Hitchhiking

Het was nog altijd wennen aan het ritme hier, moest Carina toegeven. Wanneer ze zich veilig genoeg voelde om te slapen, deed ze dat meestal overdag. Niet omdat dat veiliger was, maar omdat ze 's nachts gewoonweg te veel energie had. Er was te veel kracht die de sterren haar gaven om te slapen. Daarbij moest ze aan het werk, zodra het donker werd. Het heelal bracht zichzelf tenslotte niet vanzelf in kaart. En de weinige kaarten die er bestonden, wel, die bevatten negen van de tien keer onjuistheden. Nog iets anders waaraan ze moest wennen; de temperaturen hier. Iedere keer dat ze een huisgenoot in de passende, lenteachtige kleding verhuld zag, kreeg ze gewoonweg rillingen. Een wollen, witte sjaal om haar nek gewikkeld en haar handen diep in de zakken van haar lange jas gestoken, begaf het meisje zich met langzame passen over de straat. Haar hoofd hield ze omhoog, turend naar de hemel, hoewel er nog altijd, zelfs tussen haar nek en haar sjaal ingeklemd, haren uit haar kastanjebruine dos ontsnapten om te dansen op zachte wind. Ze wist natuurlijk dat het eigenlijk verboden was, maar ze moest gewoon zien hoe de sterren eruit zagen vanaf het dal, waar het licht van het centrum feller was en er minder zichtbaar was van de Melkweg. Dat zou zelfs mevrouw Bluebonnet snappen, dat dit een belangrijke taak was. Voor haar berekeningen. Niet dat ze het erg zou vinden als ze betrapt zou worden. Ze mocht dan gevangen zitten in de lus, maar ze trok nog altijd gewoon haar eigen plan. Het visioen had haar gezegd dat ze buiten de lus verslonden zou worden door Hollows, en niet hier. Dus ze geloofde dat ze hier veilig was.

Na wat nadere observaties besloot ze dieper het centrum in te gaan. Naar het café waar ze vaak zat als ze zich wilde concentreren. Ze wist dat het nog open was, dus probeerde ze zich er zo onopvallend mogelijk langs te bewegen. Ze voelde er weinig voor nog eens nagefloten te worden door de motorbende die hier 's nachts blijkbaar regeerde. Dat ze de 'glow' had wist ze zelf ook wel, en ergens lachte ze om hun ironische opmerkingen. Haar lichte huid fonkelde namelijk als een ster bij een heldere nacht als deze. Misschien onbewust vandaar de dikke kleding waaronder ze zich schuilhield. Carina nam plaats op het verlichtte plein en keek nog eens omhoog. De lichtintensiteit vulde en het aantal zichtbare sterren -voor Carina simpele feiten die haar bijzonderheid haar door leken te fluisteren- werden in de formule ingevuld voor het totale indexcijfer aan lichtvervuiling. Dit waren simpelweg leuke inkomertjes, want ze had in feite belangrijker werk te doen dan deze zelfbedachte knutselprojectjes. Ze liet het zwarte notitieboek en de pen weer in haar canvastas glijden. Even wreef ze over haar voorhoofd, tussen haar wenkbrauwen. Wellicht was het het feit dat ze zich zo dik had ingepakt, maar ze had het idee dat ze daar een stekende hoofdpijn op voelde komen. Tijd voor het echte werk was het dus blijkbaar nog niet. Ze zuchtte en besloot zichzelf nog een experimentje te gunnen. Ze zou op zoek moeten naar een donkerdere plek. Een plek als een steegje, waar geen straatverlichting aanwezig zou zijn. Het duurde niet lang voor ze haar voeten in beweging zette en de straat diagonaal overstak om een donker straatje in te duiken.

