Hitchhiking

Onderwerp: Re: Hitchhiking wo okt 11, 2017 11:52 am

Carina beschouwde haar bijzonderheid als iets waar ze trots op was, en had het dan ook fijn gevonden om het met hem te kunnen delen, na al die eeuwen zwijgzaamheid. Seji leek daar echter anders over te denken. Het was haast alsof hij zich schaamde voor zijn gave. Toen Carina hem had proberen op te vrolijken, had hij geantwoord met: 'It's nothing special though.' Zijn treurige uitstraling verbaasde Carina. De andere bijzonderen die ze tot nu toe had ontmoet, leken zich allemaal te beseffen dat ze speciaal waren, maar Seji vond zichzelf maar gewoontjes. Het maakte haar weer nieuwsgierig, naar haar eerdere bevinding. Want met wat ze nu wist, was hij alles behalve gewoontjes, met zijn vreselijk snelle groei. Ze maakte het zichzelf even gemakkelijker door op de rand van het dak te gaan zitten en haar benen naar beneden te laten bungelen. Seji deed hetzelfde. Toen stelde ze hem de vraag.

Even keek hij haar aan, maar daarna verdeelde hij zijn aandacht weer over wat er onder hen gebeurde. 'I was born in the loop. It caused me to grow faster than normal humans. I’ve had a childhood of a few days. I am now full grown and won’t grow anymore,' legde hij zakelijk uit. Carina leunde op haar handpalmen wat naar achteren en hief haar hoofd om naar zijn gezicht te kijken. Plotseling besefte ze het verschil. Iedere andere bijzondere was, voor zover ze tot nu toe wist, buiten een lus opgegroeid, in een wereld vol met 'normale' mensen. Dan waren je bijzonderheden al snel speciaal, omdat het je compleet anders maakte dan iedereen om je heen. Seji had enkel in de lus geleefd, omringd door andere mensen met bijzonderheden en gaven, natuurlijk vergeleek hij zich met zijn huisgenootjes. Ze zag dat zijn woorden hem veel hadden gedaan, ook al had hij het zo nuchter gebracht. Om eerlijk te zijn moest ook Carina even verwerken wat Seji haar zojuist gezegd had. Ze wist niet dat zoiets mogelijk was, maar ze moest ook nog veel leren over deze wereld. Zijn informatie riep nogal wat vragen op. Betekende dat dat zijn ouders hier ook waren? In hoeverre was zijn kennis met zijn lichaam meegegroeid? 'People always got annoyed by my behaviour and my mom would be too overprotective to make me any proper friends. My unusual growth causes others to get confused or even scared,' sprak hij uiteindelijk, nadat hij een tijd lang zijn kaken op elkaar had geklemd. Carina draaide haar hoofd en bestudeerde even de zijkant van zijn gezicht. Ze twijfelde bij het optillen van haar hand, maar legde deze toen toch zachtjes op zijn arm. Ze glimlachte. 'I'm not confused or scared anymore. You explained. And now I just think you absolutely are something special.' Ze wist hoe het was om eenzaam te zijn. Het enige dat ze in de tijd had gewild was een beetje begrip. Maar dat kon niet, ze was een monster in de ogen van iedereen die haar niet begreep. 'I'll be your friend?' suggereerde ze op zachte toon, nog steeds met een tedere glimlach.

