Let this be a new home

Aangezien Aiden niet de beste was in navigeren, was hij teruggelopen naar het strand en naar de vuurtoren zodat hij de weg goed in zijn hoofd kon prenten en zeker niet zou verdwalen als hij besloot om vanaf deze plek naar een andere plek te trekken. Hij was gisteren aangekomen in de lus en had nog geen enkele plek van Inndyr verkend. Hij was gisterenavond namelijk pas volledig geïnstalleerd in zijn kamer, had deelgenomen aan het avondeten en was daarna als een blok in slaap gevallen omdat hij vrij moe was geweest. Hij had een jongen ontmoet die door stom toeval ook in het huis leek te wonen en dat was het wel zo’n beetje. Aiden was benieuwd naar wat de lus hem nog meer ging brengen, maar hij wilde wel niet verdwaald raken en dus was hij weer terug in de richting van de vuurtoren gewandeld. Toen hij zich ongeveer op dezelfde plek bevond als waar hij zijn trolly tegen zijn been had laten botsen – wat trouwens voor een fikse blauwe plek had gezorgd – zag hij dat er net iemand uit de vuurtoren stapte. Hij fronste toen hij zag dat het nog maar een klein meisje was en dat ze alleen was. Hij had al andere kinderen gezien in het huis en wist dus dat het kon, maar het leek hem niet bepaald verantwoord van de persoon die haar naar de lus had gestuurd om haar hier alleen haar weg te laten navigeren naar het huis. Hell, hij was een volwassene en als de jongen er gisteren niet was geweest, had hij hier nog gestaan om zijn weg te vinden. Natuurlijk had niet iedereen het belabberde navigatiegevoel dat hij had en met een kleine grijns omwille van zijn gedachten stapte hij op het meisje af. “Jazeker,” zei hij met een lachje tegen haar. “Moet er nog iemand komen of ben je maar alleen?” vroeg hij en hij tuurde over haar schouder, maar het leek er niet op dat er nog iemand ging komen. “Ik neem aan dat je hier bent omdat je ook een plekje wilt bemachtigen in het huis van Miss Bluebonnet?” Dat was een vrij klunzige, overdreven woordkeuze, maar er was nu niks meer dat hij daar aan kon veranderen. Ach ja.

Het meisje gaf aan dat ze alleen was en Aiden fronste. Hoe onverantwoordelijk kon je zijn om als volwassene een kind alleen naar de lus te sturen? Hij nam aan dat diegenen die haar gestuurd hadden ook wel het één en ander over de lussen moesten weten en dus gerust met haar mee hadden kunnen gaan. Dat betekende dus dat hij ervoor moest zorgen dat ze veilig in het huis zou geraken. Een missie dat hij serieus op zich zou nemen. Hij liet zich op één knie voor haar zakken alsof ze één of andere prinses was en stak vervolgens zijn hand naar haar uit. “Mag ik deze hand van u?” vroeg hij vervolgens aan haar met een kleine grijns. Ze had duidelijk eerst nog een vraag en Aiden onderdrukte een zucht toen hij moest uitleggen wat “bemachtigen” wilde zeggen. Hij nam aan dat dat was wat je kreeg als je moeilijke woorden gebruikte bij een kind in de buurt. “Het wil gewoon zeggen dat je naar het huis gaat en dat je daar een plekje voor jezelf krijgt,” zei hij tegen haar, waarna hij een handgebaar maakte dat de kwestie weg moest wuiven. “Zal ik je dan maar laten zien waar het huis is of was je van plan om hier de hele dag te blijven staan?” liet hij er plagend op volgen, zijn hand nog altijd naar haar uitgestoken, nog altijd in een geknielde positie in het zand.

Aiden grinnikte toen het meisje aan hem uitlegde wat ze dacht dat hij bedoelde toen hij het woord had uitgesproken. “Tja, zeg nooit nooit,” zei hij met een ernstig gezicht. “Maar geen zorgen,” liet hij er toen nonchalant en met een brede grijns op volgen. “Prinsessen horen niet tegen een draak te vechten. Daar zijn hun stoere ridders namelijk voor.” En hij klopte even kort met zijn vuist op zijn borst om aan te tonen dat hij zichzelf die ridder vond. Maar goed, even teruggaan naar de realiteit. Het meisje had duidelijk haast om te vertrekken en grinnikend begon Aiden zich al voort te bewegen door het irritante zand. “Jazeker,” antwoordde hij weer met een grijns op haar vraag. “Het is ook vooral een groot huis. Met een bibliotheek, een spelkamer en zelfs een bioscoop! En met een grote tuin met een grote schuur en een weiland. En een grote woonkamer met een lekkere warme haard waar je ’s avonds voor kunt kruipen als je het koud hebt.”