Puffend en zuchtend liep ze met de vele bagage de trap op. Eigenlijk zou ze haar broer moeten uitschelden om haar op te zadelen met zo ontzettend veel bagage. Ze wist dat ze hier voor onbepaalde tijd zou zijn, maar was het nou echt nodig geweest om zoveel mee te nemen? Ze konden toch ook gewoon spullen laten brengen? Echter zou het nooit in haar opkomen om er echt iets van te zeggen. Heel haar leven was haar geleerd en verteld om haar mening altijd voor zichzelf te houden. Het was nu al zo erg dat ze er nauwelijks aan durfde te denken. Ook nu duwde ze de confronterende gedachten weg en stapte ze dapper door de trappen op. Klungelig probeerde ze nog enige houvast te grijpen aan de leuning, maar het resulteerde enkel in dat een tas van haar arm af gleed en weer helemaal naar beneden donderde. Natuurlijk. Dat kon er ook nog wel bij. Met een zucht zette ze alles neer op de verdieping waar ze eindelijk op aan was gekomen, waarna ze weer de trap afsnelde om de tas weer op te pakken. Zodra ze het verblijf was binnengegaan was er al meteen iemand geweest die zo vriendelijk was geweest om haar te helpen met de vele bagage, maar ze wist ook dat Kelvin het niet op prijs zou stellen als iemand anders dan haar zijn spullen zou aanraken, dus ze had de hulp vriendelijk afgewezen om vervolgens dus zelf de uitdaging aan te gaan.

Ze snelde de trap weer op. Eindelijk was ze aangekomen op de derde verdieping. Het hadden er wel zes geleken met al die trappen en het vele gewicht dat ze had gedragen. Even rolde ze met haar schouders en strekte ze haar rug in de hoop dat het iets minder pijn zou doen. Vervolgens greep ze in goede moed weer alle tassen vast. In een trager tempo begon ze de hal op te lopen. Ze had een bondige uitleg gekregen over waar alles was, maar haar gevoel van richting was zo slecht dat ze eigenlijk nog steeds niet wist waar ze moest zoeken. Nieuwsgierig keek ze naar elk naambordje dat naast de deuren hing terwijl ze door wankelde. Ze zocht naar het kamernummer dat haar en haar broer was gegeven. Als ze eindelijk deze tassen in hun kamer had geplaatst kon ze heel misschien een kleine pauze nemen. Niet te lang natuurlijk, want de prins hield er niet van als diens kleding te lang in een koffer zat, dus zou ze het ook snel allemaal moeten uitpakken. Doordat ze haar blik op de naambordjes gericht had, had ze niet door dat een deur aan haar andere zijde openging. Ze wou haar blik op de andere kant van de hal richtte om ook daar onderzoekend naar het naambordje te kijken, maar voordat haar blik er ook maar op kon vallen botste ze tegen iemand op. Met het extra gewicht van de tassen was er niet veel nodig om haar achterover te laten vallen op de grond. Met een doffe klap en een zachte kreun kwam ze op de grond terecht. Even kneep ze haar ogen dicht zodra ze voelde hoe een steek van pijn door haar hoofd heen ging, maar opende al snel haar ogen zodra ze zich besefte dat ze tegen iemand was op gebotst. ”I’m so sorry!” verontschuldigde ze zich meteen terwijl ze overeind strompelde. Vluchtig probeerde ze de tassen uit het pad te trekken zodat de persoon door kon lopen. ”I wasn’t watching where I was going, I’m really sorry,” voegde ze nog zachtjes toe terwijl ze de persoon in kwestie niet durfde aan te kijken. Ze ging er vanuit dat ze dan ook gewoon door zou lopen.

