Training Lyana - Ariana & Gerome

De dreiging was opgelopen. Ariana had de dreiging altijd onderschat, ze had niet geweten dat het zo ernstig was. Maar het was inmiddels zo ernstig dat iedereen een verplichte training moest volgen. En die training was nu aangebroken. Het was echter niet zo dat Ariana nog helemaal geen training had gehad. Gerome had haar geholpen met een aantal dingetjes, om haar emoties onder controle te krijgen en daardoor meer controle over haar gave te krijgen, zodat ze niet meer elke dode plant tot leven zou wekken of iedereen die haar pestte meteen zou vermoorden. Daardoor was er al verbetering te zien, maar ze had nog een lange weg te gaan. Met een geconcentreerde frons op haar gezicht staarde Ariana naar miss Bluebonnet. Ze legde uit dat ze zo de koppels op zou noemen en dat ze dan in de koppels zouden gaan oefenen. Ariana knikte begrijpend. Ze wachtte braaf tot Louise alle koppels had opgenoemd en toen ze uiteindelijk bij haar naam was uitgekomen, keek Ariana met een geamuseerd gezicht op. Ze was ingedeeld met Gerome. Dat was wel heel erg toevallig, maar ze vond het niet zo heel erg. Gerome had haar de afgelopen dagen meer getraind, dus ze vertrouwde hem. En al had hij haar niet getraind, ze vertrouwde hem.

Daarom ging het meisje braaf op zoek naar Gerome, maar dat was op dit moment zoeken naar een speld in een hooiberg. Er waren best wel veel mensen. Uiteindelijk vond ze haar speld en met een glimlach liep ze op hem af. Eindelijk wilde ze hem een verrassingsknuffelaanval geven, maar hij was haar voor en draaide zich om. Gerome grijnsde en met een warm gevoel van binnen grijnsde Ariana terug. Hij drukte haar tegen zich aan en Ariana sloeg kort haar armen om hem heen. Ze sloot haar ogen even toen hij haar een kusje op haar hoofd gaf. Met een grijns keek ze hem aan, toen hij weer van haar weg stapte. “You’re ready to kick some ass? Or to be more precisely, to kick my ass?” Ariana glimlachte en haalde eventjes haar schouders op. “I don’t know, don’t get your expectations too high Evans, you know I’m not that good yet.” Ze keek eventjes om zich heen naar de andere koppels en keek toen eventjes met een onzekere blik naar Gerome. “What now? Do I just randomly attack you or something?” zei Ariana met gefronste wenkbrauwen en keek nog een keer om zich heen. Er waren al een paar koppels begonnen, maar ze zag nog niet iedereen aan de slag. Ze beet op haar onderlip.

“I’m scared though” zei Ariana, maar wel zo zacht dat alleen Gerome het hoorde “What if I hurt you? What if it gets out of control again? I don’t want to hurt you, I would die if you were in pain.” Ze keek nog een keer om zich heen, om te kijken of haar mentor Lyana ergens was, maar ze kon haar niet zo snel ontdekken. “Why don’t you start?” stelde ze twijfelend voor, al wist ze dat Gerome inmiddels wel goed getraind was in zijn bijzonderheid.

Gerome was op haar afgekomen en had zijn handen op haar schouders gelegd. Met een onzekere, gefronste wenkbrauw keek ze hem aan. “Don’t worry, Ariana. I may sound cocky, but I know I’ve trained you well enough to have your powers under control. You won’t hurt me.” Ze glimlachte naar hem. “It’s not being cocky, it’s called confidence…” Toch had ze voorgesteld of hij kon beginnen. Het zou haar waarschijnlijk de drempel om te beginnen en hem zomaar random aan te vallen een beetje weghalen. Gerome leek er uiteindelijk mee in te stemmen en nam een paar stappen afstand. Ondertussen begon Ariana met het bedenken van een strategie. Ze wist dat ze haar eigen dromen ook kon manipuleren en die dromen konden haar beschermen tegen wat Gerome tegenover haar zou oproepen. Nu moest ze die dromen alleen nog onder controle krijgen. Veel tijd om daar mee te oefenen kreeg ze niet, want Gerome stond tegenover haar en leek er klaar voor. Ariana haalde diep adem en keek hem aan. Er verschenen een aantal messen om hem heen, die op haar af vlogen. Het eerste instinct van Ariana was om te bukken, maar terwijl ze bukte, verscheen er een oud middeleeuws schild voor haar.

