To be like home

Een zachte wind blies tegen het jonge meisje aan terwijl ze haar blauwe ogen verwachtingsvol afwende naar de volwassenen die haar naar Noorwegen hadden gebracht. Haar lange bruine haren wapperden rustig in de wind, raakten in de knoop door de kracht waarmee dit natuurverschijnsel er aan trok. Het was rustig, vredig en hoewel dit afscheid niet onverwachts kwam wist de slanke brunette niet wat ze er van moest vinden. Haar oom en tante, twee praktisch onbekende mensen hadden haar mee genomen naar een plek waar ze een lus zou kunnen betreden, waar ze meer zou kunnen leren. Immers werd het langzamerhand gevaarlijk om rond te lopen, zonder controle over de gave die ze bezat. Haar ouders hadden al dagen geleden afscheid genomen. Ze begrepen de noodzaak van haar afwezigheid en waren al weer verder gegaan met het leven. Immers waren ze niet bepaald de meest warme ouders, ze kwam zeer zeker niet uit een koud nest; alleen waren haar ouders niet zo moederlijk en vaderlijk ingelegd. Ze begrepen de belevingswereld van hun dochter niet, ze was dan ook voornamelijk opgevoed door haar oppasser toen ze jonger was, wat betekende dat de band met hen relatief makkelijk te verbreken was. Toch vond het jonge kind het lastig om ze achter te laten, immers waren ze de enige die ze kende, ze wist wat ze van hen kon verwachtten, het gaf een soort stabiliteit. Ongemakkelijk richtte ze haar helderblauwe ogen op haar oom en tante, twee mensen die ze nog niet langer dan een week of wat kende voordat ze twijfelend haar lip aanraakte met een vinger.

'Door deze deur heen bevind zich de lus. Daar ben je veilig.' Sprak haar oom op een zachte, warme toon toen het duidelijk was dat Hazel niet zou spreken. Ze had weinig om over te spreken, ze was zonder hen opgegroeid, had niet eens van hun bestaan geweten tot dat ze haar ouders ooit had horen spreken. Leugens, dat was iets dat haar vertrouwen in haar ouders had gebroken, ze wist niet wat ze nog meer achter hielden voor haar. Het was lastig onder woorden te brengen, immers begreep ze zelfs nog niet eens hoe ze zich over deze situatie voelde. Langzaam reikte ze met een slanke hand naar de deur terwijl ze knikte. Een waterige glimlach verscheen op haar gezicht terwijl ze een laatste keer naar hen keek voordat ze de deur achter zich sloot. De lus bevond zich in 2011, wat betekende dat ze eigenlijk naar het verleden was gereisd, hoewel het nog niet zover in het verleden was dat het een geheel andere wereld betrof. Er waren immers geen eeuwen verstreken, verwoed knipperde het kleine meisje met haar ogen terwijl ze de tranen weg wreef. Het had geen zin om te huilen, het zou niets oplossen ook al wilde ze niet weg. Wat als haar ouders haar zouden vergeten? Zouden ze brieven sturen, of bellen? Haar oom had beloofd dat hij contact zou houden met het haar, maar ze had hem nog nauwelijks echt gesproken. De enige reden waarom hij wist dat ze anders was, was omdat hij haar gave kort had gezien. Ze was haar controle kwijt geraakt door alle emoties, haar allesomvattende woede naar haar ouders. Ze had hen niet vergeven, ze had meer familie! Ze waren niet een drietal dat samen de wereld aan konden. Het was een sprookje geweest, de realiteit was echter harder, kouder.