Eindelijk was Eloise bovengekomen mét alle bagage. Nu hoefde ze enkel nog de goede kamer te vinden en dan was het gedaan met het sjouwen van de tassen – voor nu. Kelvin kennende zou hij waarschijnlijk nog meer bagage bij hem hebben als hij hier zou aankomen en mocht zij ook die gaan dragen natuurlijk. Onderzoekend keek ze naar de naambordjes, maar vooral naar de nummers die op de deuren stond. Ze richtte zich net op de andere kant van de hal toen daar een deur openging. Nog net kon ze de naam van het naambordje lezen, voordat ze tegen de desbetreffende persoon aanbotste en naar achteren viel. Met de vele tassen was er enkel een zuchtje wind nodig om het meisje op de grond te krijgen en zo viel ze ook met een doffe klap achterover op de grond. "Merde!" klonk het. Eloise herkende het Franse meteen en schoot overeind. Wankelend kwam ze recht en probeerde ze zo snel mogelijk de tassen uit het pad te trekken. Ze voelde een hand op haar arm, maar besefte het maar half. Vluchtig verontschuldigde zichzelf voor haar stomme actie en ging ervan uit dat het meisje haar voorbij zou lopen.

"Are you okay?" werd in plaats daarvan gevraagd. Verbaasd keek Eloise op. Ze was niet gewend dat iemand naar haar omkeek. ”Uh..,” wist ze enkel zachtjes uit te brengen, niet goed wetend wat het gewenste antwoord was op de vraag. Het meisje zette een stap opzij en keek richting de tassen. Dramatisch ademde ze in, waardoor Eloise’s blik opnieuw wat vragend werd. "Woman!" klonk het al net zo dramatisch. Eloise hurkte bij de tassen neer en keek er onderzoekend naar. Was er iets mis? Was er een tas kapotgegaan? Zodra ze zag dat alle tassen nog heel waren, keek Eloise vragend terug op naar het meisje, niet begrijpend waarom ze zo had gereageerd. "Why are you carrying so much stuff on your own? Did no one offer to help?" werd er gevraagd. Opnieuw keek Eloise verbaasd op door de vragen, opnieuw had ze de vragen niet verwacht, maar gelukkig wist ze wel hoe ze op deze vragen moest beantwoorden. Met een kleine glimlach kwam ze recht. ”They did, don’t worry,” beantwoordde ze. Eerst de ander geruststellen, daarna pas zorgen maken over haarzelf. ”This is the luggage of the prince. He asked me to bring it to his room, but as he doesn’t like anyone else to touch his bags, I’m the only one allowed to carry them,” beantwoordde Eloise de vraag. Ze boog terug naar de tassen en wou een poging doen om de tassen weer op te pakken, maar bedacht zich halverwege en bleef knielend naast de tassen zitten. Haar blik ging terug omhoog naar het meisje. ”Where’s room 379?” vroeg ze. Het was beter te weten waar ze heen moest gaan voordat ze weer al die tassen oppakte.