Even verstijfde haar lichaam toen er een gestalte haar richting op kwam lopen. Carina had niet verwacht hier nog mensen te treffen, en om eerlijk te zijn had ze er vooral geen zin in deze tegen het lijf te lopen. Ze merkte echter al snel van een afstandje dat de vrouw niet bepaald normaal meer liep. Te veel gedronken? Het meisje onderdrukte de neiging afkeurend met haar hoofd te schudden. Ze overwoog het steegje weer uit te gaan om eventuele confrontaties te vermijden, maar plots kruiste de blikken van de twee jonge vrouwen. Waarom wist ze niet, maar ze kreeg het idee dat de vrouw haar iets duidelijk probeerde te maken. Bewogen haar lippen? Wat ze te zeggen had kon Carina niet horen, maar het leek er steeds meer op alsof de dame tegenover haar om haar hulp vroeg. In een poging het beter te kunnen zien, kneep Carina haar ogen samen. Hoewel het weer zacht was, en haar kleding dik, liep er plotseling een koude rilling over haar ruggengraat. Iets was hier mis. Toen een andere gestalte haar blikveld in kwam, kon ze dan ook niet anders dan zo snel mogelijk wegduiken achter de vuilcontainer. Ze dacht dat ze vanaf hier niet te zien was. Het leek alsof het uit het niets kwam, de sprong van de gestalte. Carina's hazelbruine ogen vergrootten zich dan ook. Vooral omdat de verschijning iets weg had van zowel een jongeman als een beest. Bij het volgende tafereel moest ze haar hand voor haar mond slaan om te voorkomen dat ze een geluid zou maken. Het was donker, maar één ding kon Carina vreselijk goed zien: zijn nagels leken zich uit te schuiven, alvorens deze met een emotieloze snelheid werden ingezet om de nek van de vrouw op te halen. Hoewel ze automatisch haar hoofd had weggedraaid, had ze zo ook al kunnen inschatten dat de verwonding haar vrijwel onmiddellijk fataal had moeten zijn. De andere kant bood echter een uitzicht dat niet veel beter was. Een plotselinge misselijkheid overviel haar bij de aanblik van de lichamen die zich al die tijd een stukje achter haar hadden bevonden. Even keek ze achterom. Ze had iets kunnen doen. Maar al die jaren, en ze had nog altijd niet de controle over haar bijzonderheid die ze nodig had om zoiets te voorkomen. Dat betekende waarschijnlijk maar één ding; ze vond het niet belangrijk genoeg. Egoïstisch was het. Het minste dat ze kon doen was het kijken of deze mensen nog leefden. Misschien kon ze hen waarschuwen... Want hoewel ze bang was, ze wist dat ze in ieder geval op haar bijzonderheid kon rekenen als het aankwam op het verdedigen van zichzelf. Voorzichtig kwam ze uit haar ineengedoken houding en trippelde naar de richting van de lichamen. Eigenlijk had ze er maar één blik voor nodig; levenloos. Een zucht verliet haar lippen. Bij één van de lichamen miste zelfs het hart. Wat voor brute moordenaar...? Snel wierp ze een blik achterom, bij het horen van een erg licht geluid van beweging. Binnen seconden stond ze rechtop, en had zich een lichtgevende bal van kosmische kracht tussen haar beide handen gevormd. Nog altijd kon het meisje nog niet goed opmaken met wie ze te maken had, maar gezien zijn ogen reflecteerden en Carina letterlijk licht gaf, vertelde iets in haar dat de jongen tegenover haar haar ondanks de duisternis in het steegje glashelder kon zien. 'This exact distance works for me,' sprak ze, langzaam, zachtjes. Je zou bijna zeggen dat ze hem uitdaage, maar in feite dreigde ze met dat wat er zou gebeuren als hij ook nog maar één stap in haar richting zou zetten.

