In zijn hoofd ging de redenering een beetje verkeerd. Hij wist dat hij niet out of the blue een gevecht kon beginnen, dat zou niet ‘goed’ of verantwoordelijk zijn, maar om die reden daagde hij Connor juist uit. Waarschijnlijk zou Skyler daar ook niet blij mee zijn als hij er ooit achter zou komen, maar dan kon Zeal tenminste nog altijd zeggen dat het puur zelfverdediging was geweest. Als hij een klap kreeg mocht hij er immers gerust één terug verkopen, right? Om die reden was hij haast opgelucht toen hij eenmaal een vuist in zijn gezicht kreeg. Het was meteen een harde klap geweest aangezien het bloed al uit zijn neus begon te sijpelen. De pijn voelde hij al haast niet meer. De vele adrenaline zorgde ervoor dat hij enkel naar meer hunkerde, naar meer actie. Hij gaf nog een korte opmerking voordat hij zich op Connor stortte. Met succes wist hij de jongen te raken in het gezicht. De grijns rond zijn lippen groeide enkel zodra hij zag hoe zijn vuist in diens gezicht belandde. Eigenlijk zou hij het daarbij moeten laten, eigenlijk moest hij nu weg gaan, maar hoe kon hij in hemelsnaam nu weg gaan nu hij eindelijk weer even kon proeven hoe zijn oude leven was geweest? Ongegeneerd ging Zeal door en wist hij Connor op de grond te krijgen. Meteen zette hij zichzelf op de jongen neer om te voorkomen dat hij recht kon komen. Zijn handen belandde rond diens hals. Hij zorgde ervoor dat Connor het benauwd zou krijgen, maar drukte ook niet al te hard door. Zijn doel was immers niet om de jongen te vermoorden. Moorden was immers nog altijd een big no-no en dat besef had Zeal maar al te goed. Hoe graag hij het ook wou, hij kon het niet, hij mocht niet.

Het was opvallend hoe de twee enkel grijnsde, alsof ze twee vrienden waren die al jaren bevriend waren en nu eindelijk weer eens samen iets leuks deden. Het zou haast ironisch zijn hoe goed dat de situatie beschreef. Ook al wist Zeal niet of hij Connor überhaupt als een vriend kon zien, want de jongen zou hem waarschijnlijk wel vermoorden als hij de kans kreeg. Ondanks het feit dat diens luchtpijp werd afgeknepen leek Connor er nog behoorlijk rustig onder. Het daagde Zeal dat er een adertje onder het gras zat, maar die gaf Connor al vrij voordat hij kon concluderen wat het was. ”Nice try,” bracht de jongen moeizaam uit voordat hij plots verdween. Verbaast keek Zeal op en kwam hij meteen recht. Onbewust was hij ervan uitgegaan dat ze niet hun bijzonderheden zouden gebruiken. Dit kwam natuurlijk doordat Zeal al heel lang zijn krachten niet meer had gebruikt en dondersgoed wist dat hij ze niet mocht gebruiken in dit soort scenario’s. Nu besefte hij zich ook in wat voor situatie hij zichzelf had gewerkt. Hij was ontzettend onervaren geworden met gevechten én zijn krachten terwijl Connor juist enkel beter leek te zijn geworden en daarbij zijn krachten ook beter onder de knie had. Zeal slikte zodra hij zich besefte dat hij dit gevecht hoogstwaarschijnlijk niet zou winnen.

Een flits was te zien waarna een klap volgde. Buiten was de bliksem ingeslagen. Nog altijd was Zeal een aanlokkelijk punt om in te slaan voor de bliksem en heel even dacht Zeal er zelfs over na om naar het raam toe te snellen om de elektriciteit in de lucht tot zich toe roepen. Echter ging hij er vanuit dat Connor hem die tijd niet zou gunnen en daarbij kon Zeal wel na gaan dat het zijn dood zou worden als hij het wel kon doen. Vroeger was het al ontzettend moeilijk geweest om de bliksem te herleidde en zijn eigen te maken, nu had hij het al in maanden niet meer geprobeerd dus zou het ongetwijfeld zijn dood worden. Kort liet hij zijn vingers langs elkaar gaan. Een klein vonkje van elektriciteit was te zien, maar het was zwak. Zelfs als hij zijn krachten erbij zou willen halen bezat hij nog niet genoeg elektriciteit in zijn lichaam om echt schade aan te richten.

