Spells You

<sub>De zon scheen, weliswaar. De oranje bron van warmte - die meestal gepaard ging met optimisme - had het weten te winnen van de grijze wolken die nog geen uur geleden de lucht hadden gesierd. Anderen leken de weersverandering ook opgemerkt te hebben: steeds meer groepjes vormden zich in en rondom de tuinen. Een ijzige wind was echter nog steeds (natuurlijk) aanwezig.
Juniper bevond zich niet tussen de menigte beneden, maar flink wat meter hoger. Ze plantte haar ellebogen op de houten rand van het open raam-achtig iets in het torentje, om vervolgens haar handen warm te houden aan de take-away beker koffie die ze zojuist gehaald had. Ze was de deur aan het einde van een gang per ongeluk tegengekomen, maar was tevreden met haar vondst. Een plek om alleen te zijn, om tot bedaren te komen, wanneer nodig. Een plek om melancholisch te evalueren hoe fucked up het leven wel niet was. Mocht ook op zijn tijd.

Stilte. Heerlijk. Haar lila ogen richtten zich haast ongeïnteresseerd op de personen die beneden als mieren rondzwierven. Een aantal kwamen haar bekend voor qua gezicht - de meesten niet. Ze noemde deze Lus te kort haar woonplaats om mensen dichtbij te laten komen. Hield ze liever wantrouwend in de gaten. Reacties pijlen, persoonlijkheden pijlen. Afwezig tikten haar roodgelakte nagels tegen het kartonnen bekertje aan.

Na zo'n kwartier te hebben genoten van haar koffie, de soort-van-zon en het mensen kijken besloot June dat het genoeg was geweest. Ze draaide zich om en bewoog in de richting van het trappetje. Het getik van haar laarzen had de stilte verbroken en verstomde het geluid van ander leven. Op het moment dat ze de onderkant van de trap had bereikt, de deur achter haar dicht deed en zich omdraaide, liep ze tegen een persoon aan. "Fuck." De brunette wist zich net op tijd te herpakken; had de barricade vastgepakt om succesvol overeind te blijven.</sub>

<sub>Juniper liet haar handen zakken toen ze haar evenwicht weer hervonden had, waarbij de tegenligger een aanal passen naar achteren zette. Ze analyseerde hem snel: de jongen (of nouja, man) was voor haar onbekend. Het eerste wat haar opviel waren twee gouden ogen die naar haar terugkeken. Oh, was hij niet een mentor? Zeal, of zoiets? Ze had zijn naam een aantal keer vaag voorbij horen komen en legde de link tussen gouden kijkers en donker haar. In zijn blik was er geen teken van herkenning, maar zij was hier immers pas een dag of vijf.
"I'm.. fine." Haar melodieuze stem - met het Australische accent, natuurlijk - had nogal bot de kortdurende stilte verbroken. Ze gooide haar lange bruine haren over haar schouder. Ze was zelf meestal niet de persoon die zich snel verontschuldigde (ook al was deze actie voornamelijk haar schuld geweest), dus dit deed ze dan ook niet. Juni trok haar wenkbrauw lichtjes op, terwijl ze haar blik op de - waarschijnlijke - mentor gericht hield.

De hal was op de twee na leeg: de meesten verlieten bij een enkele zonnestraal vaak al enthousiast het gebouw. Zo ook nu, schijnbaar. Elke dag hetzelfde riedeltje. Over een uurtje zou de herhalende stortbui plaatsvinden. Het was binnen een stuk aangenamer dan buiten, alhoewel het heerlijk was de tuinen of stad in te gaan met een kleine bron van warmte boven je. Die gouden gloed maakte alles nou net wat aantrekkelijker. Zelfs Juniper moest toegeven dat de natuur prachtig was wanneer het in zonlicht werd gehuld. Ook was er dat haar Peculiarty beter te beoefenen was met aanwezigheid van de zon, omdat de intensiteit van kleuren beter tot zijn recht kwam. Ze trainde dan ook meestal rond dit tijdstip. Plus, ze had een hekel aan doorweekt haar.