Een zachte zucht rolde over haar dunne lippen terwijl ze langzaam de deur opende.  Vanaf de kliffen had ze een prachtig uitzicht over het kleine dorp. Hazel stapte onzeker van de deur weg, ze zag haar oom en tante niet meer staan, wat waarschijnlijk betekende dat ze inderdaad terug de tijd in was gegaan. Naar een dag die zich elke keer zou herhalen, het was maar wat lastig dit idee te omvatten. Haar armen sloeg ze ongemakkelijk om haar buik heen voordat ze haar ogen sloot. De regels in de lus waren haar nog niet bekend, ze wist niet wat ze ervan moest verwachtten. Haar oom en tante hadden positief gesproken over het bestaan, maar ze zou eerst moeten zien voordat ze het kon geloven. Ze kneep haar ogen tot spleetjes samen voordat ze onhandig een weg naar beneden zocht. Het geluid van toeterende auto’s en onder andere loeiende koeien deed haar verrast inhouden. Het was ongeveer een uur of vijf en daarmee kwam de dag langzaam tot een einde. Hazel haalde diep adem voordat ze haar schouders rechtte en verder in de richting van de relatieve drukke straten liep. Haar ogen gleden onrustig langs de onbekende mensen, ze had geen flauw idee hoe ze andere zoals zijzelf moest herkennen. Was er wel een manier om dit te doen?

Het gevoel van de wind was bekend en onbekend tegelijk, de frisheid van Noorwegen was anders, voelde anders dan dat ze gewend was. De wind bleef echter in elk land hetzelfde, krachtig, soms scherp en bewegend. Een eeuwige beweging die de meeste mensen wel konden waarderen, het halen van een frisse neus was altijd wel prettig. Het was een sensatie die meestal vergeten werd tot het moment dat het echt nodig was. Sommige dingen werden pas gemist op het moment dat het er niet meer was. Een zacht geluid deed het meisje opkijken, terwijl ze iemand vanuit de lucht zag dalen. Gecontroleerd, meer dan ze ooit in staat was geweest te doen. Haar blauwe ogen gleden kort over zijn grotere gestalte voordat ze nadenkend op haar lip beet. 'Hey,' Klonk er vriendelijk vanaf de bruinharige jongeman. Hij was duidelijk bekend in de lus en als ze het goed had gezien net zoals haar, in de zin dat hij niet een doodgewone dorpeling was. 'Ben je iemand aan het zoeken?' Vroeg hij vervolgens waardoor het meisje langzaam knikte terwijl ze haar lange haren uit haar gezicht veegde en haar hoofd even bedenkelijk schuin hield. Het duurde maar even voordat ze zich herstelde. 'Ik zoek naar Mevrouw Bluebonnet.' Verklaarde ze op een zachte toon, als het een dorpeling was had deze haar naam wellicht nog herkend en haar huis aan kunnen wijzen. Het was geen gevaarlijk detail, waardoor ze niet onbewust iets vrij gaf dat geheim moest blijven. 'Mijn oom zei dat ik haar moest vinden.' Verklaarde ze onschuldig en zonder aarzeling. Ze bleef een tikkeltje impulsief, zoals de meeste kinderen.

Het was dan ook na die woorden dat ze het gezicht van de jongen wat beter bekeek in het zwakke zonlicht. De lange schaduwen maakte hem niet beangstigend, hij had daar een te vredig uiterlijk voor. Al onderschatte ze hem niet, hij kon altijd meer zijn dan hij leek. Daarnaast had het meisje van haar verleden geleerd dat leugens meer gebruikt werden dan ze had verwacht en gedacht. De scherpe, stekende leugen van haar ouders was nog niet vergeten of vergeven. Al negeerde ze de pijn voornamelijk omdat er andere zorgen waren. Zoals het vinden van de ymbryne, welke haar aanwezigheid vast nog niet zou verwachten. Immers hadden haar oom en tante haar nog geen brief gestuurd of gebeld. Het was een plotselinge beslissing geweest en de emoties waren te sterk geweest om rationeel te blijven denken. Haar ademhaling was scherp terwijl ze bedacht dat ze alleen was in het onbekende. Niet alleen op de wereld maar zo voelde het bijna wel. Ze was niet zozeer bang als ongerust. Wat als haar oom had gelogen en de lus niet de juiste uitkomst bracht? 'Ik ben Hazel, trouwens.' Sprak de op een rustige, redelijk hoge toon. Een onschuldige toon die enkel door kinderen kon worden uitgesproken. Ze zag er lief en wellicht zelfs schattig uit maar bezat een pittigheid die enkel kon komen door haar wat aparte opvoeding.

