bad apple

De situatie waarin hij zich had bevonden was compleet geëscaleerd. Niet alleen was het gemis van zijn ex alleen maar groter geworden, maar leek Gerome oprecht geïnteresseerd in hem te zijn. Misschien was dat wel de reden geweest waarom hij had besloten om hier naar toe te gaan. Om alleen te zijn, om even rust te hebben waar hij het nergens anders kon halen. Nog steeds was er een kans dat de ander hem hier zou kunnen treffen, maar hij zag Gerome niet als een persoon die hier in de buurt zou gaan komen. In de verte hoorde hij de golven van de zee al, de zoute zeelucht was welkomend in vergelijking met de rest. De zee was altijd al kalmerend geweest voor hem. Een plek waar niet zoveel mensen kwamen en waar hij niet bang hoefde te zijn dat zijn hoofd werd overspoeld met emoties van anderen, emoties waar hij niets aan had. Het was fijn geweest als hij precies zelf kon bepalen wanneer hij het wilde voelen van een ander. Meestal had hij het wel in controle, maar wanneer hij de controle verloor was het ook echt goed mis.

Het zou te overweldigend zijn. Hij zou niet meer kunnen onderscheiden wat echt zijn gevoelens waren, zou de emoties van anderen over kunnen nemen. Of hij zou compleet crashen. Hij had het wel eens gehad, het was niet leuk. Het was overweldigend. Het zorgde voor paniek. Het was een curse geweest dat hij dit had gekregen. Een zucht gleed over zijn lippen terwijl hij de zee eindelijk voor zich zag. De natuur was zo onverstoord als dat het altijd al was geweest. Het gaf kalmte, een rust. Hij wou dat hij zich gewoon kon neerleggen en hier kon blijven, op een plek waar het altijd rustig zou zijn.

Bovenop een andere duin viel hem een meisje met wit haar op. Hij knipperde even verrast, hij had niet gedacht dat hier anderen zouden zijn. Maar hij had fout gezeten in dat opzicht. Even twijfelde hij over wat hij zou gaan doen, maar misschien was het juist wel even goed als hij met anderen zou praten die compleet buiten zijn problemen stonden. En hij bleef toch eigenlijk wel een heel erg sociaal persoon. Dus hij maakte de tocht, naar de andere duin. ”Hey,” sprak hij, om haar aandacht te trekken en ook om haar niet extreem te laten schrikken. Hoopte hij dan tenminste. ”Do you mind if I sit down with you?” Vroeg hij terwijl hij zijn handen in de zakken van zijn vest stopte en afwachtend keek naar het meisje. Hij snapte het ook wel als ze dat niet wilde, daarom had hij ook besloten om het rustig aan haar te vragen.

Dit was een plek waar je al je zorgen even kon vergeten, een plek waarop de wind en het geluid van de zee je gedachten over konden nemen. Een plek waarop deze geluiden alles uit je hoofd duwde en je kon focussen op iets wat veel belangrijker was in zijn ogen: zichzelf. Die tijd had hij ook zeker nodig, tijd voor hem alleen. Tijd om over zichzelf te denken in plaats van constant bezig te zijn met van alles en nog wat. Hij moest goed nadenken, over wat de volgende stappen zouden zijn die hij zou moeten gaan zetten. Ergens wist hij wel wat hij zou moeten gaan doen. Ergens wist hij wel dat hij een stap moest zetten waar hij zo bang voor was geweest en wat hij al die tijd had vermeden. Maar dat betekende niet dat het alleen maar makkelijker zou gaan worden voor hem. Het zou niet betekenen dat het allemaal in één keer opeens beter zou gaan worden, in tegendeel juist. Het zou eerst slechter gaan voordat het beter zou gaan worden. Zoals het meestal ging als je een wond opnieuw opende. Eerst moest het pijn doen voordat het lichaam zou reageren en actie zou gaan ondernemen.

Een meisje van rond zijn leeftijd was ook bij de duinen. Ergens vond hij het niet erg als hij alleen was gaan zitten ergens, maar aan de andere kant was het ook.. raar? Raar als hij haar had gezien en vervolgens ergens anders alleen was gaan zitten. Daarbij was hij ook gewoon een sociaal dier, iemand die graag met iemand anders was. Het hielp hem ook met het wegduwen van dingen waar hij niet over na wilde denken. Hij hoopte alleen niet dat hij haar liet schrikken, hij wist wel hoe het was om zo diep in gedachten verzonken te zijn dat hij niet meer oplette op zijn omgeving. Dus hij vroeg rustig aan haar of ze het erg vond dat hij naast haar ging zitten. Het zou hem niet uitmaken of ze in stilte naast elkaar zouden gaan zitten of als ze zou zeggen ‘nou, liever niet’. Zelfs als ze zou willen praten zou hij dat niet erg vinden. Verbaasd knipperde het meisje met haar lichte ogen en een tijdlang was ze ook stil. Voor een moment twijfelde hij even of ze wel kon praten, maar uiteindelijk kwamen er toch woorden uit haar mond. ”O-oh, ehm, n-no, please sit,” klonk er. Heel zachtjes, bijna onhoorbaar door de golven die verder op het land neer sloegen. ”Thanks,” sprak hij met een vriendelijke toon in zijn stem. Hij glimlachte warm naar haar terwijl ze wat opschoof. Heath ging rustig zitten op het gras naast haar en zuchtte even genietend. De wind was hier heerlijk, het uitzicht was prachtig en de geluiden die de natuur maakte waren heerlijk rustgevend. Het meisje naast hem voelde zich ongemakkelijk, hij zag het, maar hij voelde het ook kort. Als ze zich echt heel erg ongemakkelijk voelde zou hij gewoon weer weg gaan hoor! Maar misschien vond ze het ook wel leuk om met iemand te praten? Hij wist het niet, hij zou het vanzelf wel merken. ”I’m Mist… Mist Pryer,” klonk er zachtjes van haar af, haar ogen op het gras gericht terwijl ze ermee aan het spelen was met haar vingers. Hij glimlachte warm en kalm naar haar, zelfs als ze het niet kon zien hoopte hij dat ze op z’n minste wist dat hij haar niks aan zou gaan doen en gewoon hier was voor vriendelijkheid. ”I’m Heath,” sprak hij met een warme ondertoon in zijn stem. ”Heath Benton.” Vervolgde hij, om ook maar zijn achternaam te geven zoals zij had gedaan.

Het scheelde nu wel dat hij haar in zijn hoofd bij haar naam kon gaan noemen, in plaats van ‘het meisje’. Het klonk wat vriendelijker en ook meer alsof ze elkaar al wat beter kende. Het zorgde voor familiariteit. ”It’s gorgeous out here.” sprak hij met een warme glimlach terwijl hij naar de zee verderop keek. Hij meende het ook, het was echt prachtig hier. Hij zou hier eigenlijk echt veel vaker moeten komen, want zelden was er een plek die zo mooi was als hier. Misschien was dit wel het mooiste plekje van de hele loop, als hij heel erg eerlijk was. ”Don’t you think so?” Sprak hij terwijl hij zijn blik weer op haar legde.