Het middeleeuwse schild ving de messen op van Gerome, maar door de kracht waarmee de messen op haar afkwamen, werd ze wel een stuk naar achteren geschoven. Voorzichtig kwam Ariana weer overeind en zag drie van de messen in het houd steken, en twee messen waren naast haar neergekomen. Met een stralende glimlach, vol met zelfvertrouwen, keek ze Gerome aan. “I did it!” cheerde ze enthousiast en de behoefte om een vreugdedansje te maken was aanwezig. “You know what I did?” vertelde Ariana aan Gerome “I just thought of something to protect me and I remember that a few months ago, I dreamed of being a princess, protected by some knights. Strangely one of those knights…well, was you, what I remembered of you. And well, this appeared.” Stralend keek ze hem aan. “That probably sounds very dumb right now but I guess that’s what saved me.” Ze was hartstikke trots op zichzelf. Dit was haar nog nooit gelukt. Door deze succeservaring kreeg ze veel meer zelfvertrouwen en dat was goed voor haar, want het was vooral onzekerheid dat bij haar een grote rol speelde.

Echter, nu was het tijd om haar bijzonderheid op hem uit te oefenen. Ariana vond het niet leuk om in zijn nachtmerries en dromen te gaan wroeten, want ondanks dat ze het wel zou gebruiken op een vijand, waren de gedachte van Gerome natuurlijk wel privé voor hem. Daarom ging ze weifelend tegenover hem staan. “Here I go” mompelde ze zachtjes en stak haar hand naar hem uit, ze sloot haar ogen en energie begon door haar lichaam te vloeien. Het voelde als de keer dat ze het meisje had aangevallen, alleen dit maal meer…onder controle. De energie vloeide naar Gerome toe en langzaam kreeg ze een beeld. Zijn ergste nachtmerrie was…was haar nooit meer zien of spreken. Ariana fronste haar wenkbrauwen. Was dat…echt het ergste? Maar waarom was dat het ergste? Had hij..had hij niemand anders dan? Iemand anders die hij meer zou missen dan haar? Ze begreep het niet. Ergens wilde ze haar bijzonderheid opheffen, maar het lukte niet, ze moest nu doorgaan. In de realiteit zou zij nu langzaam verdwijnen, als een soort rookwolk en zou er bij Gerome een gedachte ontstaan dat ze echt weg was. Voor altijd.

Op het moment dat ze was begonnen, wist Ariana dat ze een enorme fout had gemaakt. Ze wilde wegrennen, maar dat kon niet. Gerome had vreselijk veel pijn. Ariana kon alleen maar toekijken hoe Gerome wanhopig om zich heen keek en haar naam riep. Toen ze zijn wanhopige stem hoorde, kwam ze weer tot leven en rende Ariana op hem af. “Gerome, I’m here, don’t worry, it’s all just a dream!” zei ze, maar ze realiseerde ze zich dat ze niet tot hem zou kunnen doordringen. Voor hem was ze nu volledig verdwenen. Het werd alleen maar erger, hij begon namelijk hartverscheurend te huilen. De tranen welden in Ariana’s ogen, dit was verschrikkelijk. Ze moest dit stoppen. “Help!” gilde ze. Waarom deed niemand wat? Ze zagen toch wat er gebeurde, waarom hielp niemand haar broer? In paniek begon Ariana rond Gerome te lopen. Ze moest er voor zorgen dat hij zichzelf niet iets aandeed ofzo. Vanbinnen maakte het haar kapot nu ze hem zo zag. Ze wilde niet dat hij er zo aan toe was, maar het erge was dat zij het veroorzaakt had. Tranen begonnen over haar wangen te lopen, het meisje was totaal in paniek – wat moest ze nou toch doen?