Onderwerp: Re: Hitchhiking zo okt 15, 2017 1:05 pm

_{Even had Seji getwijfeld, maar uiteindelijk had hij plaatsgenomen naast haar. Hij kon wel eeuwig genieten van het uitzicht en de nacht. Het gaf hem zo’n fijn gevoel. Alsof hij alles kon. De vraag die Carina echter stelde, trok hem met een ruk terug naar de realiteit. Voor een tijdje had hij haar aangekeken. Ergens wou hij het haar niet vertellen. Ze zou hem raar vinden. Ze zou niet met hem om willen gaan. Net zoals de anderen. Maar misschien deed ze dit ook maar enkel omdat ze bang voor hem was. Mensen waren bang voor hem voor de meest rare redenen. Zoals het feit dat hij anderen vermoorden, wat was daar zo erg aan? Seji snapte het niet, maar zou ook geen moeite doen om het wel te begrijpen. Hij begreep nog zo weinig van de anderen. Waarom was hij anders? Wat betekende dat toch? Uiteindelijk wist Seji dat hij het maar moest zeggen. Een vriendschap zou er toch niet in zitten. Zo besloot hij te vertellen hoe de vork in de steel zat. Hij begon met het vertellen van de feiten. Hoe hij was geboren in de lus en daardoor sneller groeide dan de normale mens en een extreem korte jeugd had gehad. Kennelijk was dat iets wat niet iedereen overkwam. Zover was hij al. Maar hij wist niet hoe het dan normaal aan toe ging. Even bleef hij stil. Even moest hij erover nadenken om echt zijn volgende woorden te vertellen. Het drukte op zijn borst. Hij had het gevoel alsof het een eeuwige last was. Misschien zou die druk iets minder worden als hij erover sprak. Hij gokte het er maar op en sprak uit wat hem dag in dag uit dwars zat.

Opnieuw zweeg Seji. Hij wist wat er nu zou komen. Verachting, walging, afschuw, noem het maar op. Hij kon in ieder geval zo van het dak afspringen en hij zou er ongedeerd vanaf komen. Carina daarentegen zou dan een andere manier moeten vinden om weer beneden te komen. Seji schrok zodra hij een hand op zijn arm voelde. In eerste instantie dacht hij dat het Carina was die had besloten om hem van het dak te duwen, maar zodra hij zijn blik op haar richtte en zag hoe ze glimlachte, wist Seji dat ze dit deed om hem gerust te stellen. Iets waardoor de verbazing niet verdween. Waarom glimlachte ze? 'I'm not confused or scared anymore. You explained. And now I just think you absolutely are something special.' sprak Carina. Seji keek haar nog even verbaasd aan, waarna hij zijn blik weer af week. ”I don’t want to be special,” mompelde hij. Hij was ergens opgelucht en blij dat Carina zo op hem reageerde, maar hij vond het ergens ook moeilijk haar te geloven. Hij wou haar graag geloven en om die reden probeerde hij haar een kans te geven en niet achterdochtig over te komen. 'I'll be your friend?' zei Carina op een zachte toon. Seji keek Carina meteen aan. Zijn ogen schoten naar voren terwijl zijn pupillen zich iets vergroten en een opgelaten blik in zijn blauwe ogen verscheen. ”Really? You really want to be my friend?” vroeg Seji enthousiast terwijl hij Carina’s handen met hetzelfde enthousiasme vast pakte, niet denkend aan het bloed dat er nog aan kleefde.}

Onderwerp: Re: Hitchhiking do okt 19, 2017 7:53 pm

Carina besefte dat ze wellicht wat voorzichtiger had moeten zijn. Zonder erbij na te denken had ze een hand op de zijne gelegd, alsof ze dacht dat ze zijn eenzaamheid daarmee in één klap weg zou kunnen nemen. Natuurlijk had ze dat mis. Als geen ander wist Carina hoe het was om plotseling intens contact te ervaren na een periode van complete isolatie. Het was alsof je lange tijd niets gegeten had en vervolgens gulzig een grote portie verslond; je kreeg er maagkrampen van. Dit was bij Seji ook wat er aan de hand leek te zijn. Schuchter en verbaasd had hij zijn blik op haar gericht. Toen hij haar enige tijd had aangekeken, leek hij te beseffen dat het niet vijandig bedoeld was, al behield hij zijn verbaasde gezichtsuitdrukking. Carina wilde hem zo graag duidelijk maken dat ze hem niet zag als het monster waarvan Seji dacht dat hij op haar over kwam. Eigenlijk had ze enkel meer begrip voor de jongen kunnen opbrengen door zijn woorden en beseft dat ze helemaal zo verschillend nog niet waren. Haar woorden waren echter niet genoeg; de jongen wendde zijn blik weer af en mompelde iets wat ze nauwelijks kon verstaan. 'I don’t want to be special.' Carina fronste even lichtjes. Waarom sprak hij zichzelf zo tegen? Misschien had hij dat vanaf het eerste moment al bedoeld, dat hij liever had gehad dat hij deze bijzonderheid, of welke bijzonderheid dan ook nooit had gekregen.