Zorgvuldig had Eloise de situatie uitgelegd. Het meisje hoefde zich geen zorgen te maken om haar, het zat allemaal goed. Dit was precies hoe het moest gaan. Kelvin zou haar vermoordde als ook maar iemand anders de tassen aan zou raken. Eloise voelde zich opgelucht zodra ze begrijpend knikte. Gelukkig leek ze het te begrijpen. "Ah, okay-" klonk het. Eloise knikte even, terwijl ze haar handen op de tassen legde en zichzelf weer begon te pakken. "Wait – prince?" klonk het nu verbaasd. Verward keek Eloise even op. Had ze iets raars gezegd? Oh wacht, natuurlijk was het raar om plots te horen dat de prins hier zou komen. Eloise knikte daarom al snel. ”Kelvin Grant,” bevestigde ze met de naam van de prins van Noorwegen. Veel meer uitleg leek haar niet nodig. Daarbij moest ze ook opschieten. Ze moest nog alle spullen uitpakken, de kamer klaar maken voor hem en hem nog ophalen van de vuurtoren. Uiteindelijk had Eloise weer alle tassen bijeengeraapt en kwam ze moeizaam weer recht. "Are you sure I can't help you? Will he even notice?" vroeg het meisje nu. Eloise keek haar aan met een glimlach rond haar lippen. Ze vond het lief dat ze het nogmaals aanbood. ”It’s fine, I can handle it,” sprak ze geruststellend, ook al was ze daar niet geheel van overtuigd. Ze was al kapot van de vele bagage de trappen op te slepen. Ze hoopte maar dat de kamer dichterbij was. "It's just one more block. You have to go right over there," beantwoordde ze haar vraag over waar de kamer was. Eloise keek even in de richting waarin het meisje suggereerde en voelde de moed zinken naar haar schoenen. God, moest ze echt nog zo ver? "...and it should be like the first or second room on your left," eindigde het meisje haar uitleg. Eloise richtte haar blik op haar en knikte even dankbaar. ”Thank you,” sprak ze zachtjes, waarna ze een nieuwe poging deed om verder te lopen. De eerste paar passen gingen goed, totdat een tas van haar schouder afgleed en op de grond belandde. Nog twee tassen volgde al snel. Peinzend keek ze naar de tassen. Ze wist dat Kelvin boos op haar zou worden wanneer hij erachter zou komen dat iemand anders zijn spullen had aangeraakt, maar als ze elke keer moest stoppen om de tassen op te pakken duurde het nog langer voordat ze alles kon uitpakken en kon ze te laat komen om hem op te halen. Dat was waarschijnlijk nog erger. Peinzend keek ze achterom naar de dame. ”Does the offer still stand?” vroeg ze voorzichtig met een klein glimlachje en knikte even richting de tassen die alweer op de grond lagen.

Met een glimlach bedankte ze haar voor het feit dat ze haar had geholpen met het wijze naar de juiste richting. Nu wist Eloise tenminste waar ze precies heen moest en hoe lang ze nog moest sjouwen met de tassen. Met goede, nieuwe moed begon ze weer aan haar opgave, maar dit keer kwam ze niet ver. Gelukkig viel ze dit keer niet om, maar vielen de tassen enkel van haar schouders af op de grond. Achter haar hoorde ze het meisje giechelen. Eloise zag zelf ook de humor van de situatie in. Net had ze nog geprobeerd om alle tassen bijeen te houden en nu vielen ze alweer op de grond. Eloise voelde zich er echter ook moedeloos door worden. Even twijfelde ze er weer aan om de tassen opnieuw op te pakken en nog een poging te wagen, maar ze wist ook dat die poging ook tevergeefs zou zijn. Of ze moest twee keer de afstand afleggen of ze kon voor eens om hulp vragen. Hoe groot was de kans nou dat Kelvin er echt achter zou komen? Uiteindelijk keek ze om naar het meisje en vroeg ze of ze haar wou helpen. "Of course, ma chérie," antwoordde het meisje en overbrugde de afstand. Opnieuw kwam de Franse taal in haar woorden voor. Eloise begon daardoor toch het vermoeden te krijgen dat het meisje Frans was. Het wakkerde haar nieuwsgierigheid aan, maar ze duwde dat voor nu nog even weg.

”Thank you,” mompelde Eloise opnieuw met een klein glimlachje terwijl ze toekeek hoe het meisje de gevallen tassen oppakte. Met een frons keek het meisje op zodra ze de tassen eenmaal vasthad. Ja de tassen waren behoorlijk zwaar. Verontschuldigend keek Eloise haar aan. Als het meisje de tassen alsnog liever liet staan zou ze het begrijpen. "Is there no-one else who could've done this instead of you?" werd haar gevraagd. Eloise schudde haar hoofd. Zowel op de vraag als op de uitstekende hand. Nee ze zou haar niet met nog een tas willen opzadelen. ”No one else is allowed to touch the bags. So I hope the prince won’t notice that you’re helping me,” antwoordde ze met een kleine zucht. Anders zou ze vast weer op haar kop krijgen. De twee liepen weer verder. De elle lange afstand richting de kamer leek nu al lang niet meer zo lang nu ze minder hoefde te dragen. "It's finally my time to shine -- I'm here to help a woman in need," sprak het meisje nog luchtig, waarop Eloise ook zachtjes grinnikte. Even keek ze weer opzij naar haar. ”I’m really thankful you want to help me,” bedankte ze haar voor de derde keer. ”I’ve noticed you said a few French words, are you of origin French?” vroeg Eloise nu dan toch en hoopte dat de blondine het niet te erg vond dat ze haar nieuwsgierigheid liet zien.