"You're Zeal, aren't you." Het was een vraag, maar de woorden verlieten haar mond eerder als statement. De brunette sloeg haar armen over elkaar en leunde wat naar de zijkant, zodat haar rechterschouder tegen de muur steunde en ze tegen het witte beton leunde.</sub>

<sub>Ze zag hoe zijn ogen afdwaalden van haar blik en hoe hij haar ongegeneerd in zich opnam. Nogmaals trok ze haar wenkbrauw op, in de gaten houdend, uitdagend. 'The one and only', dus. Had ze het toch goed gegokt. Was ook niet zo moeilijk met die gouden ogen van 'm. Niet dat het zodanig niet voorkwam hier; meerderen hadden opvallende ogen, waaronder zijzelf. Was iets hier te gek? Niet bepaald.
Zijn houding had iets flirterigs. ”And you are?” vroeg hij niet veel later. Ze zette haar schouder af tegen de muur, waardoor ze weer op eigen houtje rechtop stond. Haar armen hield ze echter wel over elkaar geslagen. Een ander persoon baande zich een weg door de gang en trok even haar aandacht. De jongen liep de twee voorbij en verdween snel uit zicht. Haar blik richtte zich weer op Zeal. "Juniper." Juniper Aldaine. June. Het meisje met een (te) grote bek, uitdagende blik, een stiekem klein hartje. Misschien. Stiekem. Een koppige flirt.

Het felle zonlicht scheen door het raam in de muur en liet al enkele wolken zien. De meesten nog onschuldig, maar in de verte wat donkerder. Het zou snel gaan regenen. "That means you're a mentor." Dat betekende dat hij onder andere verantwoordelijk was geweest voor het trainen van aangewezen duo's even terug. Juniper was in de lus beland toen deze heisa net voorbij was. Ze had het één en ander meegekregen dat iedereen blij was met het feit dat ze weer naar buiten konden. Logisch, op zich. Gevangenschap was vreselijk in haar ogen. Dat verklaarde waarschijnlijk ook dat de meesten zich met het kleinste sprankeltje zon zo snel mogelijk buiten bevonden.
"..Hot." Vervelend, Juniper. Vervelend.</sub>

<sub>"The new one," deelde Juniper bevestigend mee, terwijl haar mondhoek omhoog krulde in een schuin grijnsje die na een enkele seconde verdween. De nieuwe. Ze was vaak de nieuwe geweest - was regelmatig van lus naar lus getrokken (of beter gezegd, gedwongen). Was familieleden kwijtgeraakt. Was haar zus kwijtgeraakt. De enige die ertoe deed. De wereld was hard, koud. Genadeloos. Had haar tere ziel geraakt en gesmeden tot hoe het nu was, had haar van de meeste emoties en gevoelens ontdaan. Als je niet liefhad en voelde kon je ook niets kwijtraken en verdriet ervaren, toch? Dat was in ieder geval iets wat ze zichzelf de afgelopen jaren wijs had gemaakt. Een standpunt waarbij ze zwoer.

