Silence is boring

Het was een normale dag, of normaal. De norm van normaal zou wellicht wel anders beschreven moeten worden dan ze had kunnen voorstellen. Immers was het een dag zoals gisteren en zou het dezelfde dag zijn als morgen, was dat de norm van normaal? Wat was normaal? Vragen die de meeste mensen wellicht wel een keer in het leven zouden mogen stellen, de definitie was wellicht voor elke persoon ook wel anders. Het bruinharige meisje had een andere definitie dan de meeste mensen in de normale wereld onder de norm zouden zien, al was deze niet geheel lineair met die van de lus. In haar norm waren er niet al te veel mensen die zoals haar bijzonder waren. Ze was niet opgegroeid in een groot gezin met veel aparte ervaringen of mogelijkheden. Haar ouders waren relatief oud geweest toen ze haar kregen en hadden haar opgevoed in een warm nest, al bleek deze kouder te zijn dan in het eerste gezicht te zien was geweest. Hazel moest nog steeds wennen aan de grote en hoeveelheid mensen dat onder het toezicht van Mevrouw Bluebonnet hier woonde. Haar blauwe ogen gleden dan ook lichtelijk bewonderend langs de grote boekenkasten die hier stonden voordat ze nieuwgierig haar handen langs een paar kaften liet glijden. Niet dat ze van plan was deze te lezen, immers waren er veel meer dingen die het meisje kon doen. Fronsend stapte ze dan ook naar een van de oudere Peculiars toe die niet al te diep verdiept leek te zijn in zijn gedachten of een boek. 'Hallo,' Begon ze rustig terwijl een klein ondeugend glimlachje haar gezicht sierde. Immers was ze niet van plan om lang stil te blijven zitten en hoewel ze niet gemeen was, was het af en toe toch wel goed om een uitdaging aan te gaan. Wellicht dat de ander haar kon helpen, om zichzelf een nieuwe uitdaging te geven en wat anderen in de maling te nemen. Niet te pesten, want het meisje gedroeg zich meestal vriendelijk en was ook niet in staat anderen bewust kwaad te doen, daar was ze te eervol voor.

Hoewel Hazel meestal wel opletten of ze iemand stoorde, ging het nu voornamelijk om het feit dat ze zich verveelde en niet voor kon stellen dat de ander het leuk vond om te lezen. Zij vond het meestal geen probleem, maar uit zichzelf lezen terwijl ze ook actiever kon zijn was iets dat ze nooit zou doen. De lus was gespannen en stil, iets waar ze maar al te graag verandering in zou willen brengen. 'Can I help you?' Vroeg hij met een frons waardoor het meisje met een onschuldige glimlach om haar lippen knikte. 'I am bored.' Begon ze op een zachte toon om niet al te veel aandacht te trekken. 'Do you want to pull some jokes?' Vroeg ze terwijl een paar ondeugend sprankelende ogen die van hem ontmoetten. Zolang ze niks braken en het huis niet geheel op stelten zouden zetten, moest het best kunnen, toch? De ander leek haar niet iemand om stil in een hoekje te gaan lezen terwijl er ook andere opties waren. Hazel was niet gemeen, of zelden want er waren enkele dingen waar ze absoluut een bloedhekel aan had. Zoals liegende mensen, het verraad van haar ouders had haar vertrouwen dan ook flink geschaad en alle emoties zorgden ervoor dat ze wat productief moest gaan doen. Iets dat haar niet in haar greep hield, en grappen maken was iets wat haar altijd iets opvrolijkte. Ook al verwachtte ze dan wel dat anderen het ook terug zouden doen. Het huis kon wel wat luchtige gebruiken, zolang niemand gewond zou raken. Het meisje wist dat ze op haar kop kon krijgen, maar dat risico nam ze dan maar. Ze was niet bang aangelegd, in ieder geval niet voor de consequenties. Haar blauwe ogen stonden afwachtend terwijl ze deed alsof ze geïnteresseerd was in de boeken. Die duidelijk niet naar haar smaak waren.

Het leek erop dat de beduidend oudere Peculiars haar opmerking en vraag niet had verwacht. Verbaasd keek de jonge man haar aan, voordat een enthousiast antwoord over zijn lippen rolde. 'Sure thing,' Hij zag er dan ook als een van de weinige uit die in staat waren om er in mee te gaan. De meeste anderen zouden de twee toekomstige plaaggeesten niet opvallen aangezien ze bezig leken met de boeken die in grote aantallen in de kasten stonden. Haar blauwe ogen kregen een ondeugende twinkeling toen hij zacht verder sprak. 'Where do we start?' Immers was het niet de bedoeling dat anderen hen zouden horen en vroegtijdig zouden stoppen. 'At the beginning.' Sprak het meisje vrolijk voordat ze een slanke hand uitstak. 'I am Hazel,' Stelde ze zich voor terwijl ze duidelijk moeite moest doen om niet op te vallen. Haar stem klonk zacht en kalm om de anderen niet te storen en niet nog meer aandacht te trekken. 'I van control airwaves, at least slightly. What is your gift?' Als ze wist welke gave hij bezat konden ze er misschien gebruik van maken om makkelijker weg te glippen of als onderdeel in hun grap. 'And what tools van we use?' Hij was er immers ongetwijfeld langer dan zijzelf, en wist wellicht wel wat spullen te vinden.

