[TW] You are what you eat

Het was gewoon niet meer normaal geweest. Vlak nadat hij door had gehad dat de mensen niet echt dood gingen leek zijn lichaam te besluiten dat het pijnlijker werd. Het was alsof hij al in maanden niks meer binnen had gehad en hij was in pijn op de grond van het huis gevallen. Helemaal kreunend van de pijnlijke honger. het was alsof hij al in jaren niks meer had binnen gewerkt? Zijn lijf schreeuwde om voedsel, voedsel en hij had het nu nodig! Het was in de ochtend en hij had eigenlijk eerder geprobeerd weg te komen uit het huis maar hij wist niet of het slim was naar het dorp te gaan in zijn toestand. Hij wist immers niet wat hij zou doen in de vroeger gloren van de dag en sterker nog, of het hem zou volstaan. Met een pijnlijke blik in zijn ogen probeerde hij overeind te komen, kreunend en grommend. Overduidelijk dat hij al wat van zijn zombie kant naar boven liet komen. Boos grommend wandelde hij dan ook verder de gang over tot hij uiteindelijk in de tuin stond nadat hij bijna door de deur was gevallen. Eenmaal buiten liet hij het gewoon voor wat het was en even kreunde hij luid waarna een boos gegrom/gegil van hem af kwam. Hij was woest en hongerig en kon er weinig aan doen dat hij dit was momenteel. Hij wilde gewoon eten en een goede maaltijd het liefst. Hij begon daarom snel te wandelen en verdween al snel tussen de bomen.
Zijn dode, hongerige kant was niet bepaald slim, maar het was ook niet achterlijk. Het was als een achterlijk roofdier eigenlijk en het kon wel zien waar hij eten kon vinden. Het volgde zijn instincten blindelings maar bij een aanval of zelfs een normale wandeling leek er wel logica te zitten op zijn manier van gaan. Zoals hij nu naar de stad liep, in duidelijke intentie om daar iets eetbaars te vinden. Velen zouden zeggen dat hij maar normaal eten moest gaan proberen maar daar had hij geen zin in. Hij had eigenlijk nog nooit echt eten geprobeerd, het zag er gewoon niet meer uit als eten voor hem. Net zoals mensen zagen van elkaar dat ze elkaar niet konden opeten. Voor hem was een mens een maaltijd. Voedsel was voor hem gewoon ene object geworden, zoals een tafel of een stoel, hij kon het niet opeten, het was gewoon plaatsverspilling. Met snelle passen wandelde de jongen verder. Hij was duidelijk gedreven door iets pijnlijks in hem, de helse pijn natuurlijk. Hij gromde dan ook even boos. Het was zo dat het misschien rond zessen was en dus betekende dat dat de winkels over een uur of twee zouden opengaan. Een gering aantal mensen zouden op de straten te vinden zijn... Maar hij zou er genoegen uit halen om hun al naar binnen te werken. Hij gromde dan ook even bij de vage gedachte die van zijn bewuste kant kwam. Sinds wanneer was hij zo gaan denken? Had hij niet gezworen nooit zo te denken over mensen? Nooit te denken als eten. Maar aan de andere kant was het ook zo dat mensen koeien en varkens aankeken als voedsel... En toch nog van ze konden houden. Hij probeerde zijn eigen gedachten te verdoezelen met leugens die niet goed te praten waren, maar hij liet het toe, voor nu, zodat hij geen scjaamte of pijn meet moest voelen in zijn zijn en zijn lichaam. Hij wist dat dit het beste was, ondanks dat hij dit voor zichzelf had opgemaakt. Dit moest gewoon het beste zijn, dat kon niet anders. Hij was er heilig van overtuigd! ALs mensen een hamburger naar binnen konden werken en ook rustig van koetjes en kalfjes konden houden. Dan kon hij dat ook! Ah man, hij werd zo intens als hij honger had niet normaal.

Toen hij even wat gelach hoorde, draaide hij verwoest zijn kop om en keek hij kwijlend naar waar het geluid vandaan kwam. Hij kon inderdaad niet zo heel veel zien maar er was licht, wat betekende dat hij wel iets zag. Als het weinig was betekende het niet dat hij blind wa shmn. Weinig was iets en het was genoeg voor hem. Langzaam wed het gelach luider, waarna hij langzaam iets in zicht kreeg. DE bomen begonen plaats te maken voor begroeiing op de duinen en wild gras dat op de korrelige ondergrond groeide. Hij vernauwde boos zijn ogen en blies boos grommend naar waar het geluid kwam, maar het leek gewoon niet te stoppen. Een intense woede dreef hem over de duinen heen, het was zo dat zijn gehoor scherp was en hij iets van een eindje ver wel kon horen. Hij had geen verbeterd gehoor dan een mens, maar hij vertrouwde er duidelijk meer op dan zijn zicht en dergelijke. Het was immers zo dat velen van zijn zintuigen al aan het afsterven waren en daardoor immens sloom waren, maar zijn gehoord leek nog het meest intact te zijn. Met slepende passen liep hij verder de duinen over... Tot hij een stel in het zicht kreeg. Het werd al snel duidelijk dat zij hun wegen weer van elkaar zouden laten gaan en zij die nacht iets fijn hadden gedaan. Al dan niet in deze duinen. Niet dat hij het wist, dat soort gedachten bleven niet bij hem hangen momenteel, zelfs niet in zijn normale staat. Zijn dode ogen werden groter en bijna schreeuwend en brommend liep hij op de dichtste persoon af.