Hoewel de kracht die zich tussen haar handpalmen had gevormd haar geruststelde, wist ze nog altijd niet wie ze voor zich had. Een koudbloedige moordenaar, dat was zeker. Maar wat als hij ook een bijzondere was en haar kracht simpelweg zou uitlachen? Door haar twijfels merkte ze dat de lichtbal enigszins haperde, maar ze wist zich te herstellen. Het enige dat ze tot nu toe duidelijk van de persoon voor haar had gezien, waren zijn ogen. Waarschijnlijk omdat ze op een beestachtige manier het licht dat Carina uitstraalde reflecteerden. De ronde lichtpuntjes werden echter kleiner; bij haar opmerking had hij zijn ogen vernauwd in wantrouwen. Waarschijnlijk zou hij het haar betaald zetten, dat ze dit allemaal had gezien. Ze kon zich voorstellen dat hij zich daadwerkelijk bedreigd voelde want ze kon, vooral als hij in de lus woonde, hem gemakkelijk aangeven. Het was niet geheel onwaarschijnlijk dat hij zou proberen haar voor altijd het zwijgen op te leggen, vooral gezien de drie levenloze lichamen om hen heen. 'You need to promise me to tell nothing about this to Bluebonnet,' sprak hij bits. Ze had dus gelijk, hij was onderdeel van de lus. Ergens verbaasde zijn keuze haar, maar ze onderdrukte de neiging tot een triomfantelijk grijnsje. Ze moest inmiddels niet te vroeg juichen. Zijn toon had nog altijd geklonken alsof hij een kat in het nauw was, en die wilden nog wel eens rare sprongen maken. Grappig, want nu ze langzaam haar lichtbundel liet zakken, -ze wilde hem ook wel eens bestuderen zodat ze beter kon inschatten met wie ze te maken had, en het licht zorgde er enkel voor dat hij moeilijker te zien was- zag ze dat de beestachtige verschijning waarvoor ze hem had aangezien meer weghad van een kat. Carina hield haar hoofd lichtjes schuin. Hij deed haar denken aan een jongetje dat ze wel eens een aantal keren bij het eten gezien had, met soortgelijke eigenschappen. Waren ze familie? Er waren veel gezichten aan tafel, en het kwam steeds vaker voor dat niet iedereen kwam opdagen, dus het was mogelijk dat ze een dergelijke relatie nog niet opgemerkt had. Daarbij was ze veel meer bezig met wat zich in de lucht afspeelde dan op de grond, als ze eerlijk was. Zachtjes schraapte ze haar keel, vernauwde haar ogen en liet haar handen zakken tot ongeveer ter hoogte van haar navel. Ze was er nog niet klaar voor haar wapen op te bergen, ook al was het tot nu toe nog niet nodig geweest. Nu ze er verzekerd van was dat hij een bijzondere was, moest ze natuurlijk op haar hoede blijven; ze wist niet wat hij allemaal in huis had. Vanuit haar ooghoek kon ze de twee lijken zien liggen, waarna ze besloot dat het verstandig was om hem niet tegen te spreken. 'I won't,' sprak ze. Haar woorden werden gedragen op een trillerige zucht. 'Because I assume that you have a really good reason for doing this.' Soms vergat ze dat de mensen die niet in de lus leefde waarschijnlijk morgen gewoon weer wakker werden. Sterker nog, technisch gezien leefden ze niet eens meer in deze tijd. Toch stelde ze het idee om met een pathologische moordenaar een huis te delen niet al te erg op prijs. Ze besloot het op te lossen zoals ze dat altijd deed; rustig, kalm en misschien een tikkeltje naïef.

Het feit dat de nagels die ze voorheen wel had kunnen zien weer ingekort waren, stelde haar ergens gerust. Hoewel de neiging sterk was, wist ze zichzelf te vertellen dat het verstandiger was om op haar hoede te blijven. De katachtige jongen keek verbaasd op bij haar woorden. Ze waren blijkbaar niet wat hij had verwacht. Maar eigenlijk waren ze ook niet geweest wat Carina verwacht had. Wellicht pakte ze dit helemaal verkeerd aan, maar was er wel een juiste manier om met een moordenaar in een steegje om te gaan? In de stilte die volgde, wachtte ze gespannen af. Hij kon natuurlijk ieder moment van gedachten veranderen en haar alsnog aanvallen, maar ze merkte hoe haar aanwezige wapen energie begon te zuigen. Ze zou wachten op zijn antwoord en vervolgens besluiten of ze het zou ophouden of niet. Zijn ogen ontmoetten die van haar. Toen knikte hij. 'You’re right.' Het klonk alsof er meer kwam, en Carina wachtte dan ook op het tweede deel van zijn zin, maar die scheen niet te komen. In plaats daarvan leek het hem een beter idee om Carina te ondervragen. Ze moest haar onderkaak tegenhouden zodat haar mond niet open zou vallen. Het verontwaardigde haar nogal dat hij naar haar durfde te vragen, zo gewoontjes alsof hij niet zojuist drie mensen praktisch voor haar ogen vermoord had. 'What I was doing here?' begon ze, haar stem een tikkeltje hoger dan normaal. 'I'm sorry but do you really think I'm ready to trust you yet?' Daar ging ze weer. Haar gevoel uiten zonder er ook maar eventjes over na te denken of het handig was tegenover wat leek op een psychopaat. Even haalde ze diep adem. Het was duidelijk dat ze nog niet klaar was haar energiebal te verwerpen, maar als hij echt een vreselijk bloeddorstige moordenaar was, moest ze haar krachten sparen. Weifelend werd het licht steeds zwakker, tot Carina haar handen ineen vouwde en het volledig verdween. Haar ogen dwaalden even af naar de lichamen voor ze zich realiseerde dat ze hem in de gaten moest houden. 'Look,' begon ze rede bij te geven. 'These people are going to wake up tomorrow,' -niet dat dat het hele ding goedpraatte, maar als ze eerlijk was snapte ze waarom die wetenschap sommige peculiars nogal vrij met mensenlevens deed omspringen- 'but how will I know you won't go back home and do the same thing to someone in the loop?' Ze vouwden haar armen over elkaar en keek hem nog altijd wat lichtelijk achterdochtig aan. Als hij nieuwsgierig naar haar was, mocht dat best, maar eerst moest ze weten of hij niet alsnog iets vreselijks zou aanrichten.

