kilogram?” vervolgde hij ongelovig, om te verzekeren dat hij het wel goed gehoord had en niet milligram had mishoord voor gram of iets dergelijks. Dat zou de situatie een stuk minder erg maken, maar hij vreesde dat hij het wel goed gehoord had. “Are you rich or something?” vervolgde hij, doelend op het feit dat überhaupt de prijs van een zo’n pilletje niet hetzelfde was als een paracetamolletje, laat staan zo’n grote hoeveelheid. Als hij niet had geweten dat Jinn een paar minuten geleden nog niet eens wist dat xtc een illegale drug was dan had hij hem nu voor gek verklaard. “You better be tagging along if you’re serious about this pal, because I cannot smuggle so much xtc on my own without going unnoticed,” vervolgde hij. Hoeveel medelijden hij zonet ook met Jinn had gehad wat omtreft zijn verleden, hij had geen zin om buiten de lus gepakt te worden en vast te komen te zitten. Dan zou hij binnen no time enorm verouderen, en daar stond hij eerlijkgezegd niet echt op te wachten.

Ongelovig had hij de slangenjongen aangekeken toen hij vertelde hoeveel hij van de xtc nodig had. Eerst dacht hij dat hij het verkeerd gehoord had, maar aan Jinns blik te zien vreesde hij van niet. Hij wilde oprecht 1,2 kilogram. Hij kon niet ontkennen dat het feit dat hij zonet in staat was 1200 gram xtc te kopen bij de drogist wel amuserend was. Nadat hij Jinn had afgeholpen van zijn overduidelijk onwetendheid over wat hij net gevraagd had verduidelijkte hij dat een pilletje amper een halve gram woog. Reken maar uit hoeveel je er dan minimaal mee op zak moest slepen, en dan ook nog eens je best doen om geen opvallend gedrag te vertonen waardoor je gepakt zou worden. Al moest hij toegeven dat hij liever gepakt werd binnenin de lus dan daarbuiten wegens de veroudering die ongezond snel zou verlopen als je te lang buiten de lus was. Een verbaasde blik stond op Jinns gezicht nadat hij dat verteld had, maar bevestigde toch dat hij het nodig had. Nog steeds keek Typhon hem een beetje ongelovig aan, this kid is crazy. Hij vreesde dat hij de desbetreffende dealer van te voren moest contacteren zodat hij voorbereid was, hell misschien moesten ze zelfs meerdere afgaan—maar dat vergrootte weer de kans om gepakt te worden. Ja dat ging nog wel een hele opgave worden.

”Well my parents are rich, but that’s not gonna help me. Don’t worry. Money won’t be a problem,” stelde Jinn hem gerust toen de getatoeëerde jongen een opmerking maakte over het geld, aangezien het een redelijk duur grapje was. Daarnaast zou hij er waarschijnlijk niet levend vanaf komen als hij te weinig geld bij zich had terwijl hij zoveel van de pilletjes besteld had. Nee, dat zou hoogstwaarschijnlijk niet geappreciëerd worden. Jinn had het nog niet gezegd of zijn ogen begonnen al op te lichten waarna diverse slangen willekeurige steegjes ingingen, waarschijnlijk opzoek naar het geld. “I see,” sprak hij terwijl zijn ogen een slang volgden die binnen no-time uit het zicht was verdwenen. Hij had zo’n gevoel dat ze het stalen. Dan kwam je inderdaad makkelijk aan je geld, je hoefde zelf niks te doen en als een slang gesnapt werd dan was er basically weinig bewijs dat die bij jou toebehoorde.

”I understand,” bevestigde Jinn toen Typhon meldde dat hij maar beter met hem mee moest gaan als hij echt serieus was over de hoeveelheid, om de kans betrapt te worden te verminderen. Mooi, hij ging dus mee, dat scheelde al een hoop. Diezelfde kille emotieloze blik die hij altijd leek te dragen was ondertussen ook weer wedergekeerd, al nu hij er beter naar keek stond zijn lichaam er niet naar. Het leek eerder ontspannen, zijn rustgezicht. Niet iedereen had immers een standard neppeglimlach op hun ngezicht geplasterd als deze in zich zijn normale positive bevond. Hijzelf ook niet, hij zag er eerder uit als een straight up asshole als hij normal keek—ook al was hij dat ergens wel, maar dat terzijde. ”I’ll probably have the money in a few days. Should I come to you when I have the money?” vervolgde Jinn nadat hij had gemeld dat hij begreep dat hij met hem mee moest. Die slangen van hem konden dan wel aardig roven als hij het al in een paar daagjes bij elkaar gesprokkeld kreeg. “Yeah sure,” antwoordde hij terwijl hij hem aankeek. “Pretty sure you won’t have any trouble in finding me,” zei hij terwijl hij zijn blik liet afdwalen naar de slang die al die tijd om Jinns nek had gehangen. Het zou hem niets verbazen als het beest hem geen seconde uit het oog had verloren, voor het geval hij Jinn ook maar met een vinger met de verkeerde bedoelingen zou aanraken. Hett hem even herinneren aan de blauwe plekken in zijn nek, de reden waarom hij hier eigenlijk stond. Kort raakte hij de bloeduitstortingen aan met zijn hand wat een zeurderige pijn met zich meebracht. Typhon keek vervolgens Jinn weer aan en gaf hem een knikje, “Well, guess I’ll see you within a few days then,” zei hij terwijl hij de afstand tussen hen weer vergrootte. “Bye Jinn,” zei hij nog voordat hij zich omdraaide, nog even kort zijn hand opstak, en weer verder liep in de richting van het huis. Waar was hij in hemelsnaam aan begonnen?

OOC; Hij is een beetje flut, sorryy