Het was een lange tijd geleden dat Zeal zo heerlijk lag te slapen. Sinds zijn voorval met Skyler werd hij achternagezeten door nachtmerries. Normaal zou Zeal zich dan tot slaap drinken, maar aangezien hij dan risico liep om terug te vallen op zijn oude gedrag durfde hij dat niet aan. Dus probeerde hij zich elke avond maar in slaap te wiegen. Hij sloopte zich overdag uit zodat hij ’s avonds moe genoeg was om meteen in slaap te vallen, maar meestal werd hij in het midden van de nacht wakker van nachtmerries. En die nachtmerries leken o zo realistisch. Het zorgde er nog net niet voor dat hij paniek aanvallen kreeg. Meestal kon hij ook niet verder slapen en haalde zo maar een paar uurtjes slaap per nacht, maar deze nacht was anders. Dankzij de drank, de geweldige seks en het heerlijke warme lichaam naast hem, kon hij eindelijk eens de nacht doorslapen. Hij had geen last van nare dromen en had zelfs bijna niet bewogen. Dus toen hij ruw een duw in zijn zij voelde mompelde hij wat geïrriteerd en kneep hij zijn ogen wat meer dicht. Hij wou nog niet wakker worden. Toen plots de warmte naast hem voor een seconde even verdween, werd hij toch steeds meer terug bij realiteit getrokken. De leegte deed hem beseffen dat iemand naast hem lag en in een vlaag van paniek opende hij zijn ogen. Met de angst dat hij toch weer terug was gevallen op zijn oude gedrag keek hij naast de persoon naast zich. Connor. Hij slaakte een opgeluchte zucht zodra alle herinneringen van die avond ervoor terug kwamen. De jongen kwam met de snelheid weer naast hem liggen en het duurde niet lang voordat de jongen ook weer op hem lag. Zeal gaapte eens terwijl hij nog moeite had met alles verwerken wat er gisteravond was gebeurd. Hij herinnerde zich wat er was gebeurd, maar wist nog niet of hij er echt blij mee was. Het had geweldig aangevoeld, dat was zeker. Hij zou het ook zo weer herhalen als Connor dat wou, maar toch wou hij voorkomen dat hij Connor ging gebruiken elke keer als hij zin had of zich verveelde. Op het moment leek de jongen er echter geen problemen mee te hebben. Haast automatisch had Zeal al een arm om de jongen heen geslagen. Even keek hij omlaag naar hem. ”Good morning,” begroette hij de jongen rustig. Hij grijnsde lichtjes. ”How are you doing?” vroeg hij hem, benieuwd of Connor nog steeds geen spijt had van de beslissing die hij gisteren had genomen.

Eigenlijk wou Zeal niet wakker worden. Eindelijk had hij eens een goede nacht rust gekregen en nu werd hij weer ruw gewekt. Echter, zodra de herinneringen van die avond ervoor terug kwamen, besloot Zeal toch zijn ogen te openen. Zijn blik ging naar Connor die even omhoog was gekomen, maar zich al snel weer tegen Zeal aanlegde. Automatisch legde Zeal alweer een arm om hem heen, genietend van de warmte die Connor af gaf. Even sloot hij zijn ogen weer, maar hij kon niet meer zo zorgeloos genieten als hij eerde had gedaan. Nu hij wakker was kwamen de zorgen ook weer terug. Hij richtte zich op Connor. Keek hem aan en begroette hem rustig. "Morning," begroette Connor hem terug. De jongen keek hem grijnzend aan. Het leek erop dat hij in ieder geval geen spijt had van hun nacht samen. Zeal had er ook zeker geen spijt van, maar wou voorkomen dat hij Connor ging gebruiken. Hij wou daardoor er zeker van zijn dat Connor echt geen spijt had. Hij vroeg de jongen hoe het met hem ging, hopend dat Connor zelf de achterliggende gedachte van die vraag kon interpreteren. Connor kreunde zachtjes na Zeal’s vraag waardoor Zeal even vragen opkeek. "Hurts," verklaarde Connor klagerig. Zeal grinnikte zachtjes. ”I’m sorry,” murmelde hij zachtjes, ook al was Connor diegene geweest die het zo hard aan hem wou geven en Zeal had het ook zonder twijfel gedaan. Spijt had hij dan ook eigenlijk niet. "But no regrets," voegde Connor er aan toe waardoor Zeal even glimlachte. ”Good,” reageerde hij zachtjes. Hij was zeker blij dat Connor er geen spijt van had. Hij voelde zich opgelucht en kon nu weer in rust genieten van het lichaam dat nog bovenop hem lag. Hij kreunde klagelijk toen kou hem overviel. Hij keek op en zag hoe Connor de deken van zich had afgeschopt. Protesterend sloeg Zeal nu ook zijn andere arm om Connor heen om hem dicht tegen zich aan te houden. Als Zeal geen deken moest hebben moest Connor maar als deken dienen. "I'm hoping you don't regret it either," zei Connor. Zeal keek op en een schudde even zijn hoofd. ”No I don’t,” bevestigde hij met een kleine grijns. Hij legde een hand tegen Connor’s gezicht aan en wreef met een duim over zijn wang heen. Weer zo’n liefkozend gebaar, maar of het echt liefde was. ”As long as you are okay with it then so am I,” legde Zeal uit. Hij kon het niet laten om Connor vervolgens een klein plagend kusjes te geven op zijn lippen. Vervolgens legde hij zijn hoofd weer achterover op het kussen en zuchtte hij zachtjes. ”I don’t want to get out of bed,” mompelde hij verveeld, wetend dat ze ook moeilijk de hele dag in bed konden blijven liggen. Immers moesten ze nog ontbijten en Zeal voelde de honger nu ook wel komen nu hij iets wakkerder was.