Er was iets vreemds aan de jongen, iets wat vele malen naïever was dan zijn uiterlijk en vooral zijn daden zouden doen verraden. Het maakte haar onbehaaglijk en nieuwsgierig tegelijkertijd. Maar aangezien ze hier met een moordenaar te maken had, wist ze dat ze niet voorzichtig genoeg kon zijn. Het was duidelijk dat ze hem daarmee gekwetst had -'What the fuck would I do with the information?! I was just showing interest!'- maar ze was liever levend dan een people pleaser als ze eerlijk was. Ze reageerde dan ook met een zucht en kwam uiteindelijk tot het besluit haar licht te doven. Wellicht als tegenprestatie voor wat ze tegen hem gezegd had en het feit dat zijn reactie hem menselijker maakte waardoor ze hem meer leek te vertrouwen, wellicht doordat ze haar energie moest sparen voor als het later toch op iets ongewensts uitdraaide.

Carina besloot er achter te komen of dat echt zo was, of ze hem kon vertrouwen. Daarbij had hij nog steeds die zogenaamd goede reden nog niet prijsgegeven. Zodra ze hem geconfronteerd had, sloeg ze haar armen over elkaar in afwachting op een antwoord. 'Why the fuck would I do that? It would only cause me problems and probably a kick from the loop. Why would I want that? You really think I’m that stupid?' Even peilde ze hem. Ze zag dat hij het meende, maar of hij helemaal eerlijk was, wist ze niet. Carina was echter iemand die vertrouwde op haar intuïtie en om de een of andere reden voelde het nu niet bedreigend om op hem te antwoorden. 'I don't know anything about you or your level of stupidity because I don't even know you but well...' -ze maakte een weids armgebaar om het bloederige plaats delict aan te duiden-'THIS is my first impression of you so...' Ze zuchtte lichtjes en vouwde haar armen weer tegen haar borst. Waarom ook niet? Ze zag iets goeds in hem, en of dat nu klopte of niet... waarom ook niet? 'I'm Carina.'

Het verwarde haar immens; zijn plotselinge verandering. Ze bedoelde, het was niet alsof ze vaker had gezien hoe een seriemoordenaar in een steegje plotseling een speelse kitten bleek. Dat was wat er leek te gebeuren nadat Carina de keuze -waarvoor ze zichzelf nu, achteraf, hevig berispte- had gemaakt hem een klein beetje te vertrouwen en hem te geloven op zijn woord dat hij enkel degene zou doden die de volgende dag weer op zouden staan. Als dat zo was was het niet zo ernstig, toch? Er waren vast meerdere peculiars die dat deden. Er waren immers bijzonderen die zich diende te voeden met menselijk bloed of vlees of iets anders misselijkmakends om zichzelf in leven te houden, wist ze na de eerste paar weken die ze hier vooral studerend doorgebracht had. Zijn nieuwsgierigheid en plotseling enthousiasme bij haar korte introductie, deden Carina eerder aan een jonge puppy denken hoewel zijn uiterlijk duidelijk anders suggereerde. 'Nice to meet you Carina! My name is Seji,' stelde hij zichzelf daarna voor. Seji... Waar had ze die naam eerder gehoord? Wel, hij woonde ook in de lus, dus heel gek was het niet dat ze het herkende. Toch leek het alsof haar hersenen de naam aan een ander gezicht koppelde. Ze fronste lichtjes. Even leek het of hij op haar af zou stormen om haar gezicht te likken of zoiets, maar hij dwong zichzelf op afstand, iets dat Carina op prijs stelde. Hij wist dus dat het nog altijd oncomfortabel voor haar was, de hele situatie. Zou een seriemoordenaar die mate van empathie kunnen opbrengen? 'You want to see something cool? I can show you something super cool. But you need to trust me a little for it. Can you do that? Please?' Een kind. Hij klonk veel meer als een kind dan hij eruit zag. En toen schoot het haar te binnen dat ze inderdaad een Seji kende, en inderdaad een jongere bijzondere die op hem leek... Alleen, was hij dat zelf. Het was nog niet iets dat ze was tegen gekomen in die paar boeken waarmee ze zichzelf in had gelezen, maar wie weet dat het bij zijn bijzonderheid hoorde? Plotseling voelde ze een steek van medelijden voor hem. (Medelijden voor de moordenaar, god kon het nog vreemder?) Het moest niet makkelijk zijn om zo snel op te groeien terwijl iedereen om hem heen juist veel ouder was dan ze eruit zagen. Misschien moest hij daarom dit soort dingen doen, om de levenservaring in te halen die zijn snelle groei hem ontnam? Ze zuchtte. Enkele weken geleden was hij nog maar een kind geweest. Hoe kon ze hem niet een klein beetje vertrouwen gunnen? Daarbij leek hij te hunkeren naar iemand aan wie hij dit kwijt kon. De lijken in haar ooghoek heel hard negerend, glimlachte ze waterig en een tikkeltje gespannen. 'Actually,' begon ze, 'I'd love to see something super cool. My day has been rather ordinary for living in a loop full of such peculiar things.' Carina grijnsde en vouwde haar armen over elkaar. Hoewel ze ergens nog een klein beetje angstig was, gunde ze hem een kom-maar-opblik.