Ze besloot het over een andere boeg te gooien. Eerder had hij gezegd dat zijn omstandigheden hem er van hadden weerhouden vrienden te maken. Carina wist hoe vreselijk het was om alleen te zijn, afgezonderd door het leven te moeten gaan. Als ze eerlijk was, snakte ze naar contact. En Seji was tot nu toe enkel en alleen aardig tegen haar geweest -afgezien van het feit dat hij haar zo had laten schrikken in het begin, alhoewel dat meer haar eigen wantrouwen was geweest. Haar voorstel deed Seji zijn hoofd direct draaien. Een klein lachje verscheen op haar gezicht, ze had zijn interesse weten te wekken, dat was zeker. Toen ze hem een blik toewierp, kon ze zien dat het enthousiasme wederom van zijn gezicht afdroop. De aanblik verspreidde een warmte door haar lichaam. Ze was blij dat hij zijn oren niet langer liet hangen en hij niet meer zo verdrietig leek. 'Really? You really want to be my friend?' Al snel omklemden zijn beide handen die van haar. Carina lachte. 'Only if you want me to be, of course.' Vanuit haar ooghoeken merkte ze dat haar huid een beetje feller begon te gloeien. In feite straalde ze van blijdschap, letterlijk. Toen Carina naar hun handen keek echter, verging haar glimlach in een kleine zucht. De bloedvlekken waren nog niet helemaal opgedroogd en hadden ook enigszins haar handen bereikt. Ze hoopte maar dat hij dit niet meer hoefde te doen, nu hij iemand had om op terug te vallen. 'You said... Ze wist niet of het een goed moment was om erop in te gaan, maar haar nieuwsgierigheid kon ze niet langer bedwingen. 'You said you had a reason for, well... the killing,' herinnerde ze hem aan wat hij haar aan het begin van hun ontmoeting had beloofd. Nu ze hadden vastgesteld dat ze elkaar konden vertrouwen, waarom niet?

Onderwerp: Re: Hitchhiking vr okt 20, 2017 12:26 pm

_{Carina probeerde hem op te beuren, maar zo snel zou hij zijn ‘bijzonderheid’ zeker niet accepteren. Als het aan hem lag was hij geboren in een normaal gezin met normale mensen. Waarom had zijn moeder dat niet kunnen doen? Dan had ze eindelijk eens iets goed voor hem gedaan. Carina kwam met een plots voorstel. Een voorstel die Seji’s aandacht meteen trok. Uit verbazing en enthousiasme gaf hij meteen een reactie, waarna hij met het enthousiasme haar handen vastpakte, vergetend dat er bloed aan kleefde. Het leek erop dat het Carina liet lachen. Iets wat Seji enkel goed deed. 'Only if you want me to be, of course.' sprak Carina. Meteen knikte Seji. ”Yes of course! I’d would love that!” reageerde hij enthousiast terwijl hij zachtjes begon te spinnen van het fijne gevoel. Ook Carina leek te genieten van het moment, want het leek wel alsof ze nog meer begon te stralen. Eindelijk een vriend. Eindelijk iemand die hem accepteerde voor wie hij was. Tenminste.. voor nu.
'You said…’ begon Carina. Seji keek wat vragend op. Zijn oren stonden nieuwsgierig naar voren. De sfeer leek plots om te slaan. Was er iets gebeurd? Seji had dan ook niet opgemerkt dat Carina het bloed had opgemerkt. 'You said you had a reason for, well... the killing,' sprak Carina. Seji slikte eens. Hij liet haar handen weer los en bekeek zijn handen die nog onder het bloed zaten. Zijn oren zakte weer wat en het spinnen staakte. ”I do,” begon hij zachtjes. Hij keek even weg, maar richtte zijn verloren blik uiteindelijk weer terug op haar. ”I want to be honest with you, because you’re my friend, but I’m afraid you won’t understand it and run away,” sprak Seji zijn zorgen uit. Het zou niet de eerste keer zijn dat mensen zijn reden totaal onredelijk vonden en bang van hem werden. Hij wou niet nu al zijn nieuwe vriendin zo snel verliezen.}

