One minute back

Onderwerp: One minute back zo okt 22, 2017 1:31 pm

_{One Minute Back

Hijgend zette Zeal zich neer op een rots. Even keek hij vluchtig om zich heen, maar er was niemand te bekennen. Zijn blik ging naar het strand dat links van hem lag en de klif die rechts van hem lag. Ieder andere peculiar zou waarschijnlijk denken dat hij net opnieuw de lus in was gekomen, want hij zat perfect voor de vuurtoren op een rots. Even keek hij om naar de vuurtoren. Hij betwijfelde of hij de stap moest nemen en uit de lus moest stappen. Het was waarschijnlijk de beste optie. Hij schudde nog altijd buiten adem zijn hoofd en probeerde tot rust te komen. Hij probeerde de paranoïde gedachten weg te drukken, maar hoe zou hij dat nog kunnen doen? Hij was zojuist uit het centrum gejaagd door een woedende menigte. Hij snapte niet hoe dat in hemelsnaam mogelijk was. Het was duidelijk dat ze achter hém aan waren. Ze noemde hem bij zijn naam en probeerde hem te pakken te krijgen, maar hij snapte niet hoe ze plots wisten wie hij was. Ieder ander die hem kende zou hem ook verjagen, maar dat was juist het mooie aan de lus. De mensen in het dorp vergaten hem. Elke dag opnieuw. Ook al zou hij het vertellen, dan zou hij de volgende dag niet weer worden geweigerd om het café binnen te gaan. Nu werd hij plots geweigerd. En dat niet alleen. Plots bevond zich ook een groep mannen in het centrum die zonder aarzeling op hem had geschoten. Het waren duidelijk amateurs, want ze hadden totaal mis geschoten, maar de volgende schoten had Zeal gemist dankzij zijn eigen behendigheid.

Zeal probeerde de hele gebeurtenis nog een keer te herhalen in zijn gedachten. Misschien had hij iets over het hoofd gezien. Hij betwijfelde dat een peculiar dit had gedaan, want, ook al had hij een behoorlijke geschiedenis, hij geloofde niet dat er nu iemand was die hem zo erg haatte dat hij het hele volk in het centrum tegen hem op zou zetten. Zijn mentorschap had ook bijgedrage aan het krijgen van een wat betere imago, dus het zou niet kloppen dat een peculiar dit had aangericht. Plots bleven zijn gedachten haken bij het café waar hij als standaard naar binnen wou lopen. Net voordat hij door de grote klerenkast van een uitsmijter was tegengehouden, had hij nog net een glans op gevangen van een poster. Hij focuste zijn aandacht er op en probeerde zich zo goed mogelijk te herinneren wat op de poster stond en al snel verscherpte het beeld. Ja. Zijn hoofd had erop gestaan, met een geldsom. Zeal kwam meteen weer recht. Jeremy was hier. In paniek draaide hij een rondje en verzette een paar stappen om er zeker van te zijn dat de man in kwestie niet plots bij hem stond. Plots merkte hij een schim in de verte op. Het naderde hem. Meteen begon de elektriciteit rond zijn lichaam te sieren. ”Who’s there?!” riep hij terwijl zijn stem oversloeg van de paniek.

