Het was al een paar maanden geweest sinds hij voor het laatst Skyler had gezien. Het zou binnen een paar maanden zelfs een jaar worden. Zeal had in goede moed geprobeerd om zijn nieuwe image hoog te houden. Skyler had zo zijn best gedaan om Zeal op het goede pad te zetten en hem daarmee te begeleidde, maar nu zonder Skyler’s begeleiding werd het steeds lastiger om het vol te houden. Het maakte niet uit hoe je het wende of keerde Zeal was nog altijd een psychopaat. Dat betekende dat zelfs als Zeal ‘normaal’ probeerde te doen het ontzettend veel concentratie van hem vergde. Hij moest over alles twintig keer nadenken voordat hij iets deed. Het putte hem mentaal uit en frustreerde hem uitermate. En desondanks het feit dat hij zo hard zijn best deed leek het zijn vruchten ook nog niet af te werpen. Nog steeds had Zeal geen vrienden weten te maken. Natuurlijk was hij nu door zijn nieuwe reputatie minder angstaanjagend en daardoor toegankelijker, maar nog steeds durfde weinig mensen hem echt te benaderen. En de mensen die hem eerst wel leuk vonden, vonden hem nu natuurlijk geen zak meer aan omdat hij zo vanille was geworden.

Met zijn eeuwige frustratie had hij zich in de torenkamer neergezet. Hij had zijn kont geplant op de vensterbank van het raam. Hij had een sigaret aangestoken in de hoop dat de nicotine zijn stressniveau iets naar beneden kon brengen. Zijn blik ging naar de lucht. Boven hem zag hij de donkere wolken al samenpakken. Het zou niet lang duren voordat de welbekende drie uur bui zou losbarsten. Hij voelde zijn huid tintelen door de elektriciteit die zich al in de lucht bevond. Doordat hij het raam had open gedaan tegen de rook voelde hij de elektriciteit van de komende donder. Het was ook al lang geleden dat hij zijn krachten had gebruikt. Hier en daar had hij het gebruikt voor alledaagse dingen, zoals een mobiel opladen of een lamp aan doen, maar het was al een hele lange tijd sinds hij zijn krachten op maximale capaciteit had uitgevoerd. Hij wist niet eens of hij het nog wel in zich had om nog zoveel elektriciteit aan te kunnen. Hij wist echter ook dat zijn krachten een gevaarlijke trigger was, dat hij terug kon vallen in zijn oude gedrag zodra hij zijn krachten zou uitvoeren, om die reden besloot hij het bij het minimum te houden – hoe saai dat ook mocht zijn.

Rustig blies hij de rook uit die via het raam en de ruwe wind naar buiten werd gevoerd. Even volgde hij de rook met zijn ogen, hopend dat zijn zorgen op dezelfde manier konden verdwijnen. Hij wist echter ook dat hopen op zoiets onzinnigs een doodeinde was. Hij moest een manier vinden om een houvast te creëren. Hij had eerder gehoopt dat deze houvast Skyler was, maar nu bleek wel dat het dom was geweest om zijn vertrouwen in een persoon neer te leggen. Vanwege zijn verleden zou hij beter moeten weten. Hij was al vaak genoeg verraadde en achtergelaten. En toch, en toch had hij de jongen nog een kans gegeven. Simpelweg omdat de jongen zijn verleden had gezien. Zeal was naïef geweest om te denken dat de jongen daarmee hem ook zou begrijpen. Dat de jongen zou weten waarom Zeal zich zo gedroeg als hij deed, maar het leek erop dat Skyler hem voor geen meter had begrepen. Dat hij zich enkel om hem ontfermde uit schuldgevoel of verantwoordelijkheid in plaats van uit liefde of vriendschap. Zeal had beter moeten weten en toch.