Eloise was het meisje ontzettend dankbaar dat ze haar wou helpen, maar kon het niet helpen dat ze zich ook ontzettend schuldig voelde. Vooral toen het bleek dat de tassen aan de zware kant leken te zijn, moest Eloise haar kaken op elkaar klemmen om zichzelf niet te verontschuldigen voor de situatie. Ze had het ook gewoon alleen moeten dragen en maar twee keer op en neer moeten lopen. Dat viel ze de ander tenminste niet lastig. Voordat ze echter ook maar iets over kon zeggen leek het meisje Eloise’s zorgen ook al op te hebben gemerkt. "Hey, don't worry - it's no big deal," sprak het meisje. Eloise keek even op, totdat ze besefte dat haar bezorgde blik dus wel was opgevallen. Eloise knikte lichtjes en glimlachte voorzichtig. Een extra tas zou ze haar niet geven, maar ze zou haar wel toestaan om haar te helpen.

Ze begonnen aan hun ‘tocht’ richting de kamer terwijl de vraag werd gesteld waarom Eloise deze taak verrichtte. Eloise legde het uit en hoopte daarmee ook dat Kelvin het niet zou opvallen dat iemand anders aan zijn spullen had gezeten. "I really don't want to get you into any trouble." Eloise keek even opzij naar haar en glimlachte vriendelijk, dankbaar voor haar bezorgdheid, maar ze wou haar ook niet al te bezorgd. ”I’m sure it will be fine,” probeerde Eloise haar dan ook gerust te stellen, ook al wist ze zelf niet of dat wel echt zou was. In ieder geval zou ze het meisje zeker niet de schuld ervan geven en ook niet tegen Kelvin zeggen wie haar had geholpen. Ze wou voorkomen dat het meisje in de problemen zou raken terwijl het Eloise’s schuld was. "If I don't tell anyone no one will notice, right?" sprak het meisje verder. Eloise knikte. Het zou vast wel meevallen. In ieder geval zou het meisje er niet mee lastig vallen als het wel slecht zou aflopen. Ze zouden er vanzelf achter komen of Kelvin er iets van zou merken of niet. Voor nu was Eloise al blij dat ze werd geholpen. "Are you his personal assistent?" vroeg het meisje vervolgens voorzichtig. Eloise keek op en knikte met een glimlach. Ze vond haar taak helemaal niet erg. Ze was opgevoed om Kelvin te dienen en daarbij hield ze te veel van haar broer om ertegenin te gaan. ”Yes, his personal assistent,” antwoordde Eloise met een glimlach. ”It’s a handful, but I enjoy it,” voegde ze eraan toe met een glimlach. Goed, ze had ook niet echt een keuze gehad, maar moeite had ze er ook niet mee.