Meteen nadat Connor onder hem weg was geteleporteerd had Zeal zich omgedraaid. Hij verwachtte dat Connor hem in de rug zou aanvallen. Hij zag hoe de jongen overeind krabbelde om vervolgens zich weer bovenop Zeal te stortten. Zeal kneep pijnlijk zijn ogen dicht terwijl de lucht uit zijn longen werd geperst. Strompelend zette hij twee stappen naar achteren in de hoop zijn balans te houden, waarna zijn blik terugging naar Connor. De grijns was inmiddels van zijn gezicht verdwenen sinds hij zich had beseft dat het al een gelopen race was. Desondanks dat zou hij niet opgeven en door gaan tot het bittere eind. Als het zijn dood werd, so be it. Het was niet alsof hij nog iets anders had om voor te leven. Met die gedachte dook hij met een grom terug op Connor. Twee keer sloeg hij opnieuw richting diens gezicht, waarna hij de man onderuit probeerde te schoppen. Wellicht zou hij de jongen ervan kunnen overtuigen om het gevecht te stoppen als Zeal het alsnog voor elkaar kreeg om de overhand te nemen. Echter wist hij ook dat die kans nihil was en dat hij waarschijnlijk diegene zou zijn die op de vloer zou eindigen.

Zodra Connor onder hem vandaan teleporteerde besefte Zeal in wat voor situatie hij zich bevond. Hij was het gevecht aangegaan terwijl hij al in maanden niet meer had gevochten, laat staan zijn krachten had gebruikt en zijn tegenstander leek juist toe te behoren aan de andere kant van het spectrum aangezien Connor enkel door was gegaan met het moorden en daarbij zijn krachten ook stukken beter onder controle leek te hebben. Zodra Zeal zich dit besefte probeerde hij nog een uitweg te vinden. Een manier waarop hij alsnog zijn krachten kon gebruiken en de overhand kon nemen, maar tevergeefs. Als hij de bliksem op zichzelf in liet slaan zou het ongetwijfeld zijn einde betekenen. Als hij het gevecht met Connor aanging had hij tenminste nog stille hoop dat de jongen hem niet zou vermoorden. Hij wist dat hij aan het vechten was in een verloren gevecht en ook Connor leek zich dat te beseffen. De jongen lachte hysterisch. Ergens voelde Zeal haast trots. Trots dat hij de jongen hetzelfde plezier had kunnen geven als hij vroeger had ervaren. Het was jammer dat ze het waarschijnlijk nooit meer samen zouden kunnen ervaren.

Met geluk wist hij de jongen een rake klap te verkopen. Zodra hij zag dat Connor zijn ogen dichtkneep, gaf hij de jongen nog een schop om hem uit balans te raken. Tot zijn genoegen zag hij hoe de jongen naar achteren viel. Hij wou Connor bij zijn schouders grijpen om hem op de grond te houden, maar voordat hij de jongen ook maar kon aanraken verdween deze weer. Vloekend draaide hij zich, beseffend dat hij opnieuw diens krachten was vergeten. Nu begon hij echter het patroon in diens tactiek wel in te zien. Het was een makkelijk patroon, maar toch ook perfect, want hoe kon Zeal voorkomen dat de jongen bleef teleporteren? Waarschijnlijk zou hij Connor in één klap buiten bewustzijn moeten brengen om dat te voorkomen. Met dat in gedachte besloot Zeal zijn aanpak ook aan te passen ook al twijfelde hij of het nog op tijd was.

Connor was tegen de muur aangekomen, maar had niet langer dan een seconde nodig om weer op adem te komen. Zeal had zich nog maar net kunnen omdraaien of de jongen wierp zich bovenop hem. Met een klap viel Zeal achterover op de grond. Opnieuw werd de lucht uit zijn longen geperst door de klap, maar nu hielp Connor ook nog een handje mee. Twee handen hadden zich nauw om zijn hals gesloten en hun grip vernauwde enkel meer. Zeal begon te snakken naar adem terwijl hij zijn handen als reflex op Connor’s handen had gelegd in een poging deze van hem af te trekken. Zeal zacht echter ook in dat het een onbegonnen poging was. Even blikte hij wanhopig naar het raam, maar zelfs als hij nu alsnog hulp wou zoeken bij de bliksem was hij te ver verwijdert van het raam om het tot zich te nemen. Hij richtte zijn blik terug op Connor. Natuurlijk zou de jongen enkel genoegen nemen met een smeekgebedje, maar Zeal zou hem dat niet gunnen. Hij zou nog liever doodgaan dan dat hij zou gaan smeken om zijn leven. Als dat betekende dat hij doodging dan zij het zo. Het betekende echter ook niet dat Zeal zou opgeven. Nee met de kracht die hij nog bezat besloot hij dan toch de elektriciteit die nog in zijn lichaam zat tot zich te roepen. Het was niet veel, maar als hij al de elektriciteit op één plek zou concentreren zou het voor een beste impact kunnen zorgen. Met dat in gedachte liet hij Connor’s handen los en begon de elektriciteit rond zijn rechterhand te sieren. Met een geweldige vaart sloeg hij de vuist in de richting van Connor’s gezicht, hopend dat de impact genoeg was om hem of bewusteloos te slaan of om hem in ieder geval los te laten.

