You'll never hear me roar.

Het saaie, onaantrekkelijk lijkend leventje in de lus was opeens een stuk aantrekkelijker geworden. Niet alleen had hij er een paar potentiële vrienden bijgemaakt, maar blijkbaar heerste er ook nogal chaos in de lus omdat er monsters rondliepen. Hollows, zoals ze genoemd werden. Hunter was er nog geen tegengekomen, maar hij was echter ook niet te bang voor ze om binnen te blijven. Hij dacht dat hij wel een gave had waar hij zichzelf mee kon beschermen als het zo ver zou komen. Dus nee, hij was niet echt bang door heel het lockdown-gebeuren en hij had zo het idee dat er meerderen in de lus waren die er zo over dachten. Hunter had de dood al meerdere malen in de ogen gekeken, dus hij dacht niet dat er nog dingen waren die hem echt bang konden maken. Toch kwam er ergens wel een wrang gevoel bij hem opzetten bij het idee dat Chloé de veiligheid van het huis zou verlaten. Hij wist niet in welke mate ze haar gave onder controle had – hij dacht dat hij zelfs niet eens wist welke gave ze überhaupt had – en vond het voor haar dan misschien toch beter om binnen te blijven, al kon hij haar natuurlijk wel beschermen als ze zouden beslissen om samen naar buiten te gaan. Maar hoe ging hij daar een gesprek over aan zonder gelijk te lijken alsof hij bezorgd om haar was? Het idee dat hij zo over zou komen, gaf hem al lichtelijk de rillingen. De jongen schudde zijn hoofd en verwierp het onderwerp, waarna hij naar buiten ging en een sigaret opstak. Hij nam een trekje van zijn sigaret en liep met zijn andere hand losjes slingerend langs zijn zij het weiland op, dat zich achter het huis en de tuin bevond. De jongen wilde net ergens gaan zitten toen zijn blik op een klein diertje viel dat nu niet bepaald thuishoorde in het weiland. Of überhaupt in deze omgeving. Hunter bleef stilstaan en trok zijn wenkbrauw enkel geringschattend op naar het diertje, maar zei niks. In tegenstelling tot sommige mensen was hij niet echt gevoelig voor de schattigheid van een klein diertje en deed het hem dan ook helemaal niks dat het beestje nog zo klein was. Als het maar uit zijn buurt bleef, vond hij het prima.