Onderwerp: Re: Hitchhiking vr nov 03, 2017 12:21 pm

Wanneer ze in haar hoofd de nacht naliep, verwarde dat haar een beetje, dus probeerde ze zoveel mogelijk de eerdere, tegenstrijdige gebeurtenissen aan de kant te schuiven en in het moment te leven. Toch voelde de beslissingen die ze had genomen goed voor haar. Seji had haar niets aangedaan en het feit dat hij zich zo kwetsbaar op durfde te stellen deed haar vermoeden dat hij wel een luisterend oor kon gebruiken. Hetzelfde gold voor Carina zelf. Ze was blij dat ze hem zo gelukkig had gemaakt met de woorden dat ze dolgraag een vriendschap met hem wilde aangaan. Ze slaakte zelfs een klein, blij verrast lachje bij het horen van zijn spinnen. Toch was er nog iets dat ze recht moest zetten. Een brandende vraag, opgewekt door de aanblik van het opgedroogde bloed aan zijn handen. Ze vertrouwde hem, maar ze moest niet vergeten dat hij gevaarlijk kon zijn. En voor ze het wist had ze hem terug het diepe ingegooid, terug naar eerder die avond wanneer hij haar beloofd had dat er een goede reden was waarom hij al die onschuldige slachtoffers had gemaakt. Natuurlijk weer iets dat ze niet goed had overdacht en dat een enorme domper in de sfeer veroorzaakte. Maar goed, ze was ervan overtuigd dat ze beter nu de knikpunten konden uitwerken, nu het nog enigszins vers was. Ze konden geen goede relatie opbouwen wanneer deze gebeurtenis hen allebei nog bagage veroorzaakte.

Seji's plotselinge omslag in humeur resulteerde in een klein, onzeker jongetje die zijn woorden haast niet verstaanbaar wist te maken. 'I do,' werd nauwelijks hoorbaar over het geluid van het schamele nachtleven beneden hun voeten. Carina leunde wat naar voren om zijn gezicht te peilen, bezorgd dat ze hem had gebroken. Bezorgd dat ze teveel had losgemaakt, of dat hij het niet aankon om haar te vertellen wat hij wilde zeggen. Dat was echter niet helemaal wat er aan de hand was. 'I want to be honest with you, because you’re my friend, but I’m afraid you won’t understand it and run away.' Hij was bang voor de pijn die het zou veroorzaken als hij weer in de steek gelaten zou worden, iets dat hij blijkbaar vaker mee had gemaakt. Zachtjes beet Carina op haar lip en liet voor een moment de frisse avondbries haar gezicht verkoelen, de lokken die uit haar sjaal staken opwaaien. Toen bekeek ze haar hand, waar inmiddels ook wat bloed aankleefde door hun gedeelde aanraking. Ze hield hem even omhoog zodat Seji het zou zien. 'See Seji, we already experienced this together. I could run away, but that wouldn't take what happened away. If I was going to run away, I would have a long time ago. I promise you can tell me anything and I will keep it to myself and try my best to understand.' Ze gunde het Seji gewoon zo dat hij zich veilig voelde, gehoord en begrepen voelde. Ergens in haar onderbuik nestelde zich wel een nerveus gevoel. Wat als wat hij haar zou vertellen iets was waarvoor ze écht geen begrip kon opbrengen? Dan zou ze maar een masker uit de kast moeten trekken en haar angst zo goed mogelijk moeten verbergen. Hoe duister het ook was, nam ze zich voor, ze had hem iets beloofd.