In eerste instantie had hij nog zo geaasd op een gevecht, had hij er nog zo naar uitgekeken, maar op dat moment was hij even vergeten en wat voor staat hij zich bevond en in wat voor staat Connor zich bevond. Al snel werd het pijnlijk duidelijk dat Zeal met geen mogelijkheid het gevecht kon winnen. Zelfs als hij zijn krachten erbij zou halen zou het niet genoeg zijn om de jongen verlamd te maken. Daarvoor zat er simpelweg te weinig elektriciteit in zijn lichaam. Toch weigerde hij om op te geven. Hij zou door blijven vechten tot het bittere einde. Meteen had hij zich omgedraaid aangezien hij het trucje nu wel door had. Dat betekende echter niet dat hij op tijd was. Connor was hem te snel af en wist hem op de grond te werken voordat Zeal er iets aan kon doen. Meteen werden zijn luchtwegen afgeknepen en voelde hij de paniek ontstaan. Eerder was hij er niet vanuit gegaan dat Connor hem zou vermoorden, maar als Connor echt zo was zoals Zeal vroeger was, dan was er een grote kans dat hij al te diep was gezonken in de roes van geweld om zichzelf nog tegen te houden. Meteen had Zeal zijn handen op die van Connor gelegd in een poging deze van zijn hals los te trekken, maar Connor zat overduidelijk in een makkelijker positie om kracht uit te oefenen dan Zeal. ”Doesn’t this feel familiar,” snauwde Connor. Zeal kon wel nagaan naar welke tijd Connor refereerde. Het duurde dan ook niet lang voordat hij een vuist in zijn gezicht kreeg. Zeal kreunde zachtjes door de pijn terwijl zijn hoofd opzij schoot. Kennelijk was Connor nog altijd boos om het feit dat Zeal hem had geprobeerd te vermoorden. Raar toch weer. ”Though I’m having more fun this way,” vervolgde Connor. Zeal blikte even terug naar de jongen terwijl de benauwdheid niet minder werd. ”I’m sure you do,” mompelde hij zachtjes voordat een tweede vuist zijn gezicht in sloeg.

Ondertussen probeerde Zeal een manier te vinden om zichzelf uit deze nauwe situatie te werken. Hij wist dat er niet veel anders op zat dan zijn krachten erbij halen. Hij kon nog proberen de jongen te slaan met zijn vuisten, maar wist dat hij al te weinig kracht bezat door het zuurstof te kort om genoeg kracht er achter te zetten. Om die reden zocht hij kracht van een andere bron, het beetje elektriciteit in zijn lichaam. Terwijl hij zijn hand balden tot een vuist begon de elektriciteit te sieren rond zijn knokkels. Het was niet veel, maar hij hoopte dat het voor genoeg impact zou zorgen om ervoor te zorgen dat Connor hem los zou laten. Met een grom sloeg hij de vuist in diens gezicht en voelde meteen een opgelucht gevoel zodra Connor van hem af vloog en hem daarbij dus losliet. Meteen krabbelde Zeal naar achteren terwijl hij op adem kwam. Via de muur wist hij zichzelf recht te krijgen terwijl hij met zijn ogen Connor nauwlettend in de gaten hield. De dreun leek hard genoeg te zijn om de jongen even gedesoriënteerd te maken. Zeal nam die tijd om even omlaag te blikken naar zijn rechterhand. Hij merkte op hoe de elektriciteit nog steeds rond zijn huid sierde en met geen mogelijkheid kreeg hij het voor elkaar om het te laten verdwijnen. Hij klemde zijn kaken op elkaar. Dat gebeurde er nou als je niet vaak je krachten gebruikte, dan had je ze niet meer onder controle. Zeal wist dat hij het zichzelf weer moest aanleren om de elektriciteit naar zijn hand te zetten, maar dat kon best een tijdje duren. Zijn blik ging terug naar Connor die langzaam overeind krabbelde. De grijns lag nog steeds rond diens lippen. ”Did you have enough fun for today?” vroeg Zeal terwijl hij ervoor zorgde dat de afstand tussen hen ruim genoeg bleef. Hij wist niet wat hij zou doen als Connor opnieuw de aanval zou inzetten. Natuurlijk zou hij zichzelf opnieuw moeten verdedigen, maar hoe zou dat gepaard gaan nu hij zijn krachten nog niet onder controle had? Gelukkig zat er niet al te veel elektriciteit in zijn lichaam dus het was enkel een kwestie van tijd voordat het zou verdwijnen, maar tot die tijd had hij het niet in de hand. Dan zou hij Connor meer pijn kunnen doen dan hij echt wou. Het was overduidelijk dat hij, desondanks het gebruik van zijn krachten, nog steeds niet terug was gevallen in zijn oude gedrag, nog altijd probeerde hij het goede te doen en het gevecht te stoppen. Waarom zou hij anders bang zijn om de jongen pijn te doen?

