high ground

CAUTION.
Ehm fuck. Waar de fuck was hij nu weer? Het laatste wat hij zich kon herinneren was een discussie met een chick die waarschijnlijk hungover was. Nu stond hij hier. Sylas vloekte zachtjes en plukte nog een paar vuurrode veertjes uit zijn warrige kapsel. De as die nog op zijn kleren lag, klopte hij ook af. Dat was wat, implosie nummer 3 van deze week? Ging allemaal heel lekker. Nu moest hij even afkoelen, right, voor hij nog een keer per ongeluk zijn peculiarity triggerde. Al was hij al een stuk kalmer dan eerder, puur en alleen omdat hij ‘herboren’ was. Al was dat zonder het gebruikelijke geschreeuw van een vrouw en het huilen van een baby. Gelukkig maar.

De jongen liep even rond in de ruimte, keek toen uit een raam en besefte dat hij nog steeds in Bluebonnet’s abode was. Bless. Imagine dat hij gerespawnt was op de zolder van een random dorpsbewoner. Hij leunde uit het raam en snoof de lucht in. Het had duidelijk geregend, iets wat hij daarnet niet eens had opgemerkt. Was het ook alweer zo laat? Damn. Net toen hij zich wilde omdraaien om weg te gaan, hoorde hij lichte voetstappen de trap op rennen. Oh great.

&Seji

CAUTION.
Uiteraard had hij weer pech. De jongen die in de torenkamer verscheen, was dat kattengedoe dat op de wereld was gezet door het hellhoundgedoe die op zijn gang sliep. Dat maakte hem minder uit tho, het feit was dat het om een kind ging. Een jong kind. Een irritant kind ook, had hij zo horen vertellen. Een nieuwsgierig geval dat iedereen lastig viel met vragen. Help. Sos. Hier had hij echt geen zin in. Al leek de jongen ook niet zo blij met zijn aanwezigheid. Zijn oren, die van tussen zijn warrige haren uit staken, keerden zich achteruit. Als een boze kat. Nog even en hij zou half verwachten dat de knul naar hem zou blazen of sissen.

”What are you doing here?” Vroeg hij, snauwend. Nu wilde Sylas naar hem hissen, maar hij liet het maar voor wat het was. Totaal niet onder de indruk sloeg hij zijn armen over elkaar en trok zijn wenkbrauw op. Een uitdrukking die hij maar al te vaak op zijn gezicht had eigenlijk. Een soort ‘who the hell do you think you are’ expressie. ”What are you doing here?” Kaatste hij terug. Hell, hij moest toch geen verantwoording afleggen aan dit kleine ding, tss.

CAUTION.
Uiteraard snapte hij niet wat de knul zijn probleem was. Het was toch niet alsof dit zijn kamer was, of wat dan ook. Toch? Nee, dit was echt wel een publieke ruimte. Ook al had hij nog altijd geen idee waar hij was. Het was alleszins niet ingericht als een kamer. En de jongen zijn naam stond toch nergens op de muren geschreven? Niet dat hij de naam van het kattending kende, maar de muren waren gewoon blank. Zo moeilijk was dat sommetje niet. En dan ging hij ook nog eens een attitude hebben. Als er iets was wat Sylas beter kon dan wie dan ook, was het wel een attitude hebben. ”I asked you first!” Protesteerde hij. Hij was echter niet van plan gas terug te nemen. ”I’m older than you”, Zei hij, op dezelfde whiney toon.

De kattenjongen leek een momentje voor zichzelf te nemen, terwijl hij gewoon bleef staan. Nog een keer combusten binnen hetzelfde uur zou vast niet zo gezond zijn. En waar zou hij dan weer eindigen hmm? Maar hij leek zich alleszins te herpakken, dus liet Sylas zijn stijve houding ook wat varen. ”I’m trying to find a way out of this prison,” Sprak hij toen. ”Ever heard of doors?” Reageerde hij sarcastisch. God, waarom had hij deze conversatie. ”Who are you?” Vroeg hij toen, nogal dominant. Hij onderdrukte een zucht. ”I’m Sylas”, Antwoordde hij echter wel op een redelijk normale toon. Nope, hij had geen zin om opnieuw te respawnen. Dus misschien moest hij het iets kalmer aan doen.