De man had een brede grijns op zijn gelaat terwijl hij even zijn phone uit zijn broekzak leek te vissen om een of andere appje te sturen naar zijn vrienden ofzo. Hij was strak gebouwd, was groot en gespierd en was duidelijk zelfzeker dan dat hij was. Hij leek geen aandacht te geven aan de dame die de andere kant opliep, naar het stadje. Hij had misschien iets gepland, misschien ook niet. Maar wat het ook was, Alastor was erop uit om dit zijn maaltijd te maken. Toen het boze gegrom de oren van de man bereikte keek hij even verdwaasd op waarna hij begon te lachen en even schuin keek naar Alastor. Tegenover hem was hij een klein en nogal mager mannetje en leek hij haast een grap te zijn op het strand. Boos vloog de jongen op de man af om zijn tanden in zijn arm te zetten maar met een hevige vuist tegen zijn de zijkant van zijn hoofd kwam Alastor neer... Hij was echter razend van de honger en nam niet eens de moeite om terug op te komen, maar begon gewoon door het zand te kruipen  om de kuiten van de ander te grijpen. Zijn slachtoffer leek echter andere plannen te hebben en schopte hem even krachtig waardoor hij even weg rolde, maar al snel weer in beweging kwam. Zuchtend rolde de man met zijn ogen waarna een grijns op het gelaat van de gespierde man verscheen en hij met een paar snelle stappen voor de zombie stond. Alastor probeerde weer uit te halen en te bijten maar kreeg een stamp tegen zijn kin aan. Hij tuimelde even naar achter, maar het was genoeg tijd voor de man om op hem te gaan zitten en de beide armen van de jongen tegen de grond te pinnen. Met een brede grijns keek hij naar de jongen, die boos happend naar het gezicht van de ander zat. Na enkele tellen zat hij er dan ook gewoon boos starend naar de ander met furieus gegrom die uit zijn lijf kwam. De man moest enkel zachtjes lachen. "Oh... Helaas, was dat je vriendin? Hmn.. Geen wonder dat ze voor iets anders koos. Wie is er nou tevreden met zoiets?" sprak de man, duidelijk ruim denkende over zichzelf. Hij dacht heel wat over zichzelf, dat was een feit. "Just fuck off you piece of shit or I'll fucking end you," zei hij even waarna hij een hand losliet en even zijn hand balde tot een vuist. Dit was echter een grote, grote... Fout. Aan een onnatuurlijk snelheid schoot de hand van Alastor naar de man toe waarna hij de shirt bijna van de ander afrukte en zijn nagels aan zijn vlees begon te rukken waardoor krassen al snel te zien waren en hij als een gestoorde verder ging. Met een boze uithaal probeerde hij de jongen knock out te slaan, maar het was hopeloos. Hij beet gewoon naar de hand en had al snel zijn tanden laten zakken in de vuist van de man. Hij beet erin en trok er meteen wat vlees van waarna hij als een gestoorde begon tekeer te gaan en begon te happen en te klauwen naar alles dat hij kon bereiken en kon eten. DE man leek helemaal zijn shit te verliezen en begon spontaan te huilen, waarbij hij even probeerde recht te komen, maar zijn verwondingen het al niet meer toelieten. Aan een aggresieve snelheid en manier begon de jongen te wreten en tekeer te gaan. Hij leek helemaal niet eens zichzelf te zijn en begon dingen van elkaar te rukken en botten te breken uit pure woede en honger en frustratie. De geluiden waren intens, niet alleen van de aanval maar ook van de jonge zombie. Hij leek haast een gestoord beest, wat hij in zekere zin ook was. Hij leek enkel aan een iets te denken en dat was eten en eten. Hij stopte maar niet en kon niet snel genoeg alles naar binnen werken dat hij in zijn handen kreeg. Daarom dat hij zich uiteindelijk ook gewoon erop gooide en gewoon met mond meteen begon te eten in de plaats van alles eerst los te rukken met zijn handen.