Hij snapte niet waarom Connor de dekens van hen aftrapte. Misschien om hen te motiveren om uit bed te gaan, maar Zeal wou echt nog niet uit bed. Om te voorkomen dat de warmte hem dan ook helemaal zou verlaten trok hij Connor boven op zich, die er geen problemen mee leek te hebben. De warmte was minder, maar het voelde net zo fijn aan. Zeal kreeg de neiging om zijn ogen weer te sluiten, maar de zorgen van eerder kwamen terug en hij leek niet de enige te zijn die zekerheid wou over de situatie. Beiden gaven ze toe dat ze geen spijt hadden van de vorige avond. Zeal was opgelucht dat te horen en voegde toe dat zolang Connor er tevreden mee was hij dat ook was. "I'm okay with it," antwoordde Connor. Zeal knikte even goedkeurend waarna hij een kusje plaatste op Connor’s lippen. Hij wist niet of hij het deed omdat hij echt van de jongen hield -het was voor hem wel duidelijk dat de jongen bijzonder was in zijn ogen en hij hem niet wou delen, maar liefde was een groot woord.- maar het voelde goed om zo’n lief gebaar aan het gesprek toe te voegen. Als bevestiging dat het echt goed tussen het zat. Zodra de zorgen waren verdwenen legde Zeal zijn hoofd weer op het kussen. Zachtjes liet hij zijn vingers door Connor’s haar heen glijden terwijl hij mompelde dat hij nog niet uit bed wou gaan. Ze konden toch ook gewoon de hele dag in bed blijven liggen? Of tenminste nog eventjes?

"Me neither," verzuchtte Connor. Kijk, hij had ook geen zin. Dat betekende dat ze gewoon in bed konden blijven liggen, toch? "but I'm hungry," vervolgde Connor echter. Ho nou. Zeal slaakte een gefrustreerde zucht zodra ook Connor van hem afrolde. Even legde Zeal zijn arm over zijn gezicht heen, twijfelend of hij er ook uit moest gaan of dat hij niet toch even kon blijven liggen. Zijn knorrende maag liet hem op kijken en vertelde hem dat hij toch ook echt honger had. Met een zucht kwam Zeal recht. Even blikte hij naar Connor zodra hij de kreuntjes van pijn hoorde terwijl de jongen overeind kwam. Zeal grijnsde lichtjes en moest zich inhouden om geen opmerking te maken. Nog altijd weigerend om toch uit bed te komen rolde Zeal op zijn buik richting Connor. ”I can get use some food too, then you don’t have to.. well, strain yourself,” stelde Zeal voor en kon het toch niet laten om een plagende opmerking toe te voegen. Met een grijnsje keek hij hem aan. Hij kon echter ook wel na gaan dat Connor van plan was om even heen en weer te teleporteren – tenzij hij hem hier achter wou laten natuurlijk. ”But as you are already wearing pants you might as well get me a breakfast on bed,” vervolgde Zeal met dezelfde grijns. Oké, misschien vond hij de situatie toch iets te leuk.