Het werd alleen maar erger toen er een bepaald persoon begon te vormen. Het was alsof er allemaal rook uit de lucht werd gehaald en langzaam een persoon begonnen te volgen. Het was Jeremy. Wacht…was dat ook Geromes grootste nachtmerrie? Dat kon wel kloppen, want hij was iedereens nachtmerrie…maar ze wist niet dat het zo dichtbij bij hem zat. Zachtjes beet Ariana op haar onderlip en ging naast Gerome zitten, sloeg een arm om hem heen, ook al zou hij dit niet voelen. Zij was nu niet bang voor Jeremy, omdat het een nachtmerrie was die zij had gecreëerd. Hij zou haar niet aanvallen, omdat hij nu een minion van haar bijzonderheid was. Bovendien was het niet de echte Jeremy, slechts een illusie. Desalniettemin zorgde het ervoor dat Ariana toch wel wat meer in paniek raakte en ze hoopte maar dat Gerome niet op zou kijken. Ze vouwde haar handen voor haar gezicht bij elkaar en bond ze ineen, alsof ze aan het bidden was. “Please, let this stop, I don’t know who’s listening, but this has to stop…please.” De stem van Ariana was zacht en smekend. Het moest stoppen, ze wilde Gerome niet meer pijn doen.

Had Lyana zin in de trainingen van anderen? Niet echt. Gewoon staan toekijken was niet iets dat ze wilt doen. het liefst was ze zelf gaan trainen. Haar had ze tenminste wat aan. Daarnaast kon ze zo wel de powers van anderen zien en bestuderen. De zwakheden vinden van hen, dat ze anders niet zo makkelijk te zien zou krijgen. Het was iets ervoor zorgde dat ze niet iedereen zou gaan zitten afsnauwen. Daarvoor in de plaats zweeg ze gewoon en keek toe. Iedere beweging blik en gesprek hield ze in de gaten. Niets ontging de jonge dame. Met haar handen over elkaar geslagen keek ze toe. De twee die nu aan de beurt waren om tegen elkaar te vechten waren Ariana en Gerome. Veel van hen wist ze niet. Beide was ze nog niet tegen gekomen. Verder ging ze er niet over nadenken. De jonge dame was niet iemand dat oordelen zou gaan geven zonder de degene persoonlijk te kennen.

Het papier dat opgevouwen in haar broekzak zat, had Lyana al duidelijk gemaakt wat hun powers waren. Hierdoor wist ze tenminste al wat ze kon verwachten. Moest er iets gebeuren had ze al wat informatie over waar ze mee moest oppassen. Al haar spieren waren dan ook aan het opspannen bij de volgende gebeurtenissen. wat the hell is ze aan het doen? Het was niets dat Lyana kon zien. Hij zag dan iets waar hij bang voor was. Waarom stopt ze niet?! Met gebalde vuisten stapte ze op de twee af. Ariana leek er zelf geen controle over te hebben, roepend om hulp. Waarom probeerde ze het dan ook uit! Kort keek ze streng en iets wat geirriteerd naar Ariana 'kalmeer!' sprak ze hard en streng toe vooraleer ze de gezicht van de jongen vast nam en even strak bekeek.

Achter paar korte minuten richtte ze zich weer op de jonge dame. "Luister goed, Het lijkt dat je power te sterk is. Je focust je nog altijd op Gerome!" Alles dat in deze korte seconde gebeurde werd allemaal terplekke in Lyana haar hoofd gepland. " Ik zal je concentratie moeten verbreken. dus luister nu goed naar wat ik je ga zeggen zodat je niet panikeert en het hoogstwaarschijnlijk erger gaat zitten maken." Lyana had de armen van de bruinharige vast gegrepen om haar aandacht te houden. " Ik ga je concentratie wegnemen van Gerome, door je op iets anders te laten richtten." Ging ze verder terwijl ze de jonge man in de gaten hield dat hij niks ergs ging doen voor Lyana kon ingrijpen. "Je zicht zal stillaan maar duidelijk eerst verminderen en verslechten hierachter ga je niks meer zien. Dit alles doe ik en zal dat in minder dan een minuut allemaal doen bij jou. Richt je op het feit dat je niks ziet. Je zal je moeten richtten naar het donker. Denken en zoeken alsof je ergens een licht moet zien." legde ze alles kort mogelijk uit." Ik zal je polsen vasthouden zodat je niet in paniek geraakt en weet dat ik er ben. wanneer ik zachtjes in je polsen knijp, is dat het is gelukt en dat ik direct weer je zicht terug ga geven. Sla in die tussentijd niet in paniek." ze liet het even bij Ariana inzinken. " Ok, hou je klaar we moeten snel doen voor hij iets doet. " Met een korte knik liet ze al meteen beetje per beetje de zicht van de jonge dame verdwijnen tot ze helemaal niks meer kon zien. Natuurlijk kon ze dus wel nog horen en de handen rond haar polsen voelen. " Gerome?!" Vroeg ze. Haar gezicht naar hem draaiend zonder de polsen van Ariana los te laten. "You ok? It was not real! "