Hij had geen rust kunnen vinden, maar het lichaam was al niet meer te herkennen als dat van een mens. Hij hijgde even zachtjes en slikt even. Zijn bewustzijn keerde terug, maar ergens leek hij nog meer te willen gaan jagen na deze maaltijd. Echter leek hij kalm te zijn deze keer en leken zijn gedachten juist erg collectief te zijn, alsof hij best goed wist wat hij moest doen. Een klein grijnsje verscheen op zijn lippen waarna hij even overeind kwam en zijn nek even kraakte. Hij trok even zijn mouwen op, waarna hij kam even zijn mond probeerde schoon te maken door het aan zijn arm te wrijven... Hij zat toch onder bloed en nog wat dus meh... Hij schudde even zijn handen uit en liet een hand door zijn donkerbruine handen gaan. De jongen bukte even en bekeek het lijk nogmaals voordat zijn ogen iets nieuws opmerkte; de gsm van de ander. Kalm nam hij het ding vast waarna hij het even unlockte en daarna begon te kijken naar de gesprekken van de ander. Hij had blijkbaar een afspraak met een meid en daardoor grijnsde Alastor even. Voor het eerst in zijn leven leek een afspraak met een dame heel erg leuk en heel erg interessant. Al zijn gedachten gingen meteen naar iets waar hij nog nooit aan had gedacht. Hij kon er zijn vinger ook niet opleggen maar hij voelde gewoon needs, needs om iets te doen buiten zijn honger. Hij leek zo losjes nu, zo zelfzeker van zichzelf. Hij gllimlachte dan ook even en schopte even tegen het lijk aan terwijl hij de phone van de ander in zijn achterzak stak. "Fucker," zei hij dan ook lachend voordat hij zich omdraaide en weg begon te wandelen. Hij zou die meid een bezoekje brengen, want die txt die hij had gelezen had wel iets wakker gemaakt. Hij wist niet wat het was maar okay. HIj zou zien wat het was en daarna haar opeten zoals hij hem had opgegeten. Hah, hij kon toch doen wat hij wilde right? Met een brede glimlach wandelde hij het strand over. Het lijk dat amper te herkennen was achter zich latende. Hij was er zich niet bewust van van wat hij had gedaan voor de eerste keer in zijn leven; de hersenen van een victim naar binnen gewerkt... Het hoofd was daarom ook gewoon een geworden met de rest van het lijf... Maar dat besefte Alastor zelf maar half.

Hij voelde zich immens goed, alsof hij de hele wereld aankon. Hij was eigenlijk best geweldig niet? hij had die man helemaal alleen vermoord. Heh, wat een idioot was het ook. HIj grijnsde even en keek even kort om naar de man. Hij vond het een nogal komisch beeld. De brede, stoere man was neergehaald door een smol teen. Hoe laag kon je gaan? Hij lachte even zachtjes en draaide zich weer een kwartslag om. De rare nood naar alcohol en sigaret begon aan hem te knagen, samen met een desire die door een text was aan gelaaid. Hij had dit gevoel nog nooit gevoeld, gedreven en helemaal happy op een vreemde manier. Even haalde hij weer een hand door zijn haren heen waarbij deze even in een ander model kwamen dan normaal. Meestal was zijn haar nogal slordiger, net zoals de rest van zijn kleding. hij had zijn mouwen echter opgetrokken en leek een effort te doen nog eens zijn haar goed te doen. Hij had zich nog nooit zo levendig gevoeld als nu, het was vreemd. Hij besefte dat hij zichzelf niet was maar hij wist ook dat het goed voelde. Hij wilde de stad in en even laten zien wie de baas was. Hij had inderdaad nog honger, maar met zijn zelfzekerheid en hernieuwde energie leek de jongen zichzelf te kunnen beheersen. Hoe dan ook liet hij het voor deze keer toe. Hey, kom aan, hij was een amazing being, die mensen zouden niet bang van hem moeten maar juist voor hem moeten buigen. Hij was freaking immortal. Hij grijnsde even breder bij de gedachte, maar iets in zijn achterhoofd bleef aan hem knagen, alsof hij deels besefte dat dit niet normaal was. Toch leek Alastor er geen problemen bij te hebben zich zo te voelen en deze gedachten te hebben. Het was heel erg fijn eigenlijk... Misschien iets te fijn. Hij was nog nooit zo zelfzeker geweest, het was gewoon fantastisch. De wereld leek zo klein en simpel momenteel, het was alsof hij de enige was die telde, hoe geweldig was dat?!