Een moordende blik werd hem toegegooid zodra Connor hem zag grijnzen. Onschuldig keek Zeal hem aan, alsof hij het allemaal niet erg bedoelde, maar beiden wisten ze dat hij hiervan genoot. Toch voelde hij zich wel een beetje schuldig en opperde dan ook dat hij ook wel eten kon halen. Dan hoefde Connor tenminste niet meer te bewegen dan nodig was. Maar zijn voorstel kwam al te laat. De jongen had zijn broek al aangetrokken en dus besloot Zeal maar vrolijk door te gaan met het plagen van de jongen. Nog altijd bedoelde hij het niet erg. Als Connor echt niet naar beneden wou gaan om ontbijt te halen, zou Zeal het wel doen voor hen. Nog een moordzuchtige blik werd hem toegeworpen, maar Connor nam geen moeite om zijn broek weer uit te trekken. Dus betekende dat dat hij akkoord ging? Ongegeneerd liet Zeal zijn blik over Connor heen gaan. Nu de jongen zo voor hem stond kon hij net zo goed even van het uitzicht genieten. Leunend op een elleboog liet hij zijn blik over de jongen heen gaan. Nog altijd zag de jongen er ongelooflijk sexy uit. De markering in diens nek maakte het enkel honderd keer beter. Het zorgde er haast voor dat Zeal hem meteen weer in dezelfde houding wou hebben als gisteravond. Zeal keek op van zijn fantasieën en verlangens toen Connor zich op hem richtte. "Of course sir," antwoordde Connor met een lachje. Zeal grinnikte lichtjes. Zo erg vond hij het niet om ‘sir’ genoemd te worden, zelfs niet als het enkel geplaag was. ”Thank you,” reageerde Zeal. Hij was ook wel dankbaar dat Connor ontbijt voor hen wou halen en voor eens durfde hij dat toe te geven. "Anything specific you want?" vroeg Connor. Oh? Hij mocht zelfs nog kiezen. Wat een luxe. Nogmaals liet Zeal zijn blik over Connor heen gaan. ”I’d say ‘you’ but I assume that’s not what you meant,” reageerde Zeal er op met een speelse grijns. Hij richtte zijn blik terug op Connor’s gezicht. ”I’d like some coffee,” antwoordde hij nu wat serieuzer. Zodra hij nadacht over wat hij wou gaan eten gingen zijn gedachte echter de vrije loop. ”Maybe with some pancakes, or French toast, oh what about waffles!” zei Zeal enthousiast en keek Connor met een brede grijns aan. Hij wist niet eens of de jongen überhaupt kon koken of bakken, maar hij zou wel tot het uiterste gaan als hem de keuze werd gegevan. Al ging hij er niet vanuit dat Connor ook echt zover zou gaan. Hij mocht al van geluk spreken dat Connor überhaupt eten voor hen wou halen.

Nu Connor zo in zijn broek en ontblootte borst voor Zeal stond, kon Zeal het niet helpen dat zijn ogen toch telkens over hem heen ging. Zodra Connor hem de vraag stelde wat hij wou hebben kon Zeal het daardoor ook niet laten om een wat flirterige opmerking te maken. Connor schudde zijn hoofd met een lach. "I'm not part of the menu," antwoordde Connor. Zeal trok een teleurgesteld gezicht. ”That’s too bad,” murmelde hij. Natuurlijk maakte hij enkel een grapje. Het was niet dat hij het niet wou, het leek hem niet echt verstandig. Hij wou niet dat hun ‘relatie’ gefocust lag rond seks. Dus zelfs als Connor ja had gezegd was Zeal er waarschijnlijk niet in mee gegaan. Al snel dacht Zeal serieuzer na over zijn antwoord en zei hij dat hij wel graag koffie wou hebben. Koffie maakte een lichte hangover altijd beter. Echter, nu hij toch aan het nadenken was wat hij voor ontbijt wou hebben, ging zijn fantasie de vrije loop. Hij kreeg al water in zijn mond bij de gedachte aan pannenkoeken of wentelteefjes of wafels. Het was duidelijk dat hij een zoetekauw was en even was vergeten tegen wie hij het had. Zodra hij zijn wensen had uitgesproken keek hij Connor aan met glinsterende ogen en een enthousiaste grijns. Hij zou hem haast smekend aan gaan kijken. Nu hij aan die maaltijden had gedacht had hij er ook echt zin in gekregen. Nog altijd leek Connor bereid te zijn om ermee akkoord te gaan. "I'll try my best," antwoordde Connor. Zeal’s glimlach verbreedde zich. ”Awesome!” reageerde hij meteen, benieuwd naar wat Connor voor elkaar kon bakken. "No promises on how edible it is," klonk het nog voordat Connor verdween.