Onderwerp: Re: Hitchhiking za nov 04, 2017 12:29 am

_{Het enthousiasme was groot geweest. Zo groot dat zelfs een vierjarig kind het niet zou overtreffen. Het leek zo groot dat niemand het kapot zou krijgen, maar met één simpele vraag was het alweer gebroken. De onzekere kleine jongen kwam terug. Wijfelend sprak Seji dat hij het niet durfde te vertellen. Hij wou het graag vertellen, o zo graag, maar hij wist hoe snel iemand een rug naar de ander zou draaien en weg zou lopen zodra hij de waarheid sprak. Liegen was iets wat hij nog niet graag deed. Zijn leermeester en Jeremy zeiden hem om dit wel te doen, maar Seji had er moeite mee. Vooral tegen vrienden. En ook al kende hij Carina nog maar kort, verdiende ze het niet om voorgelogen te worden. Ze was een lieve jongedame die desondanks alles het goede in hem leek te zien, ook al zou het Seji niet verbazen als dat plots zou verdwijnen als hij de waarheid sprak.

Een stilte viel. Seji keek even via zijn ooghoeken naar Carina. Hij zag hoe ze op haar onderlip beet. Een korte windvlaag stak op die enkele haren met zich mee nam. Zwijgend, en nog op een afstandje, keek Seji naar haar, wachtend op een antwoord. Zijn oren stonden laag. Zijn ogen stonden verdrietig. Het was duidelijk dat hij het somber in zich. Plots keek ze naar haar hand. Seji volgde haar blik en slikte zodra hij het bloed opmerkte. Automatisch ging zijn blik naar zijn ogen handen waar nog genoeg bloed aan kleefde. Seji keek op zodra Carina haar hand ophief. Zou dit dan het moment zijn dat ze zich zou omdraaien? 'See Seji, we already experienced this together. I could run away, but that wouldn't take what happened away. If I was going to run away, I would have a long time ago. I promise you can tell me anything and I will keep it to myself and try my best to understand.' sprak ze. Even keek Seji haar nog altijd stil aan. Meende ze dat? Meende ze elk woord? Even was hij geschokt, maar al snel begreep hij dat dit zijn kans was. Hij had iemand gevonden die wou luisteren en hem een kans wou geven.

Seji knikte meteen, waarna hij zich naar haar toe draaide. Even nam hij een hap lucht om moed bijeen te rapen, waarna hij zijn verhaal probeerde te doen. ”I do this.. I kill,” begon Seji wat onzeker. Hij was nog altijd zo bang dat ze weg zou gaan. Dat ook zij hem zou verlaten. Hij schudde lichtjes zijn hoofd en probeerde zijn gedachten te behouden bij het vinden van de goede woorden. ”Because I feel like it’s the only thing I can,” sprak Seji uiteindelijk. Zodra hij zich besefte wat hij had gezegd en besefte dat het waar was, sprongen de tranen in zijn ogen. Hij verborg zijn gezicht in zijn bebloede handen en wou het liefste in een zwart gat belanden. Nee. Hij wou niet dat Carina hem zo zou zien. Ze zou hem niet begrijpen. Dit was een vergissing geweest.}

Onderwerp: Re: Hitchhiking do nov 09, 2017 3:48 pm

Carina vond het lastig om haar nieuwe vriend in deze bedroefde staat te moeten brengen. Maar ze wist dat zij het wilde weten en hij het wilde delen. Hoe erg het hem ook naar beneden leek te brengen, Carina wist niet of hij ooit echt iets hadden kunnen uiten tegen wie dan ook. Of hij ooit een luisterend oor had gehad dat er voor hem wilde zijn. Uit de eerder verhalen -tevens de enige- die ze van hem had gehoord, had ze de conclusie dat zijn vangnet niet zo stevig was. Dat iedereen voor hem wegrende, voor ze ook maar hun best hadden gedaan te begrijpen wie hij was. Zolang ze niet naar zijn kant van het verhaal hadden geluisterd, niet wisten hoe het was om in zijn schoenen te staan, hadden ze daar, vond Carina, absoluut geen recht toe. Angst was iets dat de mensheid geen goed deed, had ze hier inmiddels in korte tijd geleerd.