Ondanks het feit dat hij al een hele lange tijd niet meer had gevochten voelde hij meteen de aanwezigheid van iemand anders in de kamer. Als een kat die in het nauw was gedreven sprong hij op. Hij draaide zich meteen om naar de persoon die daar te midden van de torenkamer stond: Connor. Verbaasd keek hij de jongen aan. Hij had hem al een hele lange tijd niet meer gezien. Desondanks het feit dat de twee nog altijd een kamer deelde, was hij altijd uit zijn beeld geglipt. Zeal gokte er dan ook op dat Connor nog altijd als de doods voor hem was en nog altijd voor hem op de vlucht was. Ook al was Zeal nu ‘poeslief’ en wisten al veel van zijn positieve transformatie; Connor leek er nog niks van te weten. Aan de ene kant baadde Zeal dat zorgen, hij wist niet wat de jongen had gedaan en hoe hij over hem dacht, maar hij wist ook dat hij niet iemand mocht zijn die zich ontfermde om de jongen. Hij was immers diegene geweest die hem in die plek had gedrukt. ”Connor,” zei Zeal uiteindelijk nadat een korte stilte was gevallen. Aangezien hij de jongen niet wou afschrikken bleef hij op zijn plek staan en nam hij enkel de moeite om de sigaret weer even tussen zijn lippen te leggen om een trekje te nemen. ”How have you been?” vroeg hij vervolgens terwijl hij de rook weer uit blies, alsof ze elkaar dagelijks zagen en ze niet elkaars doorgronde vijanden waren.

Onverwacht was er een persoon in de torenkamer gekomen waarvan hij wel het laatst dacht dat hij Zeal op zou zoeken. Nu leek het er ook op dat de jongen hem per ongeluk was tegen gekomen, maar hij deed geen poging om met dezelfde snelheid weer te verdwijnen. Zeal had in de tijd dat ze elkaar niet hadden gezien veel nagedacht over hoe het tussen hen was gegaan. Hoe hij de jongen had aangedreven om dingen te doen die hij waarschijnlijk liever niet had gedaan. Hij zou zich er schuldig over moeten voelen, hij zou zijn excuses moeten aanbieden, maar het enige waar Zeal aan kon denken was de vraag hoe Connor zich eronder had gevoeld. Natuurlijk kon Zeal wel nagaan dat de jongen de meeste activiteiten angstaanjagend had gevonden en liever nooit meer deed, maar hun 'relatie' destijds was niet alleen maar slecht geweest. Voor een korte periode was het zelfs goed geweest. Toen hadden ze plezier gehad op verschillende fronten en konden ze het goed met elkaar vinden. De gedachtes aan die tijd zorgde er al haast voor dat Zeal er weer naar verlangde, dat hij weer naar hem verlangde.

Hij hield zichzelf in. Nog altijd wist het geweten dat Skyler in zijn hoofd had gedrukt hem ervan te overtuigen dat hij aardig moest zijn, dat hij niet moest verlangen naar de dingen waar hij blij van werd. Hij moest zich menselijk gedragen. Om die reden hield hij zichzelf op een afstand van Connor. Rustig nam hij een trekje van de sigaret terwijl hij de jongen vroeg hoe het met hem ging. Hij vroeg het nonchalant, maar het deerde hem zeker wel of het goed ging met de jongen of niet. Wellicht voelde hij zich ook wel oprecht schuldig, maar meer om het feit dat hij wist dat het totaal anders had kunnen lopen als hij iets meer geduld had gehad. ”Not the best.” antwoordde Connor. Zeal knikte eens. Het liefste wou hij verder praten, maar hij kon er wel vanuit gaan dat Connor er niet op zat te wachten om uitgebreid over zijn gevoelens te praten met de psychopaat die hem nog had geprobeerd te vermoorden. ”What about you...” vroeg Connor nu op zijn beurt. Zeal opende zijn mond om de vraag te beantwoorden, maar toen eindigde Connor zijn zin. ”Laxus?" eindigde hij. Even bleef Zeal's mond open hangen voordat hij deze sloot en zijn ogen vergrootte. Het was al een lange tijd geleden geweest dat hij die naam had gehoord en meteen zag hij weer al die herinneringen voor zijn netvlies glijden. Oh, de verlangen om er gewoon aan toe te geven. Bang voor een grote misstap zette hij een stap naar achteren, en kwam zo tegen de vensterbank aan, terwijl hij zijn hoofd schudde in een poging zich te herstellen. "Zeal," mompelde hij vervolgens. Misschien was het meer tegen zichzelf om zichzelf er aan te herinneren wie hij was en hoe hij zich hoorde te gedragen. Hij richtte zijn blik op Connor. "My name is Zeal," verduidelijkte hij nu. Hij wist dat er vragen zouden volgen en besloot daarom maar meteen door te zetten, voordat hij alsnog een misstap zou maken. "My real name is Zeal, not Laxus. I've murdered and tortured many people in his name to make his life a hell, but now I'm a changed person. My bad habits are something of the past, something I won't go back to," legde Zeal nu uit terwijl er voorzichtig een vriendelijk glimlachje rond zijn lippen begon te sieren. Hij forceerde het half, maar probeerde gewoon zo hard om eens iets goeds te doen.