{&’nd Open for everyon! ^^}

Onderwerp: Re: One minute back di nov 14, 2017 4:48 pm

Eén laatste keer wierp ze haar blik op het verouderde, gekreukelde papiertje in haar hand, voordat ze deze tot een propje vormde in haar vuist. Wantrouwend wierp ze haar blik op de hoge constructie, wat zich enkele meters verderop bevond. ,,You sure this is it?" Riep de jongedame boven het harde geluid van de gierende wind en de vallende regen. Ze had zich half naar de man achter haar omgedraaid, terwijl ze deze nog eens goed bestudeerde. Een lange zwarte jas, een bijpassende flat cap. Er brandde een halve sigaret tussen diens lippen. ,,If you were looking for Miss Bluebonnet's loop, yes." Reageerde de mysterieuze man met diens overduidelijke britse accent. ,,This will be your last chance, and opportunity in finding your old friend. Step in it or walk away." Overduidelijk in twee strijd richtte Blair zich terug op de vuurtoren, dat zo machtig stond in deze weersomstandigheden. Wie deze man ook mocht zijn, hij had gelijk. Ze had verder geen opties meer. Hoe lang had ze nou wel niet gezocht? Waar was ze allemaal wel niet geweest de afgelopen twintig jaar? Destijds was Blair vastberaden geweest hem te vinden, maar nu? Nu was ze wanhopig. Wat als hij overleden was? Zoiets zou ze zichzelf nooit kunnen vergeven. Vroeger, velen jaren geleden, had ze een belofte gemaakt en die had ze verbroken. ,,What's in this for you?" vroeg ze toen. Natuurlijk moest ze het weten. In deze wereld was het bizar dat een onbekende je te hulp zou schieten zonder een tegenprestatie te verwachten. De sigaret werd tegen de vlakte gegooid, dat gedoofd werd door een waterpoedel. ,,Once you're in there, you will find out." En met deze woorden wandelde de man weg, de jongedame in het gewisse achterlatend. Blair zuchtte, waarna ze haar moed bijeen sprokkelde om naar binnen te stappen. ,,Oh Zeal," fluisterde ze tegen haarzelf. ,,Please be in here."
Met dichtgeknepen ogen had ze bovenaan de vuurtoren gestaan. Buiten was de regen gestopt en het gegier van de wind was niet langer meer aan te horen. Betekende dit dat het gelukt was? Betekende dit dat de man de waarheid had gesproken? Blair opende haar ogen, waarna ze een blik via het raam naar buiten wierp. De omgeving was vredig. Geen storm dat naderde, oh nee de lucht was zo zacht als wat. Gauw begon ze haar weg naar beneden te banen, als een verzopen kat dat diens natje en diens droogje had gevonden. Vastberaden baande ze zich in een nieuwe wereld. Haar hoop om haar oude vriend weer te zien groeide en niets voelde beter dan hoop.
Urenlang zocht ze, dwaalde ze. Soms liep ze zelfs in rondjes, dat wist Blair zeker. Haar navigatie was wat dat betreft sowieso belabberd en dat bleek wel weer toen ze wederom bij de kliffen uit kwam. Binnensmonds vervloekte ze zichzelf. Hoe kon ze hem in godsnaam vinden als ze nooit een steek verder kwam? Gefrustreerd beet ze op haar onderlip terwijl ze doelloos doorliep. Ze had de weg moeten vragen. Die man had meer moeten weten dan enkel en alleen de ingang van de lus. ”Who’s there?!” Geschrokken keek Blair op. Een eindje verderop zag ze iemand staan. Elektriciteit danste om diegene heen. Iets wat ze herkende uit duizenden. Haar geschrokken gezichtsuitdrukking ging over in ongelovigheid. Traag stapte ze dichterbij. ,,Z-Zeal..? Is that you?" Met een goed verzorgde, lange nepnagel haalde ze een zeiknatte lok haar uit haar gezicht. ,,Please don't hurt me, it's me; Blair." Op een veilig afstandje -voor zover je veilig kon zijn- hield ze stil. Haar gezicht wilde glimlachen, wilde de vrolijkheid uitstralen, maar ze hield zich in. Ze kon zien in wat voor toestand Zeal was en dat baarde haar ernstige zorgen. ,,Hey.." begon ze geruststellend. ,,Are you alright?"

Mood: shocked
Tag: Zeal

.