Op het moment dat Gerome harder begon te gillen tegen Jeremy, dat hij hem moest vermoorden, dook Ariana verder in elkaar. Van angst, van verdriet. Waarom stopte dit niet? Waarom kwam niemand haar helpen? Waar waren de mentoren, die haar moesten ondersteunen? Uiteindelijk hoorde ze een vrouwenstem. Was dat Lyana? Kwamen ze haar eindelijk helpen? Maar de vrouwenstem zei dat ze zich moest kalmeren, maar dat was lastiger gezegd dan gedaan. Ariana was helemaal in paniek, bang dat het niet goed zou gaan met Gerome. De vrouwenstem vertelde dat ze goed moest luisteren en voorzichtig en bang keek Ariana de vrouw aan. Het was inderdaad Lyana. Een beetje opgelucht haalde Ariana adem. Ondertussen begon ze tegen Ariana te praten. Het ging allemaal best wel snel, zeker omdat ze met haar hoofd ook nog steeds bij Gerome was. Wat als hij zichzelf iets aandeed? Toch kon Ariana het allemaal wel redelijk volgen en was het basically het idee dat zodra het lichtje bij haar uit zou gaan, ze een soort licht zou moeten vinden, zodat ze daar de controle op zou kunnen uitoefenen. Lyana zou bij haar blijven en haar pols vasthouden, zodat ze niet in paniek zou raken. “I can’t promise you I won’t be scared” fluisterde ze, maar uiteindelijk knikte ze. Ze moest dit doen, zo zou ze Gerome kunnen redden.

Beschermend sloeg Ariana haar armen voor zichzelf heen en streelde over haar eigen zij, om zichzelf gerust te stellen. Ze haalde diep adem. Voor het gemak sloot Ariana haar ogen, zodat het al een beetje donker zou zijn. Steeds langzamer zag ze alles verdwijnen voor haar ogen, tot het punt dat ze helemaal niets meer zag. Ariana kon er niets aan doen, maar haar ademhaling werd sneller. Ondertussen ging haar focus alle kanten op. Maar uiteindelijk wist ze zichzelf tot kalmte te manen. Zachtjes wiegde ze heen en weer. Het kwam allemaal wel goed. In haar hoofd ging Ariana naar het licht en hoorde ze zachtjes het liedje dat haar vader altijd speelde als ze ging slapen, toen ze nog een kind was. Zachtjes wiegde ze zichzelf heen en weer, terwijl ze Lyana met Gerome bezig hoorde. Was ze nog maar thuis. Voor zich zag ze hoe ze een klein meisje was. Haar bruine krullen dansten vrolijk in het rond. Ze waren met z’n vieren: Gerome, papa 1, papa 2 en zijzelf. Zij zat op een schommel en een van haar vaders duwde haar. Ze viel achterover van de schommel af, maar haar vader ving haar op. Ze was dan wel van de schommel afgevallen, maar ze was niet bang. Papa was er altijd om haar op te vangen. Was haar vader nu maar hier.

“Twinkle, twinkle, little star, how I wonder what you are. Up above the world so high, like a diamond in the sky. Twinkle, twinkle, little star, how I wonder what you are” zong Ariana heel zachtjes voor zichzelf, terwijl ze zichzelf nog steeds heen en weer wiegde “When the blazing sun is gone, when he nothing shines upon. Then you show your little light, twinkle, twinkle, all the night. Twinkle, twinkle, little star, how I wonder what you are.” Een traan liep van haar ooghoek naar beneden over haar wang. “Gerome, please, be alright” fluisterde ze er nog zachtjes achteraan. Wat een troep was het. Ze hoopte zo dat Gerome zich weer goed zou voelen.