”Alastor?” Kalm keek de jongen even op waarna hij al snel zag wie het was. Met een schuin grijnsje liet hij zijn vuile handen in zijn broekzak zakken. "Seji," zei hij met een kalme stem met de nodige kalmte. Hij stapte gewoon op de ander af en voelde een vreemde tinteling in zijn onderbuik. Hij wist niet goed wat het was maar hij wist wel dat dit deels de schuld was van de ander. Daarom vernauwde hij ook zijn ogen even en schoot zijn gezicht op normaal terwijl hij het blik van de ander probeerde vast te houden. Met een zachte zucht sloot hij zijn ogen even, maar hij kon geen lach meer onderdrukken, zijn gevoelens intens maar niet liefdevol zoals gewoonlijk. Eerder lustvol. Hij wist niet goed waarom maar hij wist wel hoe hij moest reageren. Eenmaal bij de ander keek hij even op, zijn houding breder en hij stond overeind om met een scherpe blik naar de ander te kijken. Het was alsof hij besefte wat hij kon en wie hij was. Hij stond hoger dan al deze mensen eh... Hij was de hunter, zij waren zijn cattle en hij kon doen met ze wat hij wilde... Dat kon hij gewoon nu doen. HIj grijnsde breder bij die gedachte waarna hij even een hand opstak en deze legde op de borstkas van de man. Hij aaide hem even erover waarna hij zonder pardon gewoon even de ander begon af te tasten op gebied van spieren. "Hmn," murmelde hij dan ook even uit. "You're really juicy... eh?" sprak de jongen even waarna hij kalm even de ander aankeek met een grijns. "I like that in a meal," zei hij even met een kalme blik in zijn ogen. "Maybe I'll keep you as dessert or something else~" De jongen gleed even kalm langs het gezicht van de ander met zijn hand. "Or do you want me.. As a sweet dessert?" klonk er even van de jongen af terwijl hij op zijn onderlip beet en even begon te lachen. Al snel stond hij dichter tegen de ander aan, de hand was inmiddels in de haren van de ander. Zonder pardon trok hij de ander plots naar zich toe en zoende hij hem intens. Misschien niet al te lekker momenteel. Hij nam terug en grijnsde even. Ah DAMN. Dat voelde goed. Hij zette een stap opzij en draaide even tevreden om zijn as waarna hij met een hand even tegen het achterwerk van Seji sloeg en vervolgens even knipoogde. "Oh yeah, I could eat you raw! You tiger! rawr~" als hij nog half zichzelf was geweest was hij waarschijnlijk door de grond gezakt, maar momenteel... Door het eten van de hersenen van de asshole van eerder had hij voor even zijn karakter gekregen, of trekken ervan. En nu... Well... laten we zeggen dat als hij nog bloed had hij een kleine vriend beneden zou hebben die wakker zou zijn nu. Helaas was dat niet zo en kon hij het alleen houden op dit soort dingen. Hij was niet zo gekend in dit gebied maar deed maar wat goed voelde. Hey, hij was groots en machtig. Hij kon doen wat hij wilde. Heh. En wie wilde nu niet iets met hem hmn? Yea, dat dacht ik al, iedereen wilde het.

Hij was geweldig en dat besefte hij maar al te goed. Langzaam kwam hij tot zijn besef. Hij had Seji in zijn hand. Hij kon alles doen wat hij wilde en de ander kon hem niks maken. Hij was niet sterker dan hem plus hij hield echt van hem. Alsof hij hem durfde te stoppen of zelfs nee durfde te zeggen op zijn dingen. Seji durfde geen nee te zeggen te hem. Hij hield van hem. De gedachte om hem te misbruiken kwam binnen, ondanks het slechte gevoel gaf het hem een heerlijk.. iets... in zijn lichaam. Hij was hier nu de baas en niemand kon hem wat maken. Zijn houding gaf dat ook aan. De kat kon enkel snel zijn en zijn nagels gebruiken, maar ook katten werden uiteindelijk moe. Hij werd niet moe. Die gedachte liet hem breder grijnzen. De persoon die in hem zat leek genoegen te halen uit dat feit. Hij vond het fantastisch. Hij voelde zich zo levend en hij aanbad het. Hij had zo gesmacht naar het gevoel van levend te zijn. Hij wist nooit dat hij dit ook ooit echt terug zou worden, maar hier stond hij. Zijn emoties levendig en zijn gedachten glashelder en duidelijk. Hij wist niet of hij de man moest gaan bedanken... Of. Hah nee! Hij had dit gewoon zelf gedaan, hij had niemand nodig om dit soort dingen te doen. De blonde jongen tegenover hem leek heel erg onzeker te zijn over hoe hij was, met stomheid geslagen bijna. Het was hilarisch om te zien, dat was een iets, hij moest zich zo inhouden om niet in lachen uit te barsten. Hij had echter nog steeds honger en wist dat Seji niet genoeg was, daarbij zei iets in hem dat hij de jongen niet wilde aanvallen. Hij gaf vrede met dat deel en zou gewoon verder gaan. Hij zag de jongen wel terug op zijn kamer en zou zijn tinteling daar bevredigen. Of hier. Het was allemaal te zien hoe het zou lopen. Maar als hij eerst een snelle snack van die bitch kon maken was het allemaal goed en wel eh.