Haar woorden hadden hem gelukkig lijken te overtuigen. Alsof ze hem hadden helpen inzien dat hij deze kans maar beter kon grijpen, omdat er iets was dat hij van zijn hart moest. Carina wierp hem een bemoedigende blik toe terwijl hij een grote hap moed inademde. 'I do this.. I kill.' Seji's onzekere stem stierf uit en hij leek niet zeker of hij wel verder kon gaan. Bij het schudden van zijn hoofd vond hij toch weer kracht om zijn woorden te vervolgen. 'Because I feel like it’s the only thing I can.' Zijn kwetsbaarheid brak haar hart. Waarom had hij gedacht dat dit haar weg zou doen rennen? Het was haast ironisch: hij was ervan overtuigd geweest dat ze niet zou begrijpen wat hij het liefst strikt geheim hield, hoewel Carina werd teruggebracht naar een herinnering die het haar maar al te goed leek begrijpen. Seji had zijn gezicht inmiddels bedolven met zijn handen. Carina schoof iets dichter naar hem toe. 'Believe me or not...' begon ze weifelend, 'I do understand. A long time ago, my peculiarity accidentally killed hundreds... I felt like I could never make it up, like I was dangerous and unworthy of... of connection. So I locked myself away, isolated from everyone.' Carina vertelde haar eigen verhaal omdat ze dacht dat Seji zich op het moment vreselijk alleen zou voelen. Ze wilde aangeven dat ze hem begreep. 'But me coming here... The loop made me realise I was capable and rightful of much more than a lonely life. People get seconde chances, Seji. It's never too late to give up the things that make you dark and find other things. Things that make you happy.' Ze gunde hem een waterige glimlach. Het was waar, de lus had haar zelfvertrouwen hersteld, haar schuldgevoel weggenomen. Natuurlijk was het voor Seji anders. Dit was zijn thuis. Maar er was wel iets nieuws gebeurd voor hem. Hij had een vriendschap gesloten. Wie weet was dat precies wat hij nodig had voor een nieuw begin.

Onderwerp: Re: Hitchhiking ma nov 13, 2017 8:46 pm

_{Seji had bewust zijn reden tot moorden achterwege gelaten. Hij wou Carina niet opschepen met de problemen die hij had en haar afschrikken. Hij wist dat hij anders was dan de anderen. Zelfs in de lus leek hij nog de odd one out. Was er een plek waar hij thuis kon zijn zonder anderen daarvoor pijn voor te doen? Hij betwijfelde het. Hij was ook nog nergens anders geweest dan op deze plek waar dezelfde dag zich altijd herhaalde, maar hij wist niks anders. Hij ging er vanuit dat het overal zo was. Dat de wereld bestond uit allerlei lussen met hun eigen peculiars en hun eigen dagen, niks meer niks minder. Een plek waar hij niet tot toe behoorde. En toch, en toch nu hij een vriendin had gemaakt, besloot hij toch de waarheid te vertellen. Hij wou eerlijk zijn. Hij wist dat dat de sterke basis moest zijn waarop een vriendschap zich moest voortbouwen. Hij was bang. Hij raapte zijn moed bijeen en sprak zijn woorden uit. Het feit dat hij niks beter kon dan moorden. Het was het enigste waar hij goed in was en waar hij misschien nog een iets mee kon doen. Jeremy had hem niks voor niks aangesproken. De man had gezien dat de jonge jongen al erg vaardig was in het neerhalen van zijn medemens.