Onderwerp: Re: One minute back di nov 14, 2017 7:18 pm

_{Zijn gouden ogen laaide op. Ze gaven licht. Zijn pupillen stonden nauw en bewogen wat nerveus heen en weer ook al probeerde hij ze hevig te focussen op de gedaante die op een afstand van hem stond. Hij probeerde met al zijn moeite de gedaante te herkennen of tenminste uit te vinden of het een vrouw of man was, maar zijn gedachten werkten hem tegen. Zijn hoofd tolde met zijn visie en zorgde ervoor dat hij nog net geen illusies had. Wat als dat Jeremy was? Als dat de man was die hem weer mee zou nemen. De man die hem weer zou opsluiten en hem weer mee zou trekken de afgrond in. De elektriciteit krioelde hevig om hem heen. Het was overduidelijk dat hij zich bedreigd voelde, ook al had de gedaante niks misdaan. Dat was ook haast onmogelijk aangezien ze op een afstand van hem bevond. Langzaam begon het besef te dagen dat deze persoon een andere Peculiar moest zijn. Er kwam geen andere mensen hier rond dit tijdstip. Tenzij het iemand was van de boze menigte die hem had gevonden. Even had hij een seconde rust gehad, maar nu begon de paniek opnieuw toe te slaan. Echter kon hij nog niks anders doen dan echter afwachten en hopen dat de gedaante vanzelf dichterbij kwam.

Het kwam in beweging en naarmate ze dichterbij kwam, herkende Zeal haar steeds meer. Ondanks het feit dat ze al vele jaren gescheiden waren van elkaar, herkende hij die twinkeling haar ogen. Zijn ogen verwijde zich terwijl de elektriciteit ietsjes terug nam, maar nog niet geheel verdween. ,,Z-Zeal..? Is that you?" Ze haalde een lok uit haar gezicht terwijl ze nog altijd in een trage tred dichterbij kwam. Hij voelde zijn hart wat sneller gaan van de spanning en ongeloofheid weerspiegelde in zijn ogen ondanks de vele paniek die er eveneens te zien in was. ,,Please don't hurt me, it's me; Blair." vervolgde ze en bevestigde ze zo zijn vermoeden. Blair. Het meisje waar hij het vroeger zo goed mee had kunnen vinden. De enige persoon die hem nog in balans had kunnen houden zodra zijn liefde er vandoor was gegaan met zijn tweelingbroer, maar die balans was verloren gegaan zodra ze werden gedwongen om elkaar te verlaten. Zeal dacht er al niet meer bij na dat het nog best zo kon zijn dat Blair nog werkte voor die mensen. Misschien was zij wel degene geweest die de poster had opgehangen of misschien was ze hier om hem op te komen halen of te vermoorden. Maar die gedachten geloofde hij niet. Hij had weinig hoop in de mensheid, maar hij zou altijd zijn hoop in Blair behouden. En daarbij, als ze hem zou moeten vermoorden zou hij er nu waarschijnlijk weinig moeite mee hebben.

,,Hey.." trok hem uit zijn gedachten. Betrapt en geschrokken keek hij op. Hij zette een haastige stap naar achteren waarbij hij bijna over zijn eigen benen struikelde, maar zich nog recht wist te houden. Hij behield zijn blik op Blair. Normaliter had hij haar al lang in een knuffel genomen en gezegd hoe fijn hij het vond om haar weer te zien, maar het was duidelijk dat hij nu niet zijn normale zelf was. Voor zover hij ooit normaal was geweest. ,,Are you alright?" vervolgde de vraag. Zeal keek op van die vraag. Hij had die vraag vaker gehoord, maar enkel bij haar voelde het als oprecht aan. Hij schoot vol met tranen. Hij sloeg zijn handen voor zijn gezicht en zakt op zijn knieën op de grond. De elektriciteit verdween rond zijn lichaam terwijl de tranen over zijn wangen rolde van de angst en paniek die hij nog voelde. ”No Blair.. No.. It’s not alright, everything is bad,” stotterde Zeal terwijl hij weer in paniek begon te raken. ”Everything has gone very very bad.”}

