On my way

‘Ik voel me goed, ik ben onderweg,’ Een zingend geluid verstoorde de rust van verschillende flora en fauna. Het gezang was meer een gebrul dan het gezang van vogeltjes. Bij het zien van de grote beer sprong een konijn verschrikt opzij, klopte op de grond en liep snel weg. ‘Ik ben met vrienden op stap,’ De beer genaamd Koda voelde zich fantastisch. Hij was net uit de lus van Miss Crow, waar hij zich nooit echt goed heeft gevoeld. De peculiars waren bang van hem vanwege van zijn reusachtige uiterlijk. Maar het deerde de beer niet wat ze dachten van hem. ‘Een stralende dag, ik ben onderweg’ Het was tijd om nieuw leven te starten in een nieuwe lus. Een tijd geleden had hij gehoord van een lus die gemaakt is door Miss Bluebonnet en de heer Girolamo Riario. Als hij het goed had vernomen, waren ze vrienden en stonden ze open voor elke peculiar. Hij hoopte ook enkele dieren tegen te komen die net zoals hem konden praten. ‘En ik heb nog nooit zoveel plezier gehad,’ Koda was eeuwen geleden geboren in Alaska en was opgevoed geweest door een jager. Zijn sterktes had hij zowel te danken aan zijn pleegvader als aan de tovenaar die hij had ontmoet. Met een dankbaar gevoel zong hij verder. ‘Ik voel me goed, ik ben onderweg,’ De beer was ondertussen beland aan de klif, waar hij eens diep snoof. De lucht was lekker zilt en kou. Hij rook ook de lekkere geur van de dennenbomen, die hem deden denken aan zijn geboorteplaats. ‘En ik loop niet zomaar, nee, ik dans!’ Tijdens het refrein maakte Koda een danspasje op zijn achterste poten. ‘Met de zon in mijn rug, ben ik onderweg,’ Hij plantte zijn klauwen in de zachte aarde en begon aan de klim. Voor hem was de klim erg makkelijk, maar de beer kon begrijpen dat dit voor een mens moeilijker was. De beer vond het erg fijn om klauwen te hebben en op zijn vier poten te kunnen lopen. Het maakte sommige zaken immers makkelijk. En door zijn kunst om met mensen te praten, kon hij makkelijker mensen begrijpen. ‘Alles heeft zo’n bijzondere glans,’ Nadat hij op zijn gemak de kif had opgeklommen, zette Koda zich neer en keek naar de zee. Het was een prachtig zicht. De uitgestrekte zee met hier en daar een bootje. Jammer alleen dat de mens het bevuilde met plastic. Door al het plastic zwommen de talrijke scholen vol vissen weg. Koda hield van vis, vooral zalm. Daarnaast hield hij ook van blauwe bessen. De combinatie was volgens hem een delicatesse. ‘Want ik zie straks mijn vrienden van vroeger terug,’ Hij genoot van de rust en de omgeving. Zijn motto was ‘doe het rustig aan, je opjagen heeft toch geen zin’. Hij had het van zijn goede vriend de tovenaar geleerd. ‘Wij zijn het hele jaar weg geweest,’ De tovenaar was helaas gestorven door een hevige storm. Hij stond onder een kerktoren, die op zijn lichaam was gevallen. Koda was erbij geweest, maar kon niets doen. De beer vond het een erg jammere gebeurtenis, maar hij wist dat er niets aan te doen was. Je moet je immers niet druk maken over zaken die je niet kan controleren. “Mijn verhalen zijn vast juist en om te lachen,’ Koda zuchtte, stond op en stapte op zijn gemak naar de rood-witte vuurtoren. Hij wandelde binnen in de ronde ruimte met opluchting. De beer was immers al een poosje onderweg. Daarnaast deed hij het ook graag op zijn gemakje, maar het verouderingsproces liet hem niet te veel wachten. ‘O, ik voel me toch zo blij, want weet je, ik ben onderweg,’ Hij wandelde uit de vuurtoren en keek rond zich heen. Naar zijn gevoel was er weinig veranderd, maar dat is redelijk normaal. Zodra je wat langer blijft in een lus zal je het wel merken wat anders is. De beer wist er immers wel veel van, want hij had al in meerdere lussen gezeten. “Ik ben met mijn vrienden op stap,’ Vanaf hij het dorp bereikte, begonnen dorpsbewoners te gillen en weg te lopen van het zien van deze reusachtige beer. Het maakte Koda nogal weinig uit. Morgen zijn ze het toch al vergeten. Dat is zo typisch aan alle mensen die niet bijzonder zijn in de lus, die vergeten toch wat eerder is gebeurd. “En de maan houdt de hele nacht wacht!’ Op zijn weg kwam hij langs een viskraam en nam een dikke vet vis. Koda zette zich weer en bracht de vettige vis naar zijn muil. Terwijl hij genietend van de schol at, stond de marktkramer stokstijf met doodsangst in zijn ogen te kijken. Het deerde Koda niet. Een beetje angst kan geen kwaad. Je kan zelfs leren van angst vond de beer. “Of het sneeuwt of stormt, ik blijf op pad,’ Na zijn smakelijk tussendoortje, stond Koda weer op om zijn reis verder te zetten. De meneer van het viskraampje bedankte hij voor zijn tijd en vertrok met een brede glimlach. Hij kon zeker weten de wereld aan vandaag! “Weet je, niets is zo fijn als de wind in je gezicht” Hij passeerde de laatste huisjes en zag het grote bruine huis. Als zijn informatie correct is, is dit afgelegen huis het huis vol peculiars van Miss Bluebonnet en de heer Girolamo Riario. De beer genoot van het uitzicht. Dit zou zijn nieuwe huis worden. Hij kon al niet wachten om iedereen te ontmoeten, te zingen en bovenal grapjes te maken. “O, ik heb nog nooit zoveel plezier gehad!’ Hij benaderde het huis, maar besloot liever een verrassend bezoek te doen in plaats van de deur in te beuken. Lachend met zichzelf zong de jolige beer verder. “Ik ben onderweg nu, wie houdt me tegen,’ Achter het grote huis was er een tuin die zich strekte in zowel de breedte als de lengte. Dit was zowat de mooiste tuin die Koda had gezien. Zeker weten dat hij zich hier thuis zou kunnen voelen! “Ben onderweg nu, onderweg nu, onderweg nu,’ De beer stopte met zingen toen hij daar in de verte een man zag zitten op een bankje. Hij had het plots het geweldige idee om een grapje uit te halen met een van de peculiars hier. Vaak dachten mensen dat beren gevaarlijk waren, maar eigenlijk vallen we maar aan als we ons bedreigd voelen of een ernstig tekort hadden aan voedsel. “Ik voel me goed, ik ben onderweg,” neuriede de beer geluidloos verder en kwam dichter bij de man staan. Het was eindelijk tijd voor een goede grap. Hij zette zijn muil open en begon hard te brullen Na enkele tellen stopte hij met brullen en begon te rollen op de grond van het lachen. Hij herstelde zich, ging voor de man staan en klopte met zijn klauw op de rug. “Dag man!” zei hij op een erg vrolijke toon. “Alles goed met jou?”