Niet elk kind had zin in kattenkwaad, toch was Hazel er gek van. Ze hield van een uitdaging, van de speelsheid die er bij betrokken was en het feit dat anderen er af en toe ook om konden lachen. Bang voor een straf was ze nog niet, Louise leek wel streng maar niet onredelijk en zolang ze niet het hele huis overhoop haalden zou deze vast niet al te boos worden. Het meisje had al vroeg geleerd om consequenties te aanvaarden waardoor ze voor iemand van haar leeftijd best wel snapte waar ze in terecht zou kunnen komen, toch was de mogelijkheid om met iemand op pad te gaan en het huis een op een positieve manier wakker te schudden zeker geen probleem. Vrolijk en tevreden dat de ander het idee niet eens zo slecht leek te vinden en haar vroeg om het beginpunt van hun grappenmakerij, deed haar even vrolijk antwoorden. De jongen schudde haar hand toen ze zich wat kalmer voor stelde. ’Pleased to meet you, I’m Connor.’ Ze spraken zacht, zodat niet iedereen hun plannen zou overhoren. Het zou namelijk jammer zijn als ze meteen betrapt werden en niet verder konden met hun grappen, daarnaast was het veel leuker als iemand het niet verwachtte. Hazel legde haar gave uit waarna de ander er ook op in ging. ’I can teleport.’ Met grote ogen keek ze de ander dan ook aan, terwijl ze woordeloos het woord ‘cool’ met haar mond vormde. Teleporteren klonk echt heel gaaf, en ook best eng, wat als je op een plek kwam die je niet verwachtte? Het meisje snapte dan ook dat het waarschijnlijk nog leuker ging worden om met hem te plannen. Hij had een handige gave, een die vast en zeker van pas ging komen. Ze had geen betere partner in crime kunnen vinden op een van de eerste dagen in de lus. ’Technically we can use anything we want as long as I can fin dit somewhere in the vilage.’ Legde hij uit terwijl hij opnieuw rond keek om te zien of ze nog steeds niet betrapt werden. ’Maybe we should start by with messing with these people.’ Mensen die behoorlijk geïnvesteerd waren in hun boeken zouden vast en zeker niet door hebben dat er twee zeer gevaarlijke begaafden aanwezig waren die hun dag op de kop zouden zetten. ’Good plan. What do we have that can scare them a bit but not too much to make them angry.’ Ze wilde ze niet meteen boos maken, want dan werd hun grappenfestijn waarschijnlijk meteen afgebroken door Louise of een van de andere begaafden.

Het was goed om niet de enige te zijn die de rust wilde verstoren. De meeste mensen hier waren echter verdiept in boeken en verhalen, waardoor de plannen van de twee niet opgemerkt werden. Een bedachtzaam knikje was alles dat z kreeg nadat ze Connor vertelde dat ze geen idee had wat te doen zolang het niet meteen woede op hen af riepen want dan kwam de Ymbryne er ook op af en werd de rest ook afgeblazen voordat ze oprecht de rust hadden kunnen verstoren. 'How does controlling airwaves work exactly?' Vroeg hij waardoor het meisje even diep in ademde. 'I can control the air through sounds. I can make a shield of air for example.. and a few other more dangerous things.' Legde het meisje zachtjes uit. 'I still have to learn a lot though.' Murmelde ze zacht, het kostte nu nog enorm veel energie. Ze was nog lang niet zo ervaren als de ander, ze was nog super jong en pas net in de lus en had haar gave weinig hoeven gebruiken. Zelfs al wilde ze het wel, het kostte gewoon veel, niet meer dan logisch. Ze was nog best wel jong voor iemand in de lus.