Even keek Zeal op van die woorden. Oh boy. Hij had nooit Connor zien koken. Nu hij eraan terugdacht wist hij eigenlijk vrij weinig van de jongen. Als hij het zich goed herinnerde was de jongen een tijdje soort van dakloos geweest omdat zijn vader hem niet accepteerde en zodra diens vader achter was gekomen dat hij homo was, was hij uit huis geschopt. Zeal fronste lichtjes. Hij zou toch echt veel meer over Connor te weten moeten komen als hij hier echt een vriendschap uit wou halen. Hij schudde lichtjes met zijn hoofd. Misschien moest zijn eerste prioriteit maar zijn om meer vertrouwen op te bouwen. Hij wist dat dat betekende dat hij ook meer moest delen van zijn verleden, aangezien dat de situatie beter zou uitleggen, maar hij was bereid dat te doen. Als hij wou dat Connor hem weer ging vertrouwen moest hij zichzelf kwetsbaar opstellen. Door de gedachte was zijn humeur iets minder geworden. Even dacht hij er nog aan om zijn kleren aan te trekken, maar besloot het uiteindelijk maar bij een onderbroek en shirt te laten, waarna hij zich weer in het bed neer legde. Hij legde zijn arm weer over zijn gezicht heen en sloot zijn ogen.

Zeal was in gedachte verzonken. Met zijn ogen dicht en zijn arm over zijn gezicht werd hij teruggehaald naar zijn verleden. Nu had hij geen nachtmerries gehad, maar nu leek het erop dat alle nare gedachtes en herinneringen weer terugkwamen zodra hij alleen was. Misschien was dat wel de reden dat hij zo hard op zoek was naar sociaal contact. De herinneringen waren op zich niet erg. Het waren herinneringen aan vroeger, aan de tijd voordat alles verpest werd. Toen had het er allemaal zo mooi uit gezien. Toen was hij echt gelukkig geweest. Het had zeven jaar geduurd, daarna was zijn hele leven weer naar de shit gegaan. Hoe zou hij dat geluk ooit terug kunnen krijgen? Hij schudde lichtjes zijn hoofd en trok zijn arm van zijn gezicht af. Hij moest er niet over in zitten. Hij had zelf destijds die keuzes gemaakt; wat hij nu meemaakte was enkel karma van zijn slechte keuzes toen. Hij had er echter niet spijt van gehad. Hij zou het zo weer doen als het hem net zo gelukkig zou maken. Zeal opende zijn ogen en dwong zich terug naar het heden te trekken. Hij was nu bij Connor. Natuurlijk was het de vraag hoe hun relatie verder zou gaan. Zeal betwijfelde het dat Connor hem vertrouwde, hell, de jongen zag hem waarschijnlijk nog niet eens als een vriend. Maar het ging wel beter tussen hen. Zeal zou geduldig moeten zijn en zijn beste beentje voort moeten zetten. Hij zou zijn best doen om Connor’s vertrouwen te winnen, dat was alles wat hij kon doen.

Zeal keek op van zijn nieuwe piekerende gedachtes toen een silhouet naast hem verscheen. Verbaasd keek Zeal op, maar merkte al snel Connor op. De verbaasde blik werd er echter niet minder om. Daar stond Connor, met dienblad en al, en met een heerlijk uitziend ontbijtje. Nog altijd kwam Zeal recht om het dienblad van Connor over te nemen en op het nachtkastje naast het bed te plaatsen. "You really made waffles," mompelde Zeal nog altijd verbaasd. Desondanks Connor's woorden had hij dan ook echt niet verwacht dat Connor door al die moeite zou gaan. In eerste instantie zou Zeal ook denken dat Connor de wafels ergens anders vandaan had gegritst, kant en klaren van de bakker, maar zodra zijn blik langer bleef hangen op de wafels zag hij toch echt dat ze zelfgemaakt waren. Ze waren hier en daar wat verbrand. Hij richtte zijn blik terug op Connor terwijl een glimlach zijn lippen begon te sieren. "That's really sweet, thank you," bedankte hij hem met een glimlach. Hij kreeg de neiging om nog een kusje op diens wang te drukken, maar ging er vanuit dat Connor daar waarschijnlijk niet op te wachten zat. In plaats daarvan besloot Zeal het bord met de wafels van het dienblad te pakken. Inspecterend keek hij ernaar. Misschien leek het toch iets meer verbrand dan hij aanvankelijk had gedacht, maar om het nou niet te eten. Uiteindelijk bracht Zeal de wafel naar z'n mond en nam hij een nap. De bittere smaak overheerste de zoete smaak van de wafel, maar hij probeerde de glimlach rond zijn lippen te houden. Hij keek even naar Connor. "It's delicious," complimenteerde hij hem terwijl hij nog de hap maalde.