Nadat Eloise haar opnieuw had bedankt -en waarschijnlijk zou dat niet de laatste keer zijn- vroeg ze aan het meisje of ze Frans was. Al eerder had ze een paar Franse woorden gesproken en Eloise voelde nieuwsgierigheid opkomen. Zelf kon ze hier en daar ook wel een beetje Frans. Ze had het altijd al een mooie taal gevonden, maar vloeiend was ze er nog niet in. Misschien kon ze het nu beter oefenen nu ze in de lus zat en hopelijk wat meer vrije tijd had. "I am. Sorry, words tend to slip me sometimes. I only arrived here a few days ago," antwoordde het meisje. Eloise keek even verbaasd op. ”No need to apologize! I love French, speak a few words myself, but not as many as I’d like,” reageerde Eloise met een klein glimlachje. Ze poogde het niet om Frans tegen het meisje te praten, te bang dat ze het totaal verkeerd zou zeggen en het onbeschoft over zou komen. Het laatste wat ze zou willen was het meisje beledigen door de woorden verkeerd uit te spreken. "You're from here, Norway, I suppose?" werd de vraag terug gesteld. Eloise knikte. Ergens had ze gedacht dat logisch was, maar toen besefte ze zich dat ze zich nog niet eens had voorgesteld. ”Born and raised,” antwoordde Eloise daarom enkel. Meestal herkende men haar niet en ze vond het soms ook lastig om zichzelf voor te stellen, wetend dat haar achternaam eigenlijk al alles prijsgaf. Om die reden besloot ze het maar anders aan te pakken. Even glimlachend keek ze over haar schouder naar het meisje. ”I’m Eloise by the way,” stelde ze zichzelf nu voor met een klein glimlachje. Het liefste schudde ze haar hand, maar dat betekende dat ze weer de tassen neer moesten zetten en waarschijnlijk waren ze beiden het liefste zo snel mogelijk klaar met deze taak.

"If it turns out not so fine, let me know," zei het meisje nog. Eloise knikte braaf, maar er was een grote kans dat ze dat niet wou doen. Het meisje was al aardig genoeg om haar te helpen. Als het dan fout ging wou ze haar niet in de problemen brengen. Nee Eloise zou dan wel de schuld op zichzelf nemen. Zij was immers ook diegene die het had gevraagd, wetend dat het totaal tegen Kelvin’s wensen in ging. Ze besloot daarom het onderwerp maar te laten rusten en ging verder op de vragen die het meisje stelde. Eloise besloot het maar te laten bij dat ze inderdaad de persoonlijke assistente was van Kelvin. Natuurlijk was ze ook zijn zusje, maar die relatie werd nauwelijks getoond. Daarbij hield Eloise er ook meer van om haar ‘status’ of relatie met de prins geheim te houden. In tegenstelling tot Kelvin wou ze niet boven anderen staan en wou ze juist voorkomen dat anderen haar anders gingen behandelen. Kelvin was immers de troonopvolger, zij niet. Zij was gewoon een meisje die toevallig gerelateerd was aan de prins. Ze maakte duidelijk dat ze haar werk wel leuk vond. Natuurlijk had het slechte aspecten, maar het was zo haar manier van leven geworden dat ze niet beter meer wist. Daarbij hield ze ervan om anderen te helpen, dus dan was deze baan perfect, zelfs als ze niet werd betaald. "That's great, princesse," reageerde het meisje op haar woorden. Verbaasd keek Eloise op van de woorden. Betekende dit dat het meisje haar toch had herkend? Voor zover ze wist was ze helemaal niet bekend bij het publiek. Haar naam misschien wel, en ze was vast wel op een paar foto’s te zien van het koninklijk huis, maar meestal stond ze apart van haar vader en haar broer, dus werd ze niet zo snel gezien als de prinses. Het kon ook net zo goed zijn dat het meisje enkel het had bedoeld als een bijnaam aangezien ze het ook Frans had uitgesproken. Eloise besloot er maar niks over te zeggen. Als het meisje haar wel had herkend wou ze er in ieder geval maar zo min mogelijk aandacht aan besteden.