Seji verwachtte dat Carina weg zou gaan. Dat ze hem zo uitschelden of zou gillen van angst. Dat ze hem de rug zou toekeren en zou verdwijnen. Hij had die angst eerder bij haar gezien. De angst in haar glinsterende ogen van haar peculiarity. Hij wist dat ze op dat punt hem niet vertrouwen, dus waarom nu wel? Opnieuw had hij haar gezegd dat hij moorden. Ze had het bewijs al gezien. Wat voor reden had ze nog meer om bij hem te blijven? Het tegenovergestelde werd bewezen. In plaats van dat het meisje weg ging, schuifelde ze dichterbij. Voorzichtig richtte Seji zijn blauwe katten ogen op haar. 'Believe me or not...' begon ze. Ook zei leek niet zeker te zijn over haar woorden. Alsof ze eraan twijfelde om het hem te zeggen of niet. Seji had geen hoop. Het feit dat ze niet meteen wegrende liet hem enkel denken dat ze op een polite manier zou afslaan en weg lopen. 'I do understand. A long time ago, my peculiarity accidentally killed hundreds... I felt like I could never make it up, like I was dangerous and unworthy of... of connection. So I locked myself away, isolated from everyone.' sprak Carina. Seji keek op van haar woorden. Hij had niet zo’n verhaal verwacht achter haar gezicht, maar hoe had hij dat ook kunnen weten. 'But me coming here... The loop made me realise I was capable and rightful of much more than a lonely life. People get seconde chances, Seji. It's never too late to give up the things that make you dark and find other things. Things that make you happy.' vervolgde ze met een waterig glimlachje. Even keek Seji haar aan. Het deed hem goed om het verhaal te horen. ”I’m glad you could find that turning point in your life,” sprak Seji met een kleine glimlach. Het kleine jongetje in hem maakte even plaats voor de volwassen Seji die zich eveneens in zijn lichaam verschoolt. Hij keek weer naar voren. Naar de vele dansende lichtjes in de duister. ”But I don’t think I can turn back now, or move forward, I’ve done too many terrible things to ever make up for it. And I don’t want to make up for it, because it’s part of who I am. I’ve killed my mother, it’s who I am,” sprak Seji en keek Carina met een glimlach aan. Even keek hij haar aan, waarna hij recht kwam en zijn kleren af klopte die nog deels onder het bloed zaten. ”Shall we go back home? Bluebonnet is already waiting on us I believe,” stelde hij voor alsof alles koek en ei was.}

Onderwerp: Re: Hitchhiking do nov 16, 2017 5:28 pm

Carina was blij dat hij bereid was geweest haar vraag te beantwoorden. Ook al had het hem behoorlijk in een andere stemming weten te brengen, Carina dacht hem wel weer op te kunnen beuren. En dit soort wisselingen zouden hun band enkel en alleen maar sterker maken. Dat was goed. Dit alles was goed. Toch? Ook Carina zelf was opgelucht het duistere stukje van zichzelf van haar hart te hebben. Ze had zich naar Seji toegedraaid en hem een klein glimlachje geschonken, wachtend op de woorden die zouden beschrijven hoe hij zou proberen diezelfde duisternis van zich af te schudden. Maar ze had ongelijk. Ze was weer eens te naief geweest. Haar duisternis en die van Seji leken in haast geen enkel opzicht op elkaar.