Onderwerp: Re: One minute back do nov 16, 2017 8:44 pm

Haar blik volgden voor enkele momenten de bedreigende elektriciteit, wat sierlijk rondom de jongen danste. Blair herkende de waarschuwing; kom niet te dicht bij of anders... Als reactie had ze haar eigen element erbij kunnen pakken; bliksem. Onweer. Het onheilspellende natuurfenomeen, waar vele jonge kinderen een angst voor hadden. Ze kon hem ermee duidelijk maken dat zij het was, zonder al te dicht bij te komen. Maar dat weigerde ze. Iets in haar vertelde dat het de situatie zou verslechteren. Dat het Zeal wellicht geheel van zijn padje af zou brengen. Bedreiging met bedreiging begroeten mondde vaak uit op wat ernstigs. Of ze elkaar nou kenden of niet. Blair was ervan overtuigd dat haar aanpak de beste was. Slow and steady. Voorzichtig kenbaar makend dat zij het was en geen wildvreemde die het op hem voorzien had. Terwijl ze stapje voor stapje naderde, werd ook steeds meer kenbaarder in wat voor conditie Zeal zich verkeerde. En die was slecht. Haar ogen stonden zacht, haar gelaat bezorgd en ze slikte eens. Zeal, dacht ze. Where have you got yourself into? Machteloos zag ze toe hoe hij een stap naar achteren zette. Daarbij bijna onderuit gaand. Een stukje van haar hart leek af te breken. Het deed pijn hem zo te zien. Na al die jaren had ze zich een hele andere ontmoeting voorgesteld, eentje die alles behalve dit was. Deze Zeal was een hele andere Zeal die zij jarengeleden had leren kennen. Momenteel deed ze niets liever dan de jongen in haar armen sluiten. Elke cel in haar lichaam wilde hem kalmeren, sussen dat -wat er ook speelde- het wel goed ging komen. Desondanks wist Blair zich in te houden. Ze moest wel, want wat als Zeal daar totaal geen behoefte aan had? Wat als haar acties hem enkel verder van haar weg duwde?
De tranen waren haar niet ontgaan en dat brak haar enkel meer op. Machteloos zag ze toe hoe haar beste, en enigste, vriend op de grond zakte. Enkel en alleen bij het aanzicht deed Blair zelf vol schieten. Trillend vouwde ze haar handen samen, die ze half voor haar gezicht hield om haar rillende onderlip te verbergen. Twijfelachtig bracht ze een stap naar voren. ”No Blair.. No.. It’s not alright, everything is bad,” hoorde ze hem zeggen. Zwijgend staarde ze naar hem. ”Everything has gone very very bad.” Die laatste druppel deed de emmer overlopen. Ze liet haar handen van haar gezicht zakken, waarna ze op hem afrende. Inderdaad, ze kon zich niet langer meer inhouden. Ze had ook niet het idee dat dat nog nodig was. Overgevend aan de hoeveelheid gevoelens zakte ze naast hem neer. Haar armen sloegen om Zeal heen, deze vervolgens strak tegen haar aandrukkend. ,,Shhht," suste Blair, overduidelijk met een brok in haar keel. In haar ooghoeken prikten de tranen. Puur en alleen doordat hij zo verschrikkelijk terneergeslagen leek. ,,Whatever it might be, whatever might happen, it's going to be alright. You hear me?" Met haar tengere vingers streek ze door zijn lokken heen, hopend dat haar aanrakingen hem enigszins zou kalmeren. ,,I promise you, everything will be alright."

Mood: shocked
Tag: Zeal

.