Zeal had niet door dat Connor meteen een stap zijn kant opzette zodra hij een stap naar achteren zette. Nee zijn aandacht lag nog te veel bij de naam die Connor zojuist had genoemd. Laxus. De naam van zijn tweelingbroer en waar hij jarenlang mee had rond gelopen. Enkel en alleen om de naam van zijn broer en diens reputatie de grond in te drukken. De verleiding om erin mee te gaan, om gewoon te accepteren dat zijn naam weer Laxus was in plaats van Zeal, was zo ontzettend groot. Hoeveel makkelijker zou het zijn om er gewoon aan toe te geven in plaats er maar tegen te blijven vechten. Toch wist het kleine geweten het te winnen. Hij schudde zijn hoofd terwijl hij zijn naam uitspraak. Het was meer om zichzelf terug naar de realiteit te trekken en om te voorkomen dat hij door zou ebben op de stille fantasieën van vroeger. De verwarring was op Connor’s gezicht te zien. Zeal wist dat de jongen vragen zou hebben en besloot daarom maar meteen uit te leggen wat hij bedoelde met zijn woorden. Opnieuw was het ook om zichzelf een stok achter de deur te zetten, dat hij zeker wist dat hij niet terug kon naar zijn verleden. Met vernauwde ogen luisterde Connor naar Zeal’s uitleg. Het deed Zeal denken dat de jongeman niet al te blij was met zijn uitleg. Hij kon het wel begrijpen aangezien Zeal al genoeg pijn had gedaan in het verleden en nu bleek er nog zoveel meer achter te liggen.

Een zwaar gevoel vormde zich in zijn maag. Hij slikte en week zijn blik af. Om een of andere reden was hij bang voor Connor’s reactie. Wellicht was het omdat de jongen hem destijds had gekend, ze waren op moment ontzettend close geweest, dus de jongen zou zich ongetwijfeld verraadde voelen. Daarbij voelde Zeal zich er ook schuldig over. Hij wou niet doen lijken alsof die tijd destijds niks voor hem had betekend, dat het allemaal een grote fout was geweest, ook al was hem door Skyler aangeleerd dat wel fout was. Hij moest het als fout in zien, dus dit was goed, het was goed dat Connor boos werd en Zeal duidelijk maakte dat hij niet meer terug zou gaan naar het verleden. ”So you’re telling me everything was a lie?” vroeg Connor. De bitterheid lag in zijn stem. Ja de jongen was overduidelijk niet blij met Zeal’s uitleg. Voorzichtig keek Zeal de jongen aan. ”Not only did you get me to murder and have sex with you and make millions of other dumb decisions, but you did so under a lie?!” vervolgde Connor. Zeal kreeg de neiging om opnieuw zijn blik af te wijken. Het was niks voor hem om zich zo ontzettend zwak te voelen, maar hij kon er niks aan doen. De verwijzingen deden pijn, zeker nu hij wist dat hij het moest bevestigen. Hij moest zeggen dat het een fout was geweest, dat hij een leugenaar was geweest maar nu beter was, maar hij kon het niet. Een stilte viel. Zeal wist niet hoe hij op de woorden moest reageren. Nou ja, hij wist precies hoe hij op de woorden hoorde te reageren, wat het goede antwoord zou zijn volgens Skyler, maar alles in hem schreeuwde hem om een antwoord te geven. Om ertegenin te gaan. Uiteindelijk schudde hij zijn hoofd. ”Only my name was a lie,” antwoordde Zeal uiteindelijk. Hij week zijn blik uiteindelijk toch weer af naar zijn handen. Zwijgend keek hij naar zijn sigaret terwijl een hoopje as op de grond viel. ”Back then I loved what I was doing, I enjoyed every single bit of it,” vervolgde Zeal. Terwijl hij erover sprak voelde hij opnieuw het verlangen naar het verleden terugkomen. Opnieuw schudde hij zijn hoofd. ”But it’s wrong,” sprak hij zichzelf opnieuw toe. Even kneep hij zijn ogen dicht, hij voelde hoofdpijn opkomen door de interne conflicten. ”And it won’t happen again,” zei Zeal opnieuw en richtte zijn blik nu weer op Connor. Daar moest de jongen immers toch blij mee zijn? Eindelijk was hij verlost van de psychopaat.