Tot Zeal's verbazing was Connor terug gekeerd naar de kamer met wafels. Eerlijk gezegd had Zeal enkel wat brood verwacht met hoogstens een kopje koffie. Hij had niet verwacht dat de jongen echt zoveel moeite voor hem zou doen. "I told you I'd try," reageerde Connor op Zeal's verbaasde reactie. Zeal keek hem even aan en knikte nog altijd. Ja, dat had hij inderdaad gezegd, maar alsnog had Zeal het niet verwacht. Toch kon Zeal niet anders dan breed glimlachen. Het was een ontzettend lief gebaar en Zeal bedankte hem dan ook uiteindelijk. Zeal pakt zijn bord van het dienblad af, waarna hij zich op het bed neerzette. Connor pakte eveneens zijn bord waarna hij ook op het bed neer plofte. Opnieuw was er pijnlijk gekreun te horen en opnieuw kreeg Zeal de neiging om te grijnzen, maar het feit dat de jongen ontbijt voor hem had gemaakt zorgde ervoor dat hij genoeg moeite deed om de grijns te onderdrukken. Dat was wel het minste wat Connor verdiende nadat hij zoiets liefs had gedaan.

Zeal richtte zijn blik terug op zijn bord en kon er ergens nog steeds niet bij dat Connor ze echt zelf had gemaakt. Hoe langer hij naar de wafels keek, hoe duidelijker het werd dat Connor ze toch echt zelf had gemaakt. De wafels waren wat verbrand aan de onderkant en daarnaast vroeg Zeal zich af of ze wel gaar waren. Zeal voelde Connor's blik in zijn rug branden. Hij durfde niet te vragen of Connor wel had gekeken of de wafels gaar waren. Hij wou de jongen niet teleurstellen. Hij leek zo trots te zijn op de wafels. Zeal besloot daarom maar door te zetten en nam een hap van de wafel. De textuur van de wafel was nog veel te zacht terwijl de bittere smaak van de verbrandde buitenkant er juist voor zorgde dat het zoete deeg bitter smaakte. Zeal wist een glimlach tevoorschijn te toveren en zei Connor dat het goed smaakte. Opluchting vulde zijn lichaam zodra Connor tevreden leek te zijn met Zeal's antwoord en hij zich concentreerde op zijn eigen ontbijt. Zeal richtte zich ook weer op de wafel en bleef koppig door eten. Het maakt hem niet uit hoe vies het smaakt, hell, het maakte hem niet eens uit als hij hier ziek van zou worden, hij zou door blijven eten. Hij zou Connor niet teleurstellen nadat hij zoveel moeite had gedaan. Een tweede en derde hap werd in z'n mond gepropt. "Did you know they have a special thing just to make those?" klonk het schuin achter hem. Met een zachte 'hmm' richtte Zeal zich op Connor. Hij slikte de slijmerige hap door, waarna hij geamuseerd glimlachte. "You mean a waffle iron?" reageerde Zeal geamuseerd op Connor's nieuwe bevinding. Gezien de staat van de wafel verbaasde het Zeal niks dat de jongen daar net pas achter was gekomen. Even ging Zeal's blik terug naar de wafels. "So this is the first time you made waffles?" vroeg hij nu na. Zijn blik ging weer naar Connor. "You're a natural," ging hij verder met een glimlach. Hij wou er niet te lang bij blijven hangen voor het geval dat Connor toch een vermoeden begon te krijgen. "How's your breakfast?" vroeg Zeal daarom en knikte even richting het brood wat Connor voor zichzelf had gesmeerd.