”A m-meal?” Klonk er van Seji toen hij vertelde dat hij hem wel als maaltijd wilde. Het was natuurlijk in beide richting bedoeld en met een grijns op zijn gelaat keek hij naar de man. Het was duidelijk wat zijn blik zei; you know what I mean. Dirty eyes met een wenkie die een weg omhoog vond. Oh hij was eigenlijk zo onschuldig. Aan een kant was Alastor dat ook, maar dat leek allemaal te vervagen momenteel. Hij was iemand anders nu. En het was niet eens iemand die in hem leefde, maar iemand die daar dood op het strand lag. Hij had het leven van de ander genomen. Je kon wel zeggen dat hij hetgeen was bekomen wat hij at. Nog nooit eerder had hij hersens gegeten. Als hij wist dat het zo zou uitwerken had hij het meer gedaan. Maar hij wist het zelfs niet dat het daar door was momenteel. Of dat goed of slecht was was een ander verhaal. Hij deed gewoon door met zijn praat en was gewoon zichzelf, of het voelde toch zo. Hij voelde zich geweldig. Niemand kon dit van hem afnemen. Geen idee of hij dat wel kon handelen maar goed. ”W-what do you.. mean?” sprak Seji. Hij klonk haast hem van hoe hij hiervoor was, het was zo cute en grappig. Hij grijnsde even breder. Het was leuk dat hij de grote baas nu was. En zelfs als dat nog niet echt zo bleek was dat het zeker en vast wel en dat zou hij laten merken zonder enige schaamte. Dat was ook heel erg duidelijk aan de jongen. Hij had geen grenzen momenteel. Dit was misschien waarom een onzeker kind in een dood lichaam beter was dan een asshole die alles wilde doen wat zijn hart wilde. Hij mocht dan wel bepaalde dingen niet meer kunnen, hij kon nog steeds meer dan de gemiddelde mens en hij kon ze laten dansen in de palm van zijn hand, hoe hij wilde. Het hoofd van de blonde kattenjongen was knalrood geworden en hij had er bijna over gelachen, hem gewoon vierkant uitlachen eigenlijk. Hij had niet echt iets van medelijden momenteel en dat was te zien aan zijn gelaat en zijn uitdrukkingen, hij had geen stop, geen halt. Geen rem op alles.

Hij had dan ook gewoon de jongen op de bek genomen zonder pardon en had daarna met een grijns staan kijken naar zijn resultaat. Hij leek niet echt op zijn gemak te zijn, de halfkat, en na een hevige slag op de kont van de ander te geven leek hij al helemaal niet goed te zijn. ”Torrie!” Klonk er van de jongen af. Ah aw dacht hij echt dat hij zou vallen voor die cute bijnaam? Het was bijna zielig hoe kinderlijk de ander leek. Een kind in het lichaam van een heerlijke man. Deze Alastor kon het gewoon niet beter hebben. Hij was op alle vlakken zo teer momenteel, de ander dan. Opdat hij gewoon kon doen wat hij wilde. Hij kon hem rond zijn vinger binden en hem helemaal tot hem winnen... maar de route die hij had genomen had een turn genomen en dus had hij enkel dirty gespeeld, want zo voelde hij zich nu ook, dirty en ook speels. Hij wilde spelen met de jongen tegenover hem en hij wilde hem helemaal tot zicg nemen. Hij wist niet waarom en hoe dat kwam maar het gaf een goed gevoel dus meer vraagtekens dan dat stelde hij niet en degende die er al waren verwierp hij. Na zijn uitspraak leek de jongen afstand te nemen en de zombie kantelde zijn hoofd even terwijl hij enkel nog zijn zin afwerkte. ”Rawr?” Heh... Hij moest haast lachen om de onschuld in zijn manier van praten en toen het uiteindelijk ook geheel tot hem doordrong lachte hij even zachtjes. How cute. Het was echt hilarisch. Stelde Seji zich niet altijd op als de grote jongen van hun twee? Als degene met de big talk en het grote lichaam. Het leek nu helemaal anders en de ander leek nu o zo klein in zijn ogen. Het gevoel van macht overspoelde hem en gaf hem een gevoel die hem een rush gaf. Ah man hij wilde hem gewoon nu en hier op zoveel manieren! Hij werd er gek van, maar dat maakte het ook ergens grappig. Het was funny hoe hij hand in hand kon lopen met zijn cravings momenteel. Het was goed niet? Dat het zo was voor nu... Yeah... Indeed..