De eerste druppels begonnen te vallen en doordat het raam nog altijd open stond weer de regen zo nu en dan naar binnen gewaaid. Zeal voelde al hoe zijn rug beetje bij beetje doorweekt begon te raken door de regen. Toch besloot hij te blijven staan waar hij stond en deed hij geen aanstalten om het raam achter hem dicht te doen. Het bood enige afleiding, enige rust. Wellicht was het ook wel de elektriciteit die nog in de lucht hing die voor dat vertrouwde gevoel zorgde. In ieder geval had Zeal nu wel wat behoefte om zijn gedachtes ergens anders te houden dan het onderwerp waar de twee het over hadden. Zeal had de waarheid gesproken. Desondanks het feit dat hij wist dat het fout was, gaf hij er toch aan toe en gaf hij toe dat hij ontzettend had genoten van die tijd. Om te voorkomen dat hij alsnog een terug val zou krijgen gaf hij echter meteen aan dat hij het niet meer zou doen. Zeal verwachtte dat de jongen of nog boos zou zijn op de vele dingen die Zeal hem had geforceerd te doen, of dat de jongen opgelucht zou zijn dat Zeal hem nu niks maar zou doen. Er was natuurlijk ook een grote kans dat hij Zeal’s woorden niet zou vertrouwen, maar dan zou de tijd wel laten zien dat hij het echt meende. Echter volgde een stilte.

Enkel het geluid van de wind en regen weerklonk nog in de torenkamer. Zwijgend keek Zeal naar Connor die zijn blik ook weer op hem had gericht. Hij nam nog een laatste trek van de sigaret voordat hij deze naar buiten gooide. Hij wist wat voor reactie hij kon verwachtte, maar hoopte dat Connor hem tenminste zou geloven. De jongen had elke reden om boos op hem te zijn en Zeal moest het ondergaan. Het was zijn eigen stommiteit geweest die hem daartoe naar had gedreven. Het maakte niet uit hoe leuk hij het had gevonden, het was fout geweest. Dat was tenminste waar hij zichzelf keer en keer van probeerde te overtuigen, ook al had hij net nog toegegeven dat hij op het moment ervan had genoten. ”What changed?” vroeg Connor uiteindelijk. Een vraag die Zeal niet had verwacht. Hij fronste lichtjes. Maakte het nog uit waarom Zeal was veranderd? Was Connor niet blij dat hij eindelijk was veranderd? ”Why turn away from something you loved and enjoyed?” was de volgende vraag. Zeal wou antwoorden dat hij het deed omdat het beter zo was, dat hij beter was, maar Connor sprak verder voordat hij zijn mond kon openen. ”Something you made me love and enjoy.” gaf Connor nu toe. Zeal’s ogen verwijdde zich terwijl hij Connor aankeek. De jongen week zijn blik weer af naar het raam. ”You liked it?” mompelde Zeal licht ongeloofwaardig. Natuurlijk had de jongen op het moment hier en daar laten blijken dat hij het niet al te erg vond, maar Zeal was er altijd vanuit gegaan dat de jongen het nog altijd enkel deed omdat Zeal hem ertoe forceerde. Nog altijd zag hij de woede op het gezicht van de jongen, maar Zeal snapte niet precies waarover de jongen nu boos was. Er leek zoveel meer in hem om te gaan dan Zeal afhankelijk had gedacht. Doordat Connor toegaf dat hij de activiteiten juist leuk had gevonden kreeg Zeal opnieuw de neiging om alles aan de kan te schuiven en gewoon zijn oude leven op te pakken, maar hij wist zich terug te trekken naar de vragen die Connor had gesteld. ”Because it’s wrong,” antwoordde Zeal. Het was pure bullshit. Hij was echt niet spontaan tot die realisatie gekomen, maar het leek hem stug dat Connor de hele uitleg wou horen. ”So don’t worry, you can just keep living your life and I won’t be a bother anymore,” vervolgde Zeal met opnieuw een glimlach. Het leek hem dat Connor daar genoeg aan had. Dat was toch het enige wat de jongen wou leek hem, een leven kunnen leiden zonder het constante gevaar van z’n kamergenoot.