Koda wachtte de reactie van de man af na zijn grap en de vraag hoe het ging met hem. Toen hij pas had gebruld, stond de man bevroren met een lijkbleek gezicht op het gras. Nadat de beer had rondgetolt op het gras, nam nog even de tijd om de man goed te bekijken. Hij had een gemiddelde lengte, bruin golvend haar en een stoppelbaardje. Zijn opengesperde blauwe ogen en wallen maakten dat hij er vermoeid uit zag. Het was duidelijk iemand die zijn slaap dringend eens moest inhalen en wie een beetje fun kon gebruiken. Misschien zou dit een geweldig moment zijn om hem eens plezier te bezorgen. Koda vond dat je in het leven gerust plezier mocht beleven. Je leefde maar een keer, dus je zorgt er maar beter voor dat het een goed leven is. Een leven vol verdriet, spijt en woede is geen leven. Na een poosje merkte Koda aan het hart dat de man rustiger werd en hij leek zich te herstellen. Dus hij klopte met zijn zware poot op de man, die bijna viel, en vroeg hoe het met hem ging. De man stak zijn hand in de lucht, duidelijk afgepeigerd door zijn kop. De beer moest grinniken. Uiteindelijk kon de man antwoorden, iets waarop de beer al een poosje wachtte. ‘Goed? Ik denk dat je m’n longen eruit hebt geslagen.’ zei de man erg moeizaam. ‘Nou, doe niet zo flauw man! Kop op, haal jezelf weer bij elkaar. Je leeft nog!’ zei Koda op een vrolijke toon. ‘Kan je mij vertellen of ik aan ben geland bij het huis van Miss Bluebonnet en Girolamo Riario?’