”Alastor, you’re not you right now and I don’t know what caused this, but I think it’s best if we just go back to Bluebonnet’s place and stay there,” De jongen grijnsde even breed waarna een wenkbrauw de lucht in ging. HIj ging de woorden even na en zette een stap in de richting van de jongen. Hij balde zijn handen tot vuisten en bleef zijn blik zo goed mogelijk vasthouden. Hij was toch zo simpel, deze jongen. Hij was gewoon te simpel, hij zweerde echt het was niet normaal gewoon! Heh... Hij glimlachte even en hield weer halt voor de ander. Hij week zijn blik even af en tilde zijn hand op, die even streek over de arm van de ander met zijn vingertoppen. Hij staarde er even naar. "How about..." zei hij even op een zachte toon. Het leek misschien voor heel even dat de oude Alastor terug was, zijn stem was immers een beetje zachter en hij leek ook zo teder te zijn plots in handelingen. Maar als je hem echt kende wist je dat een iets cruciaal mistte; zijn onzekerheid. Hij keek daarom ook langzaam op en grijnsde even. "No." zei hij daarom ook met een kordate stem. Hij klonk dwingend, duidelijk neerbuigend in dat ene simpele woordje dat maar een betekenis had. Hij lachte even zachtjes waarna zijn hoofd plots op onweer stond. "You can't tell me what to do kid," zei hij even waarna hij een stap dichter zette en zich zoveel mogelijk tegen de ander drukte. "You can't make me do anything! You know why?" zei hij even met een spottende toon. "Because you're a stupid kid who's in love with me and you won't hurt me hmn?" zei hij even met een lachje. "Hah! Kids are just so simple and pathetic but hey you know..." hij streelde de ander eventjes. "I kinda like that... The mind of a kid and the body of a real man... It's so easy..." zei hij zacht fluisterend terwijl hij verlangend opkeek naar de ander. Zijn ogen waren een mengeling van honger. Naar vlees. Vlees op twee manieren ja. "But you're a real good boy hmn? That's a shame," zei hij even met duidelijke afkeer. "Guess I'll be going then," hij nam een stap afstand van de jongeman en nam de phone van het lijk in zijn handen. Het meisje had hem geappt. "Ah yeah, this bitch needs me, see you later, wimp," zei hij even kalm terwijl hij rustig een text terug begon te schrijven. Hij stak even een hand op. "See you tonight, I'm really looking forward for that dessert, hope it will be really sweet~" zei hij even met een grijns waarna hij kalm verder wandelde en de phone in zijn achterzak stak. Idiot...

Toen hij zag dat de woorden de ander aan het huilen hadden gebracht voelde hij lichte triomf in zijn borstkas. Hij kon er niks aan doen maar het liet hem echt krachtig voelen, alsof hij echt alles kon doen. Wie was nu het kleine kind? Wie was nu de loser die hulp nodig had hmn? Met een grijns had hij blijven kijken naar de jongen die maar aan het janken was. Hij had er duidelijk vreugde uit. Hij was een fucked up little shit momenteel en dat was duidelijk, voor zowel hem als de ander. Als hij doorhad dat hij echt zo had gedaan naar de ander... Hmn het zou niet goed komen met de echte Alastor. Hij zou zichzelf nooit meer toestaan iets te gaan doen buiten het huis, wat waarschijnlijk een vreselijk gevoel zou hebben op de bewoners en hemzelf. Hij zou zich ergens opsluiten en zichzelf helemaal gek maken van zijn eigen gedachten en needs, dat was een feit. Maar helaas, het was nu nog niet zover en deze douche deed gewoon door, alsof hij zich voedde aan de tranen van de ander keek hij voldaan naar de man die maar aan het huilen was en niks durfde terug te doen. Het was toen hij even vijandige gromde naar hem dat Alastor even een wenkbrauw ophaalde. Hij kon het beter, dat was een feit, hij kon veel beter grommen dan dit wezen hier. Hij moest er even om lachen, het was cute geweest, had dit hem bang moeten maken? Bang van en paar ongeveilde nagels? Serieus? Hij kon de ander in een ogenblik vermoorden als hij wilde, hij kon niet sterven en dat wist de ander vast ook wel... Maar hij leek ook niet van plan te zijn hem echt pijn te doen, helaas. Hij had wel in gezeten voor een gevecht om te tonen wie de baas was. Maar het was duidelijk dat hij al duidelijk genoeg was geweest eerder. Mooi zo, anders was er bloed op het zand gevallen die niet van zijn vorige prooi zou geweest zijn.

Uiteindelijk had Alastor zich weg gedraaid van de jongen en had hij gemeld dat hij weg was, wat nu ook echt waar was. Hij had niet veel aan de jongen als hij niks zou doen en hij was geen beest die hem hier op het strand zou nemen of wat dan ook. Hij was zelf nog vrij onschuldig en iets zij hem dat hij dit op een cozy kamer ofzo wilde doen met de ander. De oude Alastor die ingreep? Misschien, maar hij had momenteel niet het roer in handen dus hij kon niks maken, helaas. Hij moest vast echt verward zijn nu. Het was echter vaak slopend als hij zich echt realiseerde wat er aan de hand was. Heh... Idiot. Er was echter iets dat deze jongen deelde met dat van de ander en dat waren zijn trager werkende hersenen. Hoe je het ook draaide of keerde, Alastor dacht altijd goed na over wat hij zei en als dat niet zow as kwam hij enkel met vloekwoorden. DEze man hier dacht niet aan hij zei en zei wat er meteen in zich opkwam, maar hij zat nog steeds vast aan een slomer werkende paar hersenen en dus had hij nooit opgemerkt dat de ander plots voor hem stond... Na een tel fronste hij even, een beetje verbaasd over waar hij vandaan was gekomen. Hij had een arm vast en kwam al snel overeind.. HIj keek droogjes naar de ander. What the fuck dude? Hij wilde de ander eigen een slag in zijn gezicht verkopen maar dat zou niet goed uitkomen voor hem. Hij zou vast zijn eigen hand breken als hij voluit ging. hij moest immers niet vergeten dat hij dood was en daarom ook een rottend lijf had. Eentje die makkelijk uit elkaar viel. Hij dacht er echter niet zo heel vaak over en snoof even. DEze man gaf er echter wel om. In zekere zin was het zijn laatste deel die nog een beetje leefde in het lichaam van zijn hunter. Nee, het was niet dat de prooi nu in Alastor's lichaam zat... Het was zo dat zijn karaktereigenschappen in zichzelf was verwerkt. Dus hij was Alastor met een tintje van de man. Maar de jongen had helaas uit zichzelf geen sterkkarakter waardoor hij kon gezien worden als een soort van klei. Ze konden hem zo vervormen als ze wilden, zeker als hij in de greep was van niet een, maar twee monsters... En het beter voelde op een vreemde manier. Toch was het raar en hij wilde zo graag Seji redden en troosten maar hij kon niet, dat liet hij niet toe van zichzelf. Ja, als hij dit binnen zou krijgen zou Alastor nooit meer willen eten. Hij zweerde de ander nooit pijn te doen, maar hier gebeurde het, voor de zoveelste keer...