Verbazing weer lag in zijn gouden ogen zodra Connor toegaf dat hij het moorden leuk had gevonden. Verward herhaalde Zeal zijn conclusie. De jongen knikte voordat hij antwoord gaf. ”More than I should,” mompelde Connor. Even bleef Zeal hem verrast aankijken. Doordat de jongen het nu toe gaf kreeg Zeal de neiging om eropin te gaan, om aan te geven dat hij er ook ontzettend van had genoten. Alsof ze twee oude vrienden waren die even een gesprek down memory lane konden doen. Maar hij wist wel beter dan dat. Hij wist dat het niet kon. Ze konden niet terug in de tijd gaan en doen alsof er niks was gebeurd. Hij moesten boeten voor zijn acties. Hij kon niet ingaan op de onderliggende verlangens, want hij wist dat het fout zou zijn. Om te voorkomen dat hij er toch aan toe zou geven zei hij opnieuw dat hij was veranderd doordat hij had in gezien dat het fout was geweest. Alsof de psychopaat opeens een moment van menselijkheid had gehad – een grote leugen natuurlijk. Hij ging er niet vanuit dat Connor het zou geloven, de jongen had hem daarvoor te vaak als psychopaat mee gemaakt, maar hij ging er ook vanuit dat het niet uitmaakte of Connor hem geloofde of niet. Immers zou Connor nu van hem af zijn. Hij zou zijn oude leven weer op kunnen pakken zonder dat Zeal in de weg zou lopen, was dat niet precies wat Connor wou?

”You’ll never not be a bother.” sprak Connor. Zeal trok fronsend een wenkbrauw op. Hij wou ertegenin gaan, zeggen dat hij toch echt van plan was om Connor met rust te laten, maar toen zette de jongen nog een stap dichterbij. Zeal legde zijn handen op de vensterbank zodra hij deze in zijn rug voelde prikken. Hij durfde niet te dichtbij bij Connor in de buurt te komen, bang wat hij zou doen als Connor te dichtbij zou komen. Wat als de verlangens de overhand zouden nemen? Zeal week om die reden ook zijn blik af, probeerde zijn aandacht op iets anders te houden dan de jongen voor hem.  ”You set me up for this path of destruction.” Opnieuw fronste Zeal bij die woorden. Hij kon wel gissen wat Connor bedoelde. Als hij de woorden van hem moest geloven kon hij concluderen dat Connor verder was gegaan met moorden, martelen en whatever Zeal hem had aangeleerd. Maar naast die keren dat Zeal bij hem was geweest had hij hem nooit geforceerd om verder te gaan. ”You already changed my life, for better or for worse. You turned me into a murderer. A real shock if I have to say so." vervolgde Connor. Een lach verliet Zeal’s mond. Misschien was het om de slechte pun die Connor had gemaakt en de droge humor die Zeal had gemist, of misschien was het toch om de ongeloof dat Connor werkelijk waar hém schuldig maakte om zijn acties. Met ongeloof in zijn ogen keek hij de jongen terug aan. ”I might’ve pushed you into the right-,” Even schudde hij zijn hoofd weer. ”wrong direction, but I’ve never told you to keep murdering or whatever,” ging Zeal in de verdediging terwijl hij zichzelf nog snel had kunnen verbeteren. ”You could’ve left the loop, find a new one where I wouldn’t be,” vervolgde Zeal. Hij rechtte zijn rug en keek Connor strak aan. "But you've decided to stay, to keep murdering."Met nog een klein stapje stond hij vlak voor de jongen. ”That blood is on your hands, not mine,” siste hij.