Zeal had een paar rake klappen opgelopen en Connor was zo gul om er nog twee aan toe te voegen. Zeal wist zeker dat hij de pijn snel genoeg zou voelen, maar op het moment was hij te druk bezig met een oplossing zoeken om ook maar te denken aan de zeurende pijn. Tegen zijn zin in was de enige oplossing nog om zijn krachten te gebruiken. Vroeger had hij al eens een lange tijd zijn krachten niet gebruikt. Toen had hij al ervaren hoe lastig het was om zijn krachten weer onder controle te krijgen, om elektriciteit tot zich te nemen, als hij na een lange tijd weer begon. Daarbij waren zijn krachten ook een grote trigger om hem terug te krijgen in zijn oude gedrag. Er was geen andere optie. Met een klap had hij de jongen in het gezicht geslagen. Tot zijn opluchting viel Connor op de grond neer en gaf Zeal daarbij de mogelijkheid om de afstand weer op te zoeken. Desondanks het feit dat hij zijn krachten weer gebruikte dacht hij er niet aan om de jongen weer toe te takelen. Het was immers maar één aanval geweest en er was niet super veel elektriciteit bij pas gekomen. Zeal wist dat het slimmer was om zijn afstand te houden. Zowel om te voorkomen dat hij weer geraakt zou worden door Connor, als om te voorkomen dat Zeal Connor alsnog zou toe takelen. Connor leek een beste opdonder gekregen te hebben en het duurde even voordat de jongen terug bij zinnen was. Hopelijk was genoeg geweest om het gevecht stil te leggen. Zeal wou niet verder vechten nu zijn krachten erbij kwamen kijken.

Zijn vraag was serieus en de grijns die hij eerder had gedragen was ook ver te zoeken. Connor bleef even stil. Het gaf Zeal het vermoeden dat de jongen tenminste ook serieus nadacht over zijn antwoord in plaats van zich meteen weer op Zeal te storten. Zeal hoopte dan ook dat Connor het hierbij zou laten, want hij zou de jongen zijn veiligheid niet kunnen garanderen met de ongetemde elektriciteit nog rond zijn rechterhand. ”I did,” zei Connor uiteindelijk. Zeal knikte uiteindelijk. Zijn lichaam ontspande zich iets, ook al hield hij de jongen ook nog nauw in de gaten. Langzaam overbrugde Connor de afstand tussen hen. Zeal bleef staan waar hij stond, maar hield zijn rechterarm achter zich om te voorkomen dat hij Connor er alsnog mee pijn zou doen. ”Thank you for that,” sprak Connor, ook al leek de jongen bij lange na niet dankbaar te zijn. Even keek Zeal hem zwijgend aan. Hij wist niet goed hoe en of hij op de jongen moest reageren. Nu dat Connor vlak voor hem stond kon hij het niet laten om zijn blik even naar diens lippen te laten glijden. Hij kreeg de neiging om even zijn lippen te proeven. Enkel om te kijken of ze net nog zo zouden smaken als vroeger, maar ook die verlangens moest Zeal onderdrukken. Om die reden keek hij Connor al snel weer aan. ”I hope it’s enough for you to calm you down, because it won’t happen again,” maakte Zeal nu duidelijk. Hij wou voorkomen dat de twee weer in een gevecht zouden belanden, wetend dat hij elke keer gevaar zou lopen als dat zou gebeuren. Hij zette een paar stappen opzij zodat Connor tenminste ruimte had om bij de deur te komen en weg te lopen – ook al kon de jongen natuurlijk ook gewoon weg teleporteren. Ondertussen pakte Zeal een nieuwe sigaret erbij. Hij stak deze aan en nam er een trekje van. Hij zette zich weer nonchalant op de vensterbank neer, voelde hoe zijn shirt opnieuw doorweek raakt, maar nog altijd behield hij zijn blik op Connor. Hij zou zich niet ontspannen voordat de jongen weg was.