Haar nieuwsgierigheid had ervoor gezorgd dat ze erachter was gekomen dat het meisje Frans was. Ergens kon Eloise er jaloers om worden. Frans was zo’n mooie taal. Eloise had haar best gedaan om zoveel mogelijk frans te kunnen leren, maar zodra haar moeder was overleden was de focus op haar studie gedaald en had ze er simpelweg geen tijd meer voor gehad. Het meisje leek er echter blij verrast mee te zijn. "You know a bit French? That's lovely!" reageerde het meisje. Eloise glimlachte daardoor wat breder en knikte. Het liefste wou ze meer frans kunnen, maar misschien kwam dat nog wel. "I can't impress you with Norwegian skills, I'm sorry," vervolgde het meisje met een grinnik. Eloise grinnikte zachtjes as well. ”No worries. Norwegian isn’t as beautiful as French anyway. French is such an elegant language to speak. Norewegian is more the language of a butcher,” reageerde Eloise met een kleine grijns. ”Don’t tell the prince I’m talking badly about his language,” voegde ze er nog plagend aan toe met een knipoog en kleine grinnik. Ze wist dat het Kelvin weinig kon schelen, dus wat maakte het nog uit?

Ze besloot zichzelf voor te stellen. Heel tactisch hield ze haar achternaam achterwege. Op die manier zou ze haar positie tenminste nog geheim kunnen houden als het meisje het niet al wist. "Nice to meet you, Eloise." Eloise knikte eens en glimlachte. ”The pleasure is all mine,” reageerde ze even beleefd. "It's a French name, you know? It means 'the sun'. It fits you. Your hair.. and face," sprak het meisje verder. Eloise begon langzaam aan rood aan te lopen door de woorden en week haar blik dan ook uiteindelijk af. ”I’m certain that that’s not the reason why they named me Eloise,” murmelde ze zachtjes. Ze was nogal van haar stuk gebracht en kreeg het daarom niet voor elkaar om erg duidelijk te klinken. Ze was blij dat het meisje zo naar haar keek, maar wist ook dat het niet waar is. Haar naam had ze gekregen vanwege haar gave. Een gave waarvan men al wist dat ze had het vanwege het feit dat haar broer dezelfde gave had. Daarbij vond ze het al ontzettend moeilijk om complimentjes te ontvangen, als ze dit überhaupt als een compliment kon opvatten, omdat ze zichzelf simpelweg gewoon niet zo zag en het daardoor ook moeilijk vond te geloven dat iemand anders haar wel zo zag. Ze probeerde de woorden van zich af te zetten en de gevoelens daarbij ook te onderdrukken.

Het meisje hielp haar gelukkig om van onderwerp te veranderen. "I'm Day," stelde het meisje zichzelf voor waardoor Eloise een kans zag om zichzelf weer te herstellen. ”Pleasure to meet you Day. You have a lovely name,” antwoordde Eloise met wat meer zekerheid en glimlachte voorzichtig. De lichte blosjes lagen nog op haar wangen, maar ook die trokken wat meer weg. Ondertussen waren de twee al verdergelopen en kwamen ze uiteindelijk aan bij de deur waar ze moesten zijn. "It's here," kondigde Day aan nadat ze de tassen op de grond had laten zakken. Eloise knikte. Voor een seconde gleed haar blik naar het naamplaatje dat naast de deur hing en merkte op hoe haar achternaam er ook bij stond. Zo subtiel mogelijk draaide ze zich naar Day toe terwijl ze zichzelf voor het naamplaatje neerzette. Ze zette de tassen voor de deur neer zodat ze op een nette manier van Day afscheid kon nemen en haar opnieuw kon bedenken. Tenminste, ze ging ervan uit dat hun wegen zich hier zouden scheiden. "Just wondering -- you're here with the prince, but are you here only for him or do you have a peculiarity yourself?" vroeg Day nog. Eloise keek op van de vraag, maar glimlachte al gauw. ”The prince and I have the same peculiarity,” antwoordde ze met een glimlach. ”Together we strengthen each other peculiarity, so I’m here to help him train with his peculiairity and to help out with other stuff as well. I’m still his personal assistant after all,” legde Eloise verder uit met een glimlachje. Even keek ze omlaag naar de tassen, waarna ze zich weer op Day richtte. ”But I won’t bother you anymore,” begon ze met een klein verontschuldigend glimlachje. ”Thank you again for helping me and I hope we can meet again sometime,” sprak Eloise verder, er al vanuitgaand dat dit was hoe hun ontmoeting zou eindigen. Het liefste wou ze al de deur openen om de spullen naar binnen te brengen, maar ze wou niet onbeschoft overkomen en daarbij was ze zich er ook bewust van dat het naamplaatje zichtbaar zou worden als ze zich zou verplaatsen.