”P-please, Alastor, stay with me,” Klonk er van de jongen af. Hij was zo hopeloos en dat liet de man even lachen. Hij vond het grappig, ja, grappig dat de ander dacht dat dit echt nog zo was en dat nice talk hem echt zou overtuigen om iets te doen. Hij was motherfucking Alastor bitch. Hij deed wat hij wilde en had geen kitten nodig om aan zijn poot te gaan bedelen voor aandacht jezus. ”I.. I want you to stay with me,” Hmn? de ander kwam spontaan dichter en dat liet hemm even kijken. Hij trok een wenkbrauw op, hij had immers opgemerkt dat de ander niet zo gesteld was op het close worden met hem. Was hij dan zo hopeloos? Zo', idiot? Het bleek. ”Please,” Heel erg dicht indeed. De zombie keek hem strak aan en knipperde even langzaam waarna de woorden binnen kwamen... Hmn.. Okay dan. "I don't want to be the dessert," Hij verwerkte alles sneller en kon daarom ook sneller de laatste woorden binnen krijgen en ook daar een respond voor maken. Hij braste echter in een luide schatterlach uit, duidelijk de ander aan het uitlachen. "What th fuck was that kid?!" klonk er even van de ander waarna hij even zijn vrije arm optilde en de shirt van de ander vastgreep om de ader naar zich toe te trekken en deze keer opnieuw te zoenen. Hij vroeg er zelf om. Echter draaide hij zich wat ssloot hij zijn ogen, en liet hij het maar over gaan in een ietwat intiemere manier van zoenen dan gewoonlijk. Hij nam dan ook na een tijdje terug. "Ah yes, I like that," zei hij even terwijl hij zijn lippen aflikte. "But I'm... really... Really hungry..." zei hij even met een grijns waarna hij zich tegen de ander legde en even langs zijn hoofd aaide met zijn hand en de ander bleef aaien...  "Tell you what kid," zei hij even zachtjes. "I don't think you want me to chomp on your arm hmn?" yea. Hij glimlachte even en begon zachtjes te lachen. "So just let me go. If you're just a kid and you don't have anything to eat then just..."  hmn... Hij keek even op, een bozere blik in zijn ogen. "Just get lost!" gromde hij boos en luid naar de ander met een onnatuurlijk geluid erachter. "You're useless! I can't do anything with you because you are so stupid! You're just crying. Oh boehoe, want me to get mommy for you?" hij rolde even zuchtend met zijn ogen. "I mean it, I'm really fucking hungry," gromde hij naar de ander. Hij was pissed off eigenlijk en wilde zijn ding doen. "Let me fucking go you piece of shit!" en daar was het dan eindelijk. Hij was zijn cool verloren en een vuist vloog tegen de ander aan. Helaas, dit lichaam had niet veel kracht dus Seji zou er weinig van hebben. Zolang hij het maar bij punching hield was het wel goed.  