Zeal zette een stap in haar richting en schudde zijn hoofd. Hij ging uitdagend op haar woorden in. "My oh my," hoorde ze hem zeggen. Als reactie trok ze vanuit haar kant uitlokkend haar wenkbrauw op, en haalde haar armen van elkaar af en zette de rechter in haar zij. De gozer was net iets langer dan zij, waardoor ze ietsjes omhoog moest kijken nu hij net wat dichterbij stond. Bij zijn vervolgende woorden grinnikte ze een kort, melodieus lachje. "Like?" Ze tikte hem plagend en hopelijk ergens denigrerend op het puntje van zijn neus. "I said hot..-" Juni liet haar arm weer zakken, terwijl de ander nog in haar zij stond, en knipperde haast aandoenlijk. "-..You should come up with more to make me like you, boy." Ja, er was gewaarschuwd: Juniper was vervelend. Kut. Als je alles emotioneel afsloot was het toch heerlijk je tijd te verdoen met het bloed onder de nagels halen van anderen? Met uitdagen, flirten, iemand om de tuin leiden? Haar antwoord was in elk geval een 'ja'. Hij was inderdaad een soort leraar-geval, was een mentor, had een hogere positie. Maakte haar dit iets uit? Eigenlijk niet, nee. Zou ze er een keer mee in de problemen komen? Waarschijnlijk wel, ja. Het leven in een lus was behoorlijk saai als je niet telkens de grenzen en het avontuur opzocht, niet?
Ze zette nog een halve stap in zijn richting, kwam net iets dichterbij. Haar lila ogen gingen iets omhoog en vingen zijn blik. Ze overschreed hierbij een gepaste afstand en bevond zich net in zijn personal space, maar niet te dichtbij, op zo'n 30 centimeter afstand. Opnieuw trok ze haar wenkbrauw wat op. "Teacher, huh?"</sub>

Hold me down
From my diamond nights
The sand pours time
And it spells you

<sub>"Challenge accepted." Zeal had zijn woorden afgesloten met een knipoog. Ze waren er schijnbaar allebei wel van, het uitlokken en grenzen overschrijden. Juniper wist overigens wel redelijk waar ze een lijn moest trekken. Meestal was de simpele reden dat het zo vermakelijk was het feit dat sommigen nou eenmaal zo heerlijk in te palmen waren. En ze was gewoon kut. Zeal had echter een weerwoord en leek haar uitdagendheid te delen. Als reactie wierp ze hem een scheef grijnsje toe. "Sure."
"Mentor, don't ask me how I got that function, I'm still a bit flabbergasted myself," deelde hij mee. Hij had waarschijnlijk toch de benodigde skills ervoor. Ze was niet op de hoogte van zijn peculiarty, maar aan zijn lichaamsbouw te zien was wel duidelijk dat hij het een en ander kon. Dat 'ie kracht bezat. Bluebonnet bleek genoeg vertrouwen in hem te hebben. Het was vast zo dat voor iedereen in de lus duidelijk was - in ieder geval van de mentoren - wie welke peculiarty met zich meedroeg. "You probably deserve it," zei Juniper toen, de woorden opmerkelijk vriendelijk. Ze haalde haar schouders op. "...Probably."

"So.. Do you need something for me or can I continue to the towerroom to spend my beloved time into a lonely place?" Oh, hij ging het zo spelen? Natuurlijk hoefde ze niets van hem, ze kende hem overigens voor dit gesprek niet eens. Alleen van het 'horen van'. "Your beloved time?" Ze grinnikte. Juniper had net precies hetzelfde als hij gedaan en de rust opgezocht. Voor zover je het rust kon noemen; elk plekje in en rondom het gebouw bevatte meestal wel een of meerdere anderen. Voor echte rust moest je waarschijnlijk toch echt in het centrum zijn en je verstoppen achter wat rotsjes bij de kust. Overal waren ogen en oren. "Am I that boring?" Ze keek hem quasi beledigd aan en streek een plukje haar achter haar oor. Juni hield haar hoofd een tikkeltje schuin: "Nah, go ahead. Even though I was headed there again, after I got rid of my coffee cup."