“Zeker niet dankzij jou!” antwoordde de man verbouwereerd terwijl hij zich naar de beer toe draaide. Koda vond dat hij maar zielig reageerde op zijn jolige entree. Moest hij zijn soortgenoten kennen, die absoluut niet kunnen praten zoals mensen, dan zou de man wel anders piepen. Beren gaan van nature anderen aanvallen als ze zich bedreigd voelen. Voor Koda was dit natuurlijk gevoel er ook, maar dit was geen bedreiging. Het maakte de beer ook maar weinig uit, want de jongeman had veel erger kunnen meemaken. Moest hij geen verstand hebben, had Koda hem al met een hap zijn hoofd opgeslokt. De beer besloot dat het niet belangrijk genoeg was om er verder op in te gaan en vroeg of hij bij het huis van Miss Bluebonnet en Girolamo Riario stond. “Ja dit is het huis’ antwoordde de man met een zweem van tegenzin in zijn stem. “Ik mag aannemen dat je enige bijzonderheid praten is?” vervolgde de man vrijwel meteen terwijl het leek alsof hij Koda’s grote poot ontwijkend. Koda ging gaan zitten en zoog wat lucht in zijn longen. Zijn bijzonderheid, ja inderdaad, velen hadden deze vraag al eerder gesteld. ‘Ja, vriend, inderdaad! Maar nog veel meer dan dat. Praten kan iedereen met eender welk geluid of gebaar. Wat ik kan is gebruik maken van de wondere wereld van woorden, zinnen, verhalen en gezang. Er is een verschil in geluidjes maken, wat elk dier op zijn manier doet en praten als mens. En dat, jongeman is al een hele gave op zich voor een dier.’ vertelde de beer met volle enthousiasme. 'Wat is jouw gave?'

“Niets dat jou iets aangaat.” zei de man bits terwijl hij zijn armen kruiste. Koda keek hem bedachtzaam met opgetrokken wenkbrauwen aan. Wanneer is het de laatste keer dat deze man eens gelachen heeft met een grap? “Wel, wel, wel, gefrustreerd zijn wij, niet?” antwoordde Koda op de vraag wat hij hier doet. “Ik voel me goed, ik ben onderweg.” begon Koda te zingen. “Een stralende dag, ik ben onderweg. En ik heb nog nooit zoveel plezier gehad!” Een raadseltje dat de man mocht  uitpluizen. “Wat denk je beste vriend? Ik ben onderweg, onderweg, onderweg… naar het volgende avontuur natuurlijk!” zei de beer schaterend van het lachen. Met zijn klauw gaf hij op zijn zachtst een vuistje tegen zijn schouder. “Heb je het al uitgezocht waarom ik hier ben of zing ik best even verder?” Koda zou kunnen gewacht hebben met zingen, maar hij had geen zin. De man moest hem maar onderbreken als hij wist waarom hij hier was. “Of het sneeuwt of stormt, ik blijf op pad. De zon breekt wel door wacht maar af! Weet je niets is zo fijn als de wind in je gezicht. O, ik heb nog nooit zoveel plezier gehad! Ik ben onderweg nu, wie houdt me tegen?”

De jongeman zal gewankeld hebben na zijn vuistje, want hij leek zijn houding weer recht te zetten. Koda had het niet opgemerkt tijdens het zingen, maar veel kon het hem niet schelen. Hij had zijn best gedaan het zo zacht mogelijk te doen, hoe de man ermee omging was diens zaak. “Je bent onderweg’ bromde de jongeman, “Naar het volgende avontuur” Het was niet wat de beer wou als antwoord. Koda had gedacht dat de man verder kon nadenken dan het feilloos reproduceren van zijn woorden. “En je zingt erover” vervolgde de man met ongeloof in zijn stem, ondanks dat de beer nog maar net gezegd had dat hij kan zingen. Het begon hem een beetje te irriteren. “Wel, je bent niet fout man, zeker niet, maar ik doel op iets anders. Denk gerust nog even verder na.” zei de beer vrolijk “En inderdaad, ik zing, zing, zing de wereld in! Dacht dat je dat ondertussen al had uitgepluisd?’ Een tweede vuistje met zijn poot ging gepaard met een vette knipoog. Het zou waarschijnlijk nog eeuwen duren vooraleer de man het antwoord had gevonden, dus hij besloot maar te antwoorden in zijn plaats. “Ik zal je het vertellen. Ik was onderweg, zoals je al door had, naar de volgende lus om in te leven. De volgende lus is de deze, de lus van mevrouw Bluebonnet en de heer Girolamo Riario. Vandaar dat ik je daarnet vroeg of ik hier was. En mijn volgend avontuur is hier, want ik wil hier een nieuw leven opstarten. En ik ben er zeker van dat we samen een lollige tijd gaan beleven! We zullen de beste vriendjes worden”