Hij was boos en dat liet hij merken. hij riep naar het joch en was duidelijk dat ook een deel van zijn hongerige kant opkwam. Er waren in feite maar twee zijden aan Alastor. Zijn zombie en zijn normal kant. Helaas kon dat laatste dus beïnvloed worden door wat hij at en hoeveel hij ervan at. Het was de eerste keer in zijn korte bestaan als dode dat dit was gebeurd en hij kon het niet vaak genoeg denken; maar dit was geweldig. Hij moest er zo om lachen en had er duidelijk genot n... Als hij wist wat het was had hij de rest van de brains meegenomen om ze later tot zich te nemen. Maar hij had dit niet gedaan omdat hij het niet eens besefte, helaas. Hij zou er zich zo schuldig over voelen, denken dat het echt zichzelf was die zich zo had gedragen naar Seji. Hij zou het zich nooit vergeven, hoe kon zo zijn tegen iemand die zoveel aan hem gaf en hem zo vertrouwde? Hij zou zichzelf een echt monster vinden op dat punt. Niet alleen wilde hij de ander eten, maar hij probeerde hem ook nog eens te breken en de baas over hem te zijn, zijn emoties niet eens in rekening houdende, hij was een echt monster en dat wist hij verdomd goed. Maar deze Alastor leek er vrede mee te hebben, hij vond het ergens wel heerlijk dat er vrees was voor hem en dat de ander het ook uitte, dat hij echt gebroken werd door zijn woorden. Het voelde onnatuurlijk goed aan voor de asshole om het kind te zien huilen en te zien breken aan zijn woorden, alsof ze hem echt aan stukken aan het scheuren waren. Het zou hem niks verbazen als hij hem een slag zou verkopen en ergens verwachtte de jongen dat ook van de man, maar dat kwam helaas niet. Hij had gedacht dat Seji driftiger zou zijn, zeker na zoveel pijnlijk woorden en zo'n gemene acties. Maar het leek wel alsof de jongen nog steeds langs dat kon kijken en nog steeds een lieve aardige Alastor zag. Helaas voor hem zou die niet meteen terug komen, maar misschien langzaam terug in de realiteit ebben. Hij vond er zijn plezier in en bleef strak kijken naar de ander waarna hij uithaalde. De ander was duidelijk van slag en dat gaf hem een beetje vreugde, het was best grappig, maar dat vond de echte jongen in hem alles behalve leuk. Het karakter dat hij nu deels had overkoepelde het echter en probeerde het te bedoezelen. De ander had ook duidelijk nee gezegd op zijn vraag, of hij misschien dan van zijn arm kon eten. Een antwoord die hij verwachtte maar waar hij nog woester van werd. Waarom was hij hier dan nog? Om hem te treiteren met van alles en nog wat hmn? Om hem helemaal in een put te duwen. Well then, dat zou niet gebeuren. Als hij geen nut had aan het joch zou hij maar moeten oprotten. Hij was te onschuldig en te zoetsappig en ugh, alles waar deze jongen een hekel aan had. Iets dat de echte Alastor zeker zou appreciëren maar hij...? HIj niet, deze asshole gaf er geen vliegende fuck om.
Uiteindelijk was de jongen zijn chill helemaal verloren en begon hij het jochie die hem vast had helemaal af te blaffen en uit te schelden, te kleineren. Hij had duidelijk geen respect voor de ander en diens emoties. Hij wilde gewoon wat hij wilde en het maakte hem niet uit wie hij daarvoor pijn moest doen. Hij was toch de grootste hier, hij had niemand nodig in zijn leven! Helemaal niemand. Hij deed wat hij wilde doen, wanneer hij wilde doen. De gevolgen waren fucking bullshit! Toen de jongen dan ook de ander sloeg leek alles plots te stoppen. De ander had zijn ene hand al van hem gehaald eerder en was weer gaan huilen als een of ander kind. HIj snapte hem echt niet. Als hij wilde dat men hem behandelde als een man moest hij zich ook zo gedragen... Want zo was hij meer een kind dan wat anders en dat was ook hoe deze Alastor hem behandelde. Het was dan ook duidelijk dat de zombie geen respect had in deze state over kinderen. Ze moesten maar luisteren naar hun ouderen, hun sterkere. Hij knipperde even en keek met minachting naar de man met het kinderlijk gedrag. Waarom dacht hij dat alles gefixt leek te kunnen worden met knuffels en zoentjes? Wat voor opvoeding had dit joch gehad? Hij had duidelijk nog niet veel van de wereld gezien, maar dat maakte Alastor niks uit. Hij haalde er genot uit dat de ander hem eindelijk los liet. hij zag dat er ongeloof in de ogen van de man stond en hij trok alleen even een wenkbrauw op. Iets dat moest uiten dat hij zich vraag stelde. Dacht hij serieus dat hij niet in staat was hem te slaan? Hem pijn te doen? Hij was maar een andere man die dacht dat het allemaal goed en wel zou komen, in zijn ogen momenteel was hij een niemand, helaas. ookal deed het ergens wel pijn en ergens was het ook wel sad, maar hij wist ook dat de ander gewoon in het huis zou zijn straks en hij daar gewoon zijn shit zou kunnen doen zonder enige problemen te krijgen. Hij zou zich wel eerst vullen en kijken wat dit gevoel was. HIj zou voldaning vinden op deze dag en daar wilde hij niemand tussen hebben. Uiteindelijk draaide Seji zich, na nog een blik op hem te hebben gericht, om en liep hij weg. Alastor zuchtte even en rolde met zijn ogen. "Pussy," zei hij dan ook even voordat hij zich omdraaide en terug verder liep. Hij haalde nogmaals de phone uit en stuurde een text dat hij wat later zou zijn, maar dat ze al klaar kon maken. HIj wilde zo snel mogelijk eten en daarna verder gaan. Hij had geen zin om te wachten, om geduldig te zijn. Hij wilde het allemaal snel doen en wel nu. En niemand zou hem erin stoppen, heh.