// Nope, maar mine is D:</sub>

<sub>"And why do you think it's smart to share that information with me?" Een grijnsje speelde op. Juniper doelde op het feit dat hij meldde dat het een slecht idee was geweest hem tot mentor aan te wijzen. Ze had de woorden uitgesproken om een beetje met hem te sollen, het was toch niet ter sprake dat ze rond het huis zou lopen, al gillend dat de gast een of ander 'gevaar' vormde. Hij leek haar eerder het grappende type dat eigenlijk vrij onschuldig was. Onschuldig op het gebied van ernstigheid aandoen, dan. Hij kwam wel over alsof hij het één en ander ongeremde had meegemaakt - hij wel wist hoe hij het leven uitdagend kon houden. Ze kende hem overigens niet, dus waren het meer eerste indrukken en speculaties. Bluebonnet leek haar dan ook niet het type die iemand zomaar aanstelde voor zo'n vrij belangrijke positie. Misschien kende ze hem anders dan hij daadwerkelijk was, dan. Geen idee. Ze haalde haar schouders op: "Guess they will found out later, then."

Hij besloot zijn mond weer open te trekken toen ze vroeg of ze dan zo saai was. Hij leek haar een beetje te plagen en als een soort onbewuste verdediging sloeg ze haar armen weer over elkaar. Zijn aandacht niet genoeg getrokken, dus? Bij wijze van reactie trok ze haar wenkbrauw even op en bekeek hem met een blik die zei van 'het zal allemaal wel, jongen'. "Sure," zei ze haar gedachten toen nog maar eens sarcastisch hardop.

"Coincidence indeed," herhaalde ze Zeal. Ergens niet toevallig, want het leek begrijpelijk dat meerderen zo nu en dan isolatie opzochten en zich in het torentje schuilhielden. Hij passeerde haar, haast dramatisch, knipoogde en verdween vervolgens uit zicht. Voor een moment twijfelde ze, maar draaide ze zich toch om de richting van de deur en kwam ook in actie. Beetje passive aggressive.Ze zuchtte, opende de witte wegversperring en liep op haar beurt ook weer het trappetje op. Ten eerste was ze daadwerkelijk van plan geweest terug te gaan naar het plekje en liet ze zich niet wegdrijven door een vervelende, speelse gast; ten tweede vond ze het te interessant nu weg te lopen. Ze was wel benieuwd wat zijn deal was. Eenmaal boven gekomen bleef ze op een afstandje staan, een stuk achter de jongen. "Such a view, huh?"</sub>

<sub>“Truly magnificent.” Ze twijfelde of hij het meende of dat zijn reactie sarcastisch bedoeld was, maar ze ging voor het laatste. Waarom had hij zich anders meteen tot het raam begeven, een actie waardoor zijn kleding gedeeltelijk doorweekt was geraakt. Als hij van mening was geweest dat het uitzicht niet te moeite waard was, had hij vast niet besloten in de toch wel onplezante regen te gaan staan. Hij vroeg aan haar of ze er vaak kwam. Juniper haalde haar schouders op: “Just came in her by accident, like an hour ago.” Ze wist niet van het bestaan af, maar dat was dan ook de reden geweest dat ze in de ochtend wat door het huis had gelopen. Bizar groot was het nou ook weer niet, maar het was groot genoeg geweest enkele onwetendheid bij haar mee te brengen. “I’ve only been here for a week, you know,” maakte ze hem duidelijk. Hij had net wel gezegd dat hij wist dat ze nieuw was, maar je werd ook al als ‘nieuw’ bestempeld als je je hier een maand of iets bevond. De meesten waren hier al een langere tijd, wat ze mee had gekregen. Hier en daar ook wat nieuwelingen - een veilige thuishaven zoekend of de drang naar het vinden van simpelweg iets nieuws. “Definitely a place I’d come more often, though.”

Juniper kwam opnieuw wat dichterbij, maar in plaats van naast hem te komen staan - dichtbij het raam dat werd bekogeld door druppels regen - leunde ze tegen de bakstenen muur aan de zijkant. “You desperately needed to cool down from our tensional conversation?” Ze maakte een grapje, doelend op het gaan staan bij het raam waardoor hij deels nat geregend was, en gunde hem dan ook een grijnsje. Haar hoofd kantelde een tikkeltje schuin: “Or you just happen to be a fan of getting soaked and cold on a daily basis?”</sub>