Haar liefde voor de Franse taal was geen geheim. Toch kon ze jammer genoeg haar liefde niet vaak laten zien. Ze hoopte stiekem dat Day haar een keer Frans zou willen leren, maar durfde het niet te vragen. Ze had nu al het gevoel dat ze het meisje te veel lastigviel; nog een vraag om hulp zou echt te veel zijn. Day moest lachen om Eloise’ woorden over de Noorweegse taal. Het liet Eloise ook spontaan glimlachen. Het was nog altijd het beste als je iemand anders op een goede manier aan het lachen kon maken. "Believe me, to me Norwegian sounds beautiful too. Foreign languages always have a certain ring to it," verklaarde Day. Eloise knikte eens. Daar had ze waarschijnlijk wel een punt. Het onbekende klonk altijd veel aanlokkelijker dan het bekende, misschien was dat de reden waarom ze zich stilletjes aangetrokken voelde tot de nog net bekende dame bij haar.

De woorden over haar naam lieten Eloise blozen en zorgde ervoor dat ze in een verlegen staat schoot. Ze wist waarom haar ouders haar Eloise hadden genoemd en wist ook zeker dat het niks te maken had met haar uiterlijk, hoe flatterend Day ook was. "You sure? It seems like a legit reason to me," sprak Day ongegeneerd verder en met die woorden bleef de rode kleur nog wat langer op Eloise’s wangen sieren. Ondertussen durfde ze haar al lang niet maar te kijken en focuste ze haar blik naar voren. ”I’m pretty sure,” sprak Eloise zachtjes. Meer durfde ze er niet over te zeggen, wetend dat ze waarschijnlijk enkel nog meer verlegen werd als ze het nog langer hierover zouden hebben. Misschien als ze een keer haar bijzonderheid zou laten zien aan Day, of als ze haar ergens anders nog een keer zag, misschien zou ze het dan wel uitleggen. Dan zou Day ook in zien dat het een logische verklaring was en dat haar redenering fout was geweest, want als een zon zag Eloise er zeker niet uit.

Gelukkig waren de twee inmiddels aangekomen bij de deur waar Eloise moest wezen en zouden hun wegen zich waarschijnlijk weer snel scheiden. Eloise herpakte zichzelf. Ze legde de situatie uit, dat zij ook zeker een bijzonderheid had en dat deze hetzelfde was als de prins. "That's such a coincidence. He must be glad to have you around." Eloise durfde enkel te knikken op die woorden. Toeval was het zeker niet. Ze voelde zich schuldig dat ze waarheid een beetje verdoezelde, maar ze durfde de waarheid nu ook niet meer te zeggen. Immers breidde hun gesprek zich richting een einde. Misschien zou ze het haar later wel durven te vertellen, wanneer Eloise steviger in haar schoenen stond. Ze bedankte Day nogmaals en zei haar dat ze hoopte haar nogmaals te zien. "You're not bothering me at all," stelde Day haar opnieuw gerust en Eloise merkte de blosjes op diens gezicht. Het deed haar licht glimlachen en knikte. ”I’m glad to hear that,” antwoordde ze zachtjes. "You sure you're okay with the rest?" vroeg Day nog voor de zekerheid. Opnieuw knikte Eloise en probeerde zo zeker mogelijk over te komen, ook al was ze nog steeds behoorlijk van haar stuk gebracht door deze ontmoeting. ”I’m positive! I got this, don’t worry,” verzekerde ze Day met een glimlach en hield haar hoofd een tikkeltje scheef terwijl ze haar aankeek met een geruststellende blik.