De zachte wind zorgde ervoor dat het meisje rustig bleef staan, elk ding dat bekend was of in de "normale" wereld ook kon gebeuren zorgde ervoor dat ze zich minder eenzaam voelde en makkelijker herstelde van de vragen die de jongen haar stelde. Ze was niet zozeer bang voor het onbekende zolang ze maar iets van zekerheid had, haar oom had behoorlijk zelfverzekerd geklonken, en nu ze hier was had ze geen andere keuze dan verder gaan. Immers had ze ook niet in de normale wereld kunnen blijven, het werd te lastig om te verbergen. Ze wilde ook niet in de buurt van haar ouders zijn, niet op dit moment in ieder geval. De leugens hadden immers haar leven overhoop gehaald, en ze wist nog niet of ze het zomaar kon vergeven. Daarnaast hadden haar ouders er totaal geen moeite mee gehad hun oude leven vrijwel direct weer op te pakken. Eervol was het niet, en het meisje zocht graag naar eerlijkheid en eer. Ze zouden vanzelf wel de vruchten plukken van de bomen die ze hadden laten groeien met deze keuze.

Hazel herstelde zich snel, ook al was het duidelijk dat ze niet precies wist hoe ze deze situatie moest benaderen. Het was nieuw en er was niemand om haar te helpen de sprong te maken, te vertrouwen op zichzelf en anderen. Onbekende mensen, die een deel zouden uit gaan maken voornamelijk van een hechte groep. 'Ik ben Alexander, maar je mag me gewoon Alex noemen.' Verklaarde de bruinharige jongen zodra Hazel zich voor had gesteld. Hij vroeg weinig over haar verleden, over wat ze hier deed. Wellicht omdat hij hetzelfde had meegemaakt en sympathie voelde, of gewoon doordat hij ervaren was in het leven dat voor haar nog onbekend was. Wat het ook was, ergens voelde het meisje zich op haar gemak bij hem. Het was bijna instinctief, het kwam direct, het besef dat hij veilig was, goed was. Een waarheid die ze op dit moment niet zou kunnen ontkennen. Een waarheid waarvan ze nog niet wist dat het daadwerkelijk zo was. Hij voelde bekend, maar ze kon haar vinger er niet op leggen, waarom dat zo was. 'Ik kan vliegen zoals je daarnet zag, wil je graag in vogelvlucht naar Bluebonnet gaan of liever te voet?' Vroeg hij enthousiast. Hij was zo op zijn gemak met zijn gave dat het meisje hem verrast aan keek. De controle en opgewekte manier waarop hij erover sprak was iets dat Hazel niet voor kon stellen. 'Jij kunt ook iets met lucht.' Klonk er enthousiast, onschuldig. Zelf kon ze niet vliegen, maar wellicht dat ze zo iets ooit zou kunnen leren. Immers kon ze al wel een schild maken, ook al putte dat haar erg snel uit. 'Vliegen?' Ze was immers niet erg bang om in de lucht te zijn, en het klonk sneller. Ook al hadden haar oom en tante haar goed ingepakt, ze begon het toch koud te krijgen door het stil staan.