Nog altijd wist ze niet of ze zichzelf nu voor gek moest verklaren en zichzelf voor haar hoofd moest slaan of zich als een goed persoon te bestempelen en zichzelf een badge op te spelden. Was ze vergevingsgezind of gewoonweg naïef? Carina wist niet of ze er ooit achter zou komen, het ethische dilemma waarin ze zich bevond. Hij had zomaar drie mensen hun leven ontnomen, en toch gaf ze hem een kans te bewijzen dat hij beter was dan dat. Het was een sprong in het diepe, dat wist ze, maar ze begon steeds meer te denken dat haar grootmoeder haar niet enkel hier heen had gestuurd om in rust in vrede haar werk af te maken. Ze bedoelde, dit had een veilige plek moeten zijn. Veilig van de monsters die de sterren haar hadden laten zien. Maar op dag één al kwam ze erachter dat het hier stikte van die beesten. Het had dus niets te maken met dat Carina hier veiliger was dan buiten een lus. Misschien had Antares haar enkel uit haar isolement willen halen. God, ze had jaren letterlijk in een grot gewoond, en nu verbleef ze in een huis waar alleen zijn haast onmogelijk was. Ze moest zich openstellen. Zelfs... voor seriemoordenaars, zo bleek het.

Seji's enthousiasme deed haar zachtjes, melodieus, lachen. Dat verging haar echter snel toen hij in volle vaart op haar af kon stormen en Carina nog niet eens haar handen weer kon opwarmen om zichzelf te verdedigen. Ze kon enkel met grote ogen naar adem happen toen hij aankondigde 'Alright, hold on tight,' en haar benen voor ze het wist in de lucht bungelden. Ze sloeg haar armen om zijn nek toen hij in beweging kwam, kneep één oog dicht en klemde haar kaken op elkaar, hopende dat alles goed kwam. Pas toen ze weer een vast oppervlak onder haar voeten voelde, durfde ze te kijken waar hij haar heen had gebracht. Een brede glimlach verscheen direct op haar gezicht. Natuurlijk was het mooi om de skyline van Inndyr te bewonderen, maar wat haar echt gelukkig maakte waren de natuurlijke verschijnselen die haar ogen vonden. De sterren. Het noorderlicht. 'It’s beautiful right?' Carina spreidde haar armen, richtte haar hart naar de sterrenhemel boven hen. Ze kon voelen hoe ze sterker werd. Het was maar een klein beetje dichterbij, een micrometer op honderden kilometers, maar toch was het te voelen. 'The moest beautiful thing in the world,' fluisterde ze. Toen ze eens diep in en uit had geademd, stopte ze haar handen terug in haar jaszakken en grijnsde naar Seji. 'So, do you want to see something cool?' gooide ze zijn eerdere vraag terug naar hem. Voor ze op antwoord kon wachten, schoof ze haar mouw een stukje omhoog en speurde met twee vingers het patroon aan sproeten op haar arm af. 'This... is Jupiter,' wees ze een grotere moedervlek aan. 'Close to Regulus and Sirius.' Ze wees de bruine vlekjes aan die die grotere sterren representeerde. Toen haalde ze haar hand van haar arm en richtte haar blik naar boven. 'Just like right... there,' richtte Carina haar wijsvinger naar de plek waar dat alles zich afspeelde. 'I'm a map. Of up there.' Een kleine, tevreden glimlach verscheen op haar gezicht. Om de een of andere reden voelde ze zich gerustgesteld doordat hij haar hierheen had gebracht. Wellicht had het iets te maken met het feit dat ze lijken niet meer kon zien en dichter bij de sterren was, of misschien wist ze hierdoor dat ze Seji en zij iets gemeen hadden. Daarbij was hij tot nu toe eigenlijk de enige aan wie ze over haar bijzonderheid vertelde. Het had goed gevoeld om te doen. En dat betekende dat ze hem vanaf dat moment besloot te vertrouwen.