Hoewel Hazel niet bang was voor woede uitbarstingen, immers was ze wel wat emoties gewend, betekende het niet dat ze het op zou gaan zoeken. Het moest nog leuk blijven voor beide kanten, gelukkig leek de oudere Peculiar, Connor er geen probleem mee te hebben dat het nog vriendelijk moest blijven en ook zijn best te doen om met een goed plan te komen. Hazel’s ogen glinsterden inmiddels behoorlijk ondeugend terwijl ze in haar hoofd probeerde na te gaan wat ze allemaal konden gaan doen, de bijzonderheid van Connor was bijzonder gunstig. Ze had precies de juiste persoon gevraagd om kattenkwaad mee uit te halen. Iemand die het niet erg vond om met een kind overweg te gaan en ook geen moeite had om meteen alles te laten vallen en een plan te smeden. Hun eerste slachtoffers waren al in zicht, het zou niet lang meer duren voordat de rust verstoord was, als het aan het tweetal lag tenminste. ’Do you think you can control it enough to help us here?’ Vroeg de ander aan haar nadat hij naar haar uitleg geluisterd had. Hazel knikte langzaam voordat ze hem met een kleine glimlach aan keek. ’That is only one part of it, and on which I have the most control. I can keep it up a few minutes at most after which I become really tired.’ Legde ze uit terwijl ze hem met een kleine glimlach aan keek. ’I only need some sound, even if it is really soft, it helps me move the air around.’ Het was lastig om het duidelijk uit te leggen, maar door het gebruik van geluidsgolven die aanwezig waren kon ze een wind veroorzaken. ’Might help you learn more too,’ Ging de ander verder waardoor Hazel knikte, het kon nooit kwaad het af en toe te gebruiken, en dit was wel een goed doeleinde in haar opinie.

Het deed haar goed dat er mensen waren die wel wat met haar te maken wilden hebben. Haar ouders hadden immers al het contact verbroken, ze was ook grotendeels opgevoed door een soort van nanny. Iemand die voor haar zorgde terwijl haar ouders hun dromen achterna gingen, dromen waar een kind enkel voor het beeld had ingepast. Haar oudere broer Alex was daar al door opgegeven toen hij een baby was, ze had pas over zijn bestaan geleerd in de lus en dat had de kleine Hazel behoorlijk wat gedaan. Haar hele leven was er tegen haar gelogen en die druppel had ervoor gezorgd dat ze zich wat vaker los liet gaan. De controle wat liet vieren om plezier te maken en in dit geval de boel op stelten te zetten. Connor knikte aandachtig, het was duidelijk dat hij met haar mee dacht over hoe ze alles in konden zetten. Het duurde niet lang voordat hij een telefoon uit zijn zak trok en deze aan haar toonde. 'Would that work?' Meteen knikte het meisje terwijl ze hem met een ondeugende blik aan keek. 'Even your voice would be enough, so definetly makes it easier.' Legde ze uit terwijl ze hem een vrolijke blik gunde. Tevreden leunde de ander tegen een van de volgepropte kasten. 'And do you know any pranks you want to try?' Nadenkend knikte Hazel. 'Yes, those that scare people. But not harm them. I like jokes that make people jump and then laugh of het slightly annoyed.' Legde ze met een glimlach uit.

Connor leek het niet erg te vinden om met een achtjarige enthousiast opgescheept te zitten. Hij was in haar ogen de goedheid zelve, volkomen te vertrouwen. Dat hij andere hobby’s had dan dat Hazel zelf waarschijnlijk goed zou achten, was iets waar ze niet bij stil stond. Ze was nog te onschuldig en te blij dat hij ook in staat was om haar mee te nemen in de grappen die ze uit zouden halen. Het was beter dan verveeld in een boek kijken, als iemand om haar mening vroeg. De ondeugende blik op het gezicht van het achtjarige meisje deed de ander kort grijnzen voordat hij zijn mobiel weer in zijn zak duwde. Als het nodig was, dan zou hij deze vast tevoorschijn kunnen halen. Het jonge meisje legde wat meer uit over dat deel van haar bijzonderheid, er waren nog veel meer delen waarover ze nog niet had gesproken, maar dat kon later altijd nog. Hij leek te snappen waar het meisje heen wilde, ook al had Hazel nog geen idee hoe en wat ze konden doen. Grappen verzinnen was niet haar grootste talent, zelfs al hield ze van het uithalen hiervan. ’Got it,’ reageerde de oudere Peculiar voordat hij overduidelijk in gedachten verzonken. Hazel was geduldig genoeg om te wachtten tot hij tot een bepaalde conclusie leek te komen. ’How do you feel about starting the legend of the ghost in the library?’ Vroeg hij met een twinkeling in zijn ogen waardoor het meisje begon te grinniken, wel zacht aangezien ze niet op het laatste moment de aandacht van de anderen wilde trekken. ’I like scary stories.’ Sprak ze enkel terwijl de twinkeling ook doorbrak in haar onschuldige ogen. ’We can scare the people, make them think they're getting touched with your air, I can teleport fast, almost like there’s someone behind them, but they’ll never know who,’ Het meisje knikte onmiddellijk, het klonk als iets dat ze zonder al te veel spullen voor elkaar konden krijgen. Ze hadden letterlijk alleen elkaar nodig. ’Sounds like a plan,’ sprak het meisje waarna ze hem met een vrolijke blik aan keek. Het was blijkbaar toch geen slecht idee geweest om even in de bibliotheek rond te neuzen, want ze had een nieuwe vriend gevonden en als het geen vriend was wel een kameraad die samen met haar het huis op stelten kon zetten.