Onderwerp: Re: One minute back za nov 18, 2017 8:42 pm

_{Het zien van Blair deed genoeg met Zeal. Normaal had hij haar al lang in haar armen gesloten en meegenomen naar een bar om bij te praten en achterwaarts waarschijnlijk straalbezopen te worden, maar nu was het niet normaal. Nu was alles anders dan het hoorde te zijn. Blair’s verschijning zorgde ervoor dat de paniek niet af nam. Nee het nam enkel toe. Het voelde verschrikkelijk aan en Zeal kon niks anders dan het aanvaarden en er onder door gaan. In een eerste vlaag had hij opluchting gevoeld zodra hij Blair had gezien. Iemand die hem kon geruststellen en iemand waar hij alles aan kwijt kon. Ze was de enigste die wist wat hij had meegemaakt en precies wist hoe de vork in de steel zat, maar in een tweede vlaag kwam nog meer paniek naar boven. Tevens Blair werd vast gezocht door Jeremy, mocht ze niet nog altijd voor hem werken. In dat geval moest ze zo snel mogelijk wegkomen uit deze lus. Als Blair nog altijd voor Jeremy werkte, dan was Zeal de pineut en zo hij het moeten aanvaarden dat zijn beste vriendin hem van zijn leven zou ontnemen. Een scenario die hij liever toch niet zag. Het feit dat ze hem nog toe sprak en nog geruststellend, liet hem denken en hopen dat ze hier was gekomen zonder de bedoeling hem van het leven te beroven. Zodra ze hem echter vroeg hoe het ging, brak hij. Hij kon het niet meer aan. Alle stress, paniek en angst die hij voelde eiste zijn tol. Tranen sprongen in zijn ogen voordat hij door zijn knieën zakte en op de grond kwam. Hij verborg zijn gezicht in zijn handen en maakte met twee zinnen duidelijk dat het alles behalve goed ging.

De tranen gleden over zijn wangen, langs zijn handen. Hij voelde zich gebroken. Opnieuw. Voor een derde maal in zijn leven. Hij wou gewoon eraan ontsnappen. Ergens heen gaan waar deze rommel genaamd ‘zijn leven’ er even niet was. Dat hij alles terug kon draaien naar het punt dat ze nog trainde. Dat hij toen al was weggegaan en niet enkel was gebleven voor een onbereikbare liefde en een verrader van een tweelingbroer. Hij zou Blair met zich mee nemen. Nu hij wist wie er achter zat had hij gewild dat hij dat had gedaan. Dat hij niet tegen die man was in gegaan. Niet bij hem was geëindigd. Waarom had het zo moeten lopen? Voordat Zeal nog verder kon piekeren, overviel een schaduw hem en voelde hij twee warme armen om hem heen. Wat verbaasd knipperde hij zodra hij voelde hoe de warmte hem overviel. Hij werd strak tegen haar aangedrukt en zijn gezicht werd verborgen in zijn hals. Zodra hij haar geur rook wist hij dat het Blair was die hem had vastgenomen. Wie anders? Hij sloot zijn ogen wat en probeerde meerdere tranen tegen te houden. ,,Shhht," suste Blair. Zeal opende zijn ogen wat zodra hij meende te horen dat de gevoelens bij haar ook hoog zaten. Langzaam legde hij zijn armen om haar heen en drukte hij haar wat tegen haar aan. In een poging haar eveneens gerust te stellen, ook al was hij zelf nog half in paniek. ,,Whatever it might be, whatever might happen, it's going to be alright. You hear me?" vervolgde Blair en liet haar vingers door zijn haren gaan. Een gebaar wat hem aan vroegere tijden liet herinneren en waardoor hij zijn ogen weer even sloot en voor een moment simpelweg genoot. De tranen waren inmiddels al gestopt. Hij had half niet door hoeveel impact Blair op hem had op het moment. ,,I promise you, everything will be alright." Zeal liet de woorden even op hem inwerken en nam even de tijd om tot rust te komen, maar nam uiteindelijk toch wat afstand. Hij liet haar niet geheel los en trok zich ook niet los, maar nam genoeg afstand om elkaar in de ogen aan te kijken.

”Thank you Blair,” zei hij ten eerste met een zwak glimlachje. Nu hij de warmte moest missen van haar voelde hij spontaan de paniek weer opkomen en wist hij dat dit terecht was. De problemen zouden niet weg gaan met een simpele knuffel. ”But I don’t think it’s gonna be alright,” sprak hij wat moedeloos. Even nam hij een hap lucht om te voorkomen dat hij weer door de rode ging of in paniek raakte en besloot vervolgens zijn uitleg te geven. Een uitleg die al snel was gegeven. ”Jeremy is here and he’s looking for me,” maakte hij kort en bondig duidelijk.}

» minute man
» Soldiers minute | Girolamo
» Take me back to the start
» Gotta say it's really been a while, but now I got back that smile
» Victory stands on the back of sacrifice