strung out in heaven's high // hitting an all-time low

Julia’s nachtelijke zwerftochten hadden haar naar een piepklein torenkamertje geleid. Het zat hoog, droog, er waren amper andere mensen – het leek Julia de perfecte plaats voor een gesprek, of meer een interventie as you wish. Waar vele andere studenten ’s avonds en ’s nachts bij elkaar zaten om een film te kijken, de nacht door te halen of God wist wat te doen in het gebouw of het stadje, had zij het terrein alvast verkend. Goed slapen lukte nog niet op haar nieuwe woonplaats: het klimaat, de zeelucht die door het huis drong en zelfs de temperatuur – Julia moest er nog aan wennen. Zowel Joey, Link als zij hadden alle drie een tijdelijke slaapkamer gekregen, nog geen officiële met een kamernummer en bijbehorende sleutel. Misschien moest ze dat binnenkort ook maar eens gaan regelen.

Haar blokhakken tikten op het gelakte hout toen ze het trapje opliep, waarna ze zich zo elegant mogelijk op een stenen bankje vleide en haar elleboog ter ondersteuning op een vensterbank zette. Het meisje viste haar mobiel uit haar rok, typte Ciao guys, meeting in de torenkamer aan het einde van de gang, de trap omhoog. Kunnen jullie wat te eten meenemen pleaase? Kon niet meer langs de keuken gaan. Julia typte er nog wat plagerige x’jes bij, zocht naar een stel bijpassende emoji’s in het chatprogramma en stuurde het naar de twee jongens. Ze was verwonderd door het feit dat ze zo snel gehecht was geraakt aan technologie – het was een wonder van verschil geweest met haar vorige lus, waarin computers nog net waren uitgevonden en al helemaal met haar geboorteplaats en geboortetijd – oma Lizzie had als één van de eersten in het dorp een kleurentelevisie, wist ze zich nog voor de geest te halen. Ze probeerde de herinnering van zich af te schudden voordat ze nog tranen in haar ogen kreeg. Niet aan denken. Het waren altijd die eerste paar maanden op een nieuwe plaats waarin Julia een soort vreemde heimwee naar haar jeugd kreeg, ook al was haar geboorteplaats toen niet meer te vergelijken met hoe het er nu uitzag. Om haar gedachten te onderdrukken keek het meisje maar naar buiten, waar de middagzon het schoolterrein verlichtte.

Het had Julia op zijn minst verbaasd dat het drietal nog niet op het matje was geroepen bij Miss Bluebonnet, gezien het feit dat ze aardig wat dingen uitgehaald hadden in de andere lussen, waaronder de Londense lus van Miss Swift. Ze waren het schoolhoofd dus voor – misschien was dat wel beter zo. Zo konden ze hun verhalen op elkaar afstemmen, mocht dat nodig zijn. Wisten zij veel wat Miss Swift haar collega in Noorwegen verteld had. Wellicht zou vandaag ook een goede gelegenheid zijn om te praten – iets dat ze nog maar weinig gedaan hadden sinds ze naar Noorwegen waren gereisd. Misschien was het een mogelijkheid voor Julia om wat meer over Link te weten te komen – de toch wat mysterieuze jongen die vooral met Joey omging en die voor de rest eigenlijk een volkomen mysterie voor haar was, ook al waren ze met z’n drieën de wereld over gereisd in een felblauwe pick-up.

strung out in heaven's high // hitting an all-time low

Bijna als een prinses in een hoge toren wachtte Julia op de twee jongens. Om de tijd te doden keek ze opnieuw uit het torenraam – zo hoog dat de beneden lopende studenten bijna mieren leken. Zouden Joey en Link al meer gewend zijn aan deze lus? Julia betwijfelde het eerlijk gezegd. Engeland had een heel ander klimaat dan Noorwegen, de mensen leken er anders – ze voelde zich nog steeds een soort vreemde eend in de bijt. Alsof ze net nog iets méér opviel in een landhuis vol vreemde jonge mensen. Haar sterke Amerikaanse accent verraadde al een hele hoop – ze kwam in ieder geval niet uit Europa. Ze zuchtte even, stond op om zich uit te strekken, keek op hoe de deur krakend openging.

Julia keek glimlachend toe hoe Link als eerste had gereageerd. ’Hey Link,’ grijnsde ze hem toe – om vervolgens met één hand de zak chips op te vangen en weer te gaan zitten, haar benen gekruist. ’Grazie grazie,’ zei ze als antwoord op de zak chips, die ze nog even ‘bewaarde’ tot Joey er was. Hun zwerftochten door Europa had als resultaat dat Julia het voor elkaar gekregen had om een stel talen erbij te leren behalve Engels – alhoewel, het waren van elke taal slechts een paar woorden, maar toch. Vijf woorden Italiaans was beter dan geen enkel woord Italiaans, al zei ze het zelf. ’En, hoe bevalt het je hier?’ Sprak ze met een sarcastisch grijnsje tegen Link – ze kon het antwoord waarschijnlijk al raden. Een poging tot small talk was het, met een jongen die ze eigenlijk amper kende. Poging één tot meer sociaal doen ging haar in ieder geval relatief goed af.

Een bekende stem liet haar opnieuw opkijken – ook haar broertje had op haar oproep gereageerd. ’I was summoned?’ vroeg hij, waarop Julia moest lachen. ’Yes, you were.’ Ze bedankte hem voor de repen chocola, die ze gretig aanpakte. Chocolade, chips en cola – het was als een zoet vergif voor haar. ’Ga zitten, trouwens!’ Julia gebaarde naar de twee stoelen die op de een of andere manier in de toch al krappe ruimte gepropt waren. ’Make yourself at home, enzo.’

’Maar dus, boys,’ zei ze toen zowel Link als Joey uiteindelijk waren gaan zitten en ze de zak chips opengescheurd had. ‘Onze strategie voor deze lus en Miss Bluebonnet? Ik heb geen zin om nóg een keer uit een lus geschopt te worden eigenlijk. Ik voel nu al dat het moeilijk gaat worden om het vertrouwen van ons roodharige schoolhoofd te winnen.’ Ze stopte een chipje in haar mond en keek de jongens allebei even aan.