'I’m glad you could find that turning point in your life,' sprak hij eerst. Verbaasd over zijn plotseling volwassen toon en begrip, glimlachte ze. Misschien dat er zich ook een soort trots met haar gevoelens mengde, want zijzelf was natuurlijk ook blij dat ze die ommekeer had kunnen maken. Er kwam meer. Natuurlijk kwam er meer. Maar de manier waarop hij zijn blik van haar weg draaide, naar voren, gaf haar om de een of andere reden een onheilspellend gevoel. Het duurde te lang. Waar zijn eerste reactie bemoedigend was en haar een warm gevoel vol hoop gaf, voelde Carina nu plotseling de kou van de nacht dwars door haar heen snijden. 'But I don’t think I can turn back now, or move forward, I’ve done too many terrible things to ever make up for it. And I don’t want to make up for it, because it’s part of who I am. I’ve killed my mother, it’s who I am.' My mom would be too overprotective... Zijn eerdere woorden schoten Carina's hoofd binnen en weigerde het te verlaten. Ze voelde hoe de donshaartje sop haar lichaam alarmerend overeind gingen staan. Had hij zijn bloedeigen moeder vermoord omdat ze hem in de weg stond? Omdat ze te aanhankelijk was? Wat zou hij doen als iemand zo betekenisloos voor hem als zij iets deed wat hem niet aanstond? Ze was blij dat een gordijn van rossig haar haar gezicht verborg, want ze wilde niet dat hij de afschuw zag die het uitstraalde. Ze had het immers beloofd. Ze had beloofd niet weg te rennen, ze had beloofd dat ze hem zou begrijpen. Maar ze dacht dat ze hem een tweede kans gaf om zichzelf te ontdoen van een leven als moordenaar van dorpsbewoners die de volgende dag gewoon weer zouden ontwaken... Dit, deze informatie, veranderde die hele situatie en Carina wist niet zeker of dit iets was dat ze ooit zou kunnen begrijpen. Zelfs als wist ze hoe de hele situatie in elkaar zat. Bij het horen van zijn beweging naast zich schrok ze op. Toen ze zag dat hij enkel was opgestaan en zijn kleding aan het afkloppen was, liet ze wat opgelucht haar schouders zakken. Het betekende echter niet dat ze zich veilig voelde. Zijn beweging gaf haar nog een kort moment om zich te herstellen, met hem mee te gaan. Ze veegde daarom haar angstige blik van haar gezicht en glimlachte zijn voorstel tegemoet. 'I think that's a good idea. She might be... worried.' Haar toon was niet zo opgewekt als eerder, maar ze dacht dat ze er wel mee weg zou komen. Ook Carina stond op, nog een laatste blik op de sterren werpend voor wat vertrouwen.

Onderwerp: Re: Hitchhiking za nov 18, 2017 12:16 am

_{Seji was vooral erg speels en jong nog qua gedrag, maar zo af en toe kon er een volwassener Seji tevoorschijn komen. De twee zorgde voor nogal verschillende meningen en rare situaties. Een van de vele redenen waarom Seji vaak alleen was. De poging die Carina had gedaan om hem gerust te stellen deed hem goed. Het was een lief gebaar en een goed verhaal. Hij was blij voor haar dat zij zich nu beter voelde en zichzelf kon waarderen, want dat verdiende ze, maar hij wist niet of dat er nog voor hem in zat. Goed, hij was nog ontzettend jong, maar hij had nu al zoveel fouten begaan die niet zomaar vergeten konden worden. Beginnend met de moord op zijn moeder. Zodra hij dat er klakkeloos tussen de woorden had gegooid, merkte hij hoe de sfeer veranderde. Misschien was het omdat hij een kat was of misschien puur mensen instinct, maar hij merkte het meteen op. Desondanks dat besloot hij er niks mee te doen. Hij wist dat dit ging gebeuren. Het was beter dat ze het nu wist dan dat ze er later achter zou komen. Nu konden ze nog makkelijk afstand van elkaar nemen.

Zodra Seji recht kwam merkte hij via zijn ooghoeken op hoe ze schrok. Hij klopte zijn kleding af en besloot het opnieuw te negeren. In plaats daarvan stelde hij voor om terug te gaan. Ze mochten eigenlijk al niet buitenshuis zijn en al helemaal niet zo laat. Carina was eveneens recht gekomen en glimlachte nu. 'I think that's a good idea. She might be... worried.' had ze gesproken. Ze klonk niet zo opgewekt als eerst. Seji glimlachte. Een glimlach die haar enige geruststelling probeerde te geven. Alsof hij wou zeggen; ik weet wat je denkt, het is al goed. Hij keek even kort achterom, waarna hij naar de daken voor zich keek. ”You want to go down and walk over the streets or go on the roofs?” vroeg Seji alsof het één van de normaalste activiteiten ter wereld was.

{OOC; flut sorry ;w;}