Het ongeloof droop nog verder af het gezicht van de jongeman. Koda moest er van lachen. Voor een volwassen man begreep hij toch weinig van grappenmakers. Grappen worden verteld om verscheidene redenen: om met ongemakkelijke situaties om te gaan, om pijn te verbergen, om de confrontatie niet aan te gaan… De beer vroeg zichzelf af van welke eeuw deze man eigenlijk kwam? Misschien van de eeuw vol stijve, oude harken die niet konden lachen? De man sputterde uiteindelijk eens tegen en reageerde scherp op Koda’s poten. Zijn poten waren niet gevaarlijk en de vuistjes waren zacht. Was hij echt zo een zieligaard of deed hij maar alsof? ‘Kop op, zielepoot, de schouderklopjes waren niet zo hard, het kon veel veel harder. Wees eens een echte man, zet je rug recht en doe normaal.” Hij had het nog maar uitgesproken of de jongeman ging met zijn hand naar de schouder die Koda had aangeraakt. Koda zuchtte van lichte irritatie, een echte sad sack dus! “Misschien realiseer je je het niet, maar je bent iets sterker dan de gemiddelde mens.” zei de jongeman op een redelijk neutrale toon waaruit Koda enkel kon opmaken dat hij hem intimideerde. “Relax gast. Ik ben inderdaad iets sterker, ben dan ook een beer eh zoals je ziet. Je hoeft je niet druk te maken, ik zal het niet nog eens doen.” zei Koda sussend. “Kan je me vertellen hoe het leven hier gaat in de lus?” vroeg Koda op een vriendelijke toon in de hoop de sfeer wat te bedaren.

Verrast, maar toch tevreden, ging deze gekke man in op zijn goede bedoeling om de sfeer wat op te leuken. Hij had de man met veel plezier wat geplaag, die heeft er niet zo denderend erop gereageerd, dus het is goed geweest voor nu. Maar zou hij ooit stoppen? Natuurlijk niet, daar is ook niets leuks aan! Op een dag zou de man misschien wel eens kunnen lachen om Koda’s grappen. “Wel, ik ben hier eigenlijk zelf nog maar pas, maar het is wel okay.” antwoordde de man. Koda knikte. Dus de man was hier zelf nog niet zo lang in de lus. Dat maakt dat ze beide newbies zijn! Dat kan nog veel fun opleveren bedacht de beer. De man was ondertussen gaan zitten met nog steeds een lichte ongemak in zijn ogen. Oké, geen grappen meer voor vandaag. Koda is een grappenmaker, maar hij houdt er wel nog van om banden op te bouwen zonder ongemakkelijkheden. “Het is zoals elke andere lus. Best rustig, en elke dag hetzelfde,’ lachte hij. Ah lachen kan de man gelukkig nog! “Wel,” lachte hij, “Daar kan ik ook zeker over meepraten!” Koda had geen idee hoeveel lussen hij ondertussen heeft gezien, maar het waren er toch enkele. Het was fijn om iemand tegen te komen die andere lussen heeft gehad. Vaak bleven peculiars in een en dezelfde lus, maar dat vond Koda maar niets. Zo ging je immers de wereld niet gezien hebben! “Welke andere lussen heb jij al gezien?” vroeg de beer. “Ik heb in de lus van Miss Patridge, Miss Treecreeper en Miss Crow geleefd! Het waren zeker weten zotte tijden daar en hoop dat ik hier ook een fijne, aangename tijd kan beleven!” Hij keek de man aan en besloot niet verder te vertellen over zijn avonturen in de lussen. Zijn ervaring uit de laatste lus was nu ook niet de allerbeste… Maar Koda wou er niet over nadenken, het was immers in het verleden. Er bestaat enkel het hier en nu, het verleden bestaat enkel uit herinneringen, die je niet kan veranderen net zoals je de toekomst niet kan voorspellen.

“Wel ik ben ook een aantal jaar bij mevrouw Crow geweest. En daar ben ik naar mevrouw Gobemouche’s lus in Frankrijk verhuisd. Maar de eerste lus waar ik geweest ben, is in Congo. Ik was er toevallig binnen gewandeld en heb zo het bestaan van lussen ontdekt.’ vertelde de man aan Koda. Het was zowat het meeste dat de man had gezegd sinds de start van hun conversatie. Het leek erop dat het de goede kant op ging. “Wanneer was je in de lus van mevrouw Crow?” De man was ooit ook in de lus van Crow geweest, de enige lus waarover hij eigenlijk niet echt over wou praten. Er viel weinig over te zeggen behalve dat het een sombere tijd was zonder al te veel geluk of plezier. Ondanks alles dat hij had uitgeprobeerd, lukte het niet om banden te smeden met de andere peculiars. Hij besloot dat hij zijn heil dan beter ergens anders kon zoeken en vertrok uit de lus. “Ik was in de lus van 1976 tot eind 2019. Ben dan op zoek gegaan naar een andere lus en ben dan hier terechtgekomen” zei de beer met een geveinsde opgewektheid. “Wanneer was jij in de lus misschien?”