De sterren waren werkelijk waar een wondermiddel; ze konden zelfs doen vergeten dat er drie lijken in een steegje onder je lagen en degene met wie je de hemel bewonderde daarvoor verantwoordelijk was. Of was het dat ze haar de werkelijkheid voorspiegelde en haar haar wantrouwende dekmantel deed laten afglijden? Wat het dan ook was, om de een of andere reden dacht ze 'waarom niet?' Ze had behoefte aan contact en plotseling leek het allemaal oké. Dus daar vertrouwde ze op. Seji leek het net zo prachtig te vinden als zij, en daardoor voelde het al vrijwel direct vertrouwd. Ze vertelde hem zelfs over haar bijzonderheid. Carina moest er aan wennen, dat ze, nu ze in een lus leefde, gewoonweg vrijuit kon praten over de gave die haar in de buitenwereld enkel in gevaar had gebracht. Het voelde goed, heel goed zelfs. Ze had zich in lange tijd niet zo vrij gevoeld, en dat terwijl ze onder een denkbeeldige koepel over een klein dorpje was opgesloten. Misschien kwam het omdat ze de grotere koepel, die vol met sterren en planeten, nog altijd bij zich had.

Het deed haar ook groot plezier dat Seji het interessant leek te vinden. Hij had er wat verward over geleken in het begin, maar met haar laatste, verklarende zin leek het kwartje te vallen. Carina glimlachte terwijl hij zijn hoofd omhoog richtte en na even naar de zijkant van zijn gezicht te hebben gekeken, volgde ze zijn voorbeeld. Ze betwijfelde of ze daar ooit genoeg van zou krijgen. Het fascinerende was, hoe langer je bleef kijken, hoe meer lichtpuntjes er zichtbaar werden. En dat was vreemd, gezien ze er al die tijd al waren. Sterren waren niet zo gemakkelijk, ze hielden zich schuil enkel en alleen voor degenen die de moeite wilde nemen om langer te kijken en meer te zien. Carina voelde zich altijd speciaal als ze weer een nieuw hemellichtje wist te vinden. Dan had ze lang genoeg gekeken voor de ster om haar te vertrouwen en voor haar tevoorschijn te komen. Het voelde dankbaar, als een erkenning. Ze zuchtte lichtjes van genoegen. 'That's amazing,' klonk er ten slotte naast haar. In de eerste instantie dacht Carina dat hij het over daarboven had, tot hij eraan toevoegde: 'I wish I had such a peculiarity.' Natuurlijk voelde ze zich gevleid, maar ze kon het niet helpen dat zijn teleurgestelde toon een klein beetje medelijden opwekte. Ze stopte haar handen in haar zakken en keerde haar gezicht naar hem toe. 'What, why? I think you're amazing, but that might be because I happen to be very fond of cats,' glimlachte ze hem toe, hem lichtjes aanstotend met haar schouder. Zijn opmerking had haar nieuwsgierig gemaakt. Haar eerdere ontdekking, over het feit dat hij vreselijk snel was gegroeid, tenzij er nog een andere Seji in de lus woonde met precies hetzelfde uiterlijk alleen dan een stuk jonger, kon ze niet langer laten liggen. Ze zette een stapje dichter naar de rand van het dak en ging zitten, haar benen naar beneden bungelend. Even keek ze naar de katachtige jongen op. 'Seji, you don't have to explain anything if you don't want to, but I'm just really curious why you've grown so rapidly over the past few weeks I've been in here.' Ze gaf toe dat ze hem doorhad, maar ze kon zich voorstellen dat het alleen maar vervelender voor hem moest zijn als ze om de hete brij heen zou draaien en er niets over zou zeggen. Ze wilde liever zijn kant van het verhaal horen dan er zelf verklaringen voor verzinnen.