Hoewel ze nog nooit iemand anders was tegengekomen die controle had over lucht, al was de manier waarop ze er mee kon werken zeer zeker anders dan die van Alex; was de eerste die ze ontmoette iemand die net zoals haar de wind op een andere manier had leren kennen. Als een goede oude vriend, al moest ze eerlijk toegeven dat ze haar gave niet al te vaak gebruikte, zeker omdat het ook nare consequenties kon hebben en doordat het zo uitputtend was. Ze moest als het ware de conditie nog opbouwen zoals iemand ook met trainen de conditie van het eigen lichaam op orde bracht. Daarnaast kon ze ook mensen verwonden en had ze enkel haar gave gebruikt in zeer emotionele tijden, ongecontroleerd en uitputtend. 'Jij kan dan dus iets doen met lucht?' Vroeg hij bevestigend waarop Hazel knikte en twijfelend haar armen over elkaar sloeg. Ze was er niet bepaald trots op, om eerlijk te zijn wist ze nog niet wat ze er van moest vinden. 'Ik kan, naast vliegen, ook wervelwinden, windschermen, windvlagen, windballen en windstralen maken.' Verklaarde hij met een warme glimlach. Windschermen kwam haar bekend voor, hoewel ze het niet een windscherm zou noemen, kon ze wel iemand blokkeren door een extreem harde windvlaag. Wellicht dat het daarop wel leek, een tikkeltje verrast keek het meisje hem dan ook aan voordat ze voorzichtig sprak. 'Ik kan mensen tegenhouden met de wind maar niet zoveel en ook niet lang en alleen als ik heel boos ben.' Het klonk bijna onzeker, meer omdat ze niet wist hoeveel ze kon delen, hoeveel begrip hij zou hebben. Daarnaast werkte het op een andere manier dan bij Alex, immers gebruikte ze geluid om de wind te veranderen. Haar vertrouwen in de goedheid van anderen had immers een klap gekregen, het feit dat haar ouders haar familie hadden achtergehouden was een zware klap geweest. 'En ik kan ook de temperatuur bepalen via de wind, dus als je te koud of te warm heb kan je het aan mij vragen.' Verklaarde Alex, iets dat ze zelf niet kon waardoor een dankbaar, ietwat verraste glimlach haar gezicht ontspande. 'Wat kan jij al met je bijzonderheid?' Vroeg hij, waarschijnlijk was toch nieuwsgierig geworden naar de bijzonderheid van het zichtbaar jongere meisje. Haar blauwe ogen gleden langs zijn gezicht voordat ze nadenkend met een vinger tegen haar lip tikte. 'Ik heb over het meeste geen controle.' Verklaarde ze uiteindelijk op een rustige toon, immers was het de waarheid en daarnaast wist ze niet hoe ze haar bijzonderheid uit moest leggen, ze had er wellicht de woorden en kennis niet voor. 'Laat je niet afschrikken door wat ik ondertussen kan, toen ik hier net was kon ik ook weinig met de lucht doen.' Legde Alex uit waardoor het meisje een beetje opgelucht en gerustgesteld knikte. Niet dat ze bijzonder veel geruststelling nodig had, maar het was altijd prettig op zijn tijd.

Rustig stapte het slanke meisje uiteindelijk naar voren toe om voorzichtig zijn hand vast te pakken. Hij torende boven haar uit, maar ze wist ook dat als er echt iets gebeurde, ze met tenminste een onderdeel van haar bijzonderheid hem wel tijdelijk tegen zou kunnen houden en zich naar een vriendelijker gebied kon vergaren, de waarheid was echter dat ze zich niet bang of ongemakkelijk voelde in zijn aanwezigheid. Hij leek geen vlieg kwaad te kunnen doen en in het bezit van een gebalanceerd en vrolijk karakter. Er was weinig aan hem te merken dat haar alarmbellen deed af gaan, daarnaast was ze ook niet bijzonder gefocust op mogelijke gevaren, ze had te weinig levenservaring. Voor een Peculiar Child had ze een best goede start gehad. Zelfs al was het duidelijk dat ze geen verder contact met haar ouders zou hebben, in ieder geval niet in de nabije toekomst. 'Zullen we gaan? Ik ben moe van de reis.' Verklaarde het meisje, in de hoop dat ze het huis zou kunnen betreden. Ze wist echter niet hoe Mevrouw Bluebonnet was, zou ze er moeite mee hebben een extra kind te moeten verzorgen? Was ze net zoals haar eerste oppasser geweest? Ze was zelf niet bijzonder afstandelijk aangelegd, een warm meisje met een ondeugende blik op de wereld, een jeugdige blik die niet onderdrukt werd door negativiteit. Een frisse wind in de lus, een die veel geheimen met zich mee bracht waar ze zelf nog geen weet van had. Geheimen die meer duidelijk zouden kunnen maken, en die de blik op het verleden zouden veranderen.