Eerder had hij geprobeerd nog afstand te houden van de jongen. Hij kon wel raden dat het verlangen zou op gaan spelen op het moment dat de twee fysiek dichterbij elkaar zouden komen, maar zodra Connor beschuldigingen naar zijn hoofd begon te smijten begon de angst plaats te maken voor ongeloof en woede. Hoe kon de jongen in hemelsnaam denken dat het Zeal’s schuld was? Natuurlijk had Zeal hem naar verkeerde dingen toe gezet, maar hij had de jongen nooit geforceerd om door te blijven gaan. Hij had hem lang genoeg de tijd gegeven om uit de lus te vertrekken en ergens anders een leven te beginnen, maar dat had de jongen niet gedaan. In plaats daarvan leek de jongen op hetzelfde pad beland te zijn dat Zeal vroeger had bewandeld en met die keuze had Zeal niks te maken. Met de ongeloof en woede had hij de laatste stap naar Connor toe gezet. Hij voelde diens adem al tegen zijn lippen aan. De blik naar zijn lippen ontging hem niet en Zeal moest zichzelf ervan weerhouden om ook niet even omlaag te blikken naar die o zo zoete lippen. Een simpel kusje kon hem al de afgrond in trekken, dus hij besloot zijn volle concentratie bij zijn woorden te houden.

Hij probeerde de jongen duidelijk te maken dat hij niks te maken had met de fouten die Connor had begaan nadat Zeal hem met rust had gelaten, maar Connor leek er niks van te willen weten. Diens blik schoot terug naar zijn ogen. ”That blood is all over your hands," snauwde Connor nu. Nog altijd fronzend keek Zeal hem aan. Ergens was hij benieuwd naar hoe de jongen het alsnog zo kon praten dat Zeal diegene was die verantwoordelijk was voor zijn fouten. ”You’re the one who attempted to murder me, you drove me to this point. You made me experience what it’s like to almost die. All I’ve done is share that experience with other people," zei Connor nu. Dus de jongen gaf hem de schuld omdat klaarblijkelijk Zeal hem in de verkeerde mentale staat had gedreven? Zeal moest ligt grijnzen door de manier waarop Connor sprak. Hij leek eerder enthousiast te zijn over zijn nieuwe hobby’s dan boos. "I just am not a coward and finish the job when I attack,” vuurde Connor nu terug en duidde natuurlijk aan op hun laatste ontmoeting. Zeal snoof eens. ”I would’ve ended you if that girl hadn’t let you escape and I would’ve still finished you if I hadn’t met Skyler before that,” verdedigde Zeal zich nu, toch nog iets vrij gevend van wat er was gebeurd. Eigenlijk moest hij zich niet verdedigen voor het feit dat zijn moordpoging was mislukt. Eigenlijk moest hij enkel zijn excuses aanbieden en weg lopen, maar zijn hoofd leek nu te weten wat goed was, ook al ging het al de verkeerde kant op. Hij schudde even zijn hoofd terwijl de grijns weer terugkwam op zijn gezicht. ”Besides, if I hear you talk about your new hobby you don’t seem to mind it that much. If anything you seem to enjoy it,” sprak Zeal terwijl hij zijn hoofd even opzij legde. ”So maybe you should thank me instead,” daagde hij de jongen nu uit. Dezelfde uitdagende twinkeling verscheen weer in zijn gouden ogen terwijl hij voelde hoe de adrenaline door zijn aderen begon te razen. Oh, hoe hij hoopte dat de jongen ertegenin ging en hem een klap zou verkopen. Dan zou Zeal tenminste een klap terug kunnen geven en een ‘geldige’ reden hebben om de jongen helemaal tot moes te slaan. Onbewust wist hij dat het verkeerd was, dat hij van het rechte pad werd getrokken, maar hij probeerde zichzelf ervan te overtuigen dat hij nog altijd het goede deed – dat het rechtvaardig was.