De uitleg gaf een soort nieuwe houvast, een die ze was verloren op het moment dat haar ouders haar eindelijk de leugen hadden toegegeven, het moment dat ze haar oom en tante had ontmoet. Het was een houvast die elk kind nodig had om de stabiliteit te vinden en op te kunnen groeien tot een goed mens. Iets dat het meisje plotseling was verloren en waarvan het de vraag was dat ze het ooit op een goede manier terug zou vinden. Ze kende immers weinig over de lus, had geen kennis over de mensen die ze hier zou ontmoeten en de ervaringen die ze op zou doen. Daarnaast was ze zich niet bewust van de grote van de leugens die haar ouders haar hadden verteld, de diepte van de familiegeheimen en zodra die ontrafeld zouden worden, zou haar wereld wellicht weer op zijn kop staan. Voor nu voelde ze zich op haar gemak met de kennis, het had immers niet beter kunnen lopen. Ze had niet de halve dag hoeven zoeken naar het huis, zelfs al had haar oom zijn best gedaan het te omschrijven vanuit de kennis die hij had. Ze wist echter niet waarom en hoe hij er aan was gekomen, niet dat ze daarover vragen had gesteld, ze was emotioneel nog niet stabiel genoeg geweest om er echt over na te denken.

De stem van de jongen trok haar weer naar de realiteit toe, alsmede het feit dat ze de warmte van zijn hand om de smallere en kleinere van die van haar voelde. 'Oké, we zullen vertrekken. Ik ga eerst rustig opstijgen en dan gaan we als zwevend wandelen naar het huis. Het zal hetzelfde zijn als wandelen, alleen heb je geen ondergrond en gaat het wat sneller.' Legde hij haar uit waardoor het achtjarige meisje knikte en zijn donkere ogen ontmoette. De greep van zijn hand werd wat steviger voordat ze langzaam op stegen, de warmte die erbij kwam zorgde ervoor dat de spieren die ze tot dan toe onbewust nog had aangespannen, weer wat ontspanden. Wellicht was deze situatie toch niet het beste voor een kind, alleen. Al was er geen andere optie geweest. Haar blauwe ogen gleden nieuwsgierig over de omgeving heen terwijl ze zich duidelijk ook bleef focussen op de passen die de ander maakte, immers wilde ze hem niet tegenhouden in zijn bewegingen. Al was het duidelijk dat ze natuurlijk niet hetzelfde tempo had. Haar benen waren kleiner, waardoor ze meer passen moest zetten. Het was een aparte maar geen onprettige ervaring, wellicht omdat ze op de wind had leren vertrouwen in haar korte leven. Dit was voor haar maar een extra stap, in haar tweede natuur. Huizen en bomen passeerden in een snel tempo voordat er een groot huis in de verte verscheen even hield het meisje haar pas in terwijl ze verrast rond keek. 'Is dat huis...?' klonk er licht bewonderend. Immers had ze niet geweten waar ze naar had moeten zoeken, maar dit was het enige gebouw dat wellicht groot genoeg kon zijn voor veel mensen. Het was wzo indrukwekkend dat ze niet wist wat ze er van moest vinden, het was bijna beangstigend, want het betekende een grote hoeveelheid mensen. Iets waar ze op dit moment niet naar uit keek, wellicht omdat ze nog zoveel te verwerken had.