Ergens wist hij dat hij fout bezig was. In iets in hem probeerde hem ervan te overtuigen dat dit fout was, dat hij de verkeerde kant op ging, maar tegelijkertijd probeerde zijn andere instincten hem er van te overtuigen dat hij juist iets goed deeds. Dat hij enkel voor zichzelf op kwam, niets meer niets minder. Als dat betekende dat hij de jongen daarvoor een klap moest verkopen dat zij het zo. Zeal moest zich goed gedragen, maar dat betekende zeker niet dat hij over zich heen liet lopen. Ja, hij verdedigde zichzelf enkel, dat was het enige wat hij deed. Hij probeerde dit zichzelf wijs te maken terwijl hij Connor duidelijk maakte dat hij de jongen zeker wel had vermoord als er niemand in de weg had gestaan. Hij wou voorkomen dat Connor verder kon vragen en praatte daarom meteen verder. Door Connor's enthousiasme, die de jongen ook toe gaf, begreep Zeal het probleem niet. Als de jongen zo blij was met zijn nieuwe hobby, waarom was hij dan boos op Zeal? Als het echt Zeal zijn schuld was geweest, moest de jongen hem dan niet bedanken in plaats van boos op hem zijn?

Zeal kon het niet laten om dit te willen uitvogelen. Jammer genoeg kreeg hij het niet voor elkaar om de jongen daarbij uitdagend uit te kijken. Hij wist dan ook precies hoe hij zijn woorden moest formuleren om Connor uit de tent te lokken. Onbewust snakte hij al zo lang zoveel naar wat actie en kennelijk uitte zich dat nu op zo'n manier. ”I’m not thanking you-” begon Connor terwijl hij eens met zijn vinger tegen Zeals borst aan drukte. Even gleed Zeal's blik omlaag naar de vinger. Connor's andere hand viel hem daarbij ook op en hij zag hoe de jongen zijn hand balde tot een vuist. Onbedoeld spande Zeal zijn spieren al aan. ”,for anything.” eindigde Connor zijn woorden waardoor Zeal hem weer in zijn ogen aankeek. De uitdagende blik was nu ook in zijn ogen te zien. Nog altijd grijnzend keek Zeal hen aan. "Oh really?" reageerde hij, ongegeneerd ging hij verder met het uitdagen van Connor. Even leek Connor te twijfelen, maar toch gaf de jongen er aan toe. ”Actually... consider this my thanks,” lachte Connor nog voordat een vuist Zeal's kant op kwam.

Ondanks het feit dat Zeal al in geen maanden meer had gevochten zou hij de vuist nog makkelijk kunnen ontwijken. Echter wist hij ook dat hij dan geen geldige reden zou hebben om Connor ook toe te takelen, niet in de ogen van een normaal persoon. Om die reden deed hij geen moeite om opzij te wijken. Zijn hoofd sloeg naar achteren terwijl hij de klap op ving met zijn neus. Gelijk voelde hij het welbekende goedje uit zijn neus druppelen waar hij uit kon concluderen dat Connor hem een bloedneus had geslagen. Grijnzend richtte Zeal zijn blik terug op Connor. "Here we finally fucking go," zei Zeal nog, waarna hij zich op Connor stortte. Hij sloeg een vuist diens kant op, terwijl hij zijn voeten achter de zijne probeerde te haken in een poging hem onderuit te halen. Mits dit succesvol was gegaan zou hij zich meteen bovenop Connor werken om de jongen nauw bij zijn keel vast te grijpen. Terwijl hij Connor gewelddadig ter lijf ging sierde de grijns nog altijd op zijn gelaat. Ja hij genoot hier ontzettend van.